“กรรชัย” ถามจี๊ด “กระติก” เฟียสเหรอ? ทำไมเดี๋ยวร้อง เดี๋ยวไม่ร้อง สังคมประณามเพราะเหตุนี้!

เป็นประเด็นร้อนรายวัน ที่ยังไม่จบง่ายๆ กรณีการเสียชีวิตของนางเอกชื่อดัง “แตงโม นิดา พัชรวีระพงษ์”เพราะยังมีหลายประเด็นที่คนสงสัย และคาใจ ล่าสุดในรายการโหนกระแสวันนี้ (28 ก.พ.) หนุ่ม กรรชัย กำเนิดพลอย ได้เค้นถามแก๊งสปีดโบ๊ตให้เล่าเหตุการณ์อย่างละเอียด โดยบางตอนกรรชัยได้ถามคำถามที่สังคมสงสัยในตัว “กระติก”ผู้จัดการส่วนตัว ว่าทำไมถึงทิ้งเพื่อน หลังรู้ว่าจมน้ำ

หนุ่ม : สิ่งที่คุณพูดออกไปคนด่าคุณทั้งประเทศ แม้แต่เพื่อนสนิทแตงโม เขารู้จักคุณด้วย เขายังด่าคุณเลย

กระติก : ก็สมควรโดนค่ะ

หนุ่ม : จะอยู่กันยังไงชีวิตต่อไป

กระติก : ก็ต้องยอมรับ มันเกิดไปแล้ว หนูพูดไปแล้ว ตอนนี้หนูสำนึกแล้ว ขอโทษกับทุกคำที่พูดออกไปไม่เหมาะสม หนูคิดน้อย

หนุ่ม : เฟียสเหรอ

กระติก : ไม่ได้เฟียส

หนุ่ม : กวนตีน

กระติก : ไม่ได้ตั้งใจกวนตีนด้วยซ้ำ คือมันเป็นภาพในหัวแล้วมันโพล่งออกมาจริงๆ โดยไม่ได้กลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดที่ดูดีกว่านี้ สถานการณ์หนูไม่ทราบเลยว่าคำถามจะมีอะไรบ้าง ตอนนั้นมันกดดันมาก

หนุ่ม : คุยกับแม่หรือยัง

กระติก : คุณแม่โทรมา คุยไปรอบนึง แต่ว่ายังคุยไม่รู้เรื่อง ตอนนั้นมีร้องไห้ฟูมฟายใส่แม่เขาฟังไม่รู้เรื่อง ตอนนิติเวชรอบนึง คุณแม่โทรมาแค่นั้นเอง

หนุ่ม : หลังจากกลับไปบ้านคิดว่าแตงโมอาจมีคนช่วยไปหรือเปล่า มีโทรศัพท์อยู่กับเรา พอไม่เจอ ไม่กลับมาที่นี่แล้วเพราะเห็นแม่ให้สัมภาษณ์แล้ว กลัวโดน

กระติก : ไม่กล้าเผชิญหน้าแล้ว กลัวค่ะ เอาลูกเขามาเที่ยว แล้วไม่ดูลูกเขา ไม่รู้จะสู้หน้ายังไง หนูก็เป็นแม่ ก็ขอโทษที่หนีสถานการณ์นั้นที่จะเผชิญหน้ากับแม่ จริงๆ เราต้องกล้า เราโตแล้ว กระบวนการคิดเราต้องมี แต่ ณ ตอนนั้น...

หนุ่ม : โทรศัพท์โมอยู่ไหน

กระติก : หนูส่งให้แม่บ้าน ของอยู่ในกระเป๋า ตั้งแต่เอาใส่ต่อหน้าโม หนูไม่ได้จับโทรศัพท์โมเลย มันก็ก็อยู่ในกระเป๋าแบบนั้น แล้วตอนเพื่อนยกมาก็อยู่ในกระเป๋าซ้อนกระเป๋า พอถึงบ้านหนูก็หยิบของหนู ของโมที่อยู่ในกระเป๋าหนู หนูก็หยิบใส่กระเป๋าเขา แล้วหลังจากนั้นก็ไม่รู้อีกเลย ในคืนนั้นเลยค่ะ เอาโทรศัพท์คืนให้แม่บ้านคือป้าแตง แล้วก็ไม่สนใจแล้ว

