เป็นภาพยนตร์ที่ถูกกล่าวถึงบนพื้นที่สื่อมาอย่างต่อเนื่องตลอดระยะเวลาสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา จนกระทั่งถึงนาทีนี้ที่เข้าฉาย เรื่องราวของนักแสดงหลักในเรื่องที่ว่ากันว่า เล่นจริงเปลือยจริง (แต่เซฟ) ก็ยังคงเป็นประเด็นหลักของการโปรโมต โดยเฉพาะการได้ดาราดีกรีนางงามอย่างคุณชาม-ไอยวริญท์ มาร่วมแสดงด้วยในบทนางเอก แถมโฆษณาว่าก็เปลือยเหมือนกัน ก็ทำให้ภาพลักษณ์ของหนังที่ดูเหมือนจะเป็นหนังเกรดล่างๆ ดูผ่องจ้าราศีจับขึ้นมาทันที
จากข้อมูลเท่าที่มี ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นผลงานของค่าย “ธนาเอนเตอร์เทนเม้นท์” (หรือ TEN) เชื่อว่าคนดูหนังอาจจะงงๆ ว่าพี่แกเป็นใครมาจากไหน ใช่สายหนังแผ่นมาทำหนังโรงหรือไม่? คำตอบก็คือไม่ใช่ครับ เพราะธนาเอนเตอร์เทนเม้นท์ เป็นค่ายหนังย่อยที่อยู่ภายใต้ชายคาของ “พระนครฟิลม์” ซึ่งที่ผ่านมา ธนาเอนเตอร์เทนเม้นท์ เคยสร้างหนังออกฉายมาแล้วหนึ่งเรื่อง ชื่อว่า “น้ำมันพราย 3D) ที่คุณกิ๊บซี่-วนิดา เป็นนางเอก และเป็นหนังสยองขวัญบวกอีโรติกแบบเดียวกับผลงานชิ้นใหม่นี้
“พรหมจรรย์ สวยพันธุ์สยอง” เป็นงานกำกับของคุณ “อัศจรรย์ สัตโกวิท” เครดิตในวงการ ก็ไล่ตั้งแต่งานกำกับศิลป์เรื่อง “เด็กเสเพล”, เขียนบทเรื่อง “ปล้นนะยะ” และ “ไฉไล” และกำกับเรื่อง “ถอดรหัสวิญญาณ” กับเรื่อง “มึง กู เพื่อนกันจนวันตาย” นับว่าไม่ใช่คนอื่นคนไกลแห่งแวดวงภาพยนตร์บ้านเรา
“พรหมจรรย์ สวยพันธุ์สยอง” ยังคงเดินมาตามแนวทางของรุ่นพี่ด้วยการเป็นหนังอีโรติกสยองขวัญ ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นแนวรุกของยานแม่อย่างพระนครฟิลม์ที่หวังจะให้ยานลูกอย่างธนาฯ ตีตลาดกลุ่มนี้ หลังจาก “น้ำมันพราย 3D” เรามาดูกันว่า งานชิ้นใหม่นี้ ผลลัพธ์เป็นอย่างไร?
1.ความวาบหวิว
จำเป็นต้องหยิบยกมาพูดถึงก่อนประเด็นอื่นใด เพราะเป็นภาพแรกๆ ที่หนังเรื่องนี้ “ภูมิใจนำเสนอ” ผ่านสื่อโปรโมตโฆษณาและหนังตัวอย่างที่พยายามโชว์เนื้อหนังอล่างฉ่างของดารานักแสดง โดยเฉพาะคุณลูกหมี-รัศมี ทองสิริไพรศรี ที่ตามเนื้อข่าวบอกว่า “แก้ผ้าทั้งเรื่อง” ไปจนถึงดาราหญิงดีกรีความงามระดับมิสไทยแลนด์ยูนิเวิร์ส อย่าง “ชาม-ไอยวริญท์ โอสถานนท์” ที่ร่ำลือกันว่าก็ลงทุนมากถึงขนาดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์เพื่อเข้าฉากเลิฟซีนเช่นกัน ซึ่งก็เป็นไปตามนั้น เพราะทั้งสองคน “ถอดหมด” จริงๆ แต่อาจเห็นไม่หมด ตามกฎกติกาแห่งเรตติ้ง (18+)
