ความรู้สึกที่พีคที่สุดในการชมคอนเสิร์ต BOYdKO AWARDS อยู่ที่ตอนจบครึ่งแรก ก่อนที่ 'บอย โกสิยพงษ์' จะออกมาประกาศให้ผู้ชมพัก 15 นาที เสร็จสิ้นการพักแล้วเดินกลับเข้ามานั่งประจำที่เพื่อชมคอนเสิร์ตต่อ ความประทับใจโดยรวมลดลงไปพอสมควรเนื่องจาก 'ของ' ประดามีที่บอยพยายามจับยัดเข้ามานี้ส่งผลให้คอนเสิร์ตนี้กลายเป็นงานรวมของที่รกจนล้นและลดทอนความสำคัญของธีมงานประกาศผลรางวัลที่คาดว่าหากมามุ่งเน้นที่คอนเซปต์งานประกาศรางวัลเหมือนตอนแรกที่ตั้งใจไว้น่าจะสนุกสนานเฮฮาได้เต็มที่ยิ่งกว่านี้
จัดคอนเสิร์ตจนกลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติในช่วงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ติดต่อกันมาเป็นปีที่ 3 แล้ว สำหรับ 'บอย โกสิยพงษ์' หัวเรือใหญ่แห่งค่าย Love is ซึ่งเป็นที่รักของพี่น้องคนดนตรีอย่างมากมายจนใครต่อใครที่แม้จะไมไ่ด้อยู่ในสังกัดโดยตรงก็มาแจมด้วยเสมอ หลายคนเคยร่วมงานกับบอยสมัยที่เป็นเบเกอร์รี่มิวสิคแต่ไม่ได้อยู่ค่ายเลิฟอีส ในขณะที่บางคนนั้นไม่เคยอยู่ร่วมค่ายเดียวกับบอยเลย แต่ด้วยความอิสระยืดหยุ่นในสังกัดที่มากพอจึงมาร่วมแจมด้วย
และภาพของคอนเสิร์ตธรรมเนียมของบอย โกสิยพงษ์นี้จะไปในทางความบันเทิงเต็มรูปแบบ ทั้งสนุกสนาน ฮาระเบิด ซึ้งน้ำตาไหล และกระโดดโลดเต้นอย่างเมามัน ซึ่งในด้านความบันเทิงที่หลากหลายนี้บอยสามารถใช้ประโยชน์จากบทเพลงและความถนัดชำนาญของศิลปินบางคนในค่ายที่มีความสามารถในด้านการเอ็นเตอร์เทนสูงล้น อย่าง สแตมป์ อภิวัชร์, ตู่ ภพธร, เบน ชลาทิศ ฯลฯ ผนวกรวมกับความเมามันของบทเพลงและการแสดงของศิลปินเพลงร็อคในค่ายเบเกอร์รี่อย่าง โมเดิร์น ด็อก, ฟลัวร์, พรู ก่อนจะผสานซ่านซึ้งด้วยบทเพลงของศิลปินที่เปี่ยมพลังเสียง เช่น รัดเกล้า, บี พีรพัฒน์, บอย ตรัย , โป้ โยคีเพลย์บอย, เดอะ บีกินส์ , ธีร์ ไชยเดช ฯลฯ ตบท้ายด้วยเพลงแด็นซ์ลืมวัยจากสมเกียรติ ซีมิกซ์ และศิลปินโดโจ ซิตี้ที่มากันพอหอมปากคอ เพราะเมื่อปีที่แล้วขนกันมาแบบยกค่ายไปแล้ว
ถ้าดูแค่รายชื่อศิลปินกับรายชื่อบทเพลงที่เล่นซึ่งมากมายล้นหลามก็ดูเหมือนจะดี แต่การอัดแน่นทุกสิ่งอย่างที่มีทำให้คอนเสิร์ตนี้กลายเป็นคอนเสิร์ตปล่อยของซึ่งหลุดจากธีมการประกาศผลรางวัลที่ตั้งไว้ในตอนแรกไปพอสมควร จะด้วยการคุมเวลาที่ไม่ดีพอหรือปัญหาอื่นใดที่เราไม่อาจล่วงรู้ แต่สุดท้ายคอนเสิร์ตนี้ก็กลายเป็นคอนเสิร์ตแกงโฮะที่มีวัตถุดิบชั้นดี