วงการบันเทิงสูญเสียคนสำคัญไปอย่างต่อเนื่อง ล่าสุดวงการตลกก็ต้องสูญเสีย “เด่น ดอกประดู่” หรือ “นายบรรพต วีระรัฐ” ตำนานตลกชื่อดังของเมืองไทย ที่ได้จากไปอย่างสงบด้วยโรคชรา เมื่อช่วงกลางดึกของวันที่ 10 ต.ค. ก่อนที่ภรรยาจะพบร่างไร้ลมหายใจในเวลา 01.00 น. ของวันที่ 11 ต.ค.
วันนี้ (11 ต.ค.) ครอบครัวได้นำร่างเด่น ดอกประดู่ มาตั้งบำเพ็ญกุศล ณ ศาลา 8 วัดศิริพงษ์ธรรมนิมิต กรุงเทพฯ โดยได้จัดพิธีรดน้ำศพ ในเวลา 16.00 น. และพิธีสวดอภิธรรม ในเวลา 17.00 น. ตามลำดับ โดยพิธีสวดอภิธรรมจะจัดขึ้นเป็นเวลา 5 วัน ก่อนจะมีพิธีฌาปนกิจ ในวันอาทิตย์ที่ 16 ต.ค. นี้
บรรยากาศภายในงานวันนี้เต็มไปด้วยความโศกเศร้าของครอบครัว โดยมีเหล่าตลกชื่อดัง พร้อมเพื่อนพ้องในวงการบันเทิง อาทิ เป็ด เชิญยิ้ม, โย่ง เชิญยิ้ม, ถั่วแระ เชิญยิ้ม, จาตุรงค์ ม๊กจ๊ก, นุ้ย เชิญยิ้ม, โยกเยก เชิญยิ้ม, น้อย โพธิ์งาม, สดใส รุ่งโพธิ์ทอง, ชูษี เชิญยิ้ม, เด๋อ ดอกสะเดา, ดู๋ ดอกกระโดน, เทพ โพธิ์งาม ฯลฯ เดินทางมาร่วมไว้อาลัยมากมาย
ด้านภรรยาของ “เด่น ดอกประดู่” ก็ได้ออกมาเล่าถึงวินาทีสุดท้าย ก่อนสูญเสียสามีตลอดกาล พร้อมเผยถึงความรักความผูกพัน ที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันมากว่า 50 ปี ให้กับสื่อมวลชนได้ฟังว่า
“เมื่อคืนแกก็หลับสบายไปเฉยๆ ประมาณ 01.30 น. เพราะตอนแรกดูตอนยังไม่ตี 1 แกก็ยังหายใจอยู่ ปกติก็จะมีคนดูแลอยู่ เดินไปดูก็ยังหายใจอยู่ปกติ พอประมาณสัก 01.30 น. น้องที่ดูแลเขาบอกว่าท่าจะไม่ค่อยดีแล้ว ก็ให้แม่ไปดูหน่อย ก็ไปดูและบอกเขาว่าให้หลับสบายนะ ไม่ต้องห่วงลูก เหนื่อยมาเยอะแล้วหลับให้สบาย ก็บอกเขาว่าไม่ต้องห่วงอะไร”
ไม่มีโรคอื่นนอกจากการเป็นอัลไซเมอร์
“ก็จะมีที่เป็นมาหลายปีคืออัลไซเมอร์ อายุเยอะแล้ว ชราแล้ว ก็เริ่มไม่ค่อยทานข้าว ทานข้าวน้อยลงๆ หมอเขาบอกแล้วว่าอัลไซเมอร์วัฏจักรจะเป็นแบบนี้ เป็นแล้วเดี๋ยวจะทานข้าวไม่ได้ นานไปก็จะติดเตียง แล้วก็ต้องให้สายยาง แต่เขาก็โชคดีไม่ถึงกับใส่สายยาง ซึ่งเราก็ทนไม่ได้เหมือนกัน ก็ดูแลเต็มที่ให้แกไปสบายแบบนี้ดีกว่า”
ก่อนหน้านี้ใช้ชีวิตปกติ จนเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เริ่มเดินไม่ไหว ทานข้าวน้อยและหมดแรง
