อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่16 : “ธนัท” บอก “เรย์” รู้สึกช้า เข้าใจช้า แต่หนักแน่น!

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่16 : “ธนัท” บอก “เรย์” รู้สึกช้า เข้าใจช้า แต่หนักแน่น!

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

ภายในห้องทำงาน

ชัยนั่งตรวจเอกสาร บอกมุก
"รอสักครู่นะครับ ใกล้เสร็จแล้ว"
"ค่ะ"
เสียงโทรศัพท์ดัง มุกรับสาย
"ฮัลโหลแก วีนาแกร้องไห้ทำไม"
วีนานั่งร้องไห้ในโรงเรียนสตั้น
"วีนาแกอยู่ไหน…วีนา เห้ย แกเป็นไรรึเปล่า แม่ท่านประธานมาอาละวาดอีกแล้วหรอ"
วีนาส่ายหน้า
"งั้นผมว่า เราเรียกท่านประธานมาดีกว่านะครับ" ชัยว่า
"อย่านะ"
"แก แกอยากได้อะไรเปล่า หิวเปล่า อยากได้อะไรก็บอกนะ"
"ฉันอยากเมาว่ะ"

เช้ารุ่งขึ้น ธนัทมองหน้าวีนาที่หลับอยู่ด้วยความเมาอย่างครุ่นคิด พลางนึกถึงคำพูดของคุณแข
"ถ้าแม่ยังเห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ในชีวิตของลูกอีก เราขาดกัน"
ธนัทถอนหายใจ ก่อนลุกไปเดินเล่นบริเวณนั้น ผ่านเวลา...
วีนาฟื้นขึ้นมา งงๆ ว่าอยู่ที่ไหน มองออกไปเห็นธนัทนั่งเหม่อๆ อยู่ วีนาปวดหัวเบาๆ ลุกไปหา
"ฉันมาอยู่กับคุณได้ไงเนี่ย" วีนาถาม
ธนัทมองเหล่ๆ "ก็เมาไงแล้วก็หลับไป ผม...ปล้ำคุณไปแล้วสามที"
วีนาทำหน้าตกใจ
ธนัทถอนหายใจ "ผมขอโทษนะที่ทำให้ชีวิตคุณวุ่นวาย"
"ฉันอยากกลับ"
"โอเค..แต่ก่อนที่จะไปส่ง ผมจะพูดบางอย่างที่สำคัญมาก อาทิตย์หน้าผมมีงานเลี้ยงใหญ่
ที่บ้าน ผม....อยากให้คุณมาแต่ถ้าคุณไม่มา หรือคิดว่าเรื่องของเราจะเป็นไปได้ ผมสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับคุณอีกเลย...แต่ถ้าคุณมา...แปลว่าคุณก็พร้อม"
"พร้อมอะไร"
"พร้อมที่จะรัก และอยู่ข้างๆกับผม...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น."
วีนาน้ำตาคลอ
"ผมจะรอ" แล้วหันหลังเดินไป
วีนาอึ้งยืนมองตามธนัท น้ำตาไหล หน้าตางงๆ

วีนานั่งมองเหม่อ ข้างๆธนัทที่ขับรถหน้านิ่งๆ

ในร้านทำเล็บ คุณแขกับเกรซนั่งทำเล็บกันอยู่สองคน เกรซเหล่ๆ คุณแขที่ดูชิลล์ๆ กว่าทุกที

"งานเลี้ยงผู้ถือหุ้นนี่ จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงมั้ยคะ"
คุณแขปรายตามอง "ก็อาจจะ ฉันก็ไม่รู้ หลังๆมีคนเอาอะไรต่อมิอะไรไปฟ้องคุณพ่ออยู่เรื่อย"
เกรซหัวเราะ "ฟ้องเรื่องอะไรคะ ธนัททำอะไรเหลวไหลเหรอคะ"
"ก็มีบ้าง แต่อาจจะไม่เท่าเรย์ เพราะฉันยังปรามของฉันได้"

บริเวณหน้ากระจก สองคนตกแต่งผม ที่จัดทรงเอียงซ้ายเอียงขวามองไปมา
เกรซหัวเราะ "อย่างเรื่องปรามลูกสะใภ้น่ะเหรอคะ..ตกลงเขาเอาไงเนี่ย หนูไอด้าหรือว่า .."
"ยัง ฉันยังไม่รีบ ธนัทต้องได้คนที่ดีที่สุด"
เกรซทีเล่นทีจริง "งั้นเกรซ ขอไอด้าได้มั้ย เกรซชอบ"
"เรย์ก็ชอบไม่ใช่เหรอ"
เกรซกรอกตาบน "ก็ไม่รู้สิคะ"
คุณแขยักไหล่ "แต่ฉันก็ว่าเหมาะนะ .. ถ้าเขารู้จักกันอยู่แล้วด้วย"
เกรซหน้าตาครุ่นคิด

