โดย เวสารัช โทณผลิน
เพื่อนผู้หญิงของผมคนหนึ่งตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษเมื่อได้รับลูกสุนัขพันธ์ุลาบาดอร์ รีทรีฟเวอร์ ขนสั้นเตียนสีครีมอ่อนตามแบบที่เธอใฝ่ฝันจากคุณพ่อเนื่องในวันเกิดครบรอบปีที่ 25 ของเธอ เธอชำเลืองมองนาฬิกาที่แขวนบนผนังที่ทำงานตลอดช่วงบ่ายเพียงเพราะว่าเธอต้องการจะรีบกลับบ้านไปพบกับลูกสุนัขของเธอ เวลาผ่านไปห้าปี เธอเปลี่ยนเป็นคนนั่งทำงานจนมืดค่ำและไม่เคยเหลือบมองนาฬิกาเพื่ิอเร่งเวลาอีกเลย
ลูกสุนัขตัวนั้นยังนอนรอเธออยู่ที่เดิม มันเปลี่ยนรูปลักษณ์จากสุนัขตัวเล็กน่าทะนุถนอมกลายเป็นสุนัขตัวโตที่มากด้วยพละกำลัง ไม่ใช่เพราะความเปลี่ยนแปลงทางกายภาพหรอกที่ทำให้ความกระตือรือล้นในการกลับไปเจอสุนัขของเพื่อนของผมเหือดแห้งไป แต่เป็นเพราะว่าเพื่อนของผมมั่นใจว่าไม่ว่าเธอจะกลับบ้านเวลาไหนหรือกลับบ้านวันใดสุนัขตัวนั้นก็จะยังนอนอยู่ที่เดิมไม่จากไปไหน
จวบจนคืนวันหนึ่งที่เพื่อนของผมกลับจากการสังสรรค์กับเพื่อนฝูง เธอไม่พบสุนัขตัวนั้น ณ ตำแหน่งเดิม แรกเธอแปลกใจเล็กน้อยที่มันไม่อยู่ตรงนั้น แต่เธอก็คิดในใจว่าเจ้าสุนัขคงจะเคลื่อนย้ายไปทำธุระของมันสักที่ภายในบ้าน แต่หลังจากที่ผลักบานประตูเข้าไปในบ้าน เธอเห็นพ่อกับแม่กำลังนั่งร้องไห้อยู่บนเก้าอี้รับแขก บนพื้นเบื้องหน้ามีร่างใหญ่เทอะทะของสุนัขตัวนั้นวางอยู่บนผืนผ้าขาวสะอาด ร่างนั้นสงบไม่ไหวติง เพียงเท่านั้นเธอก็เข้าใจทันทีว่าภาพชินตาที่ตัวเองเคยยึดมั่นไม่มีอยู่จริง
เราทุกคนไม่ต่างอะไรจากเพื่อนของผมคนนี้ เราทุกคนมีสุนัขตัวหนึ่งที่เรามั่นใจว่ามันจะนอนอยู่ที่ตรงนั้น เราทุกคนเคยเดินผ่านมันไปเป็นล้านๆ รอบโดยที่ไม่ได้หย่อนตัวลงมาลูบหัวมันเหมือนที่เคยทำในอดีต และไม่เพียงแม้แต่จะสำนึกรู้ว่ามันยังนอนหมอบอยู่ตรงนั้น เราทุกคนมีภาพเดิมๆ ที่เห็นถี่เสียจนไม่สำนึกถึงการดำรงอยู่ของมัน เราทุกคนมีภาพชินตาเช่นเดียวกับ "จอย" ตัวละครในละครเวทีเรื่อง "รัก 5 - 6 เส้า"
จอยคบหากับ "เล็ก" เพื่อนร่วมสถาบันการศึกษามาตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่งและสมรสกันทันทีหลังจากเรียนจบ ชีวิตคู่ของ "จอย" กับ "เล็ก" ราบเรียบเรื่อยไหลไม่มีอะไรหวือหวาจนกระทั่งในวันที่จอยกับเล็กเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นในเรื่องเดิมๆ วันที่จอยเริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่จริงจังกับชีวิตของเล็กที่อาจหมายรวมถึงอนาคตของชีวิตคู่ที่ต้องการการค้ำจุนด้วยเงินทอง ชื่อเสียง และเกียรติยศ
