เป็นอีกหนึ่งความสูญเสียที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น สำหรับ “เป็ด เชิญยิ้ม” ก่อนหน้านี้สูญเสีย “คุณแม่วิจิตร โพธิ์วิจิตร” ด้วยโรคโควิด-19 ในวัย 89 ปี ไปเมื่อช่วงต้นเดือนที่ผ่านมา ล่าสุดเมื่อช่วงเช้าของวันนี้ (9 มิ.ย.) ก็ได้รับข่าวอันน่าเศร้าเพราะต้องสูญเสียคุณพ่อไปในวัย 94 ปีด้วยโรคโควิดเช่นเดียวกัน
ก่อนหน้านั้นเจ้าตัวได้เล่าถึงความทรงจำของพ่อ-แม่ในวัยเด็ก ว่าพ่อเป็นบุคคลที่แม้จะทำงานเหนื่อยแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยบ่น ะมีรอยยิ้มกลับมาให้ที่บ้านเสมอ
“ลูกทุกคนเติบโตมาด้วยรอยเท้าของพ่อ ผมจำได้ว่าตอนผมเด็กๆ ขาพ่อทั้งสองข้างปั่นสามล้อให้ผมกับพี่ชายนั่งเล่นไปในตลาด มันเป็นความสุขของผมกับพี่ชาย หลังจากนั้นไม่นานพ่อไปเปลี่ยนเป็นรถตุ๊กตุ๊ก และพัฒนามาเป็นดัสสันและเปลี่ยนมาเป็นรถเบนซ์ เพื่อวิ่งรับผู้โดยสารจากตรังไปนครศรีธรรมราช พ่อทำงานหนักมากเพื่อเลี้ยงลูกทั้งหมด 6 คน สามสิบกว่าปีที่พ่อนั่งอยู่หลังพวงมาลัย ผมไม่เคยว่าพ่อบ่นว่าเหนื่อย พอกลับมา ได้เห็นแต่รอยยิ้มของพ่อและหัวเราะให้แม่กับลูกๆ ทุกคนมีความสุขครอบครัว เราฐานะค่อนข้างยากจน แม่ก็คอยจัดอาหารรอพ่อกลับ แล้วกินข้าวกันอย่างมีความสุข พ่อเป็นพ่อที่ดีที่สุดในสายตาของลูกทุกคน”
“เมื่อวันที่ 18 มิถุนายนทราบข่าวพ่อกับแม่ติดเชื้อโควิดอยู่โรงพยาบาล ก็เฟสไทม์กันเห็นรอยยิ้มของพ่อกับแม่ได้คุยกับลูก กำลังใจจากลูกทุกคน ส่งถึงพ่อกับแม่เห็นรอยยิ้มของพ่อกับแม่ ผมได้พูดกับพ่อ พูดกับแม่ว่าสู้นะ กักตัวแค่ 14 วัน แม่บอกว่าสู้ พ่อก็ยิ้มและหัวเราะอยู่ข้างๆ จนมาถึงวันที่ 29 มิถุนายน แม่ก็จากไปเพราะสู้กับมันไม่ไหว โดยที่ลูกทุกคนไม่มีใครที่จะส่งข่าวให้พ่อรู้ ทุกครั้งพ่อจะถามว่าแม่ไปไหน ลูกๆ ก็บอกว่าแม่หายแล้วเหลือแต่พ่อนะ พ่อต้องอดทนนะ พ่อต้องสู้นะ”
“ก่อนหน้านี้ประมาณวันที่ 5 ก.ค. หมอต้องพาพ่อลงไปอยู่ในห้องไอซียู พ่อเริ่มเครียดหนักขึ้นเรื่อยๆ หมอต้องการให้นอนคว่ำเพื่อให้ออกซิเจนสูงขึ้น แต่เขาก็ไม่ยอมทำ จนลูกทุกคนเครียด ลูกหลานทุกคนโทร.ให้กำลังใจ ก็เริ่มไม่ฟังและพ่อได้พูดกับคนที่ดูแลพ่อ ที่มารักษาโควิดด้วย คำพูดของพ่อทำให้น้ำตาไหล พ่อพูดว่าจำปาโทร.ให้ย่ามารับปู่ด้วยนะ หลังจากนั้นไม่รับอะไรทั้งสิ้น ออกซิเจนต่ำลงมาเรื่อย เพิ่งผ่านวันเกิดเขามาเมื่อวันที่ 26 มิถุนายนครบ อายุ 94 ปี แม่อายุครบ 89 ปีเมื่อเดือน พ.ค.และปีนี้เป็นปีที่ครบรอบแต่งงานมา 70 ปีโดยที่ไม่เคยจากกัน ผมอยากให้พ่อสู้ ผมอยากให้มีปาฏิหารย์ พ่อสู้นะพ่อลูกหลานทุกคนรอพ่อ ลูกหลานทุกคนรักพ่อ สู้นะพ่อนะ”
ส่วนอีกหนึ่งความทรงจำเที่เจ้าตัวจำได้เสมอว่า ทุกวันเกิดทุกปีของตัวเอง แม่จะโทร.มาอวยพรทุกครั้ง
“วันที่ 8 มิถุนายนของทุกๆ ปีสายๆ จะได้ยินเสียงโทรศัพท์และได้ยินคำว่า เป็ดเหรอ นี่แม่นะ วันนี้เป็นวันเกิดลูกนะลูกแม่ ขอให้ลูกมีความสุข ความเจริญพบแต่ความสำเร็จนะลูกนะ ขอให้ลูกเจริญเจริญนะลูก พรวันเกิดของแม่ที่อวยพรครั้งสุดท้าย เมื่อวันที่ 8 มิถุนายนนี้ เป็ดลูกอายุครบ 67 ปีแล้วนะลูกปีนี้แม่ขอให้ลูกมีความสุขความเจริญนะลูกนะ ไม่เจ็บไม่ป่วยนะลูก ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายต่อไปคงจะไม่ได้ยินเสียงแม่อีกแล้ว ผมรักแม่นะครับ ขอให้แม่ไปเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์ อยากกราบเท้าครับแม่ อยากเช็ดเท้าให้แม่ อยากหอมแก้มแม่เหมือนที่เคยหอมก็ทำไปได้และทำไม่ได้ แม้กระทั่งจะมองหน้าแม่ มันเป็นโรคที่โหดร้ายเหลือเกินผมรักแม่ รักแม่นะครับ”
