ไมเคิล เชาวนาศัย เป็นศิลปินที่ทำงานทั้งการถ่ายภาพ การจัดวาง การแสดง รวมถึงสื่อสมัยใหม่อย่างวิดีโอและภาพยนตร์ ด้วยความที่งานหลายชิ้นถูกนำออกแสดงในต่างประเทศ คนในบ้านเราเลยไม่ค่อยคุ้นชื่อของเขานัก
งานของไมเคิลมักไม่ห่างไกลจากอัตลักษณ์ของตนเอง เขามักชูประเด็นรักร่วมเพศออกมาอย่างเปิดเผย (ทั้งตรงและอ้อม) มันเต็มไปด้วยการเสียดสีประชดประชัน และหลายครั้งก็รุนแรงเกินกว่าที่คนทั่วไปจะเข้าใจและรับได้
คนที่เคยทราบประวัติของเขามาก่อนอาจรู้สึกแปลกใจ ไมเคิลเกิดในครอบครัวมีฐานะและอบอุ่น จนแทบจะพูดได้ว่า สมบูรณ์พูนพร้อมชนิดไม่น่าจะมีอะไรบกพร่อง
แต่เขาก็เป็นเกย์, และนั่นคือที่มาของคำยืนยันที่เขามักจะบอกว่า การเกิดมาเป็นเกย์ไม่เกี่ยวกับการเลี้ยงดูและสิ่งแวดล้อม ซึ่งถ้าจะหาเหตุผลกันจริงๆ ก็คงต้องโทษโครโมโซม ซึ่งกำหนดมาให้เขาเป็นแบบนั้นและไม่มีใครควบคุมได้
นอกเหนือไปจากทัศนคติดังกล่าว ไมเคิล เชาวนาศัย ยังยืนยันว่า การเป็นเกย์ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องคิดว่าเป็นความผิดพลาด และแน่นอน เกย์ก็ไม่ใช่ปัญหาของสังคมอย่างที่คนส่วนใหญ่พยายามให้มันเป็น
งานชิ้นสำคัญของไมเคิล เชาวนาศัยคือหนังสั้นชุด การผจญภัยของไอรอน พุสซี (The Adventure of Iron Pussy) ที่เขาทำออกมาด้วยกัน 3 ภาค โดยเขารับบทนำเองทุกครั้ง
ไอรอน พุสซีเป็น ซูเปอร์ฮีโรสตรีผู้ปราดเปรียว ที่ออกปฏิบัติงานในยามที่ผู้ร้ายต่างชาติมารังแกคนที่ไร้ทางสู้ (ส่วนใหญ่มักเป็นเด็กขายบริการ) ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วไอรอน พุสซี คือ ชายหนุ่มพนักงานบริษัทดูต๊อกต๋อยคนหนึ่งที่ชื่อ มงคล
ในอดีตนั้นมงคลเคยเป็นหนุ่มอะโกโก้บอยมาก่อน จึงทำให้ตระหนักดีว่า เด็กที่ทำอาชีพเดียวกับเขาถูกเอารัดเอาเปรียบอย่างไรบ้าง หนำซ้ำสังคมแทนที่จะให้ความช่วยเหลือกลับเหยียบย่ำซ้ำเติม
ประเด็นการก้าวข้ามทางเพศ แทบจะไม่ต้องตีความเลยว่า สาระที่เขาต้องการจะนำเสนอคืออะไร มันชัดเจนโดยตัวมันเองอยู่แล้วว่าทำไมมงคล (ซึ่งเป็นเพศชาย - ที่แข็งแรงกว่า) จึงต้องกลายเป็นซูเปอร์ฮีโรสาว (ที่อ้อนแอ้นกว่า) ยังไม่ต้องพูดถึงการมองปัญหาการขายบริการทางเพศอย่างเอาจริงเอาจัง - ทั้งๆ ที่คนทั่วไปมองข้าม
จนสามารถเรียกได้ว่า หนังชุดไอรอนพุสซี น่าจะเป็นหนังเกย์ที่มีจุดยืนชัดเจนที่สุดเท่าที่ประเทศนี้เคยสร้างมา
