พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 3 : “เคน” บอกพิงก์ "ผมคือยูซ่า” !
บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
มอเตอร์ไซค์อย่างเท่ของพุฒเข้ามาจอด พุฒถอดหมวกกันน็อค และเดินเข้าไปในบาร์ยูโทเปีย
พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สา นั่งประจำอยู่ในที่ของตัวเอง ทั้งสามคนมีเครื่องดื่มสีสันสดใสอยู่บนโต๊ะ
เจ๊สาจิบเครื่องดื่ม พลางถามบับเบิ้ล
"ถามจริงๆนะบับเบิ้ล เธอกับเจ๊หว่างกินกันหรือยัง"
"จะมากินอะไรละครับเจ๊ ไม่เคยครับ เรื่องของเรื่องน่ะสมัยเรียนผมเคยมารับจ็อบเป็นเด็กฉากที่นี่ครับ"
"จริงดิ้"
"จริ้ง"
ที่มุมหนึ่งในบาร์ พุฒิเดินเข้ามา ยืนหลบมุมเฝ้ารอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นบนเวที เขาสะกดรอยตามเคนมา ตามคำสั่งของเจน เขาพูดรายงานผ่านบูลทูธ
"พี่เจน ตอนนี้ผมเข้ามาในบาร์ยูโทเปียแล้วครับ"
เจน วัลลภาถามอย่างรู้สึกค้างคาใจ
"ตกลงเคนไปที่นั่นจริง ๆ เหรอ"
"ใช่ครับ แต่พอดีคลาดกัน นี่ผมกำลังพยายามมองหาอยู่"
"หาเคนให้เจอ บางทีนี่อาจเกี่ยวข้องกับของที่เราตามหาอยู่ก็ได้"
"ครับพี่เจน"
ไฟในบาร์ค่อย ๆ ดิมลง
"แค่นี้ก่อนนะครับ โชว์กำลังจะเริ่มแล้ว"
เจนสายจากพุฒิวางไปแล้ว แต่สีหน้ายังเต็มไปด้วยความสงสัย
แสงไฟตรงที่นั่งคนดูมืดลง ขณะที่ไฟบนเวทีเปิดขึ้นมาอย่างน่าตื่นเต้น ต่อด้วยบทเพลงเร้าใจ
พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สา มองดูอย่างตื่นตะลึง
"โอ้โห สุดยอดอ้ะ"
พุฒิก็ตั้งใจดูไม่ต่างกัน
แล้วบนเวที นางโชว์ที่แซ่บที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้น แม้ไม่ได้สว่างจัด หรือเห็นเต็มใบหน้า เพียงแค่นั้นบับเบิ้ลก็จำได้แล้ว !
"เฮ้ย อย่าบอกนะว่าใช่"
พิงก์ถาม "ใช่อะไรเหรอบับเบิ้ล"
"ยูซ่า สุดยอดนางโชว์อันดับหนึ่ง แต่นางหายตัวไปตั้งสองปีแล้ว อยู่ๆก็กลับมาขึ้นโชว์อีก โห ! พิงก์ เจ๊สา เธอสองคนนี่โชคดีมากเลยนะครับ ที่ได้มาดูยูซ่าเนี่ย"
พิงก์รำพึงด้วยความสนใจ "ยูซ่า"
โชว์ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง แต่ยูซ่าก็ยังคงบุคลิกที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ออกมา
หลายคนยกกล้องขึ้นถ่าย พุฒิก็เช่นกัน
บนหน้าจอโทรศัพท์ของพุฒิ บันทึกภาพการแสดงสุดอลังการนั้นไว้
ที่ด้านข้างเวที เจ๊หว่าง เฮียฮะ และนางโชว์คนอื่น ยืนมองยูซ่าอย่างปลื้มเปรม
ทุกจังหวะการแสดงของยูซ่า ช่างเป๊ะเว่อร์ จนโชว์จบ เมื่อการแสดงสิ้นสุด ทุกคนก็ปรบมือลั่น
ในห้องแต่งตัว ยูซ่าเดินเข้ามามองเงาสะท้อนตัวเองในกระจก
แล้วอยู่ ๆ บางความทรงจำที่ลบเลือนไปก็ย้อนกลับคืนมาแม้ว่าจะไม่ชัดเจนนักก็ตาม
ชายคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่ ยูซ่าเดินเข้ามาและมองตรงไปอย่างระแวดระวัง
"จอร์ช"
ชายคนนั้นหันมามอง
"ยูซ่า"
ยูซ่ารีบเข้าไปหา
"เข้ามาในนี้ มีใครเห็นหรือเปล่า"
"ไม่มีหรอกครับคุณก็รู้ว่าผมระวังตัวแค่ไหน ที่จะไม่ให้มีใครรู้ว่าเราติดต่อกัน"
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเรียก
เจ๊หว่างเรียก "ยูซ่า ยูซ่า"
ยูซ่าหน้าตาตื่น รีบบอกจอร์ช
"เจ๊หว่างมา รีบหลบไปก่อน"
จอร์ชรีบหลบเข้ามุมทันที เจ๊หว่างเดินรีบร้อนเข้ามา
"ยูซ่า อยู่ไหมเนี่ยลูก"
"ค่ะ คุณแม่ขา"
"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ เร็ว โชว์กำลังจะเริ่มแล้ว ไปเหอะ"
"ค่ะ คุณแม่"
"ไปซี่"
เจ๊หว่างดึงยูซ่าไป เธอเดินตาม แต่อดชำเลืองหางตามองด้านหลังไม่ได้
จอร์ชขยับออกมาจากที่ซ่อน
ยูซ่าประหลาดใจกับความทรงจำที่ย้อนคืน เหมือนกับว่าเธอไม่เคยผ่านเหตุการณ์นั้นมาเลย
"จอร์ช?"
