“จูเนียร์ ไอดอล” : ดินแดนสีเทาแห่งวงการไอดอล

“ไอดอลรุ่นเล็ก” หรือ “จูเนียร์ไอดอล” เป็นส่วนของวงการบันเทิงญี่ปุ่นที่ถูกวิจารณ์จากต่างชาติเสมอ ว่าเป็นการนำเด็กสาวอายุไม่ถึงวัยมาหากินกับ “เรื่องทางเพศ”

หาก “ไอดอล” คือความบันเทิงสำหรับผู้คนในกระแสหลัก และ “เอวี” คือเรื่องของคนเฉพาะกลุ่ม….“จูเนียร์ไอดอล” ก็คงอยู่ตรงกลาง ผลงานนางแบบรุ่นเล็กเหล่านี้ไม่ได้ถูกจำกัดการเผยแพร่ ไม่ได้วาบหวิวแบบสุดโต่ง แต่ด้วยความเยาว์ของนางแบบ จูเนียร์ไอดอล ก็คงไม่ใช่สิ่งที่วงการบันเทิงญี่ปุ่นจะสามารถภาคภูมิใจได้

อาจจะพูดได้ว่า “จูเนียร์ไอดอล” คือส่วนหนึ่งของ “ดาราเด็ก” ส่วนใหญ่พวกเธอจะมีอายุประมาณ 12 – 15 ปี แต่ไม่ได้หมายความว่าเด็กๆ ทุกคนที่ถ่ายแบบ, ออกผลงานประเภทโฟโตบุ๊ค และอื่นๆ จะเป็นจูเนียร์ไอดอลไปทั้งหมด เพราะจูเนียร์ไอดอล จะหมายถึงเด็กๆ ที่ออกผลงานในลักษณะของ “กราเวียร์ไอดอล” ด้วยผลงานประเภทถ่ายภาพในชุดว่ายน้ำ, ชุดนักเรียน, ชุดกีฬา และคอสเพลย์ต่างๆ แน่นอนว่าไม่ได้หวือหวาถึงระดับกราเวียร์ไอดอลรุ่นโต แต่ก็ต้องยอมรับว่าส่วนใหญ่ไม่ได้ขายแค่ความ “น่ารัก” เพียงอย่างเดียว

ใบเบิกทางสู่วงการบันเทิง “กระแสหลัก”

กระแสของ ไอดอลรุ่นเล็กน่าจะเริ่มต้นขึ้นในกลางยุค 90s ตอนแรกมีการบัญญัติคำว่า “Chi-Dol” ซึ่งมาจาก Child Idol ขึ้นมาก่อน แต่อาจจะเพราะคำว่า “Child” ดูล่อแหลม และสุ่มเสียงที่จะเข้าข่ายการนำ “เด็ก” มาหากินเกินไป จึงเปลี่ยมาเป็น จูเนียร์ไอดอล ที่ดูคลุมเครือกว่าแทน

เด็กสาวเหล่านี้จะมีผลงานในหลายรูปแบบ ทั้งผลงานที่จับต้องได้อย่าง โฟโตบุ๊ค, แผ่น CD และ DVD รวมถึงการขายสินค้าแบบดิจิตอล และงานอีเวนต์พบปะแฟนๆ ด้วย โดยว่ากันว่าในแตละปี วงการจูเนียร์ไอดอลจะขายโฟโตบุ๊คกับแผ่น DVD ได้ปีละ 3 ล้านเล่ม/แผ่น คิดเป็นเงินสูงถึง 10,000 ล้านเยนเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามูลค่าตลาดยังห่างไกลจากไอดอลกระแสหลัก แต่ก็มากพอที่จะทำให้เด็กๆ และผู้ปกครองอีกจำนวนไม่น้อยที่ต้องการส่งลูกหลานตัวเองเข้าสู่วงการนี้ เพราะนอกจากเรื่องเงินแล้ว นี่ยังคือใบเบิกทางเข้าสู่วงการบันเทิงกระแสหลักด้วย

แรงกดดันจากนอกญี่ปุ่น … ถูกตราหน้าเป็นประเทศแห่ง “สื่อลามกของเด็ก”

ภาพน่ารักในชุดว่ายน้ำของเด็กสาววัย 13 – 14 ปี อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกในวงการบันเทิงญี่ปุ่น แต่ก็ต้องยอมรับว่า จูเนียร์ไอดอล สร้างความแปลกใจให้กับสังคมตะวันตกเป็นอย่างมาก ว่าเหตุใดสังคมที่พัฒนาแล้วอย่างญี่ปุ่น จึงอนุญาตให้มีการเอาเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะมาถ่ายทำสื่อที่เข้าข่าย “เกือบอนาจาร” และอาจจะกระตุ้นให้เกิดการ “ล่วงละเมิดทางเพศ”

