อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 19 : อุบัติเหตุ “ธนัท-วีนา” เหมือนตายจากกัน!

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 19 : อุบัติเหตุ “ธนัท-วีนา” เหมือนตายจากกัน!

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

เตียงถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ประตูปิด แคนกับโต้งมองตามอย่างห่วงๆ เสื้อผ้าทั้งสองคนมีเลือดเปื้อนติดประมาณหนึ่งดูน่าตกใจ

ธนัทเดินเข้ามาที่ห้องฉุกเฉินด้วยอาการตกใจ
"เกิดอะไรขึ้นอะ...โต้ง...เกิดอะไรขึ้น" ธนัทหันไปคุยกับแคน "วีนาอยู่ไหน ผมถามว่าวีนาอยู่ไหน"
แคนไม่ตอบ แต่หันไปมองทางห้องฉุกเฉิน
ธนัทหันตามไปมองและจะเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
แคนและโต้งเข้ามาห้ามธนัทไว้ไม่ให้เข้าไป
"เห้ย...เดี๋ยวก่อน คุณธนัท...เดี๋ยวก่อน คุณธนัท...ใจเย็นสิ"
"บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น...ห๊ะ...เกิดอะไรขึ้น"
"วีนาประสบอุบัติเหตุ เราเข้าไปตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้"
ธนัทจะเข้าไปห้องฉุกเฉินอีกครั้ง แต่โต้งห้ามไว้
"เข้าไม่ได้"
"ผมต้องการพบเขา"
"คุณใจเย็นสิ" แคนว่า

ภายในห้องฉุกเฉิน เวลากลางคืน หมอกำลังตรวจร่างกายของวีนา

สามคนนั่งรอหน้าห้องด้วยความกดดัน ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ทั้งสามลุกพรวดแทบจะพร้อมกัน
หมอเดินออกมาท่าทางหนักใจ
"ญาติคนไข้ใช่มั้ยคะ ขอแจ้งอาการคนไข้ให้ทราบหน่อยนะคะ...ส่วนอื่นของร่างกายคนไข้ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง"
ธนัทพยักหน้า "ครับ"
หมอพูดต่อ
"เท่ากับสมองที่ถูกระทบกระเทือนมาอย่างแรง จนหมอกังวลว่าคนไข้อาจจะเข้าสู่ภาวะโคม่าไม่รู้สึกตัว"
"คุณหมอครับ ถ้าคุณวีนานี่เขาจำเป็นที่จะต้องไปพบกับผู้เชี่ยวชาญหรือว่าต้องไปเมืองนอก ค่าใช้จ่ายอะไรก็ตาม นี่คือผมจัดการได้หมดเลยนะครับ ผมพร้อมครับ"
"ตอนนี้ต่อให้มีเงินก็ช่วยมากไม่ได้ค่ะ นอกจากรอลุ้นว่าขอให้มันเป็นแค่ภาวะชั่วคราว ไม่ใช่ถาวร แต่ถ้าใช้เวลานานก็อาจจะไม่เหมือนเดิมได้นะคะ หมอขอตัวก่อนนะคะ"
หมอเดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
ธนัทเดินไปทางแคน ผลักหน้าอกแรงๆ
"ไหนบอกว่าจะดูแลให้ดีที่สุดไง...ไหนบอกว่าจะดูแล...ห๊ะ...อะไรวะ"
แคนสวน
"ก็ใช่ไง ผมบอกว่าจะดูแลวีนาให้ดีที่สุด ผมพูดกับคุณแบบนั้น ผมมันโง่เอง ผมมันไม่รอบคอบเอง เช็คสองสามรอบแล้วก็ยังไม่พอ ทีจริงมันควรจะเช็คเจ็ดแปดรอบ ควรต้องสำรวจเส้นทาง ควรจะต้องมีคนกั้นถนน...แล้วก็ไม่ควรทำแบบนี้ด้วยซ้ำ ไม่ควรต้องให้วีนาทำแบบนี้"
ธนัทกระชากเสื้อแคนให้เข้ามาใกล้
โต้งเข้ามาดึงตัวธนัทเอาไว้
"ทำทำไมวะ...ทำทำไม...ห๊ะ." ธนัทชกหน้าแคน
โต้งห้าม
"พอ หยุด หยุดได้แล้ว มันเป็นอุบัติเหตุอะ ผมขอร้อง วีนานอนเจ็บอยู่ข้างใน เลิกทะเลาะกันได้แล้ว เรื่องแบบนี้ ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกนะ"

ธนัทเดินเข้าไปเยี่ยมวีนาในห้องฉุกเฉิน

ส่วนแคนมาเคารพศพพ่อของวีนาในวันรุ่งขึ้น

แคนร้องไห้บอก "ผมขอโทษครับ"

