Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 18 : “ธนัท” เป็นสาเหตุให้ "พ่อวีนา" ต้องตาย!
บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี
วีนาอึ้ง ค่อยๆหันไปมองคนที่มาเรียกอย่างอึ้งๆเหมือนเพิ่งจะนึกได้
เมื่อครู่นี้ เธออยู่ในลิฟต์
วีนาหุบยิ้มก่อนพึมพำ "ธนัท .... เห้ย" เธอโทรศัพท์หาธนัท
ธนัทนั่งหน้าซีด เหงื่อแตก ท่าทางหมดแรง ก่อนพูดเสียงแย่ๆ
มีเสียงโทรศัพท์เข้าจากวีนา
"ฮัลโหล"
ทีมงานสตั๊นท์ยืนมองวีนาคุยโทรศัพท์
"คุณ"
ธนัทนั่งหน้าซีด เหงื่อแตก ท่าทางหมดแรง ก่อนพูดเสียงแย่ๆ มีอาการไอ หายใจไม่ออก
"คุณ...คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ...คุณ" วีนาวิ่งออกไป "คุณ"
วีนาวิ่งออกมา ทั้งที่ยังถือสายธนัทอยู่
ธนัทยังคงหายใจไม่ออก อึดอัด
วีนาหันซ้ายขวา มองหารถมอเตอร์ไซค์ แท็กซี่ ไม่มี เธอออกวิ่งอย่างร้อนใจ
ฝ่ายชุมพลกำลังยืนสั่งพนักงานขายรองเท้าให้จัดวางรองเท้าใหม่
"เอาสีทองมาเรียงไว้ข้างหน้าให้หมดเลยนะ...วางสวยๆ"
ชัยวิ่งหน้าตาตื่นกลับเข้าออฟฟิศ เขาวิ่งพล่านจนกระทั่งเจอชุมพล
"อ่า...คุณชุมพลครับ คุณธนัทติดลิฟท์อยู่ คุณชุมพลทราบหรือยังครับเนี่ย"
"จริงหรอเนี่ย"
ชัยพยักหน้า "ครับ"
"เอ๊ะ..." ชุมพลนึกได้ "อ๋อ โน้นเลย โซนบีโน้นเลยชัย"
"โซนบี"
"ใช่ๆๆ"
"โอเค ขอบคุณมากนะครับคุณชุมพล...โซนบีนะครับ" ชัยวิ่งออกไป
ชุมพลหันไปสั่งพนักงานรองเท้าต่อ โดยไม่สนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"เดี๋ยวคุณไปเคลียร์ตรงโน้นทีนะ"
พนักงานขายรองเท้าเดินออกไป
ชุมพลหัวเราะสะใจที่ธนัทติดอยู่ในลิฟท์
ชัยวิ่งมาที่หน้าลิฟท์อย่างกังวลใจและลองกดลิฟท์
"เห้ย ปกตินี่หว่า...อ้าว"
พนักงานวิ่งเข้ามา
"คุณชัยคะคุณชัย คุณธนัทติดอยู่ที่ลิฟท์โซนซีกำลังวุ่นเลยค่ะ"
"โอ้ย...ไป " ชัยหงุดหงิดวิ่งออกไป
ที่แคสติ้ง แคนรอวีนาอย่างใจจดใจจ่อ
ประสานงานเข้ามาตาม
"คุณวีนาเชิญด้านในค่ะ"
แคนหันไปบอก "เดี๋ยวสักครู่นะครับ"
ประสานงานพยักหน้ารับทราบ
ติดอยู่ในลิฟท์ อาการไม่ค่อยดี เพราะขาดอากาศหายใจอย่างมาก และนึกถึงภาพที่ตัวเองเคยติดอยู่ในลิฟท์เมื่อสมัยก่อน
ภาพอดีต ธนัทเข้ามาที่ตึกร้างแห่งหนึ่ง เขาเจอชายใส่ชุดดับเพลิง ธนัทจึงเรียก
"คุณ" ธนัทเดินเข้าไป
ในความเลือนรางนั้นทำให้ธนัทเหมือนจำได้ว่ามีคนมาช่วย ธนัทเห็นพ่อวีนาหันมามองเขาอย่างห่วงๆ ก่อนหมดสติไป ประตูลิฟต์เปิดออก
ธนัทนอนตัวอ่อนหมดสติอยู่ที่พื้น ชัยรีบเข้าไปประคองออกมา
ชัยเข้ามาปลุกธนัทในลิฟท์
"ท่านประธาน ท่านประธาน"
ธนัทหายใจหอบ/ไอ
ชัยหันไปสั่งยาม
"ช่วยเอาท่านประธานออกจากลิฟท์ก่อน...เร็ว"
มีเสียงโทรศัพท์เข้า ชัยรับสาย
"ครับคุณวีนา...ผมอยู่กับท่านประธานครับ...นี่กำลังจะพาท่านประธานไปโรงพยาบาลครับ...เจอกันที่นั่นเลยนะครับคุณวีนาครับ"
ภายในโรงพยาบาล วีนารีบวิ่งมาหาธนัท
"คุณ...คุณ" วีนาร้องไห้ "คุณ คุณฟื้นเถอะ ยังไงก็ได้ ยังไงก็ได้ ฉันยอมแลกทุกอย่าง คุณฟื้นเถอะ"
ธนัทเริ่มรู้สึกตัว มองไปรอบๆ ห้อง เห็นวีนาร้องไห้อยู่
วีนาเห็นว่าธนัทฟิ้นแล้ว
"ฉันขอโทษนะ...ฉันขอโทษ"
ธนัทยิ้ม "ไม่เป็นไร" ก่อนนึกได้ "แล้วออดิชั่นคุณอะ"
"ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไร ฉันทำไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่รู้ว่าคุณโอเคมั้ย"
"ไม่ๆๆๆ" ธนัทพยายามลุกจากเตียง
"คุณ คุณ คุณ ไม่ได้" วีนาห้ามไม่ให้ธนัทลุก "ไม่ได้คุณจะไปไหน"
"อ้าว ก็ผมสัญญาแล้วไงว่าผมจะไม่ทำให้ความฝันของคุณพังอะ...ไม่ได้" ธนัทลุกจากเตียง
"ไม่ๆ คุณ" วีนากอดธนัทไว้ "คุณก็พังไม่ได้นะ คุณสำคัญกับฉันมากนะ"
ธนัทกอดตอบ "คุณ"
ธนัทวีนาเอาหน้าผากชนกัน
"ผมไหว...นะ...ผมไหวจริงๆ"
พนักงานที่ดูแลงานออดิชั่นกำลังเคลียร์สถานที่ เพราะไม่มีคนมาออดิชั่นแล้ว
แคนมองอย่างเศร้าใจ
ธนัทและวีนารีบวิ่งเข้ามาเพราะกลัวว่าจะไม่ทัน
"บอสคะ"
แคนมองวีนา และ มองธนัทที่มาในสภาพที่เห็นก็รู้ว่ายังไม่โอเค ก่อนถอนหายใจ
โต้งเข้ามา
"บอสครับเดี๋ยวเราเก็บของ ... ไปไหนกันมา ฉันก็พอรู้นะว่าแกสองคนกำลังคบกันอยู่ แต่แกทิ้งพวกเรา ไปหามันอะ"
"พี่โต้ง"
"เพราะอะไรอะ...เพราะเป็นห่วงมันหรอ...แล้วพวกเราล่ะ แกไม่ห่วงหรือไง...ซ้อมกันแทบตายเพื่อแก เพื่อโรงเรียนอะ มันไม่สำคัญกับแกเลยใช่มั้ย"
"โต้ง เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ ว่าเราจะทำน้องสาวคนเดียวของเราอย่างเต็มที่ ที่เหลือเนี่ย เขาจะทำหรือไม่ทำ ให้เขาเลือกของเขาเอง" แคนเดินออกไป
โต้งเดินตามแคนออกไป
วีนี้องไห้ เรียก "พี่โต้ง"
แคนกลับมาที่โรงเรียนสอนสตั๊นท์ พลางคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ตอนเย็น วีนานั่งเศร้าในบ้าน มุกเอาน้ำมาให้
มุกยื่นน้ำให้ "อ่ะ" ก่อนนั่งลง "มันก็ต้องมีโอกาสหน้าละเว้ย แก"
วีนาถอนหายใจ
"ฉันรู้สึกผิดว่ะแก รู้สึกผิดกับพี่ๆ ที่โรงเรียน บอส ธนัท ฉันไม่ทันคิดเลยจริงๆ อะ ทั้งๆ ที่ ฉันได้กลับมาเป็นฉันตอนนั้นแล้วอะ...แต่ แต่ฉันก็ไม่ได้ทำ"
"ใจเย็นๆ เว้ยแก"
"เหมือนแบบความฝันมันลอยมาใกล้มากๆ แล้วอะแก แต่จับไม่ได้" วีนาว่า
"แต่มันก็ยังอยู่ป่ะวะ มันยังคงลอยไป ลอยมา ถ้าเรามีฝัน มันก็ต้องยังอยู่เว้ย นี่ของแกยังดีนะ มันลอยลงมาต่ำๆ" มุกชี้ที่ตัวเอง "นี่...ฉันนี่ โน้นค่ะ อยู่บนโน้นอยู่ลยค่ะแก"
"แกฝันว่าอะไรวะ"
"ฉันเนี่ยอยากเปิดร้านกาแฟเว้ย และตั้งใจไว้แล้วนะจะเป็นแม่งให้หมดเลย คนชงกาแฟ พนักงานต้อนรับ คนทำความสะอาด แคชเชียร์ เป็นแม่งให้หมดเลย จะได้ไม่ต้องโดนไล่ออกอีก"
วีนามองมุกอย่างเข้าใจ
ธนัทนั่งอยู่ที่เก้าอี้ เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เรย์ที่รู้เรื่องก็รีบมาหาธนัทด้วยความเป็นห่วง
"พี่โอเคนะ"
"ก็โอเคอยู่ ไม่ได้เป็นอะไรมาก"
"พี่คิดยังไงลงลิฟท์วะ"
"เห้ย...พี่ขอถามอะไรอย่างหน่อยดิ"
"อืม"
"ไอ้อุบัติเหตุที่ทำให้ฉันเป็นอย่างงี้ มัน...มันเป็นเพราะฉันติดอยู่ในลิฟท์ใช่มั้ย"
เรย์ถอนหายใจ "ใช่ พี่ติดอยู่ในลิฟท์นานมากกว่าจะออกมาได้ มันก็เลยอาจจะทำให้พี่แบบกลัวที่แคบ เหมือนอย่าง...เห้ย ที่พี่ถามเนี่ย...พี่จำได้หรอ"
"คือ มันก็ไม่ได้ขนาดนั้น แต่มัน เห็นเป็นภาพลางๆ ยังไงก็ไม่รู้ คือมันเหมือนจู่ๆ พี่จำใครสักคนขึ้นมาได้ คนตัวสูงๆ เห็นตึกอะไรสักอย่าง ตึกออฟฟิศป่ะวะ แต่ๆ เขาเหมือนใส่ยูนิฟอร์มอยู่อะ พี่ก็เลยเดาว่า เขาน่าจะเป็นคนที่ช่วยพี่ไว้ ... แต่หลังจากนั้นพี่ก็จำอะไรไม่ได้อีกล่ะ"
