เทพธิดาขนนก ตอนที่18 | #หน้ากากขนนก
บทประพันธ์ : เพ็ญสิริ บทโทรทัศน์ : ปริศนา และ ทีมวันสุข
ด้านศุภกฤตเดินเข้ามาในชุมชนแออัดตามที่อยู่ที่ได้จากทะนง หยิบโทรศัพท์มากดโทร.หาปลายอ้อ แต่ไม่ติดจึงเดินเข้ามาถึงห้องเช่าท้ายๆ ชุมชน เจอชาวบ้านเดินออกมา
“ขอโทษนะครับ พี่พอรู้ไหมว่าห้องของคนชื่อสมชายน่ะห้องไหน”
สมชายโผล่ออกมาจากห้องเช่าหลังสุดท้ายได้ยินถึงกับชะงัก ชาวบ้านชี้มือไป ศุภกฤตหันมองมาเห็นสมชายเข้าพอดี
“เฮ้ย แกชื่อสมชายใช่มั้ย”
สมชายไม่ตอบ วิ่งหนีทันที ศุภกฤตเห็นมั่นใจใช่แน่ รีบวิ่งตามไป
สมชายวิ่งตามหนีมาตามตรอกซอกซอยอย่างชำนาญทาง ศุภกฤตวิ่งตามโดยไม่ลดละ
สมชายเห็นศุภกฤตวิ่งตามมาติดๆ ผลักเตาที่แม่ค้าทอดลูกชิ้นขายอยู่ น้ำมันกระเด็น ข้าวของล้มลง มันช่วยหยุดให้ศุภกฤตได้ครู่หนึ่งเท่านั้น แต่ศุภกฤตก็รีบออกจากความวุ่นวายตรงนั้นไปให้
ศุภกฤตวิ่งตามสมชายอย่าไม่ลดละ จนเข้ามาที่ตึกร้าง
“สมชาย อยู่ไหน คุณออกมาเถอะ ผมแค่อยากมาคุยด้วย”
ศุภกฤตเดินพลางตะโกนเรียกชื่อสมชายไปเรื่อยจนไปหยุดที่มุมเสาด้านใน จู่ๆ สมชายโผล่จากที่ซ่อนเอาไม้ฟาดหัวจนศุภกฤตร้องโอ้ย ล้มพับหมดสติไป
สมชายหยิบโทรศัพท์ออกมา หอบเหนื่อย ถ่ายรูปศุภกฤตที่สลบอยู่แล้วส่งให้เสี่ยบูรพาก่อนจะโทร.หา
“ฮัลโหลเสี่ย ผมสมชาย ไอ้นักข่าวที่นั่นมันตามตัวผมเจอแล้ว ผมต้องหนีแล้ว เสี่ยช่วยโอนเงินมาให้ผมอีกก้อนนึงได้มั้ย”
“อะไรวะ มันตามเจอได้ยังไงวะ”
“ผมจะไปรู้ได้ไงเล่า นี่ผมฟาดหัวจนมันสลบไปแล้ว รีบๆโอนมานะเสี่ย ผมมีเวลาไม่เยอะ ไม่งั้นเดี๋ยวซวยกันหมด” สมชายมองซ้ายมองขวาอย่างระแวงว่ามีใครตามมาอีกหรือเปล่า
บูรพาอยู่ในห้องทำงาน กรอกเสียงโวยวายใส่สมชาย โมโหสุดขีด
“เออ เดี๋ยวกูส่งเงินไปให้ ร่างไอ้นักข่าวเวรนั่นก็ทิ้งไว้ตรงนั้นแหละ แล้วก็ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ”
เสี่ยกดวางสายอย่างแรง ปอแก้วเข้ามาทันได้ยินตอนท้ายพอดี
“เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ก็แก้วได้ยินอยู่ นักข่าวที่ไหนเป็นอะไร” ปอแก้วคิดปราด นึกเอะใจ “คุณกฤตเหรอ นี่พ่อสั่งให้ใครไปทำร้ายคุณกฤตหรือเปล่า”
บูรพาอ้ำอึ้งไม่ยอมพูด ปอแก้วยิ่งซักเซ้าซี้
