มีหนังอยู่ไม่น้อยบนโลกใบนี้ รวมทั้งในเมืองไทยด้วยที่นักวิจารณ์ หรือกระทั่งนักดูหนังตัวยงมากมายหลายคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าดาราคนหนึ่ง ‘แบกหนัง’ ทั้งเรื่องไว้ที่เขาหรือเธอคนเดียว
กล่าวสำหรับ The Eyes of Tammy Faye ที่ส่งให้นักแสดงสาวอย่าง เจสสิกา แซลเทน เป็นผู้พิชิตรางวัลนักแสดงนำฝ่ายหญิงยอดเยี่ยมของออสการ์ครั้งที่ 94 ที่เพิ่งจัดงานเสร็จสิ้นไปเมื่อสัปดาห์ก่อน ในความคิดเห็นของผู้เขียนก็ต้องบอกว่าจัดอยู่ในประเภทเดียวกัน
ผิดกันไกลลิบพอสมควรตรงที่ว่า เจสสิกา แซลเทน ไม่เพีบงแบก The Eyes of Tammy Faye ไว้เท่านั้น แม้แต่คนที่ดูหนังเรื่องนี้ นางก็แบกไว้ด้วย
เอ้า! จริงๆ นะครับ เมื่อดูจบลงผู้เขียนคิดแบบบรรทัดข้างบนนั้นจริงๆ เนื่องจากเนื้อหนังก็ไม่ได้เนี๊ยบเท่าไร แถมต้องตั้งใจดูอยู่ไม่น้อย เพราะเรื่องราวเน้นไปที่วงการนักเทศน์ผู้ศรัทราในพระเจ้า ชาวพุทธจึงต้องทำความเข้าใจในสิ่งที่ไม่ค่อยคุ้นเคยมาก่อน กระนั้นก็อย่างที่บอกไปแล้ว เจสสิกา แซลเทน นางทำให้หนังเรื่องนี้เดินทางไปสู่จุดหมายปลายชัยได้อย่างเหลือเชื่อ
เอาตั้งแต่สำเนียงเสียงพูด เธอเลียนเสียงจริงของ ‘แทมมี่’ จนผู้เขียนคิ้วขมวดว่า เฮ้ย! นางทำได้ไงเนี๊ยะ...ใช้เวลานานเท่าไหนจึงเลียนแบบได้ขนาดนี้
แล้วที่ต้องกดดาวให้ล้านดวงได้แก่การแสดงของนางที่ประเดี๊ยวหลั่นล้า แป๊บเดียวกลายเป็นคนใกล้บ้า สติแตก หรือหัวเราะต่อกระซิกอยู่ดีๆ วินาทีต่อมากลายเป็นหม่นหมองร้องไห้
ร้ายไปกว่านั้นคือทุกฉากทุกซีนที่นางแสดง มันทำให้ผู้เขียนเชื่อว่าต้องผ่านการศึกษา ฝึกฝน และทำการบ้านเกี่ยวกับ ‘แทมมี่’ ที่มีตัวตนจริงชนิดเหนือกว่าก็อบเกรดA
อีกเรื่องที่ไม่เอ่ยถึงไม่ได้ การแปลงโฉมให้เจสสิกา แซนเทล เป็น ‘แทมมี่’ นี่ก็เต็มสิบให้ร้อยคะแนน
ไปดูให้เห็บกับตาว่าทำไมจากสาววัยใสกลายเป็นคนแก่โดยที่แทบไม่รู้สึกผิดปกติ
แน่นอนว่าการแสดงสมบทบาทและเลิศล้ำของเจสสิกา แซนเทน นั่นเองที่ทำให้เราหลงลืมทุกเรื่องไปเลย
เหนือกว่ารางวัลนี้ ถ้ามี ผู้เขียนก็จะมอบให้นาง...แม๊...