เอร็ดอร่อยมาใส่รวมกันในหม้อแต่ยังไม่อาจเชื่อมประสานให้เป็นแกงหม้อที่อร่อยแบบหนึ่งเดียวกันได้ คอนเสิร์ตนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนานในหลายช่วง แต่ช่วงสนุกสนาน ช่วงตลกโปกฮา ช่วงมันสุดเหวี่ยง และช่วงซาบซึ้งกินใจเหล่านั้นกลับไม่ได้เชื่อมโยงประสานกันให้กลายเป็นหนึ่งได้ ไม่ต้องพูดถึงการที่สุดท้ายไม่สามารถสื่อคอนเซปต์งานประกาศผลรางวัลตามชื่อที่ตั้งไว้ตั้งแต่ต้นได้เท่าที่ควร
น่าเสียดายศิลปินบางคนที่ไม่ได้ถูกนำมาใช้ประโยชน์มากเท่าที่ควร หรือแม้แต่สคริปต์ช่วงประกาศรางวัลและแจกรางวัลที่บางส่วนจำเป็นต้องถูกตัดทิ้งไป ซึ่งเข้าใจว่าบอยเองก็คงลำบากใจไม่น้อยที่ต้องคัดเลือกบางส่วนบางช่วงทิ้งไปเช่นนั้น
สิ่งดีงามของคินเสิร์ตนี้คือความพยายามและความกล้าหาญที่จะทดลองนำเสนออะไรใหม่ๆ ด้วยท่าทีผ่อนคลาย สบาย และไม่กดดัน กล้าที่จะเล่นมุก กล้าที่จะมองภาพคอนเสิร์ตเป็นมากกว่าแค่ยกพื้นที่คนมาแสดงดนตรีให้ฟังและชมเท่านั้น ซึ่งการแสดงแบบนี้ยังพบเห็นได้น้อยในบ้านเรา ข้อดีอีกประการซึ่งเป็นแก่นแกนของค่ายนี้คือความอบอุ่น ความเป็นกันเอง การแบ่งแยกที่บางเบาระหว่างศิลปินกับคนดูทำให้เรามักจะเห็นภาพผู้ชมวิ่งไปถ่ายรูปกับศิลปินบ่อยๆ และบางครั้งศิลปินเองที่ถือโทรศัพท์ของผู้ชมเพื่อถ่ายภาพเซลฟี่(Selfie) กับผู้ชม
ปลายปีจึงกลายเป็น "ฤดูที่แตกต่าง" สำหรับ "คนดูที่(ต้องการความ)แตกต่าง" ในการชมคอนเสิร์ตอย่างแท้จริง
การบ้านชิ้นใหญ่ที่บอยต้องกลับไปทบทวนคือการตัดสินใจ(อันยากลำบาก) ตั้งแต่ต้นว่าจะเลือกใครมาอยู่บนเวทีคอนเสิร์ตด้วยสัดส่วนเวลามากน้อยขนาดไหน และการเรียงลำดับการแสดงตัวเพื่อเชื่อมประสานคอนเสิร์ตทั้งก้อนให้เป็นหนึ่งเดียวกันมากกว่านี้
นี่อาจจะเป็นปัญหาหนักอกสำหรับบอย เพราะเขามีทรัพยากรอยู่ในมือเยอะเกินไป อีกทั้งยังมีใจที่อยากสร้างสิ่งใหม่และความสนุกสนานประทับใจให้คนดู แถมเขายังจัดคอนเสิร์ตใหญ่ๆ แบบนี้เพียงปีละครั้ง คอนเสิร์ตรวมญาติจึงกลายเป็นงานปาร์ตี้ที่มีคนมาร่วมกันมากมายแต่บ้านที่จัดงานและเวลามีจำกัด เราจึงพอจะคาดเดาได้ว่าการตัดสินใจว่าจะเชิญใครมา แบ่งสรรปันส่วนให้ใครร้องเพลงมากน้อยขนาดไหน โดดเด่นเพียงใดนั้นเป็นสิ่งที่ยากมากสักเพียงไหน อย่างไรก็ดีในฐานะคนที่ติดตามคอนเสิร์ตคุณภาพของบอย โกสิยพงษ์มาทุกปีก็คงแอบลุ้นเบาๆ ว่าธีมคอนเสิร์ตของบอย โกสิยพงษ์ในปีหน้าจะเป็นอย่างไร
และความรู้สึกที่คาดเดาไม่ได้แบบนี้แหล่ะคือหนึ่งในความสนุกของคอนเสิร์ตภายใต้แบรนด์ “บอย โกฯ”
