พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 11 : King Crow ประกาศก้อง ต้องไม่มี "เคน-ยูซ่า" ในโลกนี้ !
บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
ประตูตู้คอนเทนเนอร์ยังเปิดคาอยู่ ศพลูกน้องพ่อค้ายานอนลืมหายใจอยู่บนพื้น ซูซี่ ธงรบ เอมมี่ เดินเข้ามามอง
"พวกมันหนีไปได้"
"คิดแล้ว ว่างานนี้ต้องมีคนทำพลาด" เอมมี่เหลือบมองจิกซูซี่ "หรือที่จริงอาจตั้งใจให้พลาดก็ได้"
ซูซี่มองเอมมี่แบบเคือง ๆ "พูดแบบนี้แปลว่าอะไร"
"คนเคยมีอะไรกันมา จะฆ่ากันให้ตาย ก็คงต้องลังเลเป็นธรรมดา จริงไหมล่ะ"
"ไม่จริง"
ธงรบมองจ้องซูซี่
"ถ้างั้นก็พิสูจน์ให้เห็นสิซูซี่ แต่บอกก่อน ฉันให้โอกาสครั้งนี้อีกครั้งเดียวเท่านั้น"
"ค่ะคุณธงรบ"
ซูซี่ตอบรับแล้วก็หันหลังเดินไปอย่างเคร่งขรึม ธงรบและเอมมี่หันมองตาม
"เอมมี่ จับตาดูซูซี่ไว้"
"ค่ะนาย"
เอมมี่เดินตามไป ทิศทางเดียวกับซูซี่
เคนและพิงก์นั่งอยู่ข้าง ๆ กันในห้องขัง
"เราจะทำยังไงกันต่อดีล่ะพิงก์"
"ยังไม่รู้เลย มันตื้อ ๆ คิดอะไรไม่ออก"
พิงก์มองเคนแล้วเหลือบไปบนผนัง เคนเหลือบตามองขึ้นไป
บนผนังมุมห้อง มีกล้องวงจรปิดติดอยู่ กล้องส่องตรงมาที่เขาและเธอ
ในห้องเจน เจนกับชาคริตยืนมองดูหน้าจอที่ฉายภาพจากกล้องวงจรปิด
เคนหลุบตากลับมามองพิงก์อย่างเข้าใจ ว่าพิงก์กำลังบอกให้เขาระวังคำพูด เพราะมีคนคอยสังเกตพวกเขาอยู่
"เข้าใจแล้ว ที่จริงก็ดีเหมือนกัน ถือว่ามาเปลี่ยนบรรยากาศ"
เคนเอนตัวลงนอนลงบนเตียงเล็ก ๆ ในห้อง
พิงก์นั่งมองเคนด้วยสีหน้าครุ่นคิด
เจนกับชาคริตยังคงมองดูภาพจากกล้องวงจรปิด
"พี่เจนคิดว่า พวกเค้าจะเผยความลับอะไรออกมาเหรอครับ"
"ยังไม่แน่ใจ แต่อย่างน้อยเก็บไว้อย่างนี้ ก็คงหยุดไม่ให้พวกนี้วุ่นวายไปได้สักพัก"
"บอกตรง ๆ นะพี่เจน ผมว่าเราอาจเสียเวลาเปล่า รอลุ้นกันมาสองปี อาจไม่ได้อะไรจากไอ้เคนเลยก็ได้"
"แต่ยังไงเราก็ต้องพยายามต่อ ข้อมูลในแฟลชไดรฟ์มันสำคัญมาก ในนั้นมีรายชื่อทุกคนที่เกี่ยวข้องกับไททัน ทั้งคนที่ทำงานให้ไททัน และคนที่รับผลประโยชน์จากพวกนั้น"
เคนที่หลับตาอยู่ อยู่ ๆ เขาก็ลืมตาขึ้น แล้วลุกขึ้นนั่งขยี้ผมตัวเอง เปลี่ยนบุคลิกจากเคนเป็น King Crow
พิงก์มองเคนอย่างแปลกใจ
"เคน มีอะไรเหรอเปล่า"
เคนกระโดดลงมาจากเตียง มองไปรอบ ๆ ห้องขังแบบงง ๆ ว่ามาอยู่ในนี้ได้ไง
"อะไรกันเนี่ย"
King Crow เดินมาจับซี่ลูกกรง พิงก์มองเคนด้วยความแปลกใจ
"พูดอะไรน่ะเคน"
เคนหันมามองพิงก์
"เรียกผมว่าคิงโครว์ดีกว่า"
พิงก์แปลกใจ "คิงโครว์"
ชาคริตรู้สึกเอะใจกับภาพในกล้องวงจรปิด
"พี่เจน ผมว่าแปลก ๆ แล้วล่ะ"
"แปลกยังไงเหรอ" เจนถาม
"ไอ้เคนเหมือนไม่ใช่ไอ้เคนน่ะ"
เจนเห็นด้วยกับชาคริต "จริงด้วย เร็ว !"
เจนรีบนำชาคริตออกจากห้องนั้นไป
เจนกับชาคริตถือปืนเข้ามาอย่างร้อนใจ
ประตูห้องขังเปิดคาอยู่
เจนกับชาคริตยกปืนขึ้นเล็งตรงเข้าไปในนั้น
พิงก์ก้าวออกมาจากห้องขัง
"เคนหนีไปแล้ว"
"เป็นไปได้ไง"
"เคนตื่นมา แล้วกลายเป็นคิงโครว์"
ชาคริตโพล่ง "เช็ด !"
King Crow เดินมาตามช่องทางในอาคาร ที่ด้านหน้าของเขามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายนายดักจับอยู่ พร้อมด้วยปืนครบมือ
การ์ดตะคอก "หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
King Crow ยิ้มกวน ๆ
"ถามจริง กะจะยิงกันเลยเหรอ ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือไง"
"ยกมือขึ้น"
"โอเค"
King Crow ทำทียกสองมือขึ้น แล้วเดินเข้าไปหาการ์ด แต่ทันทีที่พวกการ์ดเข้าไปคุมตัวเขา King Crow ก็แผลงฤทธิ์ ซัดการ์ดทั้งหมดลงไปกองวัดพื้น ก่อนที่มองแล้วยิ้ม แล้วโบกมือ
"บาย"
เขาพูดแล้วก็เดินข้ามร่างพวกการ์ดไป พอ King Crow ออกไป ชาคริตกับเจนก็วิ่งเข้ามา มองพวกการ์ดที่ล้มอยู่อย่างโกรธแกมหงุดหงิด
"โธ่ !"