“พ่อ พูดความจริงกับแก้วนะ พ่อสั่งใครไปทำร้ายคุณกฤต”
“ฉันไม่ได้สั่ง มันโดนไอ้บ๋อยนั่นตีหัวเข้าให้เอง ก็ไอ้นักข่าวนั่นมันเสือกไปตามหาพยานจะช่วยนังปลายอ้อนี่หว่า”
“พ่อ ทำร้ายคนมันผิดกฎหมายนะ จะเดือดร้อนหนักกว่าเดิมอีกนะพ่อ”
บูรพารำคาญ “โว้ย ไอ้นั่นมันไม่ตายง่ายๆ หรอก”
ปอแก้วคาดคั้น “คุณกฤตถูกทำร้ายอยู่ที่ไหน บอกแก้วมาเดี๋ยวนี้เลย”
เย็นนั้น ศุภกฤตเดินมึนๆ หัว มีพลาสเตอร์แปะหน้าผากเดินออกมาจากคลีนิตแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเจอปอแก้วยืนอยู่หน้าคลินิก
“คุณกฤต เป็นไงบ้าง”
ศุภกฤตแปลกใจ “คุณรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่”
ปอแก้วอึ้ง ชะงักไป
ศุภกฤตเห็นท่าทีปอแก้วก็อ่านออก อึ้งไปเหมือนกัน “นี่เสี่ยบูรพาส่งคุณมาดูน้ำหน้าผมเหรอ”
“พ่อไม่ได้สั่งให้ใครทำร้ายคุณนะ แต่คนร้ายมันกลัวคุณเลยพลั้งมือไป ฉันแอบได้ยินพ่อคุยโทรศัพท์ก็เลยเป็นห่วง”
ศุภกฤตงง “งั้นคนที่ช่วยผมออกมาจากตรงนั้น ก็คือคุณเหรอ”
“เปล่า มีพลเมืองดีช่วยคุณก่อนหน้าฉันแล้ว” ปอแก้วรีบตัดบท “คุณไม่ต้องถามมากหรอก ปลอดภัยก็ดีแล้ว เดี๋ยวฉันพาคุณไปส่งบ้านเอง”
ศุภกฤตเปิดประตูห้องให้ปอแก้วเข้ามาในห้อง ปอแก้วเดินเข้ามาถือถุงของกินพะรุงพะรังมาด้วย
“คุณไปนั่งรอก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันแกะโจ๊กให้ กินโจ๊กแล้วเดี๋ยวจะได้กินยาแก้ปวด แล้ววันนี้คุณก็รีบๆ นอนซะด้วยล่ะ..เอ....ชาม...”
“อยู่ในตู้ในครัว เดี๋ยวผมไปหยิบให้”
“ไม่ต้องๆ คุณอยู่เฉยๆ เดี๋ยวปวดหัว”
ปอแก้วเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้หยิบชามออกมา แกะโจ๊กเทใส่ ถือชามโจ๊กออกมาวางให้ศุภกฤต
“เอ้อ..น้ำ ลืมน้ำได้ไงเนอะ”
ปอแก้วเดินกลับไปในครัว หยิบแก้วมาเปิดตู้เย็นเทน้ำให้อีก ศุภกฤตมองปอแก้วทำโน่นทำนี่ให้ด้วยความรู้สึกดีๆ
“แล้วคุณไม่ต้องไม่ซ้อมเพลงเหรอ”
ปอแก้วชะงัก น้ำกระฉอกออกจากแก้วพรวด
“ว้าย” ปอแก้วรีบหยิบผ้ามาเช็ด เฉไฉถาม “คุณ..หมายถึงอะไร ซ้อมเพลงอะไรเหรอ”
“หน้ากากขนนกก็คือคุณไม่ใช่เหรอ”
ปอแก้วนิ่งไปอีก
ศุภกฤตรีบพูด “ผมไม่ได้พูดกับใครหรอก ก็ฟังๆมาจากปลายอ้อนั่นแหละ แล้วผมว่า ทางอาร์ทิสต้า ก็น่าจะเดาได้ไม่ยากนะว่าหน้ากากขนนกคือใคร...คุณคิดว่า แฟนคุณจะจำเสียงคุณไม่ได้เลยเชียวเหรอ”