ทางด้านธนัทนั่งเฝ้านอนเฝ้าวีนา แคนเข้ามา

ต่อมา แคนกลับเข้ามาที่โรงเรียนสอนสตั๊นท์ มาดูบรรยากาศและนึกถึงวีนาในอดีต

วีนาเข้าไปกอดพ่อ
"พ่อ..."
พ่อกอดวีนา "เออ...ว่าไงลูกพ่อ...หื้ม"
แคนและโต้งเดินลงมาพร้อมกัน
"เป็นไงบ้างครับลูกสาวผม"
"ผมไม่แน่ใจว่ามันจะหนักเกินไปสำหรับน้องเขาหรือเปล่านะครับ" แคนบอก
"หนูไหวนะคะ" วีนาว่า
"คือผมอยากจะให้ลูกได้ออกกำลังกายนะครับ สุขภาพเขาไม่ค่อยแข็งแรง"
"แต่ว่า..."
"ฝากหน่อยนะครับ...ช่วยฝึกเขาหน่อย ได้แค่ไหนก็แค่นั้น"
"หนูไหวค่ะ...พี่ขี้เก๊ก"
แคนยิ้ม "ครับ"

แคนนึกถึงวีนาจนร้องไห้
โต้งเดินเข้ามาเพื่อที่จะเอาของมาเก็บ แต่เห็นแคนร้องไห้อยู่
"พี่ไม่น่ารับวีนาเลย ไม่น่าให้เขามาทางนี้เลยอะ พี่ไม่น่าเลือกคิวรถเลยอะ น่าจะเลือกไปทางอื่น"
"ผมขอเป็นเพื่อนพี่วันหนึ่งนะ มันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกนะ อีกอย่างหนึ่งเนี่ย ถึงพี่จะห้ามไอ้วีนายังไงอะ มันก็คงไม่ยอมหรอก โอกาสมาอยู่ตรงหน้าแบบนั้นอะ"
"ถ้าพี่เจ็บแทนวีนาได้ พี่เจ็บไปแล้ว" แคนร้องไห้

เรย์เดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยเงียบๆ มองธนัทในเสื้อผ้าที่ยับเยิน ยู่ยี่ นอนขดบนโซฟาอย่างสงสาร
"พี่นัท เดี๋ยวผมเฝ้าวีนาให้ก็ได้พี่ กลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ"
"พี่นัท พี่ฟังผมนะ หมอเขาพูดไว้ชัดเจนแล้วว่าวีนาเนี่ย...เขาอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกนะพี่ แล้วต่อให้ฟื้นอาจจะใช้เวลาเป็นเดือน เป็นปี หรือกระทั่งหลายปีพี่...พี่หรือพี่อยากจะนั่งเฝ้าแล้วกลายเป็นผักไปอีกคน"
"ฉันไม่สนอะ"
"พี่ต้องสนสิวะ" เรย์จับมือธนัท
ธนัทเหวี่ยงแขนไม่ให้จับ
"โอเค แต่พี่ต้องสนแม่ พี่ต้องสนตัวเอง ไหนจะธุรกิจอีก พี่มีหลายอย่างต้องรับผิดชอบนะเว้ย พี่นัท พี่เชื่อผมเหอะ กลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าเหอะ...มีปาฏิหารย์เท่านั้นแหล่ะที่จะช่วยวีนาได้พี่"

ต่อมา ... ธนัทในชุดใหม่ ประมาณว่าเพิ่งอาบน้ำมา หน้าตายังดูอิดโรย ที่ทีวีมีสกู๊ปข่าวเรื่องความกดอากาศ ประหลาด
"กรมอุตุนิยมวิทยา เปิดเผยว่าประชากรให้ความสนใจเกี่ยวกับเมฆประหลาดกันมากขึ้น ซึ่งความผิดปกติของความกดอากาศนี้ ทำให้เกิดกลุ่มเมฆที่มีสีและรูปร่างแปลกๆ ครอบคลุมไปทั่วบริเวณประเทศไทยของเรา ซึ่งก่อนหน้านี้เมฆกลุ่มนี้ได้ก่อตัวขึ้นที่ประเทศญี่ปุ่นและเคลื่อนตัวลงมาเรื่อยๆ แต่ไม่ทำให้เกิดอันตรายต่อสภาพอากาศและประชาชนภายในประเทศ ส่วนในที่โล่งกว้าง บางแห่งอาจทีฟ้าแลบ ฟ้าผ่า ฟ้าร้อง คล้ายเมฆฝน"

ธนัทเหม่อมองข่าว ก่อนจะเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

ในอดีต ... ธนัท วีนา สลับร่างคืนกัน จะมีเหตุการณ์ของฟ้าร้องเสมอ

"เห้ย คุณ"
วีนาดีใจ "ฉัน"
ธนัทดีใจเช่นกัน "เห้ย"
ทั้งคู่ดีใจที่ร่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม กระโดดกอดกัน

ธนัทตั้งใจฟังข่าวที่เกิดขึ้น
"และล่าสุดมีการคาดคะเนว่าอาจมีการก่อตัวขึ้นครั้งใหญ่ ภายใน 48 ชั่วโมงนี้"

ในอดีต ธนัทและวีนายืนคุยกันอยู่
"ไอ้วันที่ลิฟท์ค้างเขาก็บอกว่าเป็นเพราะไอ้กลุ่มเมฆเนี่ย"

