พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 12 : “เคน-ยูซ่า” เจอ "King Crow"
บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
King Crow ใช้มีดจี้พิงก์ไว้ ซูซี่ยืนอยู่เคียงข้าง King Crow ขณะที่คนอื่น ๆ มองอย่างเคร่งเครียด
พิงก์บอก “ใช่เคน อย่าทำอะไรที่คุณจะต้องเสียใจ เมื่อตอนที่ตื่นขึ้นมาเลย”
“เสียใจเหรอ แหม คำนี้ผมสะกดไม่เป็นซะด้วยสิ”
พุฒิยกปืนเล็งตรงไปที่ King Crow
“เคน ปล่อยพิงก์เดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันยิงจริง ๆ”
“เอาซี่ ถ้าแกอยากจะเสี่ยง”
“อย่าพุฒิ อย่ายิงเด็ดขาด” พิงค์ห้าม
King Crow คุมตัวพิงก์ถอยออกจากห้องคนนั้นไป คนอื่น ๆ เดินตาม ปืนทุกกระบอกเล็งตรงไปที่ King Crow
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และบรรดานางโชว์ ยังคงจับกลุ่มคุยกันอยู่
“ยังไงก็ต้องเห็นดีกัน ถึงยูซ่าจะเป็นลูกรักของฉัน แต่ยูซ่าจะมาทำแบบนี้กับเราไม่ได้”
ทันใดนั้นเอง King Crow คุมตัวพิ้งค้เข้ามา ซูซี่ตามมาติด ๆ คนอื่น ๆ เดินตาม ปืนทุกกระบอกเล็งไปที่ King Crow
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และบรรดานางโชว์ พากันวี้ดว้ายตกใจ
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และบรรดานางโชว์ รีบหลบกลัวลูกหลง
“คุณแม่ขา ยูซ่ามานั่นแล้วไงคะ” นางโชว์ 1 ว่า
นางโชว์ 2 บอก“ใช่ค่ะ คุณแม่ลุยเลยค่ะ คุณแม่เปิด เดี๋ยวพวกหนูตามเองค่ะ”
“เฮ้ยอีพวกนี้ เงียบ ๆ ขอฉันตั้งตัวก่อน”
King Crow คุมตัวพิงก์ออกไป ซูซี่และคนอื่น ๆ ตามกันไปเป็นแผง
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และบรรดานางโชว์ ยังหลบมุดอยู่
“สว่างฮะ พวกนั้นไปกันหมดแล้วฮะ”
เจ๊หว่างกับบรรดานางโชว์ยื่นหน้าออกไปมอง พอมั่นใจว่าทุกคนไปแล้ว เจ๊หว่างก็ลุกขึ้นทำเก่ง
“ฮ้า รีบไปทำไมล่ะ กลับมาก่อนซี่”
เฮียฮะและเหล่านางโชว์มองเจ๊หว่างแบบเซ็ง ๆ แต่ไม่มีใครพูดอะไร เจ๊หว่างหันไปมองคนอื่น ๆ
“มองทำไม มีอะไรเหรอ”
King Crow คุมตัวพิงก์มาที่รถ ซูซี่ตามมาเปิดประตูด้านหลังให้ คนอื่น ๆ ตามมา King Crow หันไปมองทีมฟีนิกซ์
“เอาล่ะ คงต้องลากันตรงนี้แหละ ใครตามมา นังนี้ตาย ... เข้าไป”
King Crow ผลักพิงก์เข้าไปในรถ ซูซี่ขึ้นรถด้านคนขับ แล้วขับออกไป ทีมฟีนิกซ์มองตาม
“โธ่ ! แค่พี่เจนสั่งคำเดียว ผมก็ไม่เอามันไว้แล้ว”
เจนยืนนิ่งไม่ตอบใด ๆ พุฒิยืนเครียดสับสน
รถแล่นมาตามทาง
ภายในรถ ซูซี่ประจำที่คนขับ ขณะที่ King Crow คุมตัวพิงก์อยู่ด้านหลัง
“ถ้าพวกนั้นตามมา คุณจะทำอย่างที่พูดจริงเหรอ”
King Crowเหลือบมองไปด้านหลังรถ “ถึงพวกนั้นไม่ตามมา ฉันก็จะทำ”
King Crow ขยับมือยกขึ้นจะแทงพิงก์ แต่พิงก์คว้าข้อมือ King Crow ไว้ได้ เธอยึดแขนเขาไว้มั่น ขณะที่ ยื่นเท้าไปเปิดประตู ดันออก ซูซี่มองอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นประตูรถเปิดออก
King Crow ยังไม่ละความพยายามที่จะฆ่าพิงก์
“อย่าเคน ฉันรู้ว่าคุณอยู่ในนี้”
สีหน้าแววตา King Crow เปลี่ยนไปเหมือนได้สติวูบขึ้นมา
“เชื่อฉัน คุณคือเคน อโณทัย ไม่ใช่ King Crow”
King Crowสีหน้าแววตาเปลี่ยนกลับคืน “ไม่ ! ฉันคือ King Crow”
King Crow จะเสียบมีดลงมาอีกครั้ง แต่พิงก์ยื้อไว้ได้ ปลายมีดโดนคอพิงก์ เลือดไหลออกมา
พิงก์ใช้ทั้งร่างผลัก King Crow ออกไป พร้อมกันนั้นก็พุ่งออกจากรถ
นอกรถ ... พิงก์กลิ้งหมุนตัวร่วงลงเป็นพื้นแล้วกลิ้งไป เธอมองตามรถคันนั้น
ในรถ ซูซี่มอง King Crow ผ่านกระจกมองหลัง King Crow ขยับตัวขึ้นนั่ง สีหน้าหงุดหงิด
“จะให้วนรถไปรับแขกของเราไหม”
“ไม่ต้อง !”
