ตำนาน “นางพญางูขาว” เรื่องเล่าพื้นบ้านจากมณฑลหังโจวของจีน กลับมาเป็นภาพยนตร์อีกครั้ง กับเรื่องราวความรักแฟนตาซีของคน และปิศาจ ที่ครั้งนี้มีจุดขายอยู่ที่ ซูเปอร์สตาร์กังฟู, เรื่องโรแมนติก และภาพสามมิติ
“ตำนานเดชนางพญางูขาว” ฉบับล่าสุดที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า “The Sorcerer And The White Snake” เป็นผลงานของผู้กำกับรุ่นลายคราม “เฉินเสี่ยวตง” ที่พักหลังมือตกแบบรูดมหาราช แทบไม่ได้มีหนังดี ๆ ให้เห็นกันนานแล้ว เรียกว่ามีงานใหม่เมื่อไหร่ก็ต้องยกเครดิตเก่าเก็บอย่าง “โปเยโปโลเย” หรือ “เดชคัมภีร์เทวดา” ขึ้นมาโปรโมตกันทุกครั้งไป
ครั้งนี้ เฉินเสี่ยวตง ขอลองจับหนัง 3-D ที่กำลังร้อนแรงขึ้นหม้อในวงการภาพยนตร์โลกดูบ้าง โดยได้นักแสดงแอ็กชั่นแถวหน้าอย่าง “หลี่เหลียนเจี๋ย” มารับบทนำ ส่วนบทนางพญางูขาวแสนสวยตกเป็นของ “หวงเซิงอี่” สาวสวยจาก “คนเล็กหมัดเทวดา” ที่หลายคนยังจำได้
หนังเปิดเรื่องกับฉากต่อสู้ของหลวงจีน “ฝาไห่” (หลี่เหลียนเจี๋ย) กับภูติหิมะแสนสวย (วิเวียน ซู สุดเซ็กซี่) ที่ทำออกมาได้สนุกตื่นเต้นดี เพื่ออธิบายถึงหน้าที่ของหลวงจีนแห่งวัดจินซาน กับการปราบปิศาจที่ก่อกรรมทำผิดกฎสวรรค์ เพื่อนำไปกักตัวไว้ยัง “เจดีย์เหลยเฟิง” เพื่อให้ฝึกตนสำนึกผิด แน่นอนว่าความรักระหว่างนางพญางูขาว “ไป๋ซู่เจิน” (หวงเซิงอี่) กับคนเก็บสมุนไพรหนุ่ม “สี่เซียน” (หลินฟง) ก็ไม่มีทางได้รับการยอมรับจากเหล่าหลวงจีนแห่งวัดจินซานเช่นเดียวกัน
ปีศาจงูผู้บำเพ็ญตบะกว่าพันปี ได้ตัดสินใจกลายร่างเป็นคนเพื่อช่วยเหลือชายหนุ่มจิตใจดีคนหนึ่ง เธอไม่สามารถตัดใจจากเขาได้ จึงเดินทางเข้าสู่เมืองของมนุษย์ เพื่อตามหา และถึงขั้นแต่งงานแต่งการ ใช้ชีวิตอย่างคู่สามีภรรยา แต่แล้วฝาไห่ได้ทราบเรื่อง และพยายามขัดขวาง จนกลายเป็นการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่อิทธิฤทธิ์ของทั้งคู่ก่อนให้เกิดภัยพิบัติกับโลกมนุษย์ มีคนมากมายต้องสังเวยชีวิต
ตำนานเดชนางพญางูขาว ฉบับล่าสุด เป็นงานประเภทที่ดูได้เรื่อย ๆ ไม่ได้น่าเบื่อ แต่ก็มีตำหนิอยู่ค่อนข้างเยอะ ทั้งจากเรื่องราวที่ผู้สร้างประกาศว่าจะเน้นไปที่ความรักเป็นหลักถึงขนาดที่ว่าตั้งชื่อสำหรับตลาดตะวันตกไว้ว่า It’s Love กันเลยทีเดียว แต่สุดท้ายการฉายภาพความสัมพันธ์ระหว่าง ชายหนุ่มเดินเท้า และหญิงสาวปีศาจก็ไม่ได้ออกมาลึกซึ้งอบอุ่นหัวใจอะไรอย่างที่ควรจะเป็น
แต่ปัญหาที่หนักหนาสาหัสสุดสำหรับหนังเรื่องนี้เห็นจะเป็นงานเทคนิคพิเศษ ซึ่งควรจะกลายเป็นจุดขาย แต่กลับกลายเป็นหายนะไปเสียได้!!! กับงานภาพจากคอมพิวเตอร์ที่ทั้งไม่เนียน ไร้ความสมจริงสมจัง และน่าตลกขบขัน ไม่ว่าจะเป็น “นางงู” ที่ดูคล้าย ๆ กับ “นางเงือก” แต่มีหางเป็นสัตว์เลื้อยคลาน หรือ “มนุษย์ค้างคาว” ปีศาจสุดพิลึก ที่ทำให้หลาย ๆ ฉากซึ่งควรจะซึ้ง แต่กลับฮาไปเสียอย่างนั้น
ว่ากันที่กลุ่มดาราก็ไม่ได้มีอะไรน่าจดจำนัก หวงเซิงอี่ ไม่ได้ฉายภาพความเป็น “นางพญา” อย่างที่ “หวังจู่เสียน” หรือ “เจ้าหย่าจือ” เคยทำได้ ส่วน หลินฟง ก็เป็นสี่เซียนแสนดีที่ตื้นเขินน่าเบื่อหน่าย จะมีข้อยกเว้นก็เพียงแต่ หลี่เหลียนเจี๋ย ที่แสดงเป็นพระปราบมาร ฝาไห่ ที่จะมีอะไรน่าสนใจอยู่บ้าง กับการแสดงออกถึงความหวั่นไหว, ครุ่นคิด ภายใต้ใบหน้าที่แข็งแกร่งเด็ดเดี่ยวจนแทบจะกลายเป็นความเถรตรงเกินเหตุ
ถ้าชอบดารา, ชอบหนังจีน, ชอบตำนานโบราณ “ตำนานเดชนางพญางูขาว” ก็คงพอจะเป็นตัวเลือกที่ไม่ได้ถึงกับเลวร้ายอะไร แต่ถ้าอยากจะดูหนังดี ๆ ซักเรื่องงานใหม่ของ หลี่เหลี๋ยนเจี๋ยเรื่องนี้คงไม่ใช่คำตอบครับ
