แม่ยายเปิดศึก 'ฉี่' หยดเดียวของลูกเขย !

แม่ยายเปิดศึก 'ฉี่' หยดเดียวของลูกเขย !

เปิดตัวอย่างบทโทรทัศน์ EP2 "รักนี้ไม่ได้มีแค่สองคน"
CLUB FRIDAY THE SERIES 12 “Uncharted Love รักซ่อนเร้น”
ตอน รักนี้ไม่ได้มีแค่สองคน

เมื่อในที่สุดงานแต่งของ ใบข้าว (ก้อย อรัชพร โภคินภากร) ลูกสาวสุดที่รัก และลูกเขยสุดรังเกลียด อาร์ต (นิว ชัยพล จูเลียน พูพาร์ต) ได้เกิดขึ้น ขัดใจ บงกช (ตู่ นันทิดา แก้วบัวสาย) เป็นอย่างมาก แต่ บงกช ก็ไม่คิดที่จะหยุดที่จะทำให้ทั้งคู่เลิกกันให้ได้ เลยคิดแผนต่อไปเพื่อที่จะเขี่ยลูกเขย อาร์ต ออกจากชีวิต ใบข้าว ลูกสาวของตัวเองให้ได้ จึงได้วางแผนแกล้งป่วยหนักและเข้าไปอยู่ในบ้านของ ใบข้าว และ อาร์ต ได้สำเร็จ จุดเริ่มต้นของแผนการทำลายล้างลูกเขยจึงได้ปะทุขึ้น ความรักของอาร์ตกับใบข้าวจะเป็นอย่างไร
แนวละคร : ดราม่า ที่สร้างจากเรื่องจริง
บทประพันธ์ : อภิรักษ์ ชัยปัญหา
กำกับการแสดง : ศุทธสิทธิ์ เดชอินทรนารักษ์
ผลิตโดย : CHANGE2561
ช่องออกอากาศ : สถานีโทรทัศน์ช่อง GMM 25
นักแสดงนำ : ตู่ นันทิดา แก้วบัวสาย (บงกช) , นิว ชัยพล จูเลียน พูพาร์ต (อาร์ต) , ก้อย อรัชพร โภคินภากร (ใบข้าว)

ตัวอย่างบทโทรทัศน์ EP2

อาร์ต กับ ใบข้าว มาถึงบ้านที่เป็นเรือนหอออกแนวโมเดิร์น คนละแบบกับบ้านบงกช ที่มีความคลาสสิกกว่า
รถของ อาร์ต ที่ขับเข้ามาจอด สักครู่เห็น อาร์ต กับ ใบข้าว เดินออกมาจากรถคนละข้าง หันมามองหน้ากัน ก่อนที่มองไปที่บ้านที่เป็นเรือนหอนั้น ...
"ถึงบ้านเราแล้วนะข้าว..."
"ค่ะ"
อาร์ตเดินมาโอบไหล่ใบข้าวด้วยความรัก
"วันนี้ อาร์ตทำให้ข้าวได้แค่บ้านมือสอง แต่สักวันอาร์ตจะต้องพาข้าวไปอยู่บ้านใหม่มือหนึ่งให้ได้" อาร์ตบอก
"แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะอาร์ต แค่เป็นบ้านของเราก็พอ" ใบข้าวว่า
ใบข้าวยิ้มให้อาร์ต อาร์ตมีท่าทีอึดอัดนิดหน่อย เพราะที่จริง บ้านหลังนี้เป็นแค่บ้านเช่า ไม่ได้เช่าซื้ออย่างที่บอกข้าว

อาร์ตกับใบข้าว ช่วยกันทำกิจกรรมในฐานะผู้เข้าอยู่ใหม่ ปูผ้าปูที่นอนในห้องนอน อาร์ตปีนเปลี่ยนหลอดไฟใหม่ โดยมีใบข้าวยืนช่วยจับบันได ใบข้าวทำครัว อาร์ตเข้ามากอดหอมแก้ม บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ ใบข้าวเอากรอบรูปเธอกับแม่มาวางไว้ในห้องนอน แล้วเดินออกไป อาร์ตเข้ามาแล้วเอากรอบรูปงานแต่งของเขากับใบข้าวมาตั้งแทน แล้วถือรูป ใบข้าว กับ บงกช ออกไปข้างนอก ใบข้าวกับอาร์ตนั่งลงบนโต๊ะอาหาร มองกันอย่างมีความสุข

ยอดชายเลื่อนกาแฟบนโต๊ะให้บงกช
"ลูกเขยคุณนอกจากจะขายของออนไลน์แล้ว ยังทำธุรกิจเกี่ยวกับการลงทุนอะไรสักอย่างด้วยนะ กช"
"ลงทุนอะไร ทำไมแค่ไม่กี่เดือนไอ้อาร์ตมันถึงรวยขึ้นผิดสังเกตขนาดนี้ มีทั้งรถ ทั้งบ้าน" บงกชว่า
"เห็นว่าเป็นธุรกิจแบบกลุ่มปิด ชักชวนกันแบบปากต่อปาก"
"ธุรกิจอะไรของมันนะ ถึงหาเงินได้ง่ายๆ"

