จากเสียงลือเสียงเล่าอ้าง ฟังว่าผู้กำกับนาม ไมก์ ฟลานาแกน มีกลเม็ดเด็ดพรายล้ำมากทีเดียวเกี่ยวกับการกำกับหนังแนวสยองขวัญประสานดราม่า ครั้นพอเห็นในเน็ตฟลิกซ์ มีซีรีส์ เรื่อง The Fall of The House of Usher ออกมา ผู้เขียนจึงฉวยโอกาสเข้าไปพิสูจน์
ว่ากันตามทัศนะตรงๆ ผู้เขียนออกจะไม่ตื่นกลัวกับทุกฉากสยองขวัญ แต่ยอมรับว่าจังหวะทุกจังหวะที่พรวดพราดออกมามันช่างเหมาะเหม็งและถูกที่ถูกเวลา ซึ่งนั่นจะหมายความเป็นอื่นใดไม่ได้เลย นอกจากกึ๋นล้วนๆ ของไมก์ ฟลานาแกน
ฟังมาว่าผู้กำกับผู้นี้ศรัทธาต่อเอ็ดการ์ แอลลัน โพ นักเขียน – กวี นามอุโฆษ เป็นอย่างยิ่ง ครั้นเมื่อนำผลงานบางส่วนของเอ็ดการ์ แอลลัน โพ มาร้อยเรียงเป็นซีรีส์ จึงโชว์ฝีมือนี้เพื่อเป็นการ ‘บูชาครู’ ออกมาในศาสตร์ของภาพยนตร์
แม้ The Fall of The House of Usher สำหรับส่วนตัวแล้ว หาใช่ซีรีส์ที่จะดูดดึงให้ตรึงอยู่กับตอนต่อไป กระนั้นกลับอดที่จะติดตาม ‘ปริศนา’ ต่างๆ ที่ผู้กำกับวางดัง วางล่อไว้ชนิดประหลาดใจกับความรู้สึกของตัวเองพอประมาณ
เพราะหนังแต่ละตอนเปรียบเสมือนหญิงสาวคนหนึ่งที่บังเอิญเพิ่งพบเจอรู้จัก แรกๆ ก็งั้นๆ แต่ยิ่งสนทนาพาทีก็ยิ่งเห็นถึงเสน่ห์บางสิ่งบางอย่างทั้งที่อธิบายได้ อธิบายไม่ได้ กระทั่งสุดท้ายต้องสารภาพกับตังเองเงียบๆ
ประมาณ...เผลอใจชอบเสียแล้ว
นอกจากประเด็นของแต่ละตอนที่ซ่อนและซ้อนกันยุ่บยั่บ ทว่าฝีไม้ลายมือของผู้กำกับระดับตัวพ่อนายนี้ก็สามารถสะกดได้อย่างต้องมนต์ การผูกปมเงื่อนซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของทั้ง 8 ตอน ยิ่งเลิศล้ำ หนังตัดสลับปรับเปลี่ยนจากฉากช่วงหนึ่งกลับไปสู่อดีต แต่เป็นเหตุเป็นผล ส่งถึงกันและกันราบรื่น ไม่แน่ว่าบางคนอาจสนุกกับการค้นหา ‘สัญลักษณ์’ที่ใส่ไว้ในฉากสำคัญๆ อีกต่างหากด้วย
อักสิ่งหนึ่งที่ ‘ถึง’ และถือได้ว่าเป็นความลงตัวจนต้องปรบมือให้ ได้แก่การแสดงของตัวละครทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บรูซ กรีนวูด ผู้รับบท ‘ร็อดเดอร์ริก’ แห่ง ‘บ้านปีศาจ’
เจ๋งแบบไหน ไปหาเวลารับชมกันให้ได้ครับ