พุฒิก็ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามา เขาจอดรถ เดินเข้ามาประคองพิงค์ รอยแผลที่คอมีเลือดไหลเป็นทาง
“พิงก์ ไอ้เคนมันทำอะไร”
“ไม่ใช่เคน แต่เป็น King Crow”
“เคนกับ King Crow ก็คนเดียวกันนั่นแหละ”
“ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่เคน”
ห้องหนึ่งในบ้านธงรบ เคนนอนหลับหนุนตักซูซี่อยู่ เพลงคลาสสิกจากสมาร์ทโฟนดังก้องไปทั้งห้อง
ทันใดนั้นเอง เคนก็ลืมตาขึ้น เขามองไปอย่างงง ๆ ก่อนที่จะลุกพรวดขึ้น
“หา ! อีกแล้วหรือเนี่ย เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นน่ะ” เขาถามซูซี่
“เยอะแยะ รู้ไหมเมื่อคืนคุณสุดยอดไปเลย เป็นคืนที่สนุกสุด ๆ”
“ผมทำอะไรลงไป”
“อยากรู้ก็ดูในมือถือสิคะ”
เคนรีบเปิดมือถือออกดู
ในจอโทรศัพท์ King Crow พูดตรงมาที่กล้อง
“สวัสดียูซ่า ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนเอาแฟลชไดรฟ์ไปซ่อน ถ้าเธอไม่ยอมเอามาคืนฉัน ฉันจะจัดการกับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเธอ ทุกคนในบาร์ยูโทเปียนี่”
เคนหน้าเสีย ก่อนถาม
“เมื่อคืนผมไปที่บาร์ยูโทเปียเหรอ”
ซูซี่ยิ้มอย่างยังรู้สึกสนุก “ใช่ คุณทำเอาพวกนั้นกลัวหงอกันไปหมดเลย”
“โหย ! ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย”
เคนยืนเครียด หมุนตัวไปมาอย่างสับสน
“ยอมรับเถอะค่ะ ว่านั่นคือตัวตนที่แท้จริงของคุณ”
“ไม่ใช่ ! ไม่ใช่ !”
เคนหันเดินออกไป ซูซี่มองตาม ยิ้ม
“สักวันคุณต้องยอมรับ”
เคนก้าวออกด้านหน้า มองไปรอบ ๆ อย่างงง ๆ ว่าเขาอยู่ที่ไหน
จังหวะนั้นเอง ธงรบ ชิปปี้ แม้กกี้ และลูกน้องคนอื่นก็เดินเข้ามา
ธงรบทัก "อรุณสวัสดิ์"
"ธงรบ !"
"เป็นไง เมื่อคืนหลับสบายดีไหม"
เคนรู้สึกสับสนไปหมด เขาหันหลังเดินหนีธงรบและคนอื่น ๆ ไป ธงรบและลูกน้องมองตาม
"เอาไงดีครับนาย ให้ตามไปไหมครับ"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ"
ต่อมา ตอนกลางวัน บาร์ยูโทเปียว่างเปล่าเหมือนไม่มีใครอยู่ เคนเดินเข้ามาอย่างร้อนรน เขามองไปรอบ ๆ แล้วตะโกนเรียก
"สวัสดีครับ มีใครอยู่ไหมครับ"
เงียบ ดูเหมือนยังไม่ถึงเวลาที่จะมีใครมาที่นี่ แต่ทันนั้นเอง เจ๊หว่าง เฮียฮะ พร้อมด้วยเหล่านางโชว์ก็ก้าวออกมาเป็นแผง ทุกคนมีข้าวของที่หยิบจับจากในบาร์นั้นเป็นอาวุธ
เจ๊หว่างสั่งการ"พวกเรา ลุย !"
เคนหันไปมอง สีหน้าตกในสุด ๆ
"เหออ..."
เจ๊หว่าง เฮียฮะ พร้อมด้วยเหล่านางโชว์วิ่งกรูกันออกมา
เจ๊หว่าง/เฮียฮะ/นางโชว์ร้อง "ย้าก!"
เคนยกสองมือกันไว้ ขณะที่เจ๊หว่าง เฮียฮะ และเหล่านางโชว์ ใส่กันอย่างไม่ยั้ง จนกระทั่งพิงก์กับพุฒิวิ่งเข้ามาห้าม ยื้อยุดพวกนั้นออกไป
"หยูด" พุฒิร้องห้าม
"หยุดค่ะ หยุด หยุดก่อน" พิงก์ตาม
"หยุด หยุดครับ หยุด"
ในที่สุดพวกนั้นก็ยอมหยุด ถอยออกมาจากเคนอย่างยังไม่หายโมโห
เคนร้อง "อู๋ย"
"ห้ามทำไมเนี่ย คนแบบนี้ต้องตีให้เข็ด !" เจ๊หว่างว่า
"เชื่อเถอะค่ะ ว่าเคนเขาไม่รู้หรอก ว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่"
"ใช่ครับ ผมไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ"
"อ๋อ ! แบบนี้ก็ได้เหรอ ก่อเรื่องแล้วทำมาเป็นพูด ‘ผมไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ’ ยูซ่า แม่ผิดหวังในตัวหนูมากนะ"
"เจ๊ครับ เมื่อคืนก็อย่างที่เขาบอกนั่นแหละ เขาไม่ใช่ยูซ่า แล้วก็ไม่ใช่ไอ้เคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย"
เฮียฮะถาม "เดี๋ยวนะฮะ ที่คุณพูดนี้หมายความว่ายูซ่ามีฝาแฝด แล้วก็ไม่ใช่แค่แฝดสอง แต่เป็นแฝดสาม ที่นิสัยใจคอไม่เหมือนกันเลยเหรอฮะ"
"เปล่าครับ ไม่ใช่แฝด ตัวมันเองนี่แหละ ในตัวมันมีคนอื่นอยู่" พุฒิว่า
"หา ! อย่าบอกนะฮะว่า ยูซ่าโดนผีสิง" เฮียฮะว่า
คำอธิบายของพุฒิทำให้เจ๊หว่าง เฮียฮะ และเหล่านางโชว์ยิ่งเง็งหนัก
"โหย ! จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว"
เคนยืนยัน "ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง สองปีก่อนผมสูญเสียความทรงจำ พอความทรงจำเริ่มกลับคืนมา ก็เกิดความสับสน กลายเป็นคนหลายบุคลิกไป"