เวลายี่สิบปีสำหรับชีวิตคู่ของจอยกับเล็กส่งให้จอยเดินเข้าสู่เขตแดนแห่งความสับสนและไม่มั่นใจ ท่ามกลางความสับสนและไม่มั่นใจในอนาคตเช่นนั้น ความหลงใหลอันร้อนแรงและหอมหวานที่เคยผลักให้ทั้งสองเดินผ่านความไม่เข้าใจกันมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ปราศจากพลังไปเสียแล้ว
ในงานเลี้ยงฉลองครบรอบยี่สิบปีของรุ่นที่ยี่สิบที่จอยกับเล็กสังกัด จอยล้มตึงลงไปบนพื้นเวทีหลังจากออกมายืนพูดหน้าไมโครโฟนไปได้ไม่กี่ประโยค หลังจากที่ฟื้นตื่นมา เธอพบว่าตัวเองได้ย้อนกลับไปสู่วันที่ยังเป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งอีกครั้ง ซึ่งนั่นหมายความว่าเธอได้รับโอกาสที่จะกลับไปยืน ณ ตำแหน่งที่มีทางเลือกทางเลี้ยวให้ตัดสินใจก้าวเดินอีกครั้ง โดยเฉพาะเส้นทางชีวิตคู่ที่เธอเคยเลือกเดินก้าวไปกับ "เล็ก" ทั้งๆ ที่ตัวเองมีหนุ่มเข้ามาติดพันและสนใจมากมาย
ทั้งหมดนี้คือโครงหลักของละครเวทีที่มีชื่อเรื่องกวนๆ ตามสไตล์ของคลื่นวิทยุ 104.5 FAT RADIO หากพิจารณาเฉพาะชื่อเรื่องก็ต้องยอมรับว่าภาพรวมของละครเวทีเรื่องนี้ก้าวไปไกลกว่าความกวนมากนัก เพราะหากเสพมันด้วยการไตร่ตรองก็จะพบว่าละครเวทีเรื่องนี้มีอะไรมากกว่าแค่ความขี้เล่นและเสียงหัวเราะที่อัดแน่นตลอดเวลาเกือบสี่ชั่วโมง
ท่ามกลางเสียงหัวเราะลั่นโรงมหรสพ ละครเวทีซึ่งเป็นผลงานของ 'มือใหม่' เรื่องนี้ยังคงประคองโครงหลักของเรื่องเอาไว้ตลอด แม้พล็อตของเรื่องจะนำมาจากภาพยนตร์ฝรั่ง Peggy Sue Got Married แต่ "จ๋อง พงศ์นรินทร์ อุลิศ” คนเขียนบทละครเวทีเรื่องนี้ก็ทำได้ดีในแง่ของการปรับให้เข้ากับวัฒนธรรมความเป็นไทยร่วมสมัย
รสชาติของตัวละครนั้นมีความใกล้เคียงกับรสชาติภาพยนตร์ของ "เอส คมกฤษ ตรีวิมล” ผู้กำกับภาพยนตร์ซึ่งได้เบนทิศมากำกับละครเวทีเป็นเรื่องแรก กล่าวคือเขาได้พาเราในฐานะผู้ชมให้เดินตามไปด้วยเสียงหัวเราะ ก่อนจะค่อยๆ โอบประคองให้เคลื่อนผ่านความขัดแย้งระหว่างตัวละครกับตัวละครและความขัดแย้งภายในจิตใจของตัวละครแบบไม่กดดันย้ำยัด หากเป็นการเคลื่อนผ่านด้วยบทเพลงที่คุ้นเคยซึ่งทำให้เราสะดวกใจที่จะเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย
การนั่งชมละครเวทีเรื่อง รัก 5-6 เส้า สร้างความรู้สึกคล้ายกับการนั่งรถไฟจากตัวเมืองผ่านเข้าสู่ดินแดนที่ปกคลุมด้วยแมกไม้ในชนบท เป็นความเพลิดเพลินที่ประหลาดล้ำ ด้วยบทเพลงจังหวะคึกคักสนุกสนาน และเพลงเนิบช้าที่เราสามารถร้องตามได้เหล่านั้นทำให้เรารู้สึกเหมือนกำลังเดินทางพร้อมเพื่อนสนิทเป็นโขยง
แม้ละครเวทีเรื่องนี้จะยืดยาวเกินกว่าที่ผมคาดไว้ (จากความคิดเห็นส่วนตัวของผมนั้น ผมคิดว่าละครเวทีเรื่องนี้สามารถตัดบางฉากออกไปได้โดยไม่สูญเสียอรรถรสเลยแม้แต่น้อย) แต่มันก็ไม่ไ่ด้สร้างความรู้สึกเบื่อหน่ายหรือเร่งเร้าให้มันต้องจบลงโดยเร็วแต่อย่างใด
การแสดงของนักแสดงมือใหม่ทั้งหลายก็ถือว่าสอบผ่าน ทั้งที่สอบผ่านแบบเกือบได้คะแนนเต็มและสอบผ่านแบบเฉียดฉิว
สิ่งที่จอยค้นพบขณะได้รับโอกาสย้อนกลับไปสู่ตำแหน่งที่ตัดสินใจเลือกเดินได้อีกครั้งคืออะไร คุณคงต้องไปค้นหากันเอง แต่หลังจากที่แสงไฟบนเวทีหรี่ลับลง ผมก็เดินออกมาจากโรงละครแห่งนั้นด้วยความรู้สึกว่างโหวงและเริ่มมองสรรพสิ่งรอบตัวด้วยความรู้สึกไม่คุ้นเคย ผมมองเห็นดาวบนท้องฟ้ากลางกรุง ทั้งๆ ที่มันก็ประกายแสงอยู่ตรงนั้นทุกวันทุกคืนมานานหลายปีแล้ว ผมมองเห็นผู้ชายท่าทางมอมแมมกำลังยื่นมือลงไปในถังขยะทรงสูงริมบาทวิถี ใช่แล้ว เขาเดินคุ้ยขยะเช่นนั้นทุกคืนแต่เราเดินผ่านเขาไป เราแทบไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของเขา
ผมตอบไม่ได้ว่าอะไรคือลูกสุนัขพันธุ์ลาบาดอร์ขนสั้นเตียนสีครีมอ่อนของคุณ แต่ผมบอกได้ว่าในชีวิตของเราทุกคนมีลูกสุนัขตัวนั้นกันทุกคน สิ่งที่ผมควรจะตระหนักไว้เสมอก็คือ "มันไม่ได้นอนหมอบอยู่ตรงนั้นตลอดไป" นึกถึงการดำรงอยู่ของมันในขณะที่มันยังดำรงอยู่ นึกถึงวันแรกที่ได้พบมันว่าเรารู้สึกเช่นไร และโดยไม่ต้องย้อนกลับสู่วันที่สามารถตัดสินใจเลือกได้แบบจอย คุณก็จะสามารถตัดสินใจได้ว่าจะปฏิบัติต่อ 'ภาพชินตา' ของคุณแบบไหน ไม่ว่าจะลูบหัวด้วยความรักหรือตบหัวมันด้วยความโกรธกริ้ว คุณเลือกได้ทั้งนั้น
เพื่อที่บางที คุณจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจถึงขั้นฟูมฟายเมื่อพบว่ามันไม่ไ่ด้นอนหมอบอยู่ตรงนั้นอีกต่อไปแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++
