เอาเข้าจริงผู้เขียนก็เพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้ดูหนังที่ แบรด พิตต์ เล่นมานานโขพอสมควรเลยทีเดียว พยายามรื้อลิ้นชักความคิด แต่จนแล้วจนรอดก็จำไม่ได้ว่าเรื่องสุดท้ายที่ดูพระเอกมาดเท่ – มากฝีมือทางการแสดงรายนี้เป็นหนังเรื่องอะไร
จนต่อเมื่อเจอกับ Bullet Train ซึ่งเป็นหนังเรื่องล่าสุดของเขาลงจอจึงไม่รีรอที่จะละเลียดกับหนังแอคชั่นคอมเมดี้ที่มีดาราดังคุ้นหน้าคุ้นดายกขบวนกันประชันฝีมือและฝีปากจากฟากฝั่งฮอลลี่วู้ดและเอเชียชนิดคับจอตลอดเวลากว่าสองชั่วโมงของความยาวหนังเรื่องนี้
เนื่องจากปฐมบทนั้นเป็นนิยายขายดีในประเทศญี่ปุ่นมาก่อน พอ เดวิด ลิตซ์ เอามาแปลงเป็นภาพยนตร์โดยที่เขาเองทำหน้าที่ผู้กำกับ Bullet Train จึงเป็นที่คาดหวังและจับเข่าเฝ้ามองว่าหนังเรื่องนี้จะออกมาอีท่าไหน
บอกได้เลยทันทีนะครับ Bullet Train เป็นหนังที่สีสันจัดจ้าน อลังการ ป่วนและมันเอาเรื่องเลยทีเดียว ลำพังเพียงฝีมือของนักแสดงทุกคนก็ต้องพะยักหน้ายอมรับว่าเอาอยู่ แถมเอาอยู่แบบอยู่หมัดเสียด้วย
โดยเฉพาะ แบรด พิตต์ เฮียมาให้สมกับแฟนคลับคิดถึงจริงๆ เลยเชียว
พูดก็พูดนะครับ สำหรับนักดูหนังอายุเกินครึ่งศตวรรษอาจไม่ถูกใจสักเท่าไร เพราะหนังแทบไม่ปูทางอะไรให้ลึกซึ้งสมเหตุสมผลกับเหล่านักฆ่าซึ่งต้องมาอยู่บนรถไฟหัวกระสุนโดยมิได้นัดหมาย แต่สำหรับคนดูในกลุ่มวัยใกล้เคียงกันกับนักศึกษามหาวิทยาลัย อีกทั้งคนทำงานรุ่นใหม่ รับรองว่าปรบมือตีเท้าให้กับฉากแอคชั่นสุดมัน สุดเวอร์ พร้อมด้วยการจิกกัดกัน โยนมุก ต่อมุกกันกระจายไปตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ
เรื่องของเรื่องดูเหมือนไม่ยอกย้อนซ่อนปม แต่วิธีการเล่าเรื่อง ขยักประเด็น แล้วเน้น ‘เป้าหมาย’ ไว้ให้อยู่เป็นก้อนเดียวกันในรถไฟซินคันเซนที่วิ่งด้วยความเร็วสูงที่สุดของโลก กลับเป็นเสน่ห์ของหนัง ประกอบกับลูกล่อลูกชนของผู้กำกับที่จับตรงโน้นมาคล้ายๆ จะอิงไว้ตรงนี้ จากนั้นก็มีอีกฉากโผล่เข้ามาเพื่อจะให้มันกลืนกลายไปด้วยกันอย่างเหนือชั้นปนเอ๋อนิดๆ แบบก็จงใจให้มันออกมากวนโอ๊ยแบบนั้น มันจึงเป็นหนังที่ต้องย้ำว่าต้องจริตกับคนรุ่นใหม่ที่ใครได้ดูก็ต้องปรบมือรัวๆ กันลั่นโรงแน่นอน
ระหว่างนักฆ่าผู้โชคร้ายกับอีกหลายยอดฝีมือที่รับภารกิจมาปฏิบัติการบนรถไฟขบวนเดียวกันซึ่งจะลงไปก็ไม่ง่าย ครั้นอยู่ต่อไปก็สุ่มเสี่ยงกับความตายที่จ่อหัว ไล่หลังตลอดทั้งขบวนจะลงเอยแบบไหน ทั้งนักดูหนังรุ่นเก่า รุ่นใหม่ ต้องไปดูด้วยตัวเองครับ
