ถึงจะเป็นหนังที่ออกฉายไปแล้วเมื่อปี ค.ศ. 2018 และตัวผู้เขียนก็เพิ่งมีโอกาสได้ดูคล้อยหลังจากที่ลงโรงประมาณ 4 ปี กระนั้นต้องบอกกล่าวตรงๆ ว่า เป็นช่วงเวลาที่ไม่สาย เนื่องจาก Andhadhun : บทเพลงในโลกมืด สามารถตรึงใจผู้เขียนได้โขทีเดียว
บอกเล่าเก้าสิบกันไว้แต่เนิ่นๆ ว่าหนังอินเดียเรื่องนี้มีความยาวมากพอสมควร ทว่าด้วย ‘บทหนัง’ ที่ฉกาจฉกรรจ์ ประเภทหักมุม 10ชั้น ซ่อนปมอีก 10 ปม ตามขย่มด้วยลูกล่อลูกชนอีก 18 ขยัก มันจึงต้องจั่วหัวคอลัมน์ไว้ว่า ‘เรื่องเล่าอันเหลือร้าย’
ร้ายขนาดที่ว่าเป็นหนังที่สามารถแยกย่อยเป็นซิรีย์ถึง 7 – 10 ตอนได้สบายๆ แต่ผู้กำกับ หรือรวมทั้งทีมผู้สร้างกลับนำเรื่องราวสุดมันส์สอดประสานกันอย่างต่อเนื่องและลงตัวมากไว้ในหนังเรื่องเดียว แถมมันมิใช่รวดเดียวจบ คือคิดว่าอ๋อ...จบแล้ว ดูไปอีกแป๊บเดียว เอ้า! ยังไม่จบแฮะ ที่เหนือไปยิ่งกว่านั้นคือบทหนังวางเรื่องไว้ให้เดาอะไรแทบไม่ได้
จะขยี้กันให้ตายไปข้างหรือไงไม่รู้
ขยายความอีกนิดว่า Andhadhun : บทเพลงในโลกมืด หาใช่เป็นหนังนำเสนอเรื่องของบทเพลงหรือดนตรี แต่เป็นหนังฆาตกรรมผสมดราม่าผ่านเรื่องราวของนักเปียโนรูปหล่อที่จู่ๆ ไม่รู้ว่าโชคชะตาฟ้าเห็นขันอีท่าไหนจึงทำให้ชายผู้นี้มีชีวิตอันคาดไม่ถึง จากเหตุการณ์หนึ่งหมุนไปสู่อีกเหตุการณ์หนึ่ง จากนั้นก็ถูกผลักเหวี่ยงไปสู่อีกมุมอับจนหนึ่ง และ....!?!
กว่าครึ่งปีที่ล่วงมาผู้เขียนดูหนังอินเดียหลายเรื่อง เผลอๆ จะเท่าๆ กับหนังยุโรปและอเมริกาเอาเสียด้วยซ้ำ ยิ่งมีโอกาสดูมากยิ่งพูดคุยกับตัวเองว่าหนังอินเดียมีจุดเด่นที่โดยส่วนตัวคิดเห็นว่ายืนหนึ่งเหนือฮอลลีวู้ดไปหลายช่วยตัวมาก คือ ‘บทหนัง’
ช่างสร้างสรรค์ผ่านขบวนการคิดอย่างต้องมอบ ‘มง’ ให้จริงๆ
ใครที่บอกว่าตัวเองเป็นนักดูหนัง ทว่ายังไม่มีโอกาสได้ดู Andhadhun : บทเพลงในโลกมืด กรุณาไปหาทางดูกันให้ได้ เพื่อพิสูจน์ทราบว่าเรื่องเล่า (บทหนัง) อันเหลือร้าย เขาคิดกันได้ไงมันจึงไปไกลลิบแบบนี้
หนังเปิดฉากมาด้วยซีนกระต่ายกำลังถูกปากกระบอกปืนไล่ล่า แล้วจากนั้น Andhadhun : บทเพลงในโลกมืดก็ไปยังฉากอื่นซีนอื่นจนลืมเจ้ากระต่ายโชคร้ายไปเลย
ลองดูกันทีว่าผู้เขียนบทกับผู้กำกับเขาใส่ฉากเจ้ากระต่ายไว้ทำไมในตอนเปิดเรื่อง