"จริงๆ แล้ว ตอนที่เกิดอุบัติเหตุพี่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกนะ...แต่มันคือหลังจากอุบัติเหตุต่างหาก"
โทรศัพท์เรย์สายเข้า
"แปปหนึ่งพี่" เรย์รับสาย "ฮัลโหล มีอะไรพี่"
โหน่งโทรมา
"ไอเรย์ มึงรีบดูคลิปที่กูส่งไปให้เดี๋ยวนี้เลย เรื่องใหญ่แล้วเนี่ย"
"อ่ะๆ โอเคๆๆ"
เรย์เปิดดูคลิปที่โหน่งส่งมาให้
นักข่าว 1 บอกว่า
"กำลังเป็นที่ฮือฮาอย่างมากเลยนะคะ ในโลกโซเชียล หลังจากที่มีชาวเน็ตคนหนึ่งเนี่ย ได้ปล่อยคลิปติดๆกับการปล่อยซิงเกิ้ลที่สองของนักร้องยอดนิยมคนหนึ่ง"
นักข่าว 2 "ค่ะ"
"ลองฟังกันดูว่าชอบหรือไม่ชอบยังไง ลองติชมกันมาทางคอมเม้นได้นะครับ" เขาพูดก่อนเล่นเพลง
นักข่าว 1 บอก "เขาบอกว่าคลิปนี้ถูกปล่อยก่อนตัวเพลงพักหนึ่งนะคะ แล้วชาวเน็ตเองพากันสงสัยกันไปต่างๆ นานาเลยว่า นักร้องชื่อดังคนนี้นะคะ แอบไปเอาทำนองเพลงของใครมาหรือเปล่า"
"เขาบอกว่ามีอักษรย่อ รอ เรือ ค่ะ"
"รอ เรือ หรอคะ"
"ค่ะ รู้มั้ยคะ"
เรย์กลุ้มใจ
เรย์โทรหาโหน่งหลังดูคลิปแล้ว
"เออ เป็นไง"
"พี่โหน่ง พี่ไปหามาเลยนะว่าเป็นใคร...เออๆ แล้วรีบไปเจอที่บ้านเลย"
"โอเคๆๆ เออ" โหน่งเดินออกไป
เรย์วางสายจากโหน่ง ธนัทกำลังจะพูดต่อ
"ทุกอย่าง"
เรย์ตัดบท
"ไปก่อนนะพี่"
"เห้ย"
ในออฟฟิศไอด้า
ไอด้าอึ้งๆ ก่อนหันมาถามโอ๊ะ ที่ก็ดูงงๆ อยู่
"พี่แป้ง นี่มีใครทำเพลงหลุดหรือเปล่า ไอด้ามั่นใจว่าพี่เรย์ไม่มีทางก็อปเพลงใครแน่ๆ"
"หรือเป็นไอ้นักศึกษาฝึกงานอะ"
น้องฝึกงานนั่งหน้าซีด กำลังดูคลิปที่หลุดออกไป
"คนในคลิปเนี่ย พี่ชายแกป่ะ" แป้งถาม
"ใช่ค่ะ"
ไอด้ายิ้มเจื่อน เซ็ง
"คือ...หนูไม่รู้จริงๆ ค่ะพี่ ว่าพี่ชายหนูเป็นคนอัดคลิปนี้ หนูก็เพิ่งเห็นคลิปนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกันค่ะ...คือจริงๆ แล้วพี่ชายหนูเขาเป็นนักดนตรีกลางคืนนะคะ เขา Cover ไปเรื่อย"
แป้งโมโห "อันนั้นนะเข้าใจเว้ย แต่เพลงมันยังไม่ได้ปล่อย แล้วพี่ชายแกเอามา Cover อย่างนี้ เจ้าของเขาก็เสียหายดิวะ"
"และที่สำคัญนะ เจ้าของเพลงเข้าเป็นลูกค้าของออฟฟิศเราด้วย" ไอด้าว่า
"ใช่ แกไปเรียกพี่ชายแกมาเคลียร์เลยดีกว่า"
"ค่ะ"
แป้งหันไปคุยกับไอด้า "ไอด้า เอาไงดีอะ"
ไอด้าไม่รู้จะทำยังไงต่อไป
เรย์ เดินงุ่นง่านโทรหาเพื่อนชาวเกาหลี ไม่ได้
"ยังไง"
"ติดต่อไม่ได้เลยวะพี่ ไม่มีสัญญาณเลยอะ"
โหน่งถอนหายใจ เซ็งเหมือนกัน "e-mail e-mail เราใช้ e-mail เป็นหลักฐานได้...เออ"
"e-mail ผมลบไปแล้วพี่ คือพอผมโหลดเพลงเข้าเครื่องผม ผมก็ลบไปเลยวะพี่"
"ไอ้เรย์ นี่มึงลบ e-mail มึงบ้าป่ะเนี่ย ทุกวันนี้ใครเขาลบ e-mail กัน...โอ้โห แล้วสถานการณ์แบบนี้ แม่งต้องรีบเคลียร์อย่างรุนแรงอะ"
"เอาอย่างงี้มั้ยพี่ รออีกสักสองสามวันพี่ รอให้ผมติดต่อเขาให้ได้ก่อนล่ะกัน โอเคป่ะ"
"มึงจะติดต่อเขา แต่ชื่อเขายังไม่รู้เลย มึงมีแค่เบอร์โทรกับ e-mail" โหน่งเซ็ง "โอ้ย ตายแล้วเรย์"
เรย์ที่นั่งอึ้งๆ งงๆ ก่อนที่ไลน์จะดังขึ้น
เรย์เปิดอ่านข้อความจากไอด้า "พี่เรย์ มีเรื่องด่วนอยากเจอ"
เย็นต่อเนื่องมา เรย์เข้ามาหาไอด้า
"เป็นยังไงบ้าง"
"ก็ พี่ก็พยายามติดต่อเพื่อนพี่อยู่นะ...เป็นห่วงหรอ"
"ก็..."