"เอ... จะเหมือนเวลาที่ยูซ่าขึ้นแสดงไหมฮะ บางวันก็เป็นเกอิชา บางวันก็เป็นบียองเซ่ บางวันก็เป็นมาดอนน่า"
"ก็คงประมาณนั้นแหละครับ แต่ทุกครั้งที่เปลี่ยนบุคลิก ผมไม่รู้ตัวเลยนะครับ"
เจ๊หว่างถาม "แล้วคุณมาที่นี่ทำไม"
"ผมมีเรื่องสำคัญต้องบอกกับทุกคน"
เคนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดให้ทุกคนดู
ในจอโทรศัพท์ King Crow พูดตรงมาที่กล้อง
"สวัสดียูซ่า ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนเอาแฟลชไดรฟ์ไปซ่อน ถ้าเธอไม่ยอมเอามาคืนฉัน ฉันจะจัดการกับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเธอ ทุกคนในบาร์ยูโทเปียนี่"
ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้ดูคลิป
"หา ! แล้วมาเกี่ยวอะไรกับพวกฉันด้วยนี่" เจ๊หว่างตกใจ
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะไม่ยอมให้ใครทำอะไรเจ๊กับทุกคนในที่นี้เด็ดขาด"
"แล้วคุณจะทำยังเหรอฮะ" เฮียฮะถาม
"ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน"
คำตอบของเคนทำให้ทุกคนยิ่งเครียด ต่างนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
เคนเดินเข้ามาสีหน้าเขาเคร่งเครียด อยู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงพูดคุย
King Crow ถามยูซ่า "เถอะน่า ถามนิดเดียว ตอบมา แล้วฉันจะไม่กลับมากวนใจเธออีก ... เธอซ่อนแฟลชไดรฟ์ไว้ที่ไหน"
"แฟลชไดรฟ์อะไร ฉันไม่รู้เรื่อง"
เคนพยายามมองหาที่มาของเสียง เขาเดินมาจนมาหยุดที่หน้าห้องแต่งตัว
"ไม่ต้องมาทำไก๋ ฉันรู้ว่าเธอรู้"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้"
"ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่มีทางเลี่ยง"
เคนผลักประตูห้องแต่งตัวเข้าไป
ในห้องแต่งตัว เคนผลักประตูห้องแต่งตัวเข้ามา เขามองตรงไปด้วยสีหน้าตกใจ
เคนเห็น King Crow กำลังใช้สองมือบีบคอยูซ่า ยูซ่าตาเหลือก หายใจไม่ออก
"อะ อะ อะ"
King Crow ยิ้มสะใจโหดเหี้ยม
เคนตะโกนลั่น
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
King Crow หันมามองเคนอย่างไม่มีอาการใด ๆ ยูซ่ามองเคนตาเหลือก อาการดูแย่ลงไปมากแล้ว เคนรู้ว่ารอต่อไปไม่ได้แล้ว เขาก้มลงหยิบท่อนไม้ขึ้นมา และเดินเข้าไปหา King Crow
"หยุด !"
เคนฟาดไม้ใส่ King Crow King Crow ปล่อยมือข้างหนึ่งจากคอยูซ่ามารับไม้ไว้ เคนพยายามกระชากไม้ออก แต่อุ้งมืออันแข็งแกร่งของ King Crow ยึดมันไว้แน่น King Crow มองเคนด้วยสายตาดุดัน
"แกกล้าหือกับฉันเหรอ ได้ "!
King Crow ปล่อยมืออีกข้างหนึ่งจากคอยูซ่า ยูซ่าทรุดฮวบลงไปทันที
King Crow หันมา พยายามกระชากไม้จากมือเคน แต่เคนยื้อไม้นั้นไว้
ทั้งสองต่อสู้กัน โดยที่มือข้างหนึ่งของแต่ละคนยังกำปลายไม้ไว้คนละด้าน
เคนโดนถีบออกมา King Crow ก้าวตามมา ใบหน้าเยาะหยัน
"สายลับฟีนิกซ์ ไร้น้ำยาแบบนี้เหรอ"
เคนกระโดดขึ้นมายืน ตั้งท่าพร้อมสู้ King Crow ยิ้มขำแล้วก้าวเข้าไปยืนประจันหน้ากัน
King Crow กับเคนเปิดฉากเข้าสู้กันอย่างดุเดือด แต่เห็นชัดว่า King Crow ฝีมือเหนือกว่า แถมยังเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดดุดัน
ที่หน้าประตู ยูซ่าโผล่หน้าออกมามองอย่างห่วง ๆ
"โอย ไม่น้า..."
เคนหันไปมองยูซ่า แล้วตะโกนบอก
เคนตะโกน "ยูซ่า รีบหนีไป"
ยูซ่าดูลังเล
เคนตะโกนอีก "เร็ว ! หนีไป !"
เคนพูดจบ King Crow ก็กระโดดถีบจนเขาไปกระแทกผนัง
"โอ๊ย !"
เคนเจ็บจนลุกไม่ขึ้น ยูซ่าฉวยจังหวะนั้นวิ่งออกไป King Crow หันมองแล้วเดินตามไป
เคนดึงร่างตัวเองขึ้นมา แล้ววิ่งตามไปถีบ King Crow King Crow เสียหลักเพียงเล็กน้อย เขาหันกลับมาจ้องเคน
"แกมันตัวอะไรกันวะเนี่ย"
"แกนั่นแหละที่สร้างฉันขึ้นมา"
King Crow บุกเข้าใส่เคน เคนตั้งรับแต่เขาสู้ King Crow ไม่ได้ เคนโดนซัดจนลงไปกอง
King Crow เดินไปหยิบท่อนไม้ขึ้นมา
"แกสร้างฉัน แต่จากนี้ไปจะไม่มีแก มีแต่ฉันเท่านั้น ลาก่อน"
King Crow ฟาดท่อนไม้ใส่เคน ไม้ฟาดตรงมาที่หน้าเขาสุดแรง
ห้องนอนเคนที่คอนโดฯ เคนสะดุ้งตื่นขึ้นมา
"หา !"
