ยอมรับครับว่า บ่อยครั้งบ่อยหน ตนเองก็มักจะหลงลืมอะไรบางอย่างอยู่เป็นนิจ “อะไรบางอย่าง” ที่ว่านั้นอย่างเช่นประวัติศาสตร์ของภาพยนตร์โดยพื้นฐานแรกเริ่มนั้น ก็เป็นสื่อบันเทิงเริงรมย์และเป็นเครื่องมือในการผ่อนคลายยามว่างจากกิจการงาน และเราก็สามารถจะเพลิดเพลินเจริญใจไปกับมันโดยไม่จำเป็นต้องถามหาตรรกะหรือความสมจริงอะไรจากมันให้วุ่นวาย
อันที่จริง เราผ่านยุคผ่านสมัยในการดูหนังกันมาหลายยุค โดยยุคหนึ่งซึ่งน่าจะถือได้ว่า ส่งผลกระทบอย่างมากมายในเชิงการให้คุณค่าความหมายแก่ความบันเทิงชนิดนี้ กล่าวรวมๆ ก็คงได้แก่ยุคที่เรียกว่า “เพื่อชีวิต” ที่หนังจะต้องทำหน้าที่โน่นนี่ โดยเฉพาะการสะท้อนภาพความจริงของสังคม ของชีวิต ไปจนกระทั่งยกระดับความคิดความอ่านของคนดูผู้ชม ภาพยนตร์ในยุคหลังๆ อย่างน้อยที่สุด ไม่ว่าขี้ริ้วขี้เหร่เช่นใด ก็จึงมักจะถูกคาดหวังในแง่ความสมจริงหรือตรรกะเสมอๆ สิ่งนี้กลายมาเป็นคติที่ครอบงำเราทีละเล็กทีละน้อยจนกระทั่งนำไปสู่ภาวะ “หลงลืมอะไรบางอย่าง” ตามที่บอก
ยอมรับว่า เมื่อกลับไปสู่พื้นฐานรากเหง้าของภาพยนตร์เช่นนี้แล้ว จึงทำให้ผมรู้สึกสบายใจมากขึ้นกับการได้รับชมภาพยนตร์ โดยเฉพาะภาพยนตร์ไทยหลายต่อหลายเรื่อง ที่ “การถอดวางตรรกะระหว่างชม” กลายเป็นเงื่อนไขสำคัญยิ่ง และบอกตัวเองว่า “ไม่เอาน่า มันก็แค่หนังเรื่องหนึ่ง” และเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ผมจึงรู้สึกว่าตนเองมีความบันเทิงตามสมควรกับการดูหนังเรื่องใหม่จากค่ายเอ็ม เธอร์ตี้ไนน์ (M ๓๙) อย่าง “ป้าแฮปปี้ She ท่าเยอะ” เรื่องนี้
ด้วยมวลสารตั้งต้นที่ค่อนข้างดีใช้ได้ในเชิงการตลาด หนังได้ดาราคนดังมารับบทแสดงนำ ทั้ง “เบน ชลาทิศ” และ “แพนเค้ก-เขมนิจ จามิกรณ์” รวมไปจนถึง “บีม-วรานิษฐ์ จิราโรจน์เจริญ” ทั้งสามคือเพื่อนซี้ที่ทำงานในที่เดียวกัน ก่อนมรสุมลูกใหญ่จะรุมเร้าหนึ่งในสมาชิกของแก๊ง ซึ่งก็คือตัวละครหลักของเรื่อง อย่าง “ปีสุข” (แพนเค้ก) เพราะไม่ใช่แค่ต้องตกงาน หากยังถูกโรคร้ายคุกคามขนาดที่หมอบอกว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงเดือนเดียว
โดยทิศทางของพล็อต ป้าแฮปปี้ฯ สามารถที่จะเดินไปในเส้นทางของหนังดราม่าชีวิตได้อย่างเคร่งเครียด แต่เมื่อโครงสร้างถูกออกแบบมาให้เป็นหนังตลกโลกสวย สมกับชื่อของหนังที่มีคำว่า “แฮปปี้” รวมอยู่ด้วย แฮปปี้ เข้ากันได้ดีกับชื่อและพฤติกรรมของตัวละครอย่าง “ปีสุข” เพราะดูเหมือนว่า ไม่ว่าเวลาไหนๆ เธอก็สามารถจะแฮปปี้ได้ตลอด เธออาจจะร้องไห้น้ำตานองหน้าในบางฉาก แต่สุดท้ายก็กลับมาเป็น “ป้าแฮปปี้” ตามสไตล์ของ She ได้ดังเดิม