อาร์ต กำลังโทรคุยกับลูกค้าแบบเปิดสปีกเกอร์โฟน ลุ้นๆ โดยมี เสี่ยโต้ง ที่ถือแก้ววิสกี้กับ ฝน นั่งลุ้นอยู่
"ครับอาจารย์ เงินปันผล 10% ต่อเดือนครับ..." อาร์ตว่า
เสียงลูกค้าบอก"10% เลยเหรอ นี่เราไม่ได้กำลังทำอะไรที่เสี่ยงๆกันใช่มั้ย"
อาร์ตมองหน้าเสี่ยโต้ง เสี่ยโต้งยังมองอย่างใจเย็น
"ไม่มีอะไรเสี่ยงหรอกครับ ก็แค่ค่าตอบแทนสูง high risk high return เพราะธุรกิจนอกระบบ เค้าเลยมีเงินมาจ่ายให้สูงกว่าในระบบอยู่แล้ว"
เสียงลูกค้า "ก็จริง"
อาร์ตมองหน้าเสี่ยโต้ง เสี่ยโต้งพยักหน้า
"ดอกเบี้ยธนาคารต่ำมากเลยนะครับ สู้กระแสเงินเฟ้อไม่ได้แน่ๆ อาจารย์ไม่ได้ทำอะไรเพิ่มจากเดิมเลยนะครับ แค่ย้ายที่เก็บเงินมาไว้กับเรา แต่ได้ผลตอบแทนต่างกันสุด ๆ กับการฝากธนาคารทั่วไป ลงทุนตอนนี้เพื่อวัยเกษียณที่สบายกว่านะครับ"
"โอเค ส่งเลขที่บัญชีมาเลย ผมลงทุนกับคุณ แต่ขอเริ่มแบบไม่มากก่อนนะ ถ้าดีเดี๋ยวจะลงเพิ่ม" เสียงลูกค้าว่า
"ครับไม่มีปัญหาครับสำหรับอาจารย์ ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมส่งเลขที่บัญชีไปให้นะครับ ครับ เราจะรวยไปด้วยกันครับ สวัสดีครับ"
อาร์ตวางสายอย่างปราณีต หันไปมองหน้าโต้ง
"มึงมันคือเซียน ไอ้อาร์ต สาลิกาลิ้นทองจริงๆ ให้คุยกับใครเป็นสำเร็จทุกราย"
โต้งพูดส่งแก้ววิสกี้อีกแก้วให้อาร์ต อาร์ตรับไปดื่ม
"งั้นขอถ่ายรูปคู่กับเซียนอาร์ตหน่อยนะคะ นับถือจริงๆ นะ คนนี้"
ฝนเอามือถือมาถ่ายเซลฟี่กับอาร์ต โดยที่ ฝน เกาะบ่า อาร์ต อิงแอบ อาร์ต ดีใจยิ้มแฉ่ง

ใบข้าวกำลังทำงานอยู่ เสร็จงานพอดี เลยกดไลน์หาอาร์ต “ กินข้าวๆ วันนี้หายเงียบไปเลยนะ ทำอะไรอยู่” อาร์ตไม่ตอบ ใบข้าวเลยเปิดเฟสบุ๊คอาร์ต เห็นมีรูปอาร์ต ตอนแรกก็ภาพเดี่ยว พอไถลงมาก็เห็นเป็นภาพ สามคน กับโต้งและฝน และพอต่อมาก็เป็นภาพคู่ของอาร์ตกับฝน จากมองยิ้มๆ สีหน้าเริ่มตึงๆใบข้าวกดไปดู เห็นข้อความเป็นฝนโพสต์ แล้วแท็กมาหน้าอาร์ต
“วันนี้ดีใจมาก ฝนได้ถ่ายรูปกับเซียนตัวเป็นๆ เซียนอาร์ต คนอะไร ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ให้ไปเลยล้านใจ”
"ฝน?"
ใบข้าวสะดุด ก่อนจะเข้าไปที่โปรไฟล์ของฝน ดูรูปหน้าชัดๆ ที่สวยเซ็กซี่ ใบข้าวเริ่มคิดมาก

ที่โต๊ะอาหารเย็น ซีฟู๊ดเซ็ทใหญ่วางอยู่ ใบข้าวมองหน้าอาร์ต เขาตักกุ้งตัวใหญ่ๆ น่ากิน ใส่จานให้ ใบข้าว
"ทานเยอะๆนะข้าว กุ้งตัวโตน่ากินที่สุด"
"ซื้อมาทำไมขนาดนี้เนี้ย อาร์ต เปลืองเงินออก"
"เอาน่า นานๆกินที"
สักครู่ไลน์ของฝนดังเข้ามาในเครื่องอาร์ต “อาร์ตคะ ฝนปรึกษาหน่อย โทรกลับตอนนี้ได้ไหม” ใบข้าวแอบมอง อาร์ตอ่านข้อความ แล้วมองหน้าใบข้าว
"อาร์ตขอตัวแป๊บนะ"
อาร์ตหยิบโทรศัพท์แล้ว กดโทร.ไปหาฝน
"ฮัลโหล ครับฝน มีอะไรหรือเปล่า"
ใบข้าวสะดุดเมื่อได้ยินชื่อฝน มองตามอาร์ต กำลังจะเดินตามไปฟัง แต่ไลน์ดังขึ้นเป็นข้อความจากยอดชาย ใบข้าวเลยชะงัก อ่านข้อความยอดชาย “บ้านใหม่เป็นยังไงบ้างข้าว” ใบข้าวอ่านแล้วก็ตอบไป “ก็ดีค่ะ ลุงยอด นี่ยังวุ่นๆ จัดของกันยังไม่เสร็จเลย”
เสียงยอดชายอ่านข้อความของ ใบข้าว ให้ บงกช ฟัง
"ก็ดีค่ะ ลุงยอด นี่ยังวุ่นๆ จัดของกันยังไม่เสร็จเลย"
ยอดชายหันไปมองหน้าบงกช บงกชบอกให้ยอดชายพิมพ์ข้อความไปอีก
"ยอดพิมพ์ไปอีกสิ “ถ่ายรูปบ้านมาให้ดูหน่อยสิ ลุงอยากเห็น”
ยอดชายพิมพ์ส่งไป บงกชลุ้น

ใบข้าวอ่านข้อความจากลุงยอดชาย ชักเริ่มรู้สึกว่าเป็นข้อความของแม่ แต่ก็กดถ่ายรูปแล้วส่งไปให้ พร้อมพิมพ์ข้อความ “นี่ค่ะ สวยดีนะคะ” บงกชดูรูปจากมือถือของยอดชายแล้วโวยวาย
"บ้านอะไร สีทาบ้านยังไม่ทาเลย ปล่อยให้เห็นปูนเปลือยอย่างนั้น อยู่ไปได้ยังไงกันนะ"
"ก็บ้านแบบสมัยใหม่ไง บงกช เขากำลังนิยมกันนะ"
"ไอ้อาร์ตมันต้องพาลูกชั้นไปลำบากแน่ๆ"
บงกขสั่ง "ยอดพิมพ์ต่อไปสิ แล้วนี่กินวิตามินหรือยัง”
ยอดชายพิมพ์ไป ทั้งๆที่รู้สึกว่าต้องโดนจับได้แน่ๆ ว่าไม่ใช่ยอดชายถามเอง