King Crow ก้าวออกมาจากอาคารฟีนิกซ์ พุฒิเดินเข้าดักหน้าไว้
"แกจะไปไหนน่ะ"
King Crowยิ้มกวน "ถามแบบนี้เหมือนจะไปส่ง"
พุฒิเดินเข้ามาหา King Crow
"กลับเข้าไปข้างใน"
"เฮ้ย หงุดหงิดอะไรมาเนี่ย ไปก่อนนะ ไว้วันไหนอารมณ์ดี ๆ ค่อยว่ากันใหม่"
King Crow จะเดินผ่านพุฒิไป แต่พุฒิขยับเข้ามาขวางไว้อีก
"ขอร้อง อย่าให้ต้องลงมือ"
"ฉันน่าจะเป็นคนพูดคำนี้มากกว่า"
King Crow พูดแล้วก็ซัดหลังมือไป พุฒิยกมือขึ้นกันได้อย่างทันท่วงที King Crow ยิ้มอย่างรู้สึกสนุก
"ใช้ได้เหมือนกันนี่"
King Crow ปล่อยหมัดอีกครั้ง คราวนี้ทั้งสองคนสู้กันแบบเต็มสตีม
"เอาไงดีครับพี่เจน"
"ยังไงก็อย่าให้เคนหนีไปได้"
"ถ้าอย่างนั้นก็ได้เลย"
ชาคริตยกปืนเล็งตรงไปที่เคน แต่จังหวะการต่อสู้ของเคนกับพุฒิ ทำให้เคนไม่นิ่งพอให้ชาคริตมีจังหวะยิง
พิงก์เดินตามมา มองไปที่ชาคริตอย่างโกรธ ๆ
"คิดจะทำอะไรน่ะ"
ทั้งชาคริตและเจนไม่ตอบ พิงก์เดินเข้าไประเบิดอารมณ์
"ฉันถามว่าจะทำอะไร"
เจนหันไปจ้องพิงก์
"อยู่เฉย ๆ เถอะน่า นี่เป็นเรื่องของฟีนิกซ์ ไม่เกี่ยวกับเธอ"
พิงก์อึ้งไปกับคำพูดของเจน
เคนในมาด King Crow แข็งแกร่ง คล่องแคล่ว และฝีมือจัดจ้านกว่าพุฒิ ไม่นานพุฒิก็เริ่มเพลี่ยงพล้ำ King Crow ไม่ลังเลที่จะเข้าไปซ้ำ จนพุฒิเจ็บลุกไม่ขึ้น
"บอกแล้ว ฉันน่าเป็นคนพูด ว่าอย่าให้ต้องลงมือ"
ชาคริตใช้จังหวะนี้เอง เตรียมลั่นไกใส่ King Crow พิงก์มองจ้อง แล้วไม่อาจปล่อยให้เคนเป็นอะไรไปได้
"อย่านะ"
พิงก์กระโดดเข้าไปแย้งปืนจากชาคริต กระสุนปืนลั่นออกไป ปัง !
King Crow เหลือบตามองนิ่ง ๆ ไม่มีทีท่าตื่นเต้นใด ๆ ก่อนเดินออกไป ขณะที่พิงก์กับชาคริตยังยื้อแย่งปืนกันอยู่
"ปล่อยนะ ปล่อย !"
ชาคริตผลักพิงก์ออกไป ก่อนหันปืนไปทางเคน แล้วยิงออกไปหลายนัด ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ แต่เคนหายไปแล้ว
พิงก์ลุกขึ้นมา เจนเข้าไปจ้องหน้าพิงก์
"พิงก์ เธอทำบ้าอะไร"
"ยังไงฉันก็ปล่อยให้เคนเป็นอะไรไม่ได้"
พุฒิประคองตัวเองขึ้นมา พิงก์รีบเข้าไปหา
"พุฒิ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ตอนนี้ห่วงไอ้เคนดีกว่า"
ทั้งพุฒิและพิงก์ต่างมีสีหน้ากังวล เดาไม่ถูกว่าเคน คิงโครว์ จะไปทำอะไรต่อจากนี้
เจนและชาคริตก็เช่นกัน ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด
ภายในบ้าน ซูซี่กดเพลงที่สมาร์ทโฟน เพลงคลาสสิกเพลงเดียวกับที่ King Crow เปิดดังขึ้นมา
เธอยืนฟังเพลงนั้น แล้วนึกถึง King Crow แต่เธอคงนึกไม่ถึง เมื่อเธอหมุนตัวหันมา เขาก็ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ เธอถึงกลับผงะ
"หะ !"