โดยภาพรวม ผมเห็นว่า หนังเรื่องนี้มีดีพอสมควร ตรงที่สามารถหยิบจับเอาความเป็นไปในสังคมร่วมสมัยหลายๆ อย่างมาเล่นล้อได้อย่างมีอารมณ์ขัน อย่างเช่น เทรนด์การออกกำลังกายอย่าง T25 ที่เป็นกระแสโด่งดังอยู่พักใหญ่ๆ ในบ้านเรา หนังก็เอามาให้คุณเบน ชลาทิศ ปรับเป็น T26 ซะ และถ้าจะว่ากันจริงๆ หนังก็ล้อตั้งแต่ตัวละครหลักที่เล่นโดยแพนเค้กแล้วล่ะ เปิดเรื่องมา เราจะเห็นเธอนั่งทำท่าฟังพระเทศน์ราวกับอยู่ในวัดที่ไหนสักวัด กระทั่งภาพค่อยๆ ตัดไป เราถึงได้รู้ว่า เธอนั่งอยู่หน้าจอแท็บเล็ต พนมมือพับเพียบเรียบร้อยฟังพระเทศน์ นี่คือวิถีชีวิตของคนยุคนี้ที่ถูกผูกไว้กับโลกแห่งการสื่อสาร ลอยกระทงออนไลน์เอย ทำบุญออนไลน์เอย หรือแม้กระทั่งฟังเทศน์ทางมือถือ เป็นวิถีที่เราจะเห็นได้ และยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเราพร้อมจะเชื่อทุกอย่างที่อยู่ในโลกออนไลน์ ขณะที่ความจริงก็ส่งเสียงบอกเราอยู่บ่อยๆ ว่า มันมีความลวงมากมายอยู่ในนั้น
และนี่ก็คือสถานการณ์ที่หญิงสาวของเราจะต้องพบเจอ เมื่อเธอได้ดูคลิปๆ หนึ่งซึ่งถูกแขวนไว้ในยูทูป มันเป็นคลิปของคนที่ป่วยด้วยโรคแบบเดียวกันกับเธอ และได้พบเจอกับปาฏิหาริย์ที่นำไปสู่การรอดชีวิต (คือไม่ตายเร็วอย่างที่หมอบอก) วิธีนั้นก็คือ การเต้นในเวลาเที่ยงของทุกๆ วัน “ปีสุข” จึงเปี่ยมสุขและกระตือรือร้นมากๆ กับการลุกขึ้นมาเต้นตามเวลาที่คลิปนั้นบอกไว้ และเธอก็ยึดมั่นการทำแบบนั้น เต้นทุกวันตอนเที่ยง กระทั่งวันหนึ่งเหมือนอดรนทนไม่ไหว เธอจึงเดินทางไปค้นหาเจ้าของคลิปดังกล่าว
หลังจากที่หนังเดินทางอย่างลั้นลาไปตลอดระยะเวลากว่าครึ่งชั่วโมง ก็เหมือนกับว่าแนวคิดของหนังจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง เมื่อหญิงสาวและผองเพื่อนของเราได้พบกับเจ้าของคลิปคนดังกล่าว ประเด็นอันเป็นกระดูกสันหลังของหนังอันว่าด้วยเรื่อง “ความจริง” กับ “ความเชื่อ” ก็เด่นชัดขึ้นมา ผมชอบที่ตัวละครสักตัวในเรื่องพูดว่า “คนบางคนนั้นก็เหลือแค่เพียงความเชื่อ” และมันก็ส่งเสียงสะท้อนกลับเข้ามาที่ตัวละครของ “ปีสุข” ซึ่งใช้ความเชื่อที่งดงามนำพาชีวิต
ตัวละครอย่าง “ปีสุข” ทำให้ผมนึกถึงใครต่อใครหลายๆ คน พวกเขาและเธอคือคนที่เชื่อว่าโลกมันจะต้องดีขึ้น ถ้าทำแบบนั้นแบบนี้ด้วยจิตด้วยใจที่มีศรัทธาความเชื่อแล้ว โลกจะดีงาม ชีวิตจะดีงาม พวกเขาและเธอเลือกเชื่อในสิ่งที่เป็นความสุข และดำรงอยู่อย่างมีความสุขในสิ่งที่ตนเชื่อนั้น