"ไอด้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ...เมโลดี้นี้เนี่ยเป็นของเพื่อนพี่จริงๆ พี่แค่ยังติดต่อเขาไม่ได้เฉยๆ แล้วตอนนี้พี่กับพี่โหน่ง พยายามหาอยู่ว่ามันหลุดจากตรงไหนอะ"
"จากไอด้าเอง...คือ"
เรย์นิ่งถาม "นี่คือสิ่งที่ด้าอยากเห็นใช่มั้ย"
"พี่ว่ายังไงนะคะ"
"ไอด้าเคยบอกพี่ว่า ไอด้าอยากเห็นพี่อับอาย อยากเห็นพี่เวลาเดินไปไหนมาไหนมีแต่คนนินทา อันนี้คือสิ่งที่ไอด้าอยากเห็นใช่มั้ย"
ไอด้าเงียบ/ไม่ตอบ
"ไอด้าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะ"
"คือ ไม่มีใครตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น"
เรย์โมโห "ไอด้าพอ ไอด้าอยากเห็นพี่พังใช่ป่ะ"
"พี่เรย์"
"พี่พังแล้วนี่ไง" เรย์เดินออกไป
ชัยค้นเอกสารในห้องประชุม จะเอาไปให้ให้ธนัท เงยหน้ามาเจอชุมพล
"สวัสดีครับคุณชุมพล"
"สวัสดี" ชุมพลเดินมาหา "ชัย คุณธนัทเป็นยังไงบ้าง"
"อ๋อ...ก็...ยังดีครับที่เราช่วยเอาไว้ทัน เพราะถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวเนี่ย คุณธนัทเขาอาจจะเสียชีวิตได้นะครับ"
"ขนาดนั้นเลยหรอ"
ชัยคิด "ผมคิดว่าคุณชุมพลต้องการให้เป็นแบบนั้นซะอีกนะครับ"
"ชัย จะพูดอะไร ระวังด้วย"
"เป็นเรื่องเผอิญว่ากล้องวงจรปิดของห้างของเราเนี่ย จับภาพได้พอดีเลย ว่าคุณชุมพลน่ะ อยู่หน้าลิฟท์ที่คุณธนัทเขาเดินเข้าไป ที่โซนซีครับ"
ชุมพลตกใจ
"โซนซีนะครับ โซนสีฟ้าๆ...งั้นหมายความว่ารู้อะไรมั้ยครับ มันหมายความว่าคุณชุมพล ตั้งใจ บอกให้ผมไปผิดทางไงครับ"
ชุมพลรีบแก้ตัว "เอ่อ คือไม่นะชัย คือวันนั้นเนี่ยเผอิญผมน่ะตกใจมากเลย"
ชัยหัวเราะ
"แล้วผมก็พยายามที่จะ"
"ไม่เป็นไรครับ...อีกสักพักเนี่ย คุณชุมพลน่าจะได้มีโอกาสอธิบายเรื่องนี้ให้กับทุกคน ครับผม" ชัยว่า
ธนัทประมาณพักฟื้นอยู่บ้าน ครุ่นคิดถึงอุบัติเหตุที่เคยผ่านมาของเขา โดยพยายามโฟกัสไปที่ชายคนที่ช่วยเขาในลิฟต์
ชายในชุดดับเพลิง กำลังพยายามเปิดประตูลิฟต์เข้ามาช่วยเขา เสียงตะโกนแว่วๆ อดทนไว้
เสียงชัยดังเข้ามา
"ท่านประธานครับมีเอกสารต้องเซ็นต์ด่วนนะครับ" ชัยยื่นเอกสารให้
ธนัทรับเอกสารมาเซ็นต์ "นี่ ติดต่อผู้กำกับคนนั้นได้ยัง"
"ติดต่อได้แล้วครับ เขากำลังเดินทางกลับบ้านที่แอลเอครับ"
"เหรอ"
"แต่โชคดีอยู่อย่างครับ เขาต้องแวะทรานสิสเครื่องอยู่ที่สิงคโปร์ครับ"
"เหรอ...แล้วเขาว่าไงอะ"
"เขายังไม่รับปากอะไรเลยอะครับ"
"บอกเขาเรื่องออดิชั่นยัง"
"ข้อมูลทั้งหมดเนี่ย ผมบอกเขาแล้ว แต่เขาบอกว่าขอคิดดูก่อนครับ"
ธนัทคิดสักพัก "โอเคๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง"
"โอเคครับ"
ธนัทครุ่นคิด
ที่โรงเรียนสอนสตั๊นท์ บรรยากาศตึงๆ โต้งยังโกรธๆอยู่ แคนก็ดูเงียบๆ สตั๊นท์ที่เหลือก็จ๋อยๆ
"ช่วงนี้ก็ให้ทุกคนดูแลร่างกายของตัวเองไปก่อนแล้วกัน" แคนบอก
วีนาเดินเข้าโรงยิมมาอย่างรู้สึกผิดต่อทุกคน
วีนาหยุดยืนมองไปรอบ ๆก่อนตัดสินใจพูดดังๆ ยกมือไหว้ "พี่ๆ วีนาขอโทษนะคะ"
แคนบอก
"เรื่องมันแล้วไปแล้ว ก็ช่างมันเถอะวีนา ถือว่าเป็นการพัฒนาตัวเองต่อไป มันคงไม่ทันแล้วแหล่ะ เก่ง แต่ก็ไม่รู้จะเอาไปโชว์ใคร" แคนเดินออกไป
ทีมงานสตั๊นท์บอก