วันเดียวกัน ไอด้าประชุมนั่นนี่อยู่กับผู้ช่วย
"อ่ะ ตามนี้ เดือนนี้มีงานดี ๆ น่าทำหลายตัวเลย"
โอ๊ะถาม
"เออแล้ว..ตกลงเพลง วันนั้นน่ะ ว่าไง"
ไอด้าส่ายหัว "ยังไม่รู้เลย รอฟังเพลงเต็มๆอยู่เนี่ย"
โอ๊ะยิ้ม "เค ๆ .. เออ วันนี้บ่ายๆอยู่ออฟฟิศป่ะ"
ไอด้าส่ายหัว "ไม่อ่ะ ว่าจะออกไปข้างนอก ทางบ้านพี่ธนัทมีงานใหญ่ ยังไม่มีชุดเลย"
โอ๊ะยิ้มๆ "ป่าว ถ้าอยู่จะได้ไม่ต้องซื้อกาแฟ ... รอกินของฟรี "
โอ๊ะหัวเราะขำๆ เผ่นออกจากห้องไป ไอด้าอดยิ้มนิดๆไม่ได้..

เสียงโทรศัพท์วีนาดังขึ้น วีนารับสาย
"ค่ะ..เรย์"
วีนาเดินหงอยๆมาตามทาง ก็ชะงักเมื่อเห็นเรย์นั่งรออยู่
วีนายิ้มกร่อยๆ "ไง .."
เรย์ยิ้มกร่อยๆพอกัน "อยากมาขอโทษแทนที่บ้านของผมน่ะ"
วีนาหัวเราะ "ฉันแยกแยะออกน่า ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก อีกอย่างฉันจะโกรธความจริงได้ยังไง
ความจริงที่ฉันกับเขาไม่คู่ควรกันเลยน่ะ"
"บ้า อย่าคิดอย่างนั้นดิ คุณเป็นคนดี แล้วก็เก่งจะตาย"
"สังคมของพวกคุณน่ะ ..แค่เก่งและดีก็พอเหรอ ถามจริง .. ฉันเห็นต้องเป็นลูกคนนั้น หลานคนนี้ มีที่ดิน เรียนสูง จบนอก"
"ถ้าคุณคิดว่าพี่ชายผมเป็นคนที่ใช่จริงๆ อย่าปล่อยให้เขาหลุดมือไปนะ อย่ายอมแพ้อะไร
ชีวิตน่ะไม่ง่ายหรอก ..มีคนที่เรารักอยู่ด้วยข้างๆ มันดีกว่า วีนาคุณเชื่อผม"

วีนาเหม่อๆ ฟังสิ่งที่เรย์พูด .. ในใจนึกถึงใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวและแอบเศร้าของธนัทล่าสุดที่ได้เจอ

ภายในห้องเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง นักดนตรีกลางคืนพี่ชายของเด็กฝึกงาน ตั้งคอมฯ อัดเพลงที่เขาได้ยินมาลงยูทูป

"เพื่อนๆครับ วันนี้มีเพลงใหม่มาเล่นให้ฟัง ..ลองฟังเพลงนี้ดูครับ เพราะดี" นักดนตรีเล่นเพลงที่หน้าจอ ก่อนอัพขึ้นยูทูป

เรย์อยู่ในห้องอัด กำลังอัดเพลงนี้อย่างจริงจังแล้ว พี่นักแต่งเพลงมาเชียร์
นักแต่งเพลงฟังๆ พยักหน้า "พี่ว่าเอาแล้วว่ะ ลงตัว พี่เอา แล้วเรย์ว่าไง"
เรย์พยักหน้า "ไม่ต้องปรับอะไรแล้วเน๊อะ"
"เค ... งั้นเรียกนักดนตรีมาอัดเลย สองสามวันเสร็จ ส่งมิกซ์ เต็มที่อีกอาทิตย์หนึ่งนึงปล่อยได้"
"เออ แล้วตกลงเมโลดี้ใครวะ ยังไม่รู้เลยเนี่ย"
"เพื่อนผม คนเกาหลี เดี๋ยวจะส่งตั๋วไปให้ แล้วนัดพี่มา กินข้าวกัน" เรย์บอก
"ไฮโซตลอดอ่ะแกน่ะ"
โหน่งกับเรย์หัวเราะกันสนุก ท่าทางเรย์ดูคลี่คลายและปล่อยวาง

