หาก ‘ธรรมะ’ และ ‘อธรรม’ มิอาจอยู่ร่วมกัน คงเป็นโชคชะตาที่นำพาคนจากสองโลก ‘ดำ’ และ ‘ขาว’ ให้มาเจอกัน จาก หัวหน้าพรรคมาร ที่เข่นฆ่าผู้คนเป็นผักปลา เห็นชีวิตคนไร้คุณค่า กลับกลายมาเป็นแมวเชื่องๆ ในกำมือของ หัวหน้าฝ่ายธรรมมะ ผู้ใช้ความดีครอบครองหัวใจประมุขพรรคมารผู้เย่อหยิ่ง!
“พันสารท” (Thousand Autumns - 山河 剑心) คือหนึ่งในนิยายวายที่ชาววายไม่ควรพลาด เพราะ ฟินได้ใจ แม้ไม่มีฉาก NC (No Children - มาตรฐานการจัดเรต) แต่อ่านแล้วจิกหมอนแน่นอน ผลงานของ “เมิ่งซีสือ” (ผู้เขียน รัชศกเฉิงฮวา ปีที่สิบสี่)ความยาว 4 เล่มจบ ฉบับภาษาไทยแปลโดย Bou Ptrn
ยอมรับตรงๆ ว่า เมื่อได้ฉบับแปลมาตอนแรก หลังจากอ่านไปคร่าวๆ เปิดแล้วเปิดอีก ก็ต้องโยนลงกล่อง ผ่านไปเกือบปี เมื่อพอจะมีเวลาอ่าน จึงไปคว้ามานั่งละเลียดอ่านทีละหน้าๆ ก็พบว่า นี่คือ นิยายวายสุดคลาสสิคที่หาได้ยากที่สุดเรื่องหนึ่งจริงๆ ทั้งบทแปลสำนวนจีนที่หาอ่านได้ยาก ภาษาไพเราะดีงาม ลื่นไหล อ่านแล้วอมยิ้มกับสำนวนน่ารักๆ ตลอดเรื่อง ทำให้อ่านสนุก ก่อนจะสปอยด้วยเรื่องย่อ พี่เคทพาไปรู้จักตัวละคร พระเอก นายเอก ของเรื่องก่อนละกัน
คาแร็กเตอร์ พระเอก – นายเอก
เสิ่นเฉียว (นายเอก) หัวหน้าประมุขสำนักเขาเสวียนตู เป็นบุรุษผู้มีรูปโฉมงดงามในวัย 35 นิสัยอ่อนโยน แต่เข้มแข็ง มองโลกใจแง่ดี จิตใจดี บริสุทธิ์งดงาม จนพระเอกอยากทำลายความดีงามในตัวของนายเอกลงซะ เพราะเขาไม่เชื่อว่า บนโลกใบนี้ จะมีคนดีอยู่จริงๆ
เยี่ยนอู๋ซือ (พระเอก) ประมุขมาร ที่เป็นอดีตคู่ปรับอาจารย์ของ เสิ่นเฉียว (พระเอกอายุมากกว่า เข้าตำรา วัวแก่กินหญ้าอ่อน คุ้นๆ กันหรือเปล่าคะ) เป็นคนจิตใจโหดเหี้ยม ไร้ปราณี ไม่เชื่อเรื่องมิตรภาพ และความดีบนโลกมนุษย์ ว่าจะมีอยู่จริง
แต่เมื่อได้ใช้ชีวิตร่วมกับนายเอกไปสักพัก อาจเพราะเริ่มหลงรักเขาเข้าแล้วหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ พระเอกจะเรียกนายเอกแบบหยอกเย้าว่า “อาเฉียว” ตลอด และต่อมา จากอาเฉียว ก็เริ่มเพิ่มเติม “อาเฉียวของข้า” ในเวลาลับตาคน ส่วนนายเอกเรียกพระเอกจนจบเรื่องว่า “ประมุขเยี่ยน”
เรื่องย่อ
เสิ่นเฉียว (นายเอก) ต่อสู้กับคู่ต่อสู้แต่พ่ายแพ้ ตกจากเขาสูงลงมา ร่างกายแทบแหลกเหลว แล้วพระเอกผู้มีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตนามว่า เยี่ยนอู่ซือ ก็บังเอิญไปพบเข้า เดิมทีพระเอกจะทิ้งไว้ให้ตาย แต่พอเห็นใบหน้าอันงดงามของนายเอก เลยเปลี่ยนใจ บอกลูกศิษย์ให้นำกลับไปรักษาที่สำนักแล้วหลอกว่านายเอกเป็นศิษย์พรรคมาร น่าเศร้าที่นายเอกฟื้นมาได้ก็จริง แต่สองตาบอดสนิท วิทยายุทธ์สูญสิ้น ร่างกายอ่อนแอ ต้องใช้เวลารักษาอยู่นาน ต้องอยู่ในความมืดจากการตาบอด แถมยังความจำเสื่อมอีกด้วย