ใบข้าวอ่านข้อความของยอดชายแล้ว มั่นใจว่าเป็นข้อความของแม่แน่นอน เลยโทร.หาบงกช ... ครู่ต่อมา โทรศัพท์ของบงกชดังขึ้น หน้าจอปรากฏเป็นใบข้าวโทร.มา บงกชก็ปล่อยให้ดังไป ทั้งๆที่อยากรับสายมาก
ยอดชายถาม "ไม่รับสายเหรอบงกช ลูกโทรมาแล้วนะ"
ใบข้าวพิมพ์ข้อความไปหายอดชาย “ลุงยอดบอกแม่รับสายด้วยค่ะ”
สักครู่ยอดชายพิมพ์กลับมาว่า “ลุงไม่ได้อยู่กับแม่หนู”
ใบข้าวพิมพ์กลับไปว่า “ลุงยอดไม่ให้หนูถ่ายรูป แล้วก็สั่งให้หนูกินวิตามินหรอก นั่นมันแม่ชัดๆ” / “บอกแม่รับสายหนูด้วย” ยอดชายมองหน้าบงกช บงกชยังฟอร์มเล่นตัวอยู่
"เอาไงต่อ กช" ยอดชายถาม
"ก็...บอกไปสิว่าอยากโทรก็โทรมา"
ยอดชายมองหน้าบงกชล้อๆ บงกชเขิน คว้าโทรศัพท์ได้เดินไปที่ระเบียง บงกชเดินออกไป ยอดชายมองตามนึกขำความเรื่องเยอะของสองแม่ลูกแล้วก็พิมพ์ข้อความไป
ใบข้าวรอข้อความจากยอดชาย สักครู่ได้ข้อความมาว่า “แม่เขาบอกว่า อยากโทรก็โทรมา แต่ตอนนี้คว้าโทรศัพท์ไปตรงระเบียงแล้ว ลุงว่าไฟเขียว”
ใบข้าวอ่านแล้วส่ายหน้าเล็กๆแบบนึกถึงความเยอะของแม่ตัวเองออก กำลังจะกดโทร แต่เสียงอาร์ตที่โทรคุยกับฝนดังเข้ามาก่อน
"ได้ครับฝน โอ๊ย ไม่มีปัญหา เราทีมเดียวกันอยู่แล้ว แล้วคุยกันครับ”
อาร์ตเอามือขยี้หัวใบข้าวด้วยความเอ็นดู อาร์ตตัดสายแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะทานข้าว แล้วรีบไปเข้าห้องน้ำ
"อ้าว แล้วอาร์ตจะไปไหนล่ะ"
เสียงอาร์ตบอก "ห้องน้ำแป๊บจ้า"
ใบข้าวหันกลับมายิ้มๆ สักครู่เสียงข้อความไลน์ของอาร์ตดังขึ้น ใบข้าวพยายามจะไม่สนใจจะกินข้าวต่อ แต่อดใจไม่ไหว พลิกหงายโทรศัพท์อาร์ตขึ้น เห็นข้อความของฝน “ขอบคุณนะคะ อาร์ตน่ารักที่สุด”
ใบข้าวมองข้อความแล้วเริ่มคิดมาก เสียงอาร์ตกลับมาพอดี ใบข้าวรีบวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
"เพื่อนที่ไหนเหรอจ๊ะ คุณฝนเนี้ย"

ที่บ้าน บงกช บงกชมองที่มือถืออยู่ แต่ใบข้าวก็ไม่โทรมา ยอดชายเดินเข้ามา
"ยัยข้าว คงติดธุระอยู่น่ะ"
"ไม่ใช่ธุระอะไรหรอก ไอ้อาร์ตมันคงกันท่า ไม่ให้ลูกโทรมาหาชั้นแน่ๆ"
"คิดมากอีกแล้ว ใจเย็นๆน่ะ"
"ขอบใจมากนะยอดที่มากินข้าวเป็นเพื่อน พรุ่งนี้เธอเดินทางแล้วใช่ไหม"
"ใช่ ไปทำหน้าที่พนักงานอาวุโสของบริษัทซะหน่อย แต่ถึงผมจะอยู่เชียงใหม่ ถ้ากชมีอะไร
ก็โทรมาๆ ได้นะ"
"ชั้นคงไม่เป็นไรหรอก ยอด แต่ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ชั้นก็อยากดูเหมือนกันว่าลูกสาวชั้นเค้าจะกลับมาดูดำดูดีชั้นไหม หรือจะทำตัวเป็นเมียทาสเชื่อฟังแต่ผัวตัวเอง"

เวลายามเช้า บงกชอยู่คนเดียวในบ้านอย่างเงียบเหงา นั่งเขี่ยๆ อาหารเช้า บงกชมองซองยาที่วางไว้ข้างๆ สองสามซอง เห็นว่าเป็นยาหลังอาหาร สักครู่ข้อความของใบข้าวดังขึ้น บงกชแอบดีที่ในที่สุดลูกก็ติดต่อมา“แม่คะ ขอโทษที เมื่อคืนหนูไม่ได้โทรหา พอดีหนูติดธุระ - เห็นลุงยอดโทรมาบอกว่าไปต่างจังหวัดสองอาทิตย์ แม่อยู่คนเดียวได้ไหม”บงกชอ่านข้อความ แต่ไม่ตอบ คว่ำโทรศัพท์ลง บงกชมองซองยาอย่างครุ่นคิดถึง แผนบางอย่าง

เวลาผ่านไป รถของ บงกชแล่นมาจอดในบ้าน ประตูฝั่งคนขับถูกเปิดออก เห็นบงกชในสภาพโทรมอย่างเห็นได้ชัดเดินออกมา สักครู่ยอดชายโทรเข้ามา บงกชรับสาย
ภายในบ้าน บงกช เดินโทรศัพท์จะขึ้นข้างบนไป ทำทีเป็น รู้สึกวิงเวียนมากขึ้นเรื่อยๆ
"ชั้นถึงบ้านแล้วยอด เนี้ย กำลังจะขึ้นไปข้างบน โอ๊ย ยอด...แป๊บนะ ชั้นรู้สึก มึนๆ"
บงกชจับกระเป๋าทำงาน ปล่อยลงที่พื้นให้เกิดเสียง แล้วกวาดข้าวของใกล้ๆร่วงพื้น เสียงข้าวของดังใส่โทรศัพท์
"โอ๊ย!"
"บงกช กช เป็นอะไรหรือเปล่า กช กช"
บงกชแกล้งทำเสียงเหมือนป่วยมาก
"ยอด...ชั้นตกบันได โอ๊ย...ยอด ชั้น ปวดหัวเหลือเกิน ชั้น หายใจไม่ออก"
บงกชมีท่าทีแข็งแรง แต่ทำหายใจหอบถี่ใส่โทรศัพท์
"กช คุณเจ็บมากไหม ทำใจดีไว้นะ กช กช"
บงกช หอบถี่ ทำเสียงน่าสงสารไป แต่ยิ้มพอใจที่หลอก ยอดชาย ได้