พิงก์รีบเข้ามาหาเคน
"เคน เกิดอะไรขึ้น"
"King Crow"
"ใจเย็น ๆ แค่ฝันเท่านั้นแหละ"
"คุณแน่ใจเหรอว่าแค่ฝัน ... ผมว่าเขาอยู่ในจิตสำนึกของผม เขาพยายามที่จะจัดการผม พยายามที่จะยึดร่างผม"
"ถ้างั้นคุณต้องสู้กับเขา"
"ผมสู้เขาไม่ได้"
"ได้สิ ในเมื่อคุณสร้างเขาขึ้นมา"
เคนมองหน้าพิงก์แล้วคิดตาม
"คุณสร้างให้เขาแข็งแกร่งแค่ไหน คุณก็แข็งแกร่งเท่านั้นได้ หรือไม่ก็อาจจะยิ่งกว่าเสียอีก"
เคนมองหน้าพิงก์แล้วคิดตาม เขาพยักหน้าน้อย ๆ ยอมรับความคิดนี้ จังหวะนั้นเองที่เคนเห็นรอยแผลที่คอพิงก์
"พิงก์ คุณมีแผล"
"แค่นิดหน่อยน่ะ"
"เจ็บหรือเปล่า ใครทำคุณ"
พิงก์นิ่งไม่ตอบ แต่เคนก็เดาได้ไม่ยาก เขาตกใจจนหน้าเสีย
"ผมเหรอ"
"ไม่ใช่คุณหรอกเคน อีกคนที่อยู่ในตัวคุณต่างหาก"
"King Crow ผมจะไม่ยอมให้เขาทำอะไรคุณอีก"
ในห้องทำงานของเจนที่ฟีนิกซ์ เคนมองเจนด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
"พี่เจน ผมจะต้องสู้กับ King Crow ให้ได้"
"บอกตรง ๆ นะเคน พี่ยังนึกไม่ออกเลย ว่าเคนจะทำยังไง ในเมื่อเคนกับเขาเป็นคนคนเดียวกัน เคนทำอะไรเขา ก็เท่ากับทำตัวเอง"
"นั่นน่ะสิ ตั้งแต่ทำงานมา ฉันก็เพิ่งเจอเรื่องบ้า ๆ แบบนี้" พุฒิว่า
"ถ้าเราหาจุดอ่อนของ King Crow ได้ล่ะ" พิงก์ว่า
"จริงด้วย บางทีอาจมีคนนึงที่รู้ ไปกันเถอะ"
เคนเดินออกไป พิงก์เดินตาม เจนมองพุฒิแล้วสั่ง
"ตามไป"
"ครับ"
พุฒิตามไปอีกคน เจนยืนนิ่งครุ่นคิด จนกระทั่งชาคริตพูดขึ้น
"ที่จริงน่าจะปิดบัญชีมันให้จบ ๆ ไปซะ"
"ถึงเคนจะตาย เรื่องนี้ก็ไม่จบง่าย ๆ หรอก" เจนว่า
ที่สนามมวยใต้ดิน เฮียชัยมองหน้าเคนอย่างประหลาดใจ
"ว่าอะไรนะ ไหนขออีกทีซิ"
"ผมถามว่า King Crow มีจุดอ่อนอะไรบ้าง"
"ขออีกที อีกที"
พุฒิกับพิงก์ยืนฟังอยู่ พุฒิชักออกอาการรำคาญ
"โหยเฮียชัย ตกลงวันนี้จะรู้เรื่องไหมเนี่ย"
"เดี๋ยว ๆ ขอทำความเข้าใจก่อนนะ คือฉันงงว่ะ ที่อยู่ ๆ King Crow ก็เดินเข้ามาถามกับฉัน ว่าตัวเองมีจุดอ่อนอะไรบ้าง"
"ผมไม่ใช่ King Crow"
"ไม่เอาน่า คนที่ขึ้นชกที่นี่ก็แบบนี้กันทั้งนั้น กลางวันเป็นหมอ เป็นครู เป็นนักบัญชี แล้วก็เป็นนั่นเป็นนี่อีกสารพัด แต่พอตกกลางคืนถึงได้กลายร่างมาเป็นนักสู้ แกก็เหมือนกัน"
"ก็อย่างที่ผมเคยบอกนั่นแหละ ผมจำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ"
"อ่ะ ๆ ฉันจะพยายามเข้าใจแล้วกัน เออ แล้วทำไมอยู่ ๆ ถึงได้อยากรู้จุดอ่อนของ King Crow ล่ะ"
"ผมต้องสู้กับเขา"
คำตอบของเคนทำเอาเฮียชัยถึงกับตบหน้าผากดังป๊าบ
"เฮ้ย มันจะไปกันใหญ่แล้วเนี่ย" เฮียชัยบอก
"เฮียบอกมาเถอะน่า"
"ถ้าจะบอกตรง ๆ คนอย่าง King Crow ไม่มีจุดอ่อนหรอก ใครก็ล้มเขาไม่ได้"
ทุกคนหน้าเจื่อนกับคำตอบที่ได้รับ
"แต่ก็ไม่แน่นะ อาจมีคนที่รู้จุดอ่อนของเขาก็ได้"
พิงก์อยากรู้ "ใครกันเหรอคะ"
"ตัว King Crow เองไง"
เคนเปิดก๊อกน้ำ ล้างหน้า เขาหยิบผ้าขนหนูบนราวมาเช็ดหน้า แต่พอเอาผ้าออก ภาพสะท้อนในกระจกก็เป็น King Crow
"สวัสดี เคน"
เคนผงะด้วยความตกใจ
"หา !"
"ได้ข่าวว่าแกกำลังคิดหาทางจัดการกับฉัน" King Crowยิ้มเยาะ เลิกคิดได้แล้ว ไม่มีทางที่แกจะทำอะไรฉันได้หรอก แกมันขี้ขลาด แกไม่กล้าทำอะไรหรอก"
เคนมองจ้องแบบพร้อมสู้
"ฉันอาจทำอะไรแกไม่ได้ แต่แกก็ทำอะไรฉันไม่ได้เหมือนกัน เพราะถ้าแกทำอะไรฉัน มันก็เท่ากับแกทำตัวแกเอง"
"เพราะอย่างงี้ไง ฉันถึงได้เบื่อที่มีแกมีฉัน แต่อีกไม่นานหรอก ฉันจะกำจัดแกไปจากชีวิตฉัน ทำให้แกหายไปตลอดกาล ส่วนตอนนี้ ถึงฉันจะยังทำอะไรแกไม่ได้ แต่อย่าลืม ฉันทำคนที่แกรักได้"
พิงก์ได้ยินเสียง เปิดประตูเข้ามาดูเคนอย่างแปลกใจ
"เคน เคนพูดกับใครน่ะ"
King Crow ในกระจกยิ้ม
"นี่ใช่ไหมแฟนแก คนที่แกจะแต่งงานด้วย"
"อย่ายุ่งกับเธอนะ"
King Crowยิ้ม "ขอบใจนะที่ช่วยยืนยันเป้าหมาย รับรอง ‘เด็ก’ แกไม่รอดมือฉันแน่"
"ออกไปจากชีวิตฉันได้แล้ว"