วีนานั่งกอดเข่าครุ่นคิดถึง เรื่องของธนัทที่พูดวันก่อน
"ผมมีเรื่องสำคัญจะขอคุณ อาทิตย์หน้าผมมีงานเลี้ยงใหญ่ที่บ้าน ผม....อยากให้คุณมา"
มุกเดินถือจานผลไม้เข้ามานั่งข้างๆ กินขนม อ่านหนังสือไปเรื่อย ก่อนจะชี้ให้ดูชุด
"แกๆๆ ดูชุดนี้ดิ น่ารักเน๊อะ"
วีนาหันไปดู ยิ้มๆ "อือ หวานดี .. เหมาะกะแกนะ"
"บ๊า ชุดแบบนี้ใครก็ใส่ได้ แกลองใส่อะไรแบบนี้ดูมั่งดิ รับรองสวยแน่ๆ"
"แผลเป็นจะได้เต็มหลังเอาอ่ะ ดิ ผู้ชายที่ไหนเห็นก็สยองแระ"
"มันต้องมีคนที่เห็นแล้วไม่สยองเว่ยแก .. มันต้องมีคนคิดเป็น ว่าแผลเป็นพวกนั้น มันบอกว่าแก ผ่านอะไรมาบ้าง แล้วแกมุ่งมั่นขนาดไหน" ทำท่าชูกำปั้นเจ๋งๆ "ใครที่เห็นแผลแกแล้วไม่วิ่ง คนนั้นล่ะ ตัวจริง" มุกบอก
"หรา" วีน่ามองมุกเหล่ๆ อีนี่เพี้ยน
มุกหยิบขนมยัดปาก "อ่ะ กินเข้าไป"
วีนาหัวเราะขนมเต็มปาก พลางมองดูชุดสวยๆที่มุกชี้ให้ดู

วีนาเปิดดูชุดไปเรื่อยๆ พลางครุ่นคิด

เวลาเช้า ธนัทเดินเข้าห้องประชุมพร้อมงานปึกใหญ่

พอมาถึงที่โต๊ะก็ชะงัก เมื่อเห็นชุดกาแฟ มีอาหารเช้าง่ายๆ สองสามอย่างวาง มีชัยยืนยิ้มรออยู่
"อรุณสวัสดิ์ครับท่านประธาน"
ธนัทงงๆ "อ่อ ชัย"
"ผมสังเกตว่าท่านประธานมาแต่เช้าได้สองสามวันแล้ว ผมเลยมาแสตนบายเผื่อมีอะไรให้ทำครับ"
ธนัทยิ้มน้อย ๆ "ผมไม่จ่ายโอทีนะ ถือว่าไม่ได้สั่ง"
"อู๊ย ไม่ต้องเลยครับ ผมมาด้วยความเต็มใจ"
ธนัทนั่งลง "ดี งั้นคุณช่วยดูพวกนี้นะ" ยื่นแฟ้ม "ทำความเข้าใจไว้เลยทุกเรื่อง เผื่อไว้ เกิดผม... ไม่อยู่อีก"
ชัยโอดครวญ
"โห ท่านประธานจะไม่อยู่อีกแล้วเหรอครับ ผมเบื่อทีมคุณชุมพลจะแย่แล้วครับ ชอบจะยึดอำนาจเรื่อยเลย"
ธนัทเสียงเรียบ ๆ
"นั่นไงถึงต้องรู้ทุกเรื่องไว้ เผื่อว่าวันหนึ่งต้องทำงานกับเขา"
ชัยชะงัก เหวอๆ ก่อนหันมา ธนัททำงานต่อไม่สนใจ ชัยมองห่วงๆ

มุกยืนตาโตฟังชัยอย่างตั้งใจ ดูนิ่งๆ สงบ แต่เหมือนจะมีพายุได้ตลอดเวลา ใจดีผิดปกติ และก็ดู ปล่อยวางแปลกๆ เหมือนคนจะลาบวช ละทางโลก
"อกหักรึเปล่านะคะ"
"บ๊า .. ถามจริง นี่เพื่อนคุณ เลือกตาบอสอะไรนั่นเหรอ"
มุกคิดก่อนตอบ "อือ .. ไม่รู้อ่ะค่ะ .. วีนาก็ทำตัวแปลกๆดูเหม่อๆ ไม่ไปซ้อมสักวันเลยด้วย เหมือนคนไม่มีแรงอยู่ตลอดเวลา"
"ใช่ๆๆๆ ท่านประธานก็แบบนั้นเป๊ะเลย"
"มุกว่าเขาสองคนต้องตกลงอะไรกันอยู่แน่เลยค่ะ อย่างนี้นะคะคุณชัย ลองจับสังเกตท่านประธานไว้ แล้วถ้ามีอะไรน่าเป็นห่วงต้องรีบบอกเลย"
ชัยพยักหน้าไปงั้น มัวแต่มองมุกยิ้มๆ
"ตามนั้น"
"ตลก"

