พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 20 : “เจน” ชำระแค้นที่งานแต่ง!
บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
เสียงปืนดังสนั่น สไนเปอร์โดนยิงหัวกระจุย
ซูซี่เอาตาออกจากกล้องมองไปที่พุฒิ ส่งสัญญาณแล้วมองมาทางเจน
เจนโมโหถูกจับตัวไปในรถ
"ไอ้พวกเนรคุณ พวกแกทำกับชั้นยังงี้ได้ยังไง ชั้นสาบานว่าตราบใดที่ชั้นยังไม่ตาย ชั้นจะตามจองล้างจองผลาญพวกแก จำไว้"
เจนนั่งอยู่หลังคนขับ มองไปที่ตำรวจ จู่ๆเจนก็เอามือล็อกคอคนขับ แล้วจัดการอีกคนจนรถหมุน คว่ำ ระเบิด
วันใหม่ ในห้องประชุม ฟีนิกซ์ พิงก์เสียบแฟลชไดรฟ์เข้าที่เครื่องคอมพิวเตอร์
"ทุกคนพร้อมจะดูกันหรือยัง"
ทุกคนขานรับพร้อมกัน "พร้อม"
พิงก์กดคลิก
บนหน้าจอใหญ่บนผนังเป็นหน้าแรกของไฟล์ โลโก้ไททัน
ทุกคนมองไปที่จอนั้น
สีหน้าเคน เห็นข้อมูลบนจอ ทำให้ความทรงจำในอดีตย้อนกลับมา
"ผมจำได้แล้ว"
ทุกคนหันมามองเคน
เคนนิ่ง แล้วความทรงจำก็ไหลคืนมา
คืนนั้น ในห้องแต่งตัว บาร์ยูโทเปีย
จอร์ขดูตื่นเต้นและรู้สึกไม่ปลอดภัย
"มีอะไรคะจอร์ช คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" ยูซ่าถาม
"มีคนตามจับผมอยู่ คุณช่วยอะไรผมอย่างได้ไหม"
"อะไรเหรอคะ"
จอร์ชหยิบแฟลชไดรฟ์ขนาดเล็กออกมา
"ช่วยเก็บแฟลชไดร์ฟนี่ไว้ให้ผมที"
"ในนี้มีอะไรคะ"
"ข้อมูลสำคัญ"
"สำคัญแค่ไหน"
"สำคัญมาก มันเป็นข้อมูลลับของพวกอาชญากรข้ามชาติ"
"หา !" ยูซ่าตกใจ
จอร์ชยื่นแฟลชไดรฟ์ให้กับยูซ่า
"ข้อมูลทุกอย่างอยู่ในนี้ รักษาไว้ให้ดี แล้วผมจะรีบกลับมาเอา"
จอร์ชลุกขึ้น มองยูซ่าแล้วกล่าวคำอำลา
"ลาก่อน"
จอร์ชก้าวออกจากห้องนั้นไป ทันทีที่แน่ใจว่าจอร์ชไปแล้ว ยูซ่าก็รีบหยิบแท็บเล็ตออกมา เสียบแฟลชไดร์ฟดูอย่างตื่นเต้น แล้วข้อมูลในนั้นก็ทำให้เขาต้องตกใจเพราะเห็นชื่อเจนและบุคคลระดับแถวหน้าของเมืองไทยหลายคนอยู่ในนั้น
ยูซ่าเสียงห้าวเป็นชาย "เฮ้ย ! จริงเหรอวะเนี่ย"
เขารีบถอดแฟลชไดรฟ์ออก แล้วตัดสินใจตามจอร์ชออกไป
เคนบอกกับทุกคน
"ผมเห็นข้อมูลนี้ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้ว และเพราะอย่างนี้แหละ ผมถึงได้เก็บมันไว้ ไม่ยอมส่งมอบมันให้กับพี่เจน"
ในอดีต ที่คอนโดฯ เคนนั่งเครียดอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูเรียก เคนหันไปทางนั้น
เคนลุกมองไปที่ช่องมอง พุฒิยืนรออยู่ที่หน้าห้อง
"ไอ้พุฒิ"
เคนเปิดประตูออก มองพุฒิอย่างลำบากใจ
"ไอ้พุฒิ แกมาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัญต้องบอกแก"
จังหวะนั้นเอง เจนก็เดินเข้ามา
"เรื่องอะไรเหรอเคน"
เคนมองเจนอย่างแปลกใจ
"ถ้าเป็นเรื่องสายลับอเมริกันนั่น ตอนนี้เรารู้แล้ว ว่าเขาถูกยิงตาย แต่ที่อยากรู้มากกว่านั้นก็คือ ข้อมูลที่เขาได้มา เคนได้รับต่อมาจากเขาหรือเปล่า"
เคนอึกอักตะกุกตะกัก
"ไม่ครับ ผมยอมรับนะพี่เจน ว่างานนี้ผมพลาด แต่ผมสัญญา ว่าผมจะหาทางเอาข้อมูลมาให้ได้"
"ยังไง"
"ที่ผ่านมาผมใช้สองแผนควบคู่กัน แผนนึงคือพยายามล้วงเอาข้อมูลต่อจากจอร์ช ส่วนอีกแผน แฝงตัวเข้าไปทำงานกับพวกไททัน จนตอนนี้ไอ้ตัวหัวหน้าไว้ใจผมแล้ว"
"แล้วคิดว่าต้องใช้เวลาเท่าไรถึงจะได้ข้อมูลมา"
"คงอีกไม่นานหรอกครับ"
เจนมองเคนอย่างจับพิรุธ ก่อนที่จะบอกเคน
"เคน อย่าทำให้พี่ผิดหวังนะ"
"ครับ"
พุฒิจดจำเหตุการณ์นั้นได้ดี
"นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอแก ก่อนที่อีกไม่กี่วันต่อมา แกจะถูกโยนทิ้งอยู่ข้างถนน เจ็บสะบักสะบอม และที่สำคัญ ความจำส่วนใหญ่ของแกหายไปหมด เหลือแค่ที่เกี่ยวกับงานโฆษณาเท่านั้น"
"จากนั้นแกก็เฝ้าดูฉันมาตลอด"
"ใช่ ! ด้วยหน้าที่ และความเป็นเพื่อน"
เคนมองพุฒิอย่างซาบซึ้ง