"บอสน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก โน่นๆ ไอ้โต้งโน่น"
วีนาเดินไปหาโต้ง "พี่โต้ง...พี่โต้ง อย่าโกรธดิ"
"ฉันไม่ได้โกรธ"
"ไม่โกรธก็หันมาดิ"
โต้งหันหนี
"พี่โต้ง" วีนาซบหลังโต้ง "อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ"
โต้งชำเลืองหันมามอง
วีนาร้องไห้บอก "ขอโทษ"
ทีมงานสตั๊นท์บอก
"โอ้ย ไอ้โต้ง โตเป็นวัวเป็นควายแล้ว น้องเขาก็ขอโทษแล้ว มึงจะมัวงอนแบบเด็กๆได้เหรอ"
"ไม่ได้งอนเว้ย กูก็แค่เสียดายโอกาสเฉยๆ มันไม่ได้มีบ่อยๆ นะโอกาสเนี่ย มึงเข้าใจกูป่ะเนี่ยวีนา"
วีนาพยักหน้า "เข้าใจดิพี่"
จู่ๆ ธนัทก็เข้ามา บอก
"ซึ่งโอกาสนั้นจะมาถึงในวันพรุ่งนี้"
ทุกคนหันขวับ วีนาดูตื่นเต้น
วีนาตกใจ "ห๊ะ"
คืนเดียวกัน คุณแขนั่งอยู่กับนักสิบ
"นี่คือข้อมูลทั้งหมดครับ"
คุณแขรับมา "ขอบใจจ๊ะ"
"งั้นผมขอตัวกลับก่อนครับ" นักสืบยกมือไหว้ลา "สวัสดีครับ"
"จ๊ะ"
นักสืบลุกออกไป
คุณแขรับมาเปิด ภาพวีนาตอนเด็ก / สมัยเรียน / ใบสมัคร / ประวัติ นั่นนี่ ก่อนจะเห็นรูปพ่อกับวีนา แล้วเห็นใบมรณะบัตร ในประวัติ ระบุการตาย เสียชีวิตในหน้าที่ รายละเอียด ช่วยคนจากการระเบิดของตึกเมื่อ 7 ปีก่อน มีภาพประกอบ คุณแข มองนิ่งก่อนจะเริ่มหน้าเสีย มือสั่นๆ เธอเพ่งมองรูปพ่อของวีนา ก่อนจะหายใจหอบหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม
คืนเดียวกัน ในร้านหมูกระทะ แก้วสองใบชนกัน เป็นมุกกับวีนา
"เย้...นี่แก ฉันดีใจกับแกด้วยนะเว้ย พรุ่งนี้เนี่ย ออดิชั่นแล้ว อย่าลืมนะต้องทำให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุด ฉันว่าถ้าแกได้นะ แกต้องได้เป็นดาราดังแน่ๆ" มุกว่า
"ดาราดัง"
"อื้อ"
"ทำไมอะ"
"แกอะนะ สวยก็สวย เก่งก็เก่ง และที่สำคัญขาดไม่ได้เลยคือแกเป็นเพื่อนฉันเว้ย...นี่ แต่ว่า ฉันมีเรื่องจะบอกแกวะ ฉันคงอดไปเชียร์แกนะ ฉันต้องเดินทางเช้ามืดอะ"
วีนาเสียงออดอ้อน "โอ้ย ไปนานมั้ยอะ"
"ไม่นานหรอกหน่า ก็คงต้องกลับไปตั้งหลักแล้วก็นอนกอดแม่สักสองสามเดือน...เห้ยแต่ว่าเดี๋ยวจะรีบกลับมาสู้ใหม่เว้ย แกอะต้องทำให้เต็มที่นะ นี่มันเป็นหน้าเป็นตาให้กับประเทศเราเลยนะเว้ย สู้ๆ"
"เออนะ"
"ไป"
"สู้ตาย"
"สู้ค่ะ" ก่อนชนแก้ว "ชนอีกรอบ"
"มา"
สองสาวกินเลี้ยงส่งกันอย่างสนุกสนาน...
ณ โรงเรียนสตั๊นท์ วีนา แคน โต้ง ยืนรอในท่าที่เตรียมพร้อมกลางโรงยิม วีนาดูตื่นเต้น แคนตบไหล่เบาๆให้กำลังใจ
ธนัทพาผู้กำกับ มาแนะนำตัวกับแคนและวีนา ผู้กำกับพยักหน้า ก่อนทำท่าประมาณว่าเริ่มได้
ธนัทกับผู้กำกับสนทนาเป็นภาษาอังกฤษ
"นี่คือคุณแคน"
"ยินดีที่ได้รู้จัก" แคนบอก
"และนั่นคุณวีนาครับ"
"Hello nice to meet you" ก่อนหันไปคุยกับธนัท "เริ่มออดิชั่นเลยมั้ย"
ธนัทถามแคน "พร้อมมั้ย"
แคนพยักหน้าว่าพร้อม
ธนัทเดินเข้าไปหาวีนา
"ผมเชื่อว่าคุณทำได้"
วีนาพยักหน้า
ธนัทให้กำลังใจวีนา วีนาเดินเข้าไปและกันกลับมากอดธนัทอีกครั้ง
"นี่ คุณทำได้"
ธนัทเดินงุ่นง่าน หน้าห้องลุ้นๆ ชัย ก็ดูลุ้นตามไปด้วย
"ยังไงดีครับเนี่ยท่านประธาน นี่มันจะสองชั่วโมงแล้วนะครับ"
ธนัทหน้าเครียด
ผ่านเวลา... ประตูโรงยิมเปิดออก ธนัทรีบมองเข้าไป