จอร์ชเปิดประตูออกมาด้านหลังบาร์ยูโทเปีย
คนสามคนยืนรอจอร์ชอยู่
จอร์ชรู้ตัว แต่ก็ยังคงเดินไปต่อ จนกระทั่งมีคนอีกสามคนเข้ามาขวางไว้
เกิดการต่อสู้ขึ้น รุมปะทะ 2 รุม 1 แต่จอร์ชก็รอดมาได้สำเร็จ
จอร์ชวิ่งหลบหนีไปอีกมุมหนึ่ง ธงรบเดินเข้ามาหาจอร์ช
"ของของฉันอยู่ที่ไหน" ธงรบถาม
"ของอยู่นี่ไง"
จอร์ชจะเข้าไปจัดการธงรบ
ปืนในมือธงรบเล็งยิงตรงไปที่ขาจอร์ช จอร์ชล้มลงไป
"อ๊ากก"
ที่มุมไม่ไกลกันนัก ยูซ่าแอบมองดูด้วยสีหน้าตื่นเต้น
"กูถามว่าของ ของกูอยู่ที่ไหน" ธงรบถาม
"ของอะไรกูไม่รู้"
ธงรบเหยียบเข้าไปที่แผลที่จอร์ชโดนยิง
"โอ๊ยยย กูจะบอกๆ"
ธงรบยกเท้าออกจากแผล และรอฟังคำตอบจากจอร์ช
"กูจะบอกว่า... กูไม่มี!! หาให้ตายก็หาไม่เจอ !"
ธงรบกระหน่ำกระสุนใส่ร่างจอร์ชเข้าไปอีกหลายนัด ปัง ปัง ปัง !
ธงรบยืนกำปืนแน่น ขบกรามแน่นจนเส้นขึ้นหน้า
จอร์ชแน่นิ่ง ตายคาที่
ยูซ่าเสียใจกับเหตุการ์ณที่เกิดขึ้น
ธงรบมองจ้องอย่างโกรธแค้น ก่อนหันขวับไปทางที่ยูซ่าหลบอยู่
แต่ตอนนี้ร่างยูซ่าหายไปแล้ว
ยูซ่าตะลึงกับภาพอดีตที่มองเห็น
"หา !"
ต่อมา เคนเดินออกจากบาร์ด้วยความงุนงง เหม่อลอย
พิงก์เดินออกมาจากบาร์ เธอเห็นคนยืนอยู่ รู้สึกคุ้นๆ แต่ไม่แน่ใจ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยน เพราะคิดไม่ถึงว่าจะเจอสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"เห้ย!"
เบื้องหน้าพิงก์ เคนเดินมาหน้าเป๋อ ๆ เหมือนอยู่ในภวังค์
"เคน"
พิงก์รีบตรงเข้าไปหาเคน
"เคน ! มาทำอะไรเนี่ย เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่นอนพักล่ะ"
ตลอดเวลาที่พิงก์พูด เคนมองพิงก์เหมือนไม่เคยรู้จักพิงก์มาก่อน งงว่าผู้หญิงคนนี้กำลังพูดเรื่องอะไร
ขณะที่พิงก์ก็งงกับอาการของเคน เธอจ้องหน้าเขาเขม็ง เรียกเสียงดังเสียงแข็งขึ้น
"เคน ! เคน !"
อาการตีหน้ามึนของเคน ทำเอาพิงก์ชักยัวะ
"ไม่ต้องมาทำฟอร์มเลยนะมาทำอะไรที่นี่บอกมาเลย ดูทำหน้าเข้า มาทำเป็นไม่รู้เรื่องเป็นอะไรเนี่ย"
จังหวะนั้นเอง พุฒิก็เดินเข้ามา ทำที ยกมือตะโกนเรียก
"เฮ้ย เคน"
พุฒิเดินเข้ามา
"ไอ้เคน หาตั้งนาน ที่แท้ก็มายืนมึนอยู่ตรงนี้เอง อ้าว มาด้วยเหรอ"
"มาด้วยหรออะไร แล้วมาทำอะไรกันเนี่ย"
พุฒิทำงง "ไอ้เคนมันกินเหล้าเยอะ สติมันลอยไปนู่น เห็นมันมองไปทางนู่นอ่ะ เอาเป็นว่ากลับไปนอนพัก"
"เดี้ยวก่อน พุฒยังคุยไม่รู้เรื่องเลย เคนเป็นอะไรเนี่ย"
พุฒิดึงเคนไป เคนขืนตัวแบบงง ๆ
พุฒิรีบพาเคนเดินแจ้นไปไม่หยุด บับเบิ้ลกับเจ๊สาได้ยินเสียงพิงก์โวยวาย เลยเดินกลับเข้า
"พิงก์ มีอะไรเหรอ" เจ๊สาว่า
"นั่นสิ โวยซะลั่นเชียว"
"ฉันเจอเคน"
เจ๊สา/บับเบิ้ลร้องพร้อมกัน "หา !"
"เจอเคน ที่ไหน เมื่อไร"
"ที่นี่ เมื่อกี๊นี้เอง"
"เคนมาทำอะไรเหรอ"
"ไม่รู้สิ บับเบิ้ล เคนมึนมาก เหมือนไม่ใช่เคนเลย"
คำบอกเล่าของพิงก์ ทำเอาเพื่อนทั้งสองยิ่งมึนตึ๊บ
พุฒิดึงเคนมาที่รถมอเตอร์ไซค์
"ไอ้เคน แกไปไหนมาวะ ฉันอุตส่าห์ตามแกมา เผลอแป๊บเดียว แวบหายไปแล้ว"
เคนไม่ตอบ พุฒิหันมามองหน้าเคน
"เฮ้ย !มึงฟังกูอยู่ป่ะเนี่ย"
เคนมองหน้าพุฒิงง ๆ
"คุณเป็นเนี่ย"
พุฒิถอดใจ "ขึ้นรถ"
พุฒิขึ้นคล่อมมอเตอร์ไซค์ ขณะที่เคนยังยืนเฉย
พุฒิเซ็ง "ขึ้นรถ !"
เคนขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ด้วยสีหน้ายังไม่หายงง พุฒิขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
รุ่งขึ้น พุฒิยืนกับเจน สีหน้ายังไม่หายงง
"อะไรนะ !"
"ผมก็งงเหมือนกันนะพี่เจน ว่าทำไมเมื่อคืนอยู่ ๆ ไอ้เคนถึงได้หายตัวไป พอโชว์จบ มันถึงได้โผล่ออกมาอีกที"
"แปลกนะ เขาหายไปไหน ไปทำอะไรระหว่างนั้นน่ะ"
"นั่นน่ะสิครับ" แล้วเขาก็นึกเอะใจบางอย่าง "หรือว่า... "
"อะไรเหรอพุฒิ"
"ผมยังไม่แน่ใจอ่ะ ขอเวลาแป๊บนะครับพี่เจน ผมขอพิสูจน์อะไรหน่อย แล้วเดี๋ยวจะรีบมาบอก"
พุฒิรีบร้อนออกไป เจนมองตามอย่างอยากรู้
ต่อมา พุฒินั่งอยู่ที่โต๊ะ ขมวดคิ้วครุ่นคิด ภาพยูซ่าเปิดคาอยู่บนจอคอมพิวเตอร์ ก่อนเปิดรูปเคนขึ้นมาวางเทียบกับรูปยูซ่า !
