อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 15 : “แคน” สารภาพรัก “วีนา”

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 15 : “แคน” สารภาพรัก “วีนา”

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

เช้ามืด แคนกำลังวอร์มร่างกาย

ธนัทยืนมองนิ่งๆสักพัก ในมือมีกระเป๋าต่างๆ คล้ายกำลังจะกลับ แคนหันมาเห็น
“ยังไง...ผมฝากขอโทษวีนาด้วยนะ พอดีผมมีธุระด่วนให้ต้องไปทำก่อน” ธนัทบอก
“เดี๋ยว…คุณรักวีนารึเปล่า...วีนาเธอเปราะบางมากกว่าที่คุณคิด ถ้าไม่ได้จริงจังก็อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอ”
ธนัทพูดจบก็เดินไป ไม่สนใจ แคนมองตามนิ่งๆ นึกถึงภาพที่วีนาตื่นขึ้นมาและลุกมาห่มผ้าให้ธนัทที่นอนอยูโซฟา แคนนอนอยู่โซฟาด้านข้างลืมตาขึ้นมาเห็นภาพนั้น

รุ่งขึ้น ในห้องประชุม ธนัทนั่งตรวจงานเอกสารกองเบ่อเริ่มชัยคอยส่งนั่นนี่ให้ คอยอธิบายเรื่องงานเอกสารต่างๆที่ชุมพลทำไป ธนัทตั้งใจทำงานดูเอกสารอย่างเครียดๆ
“หัวหน้าเชิญครับ...วันนี้เรามีสิ่งที่ต้องเคลียร์กันนะครับ เป็นเรื่องดิลเลอร์ที่คุณชุมพลเขาไปคุยมา”
“อันนี้ผมเซ็นไม่ได้...บอกให้เขาทำมาใหม่”
“งั้นก็…ผมไม่แน่ใจว่าตัวนี้ด้วยรึเปล่า เพราะทางสิงค์โปรกับฮ่องกงที่คุณชุมพลก็ไปดิลมาเพิ่ม”
“โปรเจ็กต์นี้จริงๆมันต้องผ่านผมก่อนนะ”

เวลาเดียวกันวีนาซ้อมอยู่ในโรงยิมส่วนธนัทเซ็นอนุมัติโครงการ
“อันนี้ดิลเลอร์ของสิงค์โปร์”
ธนัทนั่งคิดหนักอยู่บนโต๊ะทำงาน

ต่อมา แคนเดินเข้ามาในโรงยิม วีนาและทุกคนกำลังซ้อม
“ตรงไหนๆ” วีนาว่า
“เอาใหม่ๆ” โต้งบอก
แคนเรียกทุกคนมาเข้าแถว ก่อนปล่อยตัวจากการเก็บตัว
ทุกคนดีใจ วีนาปรบมือ พลางหันซ้ายหันขวา มองหาธนัท
“ทุกคนมารวมกันหน่อย วันนี้ทุกคนกลับบ้านได้แล้วนะ แต่ก่อนจะกลับผมอยากให้ทุกคนมาทวนบอร์ดกันหน่อย...ใครก็ได้สองคนไปยกบอร์ดมานี่หน่อย…ก็อย่างที่ผมบอกนะครับ เรื่องคิวผมไม่ห่วงแล้ว ผมเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยมากกว่า เพราะฉะนั้นสมาธิค่อนข้างสำคัญ การจะทำงานทุกครั้งเราต้องมาสมาธิ ทุกคนในที่นี้ผมไม่เป็นห่วงนะครับ สามารถจับคู่ซ้อมกันได้ตามปกติ”
วีนาหันซ้ายหันขวา มองหาธนัท
“วีนาเข้ามาทบทวนท่าสักสองวันครั้งก็พอ แต่ใช้เวลาในยิมวันละสี่ชั่วโมง และทานอาหารเสริม
กล้ามเนื้อไว้”
วีนาเหมือนไม่ได้ยิน ยังมองไปรอบๆหาธนัท
แคนเสียงดุๆ “วีนา”
“มีสมาธิกับการท่องบทนะ ภาษาอังกฤษทั้งนั้น”
“ค่ะบอส”
“เคงั้นแยกย้ายได้ และค่อยกลับมาเจอกันใหม่ ทุกคน”
แคนยื่นมือออกมาเรียกทุกคนให้มารวมพลังกัน
สตั๊นท์เลิกแถวเฮๆ วีนาไล่ไหว้ทุกคนขอบคุณพลางมองไปรอบๆ เหมือนมองหาธนัท
“สู้ ไม่สู้” แคนถาม
ทีมสตั้นบอก “สู้ เย้”
“ขอบคุณนะคะๆ..ขอบคุณพี่ๆ หวัดดีฮะ ขอบคุณนะพี่” วีนาว่า
แคนตัดสินใจบอก
“วีนาพอดีผมเจอธนัทฝากบอกว่าเขามีธุระด่วนต้องกลับไปทำ”
วีนาเก้อๆ “เอ้อ…ขอบคุณค่ะบอส”