ปอแก้วสะอึกในใจขึ้นมาเมื่อคิดถึงอภิวัช ทำเป็นไม่สนใจหยิบแก้วน้ำมาวางให้ “ฉันว่าคุณรีบกินโจ๊กดีกว่า เดี๋ยวจะได้กินยา ว่าแต่คุณเถอะ เจ็บแบบนี้ไม่คิดจะโทรบอกปลายอ้อเค้าหน่อยเหรอ”
ศุภกฤตหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.หาปลายอ้อ แต่โทร.ไม่ติด
“เค้าปิดเครื่อง...ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่”
เรือยอร์ชลำหนึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ หาดพัทยา ปลายอ้อเดินเข้ามาหยุดยืนรับลมอย่างสดชื่นแถวๆ นั้น อภิวัชเดินเข้ามาหยุดยืนใกล้ๆ
“ที่นี่อากาศดีจังเลยนะคะ ฟ้าใสเชียว”
“อ้อชอบใช่ไหม ผมว่าจะใช้ที่นี่แหละ ถ่ายเอ็มวีเพลงของคุณ” เขาชี้ไปที่เรือยอร์ช “ออกไปถ่ายบนเรือ กลางทะเล คุณว่าดีไหม”
“บนเรือนั่นเหรอคะ สวยจัง เรือของใครคะ”
“เรือของผมเอง”
“เรือของคุณวัชเหรอ อ้อไม่เคยขึ้นเรือแบบนั้นเลยค่ะ”
ปลายอ้อยิ่งตื่นเต้น นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับ มองอภิวัชปลื้มๆ อภิวัชจ้องปลายอ้อตอบยิ้มๆ
เจนนี่ กะบุญทิ้งเดินโหวกเหวกตามเข้ามาทำลายบรรยากาศ ทีมงานก็ตามกันมาด้วย
“โอ้โหววว ดูสิ น้ำทะเลใส๊ใส”
“นั่นสิ คุณวัชอ่ะไม่บอกกันก่อนว่าจะพามาดูโลเคชั่นถ่ายเอ็มวีถึงนี่ เสียด๊ายเสียดาย ไม่ได้เอาบิกินี่มา ไม่งั้นแม่จะใส่ลงเล่นน้ำให้ทะเลร้อนฉ่าทะลุร้อยองศาไปเลย”
“อยากเล่นน้ำเหรอจ๊ะ งั้นก็ลงไปเล่นสิจ๊ะ แม่สาวทะเลเดือด”
บุญทิ้งหันไปพยักหน้ากับทีมงานชายคนหนึ่ง แล้วช่วยกันลากเจนนี่ลงไปโยนทิ้งในทะเล เจนนี่กรี๊ดกร๊าดโวยวาย แต่ก็โดนลากลงน้ำไปจนได้ ทุกคนหัวเราะกันเฮฮา
ปลายอ้อยืนดูขำๆ ก่อนจะสังเกตได้ว่า อภิวัชไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆ แล้ว แต่ไม่รู้อยู่ไหน
อภิวัชพาตัวเองมาหลบมุมยืนชิลๆ อยู่บนเรือยอร์ช หวนนึกถึงความหลัง ตอนพาปอแก้วมาเที่ยวสองต่อสอง
“เหม่ออะไรอยู่คะ”
อภิวัชหันไป เห็นปอแก้วเดินเข้ามาหาแต่งตัวสบายๆ เขายิ้มให้
“คิดถึงงานอยู่น่ะ Audition รายการ The Artist ซีซั่นนี้ ผมว่าจะเปิดแยกออดิชั่นสาขาลูกทุ่งเป็นครั้งแรก แก้วว่า...”
