พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 1 : ผมเป็นใครกันแน่ ... ค่ะ !?

พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 1 : ผมเป็นใครกันแน่ ... ค่ะ !?

บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : จรูญพร ปรปักษ์ประลัย

บรรยากาศกรุงเทพฯ ตอนกลางคืน เรือหลายลำล่องมาตามแม่น้ำเจ้าพระยา มีเรือลำใหญ่จอดอยู่ มีระเบิดขึ้นข้างเรือหลายลูกติดๆกัน

ชายสองคน ย่องขึ้นด้านข้างเรือลำใหญ่ เจอกับลูกสมุนในเรือ
สมุนชาย1 ถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร
"เฮ้ย....จะไปไหนกันว่ะ"
เคนสู้กับชาย1 เช่นเดียวกับพุฒิที่สู้กับชาย 2

หญิงสาวสาวคนหนึ่ง เธอชื่อ พิงก์ ถูกจับมัดมือติดอยู่กับเสาในห้องใต้ท้องเรือ เธอพยายามแก้มัดให้กับตัวเอง เป็นจังหวะที่หัวหน้าวายร้ายเดินเข้ามากับสมุน
สมุนวายร้ายจับพิงก์หันหน้ามา แต่หญิงสาวได้แกะเชือกหลุดจากมือแล้ว สมุนตกใจ
พิงก์ต่อสู้กับสมุนวายร้าย
หัวหน้าวายร้ายเสียงห้าวผิดกับเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่
"หยุด...จะไปไหนเหรอ ฉันไม่ได้มาเล่นๆนะ"
หัวหน้าหันไปส่งสัญญาณให้สมุน
"มัดมัน"
สมุนจับพิงก์มัดไว้เหมือนเดิม
หัวหน้าวายร้ายยืนมองอย่างสะใจ
"ฉันว่าเวลาของเธอเหลือน้อยเต็มทีแล้วนะ"
"ไม่หรอก ทีมของฉันไม่เคยพลาด" พิงก์ว่า
"หึ..เดี๋ยวก็รู้"

พุฒิย่องเข้ามาที่ห้องเครื่องของเรือ
มีสมุนเดินตรวจอยู่ในห้องเครื่อง
พุฒิเห็นจึงหยิบของ โยนออกไป เพื่อหลอกล่อให้สมุนเดินไปอีกทาง
พุฒิอ้อมไปด้านหลังเพื่อจัดการสมุน
"หยุด"
สมุนหันมา กลายเป็นหญิงเสียนี่ !
พุฒิตกใจ
"ผู้หญิงเหรอ โฮ....ผมไม่ทำผู้หญิง ผมเป็นสุภาพบุรุษ"
สมุนหญิงต่อสู้กับพุฒิ พุฒิไม่สู้ ยึดปณิธานแน่วแน่
"บอกว่าอย่าไง อย่าทำ"
สมุนหญิง พยายามเข้าทำร้ายพุฒิอย่างหนักมือ
"ผมบอกว่าทำเป็นสุภาพบุรุษ"
สมุนหญิงยังไม่ยอมหยุดสู้กับพุฒิ
"อ้าว..คุณ"
พุฒิพยายามป้องกันตัวจนเผลอไปจับหน้าอกสมุนหญิงเข้า
"ไอ้โรคจิต" สมุนหญิงเอ่ยปาก
"ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
สมุนหญิงพยายามจะใช้เหล็กตีพุฒิ
พุฒิขยับหนีเพราะกลัวโดนจุดยุทธศาสตร์
"ทำผมได้แต่อย่าทำน้องผมนะ"
สมุนหญิงพยามยามทำร้ายพุฒิอีก
พุฒิสู้แบบป้องกันตัว และพยายามไม่ทำร้ายผู้หญิง
แต่หญิงสาวกลับเป็นฝ่ายบุกพุฒิอย่างหนัก
"ผมบอกแล้วไง ว่าอย่าทำน้องชายผม"
พุฒิตกใจยกปืนออกมายิงสมุนหญิงตาย
"ก็บอกแล้วผมไม่อยากทำ ผมเป็นสุภาพบุรุษ"

มุมหนึ่ง สมุนเดินมาตรวจบริเวณทางเดินในเรือ
เคนย่องมาด้านหลังสมุน
เคนต่อสู้กับสมุน

พุฒิเดินย่องมาตามทางเดินในเรืออีกมุมหนึ่ง
พุฒิเห็นสมุนผมยาว ยืนหันหลัง
"ผู้หญิงอีกแล้วเหรอวะ ก็ได้วะ"
สมุนผมยาวหันมา
พุฒิตกใจ
"เฮ้ย..หนวดเฟิ้มเลย"
สมุนหันมาสู้กับพุฒิ
สมุนพลาดท่าพุฒิจนล้มลงไป
พุฒิย่องลงด้านล่างเรือ
สมุนผมยาวฟื้นขึ้นมา แล้วชักปืนจะยิงพุฒิ
เคนมาช่วยทุบสมุนจากด้านหลัง
พุฒิหันมาตกใจ จะยิงเคน
"กูเอง"
"อ้าว..ป่ะ เบาๆ"

สองคนพากันลงไปด้านล่างของเรือ

เคน พุฒิ เข้ามาในห้องใต้ท้องเรือ เจอแต่ห้องว่างเปล่า

สมุน 4 คนเดินเข้ามาในห้องท้องเรือ
สมุนหัวเราะ "เสร็จกูละพวกมึง สายไปแล้ว"
สมุนจะยิงเคน พุฒิ
"เฮ้ย..อย่ายิง เดี๋ยวแฉลบ"
สมุนจะยิง
พุฒิตะโกนเสียงดังอีก
"อย่า..."
สมุนยิงปืน ลูกกระสุนแฉลบไปมาในห้องท้องเรือ
สมุนหลบลูกปืนกันอุตหลุด
"โอ๊ย"
เคนบอก "กูบอกแล้วไง ถ้าแน่จริง มาใช้มือไหมละ"
"ได้...." สมุนว่า
เหล่าสมุนและพุฒิ เคนทิ้งปืน
สมุนโชว์ท่าทางโหดๆในอาวุธของตัวเอง
พุฒิทำหน้าซ็งๆ
"โธ่.."
เคนถอดเสื้อ และใช้มือกวักเรียกสมุนให้เข้ามา
การต่อสู้ของเคน พุฒิ กับสมุน 4 คนเริ่มขึ้น
เคน พุฒิ ต่อสู้กับสมุน จนสมุนพ่ายแพ้หมด
ทั้งคู่พยักหน้าให้กัน

ทางเดินบนเรือ
สมุนบอกพิงก์เสียงกระชาก "เร็วๆสิ บอกให้ไปงัย"
พิงก์หันกลับมาสู้กับสมุน จนสมุนสลบ
พิงก์หันหลังกลับมาเจอหัวหน้าวายร้าย
ในมือหัวหน้าถือรีโมทระเบิด
"ขยับก้าวเดียว แกเละแน่"
หัวหน้ายิ้มสะใจ พิงก์เป็นฝ่ายหน้าเครียด