ภายในโรงยิม แคนเดินตรวจความเรียบร้อยนั่นนี่อยู่ โต้งสอนนักเรียนอยู่กลุ่มหนึ่ง
โต้งวิ่งมา "สวัสดีครับบอส"
"วีนาไม่มาเหรอ"
"ลาครับ บอกเป็นประจำเดือน เดือนนี้มันเป็นน๊านนานครับ"
แคนอึ้งไป
"ตามมั้ยบอส"
แคนหน้านิ่งๆ "ไม่ต้อง เขาคงยังไม่อยากมา ปล่อยเค้าไป"

โต้งมองตามบอสที่ดูหงอยๆไป อย่างคิดๆ

มุกกับชัยฟังโต้งอย่างตั้งใจ

โต้งเหม่อ ลอย แววตาไร้จุดหมาย เหมือนคนไม่มีแรง ไม่ค่อยมีสมาธิ
มุกกับชัยหันมามองหน้าก่อนพูดพร้อมกัน
มุกกับชัยโพล่ง "เหมือนกันเป๊ะ"
"เหมือนใคร"
มุกบอก "วีนากับท่านประธาน"
"งั้นก็แปลว่า"
"รักสามเศร้าแน่นอนครับ พรุ่งนี้ก็ถึงวันเลี้ยงผู้ถือหุ้นแล้ว จะออกหัวก้อยยังไงไม่รู้เลยครับ" ชัยว่า
ทั้งสามพยักหน้ากันหงึกหงักท่าทางกลุ้มๆ ก่อนจะยกแก้วชนกันเซ็งๆ แบบไม่รู้จะช่วยยังไง

ธนัทเดินดูความเรียบร้อยของงานเลี้ยงที่จะมีในคืนนี้ โดยมีชัยคอยรายงาน
"แขกหลักๆในโซนนี้ก็คือ ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ และกรรมการบริหารครับ ส่วนนักข่าวเราแยกพื้นที่ให้อีกโซน ..."
ธนัทพยักหน้าเหม่อๆ
"ท่านประธานครับ ... มีอะไรต้องแก้ไขมั้ยครับ"
"เอ่อ ไม่ ไม่มี .. ผมแค่คิดว่า ถ้าผมถูกปลดจริงๆ ผมควรจะดีใจหรือเสียใจ"
"ไม่หรอกครับ .. ความสามารถของท่านประธาน หาคนแทนไม่ได้หรอกครับ"
ธนัทดูนิ่งๆปนกังวล ชัยมองหน้าอย่างเห็นใจ

วีนาเดินถือกระเป่าใบใหญ่เข้ามาที่โรงยิม โต้งหันขวับไป มองๆ
วีนาวอร์มร่างกาย หน้านิ่งๆ โต้งกระแซะๆ เข้ามา
"พี่ๆหวัดดี"
"มาทำไรอ่ะ" โต้งถาม
"เอ่า ก็มาซ้อมไง"
"หายเป็นเมนส์แล้วเหรอ"
"ทะลึ่งน่าพี่โต้ง" วีนาเดินไปซ้อม
โต้งกระแซะตามไป "แล้วๆ .. วันนี้ เขามีงานอะไรกันด้วยใช่ป่ะ"
วีนาเหล่ๆมอง "หมายถึงใคร"
"ก๊อ .. นายประหลาดนั่นอ่ะ ข่าวออกจะลงครึกโครม ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงผู้ถือหุ้นครั้งใหญ่ของห้างดัง"
วีนาเท้าเอวมอง "นี่ ..เป็นเซเล็บไง ต้องรู้ข่าวสังคมขนาดนั้นน่ะ หลบๆ จะซ้อมเตะ"
โต้งรีบหลบ
"โห อารมณ์แบบนี้ จะพูดว่าเมนส์ไม่มาก็ไม่ได้เน๊อะ เดือนนี้มาไปหลายรอบแล้วอ่ะ"
วีนาเสียงดัง "อีพี่โต้ง" วีนายกเท้าทำท่าจะเตะ

โต้งเผ่นออกจากรัศมีตีนวีนาทันที ...