น่าดีใจที่ไอรอน พุสซีกลายมาเป็นหนัง (แต่ยังถ่ายด้วยกล้องวิดีโออยู่ดี) ซึ่งมีความยาวมากกว่าตอนก่อนๆ และเปิดโอกาสให้เธอได้ผจญภัยในรูปแบบที่ต่างออกไป อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล (สุดเสน่หา, สัตว์ประหลาด!) มาปรับเปลี่ยนรายละเอียดบางส่วนไปบ้าง (เช่นการตัดประเด็นที่ล่อแหลมออก) แต่สาระสำคัญของมันยังอยู่ครบถ้วน
อภิชาติพงษ์ทำ "หัวใจทรนง" (ชื่อไทยของหนัง) ออกมาโดยเล่นกับ "รูปแบบ" อย่างสนุกสนาน ขนบของหนังไทยคลาสสิกถูกนำมาตั้งหน้าตั้งตาใช้งานใหม่ นานเหลือเกินแล้วที่ผมไม่เห็นไตเติ้ลเปิดหนังที่ไหน เปิดตัวด้วยฉากแอ็กชั่นของตัวละคร พอเครดิตขึ้นมา (เป็นฟอนต์เชยๆ สีบานเย็นจับใจ) ก็จะฟรีซภาพนิ่งไว้ พร้อมๆ กับดนตรีที่กระหึ่มอยู่ตลอดเวลา
ทีเด็ดของหนังอยู่ตรงบทสนทนาที่เขียนขึ้นราวกับว่าหลุดออกมาจากนิยายประโลมโลกย์ยุคเก่า เสียงพากย์ทับตัวละครที่ทุ้มนุ่มและอ้อยสร้อย อันเป็นลักษณะเด่นของตัวละครฝ่ายชายและหญิงในหนังไทย (ตามลำดับ) ดังขึ้นพร้อมกับการแสดงแบบ Broad Acting (การแสดงที่เน้นท่าทางมากกว่าอารมณ์) อย่างชัดเจน การจัดแสงที่เน้นการสาดให้จ้าและแบน จนดู "โดด" และไม่สมจริง
ที่กล่าวมา ทำให้โลกของไอรอนพุสซีในคราวนี้ เป็นโลกอีกประเภทหนึ่งที่ไม่มีอยู่จริง (และหนังไทยหลายร้อยเรื่องก็เป็นแบบนั้น) มันเป็นโลกที่ไอรอนพุสซีกลายเป็นดาวเด่นในวงสังคม ทั้งๆ ที่เธอแฝงตัวมาเป็นเพียงคนรับใช้ฐานะต่ำต้อย
ลำดวน (นามสมมติของเธอ) เป็นเด็กหญิงกำพร้าที่เกิดมาในบ้านเอื้ออาทร (น่าแปลกใจที่ก่อนหน้านี้เธอบอกกับพระเอกว่า เธอมีคุณยายที่สอนเธอทำขนมไทย?) และท้ายที่สุด หนังก็เฉลยว่า แท้จริงแล้วเธอเป็นคู่แฝดกับคนที่เธอหลงรัก และเป็นทายาทของเศรษฐีนีใหญ่
บทหนังพลิกแพลงแบบไม่ให้ที่มาที่ไป และเพลงพลอดรักก็จะขึ้นมาโดยไม่คำนึงถึงความสมจริงของเวลาและสถานที่ แต่แทนที่มันจะเชย อภิชาติพงศ์กลับทำออกมาในเชิงน่ารักน่าเอ็นดู (และชวนหัว) คนที่เคยสบประมาทเขาว่า ทำแต่หนังอาร์ตมั่วๆ มาดูเรื่องนี้ จะทราบว่าเขาเก่งกาจเรื่องการใช้ภาษาหนังมากแค่ไหน
โดยรวมแล้วหนังเรื่องนี้เป็นงานที่น่าสนับสนุนมาก แม้บางคนอาจคิดไปว่ามันคงไม่ต่างจากหนังกระเทยหลายเรื่องที่ออกฉายก่อนหน้านี้
มองอย่างไม่ลึกซึ้งมันเป็นหนังที่ทำเอาผมหัวเราะจนเหนื่อย (นับจาก The School of Rock เป็นต้นมา) และผลพลอยได้คือ เราจะมองเห็นอีกด้านของเพศที่สามอย่างหลงรักและเข้าใจมากขึ้น
ก็อย่างที่นางเอกของเรื่องเธอได้บอกไว้ครับว่า "อย่าตัดสินลำดวน ด้วยหน้าตาที่สวยงามเพียงอย่างเดียวสิคะ"