ที่แยบยล ที่แยบคาย เคียงขนาบไปกับเรื่องราวของปีสุข ก็คือการสะท้อนให้เห็นจริตของผู้คนร่วมสมัยที่ใช้สื่อจะทำอะไรก็ได้ ใครต่อใครก็สามารถสร้างภาพได้ผ่านทางโลกออนไลน์ เราจะทำคลิปหรือแม้แต่โพสต์สเตตัสให้ดูดีแค่ไหนก็ได้ ตราบเท่าที่ไม่มีใครรู้จักเราจริงๆ ผมเห็นว่านี่คือสิ่งที่เป็นแกนหลักของเรื่องและนำพาหนังให้เดินไปข้างหน้าแบบที่ว่าเป็นเนื้อหาประเด็นหลักให้จับต้อง เช่นเดียวกับการส่งเสียงแบบชัดถ้อยชัดคำเกี่ยวกับความเชื่อที่ยึดโยงผู้คนไว้ในโมงยามแห่งความสุข
มันอาจจะมีเส้นแบ่งบางๆ ระหว่าง “โลกสวย” กับ “ความเชื่อมั่นศรัทธา” แต่สำหรับ “ปีสุข” คุณป้าแฮปปี้ของเรา เธอเลือกที่จะ “เชื่อในสิ่งที่สุข” และ “สุขในสิ่งที่เชื่อ” อย่างสมบูรณ์แบบ เพราะก็อย่างที่บอก คนบางคนก็ไม่เหลืออะไรแล้ว นอกจากความเชื่อที่จะนำไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้น มีความสุขมากขึ้น
“ป้าแฮปปี้ She ท่าเยอะ” เป็นหนังตลกเบาสมอง และไม่เรียกร้องต้องการตรรกะใดๆ มากนักในการดำเนินเรื่องหรือปั้นปมคลายปมของตัวละคร หนังเรื่องนี้เหมือนทำมาไม่ให้เราคิดมาก นอกเสียจาก “เชื่อ” อะไรสักอย่าง แบบเดียวกับที่ตัวละครในเรื่องเชื่อ นั่นก็คือถ้าคุณเชื่อว่ามันสนุก มันก็จะสนุก แต่ถ้าเชื่อว่ามันไม่สนุก มันก็จะไม่สนุกเอาซะเลย คุณเบน ชลาทิศ คือมวลสารแห่งความฮาที่ถือว่าประสบความสำเร็จในบทบาทระดับหนึ่ง คุณแพนเค้ก อาจจะยังไม่ถึงขั้นหนังขายบทผู้หญิงในหนังก่อนหน้า อย่างคุณคริส หอวัง ในเรื่อง ทั้ง “รถไฟฟ้ามาหานะเธอ” , คุณชมพู่ อารยา ใน “คุณนายโฮ” หรือกระทั่งคุณอั้ม-พัชราภา ในเรื่อง “30 กำลังแจ๋ว” ฯ
ทั้งนี้อาจเป็นเพราะว่า บทหนังยังหาภาพรวมที่เราจะประทับใจในบทของคุณแพนเค้กยังไมได้เต็มที่นัก อีกทั้งถ้ามองในแง่ของการบอกกล่าวเล่าถึง “ผู้หญิงร่วมสมัย” เราจะพบว่าบทของปีสุข ยังไม่สามารถทำให้ผู้หญิงร่วมยุคร่วมสมัย ลิงก์ตัวเองเข้ากับตัวละครได้ ทั้งที่จริงๆ โดยทิศทางตัวละครนั้นเอื้อมากๆ ปีสุขเป็นผู้หญิงธรรมดาทั่วไป ทำงานและใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่ พยายามมีความสุขกับชีวิตให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ มีคนรักที่ไว้ใจได้สักคน ไม่ใช่ไอ้หนุ่มที่มองเรื่องใต้ร่มผ้าเป็นปัจจัยหลัก การตีโจทย์เรื่องตัวละครที่จะลิงก์กับคนดูผู้ชม (โดยเฉพาะกลุ่มที่เห็นว่าเป็นเป้าหมาย) นี่คือเรื่องสำคัญนะครับ เพราะถ้าอ่านอารมณ์ของคนร่วมสมัยได้ขาด โอกาสที่หนังจะประสบความสำเร็จก็สูงตามไปด้วย เพราะคนดูรู้สึกร่วม
