อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 20 จบบริบูรณ์

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 20 จบบริบูรณ์ : กว่าจะจำกันได้ “ธนัท” ติดลิฟท์อีกครั้ง!

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

วีนายังคงนอนหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาล

ธนัทที่นอนนิ่งอยู่ ค่อยๆ มีสติรู้สึกตัว
ที่เก้าอี้เฝ้าไข้ มีเรย์กึ่งนั่งกึ่งนอน เฝ้าพี่ชายอยู่ เมื่อเห็นว่าธนัทรู้สึกตัวจึงรีบลุกขึ้นไปหาธนัท
"เห้ย พี่นัท" เรย์ลุกไปหา "พี่นัทฟื้นแล้วหรอพี่"
ธนัทไอ
"พี่โอเคเปล่า"
ธนัทมองไปที่เรย์
"ผมเองพี่ น้องพี่ เรย์"
"ทำไม นายถึงแก่อย่างเนี้ย"
เรย์มองพี่อึ้งๆ

ธนัท นั่งบนเตียงคนไข้ในห้อง หมอส่องไฟฉายเล็กที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขา
"ผลการตรวจสภาพร่างกายปกติดี ส่วนภาวะการจิตใจเนี่ย ฝากให้คุณดูแลต่อก็แล้วกัน"
"ค่ะ อาจารย์" แอ้มยกมือไหว้ "สวัสดีค่ะ ขอบคุณค่ะ"
หมอกับพยาบาลเดินออกไป
แอ้มหยิบเก้าอี้มานั่ง
"โอเค เดี๋ยวฉันถามคำถามคุณนะ แล้วคุณก็ตอบเท่าที่คุณจำได้...คุณช่วยแนะนำตัวหน่อยได้มั้ยคะ หรือว่าเล่าเรื่องส่วนตัวของคุณก็ได้ว่า คุณเป็นใคร ชื่ออะไร"
"ผม...ผมชื่อธนัท"
แอ้มพยักหน้า
"ผมรวยมาก ผมกำลังจะรับตำแหน่งรองประธานบริษัท K Group อยู่"
"กำลังจะขึ้นรับรองตำแหน่งรองประธาน?"
"อืม ใช่ กำลังจะเป็นอยู่"
"เอ่อ...ค่ะ เดี๋ยวฉันจะพูดชื่อคนนะคะ แล้วคุณก็ลองบอกว่าคุณมีความสัมพันธ์กับเขายังไงบ้าง...โอเคนะคะ ชื่อแรกนะคะ คุณสุทธิพงษ์"
"ก็คุณตาผมไง"
"โอเค...คุณแขไข"
"ก็แม่ผมเอง"
"โอเคค่ะ...ฉัน" แอ้มชี้ไปที่ตัวเอง
"คุณทิ้งผมไง"
แอ้มยิ้ม "เรื่องนั้นข้ามไปนะ...โอเค...เอ่อ วีนา"
ธนัทงง หัวเราะ "เดี๋ยวก่อน วีนาไหนนะ"
"เอ่อ...ลองนึกดูดีๆ วีนา"
ธนัทพยายามนึก "ชื่อนี้ผมไม่รู้จัก"

สีหน้าธนัทไม่รู้สึกอะไรเลย


หนึ่งเดือนผ่านไป

ธนัทเดินออกมาจากห้าง
ธนัทคุยโทรศัพท์
"ประชุม...ประชุมด่วน ประชุมอะไรนะ อืม...อื้ม แล้วจะ จะให้เข้าไปตอนไหนอะ ตอนนี้เลยหรอ"
วีนานั่งรอธนัทอยู่
"โอเคๆๆ เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผม เดี๋ยวผม..."
วีนาเดินตรงมา ระหว่างที่ธนัทคุยโทรศัพท์ ก็บังเอิญได้สบตากันสั้นๆ ธนัทชะงัก เกิดความรู้สึกบางอย่าง รอบข้างทุกอย่างเหมือนเงียบไป
"เดี๋ยวผมเข้าไปอีกสัก 5 นาทีก็แล้วกัน"
วีนายังเดินตรงมา แววตาที่เธอมองเขามันมีความแปลก จะเศร้าก็ไม่เชิงดีใจก็ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนั้นมาหยุดตรงหน้าเขา แล้วดึงโทรศัพท์ออกจากมือธนัทที่กำลังตะลึงเบาๆ ไปอย่างง่ายดาย
"เห้ย อะไรของคุณเนี่ย" ธนัทหยิบโทรศัพท์คืน
"คุณ คุณจำฉันไม่ได้หรอ"
ธนัทงง
"มีคนบอกว่า คุณจะจำฉันไม่ได้"
"เดี๋ยวก่อน เรา นี่เราเคยเจอกันหรอครับ"
วีนามองธนัทอีกทีก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆ เหมือนคนกำลังเป็นลม จะล้มฟาดลงไป โดยอะไรไม่รู้ ธนัทคว้าไว้ทันแบบอีกนิดเดียวจะถึงพื้นอยู่แล้ว ธนัทตกใจ วีนามองเขานิ่งๆ
"ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย เดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนอยู่ที่พื้นหรอก" ธนัทประคองวีนาขึ้นมา "อะไรของคุณเนี่ย"
"คุณจำฉันไม่ได้จริงๆ อะ...ครั้งแรกที่เราเจอกัน คุณก็รับฉันไว้แบบเมื่อกี้ไง"
ธนัทนึกแต่จำไม่ได้ "ขอโทษที ผมจำไม่ได้จริงๆ อะ" ธนัทเดินไป
"เดี๋ยว คุณ...คุณ"
ธนัทหันมาทำท่ารำคาญ กางแขนทำท่าประมาณคืออะไร วีนามองแล้วอดวิ่งเข้ามาโผเข้ากอดธนัทไว้ไม่ได้ ธนัทตะลึง เขารู้สึกเหมือนรอคอยสัมผัสนี้มานานแสนนาน
"ฉันชื่อวีนา"
"ที่แปลว่าพิณหรอ"
วีนาพยักหน้า ดีใจ "วีนา ที่สะกดด้วย นอ.หนู"
"สะกดด้วย นอ.หนู"
วีนาพยักหน้า
ธนัทเกือบเคลิ้มตาม "นี่คุณไปเช็คประสาทบ้างนะ" ธนัทเดินออกไป
วีนามองธนัทอย่างปั่นป่วนถึงขีดสุดมองดูธนัทเดินจากไป

วีนาเดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจ เล่าให้แอ้มฟังถึงเหตุการณ์ที่เจอธนัท แอ้มฟังอย่างตั้งใจ
"คือฉันไปเจอธนัทมา แล้วเขาจำอะไรไม่ได้เลยอะ"
แอ้มพยักหน้าเหมือนเข้าใจ
"ฉันลองจำลองเหตุการณ์ทุกอย่าง วันแรกที่เจอกันยังไง แต่ว่าเขาจำไม่ได้จริงๆ อะ"
"แต่ว่ายังมีหวังนะคะ"
"ยังไงคะ"
"อธิบายยังไงดีล่ะ...สมองคนเรานะคะ มันเป็นกลไกที่ซับซ้อนมาก เรื่องบางเรื่องเนี่ยผู้เชี่ยวชาญก็ให้คำตอบไม่ได้นะคะ แต่ว่าที่แน่ๆ เนี่ย สมองคนเราจะเลือกจัดเก็บเฉพาะเรื่องที่สำคัญ ซึ่งแน่นอนคุณวีนา คุณสำคัญกับเขามากๆ เขาจะจำคุณได้ แต่ว่าคุณมีเวลาแค่ 1-2 เดือนนะคะ ในช่วงพิเรียดนี้ ที่จะทำให้เขาจำได้ ไม่งั้นเขาจะลืมคุณไปเลย"
วีนาเศร้า

ข้อความจากมือถือของธนัทที่วีนาส่งมา “สวัสดี ชื่อฉันสะกดด้วย นอ.หนู แบบนี้นะ วีนา”
ธนัทอ่านแล้ว ถามเรย์
"เรย์ ถามอะไรหน่อยดิ แกรู้จักคนชื่อวีนามั้ย"
เรย์ดีใจ "อ้าวนี่พี่เจอกันแล้วหรอ"
ธนัทพยักหน้า
"แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ"
ธนัทไม่ตอบ
"อย่าบอกนะพี่ยังจำวีนาไม่ได้อะ"
ธนัทไม่ตอบ
"พี่ฟังผมนะ...วีนาเขาเป็นคนดีมาก แล้วก็สำคัญกับพี่มากด้วย พี่ต้องรีบจำเขาให้ได้รู้มั้ย"

เรย์เดินไป ทิ้งธนัทให้หงุดหงิดกับการคิดไม่ออก...


ที่โรงยิม แคน วีนา โต้ง และสตั้นท์กลุ่มหนึ่ง ยืนมุงโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง หน้าตาลุ้นๆ

"เขาบอกว่า วันนี้สายๆ จะโทร . มา"
"เขาจะโทร. มาใช่มั้ยคะ"
แคนพยักหน้า
เสียงโทรศัพท์ดัง ทุกคนสะดุ้ง หันขวับมาที่วีนา วีนาหน้าตาตกใจพอกัน มองโทรศัพท์กลัว ก่อนตัดใจกดรับ
"ฮัลโหลค่ะ" วีนาเงียบ
แคน โต้งและสตั้นท์ มองกันอย่างลุ้นๆ
"เข้าใจค่ะ" แล้ววีนาก็ร้องไห้
ทุกคนเดินเข้าไปปลอบใจวีนา
"ไม่เป็นไรนะวีนา เราทุกคนเนี่ย ทำกันเต็มที่แล้ว" แคนว่า
ทีมสตั๊นท์บอก
"เราจะสู้ไปด้วยกัน"
"ไม่ต้องสู้แล้ว...เขาเลือกวีนาแล้ว" วีนาบอก
ทุกคนก็ยังเศร้าๆ อยู่ โดยที่ไม่รู้ตัว
ทีมงานสตั๊นท์บอก
"เขาเลือกวีนาแล้ว"
"ใช่ เขาเลือกวีนาแล้วจริงๆ" แคนว่า
ทุกคนหันไปมองวีนาพร้อมกัน
"วีนา"
วีนายิ้ม หัวเราะ "เขาเลือกวีนาแล้ว"
แคนและทีมเข้าไปกอดวีนาด้วยความดีใจ
"ตกอกตกใจหมดเลย" ทีมงานสตั๊นท์บอก
"วีนาทำได้แล้ว"
"เก่งมากวีนา...วีนาเก่งมาก" แคนบอก