ไอด้าทำนั่นนี่อยู่ โอ๊ะเคาะประตูหน้ายิ้ม ก่อนบอกว่า

ไอด้าลุกพรวด "นี่พี่ทำไร นี่ไม่ตลกนะ"
เรย์ค่อยๆวางถาดเค้ก
"โนๆๆๆ นี่ซีเรียส จะเอาเค้กมาให้ช่วยชิม ว่าอันไหนอร่อย จะได้สั่งให้งานคืนนี้"
"ตลกละ" ไอด้าว่า
"เอ่า ไหนบอกไม่ตลก"
"พี่เรย์"
เรย์เดินมาใกล้ "น่าแค่อยากรู้ว่าอะไรที่ไอด้าชอบหรือไม่ชอบ"
"พี่ไม่ต้องรู้หรอกนะว่าด้าชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร แต่ที่รู้ไอด้าไม่ชอบพี่แน่นอน"
เรย์ยิ้มๆ "ไม่จริง" เรย์ก้าวเข้ามาใกล้ "ชา กาแฟ อะไรต่อมิอะไร ไอด้าชอบหรือไม่ชอบ พี่ยอมรับว่า พี่ไม่รู้จริง ๆ แต่ถ้าเรื่องไม่ชอบพี่ พี่เถียงขาดใจ .. ไอด้าชอบพี่"
ไอด้าพยายามถอยหลบเริ่มจะยิ้มๆ "มั่ว" ไอด้าเดินหนี
เรย์คว้าไอด้าดึงกลับมาใกล้กระซิบว่า "ได้โปรดบอกเถอะนะ คืนนี้จะได้เตรียมของที่ถูกใจไว้ให้
เจอกันคืนนี้นะ บาย" เรย์ขโมยหอมแก้มเบาๆ
ไอด้าหลบไม่ทันเจอหอมไปเบาๆ "พี่เรย์"

เรย์ท่าทีคิดอะไรอยู่ ณ ที่แห่งหนึ่ง
"เอ้า ไอ่เรย์ ทำไมไม่เปลี่ยนชุดอีก" โหน่งว่า
"พี่..ผมอยากได้โมจิชาเขียวพี่ เอาแบบอร่อยที่สุดเลยนะ พี่ต้องหามาให้ผมให้ได้ โมจิชาเขียว โมจิชาเขียว"
"นี่มโนอยู่รึเปล่า ทำไมไม่สั่งตั้งแต่เนิ่นๆ"
"ผมพิ่งคิดออกพี่ ไอด้า สมัยตอนที่อยู่ญี่ปุ่น เขาชอบโมจิชาเขียวมาก แล้วพี่รีบไปที่งานช่วยเช็คด้วยว่าไอด้าเขาถึงรึยัง ถ้าถึงแล้วห้ามให้ใครมาเซิรฟของหวานให้เด็ดขาด ต้องโมจิชาเขียวเท่านั้น โอเคนะ"

ภายในโรงเรียนสตั้น เสียงข้อความโทรศัพท์วีนาดัง
"ไปดิ..ไม่ได้เชียร์นะ"

ธนัทยืนนิ่งมองแสงไฟยามค่ำคืนนอกตึกอยู่ ก่อนมองนาฬิกา อย่างลุ้นๆ
คุณแขเดินมา เปิดน้ำล้างมือข้างๆ ก่อนพูดลอยๆ
"ตำแหน่งท่านประธานในไทย ถ้าหลุดมือไปจริงๆ แม่ว่าก็ไม่น่ากังวลอะไรหรอก ..
สาขาที่ต่างประเทศยังรอคนไปบุกเบิกอยู่ เผลอๆจะดีกว่าด้วยซ้ำ"
"แต่ผม"
"เอาเป็นว่าถ้าตำแหน่งหลุด แม่ยังช่วยลูกได้ทุกเรื่อง ..แต่ถ้าลูกไม่ยอมหลุดจากแม่นั่น ... เศษเสี้ยวตำแหน่งที่เล็กที่สุด แม่ก็จะไม่ให้ลูกได้ทำ .. ไม่ว่าจะที่ไหน"