ธนัทยังคงนึกถึงคำพูดและเหตุการณ์ต่างๆ
เรย์บอกว่า "มีแต่ปาฏิหารย์เท่านั้นที่จะช่วยวีนาได้"
ธนัทพึมพำ "ปาฏิหารย์"
ธนัทคล้ายคิดอะไรออก เขาวิ่งไปเปิดโน้ตบุ๊ก เสิร์ชหา เส้นทางการเดินทางของเมฆกลุ่มนี้จนไปเจอ ยูทูป ของเรื่องนี้เข้า ธนัทคลิกเข้าไปดูภาพในยูทูป กลุ่มก้อนเมฆแบบที่เขากับวีนาเคยเจอ ธนัทเหมือนนึกได้ว่า นี่อาจเป็นทางออกให้อาการป่วยของวีนา ผ่านเวลา...
ธนัท นั่งหาข้อมูล จากโน้ตบุ๊ก ก่อนจะพบสถานที่ที่เมฆก้อนนี้จะเคลื่อนตัวอีกครั้ง

ในห้องทำงานของไอด้า
"สรุปว่ายังไงคุณก็จะยืนยันว่าเพลงนั้นเป็นเพลงของคุณใช่มั้ยคะ"
"พี่ครับ...เมโลดี้แบบนี้ ใครๆมันก็แต่งได้ป่ะครับ" นักดนตรีว่า
ผู้ช่วยไอด้าถาม
"แต่มันเหมือนกันเกินไปป่ะ"
"ผมว่านะครับ คุณลองไปถามเขาดูเองดีกว่า เพราะยังไงอะ เพลงของผมมันก็ออกมาก่อนนะครับ"
"แต่ออกมาก่อนแค่สิบกว่าวัน และก็ดันเป็นช่วงเวลาเดียวกันที่น้องสาวของคุณเนี่ยมาฝึกงานอยู่ที่นี่พอดี มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรือคะ...เอาอย่างนี้มั้ยคะ ถ้าคุณต้องการค่ารถหรือว่าค่าเสียเวลาเนี่ย ฉันยินดีจะจ่ายให้ ขอให้คุณพูดความจริงให้ทุกคนได้รู้ก็พอ"
"ผมจะบอกอะไรพี่ให้นะครับ มีค่ายเพลงอะ ติดต่อผมมาว่าจะให้ผมไปออก Single กับเขา แล้วถ้าสมมติว่าเพลงของผมอะ มันเกิดดังขึ้นมา คิดว่าเงินค่ารถของพี่มันจะมีความสำคัญอะไรกับมั้ยครับ"
นักศึกษาฝึกงานซึ่งเป็นน้องสาวของนักดนตรีบอก
"เห้ย เฮีย ทำไมพูดเงี้ยอะ"
"น้อง...นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะ ที่น้องจะได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง" ผู้ช่วยไอด้าบอก
"ดูพวกพี่อะ มั่นใจมากนะครับว่าผมอะเป็นคนผิด...ผมถามเถอะครับ มีหลักฐานมั้ย" นักดนตรีลุกออกไป
"เห้ย เฮีย...เฮีย" นักศึกษาฝึกงานหันมาคุยกับไอด้า "พี่คะหนูขอโทษแทนเขาจริงๆ นะคะ"

ชายศิลปินต่างชาติในชุดเดินป่า ปีนเขา กลับเข้ามาในห้องโรงแรมท่าทางเหนื่อยๆ พร้อมเป้สะพายใบใหญ่ เขาวางของลง ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเครื่องดื่มออกมา เปิดโทรศัพท์ เอาโน้ตบุ๊กคออกมาเสียบปลั๊ก ก่อนจะไปนั่งเหยียดยาวอย่างสบายตัว ที่โซฟา
สัญญาณการติดต่อทั้งหลายดังขึ้น รัวๆ ..เขาพึมพำบ่นๆ ก่อนลุกไปหยิบโทรศัพท์มาดู

"อะไรเนี่ย เป็นร้อยข้อความเลยเหรอ" เขาเปิดดูข้อความ

หน้าจอคอมพ์ เรย์เลื่อนอ่านข้อความในพันทิป มีข้อความต่างๆ ทั้งด่าและดูถูกเขาอย่างแรงๆ ... ห่วย / นึกแล้วว่าต้องไม่มีความสามารถจริงๆ / คนรวยก็งี้ นึกว่าจะแน่ / ผิดหวังมาก อุตส่าห์ชอบมาตั้งนาน / เกลียดตั้งแต่แรกแล้ว ร้องเพลงไม่เห็นเพราะเลย / ฯลฯ