เรย์กับเจย์อยู่ในห้องอัดเพลง
เสียงเพลง...
"เวลาที่ใช่ กับคนที่ใช่ ฉันก็ได้พบแล้วเธอคนนี้ ที่ใครว่ายาก กับเจอง่ายๆ ใจมันหวิวทันที
คือคนที่ใช่ ในวันที่ใช่..."
โหน่ง ไอด้า โปรดิวเซอร์ มองเรย์ที่อัดเพลงอยู่
"ก็ไม่ต้องคิดทบทวนให้ดี ความรู้สึกของฉันมันบอก..."
โปรดิวเซอร์สะกิดโหน่ง "เห้ยกูว่าใช่ว่ะ"
ไอด้าหันไปมองทั้งสองคนคุยกัน
"ใช่อะไรหรอ" ไอด้าถาม
"ถ้าหนูไม่ได้กลิ่นล่ะก็ เรื่องของหนูเนอะ" โปรดิวเซอร์หันไปคุยกับโหน่ง "เนาะหนู" ก่อนจะหันไปซบโหน่ง
"กูว่ามึงได้กลิ่นคนเดียวแล้วแหล่ะ"
"กูว่ามึงคงได้กลิ่นแหล่ะ แต่มึงเป็นหวัด"
เสียงเพลง...
"เธอเป็นคนทำให้ชีพจร จะกินจะเดินจะนอนก็เต้นที" ... ฟังเพลง...
"ผมโอเคนะ" เจว่า
"ผมรู้สึกทราบซึ้งกับทุกๆ สิ่งที่คุณทำ มันเป็นช่วงเวลาที่ยาก และคุณก็เข้ามา ผมอยากจะขอขอบคุณ"
"ไม่เป็นไรเรย์ ขอบคุณสำหรับมิตรภาพ"
เรย์เข้าไปกอดเจย์เป็นการขอบคุณ

ต่อมา ในห้องประชุม ชัยกำลังรายงานนั่นนี่อยู่ ธนัทกำลังเซ็นต์เอกสาร
"โอเคครับ เดี๋ยวผมเช็คโปรเจ็คอื่นให้นะครับ"
ธนัทเหม่อลอยคิดถึงเรื่องแต่ของวีนา
ธนัทพึมพำ "วีนา สะกดด้วย นอ.หนู"
ชัยมองไปที่ธนัท
ชัยดีใจ "ท่านประธานไปเจอคุณวีนามาแล้วหรอครับ" ชัยเข้าไปกอด "ผมดีใจกับท่านประธานด้วยจริงๆ นะครับ"

ธนัททำท่าจะผลักชัยออกอย่างรังเกียจเบาๆ ก่อนจะนึกได้แล้วยืนนิ่ง กรอกตาไปมาเหมือนต้องสำรวจอะไรสักอย่าง


ธนัทกำลังนอนบนโซฟา

"อ่ะ ไหนเล่าหน่อยสิว่าโดนใครกอดมาบ้าง"
"ก็มีชัย เลขาผมอะ กอดผมอยู่นั่นอะ จะไล่มันออกอยู่แล้วเนี่ย"
แอ้มหัวเราะ
"แล้วก็มีผู้หญิงพิลึกๆ อยู่คนหนึ่ง เขาชื่อวีนา ที่แปลว่าพิณ สะกดด้วย นอ.หนูอะ"
"ดีมาก...คุณวีนาเนี้ย สำคัญกับคุณมากเลยนะ เขาจะทำให้คุณจำทุกอย่างได้ ถ้าว่างๆ ก็หาเวลาไปเจอเขาบ่อยๆ"
"ช่วงนี้ผมยุ่งอะ"

ในโรงยิม ทุกคนกำลังซ้อมกันอยู่ วีนาวอร์มร่างกายกับโต้งอย่างใกล้ชิด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นคนนั้นคนนี้
ธนัทเดินเข้ามา
"นี่อะไรของคุณเนี่ย...คุณกอดผู้ชายไปทั่วอย่างนี้เลยหรอ"
ทุกคนหันขวับมา แล้วตกใจเมื่อเห็นธนัทยืนอยู่
โต้งและสตั๊นท์ จำนวนหนึ่ง โผเข้ามากอดธนัททันที
ธนัท หน้าเงิบๆ ก่อนจะยืนจำยอม สำรวจความรู้สึกตัวเอง หน้าตาเพลียๆ สักพัก
"พอๆๆๆ ปล่อยผม...อะไรของพวกคุณเนี่ย"
"เสียงเอะอะอะไรกันห๊ะ"
ทุกคนหันไปมองแคนที่เดินเข้ามา
แคนเห็นธนัทก็อึ้งไป ก่อนเดินตรงมาหน้านิ่งๆ ทุกคนมองลุ้น…ก่อนจะโผเข้ากอดแบบดราม่าเบาๆ
"นี่เป็นครั้งแรกเลยอะที่ฉันดีใจที่ได้เจอนายนี่"
ธนัทยังคงงงอยู่
"เหล้าไห-บ่ ฉลองๆ"
"พี่ๆ ขอเวลาคุยกันแปปดิ" วีนาบอก
สตั๊นท์ทุกคน โพล่งพร้อมกัน
"ได้"
ทุกคนรีบพรวดออกจากโรงยิมกันไปอย่างเต็มใจ ทีมสตั๊นท์คนหนึ่งเดินผ่านไปแล้วย้อนกลับมาตบหลังตบไหล่ธนัทอย่างดีใจ