คุณแขยิ้มเชือดๆ ก่อนเดินออกไป

ณ สถานที่จัดเลี้ยง ภายในบรรยากาศในงาน แขกจับกลุ่มคุย กลุ่มละสองสามคน

คุณตาเดินควงแขนคุณพวงทองเข้ามายิ้มๆ ทักทายคนในงานท่าทางชิลล์ๆ
คุณแข เกรซยืนรับแขกที่มุมหนึ่ง ชุมพลเดินยิ้มเข้ามาสมทบ
"สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ วันนี้คุณพ่อแต่ตัวสมาร์ทมากนะคะ" คุณแข และเกรซประจบ
"สวัสดีครับคุณแข คุณเกรซ" ชุมพลว่า
เกรซยิ้มกว้าง คุณแขพยักหน้าแล้วคอแข็งไปทางอื่น
"แหม .. แต่งตัวซะหล่ออย่างนี้ ... เหมือนว่าที่ท่านประธานคนใหม่เลยนะคะ เนี่ย" เกรซว่า
"แหม .. คุณเกรซก็พูดไป แบบนี้คุณแขจะเคืองผมเอาได้นะครับ" ชุมพลว่า
"ไม่หรอกค่ะ อะไรที่คุณพ่อว่าดี ฉันก็ว่าดีด้วย .. ขอตัวนะคะ" คุณแขเดินไป
เกรซมองตามยิ้มๆ หันมาทางชุมพล
"เกรซไปสืบมาแล้วนะคะ มีการแต่งตั้งประธานคนใหม่แน่ๆ ในวันนี้ แล้วถ้าเป็นคุณชุมพลจริงๆล่ะก็ ..อย่าลืมเรื่องที่เราเคยคุยกันไว้นะคะ"
เกรซกับชุมพลชนแก้วกันเบาๆ ก่อนมองไปรอบ ๆ อย่างกระหยิ่มใจ
"ครับ"

ธนัทมองไปรอบ ๆงาน คล้ายหาใครสักคน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไลน์หาวีนา ที่ข้อความเก่าๆ ขึ้น ว่าอ่านแล้ว แต่ไม่มีอะไรตอบกลับมา
"รอใครอยู่รึเปล่าคะ"
ธนัทหันกลับมาเจอไอด้าในชุดสวย ยิ้ม "หวัดดีครับ"
ไอด้ายิ้ม "งานดูดีจัง สมเป็นพี่ธนัทเลย" ก่อนมองไปรอบ ๆ "แขกเยอะแยะเลยค่ะ มีวาระอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะเนี่ย"
ธนัทยิ้ม "ผมก็รออยู่ว่ามันจะพิเศษมั้ย"
"โอ้ว .. ตอบแบบนี้ ไอด้าชักจะตื่นเต้นละ" ไอด้ามองไปรอบ ๆ เหมือนหาใครอยู่
"เรย์คงจะลงมาช้าหน่อย"
ไอด้าชะงักไป "คะ"
"เจ้าหมอนั่นมันช้า ๆหน่อย รู้สึกช้า เข้าใจช้า แต่หนักแน่น ไม่เคยเปลี่ยน"
ไอด้ายิ้ม "พี่ธนัท พยายามจะบอกอะไรไอด้าหรือเปล่าคะ"
ธนัทยิ้ม "บอกแล้วจะเชื่อเหรอ"
ไอด้ามองตรง ๆ แววตาต้องการคำตอบจริง ๆ "เชื่อ ถ้าพี่พูด ไอด้าจะเชื่อ เพราะไอด้าคิดว่า พี่ก็น่าจะเป็นคนหนึ่งที่รู้จักเขาดี"
"งั้น .. ก็เชื่อความรู้สึกตัวเอง เถอะ" ธนัทยิ้มๆเดินไป
ไอด้ายืนนิ่งไป

วีนายังคงซ้อม เหงื่อโทรมกาย เธอพยายามไม่คิดๆๆ ไม่สนใจ เสียงข้อความดังขึ้น
วีนาเดินไปกดอ่าน โต้งชะเง้อมองตามลุ้นๆ ข้อความ "ผมรออยู่" วีนาวางอย่างลังเลก่อนจะเดินไปซ้อมอย่างพยายามตัดใจ โต้งหงุดหงิดแทน
"จะเอาไง จะไปก็รีบไป เดี๋ยวไม่ทันหรอก"
โต้งปาก้อนหินใส่วีนา เธอนึกถึงภาพที่ธนัทปาหินใส่น้ำที่ญี่ปุ่น
ธนัทบอกเธอว่า
"พอหินตกลงไป ไม่ว่าทะเลทราบจะกว้างแค่ไหน พอหินตกลงไปอยู่รวมกัน มันก็เหมือนคุณกับผมไง เพราะเราต่างตกลงไปในกันและกันแล้ว"
วีนาน้ำตาคลอ รีบวิ่งออกไป โทรหาเรย์
"ฮัลโหลเรย์...ฉันมีเรื่องให้ช่วยหน่อย"

ภายในรถ เรย์สั่ง
"พี่พล กลับรถ"
"กลับไปไหนครับ"