เรย์ถอนหายใจท้อๆ ก่อนตัดสินใจ Liveลงเฟซบุ๊ค
"เอิ่ม...สวัสดีทุกคนนะครับ สวัสดีแฟนๆ สวัสดีพี่ๆ สื่อมวลชนนะครับ...เอิ่ม...ผมอยากจะจัดงานแถลงข่าวครับเกี่ยวกับเรื่องเหตุการณ์ที่ทุกคนที่กำลังให้ความสนใจอยู่ ณ ตอนนี้นะครับ ก็...ส่วนเรื่องเวลาและสถานที่เนี่ย เดี๋ยวยังไงผมแจ้งไปอีกทีแล้วกันครับ"
"บอกไปเลยเรย์" ธนัทบอก เข้ามา
เรย์หันไปมองอึ้งๆ ธนัทเดินมานั่งข้างๆ ธนัทมองกล้อง Live ยกมือทักทาย
"สวัสดีครับ ผมพี่ชายเรย์นะครับ เรื่องสถานที่การแถลงข่าวก็ที่โรงแรมผมเอง ส่วนเรื่องของวันก็ วันมะรืนนี้"
ธนัทหันไปมองเรย์ที่กำลังร้องไห้ เรย์หันมามองธนัท
"แต่ยังไงก็ตาม ผมไม่เชื่อว่าน้องชายผมไปก็อปเพลงใคร"
"ครับก็ ตามนั้นล่ะกันนะครับ ขอบคุณทุกคนนะครับ แล้วเดี๋ยวเจอกันวันแถลงข่าวครับ ขอบคุณครับ"
เรย์รีบปิดโน๊ตบุ๊คหันมามองงงๆ
"เห้ย เรย์ เราได้บอกชัยช่วยงานแกไว้นะ ถ้าแกอยากได้อะไรนะ ก็...บอกชัยได้" ธนัทหัวเราะ "นี่...แต่ฉันรู้นะ ว่าจริงๆ แล้ว แกอยากได้อะไร" ธนัทยิ้มก่อนชูกุญแจรถ
เรย์หยิบมามอง นึกได้ มองหน้างงมาก "พี่โอเคใช่มั้ยพี่ พี่ให้รถคันนี้ผมจริงๆ หรอ"
"เออ ให้จริงๆ...อ้าว บอกว่าให้ก็ให้ไง"
เรย์ดีใจเข้าไปกอดธนัท
"ขอบคุณมากๆ" เรย์เดินออกไป
ธนัทหน้าเศร้าๆ

ที่ห้องผู้ป่วย วีนานอนนิ่ง หน้าตาเหมือนคนนอนหลับ ไม่มีสายเครื่องพยุงชีพอะไรแล้ว
ธนัทชะโงกหน้ามองวีนา นาน ก่อนจะยื่นนิ้วชี้ไปคลายคิ้ว เหมือนที่เคยทำ ก่อนจะพึมพำ
"นี่คุณ ผมแลกกับอะไรก็ได้เลยนะ ขอแค่ให้คุณลุกขึ้นมา...ด่าผมสักนิดหนึ่ง คุณควรจะได้ยิ้ม ได้หัวเราะ ได้เตะใครสักคนหนึ่ง...ไม่ควรที่จะต้องมานอนนิ่งๆ อยู่แบบนี้...ผมยอมอะไรก็ได้ ขอแค่ให้คุณกลับมา"

ธนัทหยิบเอากล่องใบหนึ่งออกมา เมื่อเปิดกล่อง เห็นของในกล่องแปลกๆ ใบไม้ ตั๋ว ก้อนหิน
ธนัทหยิบก้อนหินเล็กๆก้อนหนึ่งขึ้นมาดู ก่อนจะน้ำตาไหลเงียบๆ ภาพธนัท เหมือนจะตั้งอัดคลิป จากโทรศัพท์อะไรสักอย่าง...

ภายในห้าง นักข่าวประมาณหนึ่ง เรย์นั่งโต๊ะยาว กำลังพูดเรื่องเพลง
"ก่อนอื่นนะครับ ผมก็อยากจะ ขอบคุณพี่ๆ สื่อมวลชนทุกคนนะครับที่มาในวันนี้นะครับ...ก็ เรื่องเพลงที่กำลังเป็นประเด็นอยู่ตอนนี้นะครับ จริงๆ แล้วที่มาที่ไปเนี่ย คือ ผมได้ไปยินเพื่อนของผมคนเนี้ย เขาร้องเพลงในร้าน แล้วผมก็ชอบ ผมก็คุยกับเขาตรงๆ เลยว่าผม ผมอยากจะขอซื้อเพลงนี้จากเขา แต่เขาก็บอกผมว่าไม่เป็นไร คือผมอยากจะบอกว่าเพลงนี้เนี่ย ผมไม่ได้เป็นคนแต่งเองครับ แต่ผมยืนยันครับว่า ผมไม่มีทางที่จะเอาเพลงใครมาโดยที่ไม่ขอเจ้าของแน่นอน"
ด้านข้าง โหน่งกับไอด้า และชัย มองอยู่อย่างให้กำลังใจ ..
เรย์หันมา เห็นไอด้าชะงัก
นักข่าว 1บอกเพื่อน
"แก ไอด้า ไอด้ามา"
นักข่าวต่างให้ความสนใจที่ไอด้า
โหน่งเข้ามาหาไอด้า
โหน่งกระซิบ "ยังจะกล้ามาอีกหรอเนี่ย"
"ยังไงก็ต้องมาอยู่แล้วป่ะ พี่โหน่ง"
เรย์ให้สัมภาษณ์ต่อ "ผมอาจจะต้องระงับคอนเสิร์ตก่อนละครับ"

"อ้าว..."