ธนัทเดินตรงไปยังวีนา สำรวจวีนาแบบใกล้ๆ ดมผมวีนา
"นี่ ผมขอถามคุณสักสองข้อได้มั้ย"
วีนาพยักหน้า "อื้ม ได้สิ"
"ข้อที่หนึ่ง คุณเรียนจบที่ไหน มหาลัยรัฐหรือเอกชน ได้เกรด" ธนัทจะพูดต่อ
วีนาสวน "ได้เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่ หรือว่า พูดได้กี่ภาษา" วีนาแซว "อะไรต่อ"
ธนัทงง "อ่ะ ข้อสอง พ่อแม่คุณชื่ออะไร นามสกุล" เหมือนธนัทจะพูดต่อ
"นามสกุลที่เป็นชื่อถนนหรือว่าสถานที่สำคัญมั้ย หรือว่า ครอบครัวของคุณเนี่ยเคยติดหนี้ ติดคุก หรือว่าข้องเกี่ยวกับยาเสพติด" วีนาว่า
"เดี๋ยวๆ คุณรู้ได้ไงเนี่ย"
"คุณเคยถามคำถามพวกนี้กับฉันแล้ว"
"ผมเหรอ...แล้วคุณตอบว่าไงอะ"
"ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรนะ ก็แค่จับคุณทุ่ม"
ธนัทตกใจ "จับ...จับผมทุ่ม"
วีนาพยักหน้า
"อุ้ย ป่า" ธนัทจะพูดต่อ
วีนาสวน "ป่าเถื่อน...นี่ๆๆ"
ธนัทคิดสักพัก "แล้วไงต่ออะ"
"แล้วคุณก็รักฉัน"
ธนัทสตั๊นท์สุดขีด อดใจสั่นไม่ได้เมื่อเห็นวีนาพูดอย่างยิ้มๆ มั่นใจ
ธนัทจะเข้าไปจูบวีนาแต่ก็ต้องชะงัก จะพูดอะไรก็ไม่รู้จะพูดยังไง หันมามองวีนาก็น่ารักจัง เขา หงุดหงิดๆ ก่อนเดินออกไป

กลางคืน ธนัทกำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา สักพักก็มีหญิงสาวที่ชื่อวีนามานั่งๆ เขา
ธนัทชะงักหันไป
ธนัทตกใจ "เห้ย" เขาพยายามเข้าใกล้วีนา จับที่ไหล่วีนา "อุ้ย" เขาตกใจ
ธนัททำท่าจะก้าวเดินหนี วีนาก็เดินตาม ธนัททำท่าจะถอยหลังวีนาก็ถอยตาม ธนัทงงมากที่เหมือนในความคิดของเขา วีนาเข้าใจหมด ธนัทเริ่มสั่นหัวเบาๆ เหมือนจะพยายามไล่วีนาออกจากหัว ธนัทพยายามบิดตัวไล่ความฟุ้งซ่าน วีนาบิดตัวท่าเดียวกันทุกอย่าง...

ในโรงยิมอีกวัน ทุกคนซ้อมกันนั่นนี่ ธนัทเดินเปิดประตูเข้ามาเร็วๆ
ธนัทกระแอม
ทุกคนหยุดซ้อม หันขวับไปที่ธนัท
โต้งบอก
"เห้ย พวกเราไป ไปกันเถอะ"
ทุกคนเดินออกไป
ธนัทเดินเข้ามาสำรวจวีนารอบๆ เหมือนอีกครั้ง ก่อนที่จะพูดขึ้นแต่วีนาพูดขึ้นมาก่อน
"ไง"
"ไม่ต้องมางงมาไงเลย...นี่ คุณไม่มีกาละเทศะเลยนะ เข้ามาในความคิดผมอยู่เรื่อยเลยอะ"
"คุณเคยพูดแบบนี้กับฉันแล้ว"
"หรอ...แล้วไงต่ออะ" ธนัทโน้มเข้ามาใกล้วีนา
วีนาเข้าไปใกล้ "แล้วคุณก็รักฉัน"
ธนัทหยุดกึก เป็นรอบที่สอง โกรธก็ไม่ใช่เขินก็ไม่ใช่ เขาหมุนตัวเดินออกไป ก่อนจะเดินกลับมา ชี้หน้าวีนา เหมือนอยากจะพูดอะไร ก็ไม่แน่ใจว่าพูดไปรึยัง เขาเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
 