พุฒิเอารูปยูซ่าเข้าโปรแกรมโฟโต้ช็อป เอาทรงผมของเคนเข้าไปใส่ แล้วค่อย ๆ ลบเมคอัพออก จนสุดท้าย...
"โห เป๊ะเลย"
รูปที่แก้ไขด้วยโฟรโต้ช็อป กลายเป็นหน้าเคนอย่างแน่แท้ ไม่มีข้อสงสัย
จังหวะนั้นเอง ก็มีเสียงดังขึ้นด้านหลังเขา
"อะไรเป๊ะเหรอคะ"
พุฒิตกใจ ลุกพรวด เอาตัวบังหน้าจอไว้
"คุณซูซี่ !"
ซูซี่แปลกใจท่าทางลนลานของพุฒิ "ตกใจอะไรคะคุณพุฒ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"เปล่า ! เปล่าครับ คุณซูซี่เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง พอดีผมกำลังทำอะไรเพลิน ๆ ก็เลยตกกะใจน่ะครับ"
"แล้วกำลังทำอะไรอยู่ล่ะคะ ขอดูหน่อยได้ป่าว"
"ดูไม่ได้ครับ ไม่ได้"
ซูซี่พยายามดันพุฒิออกไปด้วยความอยากรู้
แต่ในที่สุดซูซี่ก็ดันพุฒิออกไปจนได้ ซูซี่มองภาพเคนบนหน้าจอแบบไม่เข้าใจนัก
"รูปคุณเคนนี่คะ"
"ใช่ครับ รูปไอ้เคน"
"แล้วทำไมต้องปกปิดด้วยล่ะ หรือว่า... คุณพุฒกับคุณเคนจะเป็น..."
"ไม่ใช่นะครับ ผมกับไอ้เคนเป็นผู้ชายแท้ ๆ แมนทั้งแท่งเลยด้วย พิสูจน์ไหมละครับ"
"ไม่ดีกว่าค่ะ"
"อ๋อ ไอ้เคนมันแค่... ให้ช่วยแต่งภาพให้ มันจะเอาไปทำรูปโปรไฟล์น่ะครับ"
"อ๋อ แค่นั้นเอง"
"ครับ แค่นั้นแหละ ... เออ แล้วนี่คุณซูซี่มาหาผม มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรมากหรอกคะ คือซูซี่อยากจะขอบคุณที่คุณพุฒิช่วยซูซี่ไว้วันก่อน"
พุฒิยิ้ม "ขอเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอาหารอร่อย ๆ สักมื้อแทนได้ไหมครับ"
"เหรอคะ ที่ไหนดีล่ะคะ"
มุมกาแฟ พิงก์ เจ๊สา บับเบิ้ล รวมหัวประชุมลับกันอย่างซีเครียด
"แล้วพิงก์จะเอายังไง" เจ๊สาถาม
"ยังคิดไม่ออกเหมือนกันเจ๊ มันมึนไปหมด"
"บอกตรง ๆ นะครับ บับเบิ้ลคิดว่า การที่เคนไปที่บาร์ยูโทเปีย มันคิดได้แค่สองทางเท่านั้นแหละ ทางที่หนึ่งคือเขาไปดูโชว์เหมือนกับเราๆนี่แหละ"
"แล้วทางที่สองล่ะ" เจ๊สาถาม
"ทางที่สองก็... "
"ก็อะไร ลีลาอยู่นั่นน่ะ"
"ทางที่สอง เคนอาจไปปิ๊งกับเด็ก คนใดคนหนึ่งของพี่หว่างเข้า พอเจอพิงก์ ก็เลยทำตีมึน เพราะไม่รู้จะบอกได้ยังไง ว่าโลกของเคนมันได้เปลี่ยนไปแล้วครับ"
"นี่อีบับเบิ้ล แกก็พูดเวอร์ไปนะ" เจ๊สาว่า
"ไม่เว่อร์หรอกเจ๊ ไม่เคยได้ยินไง ได้หลังเละลืมหน้า"
"ไอ้บ้า เขามีแต่ได้หน้า และลืมหลัง"
พิงก์บอก "ไม่มีทางหรอกค่ะ เคนไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน เคนเขาแค่มีปัญหาส่วนตัวของเขาที่ตัวเขายังหาคำอธิบายไม่ได้ก็ได้"
ทั้งหมดอึ้ง พูดอะไรไม่ออก จนกระทั่งเคนเดินเข้ามา ถามเรียบ ๆ แบบใสซื่อ
"คุยอะไรกันเหรอ"
เจ๊สากับบับเบิ้ลมองหน้ากันแล้วรีบขอตัว
"เออ มีอะไรจะคุยก็คุยกันนะ ฉันขอตัวก่อนล่ะ"
"คุยกันดี ๆ ล่ะ เจ๊เอาใจช่วย"
บับเบิ้ลกับเจ๊สาเดินออกไป เคนมองตาม แล้วหันกลับมามองหน้าพิงก์
"มีอะไรเหรอพิงก์"
"เคน พิงก์ว่าเราหยุดการแต่งงานไว้ก่อนเถอะ"
"พิงก์ !นี่มันอะไรกัน พิงก์โกรธอะไรผม"
"เปล่า พิงก์ไม่ได้โกรธ แต่ก่อนที่เราจะเดินไปข้างหน้า เราต้องเห็นทางที่จะไปให้ชัดเจนก่อน เราต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเคน"
เคนตกใจ ปล่อยแก้วในมือตกแตก
บนหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นคลิปโชว์สุดอลังการของยูซ่า
เจนมองดูแล้วถามพุฒิอย่างแปลกใจ
"พุฒิ บอกตรง ๆ นะ โชว์ที่พุฒิถ่ายมา มันก็สุดจริง ๆ นั่นแหละ แต่พี่ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเคนตรงไหน พี่ให้ตามสืบเคน"
"พี่เจน แล้วถ้าผมบอกพี่ว่า นางโชว์ที่อยู่บนเวทีคือไอ้เคนล่ะ"
"พุฒิ พุฒิพูดอะไรเนี่ย เลอะเทอะใหญ่แล้ว"
"ถ้างั้นพี่เจนดูนี่"
พุฒิเปิด ภาพยูซ่าอยู่บนหน้าจอ