เคน พุฒิเดินแถวด้านข้างเรือ แต่ไม่เห็นใคร จึงปีนไปบนดาดฟ้าเรือ
เห็นหัวหน้าวายร้ายจับตัวพิงก์ไว้บนดาดฟ้าเรือ
หัวหน้ายกรีโมทขึ้นมา
เคนรีบบอก "ใจเย็นๆฉันเอาข้อมูลของแกมาให้"
"เดี๋ยวนะ ฉันไม่คุยกับคนมีอาวุธในมือ"
เคนทิ้งปืน
"แล้วทีนี้จะเอายังไง"
"เอาของๆฉันมาก่อน"
"ไม่"
"ฉันบอกว่าเอาของๆฉันมาก่อน"
"ปล่อยคนของฉันก่อนสิ"
"ไม่ ..ฉันบอกว่าเอาของๆฉันมาก่อนไง"
"ไม่"
พิงก์โพล่งถาม "จะเถียงกันอีกนานมั๊ย ระเบิดจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย"
ระเบิดแสดงตัวเลขถอยหลังว่าเหลือเวลาไม่กี่นาที
เคนอึดอั้นใจ
"ไอ้พุฒิ ..มึง" เคนสั่ง
"เฮ๊ย"
"เอาสิ"
พุฒิส่งข้อมูลให้ หัวหน้ารับแฟลชไดร์ฟส่งให้ลูกน้อง
ลูกน้อง รับไปเสียบเช็คเข้ากับคอมฯ แต่ไม่มีข้อมูลใดๆ
"นายครับนาย"
"ว่า"
"มันหลอกเราครับ"
"นี่พวกแกหลอกฉันเหรอ ได้ งั้นได้ตายกันที่นี่แหละ"
เคนบอก "หยุดนะโว๊ย เอารีโมทคืนมา"
"ได้..แกอยากได้รีโมทนี่ช่ายมั๊ย..ได้"
หัวหน้าวายร้ายโยนรีโมทลงทะเล
เคน พุฒิตกใจ
"โฮ๊ยย..หยุดนะโว๊ย" เคนร้อง
"ฉันว่าแกไปเป็นห่วงคนของแกดีกว่ามั๊ย..หา"
เคนโมโห
"โธ่โว๊ย"
หัวหน้าและสมุนหนีออกไปทันที
พิงก์บอก "เคนรีบหนีไปมันกำลังจะระเบิดแล้ว"
"ไม่ พิงก์ ถ้าเราจะตาย เราต้องตายด้วยกัน" เคนทำท่าซึ้ง
"หนีไปเคน"
เคนพิงก์เอาหน้าผากชนกัน
พุฒิหันเห็นทั้งคู่ ทำหน้าหงุดหงิด
"โอ๊ย ... จะมาหวานอะไรตอนนี้ ระเบิดจะระเบิดอยู่แล้ว..โอ๊ยแกะเอง"
พุฒิแกะเชือกมันมือให้พิงก์
พุฒิ นิดหนึ่งๆ
เคนทำหน้าตกใจ
"เดี๋ยวๆๆๆๆๆเดี๋ยว" เคนว่า
"อะไรวะ"
"มันป็นกับดัก"
"ไม่รู้โว๊ย" พุฒิว่า
"ทำอะไรสักอย่างสิ" พิงก์เร่งเร้า
"รู้แล้ว"
พุฒิหยิบครีมตัดลวดออกมา
"รู้หรือเปล่าว่าจะตัดเส้นไหนเนี๊ยะ" พิงก์ถาม
"ไม่ต้องห่วง"
เคนเร่ง"เร็วๆ"
พุฒิกลับยื่นคีมให้เคน
"อะ มึงทำ แฟนมึง"
"โว๊ย..มึงนี่"
พิงก์เครียด กลัวตัดไม่ถูกเส้น
เคนตั้งท่าจะตัดสายระเบิด
พุฒิห้าม "เฮ๊ย..หยุด"
พิงก์ตกใจร้องกรี๊ด...
"มึงรู้เหรอว่าเส้นไหน มีตัดได้เส้นเดียวนะโว๊ย ไม่งั้นเละกันหมดเลย"
สายวงจรไฟมีหลากสีตั้งสามสาย ... ต้องเลือกสักเส้น
เคนสั่ง "มึงเงียบเถอะน่า"
"โอ๊ย เถียงกันอยู่นั่นแหละ จะให้มันระเบิดก่อนรึไงเล่า" พิงก์หงุดหงิด
ทุกคนลุ้นกับการตัดวงจรสายไฟ ตั้งเวลาระเบิด
แล้วเคนตัดก็ใช้คีมตัดสายไฟสำเร็จ
เคน พุฒิดีใจ
"มึงเพื่อนกู" พุฒิบอก
"มันจะระเบิดอยู่แล้ว" พิงก์บอก
"เร็วๆๆๆๆๆๆ"