"เป็นไงบ้าง"
"ขอบคุณมาก ที่คุณพยายามทำให้ผมได้เจอกับเธอ เธอยอดมาก"
"Really" ธนัทหันไปทางวีนา "เขาบอกว่าคุณสุดยอดเลยอะ" แล้วหันไปพูดกับผู้กำกับ "แล้วจะยังไงต่อหรอครับ"
"ตอนนี้เธอเป็นคนโปรดเลยล่ะ แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะขอดู แอคชั่นในรถของเธอด้วย เพื่อประกอบการตัดสินใจคุณลองปรึกษากันดูนะ"
"โอเค เยี่ยมเลย ขอบคุณมากๆ ครับ"
ทีมงานเดินทางออกไป
"แปลว่าผ่านแล้วใช่มั้ยคะบอส" วีนาถาม
"สเต็ปแรกผ่านล่ะ แต่ก็ต้องรอดูสเต็ปต่อไป"
วีนาเดินไปหาธนัท เดินไปที่ทีมงานสตั๊นท์ด้วยความดีใจ
"ตอนนี้ผู้กำกับเขาบอกว่าชอบวีนามากที่สุด แต่เขาต้องการที่จะเห็นวีนาแอ็คชั่นมอเตอร์ไซค์ ซึ่งตรงนี้คุณจัดการได้ใช่มั้ย"
"ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะดูแลวีนาให้ดีที่สุด" แคนบอก
ธนัทดูกังวล "โอเคๆ ดูแลให้ดีที่สุดนะ"
ต่อมา ทุกคนกำลังเฉลิมฉลองกับความสำเร็จ
ธนัทเปิดขวดแชมเปญฉลอง
ทุกคนดีใจ
"เย้ๆ"
ธนัทเทแชมเปญให้กับทีมสตั๊นท์
"สุดยอดเลย" โต้งว่า
ธนัทเทแชมเปญหก
ทีมสตั๊นท์บอก
"เอาแก้วไป"
"อ้าว ทำไมอะ"
"เออ รับไว้เหอะหน่า...ของผมนะ"
สลับจากแก้วแชมเปญเป็นขวดแชมเปญ
"อ้าว ยังไงกันอะ"
ทีมสตั๊นท์บอก
"บอสครับ ไป"
"ไปครับบอส" โต้งว่า
ทีมงานคนอื่นๆ ออกไป เหลือแต่ธนัทกับวีนา
ธนัทยื่นแก้วแชมเปญให้วีนา
"ท้องฟ้ามันแปลกๆ แบบนี้มาหลายวันแล้วเนอะ" วีนาว่า
"อืม ไอ้วันที่ลิฟท์ค้าง เขาก็บอกว่าเป็นเพราะไอ้กลุ่มเมฆเนี่ย" ธนัทเงียบสักพัก "อันนี้ไม่ได้เป็นเพราะกลุ่มเมฆแน่นอน อันนี้ฝีมือล้วนๆ" ธนัทหัวเราะ "ขอแสดงความยินดีกับว่าที่ นักแสดงสาวระดับอินเตอร์นะครับ" ทั้งคู่ชนแก้วกัน
"ยังหรอกหน่า แค่เกือบๆ" ธนัทหัวเราะ
"นี่แต่เขาชมคุณตลอดเลยนะ ผมว่ามีสิทธิ์อะ"
"นี่ ขอบคุณนะ ทีทำเพื่อฉันขนาดนี้"
"ไม่เป็นไรหรอก..ป่ะ ไปฉลองกันดีกว่า"
"นี่คุณ ฉันอยากไปหาพ่อก่อนอะ ถ้าเอาข่าวดีนี้ไปบอกพ่อนะ พ่อต้องดีใจมากๆ แน่"
"ไปด้วยสิ"
วีนาอึ้ง "จริงอะ"
"อื้อ ก็รักลูกสาวเขาไปตั้งเยอะแล้ว ยังไม่มีโอกาสไปบอกเลย"
ธนัททำท่าจะจูบวีนา
"แต่พ่อฉันดุนะ ทำแบบนี้บ่อยๆ ระวัง"
ธนัทจูบวีนาพลางหัวเราะ
"คุณ คุณเนี่ยนะ" วีนาตีธนัทเบาๆ
ที่หน้าศพพ่อวีนา ดอกไม้ช่อหนึ่งวางลง
คุณแขยืนหน้าซีดอยู่ที่หน้าศพพ่อวีนา หน้าตาทั้งเศร้าทั้งรู้สึกผิดทั้งโกรธ
"มันเป็นชะตากรรมที่ตลกมากเลยนะ ทำไมฉันไม่เอะใจเลยสักนิดหนึ่ง คุณมีลูกสาว ฉันมีลูกชาย คุณต้องตายเพราะมาช่วยชีวิตลูกชายฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณคุณมาตลอดเจ็ดปีเต็ม ฉันยอกชดใช้ให้คุณได้ทุดอย่าง เงินทองเท่าไหร่ก็ได้ แต่ไม่ใช่ด้วยการที่จะให้ลูกชายฉันไปดูแลลูกสาวคุณ ฉันไม่มีวันยอม"
คุณแขยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยกมือไหว้ศพพ่อวีนาหนึ่งที เธอหันหลังกลับแล้วชะงัก
"แม่" ธนัทเรียก
"ฉันเคยสงสัยมาตลอดว่าดอกไม้นั่นเป็นของใคร ไม่คิดว่าจะเป็นคุณ ที่เอามาไหว้พ่อฉัน"
"แม่มาทำอะไรที่นี่อะ"
"อุบัติเหตุวันนั้น ที่ลูกรอดชีวิตมาได้เพราะพนักงานดับเพลิงคนหนึ่ง"
ประโยคนั้นของคุณแข ทำให้ทั้งวีนาและธนัทถึงกับช็อก !