แคนทำท่าจะพูดอะไรแล้วก็ไม่...เดินไปแบบแอบน้อยใจเบาๆ

วีนานั่งแปลบทจากเว็บแปลภาษา

เสียงสิริพูดแปลภาษาแผ่กระจายไปทั่วตัวของเขา
วีนานั่งคิด แปลพยายามจำบทให้ได้แต่ทำไม่ได้
วีนาตัดสินใจยกโทรศัพท์ โทรหาเรย์
“ฮัลโหล”
“โหล...คุณว่างมั้ย” วีนาถาม

ที่ร้านกาแฟ เรย์ สอนวีนาท่องบทภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะเรื่องสำเนียงการออกเสียง
“ฮัลโหล”
“โอ๊ย...มาพอดีเลย นี่ค่ะประโยคนี้เลย”
“เอาเลยหรอ”
“อือ...อันนี้มันแปลว่า..แผ่กระจายบนโต๊ะ”
“คำนี้นะ”
เรย์นั่งสอนคำศัพท์และวิธีท่องจำให้กับวีนา
“I’m sorry that I couldn’t be all that you wanted me to be ,I’m sorry that I couldn’t love you asyou’ve love me เปิดฟังวนไปวนมาทุกวัน...ก็น่าจะพอได้อยู่นะ”
ผ่านเวลา ... เรย์ตั้งใจสอน
วีนายิ้ม “แต๊งกิ้วทีชเชอร์”
เรย์หัวเราะ “you welcome”
วีนาเก็บของไปถามไป
“แล้ว ที่คุณบอกว่าอยากเจอฉันน่ะ มีธุระอะไรหรือเปล่า”

สองคนเดินไปคุยกันไป ช้าๆ
“ถ้าคุณรู้ว่าที่ผ่านมา คุณไม่ได้ทำเรื่องบางเรื่องได้ดีอย่างที่คุณคิด...คุณจะทำยังไง”
วีนาเหมือนรู้ว่าเรย์พูดถึงไอด้า “ก็ถ้า มันมีโอกาสที่จะแก้ไขอะไรใหม่ได้ ฉันก็จะทำ”
“แล้ว ถ้ามันเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยล่ะ”
“แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าเรา...แคร์อ่ะ”
เรย์อึ้งไป
“ฉันน่ะ ก็เพิ่งเรียนรู้แหล่ะว่าอย่าตัดสินใครหรืออะไร จากมุมมองของเราอย่างเดียว
คุณน่ะเป็นคนน่ารักออก”
“ผมเนี่ยนะ”
“อื้อ”
“น่ารักไง...ผมเป็นคนขี้เหวี่งเอาแต่ใจ สร้างปัญหาไปเรื่อยอ่า”
“นั่นไง..คุณหน่ะ สร้างปัญหาไปเรื่อย แต่ทำไมแฟนคลับเขายังรักและยังอยู่ข้างคุณล่ะ...ก็เพราะว่าคุณใช้ใจไง...คุณใช้ใจคุยกับแฟนคลับ ทำไมคุณไม่ใช้ใจกับคนที่คุณชอบดูละ”
“ตรงๆอย่างนี้เลยหรอ”
“หรือว่าไม่จริง”
สองคนนั่งมองหน้ากัน เรย์มองหลบเขินๆ

เรย์ พาวีนามาส่งที่บ้าน
“ส่งแค่นี้ก็พอ”
“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมขึ้นไปส่งข้างบนก็ได้”
“ชั้นหก”
“อื้อ อีกสองสามวันมาท่องบทให้ผมฟังก็แล้วกันนะ”
“โอเค...ขอบคุณค่ะ” วีนาเดินเข้าบ้านไป
“บาย”