สามคนกระโดดลงจากเรือลำนั้นลงแม่น้ำสายใหญ่ ท่ามกลางระเบิดตูมใหญ่เพียงเสี้ยววินาที

ระเบิดจากเรือลำนั้น ปรากฏภาพบนจอโปรเจกเตอร์ในห้องจัดเลี้ยงหรูหราแห่งหนึ่ง

แสงสปอตไลต์ฉาย เสียงปรบมือดังกึกก้อง มาจากทุกคนในนั้น...
"เจน วัลลภ" เดินปรบมือเข้ามา
เจนบอก
"เดี๋ยวๆๆขอเสียงปรบมือเน้น ๆ อีกครั้ง กับงานพรีเซนต์ล่าสุดของบริษัทของเรา Giant & Janet agency&production ขออีกทีหนึ่ง"
ทุกคนปรบมือ เสียงก้องไปทั้งห้อง
บนหน้าจอขึ้นข้อความทีละบรรทัด
"ทุกสถานการณ์
ไม่ว่าจะวิกฤตแค่ไหน
เราไม่เคยพลาด
Giant & Janet agency&production"
เจนพูดต่อ "ด้วยฝีมือผู้กำกับอันดับหนึ่งของเรา น้ายักษ์"
น้ายักษ์เดินลงมา
ทุกคนปรบมือ
"และสุดยอดครีเอทีฟของเราเหมือนกัน..เคน"
"เคน อโณทัย" โบกไม้โบกมือ ทุกคนปรบมือเกรียวกราว
บริเวณคนดู รวมทั้งคณะทำงานในบริษัทแห่งนี้ ที่ประกอบด้วย บับเบิ้ล, เจ๊สา, เจ๊อูน, ชาคริต, นับดาว
เจ๊สาบอก "หูย หล่อจังเลย"
ใกล้ ๆ กัน นับดาวมองอย่างปลื้มเคนเช่นกัน
"อะ..ละลายอะ"
ขณะที่ชาคริต ครีเอทีฟคู่แข่งเคน ยิ้มแบบ 'ไม่เห็นเท่าไรเลย'
"ก็งั้น ๆ แหละ"
เจนพูดต่อ
"และทีมงานของเราทุกคน …."
พุฒิเดินลงมา
ทุกคนปรบมือ
"และคนสำคัญของเราอีกคนหนึ่ง...พิงก์"
เสียงปรบมืออีกครั้ง พิงก์ลงมา ก่อนที่ยักษ์ เจน เคน พิงก์ และพุฒิ จะเรียงแถวจับมือกัน แสดงถึงพลังและการร่วมมือ
"ขอบคุณทุกคนมากครับ แต่คนที่ผมต้องขอบคุณมากที่สุด คือคนที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด 2 ปี คนที่คอยเป็นกำลังใจให้ผมเสมอมา"
ทุกคนนิ่งเงียบ เพราะไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเคนจะทำอะไร !
จู่ๆ เคนหยิบแหวนแต่งงานออกมา คุกเข่าลงต่อหน้าพิงก์
ทุกคนมองเหมือนโลกหยุดหมุน พาอันฮือฮาด้วยความตื่นเต้น
"หูย..อะไรอะ" เจ๊สาว่า
นับดาวตกใจ คาดไม่ถึง !
"พิงก์แต่งงานกับผมนะ"
แก๊งเพื่อนสนิทของพิงก์ ทั้งบับเบิ้ล เจ๊สา และเจ๊อูน ต่างลุ้นกันแบบสุด ๆ
เจ๊สาบอก "รับซี่ จะรออะไรอยู่ล่ะ"
นับดาวหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้ พึมพำอยู่คนเดียว
"หา !"
พิงก์มองอย่างซาบซึ้ง ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่สุด
"ค่ะ"
เจ๊สาร้องกรี๊ด
"อ๊า.."
ส่วนนับดาวรู้สึกเหมือนหัวใจแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในภาพที่เห็นตรงหน้า
เสียงปรบมือดังกว่าทุกครั้ง เจ๊สาประทับใจถึงขั้นปาดน้ำตา
ยักษ์บอก
"เดี๋ยวก่อนๆๆ ช่างเซอร์ไพรส์อะไรกันจริง ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆละ" แล้วหันไปทางเจน วัลลภา "เจนจ๋า เจนช่วยประกาศข่าวดีของเราให้ทุกคนได้ฟังกันวันนี้เลยดีมั๊ยจ๊ะ" ยักษ์หัวเราะ
เจนเดินไปประกาศกับทุกคน เฮียยักษ์ยิ้มกว้างแบบคราวนี้สำเร็จแน่ !
ขณะที่ชาคริตยืนมองแบบมั่นใจ ว่าเจนไม่มีวันตกล่องปล่องชิ้นกับเฮียยักษ์แน่ เพราะถ้าเจนจะมีความสัมพันธ์พิเศษกับใคร คนนั้นก็ต้องเป็นเขาเท่านั้น !
"ข่าวดีก็คือ ขอให้ทุกคนสนุกกันให้เต็มที่ กับงานเลี้ยงประจำปีของเรา ปาร์ตี้ของวันเริ่มแล้ว !!!! เต็มที่พวกเรา"
ทั้งหมดส่งเสียง เฮ! ดังลั่น ดนตรีขึ้นมาแบบเร้าใจให้ทุกคนเต้น

สิ้นสุดงานเลี้ยง คืนนั้น เคนเอนตัวลงนอนบนเตียง ในคอนโดฯ

ผ่านเวลา ....
เคนกับพิงก์อยู่ที่ชายหาด เล่นหยอกล้อกันอย่างมีความสุข
"ระวังนะ"
"สไลด์นะ" พิงก์ว่า
 