"โอเค ตอนนี้ความจริงทุกอย่างก็กระจ่างหมดแล้ว คำถามก็คือ เราจะทำยังไงกันต่อกับข้อมูลที่ได้มา" ซูซี่ว่า
"คงไม่มีทางอื่น นอกจากส่งรายชื่อทั้งหมดให้กับหน่วยงานของพิงก์"
"ไม่ได้หรอก เพราะระดับหัว ๆ ในหน่วยงานฉัน ก็มีรายชื่ออยู่ในไฟล์นี้เหมือนกัน"
"เวรกรรม" เคนว่า
"ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า ข้อมูลที่เราพยายามหากันมาสองปี ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยน่ะสิ ... ไม่ว่าเราจะส่งมอบข้อมูลให้ใคร มันก็ย้อนกลับไปอยู่ในมือไททันทั้งนั้น"
"ใช่ ดังนั้นเราจะไม่ส่งข้อมูลนี้ไปที่หน่วยงานไหนโดยเฉพาะ แต่จะให้คนทั้งโลกได้เห็นไปพร้อม ๆ กัน"
ทุกคนมองพิงก์อย่างคิดตามในสิ่งที่พิงก์บอก
วันใหม่ ภาพในจอโทรทัศน์ ผู้ประกาศข่าวกำลังรายงานข่าวด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง
"ช่างเป็นเหตุการ์ณตลกร้าย และช็อกโลก เมื่อมีข้อมูลลับจากไททัน เครือข่ายอาชญากรที่ใหญ่ที่สุด ส่งถึงสำนักข่าวใหญ่ ๆ ทั่วโลก รวมถึงสื่ออินเตอร์เน็ตยอดนิยมทุกสื่อ จนนำไปสู่การจับกุมผู้ที่มีรายชื่อเกี่ยวข้อง ทั้งสมาชิกไททัน และผู้ที่ได้รับผลประโยชน์จากองค์กรอาชญากรรมแห่งนี้ และหนึ่งในผู้สมคบคิดก็คือผู้อำนวยการของฟีนิกซ์ องค์กรลับที่มีหน้าที่ปราบไททันโดยเฉพาะ"
ธงรบ เอมมี่ และคนอื่นๆที่เกี่ยวข้องถูกรวบจนสิ้น ...
เครือข่ายของคนทำงานผิดกฎหมายนี้ จะรู้กัน ทุกคนจะใส่นาฬิกายี่ห้อ TiTan เหมือนกัน
ชายในชุดสูทหรู ซึ่งเป็นหัวหน้าของพิงก์ ก้าวออกมาจากสำนักงาน
หน่วยเฉพาะกิจตรงเข้าประกบ เขาพยายามขัดขืน แต่ก็ถูกจับล็อกตัวไว้ มือไขว้หลัง ตำรวจดึงเสื้อขึ้น
เห็นนาฬิกายี่ห้อ TiTan
ภาพในจอโทรทัศน์ ผู้ประกาศข่าวรายงานข่าวต่อเนื่อง
"แม้ผู้มีรายชื่อ ต่างปฏิเสธไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไททัน และอ้างว่านี่เป็นการจงใจใส่ร้ายกันอย่างน่าละอายที่สุด แต่ข้อมูลนี้ก็ได้นำไปสู่การตรวจสอบครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ แต่หลักฐานก็โจ่งแจ้งเกินกกว่าที่จะมองข้าม"
เจนมองดูข่าวนั้นด้วยสีหน้าโกรธแค้นสุด ๆ
"ก็ได้เกิดคำถามจากผู้คนมากมาย ถึงความโปร่งใสของบุคคลสำคัญหลายอาชีพ ในหลายประเทศ โดยเฉพาะที่มาของรายได้ ตลอดช่วงสิบปีที่ผ่านมา"
เจนยกปืนขึ้นเล็งตรงที่จอทีวี เสียงปืนปัง เสียงทีวีเงียบหายไป พร้อมแสงทีวีที่ดับวูบ
สีหน้าเจนเต็มไปด้วยความเคียดแค้น มองไปที่นาฬิกา TiTan
นาฬิกาหลายเรือนโดนผู้หญิงคนหนึ่งจับยัดไส่กระเป๋า แล้วจะวิ่งออกไป
"แม้ผู้มีรายชื่อ ต่างปฏิเสธไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไททัน และอ้างว่านี่เป็นการจงใจใส่ร้ายกันอย่างน่าละอายที่สุด แต่ข้อมูลนี้ก็ได้นำไปสู่การตรวจสอบครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์"
แต่ยังวิ่งมาได้ไม่กี่เมตร ก็มีหน่วยเฉพาะกิจเข้ามาขวางหน้าไว้
หญิงผู้นั้นมองตรงไปอย่างตกใจ เธอจึงต้องหยุด นั่งนิ่งด้วยความสับสนและตื่นกลัว
เจ้าหน้าที่พร้อมปืนก้าวออกมา เดินตรงมายังเธอ ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
หญิงคนขับก้าวออกมา ยกสองมือขึ้นยอมมอบตัว
ตำรวจเข้ามาจับ
ในห้องทำงานเคน เคนกับพิงก์ยืนมองจอคอมพิวเตอร์ที่รายงานการทลายไททันและผู้สมคบคิดทั้งหลาย เคนเดินเข้าไปจับมือพิงก์
"ทุกอย่างจะได้กลับไปเหมือนเดิม แล้วเราได้ทำในสิ่งที่ติดค้างกันมานานซะที"
"สิ่งที่ติดค้าง ? อะไรเหรอคะ"
เคนลุกขึ้นเดินเข้าไปหาพิงก์
"งานแต่งงานยังไงล่ะครับ คุณรับปากไว้แล้วนะ ว่าจะแต่งงานกับผม"
"ค่ะ"
"เรายังจะแต่งงานกันอยู่ใช่ไหม"
"ค่ะ"
เคนโอบเอวพิงก์ดึงเข้ามากอดและจูบ
ทันใดนั้น ประตูก็เปิดพรวด เจ๊สาเข้ามาอย่างรีบร้อน
เจ๊สาประกาศทันที "เร็วเคน พิงก์ น้ายักษ์ให้..."