ใบข้าว ค่อยๆพยุง บงกช ให้กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง มี อาร์ต นั่งอยู่ไม่ไกล
"ลุงยอดบอกว่า แม่มัวแต่ทำงาน จนลืมกินยาตามที่หมอสั่งอีกแล้ว"
"ก็งานช่วงนี้มันเยอะ แล้วงานตรวจสอบบัญชีมันเป็นงานละเอียด ทำชุ่ยไม่ได้หรอก"
บงกช ไอขึ้นมาเหมือนอาการกำเริบ ใบข้าวมองแม่ด้วยความสงสาร สักครู่ บงกชหยุดไอ หายใจหอบๆ คล้ายหน้ามืด ใบข้าวส่งแก้วน้ำที่วางไว้โต๊ะข้างเตียงส่งให้แม่ ดูแม่ดื่มอย่างอ่อนเพลีย
"ค่อยๆ ดื่มนะแม่ เดี๋ยวสำลัก"
บงกชดื่มน้ำเสร็จ หายใจหอบๆ ใบข้าวมองด้วยความเป็นห่วง
"กลับบ้านไปเถอะ ไม่ต้องมาห่วงชั้นหรอก ชั้นอยู่คนเดียวได้"
"แม่คะ...อย่าพูดอย่างนั้นสิ ข้าวว่า แม่อยู่คนเดียวอย่างนี้ไม่ดีแน่ ลุงยอดก็ไม่อยู่ เกิดแม่เป็นอะไรขึ้นมากลางค่ำกลางคืน จะเรียกใครทัน"
"ชั้นก็คงต้องตายคนเดียวล่ะมั้ง ช่างเถอะ คนเราเค้าถึงได้บอกไงว่าลูกกี่คน แม่เลี้ยงได้หมด แต่แม่คนเดียว..."
"แม่คะ"
ใบข้าว มองหน้า อาร์ต อาร์ต ถอนใจไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ใบข้าวตัดสินใจ
"ข้าวว่าแม่ไปพักที่บ้านเราซักสองสามวันดีกว่านะคะ พอแข็งแรงดีแล้วค่อยกลับมาที่นี่"
อาร์ตอึ้ง "ข้าว...คือ"
"ชั้นไม่อยากจะไปรบกวนใครหรอก"
"ไม่รบกวนหรอกค่ะแม่ อาร์ตกับข้าวเต็มใจ...ใช่มั้ยอาร์ต"
ใบข้าว มอง อาร์ต อย่างอ้อนวอน อาร์ต ไม่รู้จะทำยังไง พยักหน้า บงกช มองยิ้มดีใจที่แผนสำเร็จ

ที่มุมหนึ่งบริเวณหน้าบ้าน ใบข้าว กับ อาร์ต แอบมีปากเสียงกันเบาๆ ระหว่างที่บงกชไปเก็บเสื้อผ้า
"ไม่อยากเชื่อเลย ว่าข้าวจะให้แม่ข้าวไปพักฟื้นที่บ้านของเรา"
"เบาๆ หน่อยได้ไหมอาร์ต แล้วอาร์ตจะให้ข้าวทำยังไง จะให้ข้าวทิ้งแม่ตัวเองให้นอนป่วยคนเดียวที่บ้าน โดยที่ข้าวไม่สนใจใยดีเลยงั้นเหรอ"
"เอาจริงๆนะ ผมสงสัยว่าแม่คุณไม่ได้ป่วยขนาดนั้นหรอก"
"อย่ามาพูดจาเหมือนคนใจร้ายขนาดนี้นะ อาร์ตก็เห็นอยู่ว่าแม่อาการน่าห่วงจริงๆ"
"เราจ้างคนดูแลแม่ข้าวดีกว่ามั้ย"
"จะเอาเงินที่ไหนล่ะอาร์ต ข้าวไม่มีเงินแล้วนะ ข้าวเอาไปจ่ายค่างานแต่งของเราหมดแล้ว นี่ก็รอเงินที่อาร์ตว่าจะเอามาคืนอยู่นี่ไง"
"เห้ย อาร์ตไม่ได้เบี้ยวนะ"
เสียงเปิดประตูออกมา ใบข้าวหันไปมอง เห็นบงกชเปลี่ยนเป็นชุดเดินทาง ใบข้าวเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ
"แม่มาแล้ว"
"แกแน่ใจเหรอว่าจะให้ชั้นไปพักที่บ้านแก จะรบกวนพวกแกมากไปหรือเปล่า"
อาร์ตกำลังจะอ้าปากตอบ ใบข้าวชิงตอบซะก่อน
"ไม่หรอกค่ะแม่ ไปพักฟื้นแค่สองสามวันเอง อย่าคิดมากนะคะ ไปกันเถอะค่ะ อ้าว กระเป๋าแม่ล่ะคะ"
"แม่จัดแล้ว แต่ถือมาไม่ไหวน่ะ"
ใบข้าวมองหน้าอาร์ต แต่เห็นอาร์ตนิ่งๆ ใบข้าวเลยออกปาก
"งั้น เดี๋ยวข้าวไปเอามาให้นะคะ"
"ไม่ต้อง..เดี๋ยวอาร์ตไปเอาเอง"
บงกชมองตาอาร์ต อาร์ตมองตอบแบบไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่
"ฝากด้วยนะอาร์ต แม่คะงั้นเราไปรอที่รถกันเถอะ"
บงกชกับใบข้าวเดินออกไป บงกชทำไอ หอบเหนื่อย แต่เหลือบมองดูสีหน้าอาร์ตแอบยิ้มนิดๆ เหลืออาร์ตที่มองตาม แม้จะไม่พอใจแต่ต้องเก็บอาการ

บนถนน อาร์ต ขับรถไป มี ใบข้าว นั่งหน้า สักครู่เสียง บงกช ดังขึ้น
"ลดแอร์ลงหน่อยได้ไหม แม่หนาว"
ใบข้าวหันมามองแม่
"ได้ค่ะแม่"
บงกช ในชุดเดินทางนั่งอยู่เบาะหลัง ใส่แมสก์ทำเป็นไอ หายใจหอบ ใบข้าว หันไปลดแอร์ อาร์ตมองบงกชผ่านกระจกอย่างไม่ค่อยเชื่อ