ศิลปินชาวต่างชาติกำลังเดินเข้ามาในงานแถลงข่าว

นักข่าว 2 ถามเรย์
"เรย์ พี่สงสัย น้องไม่รู้จักชื่อเพื่อนจริงๆ หรอ มีรูปหรือว่าหลักฐานอื่นอีกมั้ยคะ"
เรย์ไม่ตอบ
มีเสียงนักข่าวหลายคน หลายคำถาม พยายามจะถามเรย์
"เออ / นั่นนะสิ / มีมั้ยครับ/ค่ะ / ทำไมไม่รู้จักชื่อกันล่ะครับ / เป็นไงครับ / ตอบได้มั้ยครับ / ช่วยตอบหน่อยสิครับ"
นักข่าว 3 ถาม
"เรย์โกหกแฟนเพลงหรือเปล่าครับ...ไงครับ...ช่วยตอบหน่อยนะครับ"
นักข่าวพร้อมกัน
"ตอบหน่อยครับเรย์ / เรื่องจริงหรือเปล่าครับเนี่ย / อย่าอ้ำอึ้งๆ สิครับ / ตอบด้วยครับ / ตอบหน่อยค่ะ / อย่าคิดนานสิครับ ตอบด้วยครับ"
เสียงชายศิลปินต่างชาติพูดไทยดังแหวกเข้ามากลางวงแถลงข่าว
"เรย์ไม่ได้โกหกครับ"
ทุกคนหันขวับ บางคนหันไปแล้วกรี๊ด...
นักข่าว1เสียงตื่นเต้น "เห้ย คุณเจ"
"เจไหนอะ" นักข่าว 2 ถาม
"ดาราเกาหลีไง"
ทุกคนอึ้งๆ ตกใจ
นักข่าวถาม "คุณเป็นเพื่อนกับเรย์ใช่มั้ย"
"ใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนของเรย์"
เรย์ยิ้ม

หน้าห้องวีนา พยาบาล ผู้ช่วยพยาบาล ยืนดูทีวีกันกรี๊ดเบาๆ ที่นักร้องเกาหลีโผล่มา แสดงตัวขนาดนั้น
"กรี๊ด หล่อมากเลยอะ / น่ารักที่สุด"
ธนัท เข็นรถเข็นวีนาออกไปเงียบๆอีกทาง...

ต่อมาในร้านเหล้า เรย์บอก
"ขอบคุณที่มาในวันนี้ มันมีความหมายสำหรับผมมาก...ขอโทษด้วยจริงๆ ที่ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร"
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษฉันก็ได้ ที่จริงฉันควรเป็นฝ่ายขอโทษมากกว่า เพราะว่าฉันไปปีนเขามา เลยทำให้คุณไม่สามารถติดต่อได้"
"แต่คุณก็มาได้ทันเวลา"
"ใช่"
"ต้องขอบคุณอีกครั้ง"
โหน่งเอาเหล้ามาให้ ยื่นให้เจ
"Thank you"
โหน่งยื่นให้เรย์ "ของมึงอะ"
เรย์/เจต่าง "Cheer"
โหน่งทำท่าทางให้เรย์ บอกว่าอยากรู้จักกับเจ แนะนำให้หน่อย
"เจ นี่โหน่งผู้จัดการของผม"
"ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"
โหน่งบอก
"ตื่นเต้นจังที่ได้เจอคุณ ผมเป็นแฟนคลับของคุณ เป็นแฟนตัวยงของคุณเลย"
"จริงหรอ"
"ยินดีจริงๆ"
"ขอกอดได้ไหมครับ"
"ได้สิ"
"พี่โหน่ง นี่มึงเป็นติ่งเกาหลีหรอ"
"อ้าว เอาอีกท่ามั้ยๆ" โหน่งทำท่า
"โพสๆๆๆ...ขออีกทีๆ"
เจเข้าใจที่โหน่งทำก็ขำ

"ชอบโพสต์ มึงไปโพสต์ตรงโน้น จะคุยงานครับ"

บรรยากาศในห้องเหมือนเป็นปาร์ตี้ย่อยๆ เรย์กับชายศิลปินต่างชาติยืนกันอยู่ที่มุมหนึ่ง ชายศิลปินต่างชาติฟังเพลงจากหูฟัง ก่อนจะยิ้ม เมื่อเพลงจบ ส่งหูฟังให้