ที่คอนโด ... เคน อโณทัยหลับไปด้วยใบหน้ายิ้มละไม

ในเวลากลางคืน ณ สนามมวยใต้ดินแห่งหนึ่ง

สนามมวยถูกจัดขึ้นในอาคารร้าง ข้าวของต่าง ๆ ถูกทิ้งกระจัดกระจาย แต่ผู้คนที่มารวมตัวกันไม่มีใครสนใจอะไร นอกจากการต่อสู้อันดุเดือดตรงหน้าพวกเขา
ไอ้ร่างยักษ์ฉายา Bone Breaker จอมหักกระดูก สู้กับยอดนักกายกรรมที่ทุกคนเรียกว่า เก้าเก ทั้งคู่ยืนจ้องกันแบบพร้อมจะฆ่าอีกฝ่าย
เฮียชัย ผู้ริเริ่มมวยใต้ดินแห่งนี้ มองดูด้วยใบหน้านิ่ง ดวงตาจับจ้อง
กลุ่มคนดู ธงรบ และ เอมมี่ ยืนอยู่เคียงข้างกัน สีหน้าของธงรบดูตื่นเต้นกับการต่อสู้ที่กำลังจะเริ่ม
แล้ว Bone Breaker ก็เปิดฉากพุ่งเข้าใส่เก้าเก เก้าเกหลบอย่างคล่องแคล่ว แล้วโต้ตอบไปบ้าง แต่หมัดของเก้าเกไม่อาจทำให้ Bone Breaker สะเทือนได้เลย แม้เก้าเกจะไวกว่า แต่ในเมื่อเขาทำอะไร Bone Breaker ไม่ได้ ไม่ช้าเขาก็ถูกซัดเข้าให้ จากหมัดแรกต่อด้วยหมัดสอง ยิ่งเมาหมัดความว่องไวก็ลดลง สุดท้าย Bone Breaker ก็เข้ารวบตัวเก้าเก ยกเข้าขึ้นมา พลิกหงาย เอาหัวเก้าเกทิ้มปักลงกับพื้น เก้าเกสลบไปทันที
เสียงเฮลั่น Bone Breaker ชูสองมืออย่างสะใจ พร้อมส่งเสียงคำราม
Bone Breaker ยังคงยืนอยู่ท่ามกลางทุกคนในฐานะผู้ชนะ เฮียชัยเดินเข้ามา ขณะที่เก้าเกถูกหามออกไป
"สุดยอด ยังมีใครอยากท้าสู้กับ Bone Breaker อีกบ้างมั๊ย มีมั๊ยๆ" เฮียชัยถาม
ธงรบยิ้มอย่างพึงพอใจ
"เยี่ยม เก็บไว้ในลิสต์ สักวันเราอาจจะได้ใช้งานมัน" ธงรบว่า
เอมมี่รับคำ "ค่ะนาย"
ทั้งสนามเงียบเสียงลง เฮียชัยมองไปรอบ ๆ แต่ไม่มีสักคนที่ก้าวออกมา
"มีใครมั๊ย มีมั๊ย ฮ่าๆๆๆ"
ธงรบบอกกับเอมมี่
"กลับกันเถอะเอมมี่"
เฮียชัยยังคงถามต่อเนื่อง "มีหรือเปล่า"
ธงรบเดินนำไป เอมมี่เดินตาม แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงใครคนตะโกนขึ้นมาในความเงียบ
"ฉันขอท้า !"
ทุกคนหันไปมอง รวมทั้งเฮียชัยและ Bone Breaker
เคนเดินเข้ามาในชุดวอร์มสีสดใสสไตล์ บรูซ ลี
เฮียชัยมองอย่างนึกไม่ถึง มีรอยยิ้มน้อย ๆ โดยไม่รู้ตัว
ธงรบก็มองอย่างแปลกใจเช่นกัน
"เฮ้ย ...นี่" เฮียชัยว่า
"มันจริงๆหรือนี่" ธงรบว่า
"รู้จักมันด้วยเหรอคะนาย"
"รู้จักสิ รู้จักดีด้วย"
ธงรบหันเดินกลับไปยืนดูที่เดิม เอมมี่เข้ามายืนเคียงข้าง มองตรงไป
เคนเดินผ่านเฮียชัยไป เฮียมองอย่างคุ้นเคย
"ไม่ได้เจอกันนาน หายไปไหนมาตั้ง2ปีกว่า"
เคนไม่ตอบ เดินไปประจันหน้ากับ Bone Breaker เฮียชัยมองอย่างนึกว่าคราวนี้ต้องมันแน่ ๆ ก่อนที่จะบอกทั้งคู่
"ดี...ถ้าพร้อมกันละ ก็ซัดกัน อย่าให้เหลือ"
พูดแล้วเฮียชัยก็ก้าวออกจากยืนรวมกับคนดูคนอื่น
Bone Breaker จ้องหน้าเคน เคนก็ไม่จ้องไม่หลบสายตา
"เตรียมตัวตายไว้หรือยัง"
เคนเงยหน้าท้าทาย Bone Breaker ที่ตัวสูงใหญ่กว่า "มึงนั้นแหละ ไอ้เตี้ย"
คำพูดท้าทายของเคนทำให้สีหน้าของ Bone Breaker ยิ่งดุดันขึ้น ราวจะกินเลือดกินเนื้อ เขาคำราม แล้วเปิดฉากเล่นงานเคน เคนหลบอย่างคล่องแคล่วจน Bone Breaker ไม่อาจแตะต้องโดนเนื้อตัวเขาได้เลย แต่ Bone Breaker ยังไม่หยุดบุก เขาพุ่งเข้าใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็คว้าน้ำเหลวไปทุกครั้ง ซ้ำยังล้มกลิ้ง ชนข้าวของ ผู้ชมต่างเฮกัน Bone Breaker โกรธจัด
เฮียชัยร้องเชียร์ "King Crow ๆๆๆๆ"
Bone Breaker พุ่งเข้าใส่เคนอีกครั้ง คราวนี้เคนกระโดดสูงเหนือหัว Bone Breaker เมื่อ Bone Breaker มองตามไป ฝ่าเท้าก็ซัดเข้าที่ก้านคอ ทำเอาเขาเซไป เหงื่อกระจาย คนดูเฮกันสนั่น
Bone Breaker รีบตั้งหลัก บุกเข้าใส่เคนอีกครั้ง แต่คราวนี้เคนไม่หลบอย่างเดียว เขาหลบพลางตอบกลับไปแบบกูทีมึงที แต่ทีมึงไม่โดนกู มีแต่ทีกูที่โดนมึง สุดท้ายเคนก็ไม่รอให้โดนเล่นก่อน เขาซัดด้วยลูกเตะซ้อนไปเป็นชุด ก่อนปิดเกมด้วยลูกถีบขาคู่ Bone Breaker พยายามขืนร่างไว้ แต่ลูกศอกแบบมณโทนั่งแท่นที่เฉาะเข้ากลางกบาล ก็ทำให้เขากลับกลางอากาศ ล้มลงไปกับพื้นเสียงดังสนั่นราวตึกถล่ม คนเฮลั่น
เฮียชัยมองอย่างสะใจ
คนดูเฮกันสนั่นอีกครั้ง

แสงแดดสาดห้องนอนดูสว่างไสว
เสียงโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงดังขึ้น
เคนลืมตาอย่างยากลำบาก รู้สึกระบมไปทั้งตัว รับสายด้วยเสียงงัวเงีย
"ว่าไงที่รัก โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย"

บนโต๊ะทำงาน พิงก์ตอบสายไปอย่างร้อนใจ
"อื้อหือเช้าเชิ้วที่ไหนกันล่ะ นี่จะสิบโมงแล้ว นี่ใกล้เวลาประชุมแล้วด้วย"
"เฮ้ย จริงดิ้"
"จริงดี้ ให้ไวเลยนะ อย่าให้ต้องตามรอบสอง"
"โอเคๆๆ"
เคนรีบวางโทรศัพท์ลุกขึ้นจากเตียง

พิงก์ยืนเซ็ง พุฒิเดินเข้ามามองหน้าพิงก์
"ไม่ต้องเครียดหรอกพิงก์ คนเรามันพลาดกันได้"

"ใช่ แต่สำหรับคนอื่นนะ ไม่ใช่เคน"

ทุกคนรวมกันอยู่ในห้องประชุม พิงก์ยืนพูดอยู่ที่หน้าจอภาพที่เป็นรูปสินค้า

"Man Power ค่ะ เครื่องดื่มสำหรับผู้ชายวัยทำงาน ลูกค้าต้องการจะสื่อโฆษณามีลุคที่ทันสมัย ดูแล้วกระชุ่มกระชวย สื่อว่าดื่มแล้วมีพลัง คนที่ดื่มเหมือนว่าได้เข้าใกล้ความสำเร็จค่ะ"
เฮียยักษ์ถาม "กินแล้วเก่งกินแล้ว สมองใส พลังภายนอกพลังภายในมาเพียบ ประมาณนั้นช่ายมั๊ย ?
"อะไรประมาณนั้นค่ะ"
"โอเค มีใครสงสัยอะไรบ้างมั๊ย"
ทุกคนหันไปมองเคน อโณทัยเห็นเขานั่งนิ่ง เท้าคางทำเนียนอยู่
เจน วัลลภามอง "หึ...เคน !"
ทั้งหมดยื่นหน้าเข้าไปมองแบบรวมหัว แต่เคนก็ยังหลับไม่รู้เรื่อง
พุฒิมองอย่างลำบากใจ ก่อนสะกิดเบา ๆ แบบเกรงใจ
"เคน เคน"
"ฮือ ?"
"เคน"
"ทำไมอะ ?"
"มึงประชุมอยู่"
เคนลืมตาขึ้น พอเห็นคนทั้งจ้องรุมมองเขาอยู่ก็สะดุ้งตกใจ เก้าอี้แทบล้มหงาย
"เฮ้ย !!! มีอะไรกันเหรอครับ"
"ฉันถามว่ามีใครสงสัยอะไรบ้าง" เจนบอก
เคนรีบลุกขึ้นทันที พูดแบบเปิดสวิตช์ติดเครื่องทันที
"ไม่มีครับ ผมว่าสินค้าของเราเนี๊ยะน่าสนใจมากๆ...เลยครับผม เราจะทำโฆษณาออกมาให้ดูอ่อนหวาน น่ารัก ให้ดูสดใสร่าเริงเข้ากับวัยรุ่นไงครับ"
ทุกคนเริ่มทำหน้าแหม่ง ๆ ร้องสงสัย "หือ ?"
เคนพูดต่อ
"ดูแล้วสดใส เหมาะกับวัยรุ่น"
ทุกคนหน้าแปลกใจยิ่งขึ้น
"หือ ??"
เคนพูดต่อปิดท้าย
"เหมือนกับวัยที่เพิ่งใส่บาร์เป็นตัวแรก"
ทุกคนในห้องอึ้งไป จนเจนพูดขึ้นมา
"นี่เรากำลัง ทำโฆษณาอะไรเนี่ย"
เคนตอบมั่นใจ"ก็ ... เฟิร์สบาร์ยังไงล่ะครับ"
"โอเค ปิดการประชุม ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองได้" เจนว่า
ทุกคนยังยืนเหวอ จนเจนต้องกำชับอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
เจนเสียงเข้ม ดุ "ไปซี่"
ทุกคนแตกหือออกจากห้อง เพราะรู้ว่าเจน วัลลภาเวลา ‘ของขึ้น’ แล้วไม่ธรรมดา
" ไปคะๆๆๆ" เจ๊สาว่า
"เจนจ๋า...." ยักษ์เรียกเสียงอ่อนโยน
เจนมองหน้าเคนอย่างผิดหวัง ก่อนหันหลังเดินจากห้องไป ตอนนี้ในห้องเหลือแต่เคน พิงก์ และพุฒิ เคนถามจ๋อย ๆ
"กูพูดสินค้าผิดเหรอ"
"ผิดสนิทเลย ....ยับ...อุ๊ยกูไปก่อนนะ"
พิงก์เดินออกไปอีกคน เคนยืนจ๋อย เหลือแต่พุฒิที่มองอย่างเห็นใจ
"อืย..."