ใบข้าว ประคอง บงกช เข้ามาในบ้าน บงกช มองสำรวจบ้านช่องที่ดูไม่เข้าตาตนเองนัก
"เดี๋ยวแม่รอตรงนี้ก่อนนะคะ ข้าวขอไปดูความเรียบร้อยห้องที่จะให้แม่พักแป๊บนึง"
"ไม่ต้องยุ่งยากหรอก ชั้นนอนที่ไหนก็ได้"
"ไม่ยุ่งยากหรอกค่ะแม่ แค่นี้เอง"
ใบข้าว เดินเข้าไปที่ห้องนอนที่ไม่ได้ใช้ ดูแลนั่นนี่ ระหว่างนั้นบงกชเดินสำรวจไปเรื่อยๆ

บงกชเดินมาจนถึงส่วนที่อาร์ตใช้ไลฟ์ขายของ เห็นสินค้าวางเรียง อาร์ตแบกกระเป๋าเข้ามา บงกชหันมามอง
"นี่มันอะไรกันน่ะ"
"ห้องทำงานของผม เอาไว้ไลฟ์ขายของครับ"
"ห้องที่เธอเอาไว้หลอกเงินชาวบ้านเหรอ อืม คนสมัยนี้ก็แปลกนะ จะซื้ออะไร แค่ดูผ่านจอ แล้วก็มีคนมาพูดๆ เชียร์หน่อยก็เอาเงินมาผลาญกันแล้ว ฉาบฉวยกันจริงๆ"
"คนรุ่นใหม่ ก็รวดเร็วทันใจแบบนี้แหละครับ มองหาโอกาสและกำไรจากช่องโหว่ของระบบคิดแบบเดิมๆที่ใกล้ตาย เพราะตามโลกยุคนี้ไม่ทันแล้ว"
"ฟังดูไม่รับผิดชอบดีนะ วิธีคิดใหม่ๆ ที่เธอว่าเนี่ย"
"ที่จริงคนรุ่นผมไม่ได้ปฏิเสธของเก่าๆทุกอย่างหรอกนะครับ อะไรที่เก่าแต่ดีเราก็นับถือ เราก็เห็นคุณค่า แต่กับของเก่าบางอย่าง ที่ขวางความเจริญก้าวหน้า เก่าแล้วเก่าเลย พวกนี้ เราก็ไม่ค่อยให้ค่าเท่าไหร่"
"ก็น่าสนใจดี แต่อย่ามั่นใจจนเกินไปละกัน ว่าสิ่งที่ทำมันจะถูกเสมอไป"
"คุณแม่หายดีแล้วเหรอครับ.. เห็นพูดจาคล่องขนาดนี้"
"สงสัยได้ลูกสาวชั้นดูแลมั้ง ชั้นเลยหายเร็ว"
"อ๋อครับ ผมนึกว่าคุณแม่ลืมซะอีกว่ากำลังแสดงบทคนป่วยอยู่"
บงกชมองหน้าอาร์ต เสียงใบข้าวตะโกนเข้ามา
"แม่คะ ห้องเรียบร้อยแล้วค่ะ"
บงกชพูดเสียงดังตอบ "จ้ะ แม่กำลังไป"
บงกชกำลังจะเดินเข้าไปในห้อง อาร์ตมาขวางไว้ จ้องตา
"ไม่ว่าคุณแม่กำลังคิดจะทำอะไร...ผมขอบอกเลยนะครับว่าผมกับข้าว เรารักกัน และเราจะไม่มีวันเลิกกันเป็นอันขาด"
บงกชมองตาอาร์ตนิ่งสักครู่
"ชั้นไม่ได้อยากจะทำให้พวกเธอเลิกกัน แต่ชั้นมา เพราะลูกสาวของชั้นขอร้องให้มาพักฟื้นที่นี่ เธอลืมไปแล้วเหรอ"
บงกชเดินเบี่ยงอาร์ตที่ขวางเดินเข้าไปในห้อง
"ถ้าเธอไม่ได้มีอะไรซุกซ่อนไว้ ก็ไม่เห็นจะต้องกลัวว่าชั้นจะมาทำให้เธอกับข้าวเลิกกัน แต่ถ้าชั้นจับได้ว่ามีอะไรที่เธอทำให้ลูกชั้นมีปัญหา เธอคงต้องเจอชั้นแน่"
ใบข้าว ออกมาพอดี เธอหันมายิ้มให้ อาร์ตยิ้มตอบเล็กๆ แต่พอ ใบข้าวออกไปกับแม่ อาร์ต ก็หุบยิ้มลงทันที

ใบข้าวพาบงกชเดินมาในห้องนอน
"บ้าน พอใช้ได้ไหมคะแม่"
"ก็โอเคนะ จะเอาอะไรมากมายกับบ้านมือสอง"
ใบข้าวชะงักนิดๆ แต่ทำเนียนไปช่วยจัดโน้นนี่ บงกช ก็เลือกเอาข้าวของตัวเองวางที่โน้นนี่ไปด้วย
"แล้วงานแกเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีค่ะ ยุ่งดี อาร์ตยังแซวเลยว่าเห็นหนูทำงานขนาดนี้นึกว่าได้เงินเดือนเป็นแสน ไม่คิดว่าจะได้แค่หลักหมื่น"
"งั้นเหรอ"
"ค่ะ นี่อาร์ตเค้ายังบอกว่าอยากให้หนูออกจากงาน มาช่วยเค้าดีกว่า"
"อย่าเชียวนะ"
ใบข้าว หันไปมองแม่ที่แม่เหมือนออกคำสั่ง
"คะ?"
"แม่หมายถึง ค่อยๆ คิด แกก็ชอบงานที่ทำอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"ค่ะ แต่มันก็ได้เงินน้อยจริงๆแหละ...ไม่ค่อยจะพอใช้"
"แม่ชักอยากรู้แล้วสิว่าแฟนแกทำธุรกิจอะไร คงไม่ใช่ไอ้แค่ขายของออนไลน์อะไรนั่นหรอก แล้วอยู่ๆทำไมถึงได้มีเงินขึ้นมา ดูแปลกๆนะ แกว่าไหม"
ใบข้าวชะงัก เพราะตัวเองก็แอบสงสัย บงกชแอบมองอาการลูก
"แต่ก็ช่างมันเหอะ ถ้ามันถูกกฎหมายก็โอเค"
"ก็...ต้องถูกกฎหมายสิคะแม่ เห็นทำมาตั้งหลายเดือนแล้วนิ...เออ อันนี้แม่จะให้วางตรงไหนดีคะ"
ใบข้าวเอากรอบรูปเธอกับแม่ออกมาชูให้ บงกชดู
"ตรงนี้ก็ได้ลูก" บงกชชี้ไปที่ๆต้องการใกล้ๆ หัวเตียง
"งั้นหนู ไปนอนก่อนนะคะ แม่จะได้พักผ่อน ฝันดีค่ะแม่"
"จ้ะ ฝันดี"
ใบข้าวเดินออกไป บงกชมองตาม