เธอตั้งสติก่อนถามออกไป
"นี่คุณ ... คุณมาทำไม"
"ผมคิดถึงคุณ ... คุณก็คงคิดถึงผมเหมือนกัน จริงมะ"
"ใครบอก"
"เพลงที่คุณเปิดนี่ไง มันเป็นเพลงของผม"
King Crow หนุนตัวเต้นไปตามทำนองเพลง ท่วงท่าร่าเริงแบบกวน ๆ
พอเขาหันไปหาเธออีกที ในมือเธอก็มีปืนยื่นตรงมาที่เขา
"มันจบแล้ว เลิกเล่นละครได้แล้วเคน"
King Crowยิ้ม "ทำไมเรียกผมแบบนั้นล่ะ อาทิตยา"
ซูซี่ค้างอยู่แค่นั้น ไม่เคยมีใครเรียกเธอว่าอาทิตยา นอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น มือที่กุมปืนค่อย ๆ ลดต่ำลง
"คุณจริง ๆ ... ไม่มีใครเรียกฉันชื่อนี้"
"ใช่ ผมกลับมาแล้ว ตอนนี้ผมจำทุกอย่างได้แล้ว"
"ไม่ ! คุณโกหก"
"เชื่อสิ ผมจำทุกเหตุการณ์ระหว่างเราได้ทั้งหมด จำได้ชัดเจนว่าเราเคยรักกันแค่ไหน"
King Crow เดินเข้าไปกอดซูซี่ ซูซี่นิ่งรับอ้อมกอดของเขา
"คิง คุณจะไปจากฉันอีกไหม"
"ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป เราจะเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน"
ซูซี่ดีใจมาก เธอกระชับกอดของ King Crow แน่น
"รู้ไหม ผมไม่เคยหยุดรักคุณเลย"
"ฉันก็เหมือนกัน"
ทันใดนั้นเอง เอมมี่ก็เดินเข้ามา พร้อมปืนในมือ
"โอ้ว วันชื่นคืนสุขสินะ"
King Crow และซูซี่หันไปมอง
"เอมมี่"
"โทษทีที่ขัดจังหวะ ฉันมีสองทางให้เลือก อยากตายอยู่ตรงนี้ หรือว่าจะไปด้วยกัน"
King Crow ยิ้มแทนคำตอบ สีหน้ากวน ๆ
ต่อมา King Crow กับซูซี่เดินเข้ามาในบ้านธงรบ มีเอมมี่ถือปืนคุมมาด้านหลัง
ธงรบเดินเข้ามาจากอีกด้านหนึ่ง พร้อมด้วยสมุนคู่ใจ ชิปปี้ แม้กกี้ สมุนอีกหลายคนตามมาเป็นแพ
"ฮึ ไม่คิดเลยว่าจับตัวแก มันจะหมูแบบนี้"
"ดีใจจังที่ได้กลับมาที่นี่ ฮึม... สองปีแล้วสินะ ที่เราไม่ได้เจอกัน"
King Crow มองไป แล้วภาพอดีตก็ย้อนคืน
เคนในร่างของ King Crow ถูกมัดเหมือนกระสอบทรายอยู่กลางเวที
ธงรบต่อยหลายหมัดเข้าที่หน้า King Crow จนปากแตก แก้มปริ เลือดไหลออกมา
"สองปีอะไรกัน แกเพิ่งแอบเข้ามา ขโมยข้อมูลของฉันไปหยก ๆ"
"ผมเหรอ ไม่จริ้ง เข้าใจผิดแล้วคุณธงรบ"
"แสดงว่าแกไม่ยอมรับ"
"ไม่ !"
"ถ้างั้นฉันก็จะไม่พูดต่อแล้ว" พร้อมสั่งลูกน้อง "จัดการมัน"
ธงรบถอยหลังไป ชิปปี้ แม้กกี้ และคนอื่น ๆ เข้ามาล้อม King Crow ไว้ King Crow มองด้วยสายตาดูถูก
"อะไรกันคุณธงรบ จะเอาคนมา ‘เล่น’ ผม ก็น่าจะหาที่สูสีหน่อย หรือลืมไปแล้ว ว่าผมเป็นมือหนึ่งของคุณ"
สมุนธงรบบุกเข้าใส่ King Crow ทว่า King Crow กลับตั้งรับและสวนกลับไปอย่างแข็งแกร่งดุดัน ถึงขั้นหลายคนโดนหักแขน หักขา ลงไปร้องโอดโอย ชิปปี้กับแม้กกี้มองจ้อง King Crow อย่างเกรง ๆ ดวงตา King Crow ที่มองสองคนนั้นดูเหยียดอย่างเห็นได้ชัด เขาส่ายนิ้วแบบปราม ๆ
"อย่าเลย"
แต่ท่ากวนโอ๊ยของ King Crow กลับยิ่งสร้างความเดือดดาลให้ชิปปี้ เขาพุ่งเข้าไป
"ย้าก..."
King Crow ตั้งรับแบบนิ่ง ๆ พร้อมโต้กลับจนชิปปี้กระเด็นไป
"พี่ชิป"
แม้กกี้เข้าไปลุยแทน แต่ผลที่ได้กลับไม่ต่างจากชิปปี้ ทั้งคู่ลุกขึ้นมาแบบแพ็คคู่ แต่ถึงจะเจอแบบสองรุมหนึ่ง King Crow ก็บ่ยั้น เขาอัดทั้งชิปปี้และแม้กกี้กระเด็นไป ก่อนมองไปรอบ ๆ
"ยังมีใครอีกไหม"
ธงรบมองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
"แกเป็นใครกันแน่"
King Crow หันไปมองหน้าธงรบ
"ผม King Crow"
"King Crow ?"
"ผมมาที่นี่เพราะมีธุระจะคุยกับคุณ"
"เรื่องอะไร"
"ผมอยากกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของไททัน"
"เป็นไปไม่ได้ แกเป็นสายลับฟีนิกซ์"
"ไอ้เคนต่างหากที่เป็นสายลับ ส่วนผมไม่ใช่"
ธงรบยิ้ม "เหรอ แต่มุกนี้ฉันไม่ขำว่ะ"
"ผมจะพิสูจน์ให้เห็น ว่าถึงผมกับมันจะใช้ร่างเดียวกัน แต่เราไม่เกี่ยวข้องกัน นังยูซ่านั่นก็ด้วย ผมจะจัดการมัน แล้วเค้นให้มันพูดให้ได้ ว่ามันซ่อนแฟลชไดรฟ์ไว้ที่ไหน"
"แสดงว่าแฟลชไดรฟ์ไม่ได้อยู่กับแกเหรอ King Crow"
"เปล่า นังยูซ่าเป็นคนเอาแฟลชไดรฟ์ไป"
"แกจะทำได้จริง ๆ เร้อ"
"พูดไปก็จะหาว่าคุย รอดูเองดีกว่า"
King Crow พูดแล้วก็หันหลังเดินไป ธงรบและคนอื่น ๆ มองตาม เอมมี่หันปืนตามไป
"หยุดนะ"
"เอมมี่ ปล่อยเขาไป" ธงรบสั่ง
King Crow เหลือบตามองเอมมี่ แล้วเดินไปต่อ ซูซี่รีบเดินตามไป ขณะที่เอมมี่เดินเข้ามาหาธงรบ