“มาเมื่อวันอาทิตย์ไม่ค่อยเดิน เดินได้น้อยลงๆ น้อยลงเรื่อยๆ ตอนหลังต้องพยุง ก่อนเสียไม่กี่วันต้องใช้รถเข็นมาทานข้าว เริ่มไม่เดินแล้ว เขาเดินไม่ไหว ทานข้าวน้อยก็หมดแรง หมอให้ยากระตุ้นอาหารก็แป๊บเดียว มันไม่เหมือนธรรมชาติที่เขาอยากกิน ทานได้น้อยมาก ก็พยายาหาอะไรบำรุงแกให้ดีที่สุด แต่เวลาพูดกับแกก็ยังรู้เรื่อง ตอบสนองตลอด ตอนเช้าเรียกก็ยังตอบสนอง ยังสื่อสารได้ บางทีก็แหย่ คือน้อง 2 คนที่ดูแล แม่ก็จะบอกว่ามีความสุขเหลือเกินนะมีสาวๆ คอยป้อนข้าว แกก็ยังค้อนยังอะไรอยู่เลย ตอบสนองรู้เรื่องตลอด”
อาการอัลไซเมอร์ที่เป็น ไม่ถึงขึ้นจำอะไรไม่ได้ และที่ชอบหนีเที่ยว ก็เลิกไปมาได้ 6-7 เดือนแล้ว
“เป็นบางเวลา บางเวลาแกก็จำได้ บางเวลาก็จำไม่ได้ อย่างสมัยก่อนที่เป็นข่าว ที่ชอบหนีไปเที่ยว บางอารมณ์ก็ดี บางอารมณ์ก็หงุดหงิด ฉันจะไปแล้ว พอไปแล้วก็กลับ ไม่เคยไปไหนนาน แค่ 2-3 วันก็กลับบ้าน แกติดบ้าน นี่ก็ไม่ได้ไปไหนนานแล้ว 6-7 เดือน ไม่ไปไหนเลย เดินอยู่แต่ในบ้าน หน้าประตูยังไม่ออกไปเลย ก็เริ่มเบื่อแล้ว เขาก็จะบอกเลยว่าเหนื่อย ไม่ไป ชวนไปไหนก็บอกเหนื่อย ไม่ไป”
ก่อนสิ้นใจ ไม่มีสัญญาณอะไรมาก่อน เชื่อการหลับไปเลยเป็นบุญอย่างหนึ่ง แต่ยังตกใจไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
“ไม่มีเลย อย่างเมื่อเช้าที่เข้าไปก็บอกแกว่าไม่ต้องห่วงอะไร เหนื่อยก็พักเลย แกหลับไปเลย ไม่ปวดไม่อะไร ไม่ทรมาน ก็บุญอย่างหนึ่ง ถ้าเห็นเขาปวดเราก็ทนไม่ได้ ก่อนเข้านอนก็ไม่ได้บอกอะไร ไม่มีอะไรเลย ก็คงแกเหนื่อย อายุเยอะแล้ว โรคชรา แกก็หลับสบาย เราไม่ต้องไปนั่งกังวล ว่าไปโรงพยาบาลเจาะคอนั่นนี่ ใส่สายยาง เขาไปสบาย แต่ก็ตกใจไม่คิดว่าจะเร็วนี้ ยังคิดว่าอยู่สักปีหนึ่ง ก่อนเสียก็ไม่ได้สั่งอะไรเลย แต่เขาก็จะให้ดูแลโรงงานเขานั่นแหละ เขาจะห่วงโรงงานไม่ลองไม่รู้ แต่ก่อนจะเสียนะ เวลาอาบน้ำแกยังร้องเพลงไม่ลองไม่รู้อยู่เลย อารมณ์ศิลปินยังมีอยู่ จะร้องเพลงสบายๆ ของเขาน่ะ”
อยู่ด้วยกันมา 50 ปี สามีเป็นคนรักครอบครัว มีนอกลู่นอกทางบ้างตามประสาผู้ชาย
“ใช้ชีวิตด้วยกันมาประมาณ 50 ปีแล้ว แกก็เป็นคนรักครอบครัวดีนะ ถึงแม้ว่าบางทีก็ผู้ชาย มีนอกลู่นอกทางบ้าง แต่แกเป็นคนรักครอบครัวมาก ไปไหนก็ตาม ไม่เกิน 3 วันหรอก เดี๋ยวมาละหน้าบ้าน ขอโทษนะ ไม่ทำอีกแล้ว แต่เดี๋ยวก็ไปอีกแล้ว”
ชินแล้วกับการเดี๋ยวไปเดี๋ยวมา เพราะเป็นอาการของอัลไซเมอร์ แต่บางคนไม่เข้าใจ หาว่าปล่อยไม่ดูแล
“ก็ชินแล้ว บางคนเขาก็ไม่เข้าใจนะ ว่าอยู่กับคนเป็นอัลไซเมอร์ต้องดูแลยังไง เราไปขัดใจเขาไม่ได้ เขาอยากจะไปเขาก็ไป เดี๋ยวเขาก็มาไม่เกิน 3 วัน คือรู้ใจแล้วไง เดี๋ยวก็มายืนหน้าประตูเอง พอมาถึงก็จะบอกขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้ว ถ้าเขาอยากจะเที่ยวไหน เดี๋ยวเขาไปเอง เราก็ต้องเข้าใจ แต่บางคนไม่รู้ ก็นึกว่าลูกเมียไม่ดูแล ไม่ใช่ คือเราไม่รู้จะไปตามยังไง เหนื่อย เขาไปไหนเราไปรับเขาไม่ถูก เราก็อายุเยอะแล้ว คนอายุรุ่นนี้ต้องไปดูคนอัลไซเมอร์มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะ ต้องเข้าใจเลย”
การดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็อยากดูแลให้ดีที่สุด
“ก็คืออยากให้เขาอยู่ให้ดูแล อยู่ด้วยกันมาเราก็ต้องดูแลเขา ดูแลเขาให้ดีที่สุด หมอก็บอกว่าแกอยากจะกินอะไร จะทำอะไร ปล่อยแกไปเลย อย่าไปฝืนเขา เดี๋ยวอารมณ์ขึ้นมาจะยุ่ง เราก็ตามใจ อยากจะไปไหน ไปขึ้นเหนือล่องใต้ก็ไป เดี๋ยวเขาก็มา ทีนี้บางคนไม่เข้าใจ ไปเจอแกก็นึกว่าทำไมเราไม่ดูแล ปล่อยแกไป มันไม่ใช่ ไม่ให้ไปก็ทะเลาะกัน ถ้าคนไม่เจอเหตุการณ์นี้กับตัวเอง จะไม่รู้หรอก ว่าคนเป็นอัลไซเมอร์เป็นยังไง ไม่ใช่ดูแลได้ง่ายๆ นะ ดูแลลำบาก”
คำสุดท้ายที่ได้บอก คือหลับให้สบาย เหนื่อยมาเยอะแล้ว รู้สามีห่วงโรงงาน แต่ก็เข้าไปดูให้อยู่ทุกอาทิตย์
“ก็บอกว่าเหนื่อยมาเยอะแล้ว ให้หลับสบาย ไปดีๆ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งสิ้น เพราะลูกเมียไม่ได้ลำบากเลย ให้ไปสบายๆ ค่ะ แต่แกห่วงโรงงาน บอกให้เข้าไปดูโรงงานบ่อยๆ นะ เพราะช่วงหลังแกไปไม่ไหวแล้วไง แต่แม่ก็จะไปดูเองทุกอาทิตย์อยู่แล้ว ไม่มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกกัน ก็ได้แต่บอกว่าให้เขาไปสบาย ไม่ต้องห่วงอะไรเท่านั้น เพราะลูกเต้าก็ไม่มีใครลำบากแล้ว ไม่มีอะไรติดค้างกัน”
เรื่องอัฐิต้องปรึกษากันอีกที ต้องหาที่ลอยอังคารก่อน
“ก็ดูก่อน เดี๋ยวต้องไปลอยอังคารก่อน เดี๋ยวต้องปรึกษากันหลายๆ ที่ พอดีน้องเขาจะบวชให้วันเผา”
“ถั่วแระ เชิญยิ้ม” ส่งอาหารมาให้กินตลอด เวลามาหาจะโดนถาม เมื่อไหร่จะเอากูไปเล่นตลกด้วย
“ถั่วแระนี่ก็จะส่งอาหารมาให้พ่อกับแม่เป็นประจำ ไม่ว่าจะเป็นข้าวเป็นก๋วยเตี๋ยว มาที่บ้านทั้งผัวทั้งเมีย เอามาส่งให้ เพราะเขารู้ว่าชอบกิน มาทีเขาก็จะเข้าไปหยอกล้อของเขา ก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง รู้ว่าเป็นถั่วแระแต่นึกชื่อไม่ออก แต่สมองยังจำเรื่องในอดีตได้ บางทีพวกนี้ไปชวนเขาเล่นตลก เขาก็เล่นได้ พอเล่นเสร็จก็ไม่เอาแล้ว เหนื่อยแล้ว เล่นไม่ไหวแล้ว แต่จิตวิญญาณความเป็นตลกเขายังอยู่ เขารักมาก เลือดศิลปินเยอะ เขาเจอถั่วแระเขารีบบอกเลย เมื่อไหร่จะพาไปเล่นสักที เมื่อไหร่จะเอากูไปเล่นด้วยสักที คือเขาไม่ไหวแล้วแหละ แต่ความอยากยังมี”