เรย์นั่งนิ่งคิดๆก่อนตัดสินใจ ต่อโทรศัพท์หาไอด้า ปลายสายว่าง แต่ไม่มีคนรับ

วีนากำลังอ้อนมุกที่กำลังบีบนวดให้อย่างขำๆ

“โอย..”
“ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย...เป็นไง”
“ดีๆๆ”
“แก...เส้นแก้โคตรยึดเลย ไปซ้อมหรือไปรบมาว่ะ สะบักสะบอมขนาดนี้”
วีนาหัวเราะ “ฝึกอย่างกะทหาร ตื่นตีสี่ถึงทุ่ม ทุกวัน”
“ฮือ...มิน่าละ ท่านประธานถึงหายไปเลย แกๆช่วงนี้มีข่าวเม้าท์มาว่าท่านประธานกำลังจะโดนยึดเก้าอี้เลยนะ”
วีนาหน้าเสีย “เฮ่ย ทำไมอ่ะ”
“ก็อีตาชุมพลน่ะดิ จ่อคิวรอเลย แต่ฉันว่าอาจจะเป็นช่วงนี้ท่านประธานก็คงมัวแต่ไปอยู่กับแกด้วยอ่ะดิ...”
วีนาพึมพำ “มิน่าเขาหายไปตั้งแต่เช้า บอกว่าธุระสำคัญ”
“วีนา เขาจริงจังกับแกมากนะเว้ย”
เสียงเคาะประตูดัง วีนายังนั่งนิ่งๆ หน้าตากังวล มุกเดินไปเปิดประตู
“ฉันก็อยากจะจริงจังกับเขานะ”

วีนาไม่ทันได้หันไปดูว่าใคร เหม่อๆ อยู่พูดออกมาลอยๆว่า
“ฉันก็อยากจะจริงจังกับเขานะ...”
ทุกอย่างเงียบ วีนาเอะใจว่ามุกทำไมเงียบไป พอหันไปก็ตะลึงเมื่อเจอคุณแขยืนนิ่งท่าทางรังเกียจเต็มที่

หน้าบ้านวีนา คนขับรถบอกเรย์
“คุณเรย์ครับ...รถคันนี้เหมือนรถที่บ้านเราเลยครับ”
เรย์กดโทรศัพท์จนเรียบร้อย เงยหน้า เห็นรถคุณแข เรย์ชะงัก กังวลถึงวีนา
เรย์ลังเล ตัดสินใจกดโทร. หาธนัทแต่ไม่มีคนรับสาย

ในห้องประชุม ธนัทบอกในที่ประชุมว่า
“ผมบอกว่าโอเค...อันนี้ผมอนุมัติเลย ซึ่งผมชอบมันมากมันค่อนข้างอินโนเวททีฟและงบประมาณก็ไม่ได้เยอะ ไอทีของเราไม่ปลอดภัยเลยนะครับ ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าใครร่างข้อนี้มา”
เครื่องโทรศัพท์มือถือธนัท มีสายเรียกเข้าจากเรย์แต่ธนัทปิดเสียง ไว้ เพราะกำลังประชุมเครียด
เรย์พึมพำ “รับสิวะ”

ภายในห้อง คุณแขเปิดฉากทันที
“ฉันไม่เคยเจอใครหน้าด้านหน้าทนแบบเธอเลย”
วีนายืนนิ่งหน้าซีด
มุกยกมือไหว้ “มีอะไรค่อยๆพูดกันเถอะค่ะท่าน”
คุณแขหันมามองจิก “ฉันรู้นะว่าเธอเป็นใคร ทำงานแผนกไหน เคยมีคดีอะไร
เธอเคยปล่อยให้เพื่อนของเธอเข้าไปนั่งในส่วนวีไอพี”
“พอเถอะค่ะ ความผิดหนูเอง ไม่เกี่ยวกับเพื่อนหนูหรอก”
“ใช่ เธอคนเดียวที่ผิด เอาตัวเองเข้ามาในที่ผิดๆ คิดผิด หมายสูงแบบผิดๆไม่รู้พ่อแม่สั่งสอนมายังไง ทำไมถึงไม่จำ ทำไมถึงคิดเองไม่ได้”
คุณแขหยิบรูปพ่อวีนาขึ้นมาดู
วีนาเสียงสั่น “วางรูปพ่อหนูลงเถอะนะคะ…วางลง และก็ช่วยอย่าลามปามถึงพ่อแม่หนูด้วย”
“ทำไม ทำไมฉันจะลามปามไม่ได้ เธอก็เคยด่าฉันฉอดๆ ทำท่าอวดดีใส่ทุกอย่าง ฉันพูดดีๆก็แล้ว ห้ามดีๆก็แล้ว ในเมื่อพูดกันดีๆไม่ได้ ฉันก็ต้องทำให้เธอเข้าใจว่าฉันเบื่อเธอเต็มทีแล้ว” คุณแขขว้างรูปลงพื้นอย่างแรง
วีนาร้องกรี๊ด วิ่งไปที่รูปพ่อ
“พอได้แล้ว หยุดเถอะค่ะ”
“ทำไม..ทำไมต้องทำขนาดนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยคะ ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้”

“เธอคิดว่าที่ฉันอยู่มาได้จนทุกวันนี้...ฉันเป็นคนใจดีอย่างนั้นหรอ”