"แน่ใจเหรอ ว่านี่ชีวิตแก"
King Crow หัวเราะลั่นอย่างน่าสะพรึง เคนยืนนิ่งรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว พิงก์เข้ามากอดด้านหลังของเคนไว้แน่น
"เคน ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริง ๆ"
เคนหันหน้ามาบอกพิงก์
"นั่นไง King Crow อยู่ในนั้น"
แต่เมื่อเคนหันกลับไปมองกระจก King Crow ก็หายไปแล้ว ทิ้งค้างไว้เพียงเสียงหัวเราะอันน่าสะพรึง ในกระจกมีเพียงภาพสะท้อนของเขากับพิงก์
"พิงก์ คุณต้องไปจากผม แล้วอย่าให้ผมรู้เด็ดขาด ว่าคุณไปไหน"
"ไม่ พิงก์จะไม่ไปไหนทั้งนั้น"
พิงก์ยืนยันคำพูดด้วยอ้อมกอดที่ยิ่งกระชับแน่น เคนขยับตัวออก หันหน้ามาหาพิงก์
"พิงก์ คุณต้องไป ไม่อย่างงั้น King Crow อาจทำอะไรคุณ"
"พิงก์ไม่กลัว"
"แต่ผมกลัว ผมกลัว"
เคนดึงพิงก์เข้ามากอดไว้แน่น
ณ ที่แห่งหนึ่ง รถสองคันจอดอยู่เคียงกัน ไม่ห่างจากรถสองคันนั้น เจนและธงรบยืนอยู่ใกล้ ๆ กัน
"ช่วยบอกหน่อย ว่าคุณมีแผนอะไร" เจนถาม
"ถึงเวลาที่ผมจะเอาของของผมคืน และ King Crow จะเป็นคนไปเอามันมา"
"คุณก็รู้ว่า King Crow เป็นสายลับของเรา ที่แฝงเข้าไปทำงานกับคุณ"
"ก่อนหน้านี้อาจใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว"
"ทำไมถึงได้คิดว่าเขาจะเอาแฟลชไดรฟ์มาคืนคุณได้ ในเมื่อความทรงจำในส่วนนี้ยังไม่คืนกลับมา"
"ดูจากความมั่นใจของ King Crow ผมว่าลึก ๆ เขารู้ว่าความทรงจำนั้นไม่เคยหายไปไหน ยูซ่าแค่เก็บซ่อนมันเอาไว้ ไม่ต่างจากที่ซ่อนแฟลชไดรฟ์นั่น"
"ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า King Crow จะทำยังไง ในเมื่อเขากับยูซ่าไม่มีวันได้เจอกัน"
ธงรบยิ้ม "ด้วยเทคโนโลยี่ พวกเขาจะเจอกันได้"
"ยังไงเหรอ"
ธงรบยิ้ม "แล้วคุณจะได้เห็น"
ธงรบเดินกลับขึ้นรถ แล้วก็รถขับออกไป เจนยืนนิ่งครุ่นคิด
ที่คอนโดฯ เคนบอกกับพิงก์น้ำเสียงแฝงความเศร้า
"พิงก์ คุณไปเถอะ"
"ไม่ พิงก์จะอยู่ เราจะสู้ไปด้วยกัน"
"เชื่อผมเหอะ ผมขอร้อง"
พิงก์เข้ากอดเคนไว้ แล้วร้องไห้ออกมา
"จำไว้นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เคนยังมีพิงก์เสมอ"
"ครับ ผมรู้"
พิงก์ค่อย ๆ ปล่อยแขนที่กอดเคนออก เดินไปหยิบกระเป๋า แล้วหันหลังก้าวออกไป เคนมองตามตลอดเวลา
พิงก์หยุดที่หน้าประตูห้อง เหลือบกับมามอง ก่อนที่จะเปิดประตูออก เคนยังคงไม่ละสายตา
พิงก์ก้าวออกมา แล้วรู้สึกเหมือนก้าวขาไม่ออก เธอพิงเข้ากับผนัง ก้มหน้าร้องไห้โฮ
เคนยังคงยืนนิ่งเป็นหุ่น จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขายังยืนนิ่ง โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง
เคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"สวัสดีครับน้ายักษ์"
ยักษ์พูดโทรศัพท์อย่างร้อนใจ
"เคน อยู่ไหนเนี่ย เร็วเลยนะ รีบเสด็จเข้าบริษัทมาเดี๋ยวนี้เลย มีงานด่วน เข้าใจมั้ย"
เคนตอบเซ็ง ๆเหมือนไม่มีจิตใจ "ครับน้า"
แล้วเคนก็กดวางสาย
ยักษ์มองโทรศัพท์ที่วางไปแล้วอย่างอารมณ์เสีย
"อะไรกันวะ"
บนหน้าจอเป็นกราฟยอดขาย Star Beauty ที่เส้นกราฟพุ่งปรี๊ด ซูซี่เข้ามาพูด
"นี่คือยอดขายไตรมาสล่าสุดของ Star Beauty ซึ่งเห็นชัดเลยว่า หลังจากโฆษณาของเราออกไป ยอดขายก็พุ่งปรี๊ด เพราะอย่างนี้ไงคะ ทางลูกค้าถึงได้ตัดสินใจที่จะทำโฆษณาต่อเนื่อง โดยใช้ยูซ่าเป็นพรีเซนเตอร์เหมือนเดิม"
เคนหน้าเสีย เช่นเดียวกับพุฒิที่หันไปมองหน้าเพื่อนอย่างเข้าใจ
"แต่เพื่อให้โฆษณาดูแปลกไปจากตัวก่อน ลูกค้าเลยอยากให้การถ่ายทำเปลี่ยนเป็นออนโลเคชั่น ตอกย้ำว่า Star Beauty เป็นผลิตภัณฑ์ความงามจากธรรมชาติ"
อยู่ ๆ เคนก็โพล่งขึ้นมา
"ผมขอไม่รับงานนี้ครับ"
"เฮ้ย ๆ ๆ ไม่รับได้ไง ลูกค้าเขาขอทีมงานเดิมทั้งหมด แล้วที่สำคัญใคร ๆ ก็รู้ ว่าคนเดียวที่จะเอายูซ่ามาได้ก็คือ เคน อโณทัย"
"ไม่สนล่ะ ยังไงผมก็ไม่ทำ"
เคนลุกขึ้นเดินออกไป ทุกคนมองตามเหวอ ๆ