"นาย ไม่คิดเหรอว่า มันจะตบตาเราอีก"
"ไม่ ! คราวนี้มันพูดจริง"
"ทำไมล่ะคะ"
"ดูสภาพไอ้พวกนั้นสิ"
ธงรบมองไปที่พวกลูกน้องที่ยังเจ็บกันอยู่
"นอกจาก King Crow แล้ว ฉันนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะมีใครทำแบบนี้ได้อีก"
เคนนอนหลับหนุนตักซูซี่อยู่ เพลงคลาสสิกสมาร์ทโฟนดังก้องไปทั้งห้อง
ทันใดนั้นเอง เคนก็ลืมตาขึ้น เขามองไปอย่างงง ๆ
"ตื่นแล้วเหรอคะ"
เคนลุกพรวดขึ้น
"ซูซี่ ! ผมมาอยู่นี่ได้ไง"
"คุณมาที่นี่เอง คุณบอกว่าคุณคิดถึงฉัน"
"ไม่จริงอ่ะ"
"คุณยังไปพบคุณธงรบด้วย ถ้าไม่เชื่อ ลองดูที่โทรศัพท์ของคุณสิคะ"
เคนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดดูคลิปบนหน้าจอ
ภาพบนจอติดขึ้นมาเป็นคลิปที่ King Crow ถ่ายไว้เมื่อคืน
King Crow พูดกับกล้องโดยตั้งใจพูดกับเคน
"สวัสดีเคน ฉัน King Crow"
เคนหน้าตาตื่น
"เป็นไปไม่ได้"
"ดูให้จบก่อน"
"ฉันว่าชีวิตนายมันน่าเบื่อ เป็น King Crow สิ สนุกตื่นเต้นกว่ากันเยอะเลย"
King Crow ดึงซูซี่เข้ามากอด หอมแก้ม
"จากนี้ไปฉันจะทำทุกอย่างเพื่อกำจัดนาย รวมทั้งนังยูซ่าด้วย จะไม่มีเคน อโณทัย และยูซ่า อยู่ในโลกนี้อีกต่อไป"
เคนกดปิดคลิป เขายืนอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะหันหลังเดินออกจากบ้านไปโดยไม่พูดจา ซูซี่มองตาม
"คุณจะไปไหนน่ะ"
เคนเดินออกไปโดยไม่มีคำพูดใด ๆ
ประตูลิฟต์คอนโดฯเปิดออก เคนเดินออกมาแบบมึน ๆ ความคิดมากมายวิ่งวุ่นเวียนวนอยู่ในหัว
"เคน คุณไปไหนมา"
"ไม่รู้ ! ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น"
เคนเดินผ่านสองคนนั้นไป พิงก์กับพุฒิมองตาม ทั้งสงสัยและเป็นห่วง
พิ้งก์กับพุฒิเดินตามเคนมาติดๆ
"เคน มีอะไรก็บอกมาสิวะ จะได้ช่วยกัน"
"แกช่วยฉันไม่ได้หรอกพุฒิ ใครในโลกนี้ก็ช่วยไม่ได้ทั้งนั้น"
เคนนั่งลงอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ พิงก์เข้าไปจับแขนเคนเบา ๆ
"เคน ลืมไปแล้วเหรอ ว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน"
"โอเค ถ้างั้นคุณดูนี่"
เคนหยิบมือถือออกมา กดเปิดคลิป
King Crow พูดกับกล้องโดยตั้งใจพูดกับเคน
"สวัสดีเคน ฉัน King Crow ... ฉันว่าชีวิตนายมันน่าเบื่อ เป็น King Crow สิ สนุกตื่นเต้นกว่ากันเยอะเลย"
King Crow ดึงซูซี่เข้ามากอด หอมแก้ม
"จากนี้ไปฉันจะทำทุกอย่างเพื่อกำจัดนาย รวมทั้งนังยูซ่าด้วย จะไม่มีเคน อโณทัย และยูซ่า อยู่ในโลกนี้อีกต่อไป"
พิงก์กับพุฒิถึงกับตะลึง ไม่อยากเชื่อสายตา
"หา ! เป็นไปได้ไง"
"นั่นน่ะสิ ในเมื่อเคน King Crow แล้วก็ยูซ่า เป็นคนเดียวกัน"
"หรือว่า เพราะความทรงจำต่าง ๆ ของเคน ไม่ยอมเชื่อมต่อกัน ความทรงจำบางส่วนก็เลยพยายามขึ้นมาเป็นใหญ่ และทำลายความทรงจำส่วนอื่น ๆ ไปซะ" พุฒิว่า
"โหย เลิกพูดเหอะ ยิ่งพูดยิ่งเครียด"
"แต่ยังไงเราก็ต้องหาทางแก้นะเคน"
"จะแก้ยังไงล่ะ ไม่แน่นะ พรุ่งนี้ผมตื่นขึ้นมา อาจกลายเป็น King Crow ไปเต็ม ๆ กลับมาเป็นเคนคนนี้อีกไม่ได้แล้ว"
สิ้นคำพูดของเคน ทั้งห้องตามนิ่งอึ้ง จนกระทั่งเคนลุกขึ้นอีกครั้ง
"ขอโทษนะ ผมเพลียจังเลย"
เคนเดินเข้าไปทางส่วนที่เป็นห้องนอน พิงก์กับพุฒิมองตาม สีหน้าเคร่งเครียดกันทั้งคู่
"พุฒิ ขออะไรอย่างได้ไหม" พิงก์ว่า
"อะไร"
"อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะพี่เจน"
"แต่เรื่องสำคัญแบบนี้ พี่เจนควรจะรู้"
"เถอะน่า ถือว่าขอร้องก็แล้วกัน"
เคนล้มตัวนอนลงบนเตียง เขารู้สึกเพลียและมึนหัวสุด ๆ
เคนหลับตาลง พิงก์แง้มประตูมองดูเคนอย่างห่วงใย
ในไม่ช้าเคนก็หลับไป
ภาพสะท้อนจากกระจก ยูซ่าเดินเข้าไปมองกระจก จัดแต่งชุดเตรียมออกไปโชว์ อยู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกดังก้อง
"ยูซ่า"
ยูซ่าขานรับ "ขา"
แต่เมื่อยูซ่าหันมา กลับไม่เจอใคร
"ใครอ่ะ ใครเรียกยูซ่า"
"ฉันเอง" เสียงนั้นดังก้อง
ยูซ่าชักเริ่มหงุดหงิด
"ใคร ออกมาเดี๋ยวนี้นะ"
"ฉันอยู่นี่ไง"
ยูซ่าหันไปด้านหลัง มองไปที่กระจก ในกระจก ใครคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ King Crow นั่นเอง
"สวัสดียูซ่า ได้เจอกันซะทีนะ"
ยูซ่าตกใจมาก
"หา !"