"ตอนนั้นน่ะ ทุกคนถอดใจกันหมดแล้ว ไม่มีใครกล้าเสี่ยงไปช่วยลูก"
7 ปีที่แล้ว บรรยากาศหน้าตึกวุ่นวาย เสียงเอะอะ ควันคลุ้งจนแทบมองไม่เห็น
พ่อวีนาและพนักงานดับเพลิงลงมาด้านล่าง
หัวหน้าดับเพลิงถาม
"เป็นไง ข้างในเคลียร์หมดหรือยัง"
พ่อวีนาพยักหน้า
"เคลียร์แล้วครับ เหลือแต่พื้นที่ที่อันตราย เข้าไม่ได้แล้วครับ"
คุณแข กำลังกรีดร้อง จะฝ่าคนเข้าไป พนักงานดับเพลิงคนอื่นๆ ห้ามไว้
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ลูกฉันติดอยู่ในนั้น"
หัวหน้าดับเพลิงบอก
"คุณถอยออกไปก่อน มันอันตรายเกินไป"
พ่อวีนาเดินเข้าไปห้ามอีกคน
"เข้าไม่ได้นะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะไปช่วยลูกของฉันเอง" คุณแขพยายามจะเข้าไป "ช่วยสิ ช่วยด้วย" คุณแขร้องไห้ยกมือไหว้ "ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วยนะคะ ช่วยลูกฉันหน่อยสิคะ" ก่อนจะทรุดลงนั่ง "ฉันมีลูกอยู่คนเดียว ฉันมีลูกอยู่คนเดียว ช่วยหน่อยนะคะ ฉันมีลูกอยู่คนเดียว ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"
"เอายังไงดีครับหัวหน้า"
"เข้าไปไม่ได้เด็ดขาด เพราะตึกมันกำลังจะถล่ม จะเข้าไปได้ยังไงล่ะ"
คุณแขกรี๊ดร้อง ร้องไห้
หัวหน้าดับเพลิงบอก
"คุณใจเย็นๆ ใจเย็นๆ"
"ฉันไปเอง ฉันไปเอง" คุณแขคร่ำครวญ
พ่อวีนาไม่สนใจ เดินเข้าไปในตึก
"คุณ ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ นะครับ"
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ธนัท ธนัท ธนัท ธนัทลูก" คุณแขร้องไห้
พ่อวีนาเตรียมขึ้นไปด้านบน
"ฉันเคยสงสัยว่าเธอสองคนมาเจอกันได้ยังไง คนอย่างธนัท จะมาเจอคนอย่างเธอ"
"ทำไมแม่ไม่เคยเล่าให้ฟังเลยอะ"
"ลูกรู้ ลูกพยายามที่จะไปไหว้ศพเขา แล้วลูกก็หมดสติไป"
อดีต งานศพพ่อวีนา
"หรือว่าลูกอยากจะไปไหว้เขาก่อนมั้ย"
"ไหว้ใครอะแม่"
คุณแขเงียบ/ไม่ตอบ
ธนัทมีอาการปวดหัว จนล้มลงไป
"โอ้ย ลูก ลูกเป็นอะไร...ธนัท...ธนัท"
ที่ไหว้ศพ คุณแขบอก
"แม่ก็ไม่รู้นะว่าเป็นเพราะอะไร พอลูกฟื้นขึ้นมาแล้วลูกก็จำอะไรไม่ได้เลย ทุกคนก็เลยคิดว่า มันเป็นการดีแล้ว ที่ลูกลืมได้ทุกสิ่งทุกอย่าง" คุณแขเดินออกไป
ธนัทตกใจและสับสน
"คุณ วีนา นี่ฟังผมก่อน"
วีนาสะบัดมือธนัทออก
"ลืมหรอ...ลืมหรอ นั่น นั่นมันพ่อฉันนะคุณ"
"ผมรู้"
"ลืม ลืม"
ธนัทพยายามให้วีนาใจเย็น
"เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อนนะ คุณ คุณฟังผมก่อน" ธนัทเข้าไปจับวีนา
วีนาสะบัดไม่ยอมให้จับ
"ไม่" วีนาตะคอก สะบัดมือออก
"คุณฟังผมก่อน"
"คุณ คุณ"
ธนัทดึงวีนาเข้ามากอด "ฟังผมก่อน"
"อย่า อย่า" วีนาไม่ยอมให้กอด
"ไม่ๆ..อย่าเพิ่งๆ"
"ขอโทษนะ ที่ฉันเคยบอกว่าฉันจะสู้ไปกับคุณ มันต้องไม่ใช่กับคนที่ทำให้พ่อฉันตาย"
"ใจเย็นๆ" ธนัทพยามเข้าใกล้ "เดี๋ยวก่อนนะ" ก่อนพยามเข้าใกล้
วีนาถอยห่าง "นี่อย่า อย่า" วีนาร้องไห้
"ผมขอร้อง"
วีนาห้ามไม่ให้ธนัทเข้ามา วิ่งหนีออกไป
ต่อมา วีนาเดินโซเซเข้าบ้าน ในสภาพเหม่อลอย ก่อนจะทรุดตัวลงอย่างหมดแรง
วีนามองไปรอบๆ เห็นห้องที่ธนัทมาแต่งไว้ ข้าวของ กระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้า จนไปจบที่รูปพ่อ ในกรอบใบใหม่ มีรอยยับ จากการที่คุณแขมาอาละวาด
ธนัท ไม่ยอมไปไหน เขารู้สึกปวดร้าวกับชะตากรรมระหว่างเขากับวีนาจนไม่สามารถทำอะไรได้อีก เขานั่งร้องไห้ อยู่ที่หลุมศพพ่อของวีนา
ภายในบ้าน วีนาตัดใจลุกขึ้น ค่อยๆฉีก พัง ทำลาย ข้าวของที่ธนัท ให้เธอมา ทีละอย่างช้าๆ
ธนัทยังไม่ยอมไปไหน เดินไปเดินมาหน้าหลุมศพพ่อของวีนา
วีนาหยิบกรอบรูปขึ้นมาแล้วก็ร้องไห้
ธนัทเข้าไปจับรูปหน้าศพพ่อวีนา
"ทำไม ทำไมมันเป็นแบบนี้"
วีนานั่งร้องไห้พึมพำอยู่ภายในห้อง
"ขอโทษ หนูขอโทษนะคะ"
ธนัทยังคงนั่งเศร้าอยู่ที่หนเหลุมศพของพ่อวีนา