ภายในห้องทำงานของเจน ในบริษัทโฆษณา Giant & Janet
เจนมองหน้าเคนอย่าดุดัน
"พี่ถามคำเดียว ว่ายังอยากทำงานนี้อยู่หรือเปล่า"
"อยากสิครับ คือ...ผมต้องขอโทษจริง ๆนะครับพี่เจนคือ... ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะครับ อยู่ดี ๆ ช่วงนี้ผมก็เพลียจนบอกไม่ถูกเลยครับ"
"นั่นมันไม่ใช่ปัญหาของพี่"

บริเวณ โซนทีมของชาคริต
ชาคริตยืนพูดอยู่ ใบหน้าพวกเขาดูสะใจดาวและคนอื่นๆยืนมอง
เจ๊อูนบอก "นี่หัวเราะอะไรเหรอ ได้ยินเหรอว่าข้างในเขาพูดว่าอะไร"
"ไม่ได้ยิน แล้วก็หัวเราะแบบไม่มีเหตุผล" นับดาวว่า

ภายในห้องเจน
เคนหน้าเจื่อน ยักษ์พลอยไม่สบายใจไปด้วย
"เจนจ๋า ยักษ์ว่าเรื่องนี้เราค่อย ๆ คุยกันดีกว่านะ อย่าเครียดเลยนะจ้ะ แล้วอีกอย่างหนึ่ง เคนเขาก็ไม่เคย..."
เจนสวนก่อนที่ยักษ์จะพูดจบ ด้วยน้ำเสียงเข้มเด็ดขาด
"Stop! Please!"
ยักษ์ถึงกับเจื่อนไปด้วย
"โอเค"
เจนหันไปมองจ้องเคน
"ถ้าอยากทำงานนี้ต่อ ก็ต้องทำตัวให้พร้อมกับงาน ไม่อย่างงั้น พี่เปลี่ยนทีมอื่นมาทำ"

เมื่อได้รับคำขู่ของเจน เคนก็เสียงแข็งขึ้นมาบ้าง
"ไม่ครับพี่เจน ผมว่าขอล่ะนะครับ พี่ก็รู้ว่าถ้าผมจับงานผมไม่เคยปล่อยให้หลุดมือ พี่เชื่อใจผมเถอะครับพี่ ผมทำได้แน่นอนครับพี่เจน"
"โอเค ลองดู แต่ถ้าเคนทำแบบนี้อีก พี่เปลี่ยนทีมอื่นมาทำจริง ๆ"
"ครับ"

เคนรับปากแบบจ๋อย ๆ ก่อนหันไปมองขอความเห็นใจจากเฮียยักษ์ เฮียยักษ์ทำท่ารูดซิบปาก พูดอะไรไม่ได้

เคนเดินคู่มากับพุฒิที่หน้าบริษัทโฆษณา เขาบ่นอุบ

"โหย โดนบ่นซะหูชาเลย ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ว่ะเนี่ย"
"เออกูก็อยากรู้ ตอนเด็กๆมึงมีเรื่องฝังใจกับชุดชั้นในผู้หญิงป่ะ เด็กผู้หญิงอะ"
"ฝังจงฝังใจอะไรล่ะของมึง กูก็ไม่รู้ตัวกูเว๊ย แต่แบบมันเพลียๆเหมือนไม่ได้นอนเว๊ย"
"แล้วกลางคืนมึงได้นอนบ้างมั๊ย"
"เมื่อคืนกูหลับเป็นตายเลยมึงเอ้ย"
ทันใดนั้น รถคันหนึ่งเข้ามาจอดเอี๊ยดขวางหน้า เคนกับพุฒิชะงัก มองอย่างหงุดหงิด โวยขึ้นมาทันที
"เฮ้ย โธ่เว๊ยมึง ขับรถประสาอะไรของมึง" เคนว่า
"ไปดีกว่า" พุฒิบอก
ประตูรถตู้เปิดออก... ชิปปี้กับแม้กกี้ สองคู่หัวตัวแสบก้าวลงจากรถมาหาเคน
ชิปปี้ว่า"ขวางทำไมเนี่ย"
"ไปไหน"
"เร็วๆไปๆ"
"อะไรวะเนี่ย" เคนว่า
แม้กกี้บอก "ไปเสียเวลา"
แม้กกี้เข้าไปล็อกแขนเคนไว้ เคนพยายามดิ้นหนี
เคนถูกลากไปที่รถ พุฒิมองตามอย่างทำอะไรไม่ถูก แต่เขาไม่มีทางอื่น
"ปล่อยเพื่อนกู"
"เฮ้ย..ปล่อยกู" เคนว่า
"เอ็งไม่เกี่ยว อยู่เฉย ๆ สิวะ"
เคนบอก "ไอ้พุฒิ หนีไป"
พุฒิตั้งท่าเตรียมต่อสู้ ชิปปี้ แม้กกี้ และคนอื่น ๆ มองดูอย่างรู้สึกขำ ๆ
ชิปปี้ถาม "หนีเหรอ มึงจะหนีเหรอๆๆๆ"
"ไอ้เคนๆๆ"
เคนมองดูหน้าเสีย
เคนบอก "ไอ้พุฒิ ระวังด้วย"
พุฒิยังคงยืนปักหลักพร้อมสู้ !
"ถ้าพวกมึงจะทำเพื่อนกู ผ่านกูไปก่อน" พุฒิประกาศ
ชิปปี้บอก "ถ้าพวกมึงจะทำเพื่อนกู ผ่านกูไปก่อน โธ่ไอ้หน้าละอ่อน เดี๋ยวปัดดดด" แต่หันไปหาแม็กกี้ สั่ง "เอาก่อนเลย แม็กกี้ สั่งสอนมันเลย"
เคนหยีตาอย่างไม่อยากมอง หลุดบ่นออกมา
"ไอ้พุฒิ"
พวกของชิปปี้บุกเข้าใส่พุฒิ แต่หมัดเท้าเข่าศอกของคนเหล่านั้นวืดผ่านพุฒิไปจนหมด ยิ่งกว่านั้นพุฒิยังใช้ทุกอวัยวะในร่างกายเป็นอาวุธซัดพวกนั้นจนล้มลงไปตาม ๆ กัน เคนถึงขั้นตะลึงงัน
"ห่ะ ทำได้ไงน่ะ"
"แชมป์เหรียญทองมวยอุดมศึกษาสี่ปีซ้อน"
"ระวังตัวดีๆ"
"เอ้ออ"
ชิปปี้กับแม้กกี้หันมามองหน้ากัน ก่อนที่แม้กกี้จะผลักเคนไปให้ชิปปี้จับไว้แทน
"พี่ชิป ฝากปืนหน่อยพี่ ผมจัดการมันเอง"
"จัดให้เด็กมันดูไป"
"มึงจะลีลาไปไหนวะ"
จังหวะนั้นเอง แม้กกี้เดินเข้ามาหาพุฒิ พุฒิรีบยกมือขึ้นมาหยุดไว้ก่อน
"ห้าว นักเหรอฮ่ะ"
"ไงละ"
"ไม่เท่าไหร่นี่หว่า"
"ไม่เท่าไหร่..หึ"