"แล้วคุณคิดว่าไง"
"ผมคิดว่าร้องได้ดีกว่าคุณ"
เรย์หัวเราะ "โอเค คุณเจ จะว่าอย่างงั้นก็ได้"
"ผมแค่ล่อเล่น"
"แต่คุณชอบเพลงใช่มั้ย"
"เพอร์เฟ็ค ผมชอบมันมาก"
ไอด้าและนักศึกษาฝึกงานเข้ามา
นักศึกษาฝึกงานยกมือไหว้
"พี่เรย์คะ หนูขอโทษจริงๆ นะคะ ที่พี่ชายหนูก็อปเพลงพี่ไป"
"ไม่เป็นไรหรอกน้อง เนอะ...มันจบแล้ว"
น้องศึกษาฝึกงานยกมือไหว้ "ขอบคุณพี่นะคะ" ก่อนหันไปหาไอด้า "เดี๋ยวหนูกลับก่อนนะคะ" แล้วเดินออกไป
"ยินดีด้วยนะคะ ที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี"
ชายศิลปินต่างชาติหันไปมองเห็นไอด้า ก่อนจะเห็นว่าเรย์มีท่าทีที่ดูตื่นเต้นกับผู้หญิงคนนี้เบาๆ
"เจ นี่ไอด้า ไอด้า เจย์"
"ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเจ"
"ในที่สุดก็ได้รู้ชื่อคุณสักที ยินดีที่ได้เจอค่ะ...ไม่กวนแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ" ไอด้าจะเดินออกไป
เรย์คว้าแขนไว้ "เดี๋ยวไอด้า ฉลองกันก่อนดิ เรื่องมันจบแล้วอะ โอเค"
"ยังไงอะ"
"เดี๋ยวเอางี้" เรย์ลุกให้ไอด้านั่งแทน
ไอด้านั่งลง
"เดี๋ยวผมไปเอาเครื่องดื่มให้พวกคุณ...เดี๋ยวผมทำอิตาเลียนโซดา เป็นเมนูเด็ดของผมเลย พวกคุณคุยกันไปก่อน คุณต้องชอบเธอ" เรย์เดินออกไป

วงสนทนาเหลือแค่ 2 คน เจบอก
"เรย์ไม่เคยพูดถึงคุณมาก่อน"
"เพราะว่าเราเป็นแค่เพื่อนเก่า"
"จริงเหรอ...ผมก็คิดว่างั้นแหล่ะ"
บรรยากาศเริ่มเงียบๆ

เรย์เข้ามาที่บาร์กำลังจะเริ่มทำอิตาเลี่ยนโซดา
โหน่งเดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี
"โอ้โห ตัวจริงดูดีกว่าในทีวีเยอะเลยวะ...เห้ย เดี๋ยว ถ่ายรูปให้กูด้วยนะ"
"ติ่งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"
โหน่งทำท่า "เมื่อกี้กูทำท่านี้"
"อ่ะๆๆๆ เดี๋ยวจัดให้"
"เออ..."
"เห้ยพี่ พี่ติดต่อพี่นัทได้ยังวะ"
"เออ โทรไปตั้งหลายรอบล่ะ ติดต่อไม่ได้เลย"
ชัยวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ
"แย่แล้วครับๆ ทางโรงพยาบาลแจ้งมาว่าคุณวีนาหายตัวไปครับ"
"เห้ย หายไปได้ยังไงวะพี่" เรย์ถาม
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เช็คกันชนอยู่ ทางโรงพยาบาลก็วุ่นมากเลยอะ แล้วผมยังติดต่อท่านประธานไม่ได้เลยเนี่ย"
"หรือว่า"
"คือผมว่ามีเรื่องแปลกๆ เมื่อวันก่อนท่านประธานก็ตามผมเข้าไปเคลียร์เรื่องเอกสารส่วนตัวมากมายเลยครับ คือเอาจริงๆ เลยนะ ผมก็ไม่อยากพูดคำนี้ แต่ผมรู้สึกเหมือนท่านประธาน ท่านประธานจะทำพินัยกรรมใหม่อะครับ"
เรย์นึกขึ้นได้ "เอาแล้วไง พี่ชัย พี่รีบไปเช็คเลยนะ ว่าพี่นัทอยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปเลยก็ได้"

"โอเคครับ"

ภายในผับ สองคนนั่งรอเบื่อๆอยู่ที่เดิม ไอด้าชะเง้อมอง ก่อนหันมาบอกกึ่งบ่นๆ

"ฉันคิดว่าคุณคงไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มแล้วล่ะคะ"
"เปล่า...ผมไม่ได้รออะไรเลย ไม่ได้รอเขาด้วยซ้ำ"
ไอด้ามองงงๆแปลกใจ
"ทั้งคุณทั้งผมอยู่ที่นี่ แต่เขาดันหายไป คิดบ้างมั้ยเรื่องที่ทำให้เขาหายไปแบบนี้น่ะ มันต้องสำคัญมาก มัวแต่ห่วงเรื่องเครื่องดื่มง่ายๆ อยู่ได้...มิน่าถึงเป็นได้แค่เพื่อนเก่า"
ไอด้าอึ้งไปเหมือนโดนตบ แต่ก็เหมือนจะได้สติขึ้นมา
"ขอตัวก่อนแล้วกัน แล้วเจอกัน" เจเดินออกไป