หนุ่ม : หลังจากนั้นไปไหน

กระติก : กลับไปอยู่ที่บ้านอยู่คนเดียว และนั่งคิดถึงเพื่อน (ร้องไห้) หนูคิดถึงมัน แต่ไม่รู้จะทำยังไง หนูไปไม่เป็น ไมเคยเจอสถานการณ์แบบนี้ มันหนัก แต่ด้วยความที่เราไมได้ร้องไห้ฟูมฟายกับใคร เราเปิดคลิปนั้นดูคนเดียว หนูทรมานนะพี่หนุ่ม (ร้องไห้) หนูรู้สึกผิด แต่แค่ไม่ได้แสดงออกมา มันอาจแข็งไปหน่อย หนูก็ต้องยอมรับ มันเลยทำให้เราเจอสถานการณ์อะไรแบบนี้ เราเก็บเยอะ เราเลือกเสียใจกับตัวเองมากเกินไป ทำไมไม่แสดงออกไป เพราะความแข็งของเรา ทำไมไม่หัดอ่อนบ้าง วันนี้มองเห็นข้อเสียของตัวเอง เป็นสิ่งที่ใหญ่หลวงมากๆ และต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่โทษใคร โทษตัวเอง

หนุ่ม : คุณพูดว่าเหมือนแตงโมตายรายได้เราก็ขาด

กระติก : ประเด็นนี้มันกว้างมาก หนูกับโมไม่ใช่แค่นั้น ทุกคนรู้อยู่แล้วเราเป็นเพื่อนกันมานาน ตั้งแต่ก่อนทำงานกับโมอีก ฉะนั้นไม่มีเรื่องเงินเลย เขามาอยู่บ้านหนูด้วยซ้ำ คุณแต๊งค์แฟนเก่าคุณโมก็ทราบดีว่าเราอยู่ด้วยกัน

หนุ่ม : แต๊งค์ยังไม่เชื่อเลย

กระติก : หนูเข้าใจ เพราะเราแยกมาแล้วหลายปี เขาไม่สามารถมารับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

หนุ่ม : แต๊งค์เขาไม่สบายใจ เพราะจ๊อบกับเบิร์ตไม่ปรากฏตัวเลย วันนี้เบิร์ตก็ไม่ปรากฏตัว ก็คงบังคับเขาไม่ได้ แต่คุณสองคนบริสุทธิ์ใจออกมาพูด ส่วนคนนั้นไม่รู้ด้วยประการใด ยกไปตรงที่คุณบอกแอดมิทแล้วกัน หลังจากนั้นล่ะ

กระติก : เราคบกันมาเรื่อยๆ จนหนูมาเป็นผู้จัดการให้ หนุอยากอธิบายแต่เราอธิบายไม่ค่อยเก่ง เราไมได้เป็นแค่เพื่อน เป็นแค่คนทำงานให้ โมเป็นทั้งแม่อีสเตอร์ มันเป็นชีวิตเรา ไม่มีเขา เราก็แย่นะ แย่ในทุกๆ เรื่อง แย่เรื่องเสียเพื่อน เสียบัดดี้ไปทุกอย่าง ความเป็นโมไม่อยู่แล้ว

หนุ่ม : คุณกำลังจะบอกว่าโมดูแลชีวิตคุณและลูกคน ถ้าไม่มีโม ชีวิตคุณก็พัง

กระติก : นั่นแหละค่ะ

หนุ่ม : แต่คุณสื่อมาอีกภาษานึงเลย

กระติก : นี่คือข้อเสียของหนู ต้องยอมรับให้ได้ และควรพัฒนาหรือเปลี่ยนแปลงข้อเสียตรงนี้

หนุ่ม : โมมอบมรดกให้ลูกคุณ

กระติก : ตรงนี้บอกเลยว่าไม่มีเลย ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่มีการเซ็น จดอะไรใดๆ ทั้งสิ้น หนูเป็นแม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ เราช่วยกัน ไม่ใช่หนุผลักภาระให้โม อันไหนทำได้ก็ทำในส่วนหนู อันไหนทำไม่ได้ก็พูดตรงๆ ไม่มีการยกภาระให้โมทุกอย่าง แต่ภาพที่สื่ออกไป โอเคเรายกหน้าที่ให้ เพราะโมเป็นแม่บุญธรรม หนูก็ทำงาน โมก็ทำงาน แต่เราคุยกันตรงๆ เราเพื่อนกัน

หนุ่ม : คุณรู้สึกยังไง ครั้งนึงโมเคยพูดว่าเขารักคุณมาก ชีวิตเขาขาดคุณไม่ได้

กระติก : หนูก็รักโม ไม่ใช่ไม่รักโม (เสียงสั่นเครือ) แต่ด้วยหนูไม่เคยเจอสถานการณ์อะไรเลย หนูเข้าใจนะ ณ ตอนนี้ยังคิดว่าโมส่งบททดสอบที่เขาเคยเจอมาให้หนูว่าเขาเจออะไรมาบ้าง หนูยังคุยกับเพื่อนเลยว่า หนูเจอแค่นี้ยังรู้สึกหนัก