ในภาพรวม...ถ้าหากใครเคยผ่านตาพวกหนังเรตอาร์ที่ทำลงแผ่น หรือประเภทที่ทำล้อๆ กับหนังโรง อย่างเช่น “แน็ท 7 ที เชอรี่ 7 หน” หรือแม้กระทั่ง “บางระจัน เวอร์ชั่นเรตอาร์” ฯลฯ เราจะพบว่า สไตล์ของหนัง “พรหมจรรย์ สวยพันธุ์สยอง” ก็ออกไปในทำนองนั้น ซึ่งจริงๆ มันก็ส่งสัญญาณมาตั้งแต่การตั้งชื่อเรื่องและหน้าหนังแล้วล่ะครับถึงคุณภาพที่เท่าเทียมกันระหว่างหนังเรื่องนี้กับกลุ่มหนังแผ่นเรตอาร์ ผมจะกล่าวว่า นี่คือ “สัญญาทางวรรณกรรม” ซึ่งหนังได้ทำกับคนดูผู้ชมตั้งแต่เปิดเผยชื่อเรื่องและหนังตัวอย่างแล้วว่า คุณอาจจะไม่สามารถมาเอาสำมะหาอันใดมากจากหนังเรื่องนี้
อย่างไรก็ดี สิ่งที่ทำให้ “พรหมจรรรย์ฯ” ดูต่างออกไปจากหนังแผ่นเรตอาร์ คือเรื่องดารานักแสดงที่มาจาก “บนดิน” ไม่ใช่ “ใต้ดิน” คือเป็นดาราที่เล่นหนังเล่นละครทั่วไป อีกทั้งคนหนึ่งนั้นก็เคยประดับมงกุฎมิสไทยแลนด์ยูนิเวิร์ส แต่พูดจากใจ ผมรู้สึกว่าฉากที่พวกเธอเปลื้องผ้า มันน่าตื่นตาก็จริงอยู่ แต่เมื่อเทียบกับฉากบางฉากที่สวมเสื้อผ้า (น้อยชิ้น) แล้วเล่นกับมุมกล้องที่ชอนไชไต่เลื้อยไปตามสรีระร่างกายของเธอนั้น ดูดีมากกว่า เฉพาะอย่างยิ่ง ฉากที่คุณชามนอนหลับอยู่บนเตียงซึ่งหนังใช้อยู่ครั้งสองครั้ง ผมเห็นว่าสวยทุกครั้ง หนังใช้วิธีถ่ายช้อนจากลอนสะโพกที่มีเพียงบิกินี่ตัวจิ๋วปิดหุ้มคลุมกายเบื้องล่าง และพอจะบอกกล่าวได้ว่า คนถ่ายภาพก็มีเซ็นส์เรื่องความเซ็กซี่อยู่ และส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะบอดี้ของคุณชามเองด้วยที่สวยเป็นทุนเดิม แม้ถึงตอนที่เปลื้องผ้าหมด กล้องก็เล่นมุมมองแบบที่พวกฝรั่งเขาใช้คำว่า “ไซด์บู๊บส์” (Sideboobs) คือถ่ายให้เห็นหน้าอกด้านข้าง คิดว่าเท่านี้ก็น่าจะมากพอแล้วสำหรับซุป’ตาร์เบอร์ใหญ่ระดับมิสไทยแลนด์ยูนิเวิร์ส
เหนืออื่นใด ยังมีดาราสาวหน้าไม่คุ้นมาสมทบอีกสองคนที่ไม่แน่ใจว่ามาจากสายไหน ใช่พริตตี้หรือเปล่า แต่เธอทั้งสองคือตัวชงฉากอย่างว่าเพื่อคั่นเวลาของ “ขาใหญ่” เป็นระยะๆ ซึ่งแต่ละคนก็ดูเป็นมืออาชีพที่ไม่หวงเนื้อหวงตัวแต่อย่างใด แต่ไม่ว่าจะอย่างไร กล่าวอย่างถึงที่สุด ด้วยการเป็นหนังใหญ่ฉายโรงที่ยังคงต้องอยู่ในกรอบค่อนข้างเคร่งครัด ส่งผลให้มีข้อจำกัดของฉากอย่างว่าอยู่พอสมควร ดังนั้น ถึงแม้ว่าหนังเรื่องนี้จะมีคุณภาพที่ทัดเทียมกับหนังแผ่นเรตอาร์ แต่ถ้าคุณปรารถนาความวาบหวามแบบเน้นๆ “พรหมจรรย์ สวยพันธุ์สยอง” อาจจะให้ได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย สมการที่แตกต่างกันก็คือ หนังแผ่นเรตอาร์ = เรื่องราวเบาบางแทรกฉากรักที่หนักหน่วง ขณะที่ “พรหมจรรย์ สวยพันธุ์สยอง” = ฉากรักเบาบางแทรกเรื่องราวที่เบาบาง พอนึกภาพออกนะครับ