โหน่งทั้งเหวอทั้งโกรธ

"โมจิชาเขียวได้แล้ว ห๊ะ เสื้อผ้าหน้าผม ตอนนี้ ตามพี่ม๊อก ด้วย .. อะไรของมึง ทำไมไม่บอกเนิ่น ๆวะ .. โอ้ย"

เกือบๆสองทุ่มแล้ว ยังไม่มีวี่แววของวีนา ธนัทดูแอบเศร้า

แขกในงานจับตัวกันเป็นกลุ่มๆ เหมือนกำลังลุ้นว่า ใครจะได้รับตำแหน่ง คุณตามองนาฬิกา ก่อนจะยิ้ม แล้วยกแก้วในมือขึ้นเคาะ เบาๆ
"ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านครับ ..."
ทุกคนเงียบ หันมามอง ก่อนค่อยเดินเข้ามา ล้อมวงฟังคุณตา ที่เหมือนกำลังจะเริ่มกล่าวอะไรที่สำคัญ
นักข่าวในงานเตรียมพร้อม ..
"ขอบคุณที่มากันในวันนี้นะครับ ไม่เจอหน้าเจอตากันพักใหญ่ อย่างที่ทุกท่านพอทราบมา
วันนี้เป็นวันที่ ผมจะประกาศถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง"
ทุกคนยิ้ม เตรียมฟัง ชุมพลดูตื่นเต้น ธนัทมองไปรอบ ๆ ..
เรย์เดินเข้างานมา ก่อนจะย่องไปยืนเงียบๆ ด้านหลังไอด้า
"ก่อนหน้านี้ ผมเหมือนทุกท่านที่มาในวันนี้ ในแววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ทะเยอทะยาน
อยากมี อยากมากกว่า อยากยิ่งใหญ่ .. แต่เชื่อผมเถอะ ..ไปถึงจุดจุดหนึ่ง ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการได้อยู่กับใครสักคนที่รักเราอย่างจริงใจหรอก ..ซึ่งวันนี้ผมเจอแล้ว"
คุณพวงทองยิ้ม
ธนัทหน้าเศร้า เมื่อได้ยินคำนี้ ..
ไอด้าก็เช่นกัน เรย์กระแอมเบาๆ ไอด้าหันขวับมาเจอเรย์อยู่ก็ยืนอึ้งๆไป
"ผมจึงจะขออนุญาต ผู้ถือหุ้นทุกท่าน วางมือจากการเป็นประธานบริษัท K กรุ๊ป
เพื่อส่งไม้ให้กับคนไฟแรงที่พร้อมจะทุ่มเทต่อไป"
ชุมพล ขยับตัวอย่างตื่นเต้น
"ผมอยากให้ทุกท่านเชื่อมั่น และให้โอกาส กับ ...."
คุณตามองไปรอบ ๆ ทุกคนดูตื่นเต้น
"ธนัท หลานชายคนโตของผมอีกครั้ง"
ชุมพลกับเกรซอ้าปากค้าง คุณแขที่กำลังเพลินๆอยู่ถึงกับกรี๊ดออกมาเบาๆ อย่างดีใจ ธนัทอึ้งไป
คุณตามองธนัทยิ้มๆ
"ที่ผ่านมาอาจมีติดขัดกันอยู่บ้าง แต่ผมมั่นใจว่า ถ้าเขาสามารถตัดสินใจเองได้ทุกอย่าง เขาจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดได้อย่างแน่นอน" คุณตาพยักหน้า "ธนัทมานี่สิ"

แม้ธนัทจะหนักใจแต่พยายามยิ้ม ก่อนค่อยๆก้าวเข้าไปยืนข้างๆคุณตา
คุณแขปรบมือเบาๆ ยิ้มอย่างปลื้มใจ สะใจ เกรซ พยายามยิ้ม ชุมพลหน้าตึงมาก ออกอาการชัดว่าไม่พอใจ
"ครับ ขอบคุณตามากครับที่ไว้วางใจผม อย่างที่คุณตาบอก ผมติดขัดบางอย่างอยู่นาน เพราะ
....มัวแต่มองหาความสมบูรณ์แบบในทุกอย่าง ผมเสียเวลากับตรงนั้นไปมาก จนเกือบพลาดอะไรดีๆไป"
ไอด้ากับเรย์มองธนัท เหมือนเข้าใจว่าธนัทกำลังพูดอะไรอยู่ ...
ธนัทนิ่งเหลือบมองนาฬิกาสักครู่ หน้าเศร้าๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
"ถ้าผมพอจะมีโอกาสอีกสักครั้ง"