ยูซ่าหันขวับจะหนีไป แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจหนักขึ้นกว่าเดิม เมื่อเห็น King Crow ตัวเป็น ๆ ไม่ใช่แค่เงาในกระจก ยืนขวางอยู่
"จะรีบไปไหนล่ะ"
"ฉันต้องขึ้นโชว์แล้ว"
King Crow เดินเข้าหายูซ่าแบบข่มขู่
"คุยกันก่อนสิ"
"เอาไว้ทีหลังเหอะ ตอนนี้ฉันรีบ"
"เถอะน่า ถามนิดเดียว ตอบมา แล้วฉันจะไม่กลับมากวนใจเธออีก ... เธอซ่อนแฟลชไดรฟ์ไว้ที่ไหน"
"แฟลชไดรฟ์อะไร ฉันไม่รู้เรื่อง"
"ไม่ต้องมาทำไก๋ ฉันรู้ว่าเธอรู้"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้"
"ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่มีทางเลี่ยง"
King Crow กางสองมือออกเหมือนกรงเล็บ ยื่นเข้าไปบีบคอยูซ่า ยูซ่าตาเหลือก หายใจไม่ออก
"อะ อะ อะ"
King Crow ยิ้มสะใจโหดเหี้ยม
เคนสะดุ้งตื่นขึ้นมา หายใจแรงอย่างอารมณ์ติดพัน
"หา !"
พุฒิกับพิงก์ยังนั่งอยู่ในห้องเดิม
"เรื่องนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะเนี่ย" พุฒิว่า
"จริงด้วย พัลวันพัลเกไปหมดแล้ว"
เคนในเสื้อผ้าชุดใหม่เปิดประตู เดินพรวดออกมาจากห้องนอน พุฒิกับพิงก์มองอย่างแปลกใจ
"เคน จะไปไหนอีกน่ะ"
เคนตอบโดยไม่มองใคร "ไปทำงาน"
เคนเดินรีบร้อนออกจากไป โดยไม่สนใจพุฒิกับพิงก์ที่มองหน้ากันอย่างงง ๆ
"ท่าทางมันจะเป็นหนักนะเนี่ย"
"หนักมากเลยล่ะ"
เคนนั่งอยู่ที่โต๊ะ ทำงานสเก็ตช์ เขียนสตอรี่ย์บอร์ดคร่าว ๆอย่างจริงจัง
พุฒิ เจ๊สา บับเบิ้ล มองลอดช่องประตูมาดู ก่อนที่จะพากันถอยออกไป
ทั้งสามคนหันมาจับกลุ่มคุยกัน เจ๊สากับบับเบิ้ลดูจะสงสัยหนักมาก
"เคนเป็นอะไรไปน่ะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยจริงจังเรื่องงานแบบนี้มาก่อนเลย" เจ๊สาว่า
บับเบิ้ลบอก "หรือว่าล้มเหลวเรื่องความรัก ก็เลยหันมาพักกับเรื่องงาน"
"ช่วงนี้เคนมันมีเรื่องเครียด ๆ น่ะ" พุฒิว่า
"ยังมีเรื่องอื่นนอกจากเรื่องเลิกกับพิงก์อีกเหรอ" บับเบิ้ลถาม
"หรือว่าจะเป็นเรื่องซูซี่" เจ๊สาเดา
"เปล่าหรอก ไม่ใช่เรื่องซูซี่หรอก"
ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดังขึ้น
"กำลังพูดถึงฉันกันอยู่เหรอ"
ซูซี่เดินเข้ามาในชุดสวย
"โทษทีนะ พอดีฉันมีธุระต้องคุยกับคุณเคน"
ซูซี่เดินผ่านทั้งสามคนเข้าห้องเคนไป เจ๊สากับบับเบิ้ลมองตามอย่างหงุดหงิด
บับเบิ้ลถาม "แน่ใจนะว่าไม่เกี่ยวว่านาง"
"ชักไม่แน่ใจแล้วล่ะ"
ในห้องทำงาน เคนนั่งทำงานเหมือนปิดโลก ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จนกระทั่งซูซี่เดินเข้ามายืนตรงหน้าแล้ว เธอยิ้มและเรียกเขา
"คิงคะ"
เคนรู้แล้วว่าใครมา แต่เขายังคงก้มหน้าก้มตา ไม่เงยขึ้นไปมอง
"เหย... มาทำไมเนี่ย"
เคนพยายามกดอารมณ์ไว้ แต่ในที่สุดก็โพล่งออกมา
"เลิกยุ่งกับผมซะทีได้ไหม"
ซูซี่ก้มลงกับโต๊ะ ยื่นหน้าเข้าไปหาเคน ใช้หลังมือไล้แก้มเคนเบา ๆ
"เมื่อคืนไม่เห็นพูดแบบนี้เลย"
"นั่นมันไม่ใช่ผม"
"เหรอคะ ถ้างั้นอยากให้ทบทวนไหม ว่าเมื่อคืนคุณทำอะไรไปบ้าง"
"ไม่ต้อง"
เคนลุกพรวดขึ้น แล้วเดินออกจากห้องไป ซูซี่หันมองตามแล้วยิ้ม
เคนเดินออกมาจากห้อง ผ่านพุฒิ บับเบิ้ล เจ๊สา และคนอื่น ๆ ไป
"เคน ไอ้เคน"
พุฒิหันไปทางห้องเคน แล้วเดินเข้าไป
จังหวะนั้น ซูซี่กำลังจะเดินออกมาจากห้องนั้น พุฒิเข้ามามองอย่างเคือง ๆ
"คุณซูซี่"
"เรียกทำไมเหรอ"
"คุณบอกว่าไอ้เคนเป็นรักแรกของคุณ ... ถ้าคุณรักมันจริง ปล่อยมันไปซะ"
"ไม่ ฉันไม่มีวันปล่อยเขาไปจากฉันอีก หลีกไป !"
ซูซี่จ้องหน้าพุฒิยืนยันคำพูดนั้น ก่อนที่จะเดินผ่านพุฒิออกมา พุฒิมองตามอย่างทำอะไรไม่ถูก
คืนนั้น เคนนอนอยู่บนเตียง เขาลืมตาขึ้นมา บุคลิกของเขาเปลี่ยนจากเคนเป็น King Crow อีกครั้ง
เขาลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็พบว่ามือทั้งสองข้าง ถูกล็อกไว้ด้วยกุญแจมือ โยงไว้กับหัวเตียง เขาก้มลงมองแล้วยิ้ม ก่อนที่จะหัวเราะ เหมือนเห็นว่านี่เป็นการกระทำอันน่าขัน
King Crowหัวเราะ
ต่อมา ที่สนามมวยใต้ดิน King Crow ตะบันหมัดใส่คู่ต่อสู้อย่างไร้ปราณี จนคู่ชกลงไปกอง คนดูเฮลั่น
King Crow ชูสองมืออย่างผู้ชนะ รอบตัวเขาเสียงเชียร์ดังสนั่น
"King Crow King Crow King Crow King Crow ... "
ซูซี่อยู่ในกลุ่มคนดู โบกมือให้ King Crow
King Crow หันมองมองซูซี่แล้ว แล้วส่งจูบให้ ก่อนก้าวลงมาจากเวที
ซูซี่เดินเข้าไปหา King Crow และโอบกอดกันเดินไป
อีกด้านหนึ่งของสนาม พิงก์กับพุฒิยืนมองดูอยู่ สีหน้าพิงก์ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"โหย ไอ้เคนนะไอ้เคน"
King Crow กับซูซี่เดินโอบกอดกันมา พิงก์กับพุฒิตามมาติด ๆ
พิงก์เรียก "เคน !"