จาก “บริ๊ดเจทส์ โจนส์” มาจนถึง “เซ็กซ์ แอนด์ เดอะ ซีตี้” หรือจาก When Harry Met Sally มาจนถึง How to Lose a Guy in 10 Days และอื่นๆ อีกมากมายที่ทำให้คนดูผู้หญิงสามารถเชื่อมโยงตนเองเข้ากับตัวละครได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง พูดง่ายๆ ก็คือ คนดูก็อยากจะ “รู้สึก” ว่าตนเองเป็นนางเอกหรืออย่างน้อยๆ ก็เพื่อนนางเอกในเรื่องก็ยังดี แต่เราจะพบว่า ตัวละครของปีสุข ค่อนข้างเป็นสุขอย่างโดดเดี่ยว โดยคนดูไม่ค่อยรู้สึกข้องเกี่ยวอะไรกับเธอนัก ที่พูดแบบนี้ อย่างน้อยๆ การได้ไปเที่ยวเมืองนอกประเทศมอลต้า (ชมเมืองสวยๆ และธรรมชาติงามๆ ที่เนเจอร์วินโดว์) ก็เป็นอารมณ์ที่พนักงานออฟฟิศอย่างเราอยากมีร่วมแบบเธอบ้าง แต่นอกจากนั้น ดูเธอจะรักษาระยะห่างจากผู้ชมค่อนข้างไกล อย่างไรก็ดี ยอมรับครับว่า ฉากที่เธอยิ้มและร้องไห้ที่ใกล้หน้าต่างนั้น พอจะบอกได้ว่าเธอก็เป็น “นักแสดง” คนหนึ่งเหมือนกัน
“ป้าแฮปปี้ She ท่าเยอะ” ส่งเสียงบอกกับเราว่า คนเราสามารถจะมีความสุขและเลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่ให้ความรู้สึกที่เป็นสุขแก่เราได้ มันมีพลังเสมอในความเชื่อนั้นๆ และผมก็ “เชื่อ” อย่างยิ่งว่า การได้เงินจากค่าโฆษณาที่เด่นหราเป็นระยะๆ น่าจะเป็นเงื่อนไขที่ทำให้หนังเรื่องนี้ “เป็นสุข” ได้โดยไม่ต้องกังวลว่าหนังจะทำเงินมากน้อยเพียงใด เพราะลำพังค่าโฆษณา ก็น่าจะพอคัฟเวอร์ต้นทุนแล้วกระมัง
นี่อาจไม่ใช่ความเชื่อ แต่อาจจะเป็นความจริง
ASTVผู้จัดการออนไลน์ เพิ่มหมวดข่าว “โต๊ะญี่ปุ่น” นำเสนอความเคลื่อนไหวของข้อมูลข่าวสาร ตอบสนองผู้อ่านที่สนใจในประเทศญี่ปุ่น รวมทั้ง สรรสาระ เกร็ดความรู้ต่างๆ ที่ผู้อ่านควรรู้ และ ต้องรู้อีกมากมาย ติดตามเราได้นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
ติดตามรับชมช่อง “Super บันเทิง” ได้ที่ Super บันเทิง live
ข่าวบันเทิง, ถูกต้อง, รวดเร็วฉับไว ทั้งไทย และเทศ http://www.superent.co.th
ติดตามความเคลื่อนไหวอินสตาแกรมดาราทั้งไทยและเทศตลอด 24 ชั่วโมงได้ที่ ซูเปอร์สตาแกรม
| เกาะติดข่าวบันเทิงและร่วมวงเมาท์ดารากับ “ซ้อ 7” ก่อนใคร ผ่าน SMS โทรศัพท์มือถือทุกเครือข่าย ระบบ dtac - เข้าเมนู write Message พิมพ์ R แล้วส่งไปที่หมายเลข 1951540 ระบบ AIS - กด *468200311 แล้วโทร.ออก ระบบ True Move เข้าเมนู write Message พิมพ์ ENT แล้วส่งไปที่หมายเลข 4682000 *ค่าบริการเพียง 29 บาท ต่อเดือน ทดลองใช้ฟรี 15 วัน อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่นี่ คลิก |
