เรากลับมาใช้ชีวิตตามปกติ ทุกเช้าออกไปทำงานเพื่อผจญกับรถติดในเมืองหลวง วันนี้ก็เช่นกัน หยิบกระเป๋าตังค์ กระเป๋าทำงาน โน๊ตบุ๊ค โทรศัพท์มือถือ กระติกน้ำและถุงผ้า รีบออกจากบ้านพะรุงพะรังไปหมด สมัยเป็นหนุ่มยังจำได้ พ่อเคยพูดติดตลก “ไปไหนมาไหนพกถุงไปด้วยนะเอดส์มันระบาด” ผมว่า “ไม่ต้องห่วงพ่อแค่กินข้าวดูหนังกับสาวไม่ติดหรอก” “กันไว้ก่อน” พ่อว่า วิถีชีวิตเปลี่ยนไปตามยุคสมัย เดี๋ยวนี้ไม่มีใครพูดถึงเอดส์กันแล้ว ผมจอดรถหน้าร้านสะดวกซื้อเพื่อไปซื้ออาหารเช้าก่อนเข้าที่ทำงาน หยิบถุงผ้าลงไปด้วย ถ้าลืมก็ต้องยอมจ่ายเงินซื้อถุงเพื่อใส่ของที่เราซื้อเป็นยุคของนายทุนจริงๆ ขณะเดินไปที่ประตู รู้สึกเหมือนผู้คนมองผมเป็นตาเดียว แปลก... วันนี้ก็ปกติไม่ได้แต่งตัวหล่อเหลาอะไรนี่นา กำลังจะเดินเข้าไป พนักงานรีบยกมือห้าม ผมแปลกใจ “ทำไม ก็พกถุงผ้ามาแล้วนี่ไง” “คุณลูกค้าไม่สวมหน้ากากเข้าไม่ได้นะครับ” เขาพูดสุภาพแต่หน้าไม่ยิ้ม ผมนิ่ง หันหลังกลับ คิดในใจ วันนี้ไม่กินข้าวเช้าก็ได้วะ
เขียนโดย : ผศ.ชาติณรงค์ วิสุตกุล อาจารย์ประจำภาควิชาสื่อสารการแสดง มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ นักเขียนรางวัลสุภาว์ เทวกุล ปี2552 มีรวมเรื่องสั้นตีพิมพ์มาแล้ว 3 เล่ม นวนิยาย 1 เล่ม งานเขียนชุดนี้เป็นผลงานเรื่องสั้นย่อหน้าเดียวที่ต้องการถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในสังคมปัจจุบัน
