พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 13 : อดีต “เจ๊หว่าง” เป็นนักกู้ระเบิด
บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
ยูซ่าและคนอื่น ๆ กำลังดูภาพจากโทรศัพท์ซึ่งซูซี่เปิดให้ดู ภาพของ King Crow ซึ่งถูกบันทึกไว้ล่วงหน้า
King Crow พูดกับกล้อง
"ฉันให้เวลาสิบห้านาที ถ้าครบกำหนดเวลาเมื่อไร คนของฉันจะจุดระเบิด แล้วทุกอย่างในนี้จะพังพินาศไม่มีเหลือ"
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และบรรดาสาว ๆ ที่ถูกมัดอยู่ต่างตื่นกลัวลนลาน
ยูซ่าตกใจมาก
"ไม่ ! อย่าทำอะไรพวกเขานะ"
"ยูซ่า ความหวังเดียวของคนพวกนี้คือเธอ คิดให้ออกว่าแฟลชไดรฟ์อยู่ที่ไหน เราจะเริ่มจับเวลากันเดี๋ยวนี้ ติ๊กต็อก ๆ ๆ"
ยูซ่าดูเครียดมาก คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดอย่างที่สุด
ซูซี่กดหยุดคลิป มองจ้องยูซ่า
"เธอคงรู้นะยูซ่า ว่าคนอย่าง King Crow ไม่พูดอะไรเล่น ๆ"
"พวกเธอทำได้ยังไง ในเมื่อฉันจัดคนไปเฝ้าดูที่นั่นอยู่ตลอด" เจนว่า
ซูซี่ ยิ้มเยาะ "ฮึ ! คนของคุณน่ะเหรอ"
ที่บาร์ยูโทเปียเวลากลางคืนในเวลาเดียวกัน
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และบรรดาสาว ๆ ยังถูกมัดอยู่ที่เดิม ทุกคนมีอาการอ่อนล้า อีกมุมหนึ่งมีร่างเจ้าหน้าที่ฟีนิกซ์สองคนถูกมัดอยู่ มีเทปปิดปากไว้
ซูซี่มองเจนและยิ้มเหี้ยม
"คนของคุณนั่นแหละที่ต้องตายก่อนคนอื่น"
เอมมี่ถือปืนยื่นเข้าจ่อที่เจ้าหน้าที่ฟีนิกซ์ทั้งสอง ทั่วบริเวณบาร์เต็มไปด้วยสมุนของธงรบ
ทางด้านซูซี่ประกาศว่า "ถ้าขืนมีใครทำตัวเป็นฮีโร่ บุกเข้าไปช่วยคนพวกนั้น หรือพยายามที่จะหยุดระเบิด รับรอง ลูกน้องคุณหัวกระจุยแน่"
ยักษ์ชะเง้อมองไปทางบ้านพัก เขาชักอดรนทนไม่ไหว
"อะไรกันวะเนี่ย ไม่ไหวจริง ๆ แล้วนะ"
นับดาวบอก "ใจเย็น ๆ ค่ะน้ายักษ์ เดี๋ยวนับดาวไปดูให้"
"ไม่ต้อง ฉันไปเอง"
ยักษ์เดินไปอย่างจะเอาเรื่อง นับดาวรีบตามไปด้วย
"น้ายักษ์คะ นับดาวไปด้วยค่ะ"
ยักษ์เดินคู่มากับนับดาว บ่นฮุบ
"พวกนี้ไม่ไหวเลย ตั้งหลายชั่วโมงแล้ว ยังไม่ได้ถ่ายเลยสักคัท แล้วมีอะไรก็ไม่รู้จักมารายงาน"
"สงสัยกำลังรอให้องค์ลงอยู่น่ะค่ะ บางทียูซ่าอาจยังไม่ยอมมา"
ทันใดนั้นยักษ์กับนับดาวก็ต้องหยุดกึก
"เฮ้ย !"
"อะไรกันน่ะ"
ชิปปี้กับแม้กกี้เข้ามาจากสองด้าน เอาปืนจี้ยักษ์กับนับดาวไว้
"เชิญครับ ทางนี้" ชิปปี้ว่า
ยักษ์กับนับดาวยอมเดินตามไปรวมกับคนอื่น ๆ โดยดี ทั้งคู่หน้างงๆ มีอาการกลัวอย่างเห็นได้ชัด
ยักษ์ถามเจน "ที่รัก นี่มันอะไรกันเนี่ย"
"เอาไว้ฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลังนะ"
ซูซี่จ้องหน้ายูซ่า
"ผ่านไปห้านาทีแล้ว เหลืออีกแค่สิบนาที"
"เร็วซี่ เดี๋ยวพวกนั้นก็ได้ตายกันหมดหรอก" แม้กกี้สั่ง
"โหย ! อย่าเร่งนักสิ ฉันกำลังคิดอยู่นี่ไง"
"ใช่ ! ทางที่ดีที่สุด ทุกคนเงียบ ให้ยูซ่ามีสมาธิ" เจนบอก
ทุกคนเงียบเสียงลง
ยูซ่าค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง เรียกความทรงจำที่ซ่อนอยู่ออกมา
ในอดีต คืนนั้น ยูซ่าและเหล่าผู้เข้าประกวด “ดาวจรัสหรู ยูโทเปีย” ที่เข้ารอบสุดท้ายยืนยิ้มกว้างอยู่บนเวที
เจ๊หว่างประกาศด้วยอาการตื่นเต้นยินดีอย่างที่สุด
"และผู้ที่ได้ครอบครองตำแหน่ง ‘ดาวจรัสหรู ยูโทเปีย’ ครั้งที่ 1 ได้แก่... ผู้เข้าประกวดหมายเลข 3 ยูซ่าค่ะ"
เสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหว ยูซ่าก้าวเข้ามายืนข้างหน้า เกล็ดเงินเกล็ดทองรูปดาวดวงเล็ก ๆ ร่วงพรูลงมาที่ร่างของเธอ
ผู้ชมและคณะกรรมการยืนปรบมือ
กรรมการระดับ ‘ตัวแม่’ ก้าวเข้าไปคล้องสายสะพายและสวมมงกุฎให้ยูซ่า
ประธานกรรมการบอก "ดีใจด้วยนะหนูยูซ่า"
ผู้ชมทั้งบาร์ยกกล้องขึ้นถ่ายอย่างพร้อมเพรียง
ยูซ่ายังคงหลับตา คิดถึงเหตุการณ์ในอดีต เธอพูดออกมาโดยที่ตายังปิดสนิท
"มีการประกวด"
"ประกวดอะไร" ซูซี่ถาม
"ดาว... ดาวอะไรสักอย่าง" เคนว่า
บับเบิ้ลนึกตามแล้วร้องอ๋อ "อ๋อ ‘ดาวจรัสหรู ยูโทเปีย’ ตอนที่คุณยูซ่าได้ตำแหน่ง ผมก็อยู่ที่นั่นด้วย เกล็ดระยิบระยับที่โปรยลงมาน่ะ ฝีมือผมเอง"
นับดาวถาม "บับเบิ้ล เวลานี้ใครเขาอยากรู้กันล่ะ ว่าใครเป็นคนโปรยไอ้เกล็ดระยับระยิบนั่นน่ะ"
"แล้วได้เห็นแฟลชไดรฟ์หรือเปล่า"
"ยัง ยังไม่เห็นเลย"
ยูซ่ายังคงหลับตา เธอพยายามย้อนความทรงจำต่อไป
บาร์ยูโทเปีย ในเวลาเดียวกัน เจ๊หว่าง เฮียฮะ บรรดาสาว ๆ และเจ้าหน้าที่ฟีนิกซ์ ยังคงถูกมัดอยู่ เอมมี่และเหล่าชายฉกรรจ์เฝ้าอยู่รอบ ๆ
ที่มุมหนึ่งของบาร์ พิงก์แอบซุ่มมองดูอยู่โดยที่พวกนั้นไม่รู้
ยูซ่ายังคงหลับตา นึกย้อนความทรงจำ
ยูซ่ายืนอยู่ที่หน้ากระจก เธอถอดมงกุฎออก มองด้วยสายตาครุ่นคิด
เจ๊หว่างยิ้มร่าเข้ามา
"ยูซ่า ทำอะไรอยู่ล่ะลูก เร็ว ! คนเค้ารอถ่ายรูปเต็มไปหมดแล้ว รู้ไหม งานนี้ไม่แต่หนูที่จะดัง ๆ ๆ ยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะ บาร์ยูโทเปียของเราก็ได้ออกสื่อทั่วราชอาณาจักรด้วย ไป ! ออกไปโชว์ตัวกันได้แล้ว"
เจ๊หว่างฉุดแขนยูซ่าออกจากห้องนั้นไป
ยูซ่ายังคงหลับตานึก ซูซี่มองจ้อง
"สิบนาที เหลืออีกห้านาที แล้วร่างพวกนั้นจะระเบิดเป็นจุณ"
ในเวลาเดียวกัน เอมมี่และเหล่าชายฉกรรจ์คุมตัวเจ๊หว่าง เฮียฮะ บรรดาสาว ๆ และเจ้าหน้าที่ฟีนิกซ์อยู่
ทันใดนั้นเอง ไฟบนราวดวงหนึ่งก็ระเบิด ประกายไฟกระจาย
ทุกคนในบาร์พากันมองดูด้วยความตกใจ
เอมมี่ถาม "ไฟเป็นอะไร"
สิ้นเสียงเอมมี่ ไฟทั้งบาร์ก็ดับพึ่บ มืดไปทันที
"เร็ว รีบจัดการสิ"
ในความมืดมีเสียงการต่อสู้ เสียงของกระแทก และเสียงร้อง เอมมี่พยายามมองฝ่าความมืด
"ใคร ? ถ้าไม่แสดงตัว ฉันกดระเบิดจริง ๆ"
ไฟฉุกเฉินติดขึ้นมา ไม่สว่างเท่าตอนแรก แต่ก็ทำให้เห็นทุกอย่างในนั้น ลูกน้องธงรบนอนอยู่บนพื้น สลบไสลกันโดยถ้วนหน้า
"หา !" เอมมี่ตกใจ
พิงก์เดินมาจากด้านข้างของเอมมี่ พร้อมด้วยปืนสองกระบอกเล็งตรงไปที่เธอคนเดียว
"ส่งรีโหมดระเบิดมาให้ฉัน"
เอมมี่หันปืนไปหาพิงก์ อีกมือชูรีโหมดให้เห็นชัด ๆ
เอมมี่ยิ้มอย่างไม่หวั่นไหว "อยากรู้เหมือนกัน ว่าระหว่างฉันกับเธอ มือใครจะไวกว่ากัน"
ยูซ่ายังคงหลับตานึก ซูซี่มองจ้อง
"อีกแค่หนึ่งนาที ไม่มีต่อเวลา"
คนอื่น ๆ ต่างลุ้นกับสถานการณ์นี้
เอมมี่กับพิงก์ยังคงเล็งปืนใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร
"ถ้ากดรีโหมด เธอเองก็ไม่รอดเหมือนกัน" พิงก์บอก
"คิดว่าคนอย่างฉันจะกลัวตายหรือไง"
เจ๊หว่างกับเฮียฮะ ทั้งคู่หลิ่วตาส่งซิกให้กัน ก่อนที่จะขยับหันหลังเข้าหากัน แล้วพยายามปลดเชือกที่มัดข้อมือให้กัน
ยูซ่ายังคงหลับตานึก ซูซี่มองจ้อง
"สามสิบวิ"
ในอดีต คืนนั้นยูซ่าสวมมงกุฎสายสะพายยืนถ่ายรูปกับใครหลายคน
ยูซ่ายังคงหลับตานึก ซูซี่มองจ้อง
"สิบห้าวิ"
ยูซ่าส่งมงกุฎให้เจ๊หว่าง
"คุณแม่คะ"
"อะไรกันยูซ่า มงกุฎนี่เป็นของหนูนะ"
"มงกุฎนี่มีค่ากับหนูมากค่ะ หนูเลยอยากให้คนที่หนูรักเคารพ เก็บรักษาเอาไว้ให้"
"จ้ะยูซ่า แม่จะเก็บไว้ให้ แต่ถ้าอยากได้เมื่อไรก็บอก มงกุฎนี่ยังคงเป็นของหนู"
"ขอบคุณค่ะคุณแม่"
ซูซี่มองกดดันยูซ่า
"ห้าวิ"
ยูซ่าพยายามนึกเต็มที่
"สี่" ซูซี่เริ่มนับ
พุฒิมองด้วยความตื่นเต้น
"สาม"
เจนและชาคริตมอง สีหน้าเคร่งเครียด
"สอง"
ซูซี่นับวินาทีสุดท้าย
"หนึ่ง"
ยูซ่ารีบบอก
"รู้แล้ว ฉันรู้แล้วว่าแฟลชไดรฟ์อยู่ที่ไหน"
ทุกสายตาจดจ้อง
"มันอยู่ไหน"
ยูซ่าต่อรอง "เปิดภาพให้ฉันดูก่อน ว่าพวกนั้นยังปลอดภัย"
"ก็ได้"
ซูซี่ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นกดโทรออก
ทุกคนในบาร์ยูโทเปียยังอยู่ในที่ของตัวเอง เสียงโทรศัพท์ของเอมมี่ดังขึ้น แต่เอมมี่ไม่มีมือจะรับ มือนึงกุมปืน อีกมือถือรีโหมด
พิงก์มองเอมมี่แล้วถามแบบกวน ๆ
"โทรศัพท์เธอน่ะ ไม่รับหน่อยเหรอ อ้อ มือเธอไม่ว่างนี่ ฉันช่วยรับให้เอามั้ย หรือว่าจะวางรีโหมดก่อนดี"
เอมมี่มองพิงก์แบบหงุดหงิด
ทุกคนมองซูซี่เป็นตาเดียวกัน
"เกิดอะไรขึ้น" เจนถาม
ซูซี่และคนอื่น ๆ หน้าเสีย
"เอมมี่ไม่รับสาย"
ชิปปี้บอกแม้กกี้และลูกน้องคนอื่น "ถ้างั้นโทรหาคนอื่น เร็ว ช่วยกันโทร"
แม้กกี้และพวกต่างยกโทรศัพท์กดโทรกันทุกคน
เสียงเรียกเข้ามาที่เครื่องโทรศัพท์ของลูกน้องธงรบทุกคน เสียงโทรศัพท์ประสาน ดังระงมไปหมด แต่พวกนั้นยังสลบกันอยู่ เสียงโทรศัพท์จึงดังอยู่อย่างนั้น
พิงก์มองเอมมี่แล้วยิ้ม
"เอมมี่ โทรกระหน่ำแบบนี้ คงเรื่องสำคัญนะ จะไม่รับจริง ๆ เหรอ"
ทุกคนพากันแปลกใจ
"ไม่มีใครรับสายเลยอ้ะพี่ชิป"
"มันอะไรกันวะ"
ใบหน้าทุกคนว่างเปล่า ต่างคิดกันไปต่าง ๆ นานา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกด้านหนึ่ง
เสียงโทรศัพท์ยังดังไม่หยุด
"รับสิเอมมี่" พิงก์ว่า
เอมมี่ตะคอกใส่พิงก์ "พอได้แล้ว เลิกกวนใจฉันซะที"
"งั้นก็มาทายกัน ว่าทางนั้นโทรมาสั่งให้กดระเบิด หรือว่ายกเลิกการระเบิด"
"ฉันว่าอย่างแรก"
โดยไม่มีใครคาดคิด เอมมี่กดรีโหมดระเบิด
พิงก์ร้อง "อย่า !"
ทว่ากลับไม่มีการระเบิด เอมมี่แปลกใจ
"หา !"
เอมมี่กดรีโหมดซ้ำ แต่ผลก็ยังเหมือนเดิม เธอกดย้ำลงไปอีกครั้งแล้วครั้งเล่า
"ทำไมเป็นอย่างนี้เนี่ย"
ในเวลานั้นเอง เจ๊หว่างก็ลุกขึ้นมา ที่ข้อมือไร้พันธนาการ
"อยากรู้จริง ๆ เหรอว่าทำไม"
เอมมี่เหลือบมองเจ๊หว่าง
"นี่เธอ เธอหลุดมาได้ยังไงเนี่ย"
"แบบนี้เขาเรียกว่ารู้จักหาโอกาสจากวิกฤต ระหว่างที่พวกหล่อนกำลังเถียงกันอยู่ ฉันก็ค่อย ๆ แก้มัด จากนั้นก็จัดการกับระเบิด สงสัยใช่ไหมว่าฉันทำได้ยังไง ที่จริงกู้ระเบิดแค่นี้จิ๊บจิ๋วมากสำหรับฉัน เพราะก่อนที่ฉันจะมาเปิดบาร์ ฉันนี่แหละมือหนึ่งของหน่วยเก็บกู้ระเบิด"
ภาพในอดีต นายสว่างมาดแมนเต็มที่ อยู่ในชุดเครื่องแบบทีมเก็บกู้ระเบิด ใช้สองมือสวมหมวกนิรภัยแบบเท่สุด ๆ
เจ๊หว่างมองเอมมี่แบบเย้ย ๆ
"คิดจะเล่นกับเจ๊หว่าง มันไม่ง่ายหรอกนะหล่อน"
"จริงเหรอ"
เอมมี่หันปากกระบอกปืนมาหาเจ๊หว่าง แต่ทันในนั้น เฮียฮะก็เข้ามาข้างหลังเอมมี่ ใช้ไม้ฟาดเข้าที่ท้ายทอยของเอมมี่ เอมมี่วูบเหมือนโดนปิดสวิตช์ สลบไปทันที
เจ๊หว่างกับเฮียฮะยกมือทำไฮไฟว์กัน
"บอกแล้วไง ว่าอย่าคิดจะเล่นกับแม่"
เมื่อไม่มีการตอบรับจากอีกด้านหนึ่ง บรรยากาศจึงอึมครึมและสับสน
ชิปปี้เดินเข้าไปหาซูซี่
"เอาไงกันดีล่ะ"
ซูซี่มองชิปปี้โดยไม่มีคำตอบ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทุกคนมองโทรศัพท์ของตัวเอง ปรากฏเป็นสายของพุฒิ
พุฒิกดรับ
"ว่าไง"
พิงก์บอกด้วยน้ำเสียงสดใส ด้านหลังพิงก์ เจ๊หว่าง เฮียฮะ ลูก ๆ เจ๊หว่าง และเจ้าหน้าที่ฟีนิกซ์กำลังใช้เชือกมัดเอมมี่กับพวกอยู่
"ทางนี้เรียบร้อยจัดการแล้ว ช่วยเคลียร์ทางนั้นให้ด้วย"
พุฒิยิ้ม
"ได้เลย ด้วยความยินดี"
พุฒิวางสาย ทุกคนหันมามองพุฒิเป็นตาเดียวกัน
"ใครโทรมา" ซูซี่ถาม
"พิงก์"
"โทรมาทำไม"
"เค้าโทรมาบอกว่า ไม่มีระเบิดแล้ว ทุกอย่างจบ"
"ไม่ ! มันไม่จบง่าย ๆ หรอก"
ปืนในมือซูซี่หันขวับไปหายูซ่า
"บอกมาว่าแฟลชไดรฟ์อยู่ที่ไหน ไม่บอก ฉันยิง"
คนอื่น ๆ มองจ้องไปที่ซูซี่และยูซ่าแบบลุ้น ๆ แต่ยูซ่ากลับไม่มีอาการหวั่นไหว
"เธอกล้ายิงจริง ๆ เหรอซูซี่ ในเมื่อเธอก็รู้ ว่ายิงฉันก็เท่ากับยิง King Crow ถ้าเธอทำได้ ก็เอาเลย"
ซูซี่ยังคงชูปืนไปที่ยูซ่า แต่นิ้วไม่ยอมเหนี่ยวไก ชิปปี้และแม้กกี้มองอย่างหงุดหงิด
แม้กกี้บอก "เอาซี่ซูซี่ ยิงมัน ให้มันรู้ว่าเราเอาจริง"
"ใช่ ถ้าเธอไม่ยิงมัน ฉันจะยิงเธอ" ชิปปี้ว่า
ชิปปี้หันปืนเล็งตรงไปที่ซูซี่ พุฒิหยิบปืนที่ซ่อนอยู่ออกมา เล็งตรงไปที่ชิปปี้อีกทอด
"ถ้าแกยิงซูซี่ ฉันก็จะยิงแกเหมือนกัน"
แม้กกี้หันปืนมาที่พุฒิบ้าง ตอนนี้เลยกลายเป็นเอาปืนขู่เรียงกันไป
"แต่ถ้าแกยิงพี่ชิป ฉันก็ไม่ปล่อยแกไว้แน่"
บรรยากาศแบบนี้ทำเอายักษ์ถึงขั้นหมดความอดทน
"โอ๊ย นี่มันอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย"
ยูซ่าจ้องหน้าซูซี่
"ตอนนี้ขึ้นอยู่กับเธอแล้วนะซูซี่"
ซูซี่ลดปืนลง นึกโกรธตัวเองอยู่ลึก ๆ
"ไม่ ! ฉันทำไม่ได้"
ชิปปี้ร้อง "โธ่เว้ย !"
"ถ้าอย่างนั้นพวกเรา...ลุย !"
สิ้นเสียงเจน พุฒิพุ่งเข้าหาชิปปี้ ชาคริตพุ่งเข้าใส่แม้กกี้ เจน ยักษ์ บับเบิ้ล และนับดาวเข้าสู้กับคนอื่น ๆ ชุลมุนชุลเกไปหมด
ระหว่างที่คนอื่นกำลังต่อสู้กันนั้น ยูซ่ามองหน้าซูซี่นิ่ง ๆ
"ทีนี้จะเอายังไงกันต่อดีล่ะ"
"ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน"
ซูซี่หันหลังเดินไปอย่างสับสน ยูซ่ามองตามด้วยสีหน้าห่วงใย
พุฒิหันมองตามไปอีกคน แต่เพียงวินาทีเขาก็ต้องหันกลับมาสู้กับชิปปี้อีกครั้ง
การต่อสู้ลงเอยด้วยฝ่ายผู้ร้ายทั้งหมดเพลี้ยงพล้ำ
"ยอมรับซะเถอะว่าพวกแกแพ้แล้ว" เจนว่า
"ไม่ !"
ชิปปี้ดึง ‘ระเบิดแสง’ ออกมา
พุฒิตะโกน "ทุกคนหลบ"
ชิปปี้ปาระเบิดแสงไปที่พื้น แสงสว่างวาบขึ้นมา ยูซ่า ทีมฟีนิกซ์ และทีมโฆษณา พากันลงหมอบ
เจนตะโกนถาม "มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า"
ทั้งหมดค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน พวกลูกน้องธงรบหายตัวกันไปหมดแล้ว
ยักษ์มองไปรอบ ๆ แล้วนึกอะไรอย่างหนึ่งได้
"พวกนั้นไปกันหมดแล้ว เริ่มถ่ายโฆษณากันเลยไหม"
ไม่มีคำตอบ ยักษ์ทำหน้ายอมรับความจริง
"ไม่เหรอ โอเค"
ต่อมา ธงรบโกรธจัด เข้าไปบีบหน้าชิปปี้อย่างแรง
"ไอ้พวกโง่ ยังมีหน้ากลับมาให้เห็นอีก หรือว่ามาให้ฉันฆ่าพวกแกทิ้งให้หมด"
"นาย ไม่ใช่ความผิดของพวกผมนะครับ"
"ถูกต้อง เราเกือบจะรู้อยู่แล้ว ว่าแฟลชไดร์ฟนั่นอยู่ที่ไหน ถ้าซูซี่ไม่ใจอ่อนเสียก่อน"
"ซูซี่ ท่าทางฉันต้องเอาจริงกับเธอซะแล้ว"
"ให้พวกผมจัดการเอง"
"ไม่ต้อง ฉันมีคนที่เหมาะกับงานนี้ที่สุด"
"ใครกันเหรอครับนาย"
"King Crow คราวนี้มันจะได้พิสูจน์ตัวเอง ว่ามันจะซื่อสัตย์ต่อไททัน จนยอมฆ่าผู้หญิงของมันได้ไหม"
"แต่เราจะรู้ได้ยังไงล่ะครับ ว่าไอ้ King Crow มันจะมาหรือเปล่า"
"ฉันมั่นใจ ว่ามันต้องมา"
พิงก์เข้าไปหายูซ่าด้วยความเป็นห่วง
"เคน เป็นอะไรหรือเปล่า"
พิงก์กอดยูซ่าด้วยทั้งรักและห่วง ยูซ่างง ๆ ที่สาวเจ้ามากอด
"โอ้โนค่ะ ไม่ชอบกอดชะนีค่ะ แต่ขอบคุณนะคะ ที่มาช่วยคุณแม่กับทุกคนที่นี่ไว้"
พิงก์ขยับตัวออก บอกกับยูซ่าและทุกคน
"มีคนบอกฉันให้มาที่นี่"
ชาคริตถาม "ใครกันเหรอ"
"เคน"
"เคน ?"
"ใช่ เคนเขารู้ ว่า King Crow จะลงมือทำบางอย่าง ถึงจะไม่รู้รายละเอียดทั้งหมดก็เหอะ"
"แสดงว่า สมองของ King Crow กับเคนมีบางส่วนเชื่อมต่อถึงกันเหรอคะ" ยูซ่าถาม
"ถูกต้อง คุณก็เหมือนกันยูซ่า King Crow ถึงได้มั่นใจไง ว่าคุณรู้เรื่องแฟลชไดรฟ์" พุฒิบอก
"และที่คุณบอกว่าจำได้ ว่าแฟลสไดร์วอยู่ที่ไหน มันจริงหรือเปล่า"
ยูซ่า คิดจะพูด
"ชั้น"
แต่ไม่ทันที่ยูซ่าจะพูดอะไร เจ๊หว่างเฮียะก็เข้ามา
"ยูซ่า"
ยูซ่าวิ่งเข้าไปกอดเจ็หว่างเฮยฮะ
"คุณแม่คะ หนูขอโทษนะคะ เพราะหนูแท้ ๆ ทุกคนเลยพานเดือดร้อนกันไปหมด"
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ไม่ใช่ความผิดของหนู ห่วงก็แค่...ถ้าข่าวนี้หลุดออกไป คนจะกลัว ไม่กล้ามาเที่ยวที่นี่กันน่ะสิ เฮ่อ !"
"อย่างงั้น... ถ้ายูซ่าขึ้นโชว์เป็นประจำล่ะคะ จะพอช่วยได้บ้างไหมคะ"
เจ๊หว่างยิ้มออก "ช่วยได้มากเลยล่ะ สัญญากับแม่นะ ว่าหนูจะขึ้นโชว์เป็นประจำ"
"ค่ะคุณแม่ หนูสัญญา"
เจ๊หว่างดึงยูซ่าเข้ามากอด
"ขอบใจจ้ะยูซ่า แม่รักหนูที่สุดเลย"
เจ๊หว่างพูดแล้วก็รีบหันไปบอกเฮียฮะอย่างตื่นเต้น
"เฮียฮะ รีบสั่งเด็กทำป้ายคัตเอ้าท์ใหญ่ ๆ เลยนะ ว่าพบยูซ่าได้เป็นประจำ ที่ยูโทเปีย ที่นี่ที่เดียวเท่านั้น"
ความร่าเริงของเจ๊หว่างทำให้ทุกคนดูผ่อนคลายขึ้นมาทันที แม้แต่ยูซ่าก็ยิ้มออก
ที่บ้าน ซูซี่เก็บข้าวของต่าง ๆ ใส่กระเป๋าเดินทาง แต่ทันใดนั้นเอง ใครบางคนก็เดินผ่านด้านหลังไป ซูซี่ชะงัก เหลือบตามอง จังหวะนั้นเอง เอมมี่ก็เข้ามาพร้อมมีดพุ่งตรงเร็วแรงเหมือนจงอางฉก ซูซี่คว้าหมอนขึ้นกัน มีดแทงเข้าที่หมอน ไส้หมอนลอยคว้างไปทั้งห้อง ก่อนที่จะถีบสวนไปที่เอมมี่ เอมมี่เสียหลักผงะเล็กน้อย
ทั้งคู่เข้าต่อสู้กันท่ามกลางไส้หมอนที่ฟุ้งกระจาย ผลัดกันรุกผลัดกันรับ บางจังหวะมีดโดนเสื้อผ้าของซูซี่ขาด ภาพดูหวาดเสียวและเพิ่มความเซ็กซี่
ในที่สุด ซูซี่ก็เป็นพ่ายแพ้ต่อเอมมี่ มีดจ่อเข้าที่คอของซูซี่ แค่เอมมี่ขยับมือนิดเดียว ประตูแห่งความตายก็จะเปิดรับซูซี่
"ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ได้มาฆ่าเธอ แค่มารับไปพบกับใครบางคนเท่านั้น"
"คุณธงรบใช่ไหม"
"ถูก แต่ถูกแค่ครึ่งเดียว ยังมีอีกคน"
"ใคร"
"King Crow"
ซูซี่มีสีหน้าประหลาดใจกับชื่อนั้น เพราะการให้เธอพบกับ King Crow ดูออกจะเสี่ยงไม่น้อยสำหรับธงรบ เขาอาจจะช่วยเธอให้รอดพ้นจากมือพวกนั้นก็ได้
"ทำไมต้องเป็น King Crow"
"King Crow เป็นคนที่ได้รับเลือก ให้เป็นเพชฌฆาตเด็ดชีวิตเธอ" เอมมี่บอก
"ไม่มีทาง เขาไม่มีวันทำอย่างนั้น"
"พนันกันไหมล่ะ ... ไป ! ไปได้แล้ว"
เอมมี่ดันซูซี่เดินไป ซูซี่เดินไปด้วยดี ลึก ๆ เธออยากรู้เหมือนกันว่า King Crow จะเลือกใคร ระหว่างเธอกับธงรบ
เคนนอนอยู่บนเตียง เขาลืมตาขึ้นมา แล้วมองไปรอบ ๆ
พิงก์ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ หันมาหาเคน
"เคน เป็นไงมั่ง"
"ทำไมผมกลับมานอนนี่ได้ล่ะ ผมน่าจะอยู่ที่รีสอร์ทถ่ายโฆษณาไม่ใช่เหรอ"
"การถ่ายโฆษณาล้มเลิกแล้ว"
"เพราะอะไรเหรอ หรือว่ายูซ่าไม่มา"
"ยูซ่ามา แต่มันก็เป็นอย่างที่เคนคิดไว้ตั้งแต่ที่แรกนั่นแหละ King Crow เอาระเบิดไปติดตั้งไว้ที่บาร์ยูโทเปีย ขู่จะฆ่าทุกคนและทำลายบาร์ให้ย่อยยับ ถ้ายูซ่าไม่ยอมบอกที่ซ่อนแฟลชไดร์ฟ"
เคนตกใจถาม " แล้ว..."
"เราหยุดทุกอย่างไว้ได้ทันเวลา แต่เพราะเรื่องเมื่อคืน ทำให้ตอนนี้ภารกิจต่าง ๆ ไม่เป็นความลับเฉพาะเราอีกต่อไป"
"หมายความว่า..".
"ตอนนี้หลายคนใน “ไจแอนต์แอนด์เจเน็ต” รู้แล้ว ว่าพวกเราเป็นสายลับ"
"หา !"
ยักษ์ยังมึน ๆ กับสิ่งที่เจนบอกก่อนหน้านี้
"แสดงว่าที่ผ่านมาคุณเป็นสายลับมาตลอดเลยเหรอครับ"
"เปล่า ฉันไม่ได้เป็นสายลับ แต่ฉันเป็นหัวหน้าพวกนั้น"
"โหย... ยิ่งไปกันใหญ่"
"ขอโทษด้วยนะคะยักษ์ แต่เรื่องนี้ฉันบอกคุณไม่ได้จริง ๆ" เจนหันไปมองบับเบิ้ลและนับดาว "สิ่งที่อยากจะขอร้องทุกคนก็คือ ห้ามเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาด เพราะไม่อย่างนั้น องค์กรของเราอาจต้องทำอะไรบางอย่าง"
นับดาวกลัว "อะไรเหรอคะ"
"อย่าบอกนะว่าจะมีการฆ่าปิดปาก" บับเบิ้ลว่า
"ใช่ ! ก็คงแล้วแต่ความจำเป็น แต่ถ้าไม่มีใครพูด ทุกคนก็จะปลอดภัย สัญญากับฉันได้ไหม"
บับเบิ้ล/นับดาวรับคำ " คร้าบ/ค่ะ"
"คุณล่ะคะยักษ์"
ยักษ์เสียงอ่อย ๆ ฝืนใจตอบ "จ้ะที่รัก"
ในบ้านธงรบ ซูซี่ถูกมัดไว้ ชิปปี้ แม้กกี้ และลูกน้องธงรบคนอื่นเฝ้าอยู่
ธงรบกับเอมมี่เดินเข้ามา มองหน้าซูซี่
"ซูซี่"
ซูซี่นิ่งไม่ตอบ ธบรบเดินเข้ามาใกล้ จับหน้าซูซี่ให้มองเขา
"รู้ไหม เธอเคยเป็นคนโปรดของฉัน แต่ตอนนี้ เธอทำให้ฉันผิดหวังมาก ๆ ทำไมล่ะ แค่ยิงนังนั่นไปนัดสองนัด ให้มันยอมเปิดปากพูดว่าแฟลชไดร์ฟอยู่ที่ไหน มันยากนักเหรอ"
ซูซี่ไม่ตอบ ได้แต่มองหน้าธงรบ
"เธอก็รู้นี่ ว่าเราเสียเวลามามากแค่ไหน ต้องลงทุนลงแรงไปเท่าไร เพื่อตามหาแฟลชไดร์ฟนั่น แต่เธอ... เธอทำให้มันต้องหลุดมือเราไปอีก เพราะความใจอ่อนของเธอ"
"ฆ่าฉันเลยสิ"
ธงรบยิ้ม "เอมมี่คงบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าใครจะเป็นฆ่าเธอ ตอนนี้เราก็แค่รอเวลา" ธงรบดูนาฬิกา "หลังจากอดนอนมาแทบทั้งคืน ป่านนี้ไอ้เคนมันคงเพลียน่าดู ทันทีที่มันหลับ คนที่เรารออยู่ก็จะออกมา มาที่นี่ มาจัดการกับเธอ"
"ขอร้อง อย่าเอาเขาเข้ามาเกี่ยว"
"ไม่ได้ งานนี้ต้อง King Crow เท่านั้น ไม่เกี่ยวไม่ได้"
ที่คอนโดฯ เคนนั่งเครียด พิงก์ยื่นกาแฟเข้ามาไห้ เคนมองพิ้ง
"ขอบคุณมากพิงก์"
พิงก์ยิ้มพยายามพูดเชียร์อัฟ
"เอ้าชนแก้วกันหน่อย"
"กาแฟเย็นเนี่ยนะ"
เคนนั่งเครียด พิงก์ไม่ยอมแพ้ มองเคน
"มองเคนทำไม"
"เรามาเล่นเกมมองตากัน"
เคนซึ้งที่พิงก์อยู่เคียงและพยายามสู้ไปด้วยกัน แต่เขาก็รู้สึกผิดที่ต้องทำไห้คนรักต้องมาตกอยู่ในอันตราย
"ไม่เอา ผมแพ้ทุกที"
ทั้งคู่นิ่งเพราะเข้าใจสถานการณ์
ผ่านเวลา .... พิ้งเริ่มง่วงนอนและเผลอหลับไป เคนเห็นรีบย่องออกไป พิ้งเลยผวาตื่นขึ้นมา
"เคน เคนจะไปไหน"
"ผมจะไปจากที่นี่"
"ไม่ พิ้งจะไม่ไห้เคนไปไหน พิงก์จะอยู่กับเคน"
"ผมรู้ว่าพิงก์รักผม แล้วผมก็รักพิงก์ ผมยอมไม่ได้ที่จะต้องทำร้ายคุณอีก"
"นั่นไม่ใช่เคน คนที่เคยทำร้ายพิงก์คือ King Crow แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราต้องหาทางหยุดเขาให้ได้"
"ผมไม่แน่ใจ ว่าผมจะหยุดเขาได้"
เคนหยิบปืนขึ้นมา
"คุณรับปากนะถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณต้องไม่ลังเล"
พิ้งเครียดหนัก
พุฒิยืนอยู่ที่ด้านหน้าคอนโด พูดโทรศัพท์
"ไม่ต้องห่วงครับพี่เจน ผมจะไม่ยอมให้ไอ้เคนคลาดสายตาเด็ดขาด"
เจนพูดโทรศัพท์ด้วยสีหน้าซีเรียส
"แน่ใจนะว่าเอาอยู่"
"แน่ใจครับ"
"ยังไงก็ให้ระลึกไว้เสมอ ว่าตอนนี้ King Crow เป็นบุคคลอันตรายระดับสูงสุด เขาเป็นเหมือนโรคร้ายที่อาจคร่าชีวิตผู้คนอีกมาก ถ้าต้องตัดสินใจ อย่าลังเล เราต้องจัดการกับโรคร้าย ก่อนที่มันจะสร้างความเสียหายมากไปกว่านี้" เจนว่า
"ครับพี่เจน"
พุฒิรับคำแล้ว วางสายโทรศัพท์ มองไปข้างหน้า
ชาคริตยืนพิงผนังอยู่ เขาตรวจความพร้อมของปืน ท่าทางอยากซัดกระสุนใส่เคนเต็มที ชาคริตเหลือบตามองพุฒิ
พุฒิมองนิ่ง ก่อนเลี่ยงหลบสายตาไป ชาคริตแอบยิ้มขำ
เจนวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะ ยืนครุ่นคิด
พิงก์นั่งพิงผนังห้องหลับไป มือยังกุมปืนอยู่ในมือ
อยู่ ๆ King Crow ยื่นหน้าเข้ามามอง ยิ้มอย่างร้ายกาจ
แต่พิงก์ก็รู้ตัวเร็ว เธอหันปากกระบอกปืนไปที่ King Crow แต่ King Crow ฉับไวกว่า คว้าปืน แย่งมาจากมือ แล้วหันปากกระบอกปืนไปที่พิงก์
"สวัสดี เจอกันอีกแล้วนะ เธอนี่ไม่รู้จักเข็ดจริง ๆ"
พิงก์มอง King Crow แต่เธอกลับมองเห็นคนที่อยู่ข้างใน
"เคน ตื่นได้แล้ว ตื่นมาสู้กับ King Crow"
King Crow โมโห "เฮ้ย นี่เธอพูดบ้าอะไรเนี่ย"
"เร็วสิเคน King Crow เขาไม่มีอำนาจเหนือเคนไปได้หรอก"
King Crowโมโหสุด ๆ "หยุดได้แล้ว ถ้าไม่หยุด ฉันยิงหัวเธอกระจุยแน่"
พิงก์ตะโกนเรียก "เคน เคน เคน"
King Crowตะโกน "หยุด !"
นิ้วมือ King Crow ขยับไกปืนช้า ๆ พิงก์มองจ้อง แต่แล้ว King Crow ก็รู้สึกว่าควบคุมนิ้วตัวเองไม่ได้
"หา !"
มือเขาแข็งเกร็ง แล้วมือที่จับปืนก็ค่อย ๆ เบนออกจากพิงก์ เหมือนมีพลังที่มองไม่เห็นมาจับมันออก
King Crow พยายามฝืนดันมันกลับไป แต่มันกลับดีดออกอีกครั้ง
"อะไรกันวะ !"
พิงก์ยิ้มดีใจ " เคน ใช่ไหม"
ทันใดนั้นบุคลิกของ King Crow ก็เปลี่ยนกลายเป็นเคน
"เร็วพิงก์ รีบหนีไป !"
แต่เพียงวูบเดียวเขาก็กลับมาเป็น King Crow อีกครั้ง
"เคน แกไม่มีวันชนะฉันได้หรอก !"
ปืนหันกลับมาหาพิงก์แล้ว ปัง ! กระสุนพุ่งออกไป แต่พิงก์หลบทัน กระสุนเจาะเข้ากับผนัง
พุฒิกับชาคริตได้ยินเสียงปืน หันมามองหน้ากัน
"เร็ว"
ทั้งคู่วิ่งไปที่ห้องเคน
ประตูเปิดออก พุฒิกับชาคริตเข้ามาพร้อมยื่นปืนหันไปคนละด้าน
ไม่มีร่าง King Crow มีเพียงพิงก์ที่ยืนนิ่งอยู่
"ไอ้เคนล่ะ"
"ไปแล้ว"
"เป็นไปได้ไง เราดักอยู่หน้าห้องตลอด"
"เขาออกไปทางระเบียง"
ประตูระเบียงเปิดอยู่ ชาคริตกับพุฒิวิ่งเข้ามามองออกไป พิงก์เดินตามมา พุฒิหันกลับมาพิงก์
"รู้ไหมว่ามันไปไหน"
"ไม่แน่ใจ"
"ถ้างั้นแยกกันตามหา"
"โอเค มีสามที่ที่ไอ้เคนน่าจะไป ที่บาร์ยูโทเปีย สนามมวยใต้ดิน แล้วก็..."
พิงก์บอก "บ้านนายธงรบ"
"ใช่ ผมไปบ้านธงรบเอง ส่วนคุณสองคน ตกลงกันเอาเองแล้วกัน ว่าใครจะไปไหน ผมไปก่อนล่ะ"
พุฒิพูดแล้วก็รีบออกไป ชาคริตมองตามเช็ง ๆ
"อ้าว ไปเฉยเลย แล้วนี่ใครให้มันเลือกก่อนวะเนี่ย"
พิงก์ไม่ตอบใด ๆ รีบหยิบปืน แล้วเดินออกไป ชาคริตมองตามเซ็งหนักกว่าเดิม
"โฮ่ !"
ซูซี่ยังคงถูกมัดอยู่ที่เดิม ตอนนี้เธอหลับไม่ได้สติอยู่
King Crow ยืนมองดูอยู่ ธงรบเข้ามายืนข้าง ๆ พูดน้ำเสียงเรียบ ๆ
"King Crow นี่เป็นโอกาสที่แกจะพิสูจน์ตัวเอง ว่าใจแกนิ่งพอที่จะทำงานทุกอย่าง แม้แต่ฆ่าผู้หญิงของแก"
"เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญหา แต่จะให้ฆ่าผู้หญิงที่ถูกมัดไม่มีทางสู้แบบนี้ มันไม่สมศักดิ์ศรีฉันสักนิดเลยว่ะ"
"ถ้างั้นเอายังไงดีล่ะ"
"แก้มัด"
ธงรบ มอง King Crow อย่างหยั่งเชิงแล้วยิ้ม
"ได้"
ธงรบพยักหน้าส่งซิกให้ชิปปี้กับแม้กกี้ แม้กกี้รีบเดินไปแก้เชือกให้ซูซี่
ซูซี่ได้สติตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกปวดระบมไปทั้งตัว
"โอย"
ซูซี่มองตรงไปที่ King Crow ทันทีที่เธอเห็นเขา สีหน้าเธอก็แสดงความวิตกออกมา
"คิง !"
"ตื่นมาก็ดีแล้ว จะได้ทำอะไร ๆ ได้เต็มที่หน่อย"
"คุณจะทำอะไรน่ะ"
"ทำในสิ่งที่คุณไม่ทำ ทำตามคำสั่งหัวหน้า"
มุมอาคารไม่ไกลจากตรงนั้น พุฒิพุ่งเข้ามาหลบ และหันมองดูเหตุการณ์
ซูซี่มองจ้อง King Crow รอบตัวทั้งสอง ธงรบและเหล่าบริวารเฝ้ามองดูอยู่
"คุณจะฆ่าฉันจริง ๆ เหรอ ฉันรักคุณนะ แล้วคุณก็รักฉันไม่ใช่เหรอ"
"ทุกคนในไททัน ต้องทำตามคำสั่งหัวหน้า ไม่ว่าเราจะคิดยังไงก็ตาม ... ส่วนเรื่องความรักของเรา ผมไม่เคยลืมหรอก เอาเป็นว่า เพื่อคุณ ผมจะเลือกวิธีที่ทุกอย่างจะ ‘จบ’ โดยที่คุณเจ็บปวดน้อยที่สุดก็แล้วกัน"
King Crow ยกปืนขึ้นเล็งตรงไปที่ซูซี่ ซูซี่ยืนนิ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความหวั่นไหว
ธงรบมองและยิ้มอย่างสะใจ โดยมีลูกน้องคนสำคัญทั้งเอมมี่ ชิปปี้ และแม้กกี้ยืนดูอยู่ข้าง ๆ
ในไม่ช้าน้ำตาของซูซี่ก็เริ่มไหลออกมา
"คิง แค่นี้ฉันก็เจ็บที่สุดแล้ว ยิงเถอะ ฉันไม่อยากทนอยู่อีกต่อไป"
แต่แล้วทันใดนั้น มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งก็ลอยละลิ่วข้ามหัว King Crow ไป
King Crow หันมอง ธงรบและลูกน้องคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน
"อะไรกันวะ"
พุฒิหันหัวมอเตอร์ไซค์กลับมา แล้วพุ่งเข้าใส่ King Crow แบบไม่ให้ได้ทันตั้งตัว
King Crow ถอยหลบ พุฒิหยุดมอเตอร์ไซค์ตรงหน้าซูซี่
"เร็ว ! รีบขึ้นมา"
ซูซี่ยังยืนลังเล
"เร็วซี่ !"
ซูซี่รีบขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ของพุฒิ
ธงรบตะโกนสั่ง "ฆ่ามัน !"
King Crow ยกปืนขึ้นตั้งลำ พอพุฒิพุ่งมอเตอร์ไซค์ผ่านเขาไป King Crow ก็ซัดไปทันที ปัง !
มอเตอร์ไซค์แล่นผ่าน King Crow หายไปในความมืด
King Crow มองตามอย่างเสียดาย ธงรบเดินเข้ามายืนข้าง ๆ
"คราวนี้แกพลาด"
"ใครว่าพลาดกันล่ะ"
King Crow เดินนำธงรบไปตรงจุดที่พุฒิถูกยิง King Crow พยักพเยิดให้ธงรบนั่งลงไปดู ธงรบนั่งลง ใช้นิ้วแตะพื้นยกขึ้นดู ที่นิ้วมือของเขาเยิ้มด้วยเลือด เขายิ้มพอใจ ก่อนลุกขึ้น
"King Crow แกนี่สุดยอดจริง ๆ ว่ะ"
King Crow ยิ้มอย่างผยอง
มอเตอร์ไซค์ของพุฒิแล่นมาตามถนน
ซูซี่กอดที่เอวของพุฒิ แล้วมือของเธอก็สัมผัสโดนของเหลวเหนียว ๆ
ซูซี่อุทานตกใจ "เลือด คุณถูกยิง"
พุฒิกัดฟันตอบ "ผมไม่เป็นไร"
"จอดเถอะ พวกนั้นไม่ตามมาแล้ว"
พุฒิหักมอเตอร์ไซค์เข้าข้างทาง ทันทีที่จอด ซูซี่ก็รีบลงจากรถ พุฒิเซแทบจะล้มเพราะเสียเลือดมาก ซูซี่รีบเข้าไปประคอง
"คุณ ! คุณยังพอไหวไหม ฉันจะขับพาคุณไปโรงพยาบาลเอง"
ซูซี่ขึ้นไปประจำที่คนขับมอเตอร์ไซค์
"ขึ้นมา แล้วกอดฉันไว้แน่น ๆ"
พุฒิพยายามจะขึ้นซ้อนท้าย แต่อยู่ ๆ เขาก็วูบหน้ามืด ล้มลงไปกับพื้น ซูซี่รีบเข้าไปหาอีกครั้ง
ซูซี่ตะโกนเรียก "คุณ คุณ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปสิ"
พุฒิได้สติคืนมาอีกครั้ง เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก
"โอ๊ย"
ในเวลานั้นเอง มีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามา ซูซี่หันไปมอง แล้วบอกกับพุฒิ
"เร็ว ! พวกนั้นมากันแล้ว"
พุฒิกัดฟันตอบ "คุณรีบหนีไป"
"ไม่"
ซูซี่หยิบปืนของพุฒิออกมา ลุกขึ้นเอาร่างขวางพุฒิไว้ แล้วยืนหันปืนไปที่รถคันนั้น
รถคันนั้นแล่นเข้ามาจอด ซูซี่ตะโกนอย่างบ้าเลือด
"เอาเลย ถ้าอยากฆ่าฉันนักก็เอาเลย"
ประตูรถเปิดออก พิงก์ก้าวออกมา
"ซูซี่"
"พิงก์"
พุฒินอนหลับอยู่บนเตียงในห้องพักที่ฟีนิกซ์ ซูซี่นั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ พุฒิได้สติขึ้นมา ทันทีที่รู้ตัว เขาก็รู้สึกเจ็บแผล "โอ๊ย !"
ซูซี่มองอย่างดีใจ
"คุณพุฒิ นอนเฉย ๆ ก่อนค่ะ แผลจะได้หายไว ๆ ถ้าอยากได้อะไรก็บอก เดี๋ยวซูซี่จัดการให้"
พุฒินอนมองหน้าซูซี่อย่างรู้สึกดีขึ้นมาทันที
"แล้ว...ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
เจนกับพิงก์เดินเข้ามา
"นี่ ไม่รู้ตัวเลยหรือไง ว่าเกือบต้องไปเฝ้ายมบาลอยู่แล้วน่ะ ดีนะที่สองคนนี้พามาที่นี่ได้ทัน"
"ที่จริงพุฒิเองนั่นแหละ ที่บอกให้รู้ว่าอยู่ที่ไหน ฉันก็เลยตามไปถูก" พิงก์ว่า
"แล้วไอ้เคนล่ะ"
"คงไม่มีทางอื่น นอกจากต้องใช้วิธีเด็ดขาด ทีมของเรากำลังไปพาตัวเคนมาที่นี่" เจนว่า
เคนตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบ ๆ อย่างงง ๆ ความทรงจำสุดท้ายคือพิงก์อยู่ที่นี่กับเขา เขาตะโกนเรียก
"พิงก์ พิงก์"
เคนมองไปรอบ ๆ แล้วเขาก็เห็นรอยกระสุน เขาตกใจมาก
"พิงก์"
เคนหาโทรศัพท์แล้วกดออก
เสียงโทรศัพท์เข้ามา พิงก์ยกโทรศัพท์ขึ้นดู มองหน้าคนอื่น ๆ ก่อนกดรับ
"เคน"
"พิงก์ คุณอยู่ที่ไหน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
"พิงก์ไม่เป็นอะไร"
เคนถอนใจเฮือกใหญ่ "เฮ่อ โล่งอกไปที ผมเห็นรอยกระสุนปืน ก็เลยกลัวว่า ผมจะยิงคุณเข้าแล้ว"
"สบายใจเถอะ เคนไม่ได้ทำอะไรพิงก์หรอก แต่พุฒิสิ พุฒิถูกยิง"
เคนตกใจ "หา ! ใครยิงพุฒิ"
WKing Crow ... King Crow เป็นคนยิง"
เคนอึ้ง พูดไม่ออก "หา ..."
"เคน กำลังมีคนไปหาเคน ไม่ว่ายังไง ห้ามเคนขัดขืนเด็ดขาด"
"ใครจะมาหาผมเหรอ"
"สัญญาก่อนว่าเคนจะไม่ขัดขืน"
"ครับ ผมสัญญา"
สิ้นเสียงของเคน เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เคนมองไปที่ประตู เดินไป แล้วมองผ่านช่องมอง
เคนเปิดประตูออก ชาคริตเข้ามาพร้อมด้วยทีมของเขา ทุกคนมีปืนอยู่ในมือ เล็งตรงมาที่เคน
"ได้เวลาไปด้วยกันแล้ว"
"ฉันรออยู่แล้วล่ะ"
อ่านต่อตอนที่ 14