"นี่คือยูซ่า นางโชว์สุดแซ่บที่พี่เจนดูเมื่อกี้ แล้วทีนี้มาดูที่ผมใช้โฟรโต้ช็อปลบเมคอัพออก
ภาพยูซ่าถูกลบเมคอัพออกอย่างไว สุดท้ายก็กลายเป็นเคน
เจนมองตะลึง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
"เฮ้ย เป็นไปได้ไงอ่ะ"
"เป็นไปแล้วครับ"
เคน อโณทัยนั่งคิดเขียนงานอยู่ที่โต๊ะด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เคน พยายามอดกลั้น แต่สุดท้ายก็เหลืออด แล้วโวยออกมาอย่างหงุดหงิด
"โอ๊ยเบื่อโว้ย"
พุฒิเดินเข้ามามองเคนแบบ ‘มึงเป็นบ้าอะไรของมึง’
"เป็นอะไรวะไอ้เคน เสียงดังเลย"
เคนหันขวับมาหาเพื่อน อย่างเป็นเป้าหมายให้ระบายอารมณ์
"มึงอย่าบอกนะว่า มึงตกข่าว ที่เขารู้กันทั่วไปหมดแล้วอ่ะ"
"ข่าวอะไร"
"รักมีปัญหา วิวาห์ล่ม แต่งงานยืดออกไปแบบไม่มีกำหนด"
"เฮ้ย ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ใช่ ทางเดียวที่ทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิมได้คือ กูต้องหาคำตอบให้ได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกูในตอนนี้"
"กูว่ากูช่วยมึงได้วะ"
พุฒินั่งบนโต๊ะที่คอนโดของเคน
"คราวที่แล้ว ฉันตั้งกล้องถ่ายแกตอนนอนหลับถูกไหม"
"ใช่"
"คราวนี้เอาใหม่ ฉันจะไม่ตั้งแค่กล้อง แต่จะนอนอยู่กับแกที่นี่เลย แล้วถ้าเผื่อมีอะไรผิดปกติ ฉันจะเอากล้องเนี่ย ตามถ่ายแกตลอด"
เคนชักหวั่น ๆ "จะดีเหรอวะ"
"ดีสิ ไป เตรียมตัวอาบน้ำประแป้งนอนได้แล้ว"
เคนมองเหล่ ๆ แกล้งถามขำ ๆ
"เออ เค"
"พอกูอยู่กับมึงสองคนแล้วเนี่ย กูก็ พึ่งสังเกตนะว่า แขนมึงก็แน่น สักครั้งได้ไหม กูจะตั้งใจทำงานเลย"
พุฒิทำแบบเล่น ๆ ขำ ๆ
"เห้ย ยี้ อำไรของมึงเนี่ย"
"ชายได้ชาย เป็นยอดชายนะโว้ย"
พุฒิหยิบขาตั้งกล้องมาเตรียมพร้อม
ภายในรถที่จอดอยู่ด้านหน้าคอนโด ซูซี่นั่งอยู่ในรถ กำลังโทรศัพท์คุยกับใครบางคน
"ตอนนี้ซูซี่อยู่ที่หน้าคอนโดเคนแล้วค่ะ ถ้าเกิดมีอะไรคืบหน้า ซูซี่รีบจะโทรบอกทันที"
ซูซี่วางสาย
ไฟในห้องดับไปแล้ว พุฒินอนอยู่บนโซฟา ใกล้ ๆ กล้องตั้งอยู่บนขาตั้ง
เคนนอนอยู่บนเตียง แต่อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นมา
พุฒิยังนอนหลับปาดน้ำลายไม่รู้เรื่อง เคนเดินผ่านเขาไป
สักครู่หนึ่งพุฒิถึงได้รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมา
พุฒิมองไปบนเตียง ถึงได้รู้ว่าเคนหายตัวไปแล้ว เขาตกใจ ผุดลุกขึ้น มองไปรอบ ๆ พลางตะโกนลั่น
"ไอ้เคน"
คืนเดียวกัน เวทีมวยใต้ดินยังคงคึกคักเหมือนเช่นทุกคืน
นักสู้ร่างใหญ่ก้าวขึ้นมา ชูสองมืออย่างฮึกเหิม ท่ามกลางเสียงโห่ร้องคนดู
พุฒิแทรกคนดูเข้ามาที่ด้านหน้าติดกับเวทีหันซ้ายแลขวามองหาเคน
"หายไปไหนวะ"
พูดจบ ใครคนหนึ่งกระโดดตีลังกาเข้ามากลางเวที
ใครคนนั้นหันหน้ามามอง ใบหน้าดุดันแต่เท่
กลุ่มสาว ๆ ที่ชื่นชอบกรี๊ดกันสนั่น
พุฒิมองอย่างไม่ได้คาดคิดไว้ก่อน
"ไอ้เคน"
ไม่ไกลกันนัก ธงรบยืนดูบนชั้นลอย ซูซี่เดินเข้ามายืนข้าง ๆ ธงรบ
"ได้อะไรคืบหน้ามั่งหรือยัง"
"ยังค่ะ แต่อีกไม่นานหรอก"
"อย่าให้พลาดเหมือนเมื่อสองปีก่อนก็แล้วกัน"
"ค่ะ"
พุฒิยกกล้องขึ้นถ่าย
นักสู้ร่างใหญ่เดินเข้าไปจ้องหน้าเคน
"มึงอีกแล้วหรอ คราวที่แล้วมึงโชคดีมากรู้ไหม"
King Crow มองกวน ๆ โดยไม่ตอบ
"รอบนี้แกเตรียมตัวตายได้เลย"
King Crow ยิ้มเหมือนได้ฟังเรื่องขำขัน
ทั้งคู่ถอยหลังไปคนละสองก้าว เพื่อตั้งหลัก
ธงรบกับซูซี่จ้องมองไม่ละสายตา
ธงรบถามซูซี่ "ยังจำครั้งแรกที่เจอมันได้ไหม"
"จำได้ไม่มีวันลืมเลยค่ะ"
นักสู้ร่างใหญ่พุ่งเข้าใส่เคน หวังจะปิดเกมในหมัดเดียว
แต่ King Crow กลับกระโดดลอยตัวขึ้นสูง แล้วกางสองแขนออกเหมือนอีกาสยายปีก ก่อนกลับลงมาเตะเข้าใส่คู่ต่อสู้
พุฒิมองพลางถ่ายคลิปไว้อย่างตื่นเต้น