ที่ห้องนอนอาร์ตกับใบข้าว ใบข้าวนอนตะแคงข้าง อาร์ตนอนอยู่ข้างๆ ใบข้าวนึกไปถึงคำพูดแม่
"แม่ชักอยากรู้แล้วสิว่าแฟนแกทำธุรกิจอะไร คงไม่ใช่ไอ้แค่ขายของออนไลน์อะไรนั่นหรอก แล้วอยู่ๆทำไมถึงได้มีเงินขึ้นมา ดูแปลกๆนะ แกว่าไหม"
ใบข้าวชะงัก เพราะตัวเองก็แอบสงสัย บงกชแอบมองอาการลูก
"แต่ก็ช่างมันเหอะ ถ้ามันถูกกฎหมายก็โอเค"
ใบข้าวตัดสินใจหันกลับมาหาอาร์ตที่นอนอยู่
"เออ อาร์ต ข้าวถามหน่อยสิ"
แต่อาร์ตหลับไปแล้ว ใบข้าว อึ้งๆ

วันนี้เป็นวันหยุด ใบข้าวเลยอยู่บ้านดูแลแม่ได้ บงกชเดินดูสำรวจในห้องนั่งเล่น ดูโน่นนี่ สักครู่ ใบข้าว ยกของว่างมาให้ มีโถชาด้วย
"ของว่างค่ะแม่"
"ผนังตรงนี้ แม่ว่าน่าจะทาสีหน่อยนะ ปล่อยไว้แบบนี้แขกไปใครมาเค้าว่าเราไม่มีปัญหาซื้อสีมาทา"
"เอ่อ แต่ข้าวว่า แบบนี้ก็สวยดีนะคะ"
เสียงอาร์ตโพล่งเข้ามา "บ้านมันออกแบบมาให้ดิบๆ มันเลยไม่ต้องทาสีหรอกครับ"
บงกชกับใบข้าวหันมา บงกชตกใจเห็นอาร์ตถอดเสื้อ ใส่ขาสั้น
"มันสวยแบบยุคใหม่ คุณแม่คงไม่ชิน"
"แล้วนี่ทำไม...จะออกมาจากห้อง เดินถอดเสื้อถอดผ้า หน้าไม่อาย แบบนี้"
"ก็ผมจะไปทำงาน"
"งานอะไร ถึงต้องแก้ผ้า"

หน้าจอมือถือของใบข้าวดูไลฟ์สดของอาร์ต โดยมี บงกชดูอยู่ด้วย เป็นจังหวะที่ อาร์ต ลุกขึ้นยืนหมุนตัวพอดี
"พอๆ แม่ดูไม่ไหวแล้ว"
ใบข้าวปิดเฟสบุ๊ค
"ก็หนูบอกแล้ว ว่าไม่ต้องดูๆ แม่ก็ไม่เชื่อ"
"ตายแล้ว นี่ตกลงมันขายอะไรกันแน่เนี้ย แล้วดูที่มาพิมพ์ส่งกันมาสิ ทำไมมันโจ๋งครึ่มอะไรกันขนาดนี้นะ ไม่รู้จักอายกันบ้างเลยผู้หญิงสมัยนี้"
ใบข้าวขำๆแม่
"สาวๆนี่ กลุ่มลูกค้าหลักของอาร์ตเค้าเลยนะคะแม่"
"แล้วแกก็ปล่อยให้ผัวตัวเองคุยกับผู้หญิงไปทั่วแบบนี้เหรอ ระวังเถอะจะโดนพวกผู้หญิงหน้าด้านมาฉกเอาไป"
ใบข้าวที่นึกระแวงอยู่แล้ว ชะงักไปนิด บงกชสังเกตเห็น
"หรือแกก็เริ่มสงสัยแล้ว ว่ามันจะมีผู้หญิงคนอื่น หึ สันดานผู้ชายมันก็มักง่ายเหมือนกันหมดนั่นแหละ ดูอย่างพ่อแกสิ"
"อาร์ตเค้าไม่เหมือนพ่อหรอกค่ะ เค้าไม่ใช่คนเจ้าชู้ ถ้ามีก็คงมีไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ"
บงกชมองอาการลูกออก แต่ก็ทำเนียน
"ก็ขอให้ไม่เหมือนก็แล้วกัน แต่ยังไงแกก็ต้องระวังไว้...หน่อยนะเรื่องพวกนี้"
เสียงอาร์ตดังรียก "ข้าว!"
บงกชกับใบข้าวหันไปมอง เห็นอาร์ตที่ไลฟ์สดเสร็จแล้ว ยืนเปลือยท่อนบน บงกชรีบหันหน้าไปทางอื่น
"อ้าว เสร็จแล้วเหรออาร์ต"
"อืม ว่างป่ะ นวดให้อาร์ตหน่อยดิ อาร์ตเมื่อยไหล่ซ้ายน่ะ มันตึงๆ"
"ได้จ้ะ" แล้วหันไปบอกแม่ "งั้น เดี๋ยวหนูมานะแม่"

ใบข้าว เดินไปหา อาร์ต อาร์ต โอบไหล่ ใบข้าวจะเดินไป แล้วหันมามองหน้าบงกชแบบผู้ชนะ บงกชโมโห อาร์ตนั่งอยู่ ใบข้าวมาบีบไหล่ สักครู่บงกชแอบดู ทำหน้าไม่พอใจที่อาร์ตมาใช้ลูกของตน อาร์ตเห็นเลยแกล้งหนักขึ้น
"ข้าว ไหล่อาร์ตดีขึ้นแล้วละ แต่ตรงข้อเท้ามาถึงน่องอาร์ตตึงๆ ไงไม่รู้ ข้าวนวดให้อาร์ตหน่อยดิ"
บงกชถึงกับช็อกเบาๆ ที่อาร์ตให้ใบข้าวนวดเท้า บงกชพยายามจะส่งสัญญาณให้ใบข้าวปฏิเสธ
"อ๋อ ได้สิ ไหน ข้าวดูสิ"
อาร์ตเห็นอาการบงกช เลยขยับเปลี่ยนทิศเพื่อไม่ให้ใบข้าวเห็นแม่ ใบข้าวนวดเท้าลามมาที่น่อง อาร์ตเห็นอาการแม่ยายที่โมโห ยิ่งร้องเสียงดัง
"อูย ข้าว ใช่เลยข้าว ตรงนั่นแหละ หนักอีกนิด ใช่ๆ โอ๊ยยยย"
บงกชดูไป สงสารลูกไป ยิ่งเกลียดอาร์ตมากขึ้น อาร์ตแอบมองมายิ้มให้บงกช