วีนามองตามยิ้ม แต่ก็แอบๆ เศร้า


ในห้องทำงาน ไอด้านั่งฟังเพลงของเรย์ ดูเหงาๆ

ที่ประตูมีคนเคาะ เรย์โผล่หน้ามายิ้ม แหะๆ ก่อนชูแก้วในมือ
ไอด้ากำลังสั่งทีมงานจัดของ
"ลองขยับๆ ดูค่ะ"
เรย์เดินเข้ามาหาไอด้า
"วางยังไงก็ได้ไม่ให้ดูเหมือนจัดวางอะ ... อื้ม อ่ะ ลองถ่ายดู"
"มาส่งอิตาเลียนโซดาครับ"
"นี่" อ้าปากจะโวย แต่นึกคำที่ชายชาวเกาหลีพูด ถอนหายใจ "ขอบคุณค่ะ"
"เอ่อ พี่ขอโทษด้วยนะ พี่ยุ่งมากเลยอะ พอจบเรื่องพี่ธนัท ก็กระแสเพลงก็ดันมา นี่พี่เพิ่งทำเพลงซิงเกิ้ลสามเสร็จเมื่อกี้นี้เองอะ"
ไอด้าหัวเราะ "ค่ะ"
"แต่...พูดแค่นี้หรอ พูดให้มากกว่านี้ก็ได้นะ จะด่าพี่ จะว่าพี่ จะอะไรก็ได้ งอนพี่ก็ได้ พี่ยอม"
"ไม่รู้ดิพี่ มันเหมือนไอด้าเริ่มจะเข้าใจอะไรแล้วอะ ว่าไอด้าไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตพี่เรย์"
"ไอด้า มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ"
"แต่ก็ยังสำคัญอยู่ อาจจะรองจาก ครอบครัว รองจากเพลง รองจากงาน แต่มันก็โอเคนะ บางทีไอด้าอาจจะโตขึ้น แล้วก็คิดได้แล้วว่า เราไม่จำเป็นต้องสำคัญที่สุด แค่เราสำคัญกันก็พอแล้ว"
"ทำไมดู ดูเก็ตอะ"
"ก็ วันนั้นโดนกิ๊กพี่เรย์ด่ามาคำหนึ่งอะดิ...โอ้ย จุกเลยอะ"
"เดี๋ยวๆๆๆๆ กิ๊กไหน เห้ย พี่ไม่มี พี่สาบานยังไง พี่ก็ไม่มี จะให้พี่นอนยัน นั่งยัน ยืนยัน"
"โอเคๆๆ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่า ขอบคุณนะคะที่ยังจำได้" ไอด้าชูแก้วน้ำ

เรย์มานั่งเฝ้าไอด้าทำงาน
"วันหลังไม่ต้องมานั่งเฝ้าไอด้าทำงานแล้วนะ นี่ทำงานไม่รู้เรื่องเลยเนี่ย"
"พรุ่งนี้ก็ไม่มาแล้ว พรุ่งนี้ไปทำงาน หายไปสองวันเลยนะ ต้องไปเดินสายโปรโมทอะ"
"อืม..."
"แต่เดี๋ยวจะรีบกลับมาหานะ...โอเค...เพราะว่าอีกสองวันข้างหน้าเนี่ย เป็นวันอะไรน๊า"
"สองวันช้างหน้าก็วันพฤหัสไง"
"ไม่ใช่"
ไอด้านึก
"สองวันข้างหน้า เป็นวันที่เราจะกลับมารักกันต่างหาก" เรย์บอก
เรย์จะหอมแก้มไอด้า แต่เธอเอามือมาบังไว้ก่อน
"นี่ อาจจะต้องเหนื่อยหน่อยนะ เพราะอาจจะต้องเริ่มจีบใหม่ตั้งแต่ต้นเลยอะ"
"จีบใหม่เลยหรอ จริงป่ะเนี่ย"
ไอด้าพยักหน้า

ธนัทเดินคิดไปมาอยู่ในบ้าน มีเสียงข้อความมือถือดังขึ้น มีข้อความจากวีนาธนัทอ่าน
"เมื่อก้อนหินตกลงไปในทะเลสาบแล้ว มันจะส่งแรงกระเพื่อมไปได้จนสุดขอบ...เพ้อเจ้อ"

ด้านวีนากำลังคิดถึงภาพของธนัทในมุมต่างๆ
ภาพธนัทมาหาวีนาที่โรงยิม วีนากำลังซิทอัพและมีธนัทคอยจับขาไว้ให้ เหมือนครั้งแรกที่เจอกัน
"คุณเป็นใครกันแน่เนี่ย" ธนัทว่า
"ฉันก็เป็นนางเงือกไง"
"นางเงือกอะไรกัน"
"นางเงือกที่กำลังทำให้เจ้าชายจำให้ได้"
"จำอะไรได้"
ด้านธนัทก็นึกถึงภาพของวีนาเช่นกัน
"จำได้ว่าเคยรักฉันมากแค่ไหน"
ภาพวีนากินกาแฟ และวิปครีมติดอยู่ที่ขอบปาก
"ปากคุณมันเลอะน่าเกลียดมากเลยอะ"
"เช็ดให้หน่อยดิ"
"ผมไม่ได้เป็นทาสคุณนะ"

ธนัทเดินออกจากร้านกาแฟไป วีนาร้องไห้


ต่อมา คุณแขนั่งรอธนัทอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

ธนัทเดินเข้ามา
"อ้าว แม่"
"ไปไหนมาลูก"
"อ๋อ ไปทำธุระมาครับ... แล้วก็แต่ก็ไม่เชิงนะครับ...ช่างมันเถอะแม่" ธนัทเดินไปนั่งข้างๆ "นี่แม่มานานยัง"
"ก็สักพักหนึ่งแล้วแหล่ะ เป็นไงบ้างล่ะ อะไรๆ มันดีขึ้นมั้ย"
"ถ้าเรื่องงานนี่ผมไม่มีปัญหาอะไรเลย" ธนัทลุกขึ้น "แต่ที่ผมหงุดหงิดมากที่สุดก็คือเรื่องคนนั้นคนนี้ คนที่ผมจำไม่ได้อะ"
"อ๋อ ใครบ้างลล่ะลูก เผื่อแม่ช่วยได้"
"มีคนชื่อว่าวีนาอะแม่"
คุณแขยิ้มเจื่อน