"น้ายักษ์คะ ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวซูซี่จัดการเอง"
ซูซี่เดินตามเคนออกไป
เคนยืนเครียดอยู่ในห้อง ซูซี่เดินเข้ามาเคน
"คุณเคน"
เคนหันขวับไปหาซูซี่
"ไม่ต้องพูด ผมรู้ว่าคุณคิดจะทำอะไร"
ที่หน้าประตูซึ่งเปิดคาอยู่ พุฒิ บับเบิ้ล ยักษ์ นับดาว มองเข้ามาอย่างอยากรู้ ซูซี่ผลักประตูปิดเข้าไป ก่อนเดินเข้าไปหาเคน ยิ้มอย่างยั่วยวน
"ถ้างั้นก็พูดมาสิคะ ซูซี่คิดจะทำอะไร"
เคนถอยหนีอย่างชิงชัง
"ได้ แต่ผมจะไม่พูดในนี้ ผมจะเปิดโปงให้ทุกคนรู้ ว่าคุณเป็นใคร ทำงานให้กับใคร"
ด้านนอก พุฒิ บับเบิ้ล ยักษ์ และนับดาว ยืนจับกลุ่มกันอยู่
"โหย ทำไมชอบมีปัญหากันนักเนี่ย จะทำอะไรให้มันง่าย ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง"
เจนเดินเข้ามามองอย่างแปลกใจ
"มีอะไรกันเหรอ"
"เคนน่ะสิครับ อยู่ ๆ ก็ปฏิเสธ ไม่ยอมรับงาน Star Beauty ซะงั้น" บับเบิ้ลว่า
"ใช่ค่ะ นี่คุณซูซี่กำลังพยายามเกลี้ยกล่อมอยู่ค่ะ" นับดาวว่า
เจนหันมองไปทางห้องเคน
"ฉันเอง"
เจนเดินพุ่งไปที่ห้องนั้น พุฒิและคนอื่น ๆ มองตามไป
ซูซี่เข้าประชิดตัวเคน พูดใกล้หูเขา ยิ้มร้าย ๆ
"ถ้าคุณเปิดโปงฉัน ทุกคนก็จะรู้เหมือนกัน ว่าทั้งตัวคุณ พุฒิ พิงก์ หรือแม้แต่เจน วัลลภา ก็ล้วนแต่เป็นสายลับ"
เจนเปิดประตูเข้ามามอง แล้วกะแอม
ซูซี่รีบผละออกจากเคน เจนเดินเข้าไปหาทั้งสองคน
"กำลังกล่อมให้เคนทำงานอยู่สิท่า"
"ค่ะคุณเจน"
"ฉันจัดการต่อเอง"
"ค่ะ"
ซูซี่เดินออกจากห้องไป เจนมองตามจนซูซี่เดินออกไปแล้ว จึงหันมองหน้าเคน
"เคน เธอต้องทำงานนี้"
"พี่เจน ! พวกนั้นมีแผนนะครับ"
"พวกเขามีแผน เราก็จะเล่นเกมแผนซ้อนแผน"
"พี่เจนแน่ใจนะ"
"ฮือ เชื่อพี่สิ"
ซูซี่อยู่ท่ามกลางทีมงาน พุฒิ บับเบิ้ล ยักษ์ และนับดาว
"เป็นไงมั่งครับ" ยักษ์ถาม
"คุณเจนออกโรงเอง คงไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกค่ะ"
ซูซี่พูดแล้วผละจากกลุ่มไป พุฒิรีบตามไปทันที
"เดี๋ยวก่อนครับ"
ซูซี่หันมาถาม "มีอะไรเหรอคะ"
พุฒิเหลือบตามองไปทางด้านหลัง คนอื่น ๆ มองมาอยู่
"เรื่องนี้เราคงต้องคุยกัน"
พุฒิกับซูซี่ยืนอยู่ด้านนอกบริษัท จุดที่ไม่มีใครอื่น
"ผมเคยบอกคุณแล้วไง ว่าให้ปล่อยไอ้เคนไปซะ"
"ฉันก็บอกไปแล้วเหมือนกัน ว่าฉันทำไม่ได้ เขาเป็นของฉัน"
"คุณนี่เห็นแก่ตัวจริง ๆ คุณกำลังทำลายชีวิตมันอยู่รู้ไหม"
"ตรงกันข้ามเลย ฉันกำลังคืนชีวิตให้เขาต่างหาก คนอย่าง King Crow ไม่ควรต้องมาจมปลักอยู่ในที่แบบ"
"คุณอยากให้เขาเป็นอย่างคุณหรือไง ต้องทำงานรับใช้ธงรบตลอดไปน่ะ"
"เปล่า ไม่ใช่รับใช้ สักวันเขาจะต้องยิ่งใหญ่กว่าธงรบ"
พุฒิมองซูซี่อย่างตกใจในความคิดของเธอ
"ทุกอย่างถูกลิขิตไว้แล้ว ถึงเวลาที่เขาต้องกลับมา และฉันไม่มีวันปล่อยเขาไปเด็ดขาด"
ซูซี่มองจ้องพุฒิ ก่อนที่จะเดินออกมาจากเขา พุฒิมองตาม พิงก์ก็เดินเข้ามา มองไปทางเดียวกัน
"พิงก์"
"ฉันได้ยินหมดแล้ว"
"แล้วเราจะทำยังไงกันดี"
"ภาวนาให้เคนชนะ King Crow"
มุมหนึ่งในบ้านธงรบ ตอนกลางคืน King crow ตะบันหน้าลูกน้องธงรบลงไปนอนแนบพื้น คนอื่น ๆ ส่งเสียงเชียร์ลั่น
ธงรบปรบมือและยิ้มร่า
"สุดยอด สุดยอดมาก ๆ"
ซูซี่มอง King crow อย่างชื่นชม King crow เดินมาโอบกอดซูซี่
ธงรบส่งเงินให้ King crow
"อ่ะ นี่รางวัลของแก"
King crow รับเงินมานับอย่างมีความสุข
ส่วนเคนนั่งคิดงานอย่างเอาจริงเอาจังอยู่ในห้อง กระดาษที่เขียนและวาดกระจายเต็มโต๊ะไปหมด
ณ ที่แห่งหนึ่ง รถตู้จอด ประตูเปิดออก
King crow ซูซี่ ชิปปี้ แม็กกี้ ลงมาจากรถ เดินเรียงแถวกันมาอย่างเท่ ก่อนที่ทั้งหมดจะหยุดยืน ปล่อยให้ King crow เดินนำไปคนเดียว พร้อมด้วยกระเป๋าในมือ
King crow เดินไปแลกกระเป๋ากับพ่อค้ายา ก่อนที่ต่างฝ่ายจะหันหลังกลับ แล้วเดินกลับไปที่รถของตัวเอง
แต่ทันใดนั้น ทั้งสองฝ่ายก็ชักปืน และหันกลับมายิงใส่กัน ฝ่ายพ่อค้ายาร่วงลงไปนอนนิ่ง