ที่มุมหนึ่งบงกชวิดีโอคอลกับยอดชาย
"แล้วมันก็ลากลูกชั้นไปนวดให้มันกลางวันแสกๆ เลยนะ ไม่ใช่แค่ที่ตัวนะยอด ที่ตีนมันด้วย ดูมันทำ อุบาทว์มั้ยล่ะ"
ยอดชายขำ
"มีอะไรน่าขำยะ...เกิดมาชั้นยังไม่เคยใช้ให้ลูกชั้นทำแบบนี้เลยนะ"
"โธ่ ก็เค้าเป็นผัวเมียกัน คุณนี่ก็" ยอดชายว่า
"ไม่ใช่หรอก มันตั้งใจเย้ยชั้นมากกว่า เออ ยอด แล้วที่เธอพูดเรื่อง facebook น่ะ ไปถึงไหนแล้ว"
"มันก็ต้องตามดูไปก่อน จริงๆ ทุกวันนี้ บริษัทใหญ่ๆเวลาเขาจะสอดส่องพฤติกรรมของพนักงานตัวเอง เขาก็ใช้ตามจาก facebook นี่แหละ เพราะสิ่งที่คนเล่น facebook โพสต์ก็บอกเราได้เหมือนกันว่าเค้าเป็นคนยังไง หรือเค้ากำลังทำอะไรกับใครบ้าง"
"แปลว่า ชั้นก็อาจจะเช็คว่า ธุรกิจที่ไอ้อาร์ตมันทำคืออะไร แล้วทำกับใครได้ด้วยใช่ไหม ยอด"

บงกชเดินจะไปเข้าห้องน้ำ แต่พอเปิดไปเห็นที่ฝารองชักโครงมีรอยฉี่เปลอะอยู่ บงกช รีบปิดประตู รับไม่ได้อาร์ตเดินผิวปากกวนๆ ผ่านมา
"ไอ้อาร์ต มานี่สิ"
อาร์ตชะงัก
"นี่ผลงานแกใช่ไหม"
บงกชเปิดประตูห้องน้ำให้อาร์ต ดู อาร์ตชโงกหน้าไปดู แล้วหันมามองหน้าบงกช
"อะไรเหรอ ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ"
"ไอ้บ้า ตาถั่วหรือไง ก็เนี่ย รอย....ฉี่ของ...หมาที่ไหน มันมาปล่อยเลอะบนฝารองชักโครงแบบนี้"
"อ๋อ รอยเนี้ยเหรอ ไม่ใช่หมาที่ไหนหรอก เยี่ยวผมนี่แหละ แล้วไงครับ"
"ยังจะมาแล้วไงอีก แกก็จัดการซะสิ"
"จัดการอะไร ก็แม่อยากใช้ห้องน้ำ แม่ก็จัดการเองสิ"
"ไอ้อาร์ต นี่แกจะใช้ชั้นจัดการของเสียของแกเหรอ ระยำตำบอนที่สุด"
"อ้าว แม่ จู่ๆมาด่าผมทำไมเนี่ย"
"ด่าแค่นี้ยังน้อยไป การกระทำของแกมันก็สะท้อนแล้วว่าคนอย่างแกมันเห็นแก่ตัว ไม่มีจิตสำนึกรับผิดชอบต่อส่วนร่วมเลยสักนิด"
"อ้าว แค่เรื่องเยี่ยวของผมแค่นี้ แม่มาด่าว่าผมเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ เลยเหรอ มากไปหรือเปล่าครับ"
ใบข้าวได้ยินเสียงทะเลาะกัน รีบวิ่งมาดู
"หยุดก่อนค่ะ นี่ทะเลาะอะไรกันคะเนี่ย เสียงดังไปรบกวนบ้านอื่นหมดแล้ว"
"ใบข้าว ผัวแกมันฉี่โดยที่ไม่ยกที่รองชักโครกขึ้น แล้วตอนนี้มันก็เลอะไปหมด ชั้นใช้ต่อไม่ได้"
" ปกติ อาร์ตก็เยี่ยวของอาร์ตแบบนี้ตลอด ข้าวก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรนิ ใช่ไหม"
"อะไรนะ แกยอมมันเหรอ ใบข้าว"
"เอาเป็นว่า เดี๋ยวข้าวจัดการให้เองนะคะ แป๊บเดียวค่ะ"
"ไม่นะใบข้าว แกอย่าไปทำให้มันนะ"
"ข้าว ไม่ต้อง แม่คุณอยากใช้ก็ให้เค้าจัดการเองสิ" อาร์ตบอก
ใบข้าวรีบเข้าไปในห้องน้ำปิดประตู ในห้องน้ำใบข้าวรู้สึกหนักใจ ด้านนอก อาร์ตกับบงกชที่มองประตูที่ปิด ก่อนจะหันมามองหน้ากัน

ใบข้าวกำลังจัดโต๊ะอาหารเย็น อาร์ตกำลังดูถ่ายทอดกีฬาที่โซฟา เอาเท้าพาดที่โต๊ะกลาง บงกชเดินลงมาเห็น เดินมาบังทีวีอาร์ต
"อ้าว แม่ จะมายืนบังผมทำไมครับ ผมกำลังลุ้นผลอยู่"
"โต๊ะตัวเนี้ย ตอนที่ชั้นมานั่งดูทีวีชั้นเอาไว้วางอาหาร ว่างเครื่องดื่มด้วย"
"แม่จะมาบอกผมทำไม ออกไปก่อน"
"ที่ชั้นจะบอกแกก็คือ อย่าเอาเท้ามาวางพาดไว้บนโต๊ะนี้อีก"
"ทำไมผมจะวางไม่ได้ ก็นี่มันบ้านผม"
เสียงใบข้าวดังขึ้น "ได้เวลากินข้าวแล้วค่ะ"
บงกชกับอาร์ตหันมามอง
"มากินข้าวกันเถอะ"
เสียงเป่านกหวีด หมดเวลาของกีฬาดังขึ้น
"เห้ย แล้วมันจบไงว่ะเนี้ย"
บงกชยิ้มสะใจ เดินออกไปที่โต๊ะอาหาร อาร์ตหงุดหงิด