วีนาเดินไปมาท่าทางร้อนใจ แอ้มนั่งคิด
"คุณชัยนะคะ โทรมาบอกแอ้มว่า คุณแขสั่งให้ธนัทอะ ไปดูงานที่ต่างประเทศ"
วีนาช็อก !
"คือ...แอ้มว่าคุณวีนาต้องรีบแล้วล่ะคะ เพราะถ้าเผื่อเขาย้ายที่ สมองที่รื้อฟื้นความทรงจำอะจะไม่ถูกกระตุ้น"
"แล้ว แล้วฉํนต้องทำยังไงหรอคะ ทำไปทุกวิธีแล้วนะคะ"
"แอ้มไม่ทราบเหมือนกันค่ะ รู้แค่ว่าคุณต้องทำทุกวิถีทาง ทำให้เขาจำให้ได้ ไม่งั้นคุณจะเสียเขาไป"
วีนาพยักหน้า
วีนาเครียดเหมือนจะร้องไห้ และคิดอะไรออก

วีนาริ่งมาที่บ้านธนัท
แม่บ้านเห็นจึ้งเข้ามาทักทาย
"อ้าว คุณวีนามีอะไรหรือเปล่าคะ"
"หนูต้องมาหาของบางอย่างนะคะ มันสำคัญมาก" วีนาวิ่งขึ้นบันได
แม่บ้านตะโกนเรียก "คุณวีนา" แม่บ้านวิ่งตามวีนาไป

วีนาขึ้นมาที่ห้องนอนธนัท โดยมีแม่บ้านวิ่งตามขึ้นมา
วีนาไปตรงจุดเก็บกล่องอย่างลุ้นๆ รวบรวมสติ ลุ้นๆ ...ก่อนดู ว่ามันยังอยู่หรือเปล่า

ธนัทนั่งครุ่นคิดนั่นนี่อยู่คนเดียว วีนาขับรถกอล์ฟมาหา
ธนัทหันไปมอง เห็นวีนายืนนิ่งอยู่พร้อมอะไรบางอย่างในมือ
"อ้าว เห้ย...เดี๋ยว"
วีนายื่นกล่องใบนั้นให้ธนัท
"คุณเข้ามาได้ยังไงเนี่ย"
"นี่คือทั้งหมดของเรา" วีนายื่นกล่องให้
ธนัทตกใจ งง "ห๊ะ เดี๋ยวก่อนอะไร"
"คุณดูสิ" วีนาจับมือให้ธนัทหยิบกล่อง "ดูก่อน"
ธนัทหยิบ วีนาเปิดกล่องให้ "นี่เปิดสิคุณ"
ธนัทหยิบของในกล่องมาดู วีนาลุ้นว่า ธนัทจะจำอะไรได้มั้ย
ธนัทหยิบบัตรคิวที่มีวันออดิชั่น
"อันนั้นอะ วันออดิชั่นไง ที่คุณสมัครเป็นลูกน้อง"
"ลูกน้องคุณนะ"
วีนาพยักหน้า
ธนัทหยิบตั๋วรถไฟที่ไปญี่ปุ่น
"อันนั้นตั๋วรถไฟ ตอนไปญี่ปุ่นไง"
ธนัทพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก วีนาลุ้น ธนัทหยิบก้อนหิน
"อันนี้คุณกับฉัน พอเราตกไปในกันและกัน เราจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป"
ธนัทก็ยังคงจำไม่ได้ ปิดฝากล่องและจะคืนวีนา
"นี่คุณ"
วีนารีบพูดต่อ "มีอีกนะคุณ"
"นี่ พอ" ธนัทเอากล่องไปวาง
"คุณ"
"พอ พอเถอะ" ธนัทเดินไป
วีนาเดินตาม "เดี๋ยวๆ ฉันมีนี่" วีนาหยิบมือถือออกมา "ฉันมีนี่อีกอย่างหนึ่ง" วีนาเปิดคลิป "นี่ไง คุณ คุณดูก่อน" วีนาพยายามให้ธนัทดู "ฉันสัญญา ถ้า ถ้าคุณจำไม่ได้ ฉันจะไม่มายุ่งกับคุณอีกต่อไป"
เสียงธนัทในคลิปดัง
"ไง วีนา ถ้าคุณเห็นคลิปนี้ แปลว่าคุณเป็นผมแล้วแหล่ะ"
ธนัทอึ้งมองไปที่วีนา
"นี่มันๆ" ธนัทดูต่อ
ธนัทแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น
วีนาแอบดีใจที่เหมือนธนัทจะเริ่มจำได้
"นี่คุณทำอะไรกับผมเนี่ย" ธนัทพูดพลางคืนโทรศัพท์ "พอเหอะ" ก่อนจะเดินจากไป
"คุณ ไม่ ไม่เอา" วีนากอดธนัทจากด้านหลัง พลางร้องไห้ "ไม่ คุณต้องจำได้สิ คุณจำได้ คุณจำได้สิ"
ธนัทหันมา "นี่ผม"
ธนัทนิ่งอึ้งไป ทั้งคู่จูบกันอย่างนิ่มนวลสักพัก
"ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ"
"คุณ พอเถอะ พอเถอะ หยุดพยายามเหอะ"
ธนัทเดินจากไป
วีนาคร่ำครวญทรุดลงที่พื้น ร้องไห้

"คุณ"


ต่อมา ธนัทอยู่ที่สนามบิน โดยมีชัยเดินไปส่งขึ้นลิฟท์

ธนัทก้าวเข้าลิฟต์ สักพักลิฟต์ก็ค้าง ธนัทงงๆ ตกใจ ก่อนจะมีภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัว

เมื่อ 7 ก่อน
วันเกิดอุบัติเหตุของธนัท

ธนัทพยายามออกจากลิฟท์ ตะโกนขอร้องให้คนช่วย
"มีใครได้ยินมั้ย"
ธนัทพยายามโทรหาใครสักคนก็ไม่ติด
ลิฟท์กระตุกลงมา ทำให้ธนัทล้มหัวฟาดกับกำแพงลิฟท์จนเลือดออกที่หัว
ธนัทเสียงแผ่วเบา "ช่วยด้วย"
ธนัทนั่งพิงผนังลิฟต์ เหมือนใกล้จะหมดสติเต็มที มีเสียง ตึงๆๆ มาจากที่ไหนสักแห่งไม่ไกล เขา พยายามฝืนตัวเอง ลุกขึ้น
เสียงเจ้าหน้าดับเพลิงถาม
"มีใครอยู่มั้ยครับ"
เสียงเคาะประตูลิฟท์ยังคงดังต่อเนื่อง
"นี่เจ้าหน้าที่นะครับ"
ธนัทร้องด้วยความเจ็บปวดและกลัว
"ใจเย็นๆนะครับ ใจเย็นๆ เจ้าหน้าที่มาแล้วครับ"
สักพักประตูลิฟท์ก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นพ่อของวีนาที่มาช่วยธนัทไว้
"คุณ คุณได้ยินผมมั้ยคุณ คุณ"
ธนัทไม่ได้สติ
พ่อของวีนาวอไปหาเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ
"ถึงตัวผู้ประสบภัยแล้ว ขอกำลังเสริมด้วย" ขอพยายามปลุกธนัท "คุณ คุณ คุณตั้งสตินะคุณ ผมต้องพาคุณออกไป"
พ่อวีนาพยายามดันตัวธนัทออกไป จังหวะที่ธนัทจะปีนออกมาตามแรงส่งของพ่อวีนา ลิฟต์ร่วงลงไปอีกสเต็ป เหลือเพียงช่องไม่กว้างมากนัก
ธนัทและพ่อวีนากระเด็นไปคนละทาง พ่อวีนาลุกขึ้นมาเปิดประตูลิฟท์อีกครั้ง
พ่อวีนาวอไปหาเจ้าหน้าที่อีกครั้ง
"ขอความช่วยเหลือด่วน ขาดว่าสลิงอาจจะขาด ลิฟท์หล่นลงมาอยู่ชั้น 13 ทราบแล้วเปลี่ยน"
"แล้วคนในลิฟท์เป็นยังไงบ้าง ออกมาได้มั้ย"
"ได้ ขอกำลังเสริมส่งคนมาที่ชั้น 13 ย้ำ ชั้น 13 ...คุณ คุณลุกขึ้น" พ่อวีนาประคองธนัทให้ลุก
พ่อของวีนา รีบผลักธนัทขึ้นไป ธนัทออกมาได้ พ่อของวีนากำลังจะขึ้นตามมา
แต่ลิฟท์ดันกระตุกลงไปอีกสเต็ป เหลือเพียงช่องไม่กว้างมากนัก
ธนัทยังคงนอนหมดสติอยู่
พ่อของวีนารีบลุกขึ้นมามองไปที่ธนัทที่ยังไม่ได้สติ
"ยังอยู่ที่เดิม ย้ำ ที่หน้าปล่องลิฟท์ชั้น 13 ส่งกำลังคนมาช่วยด่วน ย้ำชั้น 13"
"มันเกิดอะไรขึ้น"
พ่อของวีนารีบปิดวอ และตะโกนเรียกธนัท
"นี่คุณ"
ธนัทสะลึมสะลือ
"ตั้งสติแล้วฟังผมให้ดีนะ ผมมีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง เขารอผมกลับบ้านทุกวัน ฝากคุณไปบอกลูกสาวผมด้วย ว่าวันนี้ ผมขอโทษ"
ธนัทตั้งใจฟัง
เชือกสลึงกำลังจะขาด
"ฝากไปบอกลูกสาวผมด้วยว่าผมขอโทษที่วันนี้กลับไปไม่ได้ ลูกสาวผมชื่อวีนา วีนาสะกดด้วย นอ.หนูนะ อย่าลืม วีนาสะกดด้วย นอ.หนู"
ลิฟท์ตกลงไปชั้นล่างสุกและระเบิดอย่างรุนแรง
ธนัทสลบไป มีเจ้าหน้าที่มาช่วยได้ทัน

ธนัทรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจากภาพฝัน เหมือนคนขาดอากาศหายใจ
ธนัทจำเหตุการณ์ต่างๆ ระหว่างเขากับวีนาได้
ธนัทรีบออกมาจากลิฟท์และวิ่งออกมา หาใครสักคน
"ท่านประธานครับ"

"ชัย ผมได้แล้ว ผมจำได้ทุกอย่างเลย ชัยรู้มั้ยว่าวีนาเขาอยู่ไหน ชัยตามให้หน่อยสิ"


ภายนอกตึกสูงแห่งหนึ่ง

ธนัทวิ่งเข้าตึกไป พึมพำ ดาดฟ้า ชั้น 78
ธนัทวิ่งขึ้นไปทีละชั้น
"ชั้น 78 ดาดฟ้า ดาดฟ้าชั้น 78"

