ผู้เขียนไม่รู้เรื่องอะไรแม้สักน้อยเกี่ยวกับ ‘ส้มป่อย’ จนต่อเมื่อวันหนึ่งหาเว็บไซต์ดูฟุตบอลออนไลน์แล้วได้ยินผู้พากย์เกมการแข่งขันเอ่ยถึงชื่อหนังไทยเรื่องส้มป่อยขึ้นมา
ความที่ชีวิตครึ่งหนึ่งผูกพันกับภาคเหนือ ทั้งเรียนหนังสือ ตระเวนทำงาน และท่องเที่ยวไปทั่วทุกจังหวัดทั้งในเมืองกับชนบทจึงเกิดความรู้สึกว่าส้มป่อยน่าจะเป็นหนังที่มีเนื้อหาของภาคเหนือซึ่งส่งเสริมภาพลักษณ์อันเป็นเอกลักษณ์อย่างที่มีหนังบางเรื่องสร้างสรรค์ให้กับภาคอีสาน ภาคกลาง ภาคใต้มาแล้ว
ครั้นพอดูส้มป่อยผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ผู้เขียนเกิดความรู้สึก....?
คือเป็นความรู้สึกที่ผู้เขียนอดสนทนา ถามไถ่ และตั้งข้อสังเกตอยู่เกือบตลอดเวลาในขณะดูหนังเรื่องนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ต้องปลอบโยนตัวเอง ที่สำคัญคือพยายามหาทางออกว่าจะเอ่ยถึงถึงส้มป่อยอย่างไรดี
ใช่...หากส้มป่อยเป็นคนรัก จะพูดคุยหรือใช้ภาษากายแบบไหนให้คนรักของเราเข้าใจ และยังคงเดินเคียงกันต่อไปได้
ไม่ใช่เลิกคบหาหรือถึงขั้นทะเลาะด่าทอกันไปกันมาจนกว่าชีวิตจะหาไม่
หรือสุดท้าย เลือกที่จะไม่ปริปากพูด
ทว่า อย่างน้อย...อย่างหนึ่งเราพบเจอกันแล้ว คบหากันในสถานะหนึ่งไปแล้ว ผู้เขียนจึงตัดสินใจเขียนถึงส้มป่อยโดยยึดโยงเอาความเป็นมิตรสหายฝากให้เพื่อนฉุกคิด
ใครที่ยังไม่ได้ดูหนังเรื่องส้มป่อย ถ้ามีเวลา ไม่เหลือบ่ากว่าแรง ช่วยกันไปดูส้มป่อยหน่อยนครับ
ผมดูส้มป่อยจบแล้ว
ขณะเขียนคอลัมน์ยังมีเรื่องราวมากมายอยากพูดถึงส้มป่อย แต่สุดท้ายต้องหักใจ หลายบรรทัดลบทิ้ง
แต่ยังมีสิ่งหนึ่งอยากถาม...ส้มป่อยไม่คิดถึงหัวอกลูกผู้หญิงเหนือบ้างหรือครับ
