"อะไรคือหาง หางคืออะไร...?" น่าจะเป็นคำถามที่เกิดกับใครจำนวนไม่น้อยหลังจากที่ได้ชมภาพยนตร์เรื่อง "หมานคร"
นี่คือผลงานชิ้นที่สองของผู้กำกับภาพยนตร์โฆษณาชื่อดัง "วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง" หลังจากสร้างชื่อในวงการภาพยนตร์จาก "ฟ้าทะลายโจร" เมื่อสี่ปีที่แล้ว
..."ป๊อด" เป็นเด็กหนุ่มจากต่างจังหวัดที่เข้ามาหางานทำในกรุงเทพฯ (เมืองที่เขาได้พบว่าใครๆ ก็อยากจะมีหาง) ซึ่งนอกจากจะเป็นคนที่ "ไม่มีฝัน" แล้ว ป๊อดยังเป็นคนที่มักจะเลือกอะไรที่ผิดๆ อยู่เสมอ...แม้ตัวเลือกนั้นจะมีเพียงแค่ 2 ตัวเลือกอย่างปลั๊กพัดลมและปลั๊กเตารีดก็ตาม
หลังเกิดเหตุการณ์ตัดนิ้วตัวเอง(และตามหามันจนพบ)ในระหว่างที่ทำงานอยู่ในโรงงานปลากระป๋อง ป๊อดตัดสินใจลาออกจากโรงงานดังกล่าวมาเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย ที่นั่นเองที่เขาได้พบกับหญิงสาวที่ชื่อ "จิน" และเกิดอาการหลงรักเธอเข้าอย่างจัง
จินเป็นแม่บ้านทำความสะอาดที่เห็นอะไรสกปรกหรือไม่เป็นระเบียบไม่ได้ เธอเป็นสาวที่เต็มไปด้วย "ความฝัน" และเต็มไปด้วยจินตนาการ สามารถร้องไห้และหัวเราะไปกับนวนิยายเล่มโปรด จินมีหนังสือปกขาวเล่มหนึ่งติดตัวอยู่ตลอดเวลา หากมีเวลาเธอจะหยิบมันขึ้นมาอ่านทันทีแม้จะไม่รู้เลยว่าหนังสือเล่มนั้นเขียนไว้ว่าอะไร
จินเชื่อว่าเนื้อหาของหนังสือเล่มนั้นมีอะไรบางอย่างที่ต้องการบอกเธอรวมทั้งจะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปหากเธอค้นมันพบ
ในขณะที่ป๊อดพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะใกล้ชิดจิน(แม้กระทั่งการไปเป็นคนขับรถแท็กซี่ที่ทำให้เขาพบกับหนุ่มความจำเสื่อมชอบเลีย, หญิงสาวที่เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่กับตุ๊กตาหมี)จินกลับไม่มีท่าทีสนใจเขาสักเท่าไหร่ โดยเธอให้เหตุผลว่าทั้งเธอและเขาเป็นคนไม่มีหาง เมื่อแต่งงานกันไปลูกที่เกิดมาก็จะไม่มีหางซึ่งเป็นสิ่งที่เธอยอมไม่ได้
จินยังคงไล่ตามฝันของเธอเอง วันหนึ่งเธอก็ได้ไปพบกับ "ปีเตอร์"(ชื่อที่เธอตั้งเอง)ฝรั่งหนุ่มที่มีหนังสือปกขาวเหมือนกับของเธอความหวังทุกๆ อย่างจึงเกิดขึ้น
จินหลงใหลในตัวของปีเตอร์ขึ้นมาทันทีและมีความบังอิญที่ทำให้เธอเข้าใจว่า "ปีเตอร์" เป็นนักประท้วง เป็นพวกอนุรักษ์ธรรมชาติ จินจึงตัดสินใจลาออกจากงานมาเป็นสาวนักอนุรักษ์โดยหวังว่าจะได้พบกับปีเตอร์ เธอเริ่มเก็บขวดพลาสติกมาเก็บที่บ้านจนมันเต็มห้องล้นออกมาเป็นภูเขาลูกมหึมา ในขณะที่ป๊อดเองเริ่มรู้สึกเสียใจเมื่อจินแสดงท่าทีห่างเหินเขาออกไป
ทุกครั้งที่เขาไปหาเธอก็จะเห็นเพียงภูเขาพลาสติกที่ใหญ่ขึ้นๆ และเขาก็จะปีนขึ้นไปรอเธออยู่บนนั้น