วีนายืนอยู่คนเดียวนิ่งๆ บนลาน Hall วีนามองตรงไป
วีนาหันมามอง เธอยิ้มให้ชายคนนั้นอย่างเศร้าๆ
อาร์ม ผู้ชายในมิวสิก
วีนาถาม
"คุณรู้มั้ย ว่าฉันเสียใจแค่ไหน ตอนที่คุณบอกให้ลืมเรื่องของเรา ฉันต้องถามตัวเองซ้ำๆ ว่าฉันจะลืมคุณได้จริงๆ หรอ ฉันจะลืมเรื่องของเราได้จริงๆ หรอ มันอาจจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตของฉันเลยนะ"
"ผมขอโทษ"
วีนาร้องไห้)
ผู้กำกับส่งเสียง "คัทครับ"
มีเสียงปรบมือจากทีมงาน

วิ่งบันไดขึ้นมาชั้นชั้นเล่าตามเส้นทางบันไดหนีไฟอย่างหมดแรง

ดาดฟ้ายามเย็น แคน โต้ง และทีมงานสตั๊นท์ เดินเข้ามาหาวีนา
วีนากำลังถอดรองเท้าอยู่
วีนายกมือไหว้ทีมงานกองถ่าย "ขอบคุณค่ะ" วีนาเงยหน้ามา
"ทำได้แล้วนะ"
วีนาพยักหน้า "อื้ม"
ทีมงานสตั๊นท์ยื่นเสื้อให้วีนา "วีนา เสื้อทีมของเรา ดังแล้วอย่าลืมกันนะ"
วีนารับเสื้อ "ไม่มีทาง ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันไม่ใช่คนลืมอะไรง่ายๆ ซะหน่อย"
วีนาสวมเสื้อทีมสตั๊นท์
ทีมงานสตั๊นท์ยื่นกระเป๋าคืนให้วีนา วีนารับ
"ถ้างั้นเนี่ยก็ไปเก็บของเถอะโต้ง"
โต้งและทีมสตั๊นท์ออกไปเก็บของ
"การเป็นคนที่ไม่ลืมอะไรง่ายๆ เนี่ย มันเป็นอะไรที่ดีนะ แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องจำทุกเรื่องหรอ จำแค่เรื่องบางเรื่อง ที่มันสอนเราก็พอ"
"ค่ะ บอส"
"ชีวิตข้างหน้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำไว้อยู่อย่างเดียวนะ the show must go on" แคนทำท่าชนหมัด "สู้ๆ"
วีนาชนหมัดตอบ "ค่ะ"
แคนเดินออกไป ปล่อยให้วีนาอยู่คนเดียว

ธนัทวิ่งขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้า ด้วยอาการเหนื่อยหอบ
ธนัทขึ้นมาก็ไม่เห็นใครอยู่บนดาดฟ้าแล้ว
เห็นแต่กระเป๋าของวีนาวางอยู่ แต่ไม่มีวีนา
ธนัทหันไปมองเห็นกระเป๋าของวีนาวางอยู่เลยเดินตรงไปที่กระเป๋า หยิบกระเป๋าขึ้นมากอดเอาไว้
ธนัทหันมา เห็นวีนายืนอยู่ตรงนั้น ทั้งคู่ต่างตกใจ
ธนัทรีบเดินเข้าไปหาวีนา
ธนัทดีใจ
"คุณ ผมจำได้แล้ว ผมจำคุณได้แล้ว ผมจำได้หมดทุกอย่างเลย ผมรู้นแล้วว่าไอ้ก้อนหินก้อนนั้นมันคืออะไร"
วีนาดีใจทั้งช็อกทั้งตื่นเต้น
"ผมจำได้ ผมเคยเป็นคุณ คุณเคยเป็นผมอะ ผมจำได้ว่าผมเคยงี่เง่าใส่คุณ"
วีนาไม่รอให้ธนัทพูดจบ เธอจูบธนัททันที ทุกอย่างเงียบสงัด
ทั้งคู่หัวเราะทั้งน้ำตา ท้องฟ้ายามเย็นสวยสงบ เหมือนคนบนนั้นจะยิ้มไปกับทั้งคู่อย่างมีความสุข

ณ ที่แห่งหนึ่ง ธนัทและวีนาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
"นี่ ถ้าเกิดว่าตอนคุณแก่ คุณจะหัวล้านมั้ยอะ"
ธนัทหัวเราะ "และคุณอะ คุณแก่คุณจะกลายเป็นหมูสามชั้นป่ะเนี่ย"
"หืม...ถ้าเกิดว่าคุณหัวล้านเนี่ย ฉันก็จะอ้วน ถือว่าเจ๊าท์กัน"
"โอเค เจ๊าท์" ธนัทหัวเราะ
"แต่ถ้าเกิดว่าเราสลับร่างกันตอนแก่ ฉันก็ต้องกลายเป็นตาแก่หัวล้านหรอ"
ธนัทหัวเราะ "ผมก็กลายเป็นหมูสามชั้น อย่างงี้หรอ"
ทั้งคู่หัวเราะชอบใจ
"คุณแก่ ผมแก่ แก่ไปด้วยกัน"
ธนัทก้มลงจูบวีนาและกอดกัน

ในอดีต 7 ปีที่แล้ว
วีนานอนร้องไห้อยู่ที่หน้าหลุมศพพ่อ
ธนัทเดินเข้ามามองวีนาที่นอนร้องไห้อยู่ ธนัทเอามือลูบผมของวีนา
"ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเป็นใคร"
ธนัทนอนลงข้างวีนา มองวีนาที่หลับไป ธนัทเอามือไปนวดที่คิ้วของวีนาที่ขมวดอยู่ให้ผ่อนคลาย
วีนารู้สึกผ่อนคลาย

"แต่ไม่ต้องกังวลนะ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง"

จบบริบูรณ์...