เคยเป็นแบบนี้ไหมครับ?
แบบว่าผ่านทางไปในที่ที่ไม่เคยไป แล้วสายตาดันเหลือบเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวริมทาง เห็นแวบเดียวกลับมีความรู้สึกขึ้นปัจจุบันทันด่วนว่าร้านนี้เด็ดแน่นอน
หรือจู่ๆ เห็นเพียงโปสเตอร์หนัง
เสี้ยววินาทีเดียว ความรู้สึกบอกกับตัวเองว่าหนังเรื่องนี้น่าดู
CODA เป็นหนึ่งในหนังที่เพียงเห็นโปสเตอร์แล้วผมต้องรีบดู ซึ่งแน่นอนว่าเป็นหนังที่ ‘คอหนัง’ ไม่ควรละเลยหรือเพิกเฉยที่จะไม่หาโอกาสได้ดู
ว่ากันตาม ‘หน้าหนัง’ นอกจากโปสเตอร์แล้ว ไม่มีอะไรดึงดูดเอาเสียเลย ดาราแทบไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ผู้กำกับก็หาใช่ตัวเป้งๆ
ทว่าหนังอินดี้อย่าง CODA สร้างความเอิบอิ่มพริ้มใจได้อย่างคุ้มค่าด้วยเวลาชั่วโมงกว่าเท่านั้น
ดาราทุกคนสวมบทบาทชนิดต้องลุกขึ้นปรบมือแล้วโค้งคำนับ ทั้งที่ตัวละครหลักๆ อย่างน้อย 3 คนที่แสดงเป็นพ่อ แม่ ลูกชาย ไม่ได้พูดเลยสักคำ
เนื่องจากพวกเขาเป็นใบ้ ทั้งเรื่องใช้ภาษามือ ซึ่งก็นั่นแหละเป็นการแสดงอันล้ำเลิศมาก
หนึ่งในสมาชิกของครอบครัวชาวประมงที่เป็นใบ้นี้มีน้องสาวอีกคน และเป็นคนเดียวที่พูดได้ ใครที่เคยดู ONE DAY น่าจะพอจำเธอได้สำหรับดาราเด็กนามเอมิเลีย โจนส์
หนังสร้างความย้อนแย้งด้วยฝีมือการเขียนบทที่ชวนคิดตาม เมื่อลูกสาวคนเดียวของบ้านต้องสื่อสารกับพ่อ แม่ พี่ชายด้วยภาษามือ ยิ่งไปกว่านั้นเธอต้องทำหน้าที่เป็นล่ามยามที่มีคนอื่นๆ อยู่ด้วย
เหนือยิ่งสิ่งใดในครอบครัวใบ้ ลูกสาวแสนน่ารักยังมีความใฝ่ฝันจะเป็นนักร้อง
อย่าให้เล่ามากไปกว่านี้เลยครับ ใครยังไม่ได้ดูหนังอินดี้อย่าง CODA ต้องรีบไปหามาพิสูจน์ว่าทำไมนักวิจารณ์ค่อนโลกจึงยกให้ ญอน เฮเตอร์ ผู้กำกับหญิงที่ให้คนใบ้จริงๆ มารับบทเป็นครอบครัวชาวประมง
อีกคนที่เล่นได้เจ๋งคือ บูชิโน เดอร์เบซ ที่เล่นเป็นครู เด็ดมาก