คะแนน : 6 เต็ม 10
2.บทหนัง + เนื้อเรื่อง
อันที่จริง หลังจากได้ดูหนังตัวอย่าง บางคนอาจจะเหมือนกับผมที่นึกไปถึงหนังฮ่องกงเรตสาม (หรือที่เรียกกันจนติดปากว่า “หนังบดไข่”) ซึ่งมันจะมีอารมณ์ขันค่อนข้างสูง แต่ตัวตนจริงๆ ของ “พรหมจรรย์ สวยพันธุ์สยอง” กลับพยายามจะซีเรียสจริงจังในฐานะของหนังเข้มข้น แต่องค์ประกอบต่างๆ กลับไม่ส่งให้หนังไปถึงฝั่งฝัน และก็อย่างที่กล่าวไว้ย่อๆ ในข้อแรกว่า ทั้งชื่อเรื่องและหน้าหนังชวนให้นึกถึงหนังเรตอาร์ ด้วยเหตุนี้ เมื่อหนังมีความทัดเทียมกับหนังแผ่นเรตอาร์ ก็ไม่เป็นปัญหาอะไร ถ้าหากคุณภาพของตัวบทหรือเนื้อเรื่องจะมีปัญหา
จริงๆ หนังเหมือนจะเปิดเรื่องได้น่าสนใจที่เล่าย้อนไปถึงปี พ.ศ.2480 กับการไล่ล่าเสือสมิงสาว (รับบทโดยคุณลูกหมีซึ่งเปิดเรื่องมาก็ส่งเสียงซี้ดซ้าดท่ามกลางท่อนซุงที่สูงพะเนิน) คือดูมีความเป็นเอ็กโซติกหน่อยๆ ในการเล่นกับวิถีวัฒนธรรมท้องถิ่นเกี่ยวกับความเชื่อเชิงไสยศาสตร์ ... ถัดจากนั้น หนังก็ตัดเข้าสู่พาร์ทของหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นในปี 2558 พวกเขาและเธอพากันไปเที่ยวและพักในรีสอร์ตกลางป่าลึกสไตล์เดียวกับหนังที่ชอบพาวัยรุ่นไปตกที่นั่งลำบาก (ตั้งแต่ยุค Evil Dead) และคนที่เป็นไฮไลท์ของเรื่องก็คือ “เนญ่า” (ชาม-ไอยวริญท์) ช่างภาพสาวที่เบบี๋ในเรื่องผู้ชายและกลายมาเป็นเกมให้สมาชิกในวงว่าหนุ่มคนไหนจะสามารถเปิดซิงหญิงสาวช่างภาพได้
ตามความเข้าใจที่พอจะทำความเข้าใจได้ ผมลองไล่เรียงตัวเรื่องหลักๆ แบบนี้ คือบทของคุณลูกหมีในปี 2480 น่าจะเป็นพวกเล่นคุณไสย์ประเภทลงลักษณ์สักยันต์แล้ว “ของย้อนกลับเข้าตัว” ทำให้กลายเป็น “เสือสมิง” และถูกคนกลุ่มหนึ่งไล่ล่า จนกระทั่งเวลาผ่านไปอีกหลายสิบปี กรณีนี้ก็ยังไม่ละเลิก และการมาถึงของหญิงสาวอย่างเนญ่าก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือของคุณลูกหมีในการล้างแค้น ซึ่งตรงนี้แหละที่ผมเห็นว่าเป็นบาดแผลสำคัญของหนัง เพราะเอาเข้าจริง เมื่อพินิจอย่างรอบด้าน เราจะไม่พบ “แรงจูงใจ” ที่ชัดเจนเลยว่า หนึ่ง...เพราะอะไร “เสือสมิง” อย่างคุณลูกหมีถึงแค้นนักแค้นหนาขนาดนั้น และสอง...เธอไปทำความผิดอะไร พวกคนถือปืนถือมีดพวกนั้นถึงอยากจะฆ่าสมิงสาวตัวนี้นัก นั่นหมายถึงว่า พอเราไม่รู้จักกับแรงจูงใจของตัวละครแล้ว การจะรู้สึกร่วมไปกับเรื่อง จึงเป็นไปได้ยาก