ซูซี่ ชิปปี้ และแม็กกี้ ซัดลูกตะกั่วใส่คนที่เหลือ ลงไปตายเกลี้ยง
ซูซี่เดินไปหยิบกระเป๋าอีกใบ ก่อนเดินคู่ King crow ชิปปี้และแม็กกี้เดินประกบสองข้าง
ทั้งหมดเดินกลับขึ้นรถ รถแล่นออกไป
ต่อมา เคนนำเสนองานโฆษณาภายใต้แนวคิด Little Mermaid ทุกคนปรบมือให้
ซูซี่ยิ้มให้เคน เคนหลบสายตา
ณ รีสอร์ทริมทะเล
รถทีมงานแล่นเข้ามาจอด ทีมงานทยอยขนข้าวของอุปกรณ์ลงมาจากรถ
เคนเดินมองออกไปยังทะเล พุฒิเข้ามายืนข้าง ๆ เขา
"เป็นไงมั่งวะเคน"
"ก็ไม่เป็นอะไรหรอก"
"แกว่าพวกนั้นกะจะทำอะไร"
"คงเหมือนเดิมนั่นแหละ บีบให้ยูซ่าพูด ว่าซ่อนแฟลชไดรฟ์ไว้ที่ไหน"
"พวกมันทำมาตั้งหลายครั้งแล้ว ทำไมถึงคิดว่าครั้งนี้จะได้ผล"
"อาจเพราะ King crow เขาทำให้ทุกคนมั่นใจ ว่ายูซ่ารู้ที่ซ่อนแฟลชไดรฟ์ ... ถ้ามีแรงกดดันมากพอ ยูซ่าจะต้องยอมพูดออกมาแน่"
"แล้วแกล่ะ แกว่ายูซ่ารู้ที่ซ่อนแฟลชไดรฟ์หรือเปล่า"
"ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ถ้ายูซ่ารู้และพูดออกมาก็คงดี เรื่องจะได้จบ ๆ แล้วพวกนั้นจะได้เลิกยุ่งกับฉันซะที"
ด้านหลังเคนและพุฒิ ซูซี่ยืนมองและโทรศัพท์รายงาน
"คุณธงรบคะ ทุกอย่างเรียบร้อย เดินตามแผนที่วางไว้ได้เลยค่ะ"
ธงรบพูดโทรศัพท์ด้วยสีหน้าพอใจ
"ดีมาก คืนนี้แหละ เราจะทำให้ยูซ่ายอมเปิดปากพูดให้ได้ ว่าซ่อนแฟลชไดรฟ์ไว้ที่ไหน"
ท้องฟ้ายามราตรี บริเวณกองถ่าย ยักษ์และทีมงานเซ็ตอุปกรณ์รอถ่ายอยู่
บับเบิ้ลบอก "โห อุตส่าห์มาไกลถึงทะเล แทนที่จะได้ถ่ายตอนกลางวันแจ่ม ๆ ดั้นต้องมาถ่ายตอนกลางคืน แล้วเห็นอะไรมั่งไหม"
"ช่วยไม่ได้นี่หว่า ยูซ่าเขายอมถ่ายตอนกลางวันซะที่ไหนกันล่ะ เอาเหอะน่า ถ่ายให้ได้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่าหลัง เออ แล้วยูซ่าล่ะ ยูซ่าพร้อมหรือยัง" ยักษ์ถาม
"สงสัยยังหรอกน้า เงียบกริ๊บ อยู่ในบ้านนั่นน่ะ"
ภายในบ้านพัก เคนนั่งนิ่งสีหน้าเคร่งเครียด
ที่หน้าบ้านพัก พุฒิกับซูซี่ยืนรออย่างกระวนกระวายใจ
"ฉันไม่รอแล้ว ฉันจะเข้าไปตามยูซ่า"
พุฒิขยับเข้าไปขวางซูซี่ไว้
"คุณรีบร้อนอะไรเหรอคุณซูซี่ อย่าบอกนะว่าจะเร่งถ่ายงานโฆษณา"
ซูซี่มองหน้าพุฒิ ไม่ตอบ
"ไม่มีประโยชน์ที่จะเข้าไปหรอก ถ้าอยากได้ตัวยูซ่า คุณต้องรอ"
"ก็ได้"
ซูซี่ขยับเข้าไปพิงฝา เมื่อพุฒิเห็นซูซี่สงบแล้ว เขาก็ยืนนิ่งไปด้วย แต่สายตายังคงไม่ละจากซูซี่
ที่ห้องน้ำในบ้านพัก เคนขยับเข้าไปมองกระจก ถามตัวเองในกระจกอย่างสับสน
"เอาไงดีวะไอ้เคน เอาไงดีวะ"
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตอบมาจากใครบางคน
"ทำสิ่งที่ควรทำ"
ที่แท้ King Crow
เคนหันขวับมองไปด้านหลัง
"King Crow แกอยู่ที่"
"ฉันอยู่นี่"
เคนหันกลับไปมองกระจก King Crow อยู่ในนั้น แทนที่เงาสะท้อนของเขา
"King Crow แกต้องการอะไรอีก"
"ฉันรู้ ที่จริงแกก็คิดไม่ต่างจากฉันหรอก ... เชื่อฉันเถอะ เอาตัวยูซ่าออกมา แล้วทำให้เธอพูดซะที ว่าซ่อนแฟลชไดรฟ์ไว้ที่ไหน ชีวิตแกจะได้กลับสู่โหมตปกติ ไม่ต้องมีใครมายุ่งเกี่ยวให้รำคาญใจอีก"
"บอกฉันมาก่อน ว่าถ้ายูซ่าออกมาแกจะทำอะไร"
"อู้ ! ได้ไงล่ะ บอกความลับออกไป ที่เหลือก็ไม่ตื่นเต้นน่ะสิ ... เอางี้ แกตัดสินใจเองก็แล้วกัน แต่หวังว่า แกคงทำในสิ่งที่ควรทำนะ"
King Crow ในกระจกเดินหันหลังไป เคนมองจ้อง ตะโกนเรียก
"King Crow King Crow กลับมาก่อน"
King Crow เหลือบกลับมามองเคน สายตากวน ๆ
"ไม่ต้องห่วง เราได้เจอกันอีกแน่"
เคนยืนนิ่ง เขาก้มหน้าลงเครียด ๆ ทันใดนั้นเองก็มีอีกเสียง
"เคน อย่าเชื่อเขานะ"
เคนเงยหน้าขึ้นมอง ยูซ่าอยู่ในกระจก
"ยูซ่า เธอก็มาด้วยเหรอ"
"เคน อย่าให้ King Crow เจอฉันนะ ฉันกลัว"
"ยูซ่า ผมตัดสินใจแล้ว"
เคนยืนมองจ้องยูซ่าที่เป็นภาพสะท้อนในกระจก ยูซ่ามีสีหน้าหวาดกลัว ขณะที่เคนดูแน่วแน่
ซูซี่หันไปมองหน้าพุฒิ
"คุณได้ยินเสียงอะไรไหม"
"ได้ยิน"
"เหมือนกับว่า เคนกำลังพูดกับใครอยู่ หรือว่า..."