ชายกระโปรง สวยๆ ของใครสักคน กำลังก้าวขึ้นบันได เห็นด้านหลังที่มีแผลเป็น ...
"ผมก็จะลืมทุกอย่างที่ผมเคยเชื่อ" ธนัทพูดต่อ

ทุกคนนิ่งฟัง ธนัทนิ่งไป ยิ้มเศร้าๆ

"ผมจะไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดไป"
ธนัทชะงัก เมื่อเห็นวีนาในชุดสวยมาก เดินเข้ามาในงาน... และมองไปรอบ ๆคล้ายมองหาเขาอยู่
ทันใดนั้นธนัทก็เห็นหิ่งห้อยตัวหนึ่งบินผ่านหน้าเขาไป เขาชะงัก มองตามอึ้งๆ หิ่งห้อยบินไปตามทาง ธนัทมองตามไป จนเห็นวีนาที่กำลังยืนอึ้งมองเขาอยู่
ทั้งคู่สบตากันพอดี ..ธนัทยิ้ม ...
"ผมจะทำให้ดีที่สุด"
ทุกคนปรบมือ ธนัทไม่สนใจ พุ่งไปหาวีนาทันที ทุกคนตะลึง ..โดยมีนักข่าว ตามถ่ายภาพ .. นักข่าวสาวคนหนึ่งปราดเข้ามา
"คุณธนัท จาก Bangkok Business ค่ะ ขอ.."
ธนัทยกมือห้ามก่อนเดินต่อไปหาวีนา
นักข่าวมองตามก่อนพยักหน้าให้กล้องถ่ายตามไป คุณแขมองโกรธๆ ก่อนสะบัดหน้าเดินไปอีกทาง

ธนัทเดินมายืนยิ้มมองวีนาที่มองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ
ธนัทเดินมาหน้านิ่ง วีนามองธนัทอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทุกคนในงานหยุดนิ่ง ลุ้นว่าเกิดอะไรขึ้น
ธนัท
"ผมโกรธคุณนะ"
วีนาทำหน้าสงสัยกับสิ่งที่ธนัทพูด
"นี่ มันกี่โมงแล้ว"
"โอเค งั้นฉันไปละ"
วีนาหมุนตัวจะเดินออกไป ธนัทคว้าไว้แล้วดึงวีนากลับมา ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมาก ธนัทยิ้มเบาๆ
"เราเห็นแผลเป็นของกันและกันทั้งตัวแล้วไม่ใช่หรอ ผมรักทั้งหมดที่คุณเป็นนะ"
ธนัทคว้าวีนาเดินออกไปทันที ฝ่าฝูงคนในงาน ทุกคนในงานต่างฮือฮาเสียงดังว่าเกิดอะไรขึ้น แสงแฟลชยิงกระหน่ำ
ธนัทเดินไปและหยุดนิ่งชะงัก กระชากวีนาที่ไม่รู้ตัว วีนาตัวปลิวเข้ามาในอ้อมแขนธนัท
ทุกคนในงานนิ่ง กลั้นหายใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนในงานตกใจ ปิดปาก
ธนัททำหน้าครุ่นคิดจ้องไปที่ดวงตาของวีนาและพูดขึ้นมาจริงจัง
"เดี๋ยวก่อน"
วีนาหน้างงๆ ไม่ทันขาดคำ ธนัทก็โน้มตัววีนาลง ก้มจูบทันที แสงแฟลชได้กระหน่ำถี่รัวๆ
"ผมยังไม่รู้ว่าจากนี้ไป โลกของผมจะเป็นยังไง จะเป็นโลกใบเดียวกับคุณรึยัง"
"ไม่ว่าโลกใบไหน เราก็จะอยู่ด้วยกัน ฉันรักคุณ" วีนาบอก
"ผมรู้" ธนัทก้มลงจูบวีนาดูดดื่มท่ามกลางฝูงชน
แสงแฟลชรัวถี่ยิบมาที่ทั้งคู่ นักข่าวต่าง ๆถ่าย ทั้งภาพนิ่งและคลิป
ผู้คนมองกันใหญ่ บางคนซุบซิบกันนั่นนี่ พลางเหลือบมามองไอด้า
ไอด้ามองภาพนั้นอึ้งๆ แต่ในใจก็ดูโล่งอกอย่างประหลาด เธอหันหลังทำท่าจะเดินไป
ไอด้าชะงัก เมื่อเห็นเรย์ ยืนรออยู่
"แค่นี้พอนะครับ..เดี๋ยวเรามีสัมภาษณ์เรย์" โหน่งว่า

ธนัทและวีนาวิ่งหนีออกมาจากงานทั้งคู่ยิ้มแย้ม

อ่านต่อตอนที่ 17