เวลานี้นักสู้ร่างใหญ่รู้แล้ว ว่าเคนมีดีสมคำล่ำลือจริง ๆ เขาบุกแบบใส่เต็มที่ แต่กลับทำอะไรเคนไม่ได้เลย ซ้ำยังถูกโต้กลับไปครั้งแล้วครั้งเล่า โดยที่เคนเหมือนไม่ต้องออกแรงอะไรมาก สู้ไปแบบขำ ๆ ชิล ๆ จนสุดท้าย เขาก็อัดนักสู้ร่างใหญ่ตะเด็นไปกอง ลุกไม่ขึ้น
จังหวะนั้นเอง นักสู้ร่างใหญ่ยกถังน้ำมันโยนเข้าไปหาเคน เคนล้มลงเสียท่า ทั้งสองต่อสู้กันพัลวัน จนเคนจัดการได้สำเร็จ
พุฒิตกใจกับการต่อสู้ของเคน
ซูซี่ก็ยิ้มด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน
"วันนั้นก็ไม่ต่างจากวันนี้หรอก"
"เธอคงมีความสุขสินะซูซี่ ที่ฉันเรียกกลับมาให้ทำงานนี้"
"ไม่รู้สิคะ แต่มันก็เจ็บนะ ที่เขาจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่คนที่เคยรักกัน"
ธงรบมองซูซี่ ก่อนหันกลับไปทางเวที
เคนยืนเท่อยู่กลางเวที เขามองไปรอบ ๆ ผู้คนส่งเสียงโห่ร้องไม่หยุด
ภาพจากเมื่อคืน พุฒิเปิดให้เคนดู เคนอยู่ท่ามกลางคนดูที่โห่ร้อง
เคนมองตัวเองเหมือนเห็นผี
"นี่มันใครกันน่ะ หน้าตาเหมือนฉันเป๊ะเลย"
"จะใครกันละ ก็มึงไง"
"ไม่ใช่ละ มึงจะบ้าหรอ คนอย่างกูนะเหรอจะไปสู้ใครได้ แค่ออกกำลังนิดเดียว ก็เหนื่อย"
"สาบานได้ ว่านี่แกจริง ๆ แล้วก็ไม่ใช่มีแค่นี้ด้วยนะ"
"อะไรนะ ยังมียิ่งกว่านี้อีกเหรอ"
"ยิ่งกว่านี้อีกเยอะเลยล่ะ แกดูเอาเองแล้วกัน"
พุฒิเปิดคลิปโชว์ของยูซ่าให้เคนดู
เคนมองดูคลิปเหมือนเห็นผีมากันเห็นฝูง
"เฮ้ย ! อย่าบอกนะว่า..."
"ใช่ บนเวทีนี่ก็แกอีกเหมือนกัน"
"ไอ้บ้า ฉันไม่ขำด้วยแล้วนะเว้ย"
"แล้วแกเห็นฉันหัวเราะสักแอะไหมล่ะ"
"ไม่เอาแล้ว ถ้าแกยังคิดว่าแกเป็นเพื่อนฉัน เลิกเล่นมุกนี้ได้แล้ว"
เคนระเบิดอารมณ์ แล้วก็เดินออกจากไป
"เฮ้ย ! เดี๋ยวสิวะเคน เดี๋ยว เดี๋ยว"
พุฒิรีบเดินตามเคนไป โดยไม่ทันสังเกตว่าซูซี่แอบยืนฟังอยู่ตลอด
เมื่อเคนกับพุฒิไปแล้ว ซูซี่ก็เปิดประตู เดินมาที่โต๊ะ แล้วเปิดดูคลิปที่ยังค้างอยู่บนหน้าจอ
ซูซี่มองอย่างนึกไม่ถึงเหมือนกัน แล้วอย่างช้า ๆ เธอก็นึกแผนบางอย่างได้ ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมา พร้อมรอยยิ้มอย่างมีแผนในใจ
มุมหนึ่ง เคน อโณทัยมองหน้าพุฒิอย่างหงุดหงิด
"กูบอกว่ากูไม่เชื่อ ไม่เชื่อ ไม่เชื่อไง นี่ไอ้พุฒิมึงจะให้กูเชื่อได้ยังไง ตอนที่หลับกูไม่รู้เรื่อง มึงจะให้ คืนนึงไปชกมวยใต้ดิน อีกคืนก็ไปเต้นเป็นนางโชว์มึงจะบ้าหรอ"
"แล้วแกจะให้ฉันพูดยังไง ในเมื่อฉันเห็นมากะตาตัวเอง แล้วคลิปพวกเนี้ยฉันก็ถ่ายมาด้วยมือฉันเอง"
"กูไม่เชื่อมึงหรอกบอกกูมาสะดีๆ แกเอาหน้าฉันไปตัดต่อใช่ไหม เนียนนะเนี่ย โอโห"
"ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นเหอะเคน จะได้หาทางแก้ไข แล้วระหว่างแกกับพิงก์ จะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม"
คำพูดของพุฒิทำให้เคนสงบลง เขามองหน้าพุฒิอย่างยอมรับความจริง แต่ถึงอย่างนั้นสีหน้าก็ยังเต็มไปด้วยความสงสัย
"เคน แกลองคิดดูดี ๆ แกจำอะไรเกี่ยวกับสนามมวยใต้ดิน แล้วก็บาร์ยูโทเปียได้บ้าง"
เคนส่ายหน้า
"กูคิดไม่ออก"
"พยายามหน่อยสิวะเคน ไม่แน่นะ ถ้าแกคิดออก อะไร ๆ ในตัวแกที่มันติดล็อกอยู่ อาจปลดล็อกออกก็ได้"
เคนพยายามคิด แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม
"กูบอกว่ากูคิดไม่ออก"
พุฒิมองเคนอย่างอึดอัดใจ
"ถ้าอย่างนั้นมีอีกวิธีนึง เราต้องหาความจริงของเรื่องนี้ ตอนที่แกกลายร่างเป็นยูซ่า หรือไม่ก็ตอนที่เป็น King Crow"
"เอาจริงๆนะเว้ย กูยังไม่เห็นทางออกของเรื่องนี้เลย"
"ตอนนี้อาจยังไม่เห็น แต่อย่างน้อยเราก็ยังรู้ ว่าเราควรเริ่มจากตรงไหน จริงไหมล่ะ"
เคนพยักหน้า
"ฮือ"
เคนขับรถมอไซค์เข้ามาจอด พุฒิซ้อนท้ายมา พุฒิลงจากรถมอไซค์