เช้ารุ่งขึ้น ภายในบ้าน เรย์ฝากข้อความ ไว้ที่เครื่องของชายชาวเกาหลี มีโหน่งยืนมองลุ้นๆ
เรย์ส่งเสียงเป็นภาษาอังกฤษ
"โหล ถ้าคุณได้รับข้อความนี้ ช่วยติดต่อกลับผมด่วนเลย ขอบคุณมาก ไลน์ไปก็ไม่อ่านเลยอ่ะ ไม่รู้ไปไหน"
โหน่งมองเรย์อย่างสงสาร
"กระแสเป็นยังไงบ้างพี่" เรย์ถาม
"ก็ แย่วะ ชาวเน็ตแม่งจวกยับเลยอะ มึงก็รู้ๆ อยู่อะ ตอนนี้แม่ง เรื่องแม่งบานปลายไปแล้ว ทีนี้ก็ขุดเรื่องเก่ามาด่ากันให้สนุกปากเลย" โหน่งพูดพลางถอนหายใจ
เรย์ถอนหายใจเช่นกัน
"อีกสองวัน แถลงข่าวแล้วกัน คือตอนนี้มันจะเป็นเพลงใคร ติดอะไรไม่ได้ยังไง ก็...ก็ต้องแถลงข่าวอะ เชื่อกู"
เรย์หลับตาลงเหนื่อยๆ พยักหน้า
วีนามาที่โรงยิมแต่เช้า พร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบหนึ่ง ในสภาพอิดโรย แววตาไร้ความรู้สึกใดๆ และเริ่มกิจวัตรการซ้อมเหมือนทุกๆวัน
ภาพตัวเองกับธนัท ในโรงยิมต่างๆ จนวีนาทนไม่ได้
"นี่นะ แชมพู ผมชอบที่ผมของคุณมีกลิ่นแชมพู แต่ผมไม่ชอบกลิ่นแชมพูของคุณที่ใช้อยู่"
กลางวัน วีนาเดินช้าๆไปที่ไหว้ศพพ่อ เมื่อไปถึงก็ชะงัก เมื่อเห็นธนัท นั่งนิ่งอยู่ข้างๆที่ไหว้ศพพ่อ ในสภาพแย่ใส่ชุดเดิม วีนายืนนิ่งมองธนัทอย่างปวดร้าว ธนัทเงยหน้าขึ้นมองมาทางวีนาหน้าเศร้าๆ
"คุณรู้มั้ยว่า เมื่อคืนเนี้ย ผมคุยกับพ่อคุณทั้งคืนเลย ผมเล่าให้เขาฟังว่า ทุกวันนี้ ลูกสาวเขาเก่งขึ้นมากเลยอะ" ธนัทหัวเราะ "ถึงแม้ว่าบางทีก็จะทำตัวป่าเถื่อน ไม่พอใจอะไรก็เอะอะทุ่มอยู่นั่นแหล่ะ แต่ก็ต้องภูมิใจในตัวเขา เพราะว่า ไม่ว่าเขาจะตั้งใจทำอะไรอะ เขาจะสู้จนมันสำเร็จ และเขาก็" หัวเราะเจื่อน "เปลี่ยนโลกของผมทั้งใบเลย" เงียบสักพักก่อนบอกว่า "ทำให้ผมร้องไห้แทบตายอย่างกับเป็นเด็กอะ" "คุณหยุดความคิดแบบนั้น แล้วยอมรับความจริงดีกว่า ว่าเรื่องของเราสองคนว่ามันไม่มีวันเป็นไปได้ มันไม่ใช่เรื่องของรวยหรือจน ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ"
ธนัทจับมือวีนา "นี่คุณ อย่าพูดอย่างนั้นสิ อย่าพูดว่าเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีก"
"ถ้าฉันทำได้ ฉันก็ไม่อยากเจอคุณอีก"
ธนัทเอามือวีนามาหอม
วีนาลุกขึ้นและเดินจากไป
เช้าต่อมา วีนาเริ่มกิจวัตรการซ้อมเหมือนทุกๆวัน
บนถนนเส้นหนึ่ง ภาพการซ้อมขับรถของวีนา
ทีมงานกำลังประชุมเตรียมพร้อม
"ครับ มอเตอร์ไซค์ดันสีเหลืองเนี่ยเป็นของผู้ไล่ล่า ส่วนคันของสีเขียวเนี่ยจะเป็นของวีนา"
วีนายืนอยู่ที่ถนน
แคนกำกับ
"ก่อนเข้าเบนิเออร์เนี่ย จะมีสองคนยืนอยู่ตรงนี้ นั่นก็คือโอ๋กับจุ๊ก เมื่อมอเตอร์ไซค์วิ่งเข้ามา จะมาเบรินสไลด์ต้นไม้ต้นนี้ใช่มั้ย พอเบรินสไลด์เสร็จปุ๊บ รถจะมาจอดคู่กัน แล้วก็เบรินยาวเข้าไปอีกที เพื่อรอให้วีนาเนี่ย วิลลี่ออกไป"
วีนาขึ้นมอเตอร์ไซค์
ทีมสตั๊นท์บอก
"วีนา เราเซตยาง แก้ไขเรื่องโช็กให้เรียบร้อยล่ะ ตรวจสภาพเสร็จเรียบร้อย พร้อมลุยได้ครับ"
"โอเค เฟิร์ส ขอบใจมาก" โต้งเดินไป "เออ พี่ด้วงครับ กล้องเป็นยังไงบ้างพี่"
"ครับ พร้อมครับพี่"
โต้งพยักหน้า
"ขอบคุณมากครับพี่" โต้งเดินกลับเข้าไปคุยกับสตั๊นท์ "พร้อมมั้ย ... วีนา พร้อมมั้ย"
วีนาพยักหน้า
"บอสครับ ทุกอย่างพร้อมครับ"
"วีนาเดี๋ยวจะทวนคิวสั้นๆ ให้ฟังอีกทีนะ พอถึงเบนิเออร์เนี่ย เราจะเป็นเบรินสไสด์แล้วออกไป พอออกไปเสร็จให้จอดรถก่อน แล้วเบรินยาง พอเบรินยางเสร็จตรงนนี้เนี่ย วีนาต้องทำวิลลี่ แต่อย่าลืมนะ มันจะมีรถดริฟออกมา เพราะฉะนั้นเนี่ย พอเลยรถดริฟออกไปแล้ว ระวังอย่าออกซ้าย ให้ออกขวา วีนาจำไว้นะ อย่าออกซ้าย ให้ออกขวา โอเคนะ" แคนว่า
วีนาทำตามคิวที่แคนสั่ง วีนาออกรถ ไปตามถนน อย่างมั่นใจ
แล้วจู่ๆวีนาก็เห็นจักรยานคันหนึ่งโผล่พรวดมาจากข้างทางพุ่งตัดเข้าถนนมา
วีนาหักหลบไปชนท้ายบรรทุกเครนที่จอดอยู่
แคน ตกใจ ตะโกนลั่น รีบวื่งมาหาวีนาที่นอนจอมกองเลือดอยู่
อ่านต่อตอนที่ 19