หลังฟื้นมาไม่นาน นายเอกก็รู้ความจริงว่า ตนเองไม่ใช่คนของพรรคมารอย่างที่พระเอกสั่งให้ลูกศิษย์กุเรื่องมาหลอก นายเอกของเราจึงอำลาจากพรรคมารของพระเอกไป
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เยี่ยนอู๋ซือได้เห็นถึงอุปนิสัยของเสิ่นเฉียว ว่านอกจากจะเป็นผู้มีรูปโฉมงามล่มเมืองแล้ว ยังเป็นผู้ที่มีอุปนิสัยอ่อนโยน อ่อนน้อมถ่อมตน แต่กลับเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว ยึดมั่นในคุณธรรมอันเป็นคุณสมบัติที่เยี่ยนอู๋ซือประหลาดใจ เขาจึงพยายามหาทางทำลายคุณสมบัติที่ดีทั้งหมดนี้ของนายเอกไปเสีย เพราะความคิดของพระเอกคือ บนโลกนี้จิตใจมนุษย์มีด้านมืดหลบเร้นอยู่ สามารถถูกชักจูงให้ดำดิ่งสู่วิถึมืดได้โดยง่าย จึงเชื่อว่า ไม่นานนายเอกก็จะเปลี่ยนตัวตนไป
แต่วิธีการแกล้งนายเอกของพระเอกเรานี่ซิเด็ด ทั้งแอบลวนลาม แอบหอม แอบจูบ สารพัดวิธี จากเดิมที่เสิ่นเฉียวอดีตประมุขพรรคแห่งเขาเสวียนตู ผู้ไม่เคยสัมผัสเรื่องรักใคร่ของชายหญิง ต้องมาโดนกลั่นแกล้งรังแกจากพระเอกด้วยวิธีการเช่นนี้ ก็ได้แต่ทำใจเพราะตอนนั้น ตนเองตาบอดและยังสูญเสียวิทยายุทธ์ไปหมดสิ้น จึงได้แต่จำยอมให้เยี่ยนอู๋ซือลวนลาม..ส่วนหนึ่งก็เพราะรู้ดีว่าทั้งหมดล้วนเป็นเพียงการกลั่นแกล้ง เพื่อความสนุกของพระเอกเท่านั้น
ซึ่งพอนานวันผ่านไป พระเอกได้แลเห็นความดีงาม และแก่นแท้ที่รักในคุณธรรมยากจะแปรเปลี่ยน รวมทั้งเริ่มถูกดึงดูดด้วยความงามในตัวนายเอกมากขึ้นทุกที เพราะไม่ว่าจะพานายเอกไปที่ใดมักถูกผู้คนทั่วหล้าเข้าใจว่า เขาพาชายบำเรอมาด้วย นั่นเพราะรูปโฉมที่งดงามมากและยังตาบอด จึงมีหลายครั้งที่พระเอกแกล้งทำเป็นป้อนข้าวป้อนน้ำ หลอกสายตาคนอื่นให้เข้าใจนายเอกผิดว่าเป็นชายบำเรอของตนเอง จนมีบุรุษหลายคนมาขอซื้อนายเอกไปเป็นชายบำเรอบ้าง พระเอกได้แต่ขำและมีความสุขที่ทำให้ผู้คนเข้าใจผิดเช่นนั้น