"แกแน่ใจเหรอวะ ว่าที่นี่จะมีใครบอกอะไรได้" เคนถาม
"ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกเว้ย"
เคนกำลังจะเข้าไปในร้าน
"เดี้ยว มึงรอที่นี้"
"จะไม่ให้ฉันเข้าไปด้วยจริงเหรอวะ"
"ไม่ต้องอ่ะ ถึงมึงจะเป็นเพื่อนสนิทกูนะเว้ย แต่เรื่องบางเรื่องกูไม่อยากให้มึงรู้ไง"
"ก็ตามใจ งั้นกูไปหาไรกินรอ"
"เออ"
เคนเดินไป พุฒิมองตามอย่างเป็นกำลังใจให้
อีกมุมนึง รถอีกคันขับเข้ามาจอด พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สาอยู่ในรถ
"นั่นไง รถเคนจอดอยู่นั่น" เจ๊สาว่า
"ที่แท้ก็แอบมานี่ ไม่เสียแรงที่ขับรถตามมา"
"เราลงเลยดีไหมคะ" พิงก์ว่า
เจ๊สา,บับเบิ้ลสนับสนุน "ไปๆ"
ทั้งสามรีบออกมาจากรถ แล้วเดินเข้าไปในบาร์ยูโทเปีย
ที่ด้านหน้าบาร์ คัตเอ้าท์รูปยูซ่าขนาดใหญ่บึ้มโชว์หลาอยู่บนผนังท่ามกลางรูปนางโชว์คนอื่น ๆ
เคนเดินเข้ามาเงยหน้ามองรูปยูซ่า เขายังไม่อยากเชื่อว่านั่นคือตัวเขา
"ยูซ่า"
พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สา โผล่หน้าเรียงสลอนออกมา พิงก์จุ๊ปากให้เพื่อนทั้งสองเงียบ
บับเบิ้ลพยักหน้า ทำท่ารูดซิบปาก
เคนมองภาพยูซ่า แล้วลองทำตาม ทั้งใบหน้าและท่าทาง
พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สา มองอย่างประหลาดใจ
เจ๊สากระซิบกระซาบ "เคนทำอะไรของเขาน่ะ"
"ชู่ ! ไม่รู้สิ"
ขณะที่เคนกำลังทำท่าทางตามยูซ่าอยู่นั้น ก็มีเสียงทักทายดังขึ้นมาอย่างดีใจจากเจ๊หว่าง
"ยูซ่า"
เจ๊หว่าง เฮียฮะ เดินเข้ามาหา
เคนหันไปมองงง ๆ อย่างคนไม่รู้จัก ไม่เคยเจอคนเหล่านี้มาก่อน
"ยูซ่า มาแต่เช้าเลยนะ ขยันจริงๆเลยลูกสาวแม่เนี่ย"
พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สา มองหน้ากันงง ๆ
บับเบิ้ลกระซิบ "ทำไมเจ๊หว่างเรียกเคนว่ายูซ่าล่ะ"
"นั่นน่ะสิ" พิงก์ว่า
"หรือว่า"
พิงก์กระซิบตอบเจ๊สา "หรือว่าอะไรเจ๊ ไม่ได้นะ เป็นไปไม่ได้"
เจ๊หว่างเกาะแขนเคนดึงไป
"ไปจ้ะยูซ่า ไปแต่งตัวกัน เดี๋ยววันนี้คุณแม่แต่งหน้าให้ลูกสาว เอาให้สวย เริ่ดที่สุดเลย"
เคนขืนร่างไว้มายอมไปด้วย เจ๊หว่างมองอย่างแปลกใจ เฮียฮะและคนอื่น ๆ
เคนอึกอัก "คือ ... วันนี้ผม ... ผมยังไม่พร้อมน่ะ ขอตัวก่อนนะครับ"
เคนดึงแขนเจ๊หว่างออก แล้วรีบร้อนเดินไปหน้าตาตื่น
เจ๊หว่าง เฮียฮะ และคนอื่น ๆ หันมองอย่างแปลกใจ
"อะไรของเขาน่ะ"
"นั่นน่ะสิฮะ ทำไมวันนี้เขาดูแปลก ๆ แล้วคำพูดคำจาก็แม้นแมนยังไงก็ไม่รู้"
เจ๊หว่างมองตามเคนไปอย่างเป็นห่วง
พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สา มองดูเหตุการณ์ด้วยสีหน้าสับสน ไม่แน่ใจว่าอะไรเป็นอะไร
เคนกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่รถ พุฒิที่ยืนรออยู่หันไปมอง
"เฮ้ยเคน ได้เรื่องหรือเปล่าวะ"
"ได้เรื่องกะผีน่ะสิ เร็ว รีบขึ้นรถ"
"ขึ้นไปไหนวะ"
"เร็วเหอะน่า เดี๋ยวพวกนั้นตามมา"
เคนรีบขึ้นรถ พุฒิตามขึ้นไป
"พวกนั้นน่ะพวกไหน"
"เออน่า เดี๋ยวค่อยว่ากัน"
เคนออกรถอย่างแรง
พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สาวิ่งตามมา มองตามรถที่ออกตัวไปอย่างรีบร้อน
"ฉันว่าเรื่องนี้มันแปลก ๆ อ่ะ" บับเบิ้ลบอก
"ไม่ใช่แค่แปลกธรรมดา โคตรแปลกเลยล่ะ"
"ไม่ว่าจะแปลกแค่ไหน ฉันต้องรู้ความจริงให้ได้" พิงก์ว่า
ภายในบ้านหรูหรา ธงรบกำลังเอาไฟมาเบิร์นสเต็กบนโต๊ะอาหาร
ลูกน้องธงรบเอาคลิปของเคนให้ธงรบดู ผ่านมือถือ
ธงรบ ซูซี่ และบรรดาการ์ด ยืนมองดูอยู่แบบไม่ละสายตา แล้วหันไปพูดกับซูซี่
"มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ นางโชว์ระดับตัวท็อปเนี่ยนะ"
"ไม่มากเกินไปหรอกค่ะ คนเราถ้าคิดจะปลอมตัว เรื่องอะไรจะปลอมเป็นอะไรที่คนอื่นจับได้ง่าย ๆ ล่ะคะ จริงไหม"
"ฮึม ก็จริง"
"แล้วซูซี่ก็มั่นใจด้วย ว่าการที่เขาปลอมตัวเป็นนางโชว์ มันต้องเกี่ยวข้องภารกิจที่เขาทำ ก่อนที่เขาจะความจำเสื่อม"
คำพูดของซูซี่ทำให้ธงรบนึกอะไรขึ้นมาได้
"เดี๋ยวนะ ฉันนึกอะไรออกแล้วล่ะ ครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอจอร์ช ก็ที่บาร์ยูโทเปียเหมือนกัน"
ในอดีต .... จอร์ชเปิดประตูออกมาด้านหลังบาร์
จอร์ชวิ่งหลบหนีไปอีกมุมนึง ธงรบเดินเข้ามาหาจอร์ช
"ของของฉันอยู่ที่ไหน"
"ของอยู่นี่ไง"
จอร์ชจะเข้าไปจัดการธงรบ
ปืนในมือธงรบเล็งยิงตรงไปที่ขาจอร์ช จอร์ชล้มลงไป
"อ๊ากก"
ที่มุมไม่ไกลกันนัก ยูซ่าแอบมองดูด้วยสีหน้าตื่นเต้น
"กูถามว่าของ ของกูอยู่ที่ไหน"
"ของอะไรกูไม่รู้"
ธงรบคิดปะติดปะต่อเรื่องราว
"มันอาจใช้บาร์ยูโทเปียเป็นที่นัดพบ แล้วก็ที่ส่งมอบของ ... ถ้าอย่างนั้น ตอนที่มันเปลี่ยนองค์ทรงเครื่องเป็นนางโชว์ มันก็อาจจำได้น่ะสิ ว่ามันเก็บซ่อนของไว้ที่ไหน"
"ค่ะ ซูซี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แล้วตอนนี้ซูซี่ก็มีแผนแล้วด้วย ว่าจะเค้นเรื่องนั้นออกมาได้ยังไง"
ธงรบมองหน้าซูซี่ แล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ
คืนนั้น บนเวทีมวยใต้ดิน คู่ต่อสู้จอมโหดกำลังใส่กันไม่ยั้ง
เคนกับพุฒิยืนอยู่ท่ามกลางคนดูที่โห่ร้องด้วยความเมามัน ทว่าสีหน้าของเคนมีแต่ความกลัว จนต้องเอามือปิดหน้าไว้
"เชี่ย ! หวาย ! หึย ! ไม่ไหวแล้วว่ะ ไม่อยากดูต่อแล้ว"
พุฒิมองเคนอย่างสังเวชใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะมีอาการถึงขนาดนี้
"อะไรของแกวะเคน เพิ่งมาแป๊บเดียว ร้องจะกลับซะแล้ว"
"โหย ทำไมต้องโหดกันขนาดนี้ด้วยล่ะ"
"แกน่ะน่าจะถามตัวเองมากกว่า เพราะตอนที่แกเป็น King Crow มึงแม่งโหดกว่านี้อีก"
"ไม่จริงหรอก"
"จริง"
บนเวที คู่ต่อสู้ซัดกันฝ่ายหนึ่งร่วงตกลงมาตรงหน้าเคน เคนสะดุ้งเฮือก ขณะที่คนดูคนอื่นเฮลั่น
"เหวย ! ไปก่อนล่ะนะ"
เคนหันเดินสับขาแจ้นไป พุฒิมอง ถอนใจอย่างระอา ก่อนที่จะเดินตามไป
เคนเดินรีบร้อนมา พุฒิเร่งตามมาติด ๆ
"เคน เคน ไอ้เคน !"
เคนหยุด หันไปมองพุฒิ
"โหย จะเรียกอะไรนักหนาวะ"
พุฒิเดินเข้าไปมองหน้าเคน
"ถ้าขืนมึงจะเป็นอย่างงี้อยู่ มึงจะรู้ความจริงได้ยังไง"
"แล้วฉันอยากให้มันเป็นอย่างนี้ซะที่ไหนกันล่ะ แต่มันรับไม่ได้จริง ๆ เอางี้ กูขอเวลา สองสามวัน กลับไปทำใจก่อน แล้วค่อยกลับมา วันนี้เราแยกย้าย กันไปพักก่อน โอเคป่ะ"
พุฒิมองเคนอย่างอ่อนใจ
"นะ นะ วันนี้ขอกลับไปพักก่อน"
พุฒิไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่พยักหน้าไปแบบเบื่อ ๆ
"เออ ๆ"
เคนยิ้มร่า
"ขอบใจนะมึง มึงนี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย"
เคนดึงพุฒิเข้าไปกอดไว้แน่น ทำท่าจุ้บแกล้งๆ
"เห้ย! เล่นเหี้ยไรเนี่ย พอแล้ว ไป กูขนลุก"
รุ่งขึ้น เจนเดินไปเดินมาอย่างหงุดหงิด
"สรุปว่าไม่ได้เรื่องอะไรเลย"
"ใช่ครับ" พุฒิว่า
"แต่การที่เคนเปลี่ยนตัวเองเป็นยูซ่ากับ King Crow มันก็เหมือนเป็นการบอกให้รู้ ว่าความจำของเขากำลังค่อย ๆ กลับคืนมาแล้ว"
"ผมก็คิดอย่างนั้น ตอนนี้เหมือนกับว่า กลอนประตูถูกไขแล้ว รอแค่ว่าเมื่อไรประตูจะเปิดออกเท่านั้นแหละ"
"ปัญหาคือเรารอไม่ได้ เราต้องรีบหาทางเปิดประตู ก่อนที่พวกนั้นจะชิงลงมือ"
บริเวณบ้านของธงรบ มุมหนึ่งถูกจัดไว้สำหรับใช้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ธงรบกับลูกน้องคนหนึ่งกำลังสู้กันติดพันอยู่ ขณะที่คนอื่นยืนดูอยู่รอบ ๆ อย่างสงบนิ่ง
"ฝีมือมีแค่นี้เหรอ เอางี้ก็แล้วกัน ถ้าแพ้ ฉันไล่แกออก"
"ถ้างั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะนาย ย้ากก..."
