เปิดตัวไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วสำหรับอัลบั้มที่ชื่อ Insomniac ของกลุ่มศิลปินที่เรียกตัวเองว่า Kid InsAne ซึ่งประกอบไปด้วยดาราหนุ่มที่เติบโตมาจากเมืองนอกอย่างนาย "แซม โชติบัณฑ์" (ร้องนำ/กีต้าร์) เป็นหัวหอกนำทีมรวบรวมเพื่อนๆ ที่มีความรักความชอบดนตรีในแนวทางเดียวกัน ไล่ไปตั้งแต่ ปู Chaiki Mitsuhashi - เบส, ปาล์ม เบญจพล - กีต้าร์/ร้อง, นัย ดนัย - กีต้าร์, รุน อรุณ - กลอง มาร่วมกันสร้างสรรค์ดนตรีที่พวกเขาเรียกมันว่า british rock alternative
อัลบั้มชุดนี้ถือว่าเป็นการโชว์ฝีมือและทักษะทางด้านดนตรีของหนุ่มแซมอย่างแท้จริง เพราะเจ้าตัวรับหน้าที่ทำเองเกือบจะทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นการแต่งเพลง เล่นกีต้าร์ โปรดิวซ์ ออกแบบภาพ ซึ่งด้วยความเป็นเด็กหนุ่มที่เกิด โต และเรียนอยู่ที่อังกฤษมาตั้งแต่แรกเริ่มต้นของชีวิต จึงไม่น่าแปลกใจแต่อย่างไรที่วงดนตรีที่เป็นวงโปรดที่เจ้าตัวใช้เป็นแนวทางในการเล่นและเป็นวงที่ถือว่าเป็นไอดอลของเด็กหนุ่ม - สาวทั่วโลกอีกมากมายอย่าง Radiohead จึงมีอิทธิพลต่อการทำงานของเขาเป็นอย่างมาก
ทั้งรูปแบบของดนตรี ซาวนด์ถูกออกแบบมาให้มีเสียงในลักษณะของความฟุ้ง หลอนๆ ลอยๆ รวมถึงเนื้อหาของเพลงโดยรวมของทั้ง 11 เพลงในอัลบั้ม Insomniac ต้องถือว่าเป็นงานที่ค่อนข้างจะฟังยากอยู่สักหน่อยและอาจจะต้องให้เวลาที่เยอะพอสมควรทีเดียวในการทำความเข้าใจเพื่อเข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของเพลง
เหตุผลหลักก็คงเป็นเพราะความไม่คุ้นต่อสำเนียงของนักฟังเพลงในบ้านเราที่ส่วนใหญ่จะเคยชินอยู่บนแนวเพลงของการเป็นเพลงดนตรีป็อปจากค่ายเพลงต่างๆ ซึ่งมองการขายแบบตลาดใหญ่โดยรวมเป็นเป้าหมายหลักมากกว่าความตั้งใจจริงที่จะต้องการนำความเสนอแปลกใหม่เพื่อเป็นการเปิดโลกทัศน์ให้กับผู้บริโภคได้มีโอกาสเลือกทำความรู้จักกับความหลากหลายรูปแบบของดนตรีที่มีอยู่มากมายบนโลกใบนี้
อย่างไรก็ตาม แม้ส่วนหนึ่งของการเข้าไม่ถึงกระทั่งเกิดความไม่ชอบของคนส่วนใหญ่ที่ว่าจะมาจากเรื่องความความไม่คุ้นชินแต่นั่นก็หาใช่คำตอบทั้งหมดของการไม่ยอมรับของคนฟังเพลงที่ถูกมองว่าเป็นแมสไม่ เพราะดูเหมือนว่าอีกส่วนหนึ่งมันก็มาจากคนทำเพลงในลักษณะนี้เองที่ดูเหมือนจะไม่ค่อย "เปิดโอกาส" ให้คนภายนอกได้เข้ามาทำความรู้จัก หรือเข้าใจถึงแนวคิดในการทำเพลงรูปแบบที่ว่านี้สักเท่าไหร่ กระทั่งบางครั้งมันก็ดูขัดกับความต้องการของตัวนักดนตรีที่อยากให้คนอื่นเปิดใจรับฟังหรือหันมามองถึง "ความงาม" ในสิ่งที่ตนเองทำ สิ่งที่ตนเองคิด ในขณะที่ก็เป็นตนเองนั่นแหละที่กลับปิดประตูเสียสนิทมิดชิด