แต่ก็มีหลายครั้งที่พระเอกทำร้ายจิตใจนายเอกอย่างสาหัส ทั้งใช้คำพูดดูถูก ว่าไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนของตน อย่าได้คิดไปถึงว่าจะเป็นคนรักเลย ทำให้นายเอกน้อยใจอยู่เสมอๆ แต่ที่เจ็บปวดและผิดหวังมากที่สุดคือ ครั้งหนึ่ง พระเอกนำนายเอกไปแลกกับกระบี่จากคนผู้หนึ่งที่บ้าชายงาม จนทำให้นายเอกเกือบจะต้องจบชีวิตลง เพราะนายเอกตาบอด แต่กลับถูกเจ้าของกระบี่ที่พระเอกนำตนมาแลกพยายามข่มขืนลวนลาม จึงต่อสู้จนสุดชีวิต และสุดท้ายนายเอกต้องยอมทำลายฐานยุทธ์ของตนทิ้ง และต่อสู้เพื่อเอาชีวิตเข้าแลกจนหมดสติไป
และเมื่อฟื้นขึ้นมาวันนั้น พระเอกก็รู้สึกผิด จึงแอบช่วยเหลือนายเอกในทุกๆ เรื่องจนนายเอกชักไม่แน่ใจว่า ที่พระเอกยื่นมาช่วยเหลือนั้น มาจากเหตุใด หลายครั้งพระเอกชอบถามเสิ่นเฉียวว่า “เจ้ายังเสียใจที่ข้าหลอกเจ้าครั้งนั้นหรือไม่?” นายเอกก็ตอบว่า “ไม่เคยเสียใจ มิหนำซ้ำ ข้ายังดีใจที่ได้เป็นสหายของท่าน หากไม่มีท่านในวันนั้น ไฉนเลยข้าจึงจะมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ได้”
ความดีงาม ซื่อตรงและแสนบริสุทธิ์ของเสิ่นเฉียวค่อย ๆ ทำลายความเย็นชาและความคิดในด้านมืดของ เยี่ยนอู๋ซือไปทีละน้อยๆ โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
ทั้งสองร่วมกันเดินทางไปทั่ว จนเกิดความผูกพันขึ้นโดยไม่รู้ตัว เสิ่นเฉียวต้องการไปทวงตำแหน่งเจ้าสำนักที่ตนเองโดนช่วงชิงไปกลับคืน พระเอกก็หลงรักนายเอกจนถอนตัวไม่ขึ้น แม้ปากจะแข็ง แต่สิ่งที่แสดงออกนั้นชัดเจนว่าตัวเองเริ่มมีใจให้เสิ่นเฉียวจนถอนตัวไม่ขึ้นทีละนิดแล้ว ทั้งสองผ่านช่วงเวลาเป็นตายมาพอๆ กัน โดยมีครั้งหนึ่งที่พระเอก ถูกฝ่ายพวกธรรมะสังหาร ซึ่งตามจริงพระเอกเหมือนตายไปแล้ว เพราะโดนฟาดกระหม่อมไปจนกะโหลกแตก เสิ่นเฉียวหัวใจแหลกสลาย แบกร่างไร้ลมหายใจของพระเอกกลับไป พยายามป้อนยารักษาจนสุดท้าย พระเอกฟื้นมาจนได้
นายเอกที่ไม่อาจยอมรับ เรื่องความรักระหว่างบุรุษในตอนแรก แต่เมื่อถูกพระเอกลวนลามบ่อยๆ จิตใจอันบริสุทธิ์ก็เริ่มมีมลทิน อยากให้พระเอกสัมผัสมากขึ้นทีละน้อย ๆ จนเกิดเป็นความรู้สึกที่ตนเองก็ตอบไม่ได้ว่าคืออะไร บทพิสูจน์ความรักจึงเกิดขึ้น พระเอกได้วางแผนเผด็จศึก.... เอ้ย... กุมหัวใจนายเอกขึ้นมา ซึ่งก็ต้องตามอ่านกันในนิยายนะคะว่าจะด้วยวิธีใด น่ารักแค่ไหน
จุดประทับใจ
ที่จริงฉากประทับใจนั้นมีอยู่หลายฉากค่ะ แต่ฉากที่จะพูดถึงก็เป็นฉากบรรยายความงดงามของตัวนายเอกของเรา