ปอแก้วเอามือจุ๊ไปที่ปากอภิวัชให้หยุดพูด อภิวัชชะงักไป
“วัชชวนแก้วมาเที่ยวนะคะ วัชอย่าพึ่งคิดเรื่องงานซักแปปได้ไหม เดี๋ยวแก้วไปช่วยคุณดูออดิชั่นเอง โอเคมั้ย”
“ก็ได้จ้ะ”
ปอแก้วยิ้มให้คนรัก
อภิวัชดึงความคิดกลับมา ถอนใจแล้วหันหลังจะลงไปจากเรือก็ต้องชะงักเพราะเห็นปลายอ้อยืนมองอยู่
“อ้อ...มาตามผมเหรอ”
“เปล่าค่ะ อ้อจะเดินเข้ามาคุยด้วยเฉยๆ แต่เห็นคุณวัชเหมือนคิดอะไรอยู่เลยไม่กล้าเรียก”
“ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
ปลายอ้อเข้ามายืนข้างๆ อภิวัช ส่งสายตาหวานซึ้งให้
“อ้อขอบคุณคุณวัช ที่ให้โอกาสอ้อมากมายขนาดนี้”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เราก็เติบโตไปด้วยกันนั่นแหละ”
“ค่ะ อ้อจะไม่ทำให้คุณวัชผิดหวัง”
ปลายอ้อพูดทิ้งท้ายยิ้มๆ เริ่มสนใจในตัวอภิวัชมากขึ้นเรื่อยๆ
ตกตอนค่ำ ปอแก้วนั่งกินโจ๊กกับศุภกฤตจนอิ่ม แล้วก็จะยกชามไปล้างให้
“ไม่เป็นไรคุณ คุณทำโน่นทำนี่ให้ผมเยอะแล้ว ให้ผมล้างเถอะ”
ศุภกฤตรีบยกชามเข้าไปล้างในครัวเอง ปอแก้วเลยถือโอกาสเดินสำรวจห้อง จนมาเจอกองหนังสือเกี่ยวกับวงการลูกทุ่งที่ศุภกฤตสะสมไว้
ปอแก้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่มีหน้าปกเป็นเผ่าพงศ์จงขจร ขึ้นมาเปิดๆดู เห็นว่าศุภกฤตคั่นหน้าไว้เยอะแยะ มีปากกาไฮไลท์บางข้อความไว้ด้วย
“โอ้โห...”
ศุภกฤตล้างจานเสร็จ เดินออกมาเห็นปอแก้วกำลังเปิดดูหนังสือลูกทุ่งอยู่
“โอ้โหอะไรคุณ”
“นี่คุณทำข้อมูลอะไรไว้เนี่ย ละเอียดยิบเลย”
“ผมอยากเขียนหนังสือเกี่ยวกับตำนานวงการลูกทุ่งน่ะ แต่ยังไปไม่ถึงไหนเลย ข้อมูลที่คุณเห็นนั่นมันยังไม่ครบหรอกคุณ ยังสัมภาษณ์คนได้แค่ไม่กี่คนเอง”
“คุณยังอยากสัมภาษณ์พ่อฉันอยู่หรือเปล่า”
“เสี่ยบูรพาคงไม่ไว้ใจให้ผมเข้าใกล้แล้วล่ะมั้ง...ช่างเถอะ คุยกับคนอื่นก็ได้”
ปอแก้วเปิดดูหนังสือจนไปถึงหน้ากลางที่เป็นรูปสามเทพขนนกถ่ายด้วยกัน ปอแก้วมองหน้าเผ่าพงษ์กับบูรพาที่กอดคอกัน
“ไม่นึกเลยนะ ว่าปลายอ้อจะเป็นลูกสาวของเผ่าพงศ์จงขจร...แล้วตอนนี้ก็เข้ามามีเรื่องยุ่งวุ่นวาย มาพัวพันกับพ่อฉันอีก”
ศุภกฤตนิ่งคิดไป แล้วตัดสินใจถามปอแก้ว “คุณเชื่อคำกล่าวหาของปลายอ้อไหม ว่าเสี่ยบูรพามีส่วนในการตายของเผ่าพงศ์”
ปอแก้วชะงักนิ่งงันไป หน้าตึงใส่ศุภกฤต
“เดี๋ยวๆๆ ผมไม่ได้จะหาเรื่อง ผมถามจริงๆ จากใจน่ะ”