พิงก์นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ บับเบิ้ลวิ่งหน้าตาตื่นเข้า
"ทุกคนครับๆๆเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ"
"เกิดอะไรขึ้นบับเบิ้ล" พิงก์ถาม
เจ๊สา เจ๊อู๊น เข้ามาด้วยความสนใจ
"เมื่อกี้นี่ครับ ผมเดินไปหน้าบริษัท ก็เลยเห็น ...โอ๊ยยย ..."
เจ๊สาบอก "เห็นอะไร รีบ ๆ พูดเข้าซี่บับเบิ้ล"
"เห็นใครก็ไม่รู้อ่ะ มาจับตัวเคน ตอนนี้สู้กันใหญ่แล้ว"
เจ๊สาโพล่ง "ตายแน่ !"
"ยังไม่ตาย แต่ถ้าถ้าพวกเราไม่รีบ"

พุฒิยังคงสู้อยู่กับแม้กกี้ ทั้งสองใส่กันเต็มที่ แต่พุฒิหาช่องทำคะแนนได้มากกว่า แม็กกี้ถูกซัดไป พยายามโต้คืน แต่กลับกลายเป็นต้องเสียท่าพุฒิอีก จนสุดท้ายเขาก็ถูกถีบล้มลง ถึงอย่างนั้นแม้กกี้ก็ยังฝืนลุกขึ้นมาจะสู้ต่อ ทว่า"ฉันเอง" ชิปปี้ว่า
ชิปปี้ดันร่างเคนไปให้แม้กกี้ แม้กกี้จับร่างเคนไว้ ขณะที่ชิปปี้เข้าไปยืนประจันหน้ากับพุฒิ
เคนมองสีหน้าไม่สบายใจ ขณะที่พุฒิดูไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย ชิปปี้พุ่งเข้าใส่พุฒิ
"ย้ากก"
"ย้ากก"
ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด จนสุดท้ายต่างถีบกันและกัน จนล้มไปคนละทาง เคนมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเพื่อน เขาพยายามดิ้นหนี แต่แม้กกี้จับไว้แน่น
"ไอ้พุฒิ !"

จังหวะนั้นเอง พิงก์ บับเบิ้ล เจ๊สา เจ๊อูน ยักษ์ก็วิ่งกรูกันเข้ามา
บับเบิ้ลตะโกนร้อง "ตำรวจ ! ตำรวจมา !"

ชิปปี้ลุกขึ้นมองจ้องหน้าพุฒิ ก่อนที่จะบอกพวกลูกน้องของธงรบ
"ไป"
แม้กกี้ผลักเคนออกมา ขณะที่คนอื่น ๆ ค่อย ๆ เดินกลับไปที่รถ
พุฒิกับเคนมองตามตลอดเวลา
รถของชิปปี้แล่นออกไป
เมื่อเห็นว่าพวกนั้นไปแล้ว พิงก์และคนอื่น ๆ ก็เข้ามาหาเคนกับพุฒิ
"ไอ้เคนเป็นงัยบ้าง" พุฒิถาม
"เคน เป็นไงบ้างอะ..ตายแล้ว" พิงก์ว่า
"โอเค ตะกี้ๆๆไอ้พุฒินะสู้กับทุกคนที่อยู่ที่นี่ มันเก่งมากเลย มันสู้ได้หมดเลย ว่าแต่ตำรวจอยู่ไหนอะ" เคนถาม
"ไม่มีหรอกตำรวจ ตะโกนหลอกพวกมันเป็นอย่างนั้นแหละ น้าว่าเราไปคุยกันต่อในกันดีกว่า จะได้แจ้งตำรวจเลยทีเดียวปะ ไปเร็วๆๆ" ยักษ์บอก

"อดทนนะมึง" พุฒิว่า

ภายในบริษัทโฆษณา Giant & Janet เจน วัลลภามองหน้าเคน อโณทัยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดกังวล คนอื่น ๆ ยกเว้นบับเบิ้ล ยืนฟังอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เจ็บไปหมดเลยเนี่ย"
เจนถาม "คิดว่าพวกไหนกันที่ทำแบบนี้"
"คือผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมก็ไม่เคยมีศัตรูอะ" เคนยืนยัน
"หรือว่าจะเป็นพวกบริษัทคู่แข่ง พวกนั้นพิชงานไม่เคยชนะเราเลยสักครั้ง แพ้หลุดลุ่ยตลอดเวลา มันก็เลยส่งคนมาอุ้มเคน หัวหน้าครีเอทีฟซึ่งเป็นมันสมองของเราไป ใช่มั๊ย" ยักษ์ว่า
"เป็นไปได้" เจนบอก
เจ๊สาบอก "ไม่แน่นะ"
"แต่ก็อาจมาจากสาเหตุอื่นด้วย อย่างเช่น ปมปัญหาในอดีต" เจนว่า
"อดีต ?"
"นั่นสิ เคนมีอะไรที่ปิดบังไว้เหรอเปล่า" พิงก์ถาม
"แต่เคนบอกทุกอย่างในชีวิตเคน กับพิงก์ไปหมดแล้วนะ"
นับดาวพูดขึ้นมากลางวง
"นับดาวรู้แล้วคะ ‘ตัวปัญหา’เนี่ยะ อาจไม่ใช่เคน แต่อาจเป็นคนที่เคนกำลังจะแต่งงานด้วยก็ได้"
พิงก์หันขวับไปมองหน้านับดาวอย่างร้อนตัว
"อ้าว...เธอหมายถึงฉันเหรอ"
"ก็แล้วเธอกำลังจะแต่งกับเคนหรือเปล่าละ"
"ก็ใช่นะสิ ... แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วยละ"
"ฉันก็ไม่รู้ อาจมีคนที่เกลียดเธอมากๆแบบสุด ๆ ก็เลยมาลงกับเคนไง"
เจ๊สาโกรธแทนเพื่อน
"คน ๆ นั้นนะ ก็ ‘หล่อน’ นั่นแหละนับดาว"
นับดาวหันไปจ้องหน้า
"พูดดี ๆ หน่อยนะเจ๊"
เจ๊สาฉุนขาด "อ้าว..ทำไมละ หรือว่าจะเอา"
"เอาดิไม่เอาก็กลัวดิ๊"
เจน วัลลิภามองอย่างรำคาญสุด ๆ
"โอ้ย หยุด พอได้แล้วข้างนอกก็มีเรื่องมากพออยู่แล้ว ข้างในยังจะกัดกันเองอีกเหรอเนี่ย เอาละ แยกย้ายกันไปทำทำงานได้ละ แล้วอย่ากัดกันอีกละ"
พิงก์ถาม "ไหวมั๊ย"
"เราต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เรียบร้อย พนักงานเราจะได้เลิกเสียขวัญกันสักทีกัน"
"เยสเซอร์...มาดาม" ยักษ์ว่า