ในการประชุมของสหประชาชาติครั้งหนึ่ง ญี่ปุ่นเคยถูกวิจารณ์ว่าเป็นประเทศแห่ง “สื่อลามกของเด็ก” และตำหนิว่ามีเพียงญี่ปุ่น และรัสเซียที่เป็นประเทศในกลุ่ม G8 ที่ไม่เอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้

กระแสต่อต้านจูเนียร์ไอดอลรุ่นแรงมากขึ้นช่วงตลอด 10 ปีที่ผ่านมา กองทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติเคยออกโครงการต่อต้านผลงานประเภทนี้ของญี่ปุ่นอย่างหนักมาแล้ว มีการลงรายชื่อเพื่อเรียกร้องให้รัฐบาลญี่ปุ่นออกกฎหมายควบคุมสื่อที่เข้าข่ายเป็น “สื่อลามกของเด็ก” อย่างจริงจัง จนในปี 2004 จึงมีการปรับปรุงกฎหมาย

เพื่อระบุให้ชัดเจนว่างานที่ “เด็กแสดงท่าทางเกี่ยวข้องกับเรื่องเพศ, แสดงท่าทางการสัมผัสอวัยวะเพศ และ การถ่ายภาพเปลือย หรือภาพในลักษณะใดๆ ก็ตามที่เป็นการยั่วยุอารมณ์ทางเพศของผู้ชมภาพ” จะเข้าข่ายการเป็นภาพลามกอนาจารทั้งหมด”

จนในเดือน ส.ค. 2007 กฎหมายก็เริ่มออกฤทธิ์เมื่อเว็บไซต์ขายสินค้าออนไลน์อย่าง Amazon.com ได้ลบรายชื่อสินค้าที่เข้าข่ายละเมิดกฎหมายสื่ออนาจารเด็กกว่า 600 รายการทิ้งทันที ยังมีการจับกุมบริษัทที่ผลิตแผ่น DVD ของเด็กสาวอายุ 17 ปี ที่ไปถ่ายทำกันถึงที่ประเทศอินโดนีเซีย นอกจากนั้นโฟโตบุ๊ค และงานอีเวนต์พบปะแฟนๆ หลายงานก็ยังถูกยกเลิกไปด้วย

จูเนียร์ไอดอล : เครื่องมือช่วย “กระตุ้น” หรือ “ปลดปล่อย?”

ปัจจุบัน จูเนียร์ไอดอล ยังไม่ได้ตายจากวงการบันเทิงญี่ปุ่นไปซะทีเดียว ยังคงมีบริษัทที่ทำธุรกิจกับเด็กสาวๆ วัยรุ่นโดยเฉพาะ นอกจากนั้นในยุคออนไลน์ก็ทำให้พวกเธอสามารถขายผลงานผ่านทางดิจิตอลได้อย่างง่ายดายไม่ว่าจะเป็นโฟโตบุ๊คในรูปแบบของ PDF หรือภาพชุด JPEG รวมถึงคลิปวิดีโอต่างๆ ด้วย

นอกจากนั้นไอดอลตัวน้อยเหล่านี้ก็ยังจัดกิจกรรมพบปะกับแฟนคลับเหมือนกับสาวๆ รุ่นโตด้วยเช่นเดียวกัน

แม้ญี่ปุ่นจะถูกประณามจากสังคมโลกมาตลอด แต่ชาวญี่ปุ่นเองก็ยังสงสัยว่าสิ่งที่พวกเขาทำมันผิดขนาดนั้นเชียวหรือ?

นักเขียนการ์ตูนชื่อดัง ทาเคชิ โนงามิ ผู้ออกแบบตัวละครใน Girls und Panzer เคยแสดงความคิดเห็น เพราะการ์ตูนที่ขายคาแร็คเตอร์เด็กสาว ก็กลายเป็นจำเลยของสังคมเช่นเดียวกันว่าในมุมมองของเขาแล้ว “มนุษย์ทุกคนล้วนมีความปราถนาอันสกปรก ไม่ดีกว่าหรือหากเราได้ระบายความรู้สึกเหล่านี้ออกมาอย่างเหมาะสม”

ที่สำคัญ เอาเข้าจริงๆ แล้วสังคมญี่ปุ่นที่ถูกตราหน้าว่าเป็นประเทศแห่ง “สื่อลามกของเด็ก” กลับเกิดคดีล่วงละเมิดทางเพศเด็กในปี 2000 ทั้งหมด 754 คดี เทียบไม่ได้เลยกับ 89,500 คดีในสหรัฐอเมริกา