มีการเล่นกับสัญญะบางประการที่ผมคิดว่าน่าพูดถึง นั่นคือการที่เนญ่าชอบถ่ายภาพสัตว์ที่ตายแล้ว เห็นแรกๆ ก็ดูลึกลับชวนมีปริศนา คิดแบบเข้าข้างกันหน่อย ก็อาจจะบอกว่า ในมณฑลแห่งความสนใจของเนญ่านั้น มีรังสีแห่งความตายอยู่รายรอบ แต่สุดท้าย สัญญะนี้ก็เหมือนจะถูกทิ้งไปซะเฉยๆ โดยไม่ส่งผลกระทบอะไรกับตัวเรื่องหรือตัวละครเลย
บาดแผลลึกของหนังเรื่องนี้ ยังอยู่ที่การไม่มีประเด็นอะไรให้ติดตาม ประเด็นซึ่งจะเป็นแกนของหนังหรือพลังของเรื่อง ดูเหมือนว่าครั้งหนึ่ง หนังจะเปิดโจทย์ว่าด้วยเซ็กซ์เสรีของคนยุคนี้และพยายามจะบอกว่า เซ็กซ์มันเป็นเรื่องปกติธรรมชาติ...เหมือนจะไปได้ เพราะเหล่าตัวละครสมทบ ถ้าทำจริงๆ ก็เป็นภาพแทนของคนร่วมสมัยจำนวนหนึ่งได้ คนร่วมสมัยที่พิสมัยในเรื่องเซ็กซ์เสรี...แต่พอไปถึงจุดหนึ่ง หนังพูดว่าต้องล้างแค้นผู้ชาย เพราะผู้ชายเคยทำให้เจ็บ...เอาน่ะ เริ่มมีความหวัง เพราะเท่าที่ดูจากตัวเรื่องในพาร์ทของเนญ่า ดูเหมือนว่าพวกผู้ชายนี่มันช่างบ้ากาม กดขี่ข่มเหงหญิงเสียจริงเลย (วิญญาณเฟมินิสม์เข้าสิง) อย่างไรก็ดี พอไปถึงองก์สุดท้าย หนังก็กลายร่างอีกครั้งด้วยแอ็กชั่นต่อสู้กับเสือสมิง เหมือนกับหนังฝรั่งเกรดบีล่าแวมไพร์หรือผีดิบอะไรเทือกนั้น
สุดท้าย จึงจับอะไรไม่ติด แต่ก็อย่างที่ควรจะคิดนั่นล่ะครับว่า “พรหมจรรย์ สวยพันธุ์สยอง” เป็นหนังเบาสมองซึ่งไม่เรียกร้องต้องการความคิดความอ่านจากคนดูให้ปวดหัวคิด ถ้าจะมีความผิด คนดูก็ควรจะรับไปที่ไม่รู้หรือลืมคิดว่าหน้าหนังหรือกระทั่งภาพรวม มันเหมือนพวก “บางระจันเรตอาร์” “ไกรทองเรตอาร์” ฯลฯ ที่บทภาพยนตร์ถูกเขียนขึ้นเพื่อปูทางไปสู่การโป๊เปลือยและฉากอย่างว่า ด้วยเหตุนี้ การมองหาความสมเหตุสมผลหรือตรรกะและแก่นสารใดๆ จึงแทบไม่ต่างอะไรกับกิจกรรมของคนบ้าที่วิ่งล่าคว้าจับเงา
คะแนน : 4 เต็ม 10
3.การแสดง
พังทั้งแถบ แม้จะพยายามแซ่บในฉากเสียว แต่นั่นก็เพียงสิ่งเดียวที่ไม่ว่าใครก็แสดงได้สมจริง (เพราะเซ็กซ์มันเป็นเรื่องธรรมชาติ) ตรงข้ามกับบทหนังที่ไม่ปึ๋งปั๋ง ในฝั่งการแสดงแข็งโป๊ก บทไม่ส่ง คาแร็กเตอร์ไม่มีมิติ เป็นลักษณะแบนๆ น่าเสียดายที่นักแสดงตัวหลักๆ เคยเล่นหนังเล่นละครมา ทั้งคุณชาม-ไอยวริญท์” “กำปั้น บาซู” หรือแม้แต่คุณลูกหมี คนเหล่านี้เคยผ่านการแสดงมามากพอควร แต่บทและคาแร็กเตอร์ไม่ส่งพวกเขาและเธอเลย ส่วนบทของตัวละครสมทบอื่นๆ ก็ตามมีตามเกิด เหมือนนึกอยากจะทำอะไรก็ทำแบบหลงลืมแรงจูงใจที่หนักแน่นน่าเชื่อถือ
คะแนน : 3 เต็ม 10 (เป็นคะแนนจากความทุ่มเทเรือนร่างล้วนๆ)
4.โปรดักชั่น + เทคนิค