หลังตามหาปีเตอร์อยู่นานจินก็ได้พบ เธอรีบเข้าไปบอกถึงความประทับใจที่มีต่อตัวเขาพร้อมทั้งให้ปีเตอร์ช่วยไขปริศนาในหนังสือปกขาวเล่มดังกล่าว...ทว่าเมื่อความจริงปรากฏออกมามันได้สร้างความผิดหวังให้กับจินเป็นอย่างมาก เธอท้อแท้ เธอเลิกที่จะเป็นนักอนุรักษ์ จินบอกกับป๊อดว่าเธอจะขออยู่ห่างๆ ป๊อดสักพักหนึ่ง
ป๊อดรู้สึกเสียใจที่ได้ยินจินบอกเช่นนั้น เขาตัดสินใจที่จะฆ่าตัวตายแต่ว่ายายที่บ้านนอกซึ่งเสียชีวิตไปแล้วและได้มาเกิดเป็นจิ้งจกในห้อง(เช่า)ของเขาเตือนสติไว้ ป๊อดจึงตัดสินใจกลับบ้านนอกเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจ
ที่บ้านนอกป๊อดรู้สึกว่าอะไรทุกอย่างๆ มันช่างดูเชื่องช้าไปซะทั้งหมด พ่อป๊อดบอกกับเขาว่าเป็นเพราะเขาไปอยู่กรุงเทพเสียนานแต่เดี๋ยวเขาก็จะชินไปเอง ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะชินด้วยความคิดถึงจิน ป๊อดตัดสินใจกลับมาที่กรุงเทพอีกครั้ง คราวนี้เขาพบว่าทุกอย่างในกรุงเทพฯ เปลี่ยนไปแล้ว
ทุกคนที่นี่ล้วนมีหางด้วยกันทั้งนั้น(รวมทั้งจิน) แต่กลับกลายเป็นว่าการมีหางไม่ใช่ความต้องการของคนกรุงเทพฯ อีกต่อไป...
สำหรับใครที่ชอบความหวือหวา การดำเนินเรื่องที่รวดเร็วฉับไว มุกตลกที่ฮากระจาย ภาพและแอ็กชั่นของตัวละครที่เป็นธรรมชาติ รวมไปถึงความเป็นเหตุเป็นผลของเรื่องที่ต้องอธิบายได้..."หมานคร" ดูจะเป็นของแสลงพอสมสมควรเนื่องจากทุกอย่างล้วนตรงกันข้าม ไล่ไปตั้งแต่ความค่อนข้างจะนิ่งของหนัง, การย้อมสีภาพจนโอเวอร์เกินจริง, แอ็กชั่นและพฤติกรรมของตัวละครที่ไม่เป็นธรรมชาติ รวมไปถึงเรื่องราวที่เหนือจริงอื่นๆ
แต่สำหรับคนที่ชอบคิด ชอบมองว่าไอ้นั่นหมายถึงไอ้นี่ ไอ้นี่มันหมายถึงไอ้นั่น คงจะถูกใจพอสมควร
"หมานคร" มีอะไรให้คิดในหลายๆ เรื่อง ทั้งพฤติกรรมของตัวละครแต่ละตัวไม่ว่าจะเป็นคนไม่มีฝันอย่าง "ป๊อด" เพื่อนของเขาที่ชื่อ "ยอด" คนที่ไขว่คว้าหาหางอย่าง "จิน" เด็กแก่แดดอย่างน้อง "มายด์" กับ "ธงชัย" ตุ๊กตาหมีคู่ใจ "คง" มอเตอร์ไซค์ผีที่ตายเพราะฝนหมวกกันน็อกหล่นใส่...
เรื่อยไปแม้แต่ตัวประกอบที่เป็นคนจรจัด, ภูเขาขวดพลาสติก, ภาพระหว่างที่จินเดินอยู่ในขบวนประท้วง และอีกมากมาย ฯลฯ ซึ่งไม่สลับซับซ้อนขนาดที่จะเดาไม่ได้ว่าหนังต้องการจะบอกอะไร
อาจจะไม่ถึงขนาดที่จะเกิดความประทับใจไปกับความรักของตัวละคร อาจจะไม่ถึงขนาดที่จะหัวเราะก๊ากไปกับมุกตลก และก็อาจจะไม่ถึงขนาดที่จะเกิดความทึ่งกับการเสียดสี แต่ดูหนังเรื่องนี้(นอกจากเพลง "ก่อน" จะติดหูแล้ว)เชื่อว่าหลายคนน่าจะมีอะไรติดหัวไปบ้าง
อย่างน้อยๆ การได้กลับไปคิดว่า "หาง" คืออะไร? แค่นี้ก็สนุกแล้ว