ทั้ง King Crow และซูซี่ไม่หัน พิงก์กับพุฒิเรียกอีกครั้ง
"King Crow !"
King Crow กับซูซี่ชะงักหยุด แล้วหันไป
"เรียกผมเหรอ"
พิงก์มุ่งหน้าเข้าไปหา King Crow พุฒิตามมา
"กลับไปด้วยกัน"
"กลับไปไหน"
"ที่ของเรา"
"เรา? มั่วแล้ว ผมไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ" เขาลูบแก้มพิงก์อย่างเจ้าชู้ "หรือว่าอยากให้เกี่ยว"
พิงก์รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เคน เธอปัดมือเขาออก King Crow ยิ้ม
"อะไรกัน เมื่อกี้เพิ่งชวนให้ไปด้วยกันอยู่หยก ๆ"
King Crow หันหลังเดินไป ซูซี่เดินตามไป
พิงก์มองจ้อง แล้วหยิบเชือกเล็ก ๆ ที่เตรียมไว้ออกมา เชือกมีปลายเป็นโลหะมีน้ำหนัก พิงก์ปาออกไป
เชือดรัดเข้าที่ข้อเท้า King Crow เขาล้มลงไปทันที
ซูซี่ตกใจ "คิง !"
พิงก์หยิบกุญแจมือตรงเข้าไปหา King Crow พุฒิตามไป
King Crow มองเชือกที่รัดข้อเท้าแล้วยิ้ม
"โห คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย"
King Crow หยิบมีดพกออกมา ตัดเชือกออก แล้วกระโดดขึ้นยืน พิงก์เดินเข้ามา แล้วชูกุญแจมือขึ้นมา
"เคน ขอร้องล่ะ"
"อ๋อ คุณนี่เองที่จับผมมัดไว้กับเตียง แหม ชอบแนวนี้ก็ไม่บอก แต่ขอโทษที คืนนี้ผมมีธุระต้องไปทำ"
King Crow เก็บมีดพกกลับเข้าที่เดิม
"เลิกยุ่งกับเขาเถอะพิงก์" ซูซี่บอก
"ซูซี่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ"
"เกี่ยวสิ เขาเป็นของฉัน บอกเค้าสิ ว่าคุณเป็นของฉัน"
พิงก์มองลุ้น ๆ ว่า King Crow จะพูดอย่างไร
"ให้พูดจริง ๆ เหรอ เค้าเขินนะ"
พิงก์ถือกุญแจมือเข้าใกล้ King Crow เขายิ้ม
"เอาจริงเหรอเนี่ย"
King Crow ยกสองแขนขึ้นมา เหมือนยอมให้จับใส่กุญแจมือ
พุฒิมองแบบห่วง ๆ ขณะที่ซูซี่ก็มองอย่างอยากรู้ว่า King Crow จะทำอะไร
ทันใดนั้นเอง King Crow ก็คว้ากุญแจมือแย่งมาจากพิงก์ ก่อนที่จะล็อคมันเข้าที่ข้อมือทั้งสองข้างของเธอ แล้วผลักเธอล้มลง ก่อนที่จะหัวเราะร่า
ซูซี่ยิ้มสะใจ พุฒิรีบเข้าไปประคองพิงก์
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
พุฒิลุกขึ้นมองจ้องเคนอย่างโกรธจัด
"เคน ทำแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ"
King Crow มองพุฒิยิ้ม ๆ
"หรือแกอยากจะลองกับฉันอีก คราวที่แล้วก็เจ็บไปทีแล้ว จำไม่ได้หรือไง"
พุฒิตอบด้วยการตั้งท่าเตรียมสู้กับ King Crow
"เข้ามาสิ" King Crow ตะโกนลั่น "เข้ามา"
พิงก์เข้าไปห้ามพุฒิไว้ ไม่อยากให้มีใครเป็นอะไร
"พุฒิ ปล่อยเขาไปเถอะ"
"มันต้องอย่างนี้สิ"
King Crow เดินโอบซูซี่ออกไป พิงก์และพุฒิมองตามด้วยสายตาเจ็บปวด
ห่างออกไปไม่มากนัก ชิปปี้กับแม้กกี้ยืนหลบมุมมองดูอยู่ ชิปปี้มองยกโทรศัพท์ขึ้นพูด
"นายครับ"
ภายในบ้าน ธงรบอยู่กับเอมมี่และบรรดาสมุนของเขา
"ว่าไง"
"ไอ้เคนมัน ‘ขาด’ กับพวกนั้นได้จริง ๆ ครับ"
"เยี่ยม จากนี้ไปก็เราแค่รอ ให้มันทำงานให้เรา"
ที่บาร์ยูโทเปีย คืนเดียวกัน บนเวที โชว์กำลังแสดง แต่คนดูบางตาอย่างเห็นได้ชัด จนโชว์จบลง เสียงปรบมือเปาะแปะ นางโชว์ทั้งหมดออกมายืนส่งท้าย เจ๊หว่างขึ้นพูดท่ามกลางเหล่านางโชว์
"โอ้โห เสียงปรบมือล้นหลาม กราบขอบพระคุณทุกกำลังใจที่มีให้กับเรามาตลอดค่ะ"
อยู่ ๆ เจ๊หว่างก็อ้าปากค้าง เมื่อเห็น King Crow ก้าวเข้ามายืนจ้องด้วยท่าทางแปลก ๆ ซูซี่ยืนมองอยู่ด้านหลัง King Crow อีกที พวกนางโชว์มองว่าเกิดอะไรขึ้น คนดูก็รู้สึกเช่นกัน