บ้านของธงรบ กว้างใหญ่ หรูหรา เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ทันสมัย
ธงรบมองหน้าชิปปี้ แม้กกี้ และพวกลูกน้องอย่างหงุดหงิด
"นี่อย่าบอกนะ ว่ะพวกแกโดนมันเล่นงานมา"
ชิปปี้บอก "ก็ไม่เชิงหรอกนาย" แล้วยกรูปเคนขึ้นมา "ไอ้เนี่ย...ไม่มีน้ำยาเลยครับ แต่เพื่อนมันต่างหาก ที่เขี้ยวเล็บแพรวพราว"
ธงรบแปลกใจ "งั้นเหรอ ฉันคิดว่ามันจะเจ๋งเหมือนตอนชกมวยใต้ดินซะอีก"
"นายแน่ใจนะว่ามันเป็นคนเดียวกัน"
"ชัวร์ ไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้แน่"
"ถ้างั้นผมจะกลับไป ลากคอมันมาเดี๋ยวนี้"
ชิปปี้ทำท่าจะเดินไป ธงรบรีบห้ามไว้
"ไม่ต้อง"
"ทำไมล่ะครับ"
"ฉันมีแผนอื่นแล้ว"

ธงรบพูดอย่างมีลับลมคมใน เอมมี่ ชิปปี้ แม้กกี้ และคนอื่น ๆ มองอย่างอยากรู้

ลานทรายชายทะเล ...

เคนกับพุฒิอยู่ในชุดเสื้อกล้าม กางเกงเข้ารูป ยืนจดจ้องกันอยู่
"อ้าขาดีๆ มีหลักดีๆ ยืนดีๆ ต่อยมาที่กู ลองต่อยดิ มาๆ"
"อื้ย..."
"อะไรวะ"
"มึ งกูถามจริงไม่ฝึกไม่ได้เหรอ กำลัง"
"มึงจะบ่นอะไรกันนักหนาว่ะ ที่มึงฝึก มึงได้กลับตัวมึงเอง มึงจะได้วิชาป้องกันตัว ถ้าพวกนั้นมันมาอะ มึงช่วยพิงก์ได้ถ้ามึงมีวิชา"
"ก็ได้"
"เออ... มา ฮึกเหิมโว๊ย มา ลองต่อยมา"
"ย๊าก..."
พุฒิยกเท้ายันเข้าที่อกเคน ทำเอาเคนถึงกับหงายเงิบ ความเซ็งเข้าเกาะกุม งอแงทันที
"ลุกขึ้นมา"
สายตาเอมมี่เห็นท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของเคนดูไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเป็นยอดนักสู้สังเวียนใต้ดิน
"เหมือนอย่างที่ไอ้พวกนั้นบอกจริง ๆด้วย ดูท่าแล้วไม่น่าใช่คนเดียวกันคะนาย"
"บางทีมันอาจเล่นละครตบตาทุกคนอยู่ก็ได้"
ธงรบรับกล้องส่องทางไกลมาจากเอมมี่
"แต่รับรองว่าอีกไม่นานหรอกเอมมี่ เราจะได้รู้ความจริง"

รถซูเปอร์คาร์หรูเข้ามาจอด ประตูเปิดออก สาวสวยในชุดกระโปรงเข้ารูปสีสันสดใส ร้องเท้าส้นสูงปรี๊ด แต่งหน้าจัดจ้าน ก้าวลงมาจากรถ ก่อนขยับแว่นกันแดดเก๋ไก๋ให้เข้าที่ เธอยิ้มน้อย ๆ อย่างมั่นใจตัวเองเกินร้อย ชื่อของเธอคือ ซูซี่

เคนยืนบิดนวดตามเนื้อตามตัว พลางบ่นอุบโอดโอย
"มึงกูปวดไปหมดแล้ว เราต้องฝึกกันไปถึงเมื่อไรเนี่ย"
"นี่แค่เพิ่งเริ่มต้นนะโว๊ย ตราบใดที่ตำรวจยังจับไอ้พวกนั้นไม่ได้ แกก็ต้องฝึกแบบนี้แหละ"
"เดี๋ยวๆๆๆ แล้วถ้าเกิดชาตินี้ทั้งชาติ ตำรวจจับไอ้พวกนั้นไม่ได้ซะทีล่ะ กูไม่ต้องฝึกไปทั้งชาติเลยเหรอ"
"ถ้าเป็นอย่างนั้น แกก็ยิ่งต้องฝึก ฝึกไปทั้งชาตินี่แหละ"
"มึงจะบ้าเหรอ"
พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สาเดินเข้ามา
"ถูกแล้วเคน พยายามหน่อยนะ พวกเราทุกคนเป็นห่วง"
บับเบิ้ล/เจ๊สาพร้อมกัน "ใช่ !"
"โอเค ผมจะพยายาม ผมจะอดทน จะได้เก่ง ๆ เหมือนไอ้พุฒิมัน พิงก์จะไม่ต้องเป็นห่วง"
"ยังไงก็อดห่วงอยู่ดีนั่นแหละ"
เคนยิ้ม "ขอบคุณครับ"
"โหย..." พุฒิแซว
บับเบิ้ลบอก "เหม็นความรักเน๊อะ"