“พ่อฉันอาจจะไม่ใช่คนดีนัก แต่พ่อคงไม่โหดเหี้ยมขนาดสั่งฆ่าเพื่อนรักได้ลงคอหรอก”
“แล้วคุณรู้ไหมว่า อะไรทำให้สามเทพขนนกแตกคอกัน”
ปอแก้วส่ายหน้า “ฉันไม่รู้จริงๆ เรื่องนี้ไม่มีใครเล่าให้ฉันฟังเลย แม้แต่แม่”
ทางด้านอัปสรกำลังให้ยุพาลองเสื้อที่จะให้ซ่อมให้อยู่
อัปสรจับด้านหลังของเสื้อ “เอาเข้าเท่านี้นะพี่ยุ”
“เออ เอาเท่านั้นแหละ ติดกระดุมหลังด้วยก็ดี”
“จ้ะ เดี๋ยวฉันทำให้” อัปสรมองนาฬิกา “เฮ้อ จะสามทุ่มแล้ว ทำไมมันยังไม่กลับกันอีกนะ”
ระหว่างนี้ได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน ยุพากับอัปสรชะเง้อมอง
“นั่นไง แกบ่นถึงก็มาพอดีละมั้ง”
ปลายอ้อ กับบุญทิ้ง เดินเข้ามาในบ้าน
“นั่นไง” ยุพาตะโกนทัก “ไอ้อ้อ แม่เอ็งพึ่งบ่นอยู่เนี่ยเมื่อไหร่จะกลับ”
อภิวัชเดินตามเข้ามาอีกที ไหว้ทัก
“สวัสดีครับน้าสร น้ายุพา ผมพาปลายอ้อกับบุญทิ้งมาส่งค่ำไปหน่อย ขอโทษทีครับ”
“อ่า...ไม่เป็นไรจ้ะ มีคนมาส่งฉันก็เบาใจ”
“แม่ๆ ดูนี่” ปลายอ้อรีบเข้าไปหาอัปสร เปิดรูปในมือถือให้ดู “คุณวัชเค้าพาไปขึ้นเรือยอร์ชลำใหญ่เบ้อเร่อเลยแม่ แล้วก็พาไปกินซีฟู้ด กุ้งหอยปูปลา กินกันเปรมไปเลย นี่ไงเรือคุณวัช สวยมั้ยแม่”
ปลายอ้อเลื่อนรูปให้อัปสรดู ยุพาเหล่มอง รู้สึกทะแม่งๆ ว่าปลายอ้อเหมือนเห่อความรวยของอภิวัช
อัปสรตื่นเต้น “โอ้โห ใหญ่โตจังเลยค่ะ”
“ผมว่าจะให้อ้อเค้าถ่าย เอ็มวีบนเรือนี่แหละครับ มีโดรน มีแดนเซอร์ เอาให้อลังการกว่า เอ็มวี ของปอแก้วเลย”
อัปสรพอใจ “เอาเลยค่ะ น้าฝากให้คุณวัชช่วยดูอ้อมันด้วยนะคะ”
“ได้เลยครับ”
ปลายอ้อมองอภิวัชอย่างปลื้มๆ ยุพาสังเกตเห็นก็ทนไม่ไหว สะกิดบุญทิ้งยิกๆ แล้วจิกเสื้อลากไป
ยุพาลากบุญทิ้งห่างออกมาที่มุมหนึ่ง
“อะไรน้า ลากฉันมาทำไม”
“ไอ้อ้อนี่มันยังไงวะ วันก่อนก็ชวนคุณนักข่าวมาบ้าน วันนี้ก็มองคุณอภิวัชตาเยิ้ม ตกลงมันปิ๊งใครกันแน่วะ”
“โธ่น้า เรื่องแค่นี้ ต้องแอบมาถาม ดูไม่รู้เหรอไง”
“ก็ไม่รู้น่ะสิ เอ็งรู้ก็บอกมา อย่าลีลาท่ามาก”
บุญทิ้งตีหน้าตาย “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ยุพาหมั่นไส้จะเขกกบาล บุญทิ้งรีบหลบวุ่นวาย
“โอ้ยๆๆๆ อย่าเขก ก็ฉันก็ไม่รู้จริงๆ แต่ฉันว่า ตอนนี้กลิ่นเรือยอร์ชมันจะหอมเป็นพิเศษมากกว่าละมั้ง”
ยุพาหันมองไปทางปลายอ้อที่คุยอยู่กับอภิวัช เห็นปลายอ้อยิ้มระรื่น
อ่านต่อตอนที่ 19
