Hunger จานเด็ดแต่ไม่ละมุน

เพื่อนผู้เขียนซึ่งเป็นนักดูหนังเอ่ยถึง Hunger ให้ฟังหลังนัดเจอกันที่ร้านข้าวต้มริมทาง สั้นๆ ง่ายๆ แต่ได้ใจความว่าผู้เขียนต้องดูหนังเรื่องนี้ให้ได้

รุ่งขึ้นอีกวันเพื่อนรุ่นน้องที่เป็นนักดูหนังตัวยงเช่นกัน เอ่ยว่าเพิ่งดู Hunger มา ส่ายหน้าแล้วสรุปว่า แทบไม่มีอะไรเลย

เอาละสิ!?!

คล้อยหลังจากนั้นอีกวันสองวันต่อมาก็ถึงเวลาให้ผู้เขียนพิสูจน์ เพื่อจะอธิบายให้ตัวเองฟังว่า Hunger เป็นยังไง

ไม่ต้องอ้อมค้อมให้มากความ ที่ชอบมากที่สุดของหนังไทยเรื่องนี้คือ ‘มุมกล้อง’ สวย เข้าใจวางมิติ และมีเสน่ห์ระดับต้องจับตามอง

อีกหนึ่งที่ชอบพอๆ กัน คือนักแสดงนำหญิง เล่นเป็นธรรมชาติมาก ว่ากันตรงๆ ถ้าไม่มีเธอ สำหรับผู้เขียน Hunger ยวบยาบเป็นกองเลย

ท้องเรื่องของหนัง หรือพูดอีกแบบคือ เนื้อสารของหนังดำเนินไปในแบบ ‘คู่ขนาน’ คือจนกับรวย แล้วที่เห็นเจตนาชัดเจนได้แก่การเสียดสีที่แสบสัน

แสบสันสำหรับบางคนเท่านั้นนะครับ แต่กับอีกบางคนอาจเกิดความรู้สึกผิวๆ ไม่ได้ลึกถึงขั้นเส้นประสาท

อารมณ์ระหว่างดู มันประมาณ เออ...ก็ดีเหมือนกันนะ ทว่าอีกฉากสองฉากต่อมา เอ้า! เฮ่ย น่าจะทำให้ละมุนกว่านี้ไหมนะ...?

จะสลับปรับเปลี่ยนความรู้สึกแบบที่ว่าตลอดทั้งเรื่อง

ส่วนความสมจริง ไม่ถูกต้องในวิชาชีพของเชฟ หรืออะไรอื่นๆ ที่เป็นประเด็น ไม่ใช่ปัญหาของผู้เขียน ขอให้ ‘ถึง’ อย่างมีชั้นเชิง ที่สำคัญมันต้องละเมียด นั่นจึงเป็นอาหารจานน่าชิม

หลายคนแสดงทัศนะว่าการดูหนังเป็นความบันเทิง หนังอย่าง Hunger ก็จัดอยู่ในกรอบนี้ แต่สำหรับผู้เขียน หนังเรื่องไหนดี ไม่ดี ยอด ไม่เยี่ยม ต้องมากกว่านั้น

สำหรับ Hunger มันทื่อ หรือ ‘ตรง’ เกินไป เปรียนเป็นเรื่องสั้นก็แบบ ไม่ ‘เปิดปลาย’ ให้ผู้อ่าน ‘คิด’ บ้างเลย

ให้ 6 จากเต็ม 10 ครับ