ยามที่หน้าประตูเปิดประตูต้อนรับ ซูซี่ก้าวเข้ามา ยามหันมองตามตาค้าง
ซูซี่หยุดยืนมองเข้ามาด้านใน จัดระเบียบร่างกายอย่างสวยงาม
ทุกคนในบริษัทที่ปกติวุ่นวาย พากันหยุดพูด หยุดทำสิ่งต่าง ๆ ทุกสายตาหันไปมองซูซี่ นิ่งเหมือนทุกคนกลายเป็นหิน
เคน พุฒิ พิงก์ บับเบิ้ล และเจ๊สาก็มีอาการเดียวกัน !
พิงก์หันขวับไปเช็คอาการเคน เคนมองนิ่ง รู้ลึกอยู่ลึก ๆ ว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้มาก่อน
พิงก์เรียก " เคน" ด้วยน้ำเสียงปกติ
เคนไม่ตอบ พิงก์เรียกซ้ำ เสียงดังขึ้น จนดุ
"เคน"
ซูซี่หันมาทางเคน ถอดแว่นสายตา แล้วขยับริมฝีปากยิ้ม ยักษ์เดินเข้ามา
"อ้าว ซูซี่ ไหนบอกจะมาพรุ่งนี้ สวัสดีคะ"
"โทษทีค่ะ พอดีซูซี่ใจร้อน ก็เลยรีบมา"
"ไหนๆก็มาละ ไปพบคุณเจนกันเลยดีกว่า คุณเจนคงดีใจมากลยนะ ที่ได้เอดีฝีมือดี มากประสบการณ์มาช่วย"
"ค่ะ"
ซูซี่เดินตามยักษ์ไป ทุกคนในบริษัทยังคงมอง ทั้งเคนและพุฒิ
พิงก์มองเคนอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เจ๊สาเข้ามาอย่างอารมณ์เสีย
"อี้ๆๆๆๆ เจ๊ละหมั่นไส้ ดูพวกผู้ชายออฟฟิศเราสิ มองตามตาเป็นมันเลย"
พิงก์เซ็ง ๆ "เคนก็ด้วยคะ"

ในห้องเจน เจนพูดกับเคน ซูซี่
"ก้าวต่อไปของ Giant & Janet agency&production คือการเปิดรับลูกค้าทั่วเอเชีย คุณซูซี่จะเป็นกำลังสำคัญ ที่ทำให้งานของเราสำเร็จตามเป้าหมาย"
"ค่ะ บอกตามตรงเลยนะคะ ว่าซูซี่ประทับใจผลงานของที่นี่มาก แล้วก็ดีใจมาก ๆ ที่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะคะ คุณเจน"
ซูซี่ยื่นมือให้ชาคริต ชาคริตจับมือซูซี่ทันที
"ยินดีเช่นกันครับ"
แต่ซูซี่หันไปยื่นมือให้เคน เคนมองมือซูซี่ ก่อนที่จะยื่นมือจับ ซูซี่ยิ้มให้เคน
"ซูซี่ชื่นชมผลงานคุณเคนมานานแล้ว หวังว่าพวกเราคงได้ร่วมสร้างสรรค์ผลงานดี ๆ ด้วยกันนะคะ"
"ครับ"
เฮียยักษ์ยิ้มแบบถูกใจ
"ฮ่ะฮ่า ดีจังเลยครับ ต่อไปนี้บริษัทของเราก็มีแต่จะเจริญ เจริญ เจริญ!"
ซูซี่ยังคงจ้องตาเคนและส่งยิ้มให้ เคนมองตอบอย่างรู้สึกคุ้นกับผู้หญิงคนนี้

เคนเดินออกมา พิงก์ บับเบิ้ล รออยู่หน้าห้อง รีบเข้าไปถาม
"ยังไงวะเจ๊ เข้าไปนานแล้วนะเนี่ย เฮ้ยๆๆๆมาแล้วครับๆๆ"
"เคน พี่เจนเรียกเข้าไปคุยอะไรเหรอ" พิงก์ถาม
"ไม่มีอะไรหรอก แค่แนะนำเอดีคนใหม่น่ะ"
ประตูเปิดออกอีกครั้ง ซูซี่ก้าวออกมา ทั้งหมดหันไปมอง ซูซี่ยิ้มแบบมั่นใจ
"สวัสดีคะทุกคน ซูซี่นะคะ"

พิงก์มองซูซี่แบบไม่ถูกชะตานัก
"สวัสดีค่ะ ฉันพิงก์คะ"
นับดาวเดินเข้ามาหาซูซี่
"คุณซูซี่ ไปกันเถอะค่ะ ไปดูห้องทำงานกัน เชิญเลยคะ หลบหนอยจ๊ะ มันแน่นจ๊ะ"
ซูซี่เดินตามนับดาวไป ระหว่างนั้นเธอหว่านสายตามองหลายคน ทั้งพุฒิ พิงก์และเคน
เคนมองตามไป พอหันหน้ากลับมา ก็จ๊ะเอ๋กับพิงก์ที่ยืนจ้องอยู่ด้วยสายตาดุ ๆ เคนถึงกับสะดุ้งโหยง
"เหยย !"
เคนรีบตั้งสติและบอกเสียงโมโนโทน
"ลืมไปมีงานต้องไปส่ง"
เขาเดินออกไปแบบพยายามรักษาอาการ พิงก์มองจ้องไม่ละสายตา อย่างสงสัยในท่าทางแปลก ๆ ของเคน
"เคนดูแปลก ๆ นะ ว่ามั้ย" บับเบิ้ลว่า
เจ๊สายืนยัน "นั่นสิ"

คืนนั้น ที่คอนโดฯ เคนหงายหลังลงนอน สีหน้าครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน

ซูซี่มองตรงมา ยิ้ม และบอก
"ซูซี่ชื่นชมคุณเคนมานานแล้ว จากนี้ไปเราคงได้ร่วมสร้างสรรค์ผลงานดี ๆ ด้วยกันนะคะ"

เคนพยายามเค้นความทรงจำ

"ซูซี่ชื่นชมคุณเคนมานานแล้ว"

"ซูซี่ชื่นชมคุณเคนมานานแล้ว ซูซี่ชื่นชมคุณเคนมานานแล้ว ซูซี่ชื่นชมคุณเคนมานานแล้ว"
เคนหาวด้วยความอ่อนเพลีย แล้วในไม่ช้าเขาก็หลับไป

เวทีสุดอลังการของบาร์ยูโทเปีย คนดูนั่งอยูในที่ของตัวเอง รอคอยโชว์สุดพิเศษในค่ำคืนนี้
เจ๊หว่างเชิญชวน "ยินดีต้อนรับทุกคนสู่บาร์ยูโทเปีย เลทแอนจอยเดอะโชว์ พลีสสสเวลคัมแบล๊ค.....ยูซ่า...."
ทุกคนปรบมือ เจ๊หว่างเดินปรบมือเข้าด้านข้างเวทีไป
ดนตรีเริ่มอินโทรขึ้นอย่างอลังการ
พื้นเปิด ไฮโดรลิกนำร่างอรชรที่ยืนบิดเป็น S Shape หันหลังให้ผู้ชมขึ้นมาจากพื้น

ดวงตาถูกฉายการแต่งอย่างโฉบเฉียบปรายตามอง
ริมฝีปากเคลือบลิสติกเข้มจัดจ้านยิ้มน้อย ๆ
แล้วเมื่อเธอหันมาเต็ม ๆ ทุกคนก็เหมือนถูกมนต์สะกดเข้าจริง ๆ

เธอคือราชินีแห่งยูโทเปีย เธอคือยูซ่า หรือเคนในร่างนางโชว์นั่นเอง

อ่านต่อตอนที่ 2