เย็นวันนั้น ธนัทขับรถพาวีนาออกมาข้างนอก
"ไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้ กับเราสองคนได้ยังไง มันกำลังจะจบลงแล้ว คุณจะได้กลับไปใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณอย่าโกรธและรู้สึกผิดนะ จริงๆ แล้วอะ มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผมเอง ที่ทนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ"
ธนัทขับรถออกไปด้วยความเร็ว
"มีความสุขกับชีวิตให้มากนะ ดูแลร่างกายของผมให้ดีๆ กอดตัวเองทุกวันเลย" ธนัทจับมือวีนา "เผื่อผมจะรู้สึกอุ่นไปด้วย ผมรักคุณวีนา ผมรักคุณนะ"
ธนัทและวีนาน้ำตาไหล

ต่อมา ธนัทนอนนิ่งบนเตียง
"ดูแลร่างกายของผมให้ดีๆ กอดตัวเองทุกวันนะ ผมรักคุณวีนา"
ธนัทลืมตาขึ้นมา
"คุณ คุณเป็นไงมั่ง" แอ้มถาม
ธนัทมองร่างกายตัวเอง ไม่ยอมให้แอ้มจับตัว
"คุณโอเคมั้ยเนี้ย"
วีนาในร่างธนัท
"มันเกิดอะไรขึ้น"
"คุณกับคุณวีนาประสบอุบัติเหตุ"
"ไม่ๆๆๆ" วีนาในร่างธนัทจะลุกขึ้น
"คุณ คุณพักก่อนๆๆ"
"ฉันจะไปหาเขา"
"ไม่ได้ นอนพักเดี๋ยวนี้คุณ ธนัท...คุณ ถึงคุณตอนนี้ คุณวีนาก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก"
"ฉันจะไปหาเขา"
"เดี๋ยวฉันไปตามคุณหมอมานะ" แอ้มรีบออกไป
วีนาในร่างธนัท รู้สึกมีอาการปวดหัวมาก เขาลุกออกจากเตียงไป

ธนัทในร่างวีนานอนนิ่ง วีนาในร่างธนัทยืนมองงงๆ กลัวๆ เขาไม่กล้าเข้ามา เขาได้แต่ร้องไห้และทรุดตัวลงอยู่ที่หน้าประตูห้อง
วีนาในร่างของธนัทตัดสินใจลุกขึ้นมาหาธนัทในร่างวีนา
"คุณทำอะไรอะ คุณทำบ้าอะไรของคุณอะ...ห๊ะ คุณทำบ้าอะไรของคุณอะ...คุณ ฉันจะทำยังไงห๊ะ แล้วฉันจะทำยังไง...ฉันจะอยู่อย่างไง จะอยู่อย่างไงถ้าไม่มีคุณ" จับธนัทในร่างวีนา "คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ คุณต้องฟื้นสิ คุณต้องฟื้นมานะ คุณต้องฟื้นมานะ คุณทึ้งฉันไว้ไม่ได้นะ" แล้วร้องไห้ "คุณ..."
คุณแขเดินเข้ามาในห้อง
"ธนัทลูก" พร้อมดึงวีนาในร่างธนัทให้ลุก
"ไม่"
"ธนัท"
"ไม่"
"ธนัทลูก"
ธนัทไม่ยอมออกไป
คุณแขขึ้นเสียง
"ธนัท ลูกทำแบบนี้ทำไม ลูกมาทำอะไรที่ห้องนี้ แม่ทนเห็นลูกทำร้ายตัวเองแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ ผู้หญิงคนนี้ต่อให้ไม่ตายก็เหมือนตาย ลูกต้องตัดใจแล้วนะ"
วีนาในร่างธนัทสะบัดตัวออกจากคุณแขไปหาธนัทในร่างวีนา
"ฟื้นสิ คุณต้องฟื้น"
คุณแขร้องไห้
"นี่มันอะไรของลูก ลูกทำอะไรเคยคิดถึงแม่บ้างมั้ย ใจคอของลูกจะมีแต่ผู้หญิงคนนี้เหรอ แล้วแม่ล่ะ แม่จะอยู่ยังไง แม่ไม่มีใครเลยนะลูก ไม่มี"
วีนาในร่างธนัท อึ้งไป เมื่อเห็นแม่ของธนัทร้องไห้ด้วยเหตุผลเดียวกัน เธอหันไปมองร่างตัวเองอย่างปวดร้าว ก่อนจะหันมาทางคุณแขที่ร้องไห้ แล้วพูดเบาๆ
"ฉันขอโทษ"

คุณแขโผเข้ากอดธนัทร้องไห้ ธนัทมองร่างวีนาแล้วสงสารคุณแขที่ต้องเสียลูกชายไป สงสารธนัท สงสารตัวเอง

เรย์กำลังนึกถึงเหตุการณ์วันที่ธนัทมาคุยเรื่องงานแถลงข่าวของเรย์

ธนัทบอกว่า
"ฉันเชื่อในตัวนายมาตลอดนะ"
เรย์พยักหน้า
"ในทุกอย่างเลย ฉันรู้ว่านายเก่ง" ธนัทเข้ากอดเรย์