แม้จะเป็นหนังทางใกล้ๆ กับหนังอย่าง “แม่เบี้ย” ของหม่อมน้อย คือมีความเป็นอีโรติกอยู่ในสัดส่วนค่อนข้างสูง แต่ทว่าโปรดักชั่นนั้น เน้นความธรรมดา ดูบ้านๆ ไม่มีพร็อพหรือองค์ประกอบอะไรที่หรูหรา สิ่งที่คิดว่าน่าจะพออยุงสายตาให้เกาะตามความรื่นรมย์ได้บ้างนิดหน่อยคงเป็นเรื่องของงานภาพที่เอื้อให้สวยด้วยธรรมชาติป่าเขาลำเนาไพรและสายน้ำแม่น้ำในหลายๆ ฉาก นอกจากนั้นก็คงเป็นความพยายามที่จะนำซีจีเข้ามาใช้ในบางส่วน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดวงตาของเสือสมิงที่ให้ความรู้สึกเหมือนคนเป็นโรคตาแดง ดูแล้วไม่น่ากลัวอย่างที่คิด เพราะแค่ไม่สบตา เราก็น่าจะไม่ติดโรคตาแดงจากเสือสมิงตัวนั้น อย่างไรก็ตาม ก็เข้าใจครับว่า หนังเกรดนี้ ทุนเท่านี้ จะให้อลังการงานสร้างสักแค่ไหน ซึ่งก็ทำได้เท่าที่ทำ
ขณะที่การตัดต่อ (Edit) ก็ดูกระโดกกระเดก บางจังหวะจะตัดไปตรงไหนก็ไป ไร้ความต่อเนื่องในเชิงการเล่าเรื่องและสื่อความ เช่น การที่กำปั้น บาซู ติดรถลุงผู้ดูแลรีสอร์ตเข้าไปในเมืองเพื่อซ่อมกล้อง คือไม่แน่ใจว่าจะต้องไปทำไม เพราะก็ไม่ได้เข้าเมืองจริงๆ เนื่องจากพอถึงฉากซ่อมรถที่พังระหว่างทางแล้วกำปั้นก็ถามความสงสัยเรื่องเสือสมิงกับลุง พูดจริงๆ ถามที่รีสอร์ตก็ได้ และพอพ้นฉากนี้ไป กำปั้นก็ไปปรากฏตัวในห้องนอนของเนญ่า ยกกล้องเล็งๆ เรือนร่างกึ่งปิดกึ่งเปลือยของหญิงสาว (เอาจริงๆ ฉากนี้ควรได้รับการตรวจสอบทางมารยาทและศีลธรรมกันใหม่ เพราะเขานอนหลับอยู่ คุณเข้าไปในนั้นแล้วถ่ายรูปเขาซึ่งนอนไม่เรียบร้อยอยู่ แบบนี้ถือว่าละเมิดสิทธิส่วนบุคคลไหม? แต่ก็อีกนั่นแหละ แทนที่จะตกอกตกใจ นางเอกของเรากลับยิ้มร่าเมื่อเขาบอกว่าซ่อมกล้องให้แล้ว และปลื้มปริ่มถึงขนาดเข้าพระเข้านางกัน...นี่มันอะไร คุณลืมไปหรือเปล่าว่าผู้ชายคนนี้กำลังล่วงล้ำพื้นที่ส่วนบุคคลอยู่นะ!)
ด้านดนตรีประกอบ หลายจังหวะอึกทึกครึกโครมมาก แต่กลับไม่ส่งผลในเชิงความระทึก และที่สำคัญ จังหวะสถานการณ์ขณะนั้นมันก็ไม่ได้ระทึกถึงขนาดที่ต้องใช้ซาวด์เอฟเฟกต์ขนาดนั้น
สรุปคือ ไม่บ่อยครั้งนักครับที่เราจะได้ดูหนังที่ทั้งล้น ทั้งขาด แต่ก็สามารถลากพาเราให้ดูไปจนจบเรื่องได้ แม้มันจะทุลักทุเลพอๆ กับการนั่งรถที่ขับไปบนลูกระนาดก็ตามที
คะแนน : 3 เต็ม 10
ติดตามรับชมช่อง “Super บันเทิง” ได้ที่ Super บันเทิง live
ข่าวบันเทิง, ถูกต้อง, รวดเร็วฉับไว ทั้งไทย และเทศ http://www.superent.co.th
ติดตามความเคลื่อนไหวอินสตาแกรมดาราทั้งไทยและเทศตลอด 24 ชั่วโมงได้ที่ ซูเปอร์สตาแกรม