เช่นนี้มิได้หมายความว่านักดนตรีส่วนน้อยที่มีความหลากหลายแนวทางของบ้านเรากลุ่มนี้รวมถึง Kid InsAne เองจะต้องทิ้งแนวทางที่ตัวเองชื่นชอบแล้วหันมาทำงานแบบตลาดๆ ทั่วๆ ไปเหมือนที่ศิลปินส่วนใหญ่ที่ทำกันมาอยู่แล้ว หากแต่ก็ต้องคิดสักนิดว่าแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่ตัวเองจะต้องตะเกียกตะกายเล่นหรือแปลงกายเปลี่ยนโฉมตัวเองให้เหมือนกับตัวตนของศิลปินต้นแบบที่ชื่นชอบ(ซึ่งเขาคิดค้นจนกระทั่งพบรูปแบบ "เฉพาะตัว" ของเขาขึ้นมา)แล้วนำเสนอออกไปคนส่วนใหญ่รับไม่ได้ ไม่เข้าใจ ขณะที่คนส่วนน้อยซึ่งพอจะมีแนวทางหรือรสนิยมเดียวกันก็รู้สึกว่า ตนจะต้องมาฟังวงเหล่านี้ทำไม ทั้งๆ ที่งานที่เป็น "ต้นฉบับ" ก็ยังอยู่และหาฟัง หาโหลดกันได้ง่ายมากๆ ในยุคที่อินเทอร์เน็ตเฟื่องฟูเช่นนี้
หนึ่งในวงที่หา "ทาง" ที่เป็นของตนเองแม้จะยืนอยู่บนรูปแบบหรือซาวด์ของดนตรีของคนบ้านอื่นเมืองอื่นที่มีคนอื่นคิดขึ้นมาแล้วที่น่าจะเป็นแบบอย่างที่ดีได้ ก็อย่างเช่น "เดย์ ทริปเปอร์" หรือจะเป็น "โมเดิร์น ด็อก" ซึ่งน่าจะเป็นที่รู้จักกันในระดับพอสมควร
การเป็นศิลปินที่ไม่เก่งมากแต่มีแนวทางของตนเอง น่าจะเป็นสิ่งที่ภาคภูมิใจมากกว่าพวกที่เก่งๆ แต่ยืนอยู่บนเส้นทางของคนอื่นซึ่งมีชื่ออยู่ก่อนแล้วเสียอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเงื่อนไขความคิดของศิลปิน ดารา นักร้องบ้านเราที่มีต่อเส้นแบ่งระหว่าง "แรงบันดาลใจ" กับ "การเลียนแบบ" ซึ่งบางเบาในความรู้สึกของใครหลายคนจนแทบจะมองไม่เห็นหรือสัมผัสได้ถึงความแตกต่าง
ถ้าโจทย์ของการทำ Insomniac ของ Kid InsAne มันอยู่แค่เพียงว่าทำคล้ายวงเจ๋งๆ ของเมืองนอก, ตั้งชื่อวง+ชื่ออัลบั้มเรียกร้องความสนใจประเภทให้ดูเด็กมีปัญหานิดๆ ออกแนววิกลจริตหน่อยๆ ทำเพลงแบบหลอนๆ(เพื่อที่เวลาเล่นจะได้โชว์ลีลาเหมือนกับคนเมายา)กระทั่งหาความไพเราะของเมโลดี้แทบไม่เจอเพราะคิดว่าเท่ห์ ดูแล้วไม่หน่อมแน้มเหมือนกับวงอื่นๆ เช่นนี้แล้วก็ ต้องบอกว่าเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ทีเดียว