หนุ่ม : ทำไมเดี๋ยวจะร้อง เดี๋ยวก็ไม่ร้อง

กระติก : หนูไม่ชอบร้องไห้ต่อหน้าใคร หนูเป็นคนแข็ง

หนุ่ม : การร้องไห้เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ อยากร้องก็ร้องสิ ทำไมต้องไปอัดอั้นมันไว้ ร้องไม่ได้ เพื่ออะไร ดูอย่างโมสิ ไม่รู้ชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน ทำไมชีวิตจะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ แค่รู้สึกว่าตัวเองกำหนดเอาไว้ ยิ่งทำให้คนรู้สึกว่าคุณมีความจริงใจหรือเปล่า ร้องไม่ร้อง ร้อง 3 วิก็หยุดแล้ว นี่พูดให้เห็นข้อเสียตัวเองนะ ว่าเวลาคนเขาว่า เขาว่ามุมไหน

กระติก : เป็นเพราะแบบนี้ หนูเลยไม่อยากออกมาพูดอะไร เพราะว่าหนูทำตัวไม่ถูก มันไม่เป็นธรรมชาติของหนู พอหนูเป็นธรรมชาติออกไป ทุกคนรับหนูไม่ได้ (สะอื้น) ไม่รู้เขาหวังจะเห็นอะไรจากเรา มันไม่ใช่ตัวเรา หนูชอบอยู่คนเดียว แล้วร้องไห้กับตัวเอง ณ ตอนนั้นต้องมีสมาธิ ต้องพูด มีกล้องมีอะไร มันไม่ใช่เวย์ของหนู ขนาดพูดกับพี่หนูยังต้องดึงสติกลับมาพูดกับพี่ให้รู้เรื่องเลย

หนุ่ม : ไม่ต้องดึงหรอก เราเป็นคน ไม่ใช่เครื่องจักร เราเป็นมนุษย์ มีชีวิตจิตใจ สามารถร้องได้ หัวเราะได้ เป็นมนุษย์คนนึง อย่ากักตัวเองมาก พูดด้วยความเป็นห่วง ดูคุณ 100 คนก็ด่าคุณ 100 คน ต้องเปลี่ยนมุมมอง คำพูด คำจา การแสดงออก ต้องคิดว่าตัวเองคือคน มีเนื้อหนัง มีความรู้สึก สุดท้ายบอกว่าไม่กลับไปเพราะกลัวเหตุการณ์เฉพาะหน้าที่เกิดขึ้น คุณร้องไห้ไม่ได้นอน ไม่กลับไปตอนเช้าเพราะอะไร

กระติก : ประเด็นเปลี่ยนไปเยอะมากๆ มันถาโถม มันหนัก มันเริ่มเป็นประเด็นอื่นไปแล้ว หนูเลยคิดว่าต้องปรึกษาใคร ที่เขาให้คำปรึกษาได้ว่าเราจะไปยังไงต่อดี

หนุ่ม : กระติกเป็นจำเลยสังคมก็ต้องยอมรับ เชื่อว่าแตงโมเขารักคุณมาก เหตุการณ์วันนั้นคุณพลาดมากที่ไม่ได้กลับไปดูเพื่อนที่จะเป็นจะตาย เหมือนคุณไม่ได้ให้ความหวังเขา ไม่ได้ให้ความหวัง ในความรู้สึกของตัวเอง ตรงนี้เป็นบทเรียนสำคัญ และจะเป็นสิ่งที่ฝังและเป็นแผลเป็นในใจคุณสองคนตลอดชีวิต เพราะเชื่อว่าคนอย่างแตงโม ถ้าเพื่อนตกน้ำ เขาจะอยู่รอจนกว่าจะเจอ หรือเขาอาจโดดไปเดี๋ยวนั้นด้วยเพื่อตามหาด้วย เขาไม่มีวันทิ้งคุณ

กระติก: จริงค่ะ หนูก็รู้สึกเสียใจ ขอโทษคุณแม่ขอโทษแฟนคลับทุกวันที่วันนั้นดูแลเขาไม่ดีพอ ไม่ได้หันกลับไปดูว่าเขาเดินไปไหนอะไรยังไง หรือเทคแคร์เขาให้ดีกว่านี้ ไม่งั้นเขาก็ยังอยู่กับเราในวันนี้ ขอโทษจากใจจริงค่ะ(ยกมือไหว้)

หนุ่ม : สังคมประณาม ไม่ได้กลับไปดูแลเพื่อน ก็เหมือนคนเห็นแก่ตัว วันนี้โมไปแล้ว คิดว่าต้องมีการกระทำเกิดขึ้นให้สังคมได้เห็น สิ่งที่พูดก็ตัดสินไม่ได้ว่าผิดหรือถูก เป็นเรื่องกฎหมาย อย่าลืมว่าโมรักคุณ ได้บอกลูกหรือยัง

 กระติก : ยังไม่ได้บอกค่ะ ยากสุดค่ะ ยังคิดคำพูดออกมาไม่ได้