วีนาในร่างธนัท นอนอยู่ที่เตียง เรย์มาเฝ้า
"เอารถของนายคืนไป"
ธนัทงง
เรย์เอากุญแจรถใส่มือธนัท "ผมบอกว่าเอาคืนไปไงพี่"
ธนัทมองกุญแจ
"พี่รักวีนามากอันนี้ผมรู้ แต่พี่จะทำอะไรพี่ต้องคิดถึงครอบครัวก่อนเปล่าวะ พี่มีแม่ที่ต้องดูแล ห๊ะ...แล้ว แล้วผมอะ พี่เห็นผมเป็นน้องอยู่เปล่าวะ พี่เอารถให้ผม จัดงานแถลงข่าวให้ผม เพื่อที่พี่จะไปทำอะไรอย่างงี้เนี้ยนะ พี่คิดได้ยังไงวะ"
"ฉันขอโทษ"
"พี่ฟังผมนะ วีนาเขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว แล้วพี่ก็ต้องอยู่กับความจริงนี้ให้ได้ ต่อ...ต่อให้พี่จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม" เรย์เดินออกไป
เรย์เดินออกไป วีนาในร่างธนัท ปล่อยโฮ ออกมา
วีนาในร่างธนัทเห็นกล่องอะไรบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง จึงหยิบของที่อยู่ในกล่อง และนึกถึงตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยกัน
วีนาในร่างธนัทโยนหิน "เพชรพลอยไม่ชอบ ชอบหิน"
ปัจจุบัน ... วีนาในร่างธนัทหยิบมือถือขึ้นมา
ภาพในจอ เป็นธนัทกำลังตั้งอัด เขานั่งหน้ากล้อง สูดลมหายใจเข้าก่อนจะยิ้ม

"ถ้าคุณเห็นคลิปนี้ แปลว่าคุณเป็นผมแล้วนะ ขอโทษนะ เพราะไม่ใช่สิ่งที่คุณคาดหวังไว้ แต่ก็ดีที่สุดที่ผมทำได้ตอนนี้ เพิ่งจะเคยเห็นข้อดีของการสลับร่างก็วันนี้แหล่ะ"

ธนัทในร่างวีนานอนอยู่ที่โรงพยาบาล
"วันนี้ที่คุณจะได้ใช้ชีวิตอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคุณจะต้องเป็นผมก็ตาม ผมคิดถึงคุณนะวีนา ใช้ชีวิตให้สนุกนะ ใช้ชีวิตให้เต็มที่ ใช้ชีวิตดีๆ" ธนัทหัวเราะ
ธนัทเอาคลิปมาเปิดให้ธนัทในร่างวีนาฟัง
"แต่อย่าวู่วามนะ เพราะว่าถ้าคุณเจ็บ ผมก็เจ็บ"

ภาพสลับร่างคืนให้คนดู
วีนาถาม
"คุณทำอะไร...คุณทำอะไร...นี่" ก่อนปลุกธนัท "คุณทำอะไรกับฉัน นี่คือสิ่งที่คุณต้องการให้ฉันอย่างนั้นหรอ คุณคิดว่าคุณทำทั้งหมดนั้น คุณคิดดีแล้วหรอ คุณรู้มั้ยว่าชีวิตฉันมันเป็นยังไง โลกของฉันมันเปลี่ยนไปทั้งหมด ฉันต้องกลายเป็นเป็นลูกของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เขาโคตรเกลียดฉันอะ ความสามารถทั้งหมดที่ฉันมี ฉันก็จะไม่ได้ใช้ จะไม่มีวันรู้ว่าฉันยังอยู่ แล้วก็ถูกขังอยู่ในตัวคุณ แต่ทั้งหมดฉันยอม ขอแค่มีคุณอยู่กับฉันน่ะ...คุณ ฉันยอมได้ทั้งหมด ฉันยอมทิ้งทุกอย่าง ฉันยอมให้ทุกคนลืมฉัน ขอแค่คุณอยู่กับฉัน ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน เลวร้ายแค่ไหน อย่างน้อยเราก็เจ็บไปด้วยกัน อยู่แบบนี้มันต่างกับตายไปแล้วตรงไหนห๊ะ"
วีนาเอามือธนัทมาลูบที่ใบหน้าตัวเอง
วีนาถอดเครื่องช่วยหายใจออกและก้มลงจูบธนัทอย่างแผ่วเบา
วีนาเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง

วีนาในร่างธนัท อุ้มร่างของตัวเองใส่รถเข็นแล้วแอบเข็นออกไปตามทางเดิน
ตามทางเดินไฟกระพริบ ติดๆ ดับๆ ทำให้เห็นการสลับทั้งสองคนไปมา
สลับร่างคืนให้คนดู

บุรุษพยาบาลร้องถาม
"คุณ"
พยาบาลบอก
"นั่นคุณธนัทนิ คุณธนัท แล้วคุณธนัทจะพาคุณวีนาไปไหนหรอคะ" พยาบาลวิ่งตาม
วีนาในร่างธนัท รีบเข็นรถเข็นออกไป

วีนาในร่างธนัทและธนัทในร่างวีนาต่างสลบอยู่ที่ทางเดิน

อ่านต่อตอนที่ 20