ที่โต๊ะอาหาร บงกช อาร์ต ใบข้าวนั่งอยู่ บรรยากาศมาคุ
"ยังไม่เริ่มกินกันเหรอคะ...เดี๋ยวมันจะเย็นหมดนะ"
บงกชเลยเอื้อมมือไปหยิบช้อนกลางในแกง เป็นจังหวะเดียวกับที่อาร์ตใช้ช้อนส่วนตัวตักลงไปในอาหาร บงกชชะงักมองหน้าอาร์ต ใบข้าวมองเหตุการณ์แบบอ่อนใจ เอาอีกแล้ว
"ไม่เคยได้ยินเหรอ ที่เค้ารณรงค์ให้กินของร้อน ใช้ช้อนกลางน่ะ"
"ครับ แต่ช้อนนี้ยังไม่ได้ใช้ คงไม่เป็นไรมั้งนะ"
อาร์ตเอาช้อนออก จะมาวางที่จานตัวเอง แต่ปรากฏกว่าแกงหกบนโต๊ะอีก บงกชยิ่งรับไม่ได้ ใบข้าวเห็นอาการ รีบเอาทิชชู่เช็ดให้ บงกชมองหน้าใบข้าวที่ทำตัวเหมือนคนรับใช้สักครู่โทรศัพท์ของอาร์ตดังขึ้น เป็นฝนโทรหา ใบข้าวแอบดู บงกชเห็นอาการ
"ขอตัวแป๊บนะ เดี๋ยวผมกลับมากินต่อแบบใช้ช้อนกลางแน่ๆ" อาร์ตเดินออกไป รับสาย
"ฮัลโหล ฝน ตกลงทำได้ไหม..."
ใบข้าวมองตาม บงกชตักกับข้าวอื่นๆมาใส่จานพูดไปด้วย
"แกงถ้วยเดิมๆ สงสัยคนกินทุกวันๆ คงไม่รู้สึกอร่อยแล้วมั้ง"

ที่ห้องนอน อาร์ตนั่งแชทกับลูกค้าอยู่ ใบข้าวนั่งทำงานที่โต๊ะใกล้ๆ หันไปมองอาร์ตแวบนึงแล้วมาทำงานต่อ ใบข้าวนึกถึงคำพูดของแม่
..............
"แล้วแกก็ปล่อยให้ผัวตัวเองคุยกับผู้หญิงไปทั่วแบบนี้เหรอ ระวังเถอะจะโดนพวกผู้หญิงหน้าด้านมาฉกเอาไป"
ใบข้าวที่นึกระแวงอยู่แล้ว ชะงักไปนิด บงกชสังเกตเห็น
"หรือแก ก็เริ่มสงสัยแล้ว ว่ามันจะมีผู้หญิงคนอื่น หึ สันดานผู้ชายมันก็มักง่ายเหมือนกันหมดนั่นแหละ ดูอย่างพ่อแกสิ"
"อาร์ตเค้าไม่เหมือนพ่อหรอกค่ะ เค้าไม่ใช่คนเจ้าชู้ ถ้ามีก็คงมีไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ"
..................

ใบข้าวพยายามไม่คิด ก็พอดี อาร์ตโทรศัพท์ให้ได้ยิน
"ฮัลโหล ว่าไงฝน ยังทำไม่ได้อีกเหรอ งั้นฝนอยู่หน้าคอมไหม"
ใบข้าวชะงักทันที ตอนที่ได้ยินชื่อฝน เลยหันไปพูด
"อาร์ต คุยโทรศัพท์ไวๆ หน่อยได้ป่าว ข้าวจะให้ช่วยอะไรหน่อย"
อาร์ตเอามือปิดโทรศัพท์ มองหน้าใบข้าว
"เดี๋ยว แป๊บนึงนะข้าว"
อาร์ตถือโทรศัพท์ไปที่ระเบียงไปคุยต่อ ใบข้าวมองตามยิ่งคิดมากขึ้นไปอีก

ในห้องนอนของบงกช บงกชเปิดดู facebook ของอาร์ต นั่งไล่ดูสิ่งที่อาร์ตโพสต์เลื่อนๆ ดูสักพักเหมือนเจออะไร คือรูปที่อาร์ตโพสต์ ทั้งโพสต์ขายของ ทั้งโพสต์รูปกับเสี่ยโต้งและฝน มีรูปนึงฝนยืนใกล้ชิดกับอาร์ต บงกชดูอย่างตั้งใจ

อาร์ตคุยโทรศัพท์กับฝนอยู่
"โอเคครับ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ ฝน"
อาร์ตวางสาย กำลังจะกลับไปห้องนอน สักครู่มี Facebook นิรนามแอดเฟรนด์อาร์ตมา ตอนแรกอาร์ตจะกดไม่รับเป็นเพื่อน แต่มีข้อความทักมาก่อน ข้อความจากผู้หญิงนิรนาม “สวัสดีค่ะ ขอเป็นเพื่อนหน่อยนะคะ พอดีมีเพื่อนแนะนำมาว่าทำธุรกิจกับคุณแล้วกำไรดี” อาร์ตพิมพ์กลับไปว่า “อ๋อ ครับ ด้วยความยินดีครับ”

บงกชที่เล่น facebook เป็นผู้หญิงนิรนาม มองข้อความของอาร์ต แล้วยิ้มพอใจ บงกชพิมพ์ข้อความไปอีกว่า “ ขอโทษนะคะที่ขอเป็นเพื่อนมาดึก งั้น เดี๋ยวฉันทักมาใหม่นะคะ” จบที่หน้าบงกชยิ้มสะใจ

ติดตามชมได้ใน CLUB FRIDAY THE SERIES 12 “Uncharted Love รักซ่อนเร้น” ตอน รักนี้ไม่ได้มีแค่สองคน ผลิตโดย CHANGE2561 ในวัน เสาร์ ที่ 1 สิงหาคมนี้ เวลา 20.15 น. ทางช่อง GMM25