ลูกน้องธงรบพุ่งเข้าใส่ แต่ธงรบบิดตัวหลบ แล้วสวนกลับ ทั้งสู้ต่อสู้กันอย่างเต็มที่ แต่อีกฝ่ายไม่สามารถทำอะไรธงรบได้เลย มีแต่ธงรบที่อัดไปจัง ๆ ไม่รู้ตั้งกี่หน จนในที่สุดอีกฝ่ายก็ลงไปกอง ธงรบก้มมองแบบหยาม ๆ
เลขาเดินเข้ามารายงาน
"คุณธงรบคะ Giant & JanetAgency มาแล้วค่ะ"
ลูกน้องธงรบลุกขึ้นมาสู้ต่อ สักพักนึง ธงรบเป็นฝ่ายชนะ
"ฉันไล่แกออก แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก"
ในห้องประชุม บ้านธงรบ หน้าจอ วิดีโอพรีเซ้นเตชั่นของ Giant & JanetAgency ที่เคนกับพุฒิเล่นบทจารชนไปช่วยนางเอก มาถึงช่วงเหตุการณ์สำคัญ
ยักษ์ เคน ซูซี่ และนับดาวนั่งดูอย่างภูมิใจ ขณะที่ธงรบมีสีหน้าเรียบเฉย
"เอาล่ะ พอได้แล้ว"
"ทำไมล่ะคุณธงรบ ดูต่ออีกหน่อยสิครับ อีกแป๊บเดียวก็จะถึงไฮไลท์แล้ว" ยักษ์ว่า
"ไม่จำเป็น เรามาเข้าเรื่องของเราเลยดีกว่า"
ยักษ์จ๋อยเล็ก ๆ "ครับ ครับ"
"ที่ผมเรียกพวกคุณมา ก็เพราะอยากให้ช่วยทำโฆษณาให้กับเครื่องสำอาง star beauty ของผม"
นับดาวหันมองหน้าซูซี่อย่างดีใจ
"สตาร์บิวตี้"
ทุกคนหันไปมองหน้านับดาว
ยักษ์บอก "ด้วยความยินดีอย่างยิ่งครับ พวกผมจะทำให้โฆษณาของเรากลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ จนยอดขายพุ่งขึ้นเป็นอันดับหนึ่งเลย"
ธงรบมองยักษ์แบบไม่ยินดียินร้ายใด ๆ
"จุดขายของ star beautyคือ เป็นผลิตภัณฑ์ความงามที่จบได้เพียงหนึ่งเดียว เพราะเรามีสินค้าที่เกี่ยวข้องกับความงามทุกชนิด ให้เลือกใช้ตามบุคลิกลักษณะ และตามความต้องการของลูกค้าแต่ละคน ..." ธงรบว่า
ในห้องประชุมของบริษัท Giant & Janet ยักษ์พูดกับทุกคนด้วยความดีใจที่ได้งานนี้มา
"ขอบอกทุกคนตรงนี้เลยนะว่า ยังไงงานนี้เราจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด"
"ถูกต้องค่ะstar beautyเป็นสินค้าที่ทุ่มงบโฆษณาไม่อั้น เพราะฉะนั้น ถ้าเราทำโฆษณาให้เปรี้ยงปังดังเว่อร์ได้ ก็รับประกันได้เลยว่าเราจะได้งานกันต่อเนื่องยาว ๆ มีกิน มีใช้ มีช้อปค่ะ" นับดาวบอก
"เพราะอย่างนี้แหละ พี่ถึงได้เรียกทุกคนมา พวกเราในที่นี้คือทีมที่จะช่วยกันทำงานนี้ให้สำเร็จ"
ทั้งหมดหันมองหน้ากัน
"ได้ร่วมงานกันซะทีนะคะ"
พุฒิรีบหันมาแจมด้วย
"ยินดีมาก ๆ เลยครับ"
ซูซี่ยิ้มขำและตอบแบบขอไปที "ค่ะ"
ขณะที่บับเบิ้ลดูไม่ค่อยแฮปปี้นัก นับดาวมองแล้วอดแซะเข้าให้ไม่ได้
"เป็นอะไรเหรอบับเบิ้ล ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"
"เปล่า ก็แค่เหม็นเบื่อบางคน ไม่อยากทำงานด้วยก็เท่านั้นแหละ"
"พูดมาเลยป่ะละว่าเหม็นเบื่อหน้าใคร"
ทั้งคู่จ้องหน้าแบบไม่พอใจกัน เจนเดินเข้ามาระหว่างสองคน
"บอกก่อนนะ ใครมีปัญหากัน ฉันไล่ออกทั้งคู่"
นับดาว/บับเบิ้ลเสียงอ่อย "ค่ะ/ครับ"
"ได้ยินที่คุณเจนพูดเละนะ" ยักษ์ว่า
เจ๊สาพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิดแทนพิงก์
"เสียดายงานดี ๆ แบบนี้ พิงก์น่าจะได้ทำ ซูซี่ดันงาบไปทำซะงั้น"
"ว่าเขาอย่างนั้นก็ไม่ได้หรอกเจ๊ งานนี้ซูซี่เขาเป็นคนหามา แต่ที่จริงก็ดีเหมือนกัน ที่ไม่ต้องทำงานกับเคน"
ระหว่างที่พิงก์พูด เคนเข้ามายืนฟังอยู่ข้างหลัง
"ทำไมเหรอพิงก์ ทำงานกับผมมันไม่ดีตรงไหน"
บับเบิ้ลกับเจ๊สามองเคน เหวอ ๆ "เอ้อ.."
พิงก์หันมามองเคนอย่างไม่รู้จะเริ่มอย่างไร แต่ในที่สุดพิงก์ก็ค่อย ๆ พูดความในใจออกมา
"เคน เวลาสองปีที่ผ่านมา พิงก์คิดว่ารู้จักเคนดีทุกอย่าง แต่ตอนนี้พิงก์ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ว่าเคนเป็นใครกันแน่"
"ทำไมพิงก์ถามแบบเนี่ย เคนก็คือเคนนี่แหละ เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น"
"ไม่จริงหรอก เคนมีอะไรบางอย่างที่ปิดบังพิงก์ไว้ และหนึ่งในนั้นก็คือ... " พิงก์ชะงัก ลังเลที่จะพูดต่อ
"คืออะไรหรอ"
"ทุกคืนเคนจะออกไปที่บาร์ยูโทเปีย เปลี่ยนตัวเองเป็นนางโชว์ที่ชื่อว่ายูซ่า"
เคนตกใจจนพูดไม่ออก
"มันไม่จริงใช่ไหมเคน บอกพิงก์มาสิว่ามันไม่จริงใช่ไหม ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมเคน"
เสียงที่ดังขึ้น ทำให้คนในออฟฟิศหันมามอง
ในกลุ่มคนเหล่านั้น ซูซี่ยืนอยู่ด้วย เธอยิ้มอย่างแอบสะใจ
เคนมองพิงก์อย่างพร้อมพูดความจริงทุกอย่าง
"ใช่ ! ผมคือยูซ่า"
อ่านต่อตอนที่ 4