เจ๊สาชะงักอยู่แค่นั้น
เจ๊สาอ้าปากค้าง พูดติด ๆ "ให้... ให้..."
ทั้งคู่ผละออกจากกัน
"ให้อะไรเหรอเจ๊สา"
"น้ายักษ์ให้ตามทุกคนไปประชุมด่วนน่ะ ... เอ้อ เจ๊ไปรอที่ห้องประชุมก่อนนะ"
เจ๊สารีบร้อนออกไป เคนกับพิงก์หันกลับมองหน้ากันแล้วยิ้มขำ ๆ อาการของเจ๊สา
ทุกคนมารวมกันอยู่ในห้องประชุม
ยักษ์มองทุกคนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ก่อนอื่น น้าต้องขอขอบคุณทุกคน ที่ทุ่มเททำงานให้กับ Giant & Janet มาโดยตลอด แต่งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา มีเริ่มก็ต้องมีเลิก"
บับเบิ้ลถาม "เดี๋ยวนะครับน้ายักษ์ น้าจะบอกว่า พวกผมกำลังจะตกงานกันเหรอครับ"
"ฮือ บริษัทนี้เกิดขึ้นมาจากคนสองคน ถึงได้ชื่อว่า Giant & Janet ไง ในเมื่อตอนนี้มีแต่ Giant ไม่มี Janet แล้ว Giant & Janet จะอยู่ต่อไปได้ยังไงล่ะ"
ทุกคนมีสีหน้าเศร้าและหดหู่
"น้ายักษ์ครับ ถึงจะมีไม่พี่เจน แต่พวกผมสัญญา ว่าทำให้ Giant & Janet กลับมาแข็งแรงและมีชื่อเสียงอีกครั้งให้ได้ครับ" เคนว่า
"ใช่ค่ะ เราจะช่วยกันหางาน และล็อคลูกค้าไม่ให้หนีหายไปไหนได้เลยค่ะ" นับดาวบอก
"ถูกต้องค่ะ เราจะขยายงาน รองรับแนวโฆษณาใหม่ ๆ ให้มากขึ้นด้วย" พิงก์ว่า
"ขอบใจทุกคนมาก แต่ Giant & Janet เกิดขึ้นมาจากความรัก ที่มีน้ามีกับกับคุณเจนจนน้าเปิดบริษัทนี้ เพราะต้องการสร้างสิ่งที่มีความหมายขึ้นมาด้วยกัน แต่ตอนนี้มันจบแล้ว น้าขอประกาศปิด Giant & Janet ณ บัดนี้"
ทุกคนหน้าเหวอ ตกตะลึง พูดไม่ออก จนกระทั่งยักษ์
"และในโอกาสเดียวกันนี้ น้าขอประกาศกับทุกคนซึ่งมีความสำคัญกับน้าอย่างที่สุด ว่าเราจะยังไม่แยกย้ายกันไปไหน ..."
ทุกคนมองยักษ์อย่างประหลาดใจสองเด้ง
"เพราะว่าน้าได้เปิดบริษัทใหม่แล้ว ชื่อว่า Don’t Sleep Agency"
ทุกคนยิ้มออก
"และทุกคนจะเริ่มงานในนาม Don’t Sleep Agency กันนับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป"
ทุกคนเฮลั่นอย่างมีความสุข
เคนยิ้มให้พิงก์ ซูซี่ยิ้มให้พุฒิ
เคนก้าวเข้าไปในห้องขังพิเศษ พิงก์ก้าวตามมาด้วยสายตาเป็นห่วง เคนหันกลับไปมองพิงก์
"ผมพร้อมแล้ว"
"ฮือ คราวนี้เคนจะต้องชนะ"
พิงก์บอกกับเคน แล้วก้าวออกจากห้องนั้นไป
ประตูปิด เคนหันกลับมา เดินมากลางห้อง
ภาพหลายมุมของเคนปรากฏบนจอมอนิเตอร์ในห้องสังเกตการณ์
พุฒิกับซูซี่ยืนดูอย่างใจจดใจจ่อ พิงก์เดินเข้ามามองด้วยสายตาห่วงใย
เคนนั่งลงบนเตียง พูดเน้น ๆ กับตัวตนที่อยู่ในร่างของเขา
"ออกมาเลย King Crow ฉันรอแกอยู่"
เคนนอนหลับตาอยู่บนเตียง หลับตานิ่งชั่วครู่ เมื่อเคนก็ลืมตาขึ้นมา ดวงตาอันแข็งกร้าวดุดันบอกให้รู้ว่าเขากลายเป็น King Crow ไปแล้ว
King Crow ลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะยิ้มกวน ๆ
"ฮึ ! มุกเดิมอีกแล้ว"
King Crow มองตรงไปที่กล้องวงจรปิด
"ถามจริง ไม่เบื่อกันมั่งหรือไง คิดจะขังฉันไว้แบบนี้ตลอดไปเลยเหรอ"