"เอ้อ... หวังว่าเราคงได้กลับมาพบกันอีก อย่าลืมนะคะ “ยูโทเปีย - ยัวร์ เอนเตอร์เทนเม้นต์” กราบสวัสดี และขอให้ทุกท่านเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพค่า"
เจ๊หว่างและเหล่านางโชว์โบกมือลา คนดูพากับลุกขึ้นเดินออก ขณะที่ King Crow ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จนกระทั่งเจ๊หว่างกับเฮียฮะเดินเข้ามาหา พวกนางโชว์ตามมาด้วย
"ยูซ่าลูกแม่ ไปไหนมาเนี่ย แล้วดู๊ดู เสื้อผ้าหน้าผมอะไรเนี่ย ดูไม่ได้เลยอ่ะ"
ทันใดนั้นเอง โดยไม่มีใครคาดคิด King Crow ยื่นมือเข้าไปขยุ้มคอเจ๊หว่าง เจ๊หว่างหน้าเสียด้วยความตกใจ เฮียฮะก็เช่นกัน พวกนางโชว์วี๊ดว้าย
"ใจเย็นฮะ มีอะไรค่อย ๆ พูดกันนะยูซ่า"
"ฉันไม่ใช่ยูซ่า"
"ฮะ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แต่ปล่อยก่อนนะฮะ ... นะฮะ"
King Crow ยังคงไม่ปล่อยมือจากคอเจ๊หว่าง
พิงก์กับพุฒิเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ก่อนที่ไอ้เคนมันจะเลยเถิดไปกว่านี้" พุฒิว่า
"เราจะไปทำอะไรได้ล่ะ ตอนนี้เคนไม่รู้ซะด้วยซ้ำ ว่าเขาเป็นใคร"
"พิงก์ ขอโทษนะ"
พิงก์งงงกับคำขอโทษของพุฒิ
"มีอะไรเหรอพุฒิ"
เจน ชาคริต พร้อมด้วยทีมคอมมานโด เดินดาหน้าเข้ามา พิงก์มองคนพวกนั้นก่อนหันขวับจ้องหน้าพุฒิ
"พุฒิ ทำอะไรเนี่ย ขอร้องแล้วไง ว่าอย่าบอกใคร"
"พิงก์ ตอนนี้เคนเขาเป็นตัวอันตราย ไม่แต่กับคนอื่น แต่กับตัวเขาเองด้วยนะ"
พิงก์พูดไม่ออก จนด้วยเหตุผลของพุฒิ เจนมองทีมแล้วสั่งเสียงเข้ม
"ทุกคนสแตนด์บาย ถ้าจำเป็น เราอาจจะบุกเข้าไป"
พิงก์ทำอะไรไม่ถูก นิ่งรอดูสถานการณ์อย่างเครียดกังวล
King Crow ปล่อยมือจากคอเจ๊หว่าง
"โอ๊ย ทำบ้าอะไรเนี่ย เจ็บนะ"
"ถ้าไม่อยากโดนอีกก็บอกมา ว่ายูซ่าเก็บของส่วนตัวไว้ที่ไหน"
"บอกตรง ๆ นะ ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย คราวก่อนก็มาทีนึงแล้ว แต่ไม่ได้มากับหล่อนนะ" เจ๊หว่างมองไปที่ซูซี่ "เค้ามากับอีกคน คนที่เขาบอกว่าจะแต่งงานด้วยน่ะ"
เฮียฮะย้ำ "ใช่ฮะ"
"ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ เวลานี้เขาไม่เกี่ยวอะไรกับเคนแล้วล่ะ"
"ไม่ต้องพูดแล้ว ยิ่งพูดยิ่งงง"
"ไม่เห็นต้องงงเลย แค่บอกที่เก็บของส่วนตัวของยูซ่ามาเท่านั้น"
"ก็ได้ ตามฉันมา"
ไฟในห้องเก็บพล็อพและเสื้อผ้าเปิดขึ้นมา เจ๊หว่าง King Crow ซูซี่ เฮียฮะ และเหล่านางโชว์ เดินตามกันมาเป็นพรวน
"ที่นี่แหละ ของอะไร ๆ ก็เก็บไว้ในห้องนี้ทั้งนั้น ของยูซ่าน่ะ จัดมุมเก็บไว้เป็นพิเศษ ตรงนู้น"
King Crow กับซูซี่มองตรงไป
"อยากจะค้น อยากจะคุ้ย อยากจะควานหายังไง ก็ตามใจเลย"
King Crow เดินตรงไปยังเสื้อผ้าที่ใช้โชว์ของยูซ่า
เจ๊หว่างมองตาม แล้วส่งสายตาให้เฮียฮะกับบรรดานางโชว์ ทั้งหมดค่อย ๆ ย่องออกไป
ประตูห้องปิด ซูซี่หันไปมอง รู้ว่าถูกหลอกแล้ว
เจ๊หว่างใส่กุญแจล็อก เฮียฮะและเหล่านางโชว์ออมองดู
"เป็นไง เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเจ๊หว่าง"
ซูซี่บอก "คิง เราโดนหลอกแล้วล่ะ"
King Crow มองข้าวของต่าง ๆ อย่างไม่มีวี่แววกังวล เขาตั้งสมาธิมองของต่าง ๆ ในห้องนั้น
ต่อมา เจ๊หว่างยกโทรศัพท์ขึ้นมา กดหนึ่งเก้าหนึ่ง สักครู่ก็มีเจ้าหน้าที่รับสาย
"สวัสดีค่ะ นี่หนึ่งเก้าหนึ่ง ต้องการแจ้งเหตุอะไรคะ"
"คือมีคนร้ายบุกเข้ามาค่ะ"
"กรุณาแจ้งสถานที่ด้วยค่ะ"
เจ๊หว่างอ้าปากกำลังจะบอกสถานที่ แต่เธอก็ต้องชะงัก เมื่อเจนและชาคริตนำทีมคอมมอนโดเข้ามา พร้อมด้วยอาวุธปืนครบมือ
"เอ้อ..."