ตัวอย่างฉากที่จะพูดถึงก็เช่น ฉากตอนเสิ่นเฉียวยังตาบอด ได้พบและช่วยเหลือขอทานหนุ่มผู้หนึ่งนามว่าเฉินกง ด้วยความที่นายเอกเป็นคนนอบน้อมไม่โอ้อวดว่าเป็นเจ้าสำนักเสวียนตู สำนักยิ่งใหญ่อันดับหนึ่งในใต้หล้า นอกจากจะช่วยชีวิตและหาอาหารให้เฉินกง แล้ว เขายังนับถือเฉินกงเป็นสหายแม้จะเป็นเพียงเวลาอันสั้น แต่หลังจากแยกย้ายที่ทั้งคู่จำต้องแยกย้ายกันออกเดินทาง เฉินกงกลับถูกจวิ้นอ๋องผู้ชื่นชอบบุรุษและพวกลิ่วล้อจากในวังล้อมจับหวังเอาไปเป็นชายบำเรอ เฉินกงกลัวมาก และเพื่อเอาตัวรอด จึงบอกกับจวิ้นอ๋องไปว่า อย่านำตนไปทำนายบำเรอเลย เพราะที่จริงแล้วยังมีคนผู้หนึ่งที่หน้าตางดงามกว่าตนมากมายนัก เดี๋ยวจะพาไปหา ให้เอาตัวคนผู้นั้นไปแทนตนเองดีกว่า แถมบรรยายสรรพคุณว่า คนผู้นี้แม้จะตาบอด แต่กลับมีใบหน้างดงามกว่าบุรุษทั้งหมดของจวิ้นอ๋องที่มาทั้งขบวนรวมกันเสียอีก
แม้จะไม่มีใครอยากเชื่อคำพูดของเฉินกงผู้นี้ แต่ก็อยากเห็นหน้าว่าคนผู้นั้นจะงดงามจริงหรือไม่ จึงตกลงใจออกไปตามหาคนที่เฉินกงกล่าวพร่ำพรรณาไว้ และเมื่อทั้งหมดไปถึงที่พักซึ่งเสิ่นเฉียวพักอยู่ จวิ้นอ๋องและทุกคนถึงกับตกตะลึงในความงามของเขา จวิ้นอ๋องถูกใจในรูปร่างหน้าตาของเสิ่นเฉียว และคิดใช้กำลังหมายจะปลุกปล้ำเสิ่นเฉียวในทันทีที่เจอหน้า
ตัวอย่างหน้า 113 (เล่ม 1) : ทันทีที่เห็นใบหน้า เขารู้สึกปากคอแห้งผาก มีความวู่วามที่ระงับไม่อยู่ อยากจะไปกดฝ่ายตรงข้ามให้ล้มลง ฉีกกระชากเสื้อผ้า ย่ำยีตามอำเภอใจ
ตัวอย่างหน้า 115 (เล่ม 1) : เสิ่นเฉียวก้มลงไปเก็บไม้เท้าไม้ไผ่ ลำคอเผยออกมาช่วงหนึ่งดูเรียวยาวขาวโพลน ภายใต้คอเสื้อ ชวนให้คนมองตกอยู่ในภวังค์...จวิ้นอ๋องรู้สึกคันหัวใจ อดยื่นมือออกไปพยุงมิได้ คิดฉวยโอกาสดึงคนมาไว้ในอ้อมกอด เพื่อจะได้อิงแอบแนบชิดพอดี
และอีกหลายตอนที่เป็นฉากพระเอกพยายามแอบปล้ำจูบนายเอกอยู่หลายรอบ แต่นายเอกก็ไม่เคยถือสา (ปล่อยตัวมาก) เพราะรู้ว่าที่พระเอกทำลงไปนั้น เป็นแค่การกลั่นแกล้งเพื่อความสนุกเท่านั้น
อีกฉากที่ไม่พูดถึงไม่ได้เด็ดขาด ก็คือฉากน่ารักของนายเอกเรา นั่นก็คือ ฉากป้อนน้ำแกงพระเอกแบบปากต่อปาก โดยเป็นตอนที่พระเอกต่อสู้กับศัตรูจนบาดเจ็บอาการเป็นตายเท่ากัน ระหว่างที่พระเอกหมดสติไป เสิ่นเฉียวจำต้องหาทางช่วยชีวิตพระเอกทุกวิธี รวมทั้งการป้อนยา วิธีป้อนยาของนายเอกก็คือการอมยาไว้ในปาก แล้วจึงป้อนยานั้นลงไปในปากของพระเอกที่กำลังหมดสติอยู่
ฉากที่ อีโรติกที่สุด เป็นฉากในตอนพิเศษ หน้า 256 (เล่ม 4)
เนื่องจากพันสารทเป็นนิยายที่ไม่มีฉากวาบหวิว ดังนั้น ฉากที่เป็นฉากร้อนแรงที่สุดสำหรับคนอ่านในเรื่องนี้ ก็คงเป็นตอนที่พระเอกปล้ำจูบนายเอก และลวนลามเพื่อขอมีอะไรด้วย กลางซอยเปลี่ยว จนสุดท้ายพระเอกต้องอุ้มนายเอกเหาะหนีไปหาโรงแรมเพื่อเผด็จศึกนั้นมีความสั้นมากถึงมากที่สุด แต่เป็นการบรรยายที่อีโรติคมาก เขียนได้น่ารักมาก