ซูซี่ยื่นมือไปจะเปิดประตู แต่แล้วประตูก็เปิดออก ยูซ่าก้าวออกมา ในชุดนางเงือกเกร็ดสีเงินแวววาว
"สวัสดีค่ะ รอฉันอยู่ใช่ไหมคะ"
"ใช่ !"
ซูซี่พูดพร้อมชักปืนออกมา
"ยูซ่า เธอไปกับฉัน"
ยูซ่าตกใจกลัวจนลนลาน
"ว้าย"
"ซูซี่ คุณทำอะไร"
"เห็น ๆ กันอยู่ ไม่เห็นต้องอธิบายเลย"
ทันใดนั้น เจนกับชาคริตที่หลบอยู่ก็ก้าวออกมา พร้อมด้วยปืนเล็งไปที่ซูซี่
"แต่ฉันต้องการคำอธิบาย"
ทว่า ทันใดนั้นอีกครั้ง ชิปปี้ แม้กกี้ และลูกน้องธงรบก็ก้าวออกมาจากที่ซ่อน พร้อมด้วยปืน
"เอาไว้ค่อยอธิบายทีหลังก็แล้วนะ"
เจน พุฒิ ชาคริต หันไปมอง ทั้งหมดถูกล้อมด้วยชิปปี้ แม้กกี้ และพวกของเขา
เวลาเดียวกัน ยักษ์หาวหวอด ไม่รู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้น คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน
"เฮ้ย บับเบิ้ล จะไม่ไหวแล้วว่ะ ช่วยไปดูหน่อยสิ"
"ครับน้า"
บับเบิ้ลลุกขึ้นไปอย่างอ่อนแรง แบ็ตใกล้หมด
บับเบิ้ลเดินตาปรือ ๆ บ่นอุบมา
"โหย มีคนรออยู่ตั้งสองคน ทำไมต้องให้มาดูด้วยก็ไม่รู้"
ทันใดนั้นบับเบิ้ลก็หยุดกึก ตาค้าง
"เฮ้ย !"
เบื้องหน้าเขามีการใช้ปืนจี้ล้อมกันอยู่ ชิปปี้กับแม้กกี้หันมามอง
"ขอโทษครับ พอดีผมเดินหลงทางมาน่ะครับ ทำอะไรกันอยู่ก็ทำกันต่อได้เลยนะครับ"
บับเบิ้ลหันหลังเดินกลับไป แต่แล้ว...
แม้กกี้สั่ง "หยุด !"
บับเบิ้ลหยุดทันที สองมือยกขึ้นทันควัน แม้กกี้เดินตรงมาพร้อมด้วยปืน
"เหวย ! ยอมแล้วครับ อย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมยังโสด ยังไม่มีแฟนเลยครับ"
"ไปรวมกับพวกนั้น"
"คร้าบ"
บับเบิ้ลหันกลับ เดินไปรวมกับเจน ชาคริต พุฒิ และยูซ่า
"เอาล่ะ ฉันเบื่อเต็มทีแล้ว มีอะไรก็ว่ามาเถอะ" ยูซ่าบอก
"บอกที่ซ่อนของแฟลชไดรฟ์" ซูซี่ว่า
"อีกแล้วเหรอเนี่ย ก็บอกตั้งหลายครั้งแล้ว ว่าไม่รู้ไม่รู้"
"แต่ฉันเชื่อว่าเธอรู้ แต่ถ้าฉันจะคิดยังไงก็ไม่สำคัญเท่ากับอีกคน"
"ใคร"
"King Crow"
ซูซี่เปิดมือถือ ภาพของ King Crow ปรากฏขึ้นมา
King Crow พูดกับกล้อง
"สวัสดียูซ่า ทายสิว่าฉันอยู่ที่ไหน กับใคร"
King Crow เดินไปทางหน้าเวที กล้องแพนตามไป จนถึงบนเวที ซึ่งมีร่างเจ๊หว่าง เฮียฮะ และเหล่านางโชว์ ถูกมักรวมกันอยู่ รอบ ๆ ตัวทุกคนเต็มไปด้วยระเบิด กล้องหันไปจับที่หน้าเจ๊หว่าง
"ทักทายคุณแม่ของเธอสิยูซ่า"
ทุกคนมองตะลึง
"ยูซ่า อย่าเชื่อมันนะ เป็นไปไม่ได้ ที่มันจะอยู่ที่นั่นตอนนี้ ในเมื่อคุณกับมันใช้ร่างเดียวกัน"
"ถูกต้อง ยูซ่า ภาพที่เธอดูอยู่นี่ถูกถ่ายไว้ล่วงหน้า เพราะอย่างงั้นก็คิดต่อเอาเองเถอะ ว่าป่านนี้คนพวกนี้จะเป็นไงกันบ้าง ไม่แน่ ฉันอาจจัดการใครไปแล้วก็ได้"
ยูซ่ามองเครียด เศร้าใจ เป็นห่วง
"คุณแม่ !"
"เอาล่ะ เรามาตั้งเวลาไปด้วยกัน ฉันให้เวลาสิบห้านาที ถ้าครบกำหนดเวลาเมื่อไร คนของฉันจะจุดระเบิด แล้วทุกอย่างในนี้จะพังพินาศไม่มีเหลือ"
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และบรรดาสาว ๆ ต่างตื่นกลัวลนลาน
ทุกคนดูตกใจมาก
"ไม่ ! อย่าทำอะไรพวกเขานะ" ยูซ่าว่า
"ยูซ่า ความหวังเดียวของคนพวกนี้คือเธอ คิดให้ออกว่าแฟลชไดรฟ์อยู่ที่ไหน เราจะเริ่มจับเวลากันเดี๋ยวนี้ ติ๊กต็อก ๆ ๆ"
ยูซ่าดูเครียดมาก คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดอย่างที่สุด
อ่านต่อตอนที่ 13