พิงก์ พุฒิ และซูซี่ มอง King Crow ในมอนิเตอร์อย่างลุ้น ๆ ว่าจากนาทีนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้น
King Crow มองกวน ๆ
"ฉันว่าพวกแกก็คงเบื่อไม่แพ้ฉันหรอก แทนที่จะต้องมาติดอยู่ในห้องน่าเบื่อ ๆ นี่ เราออกไปหาอะไรสนุก ๆ ทำกันไม่ดีกว่าเหรอ" เมื่อไม่มีเสียงตอบใด ๆ เขาก็เดือดดาลขึ้นมา " โธ่เว้ย ! พูดอะไรกันมั่งสิวะ หรือมัวแต่กลัวหงอขี้ขลาดตาขาวกันอยู่"
ในเวลานั้นเอง เสียงเคนก็ดังขึ้น
"King Crow ไม่มีใครเขากลัวแกหรอก"
เคนก้าวเข้ามา King Crow หันไปหาเคน แล้วยิ้มแบบไม่มีอะไรกังวล
"ไอ้เคน โผล่หัวมาได้แล้วเหรอ"
"มาตกลงกันดีกว่า ถ้าฉันชนะแก แกต้องไปจากชีวิตฉัน"
"แล้วถ้าฉันชนะล่ะ แกจะยอมบ๊ายบาย ลาขาดจากร่างนี้ไปเลยหรือเปล่า"
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่มีทางแพ้แกหรอก"
"ไปกินยาอะไรมาเนี่ย ถึงได้มั่นใจขนาดนี้"
"รอดูเอาเองก็แล้วกัน"
"ได้เลย"
King Crow ตั้งท่าเตรียมต่อสู้ เคนตั้งท่าเช่นกัน แต่คราวนี้เขาทำท่าเดียวกับ King Crow ไม่ผิดเพี้ยน
"แกทำอะไรของแกวะ เลียนแบบฉันหรือไง"
"เปล่า นี่ไม่ใช่การเลียนแบบ แต่เป็นวิธีชนะต่างหาก"
King Crow เข้าจู่โจมเคน แต่เคนหลบแล้วสวนกลับด้วยท่าที่ King Crow เพิ่งใช้เล่นงานเขา
หมัดของเคนซัดเข้าที่ร่าง King Crow จน King Crow เซไป เมื่อตั้งหลักได้ King Crow ก็ชักยั้วะ
"นี่ยังไม่ใช่เลียนแบบอีกเหรอวะ"
"ม่าย..."
ทั้งคู่เข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือด King Crow เลือดขึ้นหน้า พยายามเล่นงานเคนเต็มที่ แต่ยิ่งโกรธ King Crow ก็ยิ่งพลาด เคนใช้ท่วงท่าของ King Crow เล่นงาน King Crow เอง การต่อสู้ทำให้ข้าวของเครื่องใช้ในห้องนั้น พังพินาศแตกกระจายหมด สุดท้าย King Crow ก็ถูกอัดกระแทกอย่างจัง เคนตามไปซ้ำจน King Crow ลุกไม่ขึ้น
เคนยืนจ้อง King Crow
"ทีนี้จะยอมรับได้หรือยัง ว่าแกแพ้"
King Crow กัดฟันอย่างโกรธแค้น
พิงก์ พุฒิ และซูซี่ มองดูเหตุการณ์ในจอด้วยความตื่นเต้น ในสายตาพวกเขาไม่มีร่างเคน มีแต่ King Crow ที่พยายามลุกแต่ลุกไม่ขึ้น
"โอ๊ย"
ซูซี่เป็นห่วง King Crow มาก
"คิง !"
ซูซี่หันเดินไปอย่างร้อนใจ พุฒิรีบดึงซูซี่ไว้
"อย่าไป !"
ซูซี่ชะงักหยุด
"ถ้าเข้าไปตอนนี้ ทุกอย่างที่ไอ้เคนทำอาจสูญเปล่า"
ซูซี่สะบัดหลุดจากพุฒิ แล้วรีบร้อนออกไป
พิงก์มองพุฒิอย่างเข้าใจและเห็นใจทุกคน ทั้งพุฒิ ซูซี่ และตัวเธอเอง
จอมอนิเตอร์ ซูซี่เข้าไปในห้องขังพิเศษ พุ่งตรงไปหา King Crow
เคนนั่งพิงผนังหมดสภาพอยู่ ซูซี่รีบเข้าไปประคองเขา
"คิง คุณเป็นยังไงบ้าง"
เคนเงยหน้าขึ้น มองไปซูซี่ พูดด้วยน้ำเสียงของเจ็บระบมไปทั้งตัว
"ซูซี่ นี่ผมเคน ไม่ใช่คิง"
"แล้วคิงล่ะ"
"เขาคงไม่กลับมาแล้วล่ะ"
สีหน้าซูซี่เปลี่ยนเป็นเศร้าและผิดหวังอย่างที่สุด ซูซี่น้ำตาไหลมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
พิงก์กับพุฒิตามเข้ามาในห้อง
"ไอ้เคน"
"เคน !"
เคนผละจากซูซี่เข้าไปกอดพิงก์
"มันจบแล้วใช่ไหม ?"
เคนพยักหน้า "ฮือ มันจบแล้ว"
พิงก์กอดเคนดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี พุฒิยืนอึ้งที่เห็นซูซี่ร้องให้ที่เคนไม่ไช่คิงโคร์ว
ต่อมา ซูซี่วิ่งขึ้นบันใดมาตามเคนมา
"เคนชั้นขอคุยด้วยหน่อย"
"มีอะไรเหรอ"
"เคน ต้องยกเลิกการแต่งานไปก่อนนะ"
"ทำไมละ"
พุฒิเดินมาได้ยินพอดี
"นะชั้นขอ เคนต้องยกเลิกงานแต่งไปก่อนนะ"
"ผมยกเลิกไม่ได้ เชื่อผมเถอะผมคิดดีแล้ว"
พุฒิเดินเข้ามาเห็นซูซี่พยายามอ้อนวอนให้เคนยกเลิกการแต่งงาน
"รีบไปอธิบายมันก่อนเถอะ งอนเก่งด้วย"
"เดี๋ยวก่อนก็ได้ เรื่องนี้สำคัญกว่า"
สายตาพุฒิเห็นเคนซูซี่หันมาเห็นเขา แต่ซูซี่ไม่ยอมหยุด พยายามขยั้นขยอให้เคนยกเลิกการแต่งงานให้ได้ พุฒิทนฟังไม่ได้เดินออกไป เคนกับซูซี่เห็น ซูซี่เครียดแต่ต้องการที่จะคุยกับเคนต่อ
พุฒินั่งอยู่ในห้องเซ็งๆ ซูซี่เดินเข้ามา พุฒิเหมือนทำเป็นไม่เห็น
"พุฒิ"
พุฒิหันมาทำเป็นเซอร์ไพรส์
"อ้าวซูซี่ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
ซูซี่ทั้งเอ็นดูในความขี้งอน แต่ในเวลาเดียวกันก็หมั่นใส้
"มาหลังจากคุณไปแอบดูชั้นคุยกับเคนนะซิ เสียดายคุณน่าจะอยู่ดูให้จบชั้นจะได้ไม่ต้องตามมาอธิบาย"
พุฒิเริ่มเดือดโดยไม่ยั้งคิด
"จะอยู่ดูเพื่อสงสารคุณหรือไง ผมเข้าใจ"
"พุฒิ อะไรของคุณอีกเนี่ย"
"ก็การที่ไอ้เคนไม่ยอมยกเลิกการแต่งงาน มันก็คงต้องทำให้คุณเสียใจไม่ไช่เหรอ"
ซูซี่เริ่มเหนื่อยกับความขี้หึงของพุฒิ แต่ยังยิ้มอยู่
"เดี๋ยวนะ ..อย่าบอกนะ..คุณคิดว่าชั้นให้เคนยกเลิกงานแต่งเพราะชั้นมีใจให้เขางั้นเหรอ"
"จะให้ผมคิดว่าไงละครับ ปฏิกิริยาของคุณตอนที่ไอ้เคนมันบอกว่ามันคือเคนไม่ไช่คิงโคร์ว มันอธิบายทุกอย่างอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้พอเคนจะแต่งงานคุณเลยยิ่งทำใจไม่ได้ ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมมาทีหลัง"
"มันไม่ไช่อย่างนั้นพุฒิ"
"คุณไม่ต้องอธิบายหรอก ผมบอกแล้วไงว่าผมเข้าใจ"
"พุฒิ"
พุฒิหันหลังให้
"ผมเหนื่อยแล้ว คุณมีอะไรอีกไหม"
ซูซี่โกรธ
"มี ชั้นจะต้องไปทำภารกิจที่ต่างประเทศ"
พุฒิยังงอนอยู่ แต่ก็เริ่มใจไม่ดี แต่ยังไม่หันไปหาซูซี่
"เหรอ..ที่ไหน"
ซูซี่ยิ่งงอนหนักเข้าไปอีก
"อังกฤษ มากกว่านี้ชั้นบอกไม่ได้"
"เหรอ เมื่อไหร่"
ทั้งสองคนชั่งใจว่าใครจะยอมก่อน สุดท้ายเป็นซูซี่ที่น้ำตาคลอเดินออกไป
"วันนี้"
ซูซี่เดินออกไป พุฒิช็อกจะหันไปหา แต่ซูซี่ไปเสียแล้ว
วันใหม่ .... Wedding studio เจนมาทำทีติดต่องานแต่ง
งานแต่งงาน พิงก์แต่งตัวเจ้าสาว เคนคอยหน้าห้อง พอพิงก์ออกมา เคนได้แต่มอง
"เอา จะมองอย่างนี้ทั้งวันเลยเหรอ ไม่เคยเห็นหรือไง" เจ๊สาว่า
"เคยเห็น แต่วันนี้สวยกว่าเมื่อวาน อยากมองนานๆ"
"หมายความว่าพอพิงก์แก่ไม่สวยแล้ว เคนจะไม่มองหรือ"
"มองซิ สำหรับเคนทุกวันพิงก์สวยกว่าเมื่อวาน"
เจ๊สาทนไม่ได้
บับเบิ้ลบอก "หวานเลี่ยนมากเอาไว้พูดกันสองต่อสองตอนส่งตัวแล้วดีกว่าไหม ลงไปกันได้แล้วแขกรออยู่"
เคนจูงพิงก์เดินออกไป บับเบิ้ล เจ๊สามองอย่างชื่นชม
มุมหนึ่งใกล้โรงแรม นักประดาน้ำโผล่ขึ้นมาจากน้ำ
หน้างาน ซูซี่เดินเข้ามาในงานหน้าตาเครียด
ที่จุดลงทะเบียนหน้างาน แขกกำลังทยอยเข้างาน เจ๊อูนกับนับดาว กำลังดูแลแขกอยู่ เจ๊อูนพาแขกเข้างาน ซูซี่เดินเข้ามาในงาน พุฒิโผล่ดักหน้างาน
"พุฒิ"
"ไช่ครับผมเอง หายไปตั้งนาน ยังจำผมได้เหรอครับ"
พุฒิมองหน้าซูซี่
"คุณ ชั้นไม่มีเวลาอธิบาย งานนี้ต้องยกเลิกไปก่อน"
พุฒินิ่ง
"ยกเลิกทำไม เพราะคุณยังทำใจไม่ได้งั้นเหรอ"
ซูซี่ไม่มีเวลาจะอธิบาย
"เคนอยู่ไหน ชั้นจะพูดกับเขา"
"ผมป็นเพื่อนเจ้าบ่าวมีอะไรก็พูดกับผมได้"
ซูซี่จะเดินเข้าไป พุฒิเดินไปดักหน้า ซูซี่เริ่มโมโห
"พี่พุฒิเลิกทำตัวเป็นเด็กซักทีได้ไหม นี่มันเป็นเรื่องซีเรียนะ"
"แล้วผมไม่ซีเรียสตรงไหน บอกผมมาซิ"
ซูซี่เดินเข้าไปหาผู้จัดการงาน
"ขอโทษนะคะ ห้องแต่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวอยู่ตรงไหนเหรอคะ"
ผู้จัดการมองซูซี่
"อยู่ชั้นบนนะครับ แต่นี่ไกล้ฤกษ์เจ้าบ่าวเจ้าสาวน่าจะลงมาแล้วนะครับ"
พุฒิเดินมาดึงซูซี่ไปในครัว
ผู้จัดการมองตามทั้งคู่
"พวกมันมาครบแล้วครับ"
ชุดประดาน้ำขึ้นมาจากน้ำมาอยู่ที่โป๊ะ กลุ่มนั้นถอดเสื้อออกมาเป็นเจน ผู้ช่วยที่เหลือเอาถุงใส่ระเบิดออกมา
"ดีมากทำตามแผนได้เลย"
เจนมองเหี้ยม
พุฒิดึงซูซี่เข้ามาในบริเวณครัว ซูซี่สลัดมือพุฒ
"พุฒิ เจนยังไม่ตาย มันจะมาล้างแค้นเคน"
"เหรอ คุณรู้ได้ไง"
"คิดว่าฉันหายไปไหนมาเหรอ ฉันระแวงแต่ที่เรายังไม่เจอศพเจน"
"แล้วทำไมไม่บอกผมละตั้งแต่ทีแรกละ"
"ชั้นรู้ว่าพวกมันแฝงตัวมาในงานไม่อยากให้มันรู้ตัว"
"แค่นี้เองหรอ ถ้างั้นก็ไม่มีอะไรไหม่"
ซูซี่งงมองหน้าพุฒิ
"ผมก็รู้เหมือนกับคุณนะแหละ"
"คุณรู้"
"ไช่"
"แล้วทำไมคุณไม่บอกชั้นตั้งแต่ที่แรก"
"ก็คุณไม่ถามนี่"
บ๋อยเข็นรถเข้า พุฒิดึงซูซี่เข้าไปหลบหลังบาร์ ยกนิ้วบอกให้เงียบ บ๋อยจะเอาของจะไปเสิร์ฟ เห็นปืนในรถเข็นคันนั้น
"พวกมันปลอมตัวมาเป็นพนักงานเสิร์ฟ เราคอยให้เจนโผล่มาก่อน"
บ๋อยเอื้อมตัวจะมาหยิบของ ทำให้สองคนต้องเข้าไปไกล้ขึ้น พุฒิมองซูซี่
"ผมคิดถึงคุณนะ"
ซูซี่มองพุฒิดุๆ
"มันไช่เวลาบอกความคิดถึงไหมเนี่ย"
"แล้วจะให้ผมบอกคุณตอนไหน เอะอะคุณก็ไปไม่บอกซักคำ"
"ชั้นขอโทษ ก็ชั้นกลัวว่าคุณจะไม่เข้าใจ"
"ขอโทษเหรอ ได้ งั้นผมจะให้โทษ" พุฒิเข้าไปจูบซูซี่
ทันใดนั้นบ๋อยก็โผล่มาดูสองคน พุฒิซูซี่ช่วยกันจัดการบ๋อย
"เห็นไหมว่าเราเข้าขากันขนาดไหน"
ซูซี่ส่ายหน้าในความทะเล้นของพุฒิ
"พุฒิ"
ซูซี่ชี้ไปที่รถเข็นอีกคันที่จอดอยู่ในครัว
พิงก์ตัวปลอมเดินออกมาจะไปที่แท่นทำพิธี คนมองกันฮือฮา เช่นเดียวกับเคนตัวปลอม ยืนคอยเจ้าสาวอยู่กับหลวงพ่อ แล้วน้ายักษ์ก็จูงเจ้าสาวออกมา แขกตื่นเต้นถ่ายรูปเจ้าสาวกันยกใหญ่
เจ้าสาวเดินถึงปรัมพิธี หลวงพ่อกล่าวนำ
"เคน คุณจะรับ พิจิตราเป็นภรรยาของคุณไหม คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเขา ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเขาเขาและให้เกียรติเขาชั่วชีวิตของคุณหรือไม่"
"ครับ"
"พิจิตรา คุณจะรับ เคนเป็นสามีของคุณไหม คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเขา ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเขาเขาและให้เกียรติเขาชั่วชีวิตของคุณหรือไม่"
"คะ"
"จะมีใครคัดค้านไหม ถ้าไม่มีใครคัดค้าน....ผมจะถือว่าคุณสองคนเป็นสามีภรรยากันเรียบร้อยสมบูรณ์แบบแล้ว"
หลวงพ่อยังพูดไม่หมด เจนก็โผล่มาพร้อมลูกน้อง
"ฉันขอคัดค้าน"
ทุกคนหันไปมองรวมทั้งยักษ์
"เจน คุณยังไม่ตาย"
เจนไม่ได้สนใจยักษ์
"ชั้นไม่ยอมให้พวกแกมีความสุขได้แต่งงานก่อนตายหรอก"
เคนโผล่มาจากข้างของเจน เอาปืนจ่อเจน
"ชั้นก็คิดว่าถ้าแกไม่ตายแกต้องมางานแต่งชั้นแน่"
"เคน..เป็นไปได้ไง"
คู่บ่าวสาวข้างล่างหันมาเป็นตัวปลอม !
"ฉลาดมาก เอาชั้นซะเชื่อสนิทเลย ไม่เป็นไรยังไงแกก็ต้องเสียใจไปตลอดชีวิตอยู่ดี ฆ่าพวกมันให้หมด"
ลูกน้องหันกระบอกปืนลงล่างแล้วยิงลงไป ผู้คนแตกตื่นจะออกประตู แต่ประตูล็อกหมด แต่พอลูกน้องกดไกปืนกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยามยามชักโหลดกระสุน ระหว่างนั้น พุฒิ ซูซู่ออกมาจากข้างหลัง จัดการโจรทั้งหมด
"มือปืนอะไรวะไม่ยอมเช็คปืนก่อนไช้"
พุฒิเอาลูกกระสุนปืนออกมาโชว์ให้เห็น เจนโมโหเสียท่าเคน ยิงเคน เคนหลบแต่พอจะวิ่งไปอีกทาง พิงก์มาดักไว้
"ยอมเถอะเจน แกไม่มีทางหนีได้อีกแล้ว"
เจนวางปืนแล้วยกมือขึ้น สองคนโล่งใจนึกว่าเจนยอมแพ้ เจนหันมายิ้ม
"ใครบอกว่าไม่มีทาง"
เจนชูมือขึ้นในมือเธอมีสวิตช์ควบคุมระเบิด
"เคนแกคงจำได้ซินะว่านี่คืออะไร ปุ่มกดระเบิดไง"
เคนพิงก์ตกใจ
"ถ้าชั้นปล่อยสวิตช์หรือแขนชั้นตกลงมาต่ำกว่าหัวชั้นเมื่อไหร่ คนทั้งหมดในห้องนี้เละแน่ๆ หลีกทางให้ชั้นไปได้แล้ว ชั้นเมื่อยง่ายด้วยนะ"
เจนทำท่าเหมือนจะลดแขนลงผู้คนตกใจ เคนหันไปมองเจ๊หว่าง เจ๊หว่างพยักหน้าคอนเฟิร์ม
"เจนหยุดเถอะ คุณจะทำยังงี้ทำไม ผมขอร้องนะเจน เห็นแก่ผมเถอะ" ยักษ์ว่า
"แกเป็นใครที่ชั้นต้องฟัง"
"ผมคือยักษ์ไงเจน เราเคยรักกันนะเจน ผมกับคุณ giant and janet ไง"
จังหวะที่เจนเผลอ พิงก์เก็บปืน หมายจะจับตัวเจน แต่เจนพริ้วหลบถีบพิงก์กระเด็นไป เจนหันจะหนี เคนเข้ามาจับมือเจนไว้ได้พอดี เจนเล่นงานเคน แต่เคนไม่ยอมปล่อยมือ พุฒิซูซี่จะวิ่งมาช่วย
"ไม่ต้องมา ลงไปช่วยกันหาว่าระเบิดอยู่ไหนแล้วให้เจ๊หว่างปลดชนวนเร็ว"
พุฒิรีบวิ่งลงไปข้างล่างช่วยกันหาระเบิด ข้างบนพิงก์พยายามช่วยเคนจับเจน แต่โดนเจนเล่นงานจนสะบักสะบอม เจนชักมีดออกมาเล่นงานพิงก์ พิงก์หลบล้มลงที่พื้น แต่ปัดมีดเจนหล่นที่พื้น เจนดึงมีดมาอีกเล่มหวังจะเล่นงานเคน พิงก์เห็นเคนโดนเจนเล่นงานหนักแต่ไม่ยอมปล่อยมือเจน จนสุดท้ายเคนพลาดท่าจะโดนเจนแทง ยักษ์มาจากข้างหลังแทงเจนทั้งน้ำตาแล้วจับมือเจนแทนเคน ยักษ์ตะโกนลงไปข้างล่าง
"ช่วยกันหาระเบิดเร็ว"
"จะให้ไปหาที่ไหนละครับ แล้วระเบิดมันหน้าตายังไงครับ" บับเบิ้ลถาม
"ไม่รู้เหมือนกันแต่ถ้าเห็นแล้วจะรู้เอง"
ข้างล่างผู้คนช่วยกันหาแบบพลิกแผ่นดิน ที่ร่างเจนจะหมดลมจะร่วงลงกับพื้น แต่ยักษ์ไช้แรงทั้งหมดดึงเจนไว้ไม่ให้ระเบิด
"ผมรักคุณนะเจน ในชีวิตผมไม่เคยขออะไรเลย บอกผมเถอะว่าระเบิดอยู่ไหน"
สองคนมองตากันก่อนที่เจนจะหมดลม เจนกระซิบในหูยักษ์
"มันอยู่ในโพเดี้ยมบนเวที"
"ระเบิดอยู่นี่"
บับเบิ้ลชี้ไปที่ระเบิด พุฒิเคนซูซี่พิงก์วิ่งไปที่โพเดี้ยมพร้อมเจ๊หว่างและเฮียฮะ เจ๊หว่างมองไปข้างในระเบิด พยายามหาวิธีเอาระเบิดออกมาจากโพเดี้ยม
"มันมีตัวจุดระเบิดสองตัว ตัวนึงติดไว้กับโพเดี้ยม อีกตัวนึงเป็นรีโมทคงสั่งการมาจากมือเจน"
"เราก็เอามันออกมาจากโพเดี้ยมก่อนซิฮะสว่าง"
"นั่นแหละคือสิ่งที่ชั้นกำลังทำอยู่ แต่มันมีสายไฟที่ส่งไฟไปที่ระเบิดจากตัวโพเดี้ยม ถ้าขาดมันก็ระเบิดเหมือนกัน"
"เจ๊ก็เอาสายไฟอีกเส้นหลอกบายพาสกระแสไฟซิฮะสว่าง"
"ชั้นก็กำลังทำอยู่ แต่มันไม่มีสายไฟ"
"ก็เอาอะไรก็ได้ที่สามารถนำกระแสไฟได้ ซิสว่าง"
"โอยถ้ารู้มากขนาดนี้มาทำเองเลยไหม แล้วอย่าเรียกชั้นว่าสว่าง เรียกหว่างเฉยๆก็พอ"
บับเบิ้ลถาม "ไช่เวลาทะเลาะกันไหม เจ๊ ครับ รีบๆทำเถอะครับ ผมไม่อยากตายครับ"
"แล้วใครอยากตายมั่งละ อีตุ้ด ชั้นก็ไม่อยากตายเหมือนกัน"
"ผมไม่ไช่ตุ๊ดนะครับ ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะครับ"
"ถ้าแกเป็นผู้ชายทั้งแท่ง โลกนี้คงไม่มีผู้หญิงแล้วละ"
"ก็ตุ๊ดๆทอมๆพอๆกันนะ แหละจะทะเลาะกันทำไม กู้ระเบิดก่อนไหม" นับดาวว่า
ทั้งบับเบิ้ล เจ๊หว่าง เฮียฮะ รุมนับดาว
"เงียบเลยอีชะนี"
เจ๊สาโวย "โอ้ยหยุดทะเลาะกันได้แล้ว น้ายักษ์จะไม่ไหวแล้วนะ"
"ก็มันเริ่มก่อน"
"เงียบ" เจ๊สาว่า
บับเบิ้ลจะต่อ "ก็"
"หุบปาก"
แล้วเจ๊สาก็หันไปหาเฮียฮะและนับดาว บอก
"หุบปาก"
กลุ่มเจ๊หว่างค่อยสงบลง
น้ายักษ์บอก "ชั้นอยู่ได้มากสุดไม่เกินห้านาที เคน พุฒิหาทางออกได้ไหม"
"ประตูมันหนามาก ถึงจะยิงก็ไม่น่าจะเปิดได้ ขอกิ๊ปหรือลวดอะไรก็ได้หน่อย" เคนว่า
พิงก์ถอดกิ๊ฟออกจากผมแล้วผลักประตูให้เคนสะเดาะกุญแจได้สะดวก พิงก์เอามือถือถ่ายกุญแจเอามาขยายดู
"กุญแจรุ่นนี้มีกลไกล็อกสองชั้นนะเคน"
เคนพยายามสะเดาะกุญแจ
ทางด้านเจ๊หว่างบอก "ปลดระเบิดออกจากโพเดี้ยมได้แล้ว แต่ปลดชะนวนรีโมทไม่ได้"
ยักษ์อยู่ข้างบน ดูท่าทางไม่ไหวแล้ว
"เร็วชั้นจะไม่ไหวแล้ว"
เคนสะเดาะประตูอออกไปได้
"พุฒิ ซูซี่ เอาระเบิดไปทิ้งข้างนอกเร็ว" เคนสั่ง
ยักษ์ค่อยๆร่วงลง พุฒิซูซี่เอาระเบิดออกมา
"ระวังห้ามทำตกเด็ดขาด"
พุฒิหันมาถามอะไรนะ พุฒิเบรคทำให้ซูซี่เข้ามาชน ระเบิดหลุดออกจากมือ ทุกคนกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่เคนกับพิงก์กระโดดรับไว้ได้ทัน ทุกคนโล่งอก ได้อึดใจนึงก่อนที่เจ๊สาจะตะโกน
"น้ายักษ์ไม่ไหวแล้วเร็ว"
ทุกคนเห็นยักษ์ค่อยๆร่วงลงมา เคนพิงก์ค์รีบเอาระเบิดวิ่งออกไป น้ายักษ์ร่วงนั่งลงกอดเจน คนลุ้น เคนพิงก์ทิ้งระเบิดที่น้ำพุ ดวงไฟระเบิดกะพริบก่อนตูมกลางอากาศ ทั้งคู่ต่างกระโดดหมอบ เห็นระเบิดพวยพุ่ง
ยักษ์นั่งเสียใจที่เจนตาย
วันใหม่ที่คอนโดฯ เคนเอนตัวลงนอนบนเตียง พิงก์เอนตัวลงนอนข้าง ๆ
"เหนื่อยจังเลย"
"แต่ก็สนุกเป็นบ้า"
"ค่ะ"
ทั้งสองคนหลับตาลง ใบหน้ายิ้มละไม
ผ่านเวลา .... ในวันหนึ่ง พิงก์ลืมตาขึ้นมา เรียก
"เคน เคนคะ"
ไม่มีเสียงตอบ พิงก์ชักนึกเอะใจ หันไปข้าง ๆ ก่อนลุกขึ้นนั่ง
"เคน !"
พิงก์มองไปรอบ ๆ อย่างตกใจ
"เคน ! เคนอยู่ไหนน่ะ"
เคนเดินเข้ามามองพิงก์ ถามเรียบ ๆ
"ผมอยู่นี่"
พิงก์ถอนใจโล่งอก
"เฮ่อ ! โล่งอกไปที"
เคนเดินเข้าหาพิงก์
"คุณคงคิดว่าผมออกไปทำอะไรข้างนอกอีกล่ะสิ"
"แล้วเคนไปทำอะไรมาล่ะ"
"ก็แค่ไปลาใครบางคน"
ด้านข้าง เคนมองตรงไปที่กระจก
ในกระจก King Crow และยูซ่ายืนคู่กันอยู่ในนั้น
"ลาก่อน"
King Crow บอก "คิดถึงกันเมื่อไรก็บอกแล้วกัน"
"คงไม่มีวันนั้นหรอก King Crow"
"ไปก่อนนะเคน ฉันคงไม่มีวันลืมคุณ"
"ผมก็เหมือนกัน โชคดีนะยูซ่า"
"บาย"
King Crow กับยูซ่าหันหลังเดินไป
เคนมองตรงไป
ในกระจก King Crow และยูซ่าไม่อยู่แล้ว มีแต่เพียงเงาสะท้อนของเคน
พิงก์ยิ้ม
"ลากันเรียบร้อยนะ"
"ฮือ ต่อจากนี้ก็เหลือแต่เราแล้วหละ"
"ใครว่าล่ะ"
เคนงง "ยังไงนะ"
พิงก์ชี้ไปที่ท้อง
"ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะเป็นเคนน้อย หรือว่าพิงก์น้อย"
เคนยิ้มดีใจสุด ๆ "จริงเหรอ"
พิงก์พยักหน้า
"สุดยอดเลยอ้ะ"
เคนดึงพิงก์เข้าไปกอดไว้แน่น ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุขที่สุด
จบบริบูรณ์...