เจ้าหน้าที่ย้ำเสียงแข็งขึ้น "กรุณาแจ้งสถานที่ด้วยค่ะ"
เจ๊หว่างกดวางสาย
"ขอโทษ มีอะไรเหรอคะ"
"สองคนนั้นอยู่ไหน" เจนถาม
เจ๊หว่างชี้ไปในห้อง "ข้างใน"
"ไม่ต้องห่วงนะ ที่เหลือเราจัดการเอง"
"ค่ะ ค่ะ"
เจ๊หว่างพยักหน้าบอกเฮียฮะและเด็ก ๆ นางโชว์ เฮียฮะเข้ามาจูงมือเจ๊หว่างไป ลูก ๆ เจ๊หว่างพากันตามไป
ชาคริตมองเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้าอย่างสะใจ
"คราวนี้มันเสร็จเราแน่พี่เจน"
ด้านหลังเจน ชาคริต และทีมคอมมานโด พิงก์และพุฒิยืนมองดูอยู่ด้วยสีหน้ากังวล
"พิงก์ ยกโทษให้ด้วยนะ"
"ไม่ต้องพูดแล้ว"
King Crow เปิดดูกล่องข้าวของต่าง ๆ
"เพราะอะไรคุณถึงมั่นใจ ว่าแฟลชไดรฟ์ถูกเก็บไว้ที่นี่" ซูซี่ถาม
"ก็ไม่ได้มั่นใจหรอก แต่ที่แน่ ๆ ผมไม่ได้เป็นคนเอาแฟลชไดรฟ์นั่นไป เพราะฉะนั้นก็ไม่น่าจะมีคนอื่น นอกจากยูซ่า"
"แล้วทำไมไม่ถามยูซ่าตรง ๆ ล่ะ"
"นั่นน่ะสิ"
King Crow หยิบมือถือออกมา กดเปิดกล้อง ถ่ายคลิปตัวเองไว้
King Crowพูดกับกล้องโทรศัพท์
Wสวัสดียูซ่า ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนเอาแฟลชไดรฟ์ไปซ่อน ถ้าเธอไม่ยอมเอามาคืนฉัน ฉันจะจัดการกับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเธอ ทุกคนในบาร์ยูโทเปียนี่"
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และบรรดานางโชว์ จับกลุ่มคุยกันอยู่
"สว่าง ฮะงงไปหมดแล้วฮะ นี่มันเรื่องอะไรกันฮะเนี่ย"
"อย่าถามเลย ฉันก็มึนตึ๊บอยู่เหมือนกัน ครั้งก่อนก็ทีแล้ว ครั้งนี้ยิ่งมึนหนักขึ้นไปอีก"
"ตกลงยูซ่าเป็นใครกันแน่ฮะ"
"บอกแล้วว่าอย่าถาม อย่าถาม พรีซซซซซ..."
ชาคริตมองเข้าไปที่ประตูห้องอย่างร้อนใจ
"พี่เจน ผมว่ามันเงียบผิดปกตินะ หรือว่าจะห้องนี้มีทางออกอื่น"
"นั่นนะสิ เอาไงดีล่ะ" เจนว่า
"ผมว่าเราบุกเข้าไปเลยเหอะ"
"ฮือ" เจนสั่งทุกคน "ทุกคนเตรียมพร้อม เราจะบุกเข้าไปภายในสิบวินาที"
พิงก์และพุฒิที่ยังคงยืนมองดูอยู่ ความกังวลยิ่งทวีขึ้นเมื่อรู้ว่าทีมกำลังจะบุกเข้าไป
ทีมคอมมานโด ใช้คีมตัดกุญแจประตูออก
ในห้องปิดไฟมืด ประตูเปิดเข้ามา เจน ชาคริต และทีมคอมมานโด ก้าวเข้ามาช้า ๆ ปืนในมือทุกคนพร้อมที่จะสาดกระสุนปืนออกไป ไฟฉายในมือแต่ละคนส่องหาไปตามราวแขวนเสื้อผ้า
"เคน ซูซี่ ออกมาได้แล้ว หนีไปไหนไม่รอดหรอก" เจนบอก
พิงก์กับพุฒิเดินตามเข้ามา
พิงก์บอก "เคน พิงก์ขอร้องล่ะ ออกมาเถอะ"
ในมุมมืด King Crow และซูซี่หลบอยู่ King Crow ส่งสายตาให้ซูซี่ ทั้งคู่เดินแยกกันไป
เจน ชาคริต และทีมคอมมานโด กระจายกันมองหา จังหวะนั้นเอง ซูซี่ก็เดินชูสองมือออกมา
"ฉันอยู่นี่"
ทุกคนมองไปที่ซูซี่ รวมทั้งพิงก์และพุฒิด้วย ชาคริตเข้าไปจับตัวซูซี่ไว้
"แล้วไอ้เคนล่ะ"
"ไม่รู้สิ"
ชาคริตตะคอก "บอกมา ว่าไอ้เคนอยู่ที่ไหน"
อยู่ ๆ เสียง King Crow ก็ดังขึ้นมา
"ใจเย็น ๆ ทำไมต้องตะคอกกันด้วย"
King Crow เดินคุมตัวพิงก์ออกมา ในมือเขามีมีดที่จ่ออยู่ที่คอของเธอ พุฒิเดินตามมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"พูดกับผู้หญิง หัดพูดเพราะ ๆ หน่อยสิ"
ชาคริตฉุน "ไอ้เคน !"
"เคน อย่าทำอะไรนะ" เจนว่า
King Crow ยิ้มอย่างเป็นต่อ
"ก่อนที่จะตกลงอะไรกัน ปล่อยผู้หญิงของผมก่อน"
ทุกคนยังยืนนิ่ง King Crow ขยับมือ ตวาด "เร็ว !"
"ชาคริต ปล่อยซูซี่"
ชาคริตไขกุญแจมือที่ล็อคซูซี่ไว้ ซูซี่รีบเดินเข้าไปหา King Crow เธอเดินผ่านพุฒิ ทั้งคู่มองหน้ากัน
เจนหันตามซูซี่ไปจ้องหน้า King Crow
"จะเอายังไง"
"ไม่มีอะไรมาก ต่างคนต่างมา ก็ต่างคนต่างไป ดีไหม"
"คิดดี ๆ นะเคน เราทุกคนต้องการจะช่วย"
"ช่วย ? แบบนี้นี่นะ "
"ใช่เคน อย่าทำอะไรที่คุณจะต้องเสียใจ เมื่อตอนที่ตื่นขึ้นมาเลย"
"เสียใจเหรอ แหม คำนี้ผมสะกดไม่เป็นซะด้วยสิ"
สิ้นคำพูดของ King Crow ทั้งห้องตกอยู่ในความตึงเครียด
อ่านต่อคอนที่ 12