“ปากก็กำลังขยับ มือก็มิได้ว่างเว้น มือข้างนั้นที่เดิมจับข้อมือเสิ่นเฉียวกดเขาไว้บนกำแพง นิ้วหัวแม่มือ กับนิ้วชี้ลูบไล้ผิวเนื้อละเอียด โลมลูบไปเรื่อย”
“ลำคอของเสิ่นเฉียวถูกดูดดุน เขาคิดจะต่อต้าน จึงยกมือขึ้น แต่กลับวางไว้บนบ่าของฝ่ายตรงข้าม เยี่ยนอู๋ซือหัวเราะออกมา เขาเห็นคนบริสุทธิ์มามากแต่ไม่มีใครเหมือนกับเสิ่นเฉียว ยิ่งใกล้ชิดยิ่งประทับใจ ทำให้เขาชมชอบจากก้นบึ้งของหัวใจ”
และเนื่องจากเป็นซอยร้าง และยังเป็นเวลากลางวัน แม้จะเปลี่ยวมาก แต่ก็มีคนเดินมาพบเหตุการณ์ลวนลามนายเอกเข้า
เออ...ลำบากใจไหม กำลังเข้าได้เข้าเข็มเลย พระเอกของเราเกเรอีกแล้ว...เมื่ออยู่ดี ๆ พระเอกก็ตะโกนขึ้นเสียงดังว่า
“กลางวันแสก ๆ เจ้าเป็นนักพรต ยังกล้าทำการลวนลามข้า? แต่ข้าย่อมไม่ยอมให้ท่านทำเช่นนั้นโดยง่าย ข้าย่อมต้องต่อสู้อย่างเต็มที่ คิดไม่ถึงนักพรตเสิ่น ปากถือศีลแต่ลับหลัง พอเห็นคนงามกลับห้ามใจตนเองไว้ไม่อยู่ กลับมาลวนลามข้าอยู่เช่นนี้”
เอาละสิ คนที่โดนลวนลาม ถึงกับงง ทำอะไรไม่ถูกเลย ขำนายเอกมาก โดนพระเอกแกล้งไม่หยุดจริง ๆ และจากนั้นก็ตามที่เล่าค่ะ คือ พระเอกกำลังมีอารมณ์หื่นได้ที่ เมื่อต้องทำสิ่งที่ต้องทำ ก็เลยจับนายเอกเหาะไปเปิดโรงแรม จัดการนายเอก ก็คนมันอัดอั้นในอกเต็มที่มานานหลายตอนแล้วนี่นา..
พันสารท ยังไม่มีข่าวว่าจะถูกนำมาทำเป็นซีรีส์นะคะ แต่ Tencent Video (WeTV) เอามาทำอนิเมะ ออกฉายเรียบร้อยแล้ว และได้รับการตอบรับจากแฟนๆ ทั่วโลกอย่างดี ตอนนี้กำลังทำซีซั่น 2 หลังจากประสบความสำเร็จจากซีซั่น 1 อย่างถล่มทลาย จนทำให้มีหลายคนเรียกร้องให้นำไปทำเป็นซีรีส์
โดยแฟนๆ มีการเสนอ “หลัวอวิ๋นซี” ให้รับบทนายเอกของเรื่อง ซึ่งก็เหมาะค่ะ แต่พระเอกยังหาไม่เจอ เพราะต้องแก่กว่า หลัวอวิ๋นซี เกือบสิบปี และต้องดูหล่อและเซ็กซี่มากๆ อีกด้วย
เพื่อนๆ คิดว่าใครเหมาะคะ? ทักทายมาบอกเล่ากันบ้างนะคะ วันนี้ขอตัวไปก่อนนะคะ
บายค่ะ
เคทอี้ฟาง
ภาพประกอบจาก : ทวิตภพ, FB WeTV_Thailand, @wxym0910, @cuchallain
height="315"
src="https://www.youtube.com/embed/EU0YGkN8v3I" title="YouTube
video player" frameborder="0" allow="accelerometer;
autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture"
allowfullscreen>