เรย์วิ่งโผล่เข้ามาในห้องวีนา และวิ่งเข้ามาหาคุณแข

“ป้าแขทำอะไรครับ”
“อ้อ...นี่ผู้ชายทุกคนเนี่ย รู้จักห้องเธอทั้งนั้นเลยหรอ”
“ป้าแขทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ..ทำแบบนี้เขาเรียกตำรวจได้นะครับ”
“ก็ลองสิ...เรียกเลย” คุณแขพูดก่อนจะชี้ “ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ ถ้ายังยุ่งกับคนของฉันอีกไม่ว่าใคร พวกเธอเดือดร้อนแน่ นี่ไม่ใช่คำเตือนนะ”
คุณแขเดินออกไปวีนาร้องไห้อย่างหนัก
เรย์เดินเข้ามาหาวีนา แต่วีนายกมือขึ้นบอกให้หยุด
“ไปเถอะค่ะ” มุกบอก
เรย์ยืนมองอึ้งๆ ก่อนจะค่อยๆเดินไป
มุกหายามาทำแผล “แก เจ็บมั้ย”
วีนาเหม่อไปข้างหน้า ยังร้องไห้หนักๆ ปล่อยให้มุกทำแผล ก่อนจะค่อยๆพรั่งพรูออกมา
“ ฉันไม่เจ็บ...ไม่เจ็บตรงไหนเลยมุก ไม่เจ็บตรงไหนเลย ฉันไม่มีความรู้สึก ฉันไม่ใช่คนเหมือนเขา...” วีนาร้องไห้โฮอย่างเหลืออด
มุกกอดวีนาร้องไห้ไปด้วยกัน)
วีนาร้องไห้อย่างหนัก มีมุกคอยปลอบ ก่อนตัดสินใจโทรหาชัย

ในห้องประชุม ธนัทยังประชุมนั่นนี่อยู่
"อนุมัติให้มันถึงจุดนี้ได้เนี่ย..มันต้องมีคอนเซปต์อย่างน้อยสามถึงสี่คอนเซปต์ ต้องผ่านมือผม ต้องผ่านบอร์ด ผมไม่เข้าใจว่ามันไปถึงจุดนี้ได้ไง..ซึ่งมันมาถึงจุดนี้แล้ว คราวนี้ผมดูมันผิดคอนเซปต์หมดเลย แปลว่าอะไร มันต้องดีเลย์ใช่ไหมครับ ถ้างั้นผมขออย่างนี้เลย เตรียมตัวดีเลย์ได้เลยนะ ช่วยบอกทางฝั่งก่อสร้างว่า...หยุดงานไว้ก่อน นะครับ"
ชัยนั่งจดรายงานการประชุมอยู่ มีรับสายโทรศัพท์จากมุกเข้ามา
ชัยตัดสินใจลุกไป กระซิบธนัท
"แม่ท่านประธานไปที่บ้านคุณวีนาครับ"
ธนัทตกใจ "เมื่อไหร่"
"น่าจะเมื่อครู่ครับ…แล้วก็หนักเอาเรื่องมากๆครับ"
ธนัทท่าทางร้อนใจ "ผมฝากทางนี้หน่อย" ธนัทรีบออกไป

ที่ประตูห้องวีนา ธนัทกดกริ่งประตูรัวๆ เรียก
มุกเปิดประตู ตาบวมหนัก
"วีนา วีนา" ธนัทเรียก
มุกหน้านิ่งๆ "วีนาไม่อยู่ค่ะ"
ธนัทผลักมุกหลบแล้วเดินเข้าห้องไป "วีนา วีนานี่คุณตอนนี้วีนาอยู่ไหน"
"วีนาบอกว่าอยากอยู่คนเดียวค่ะ"
"และเขาอยู่ที่ไหน ผมต้องเจอเขา"
มุกน้ำเสียงจริงจัง "เจอแล้วไงคะ...มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงเขาก็ต้องโดนอยู่ดี
...ท่านประธาน...ปล่อยเพื่อนมุกไปเถอะค่ะ"

ธนัทอึ้งไป ก่อนจะส่ายหัว "ไม่...มันเป็นแบบนี้ไม่ได้" ธนัทเดินออกไป

วีนานั่งกอดรูปพ่อยับๆ ร้องไห้อยู่ที่เก็บศพพ่อ

"พ่อ หนูขอโทษนะ ขอโทษที่ปล่อยให้คนอื่นมาทำแบบนี้กับพ่อ มาว่าพ่อ...ต่อไปนี้ หนูจะไม่ยุ่งกับเขาอีกแล้ว พอกันที"
ที่รูปพ่อ หน้าตาเหมือนเศร้าไปกับวีนา

ธนัทไปหาที่โรงเรียน เดินตามหาวีนา แต่ไม่เจอ เดินผ่านสตั๊นท์ลากมาถาม สตั๊นท์ส่ายหัวประมาณวีนาไม่ได้มาที่นี่
"เห้ย..เห็นวีนาไหม"
"ไม่เห็น"
"นี่...เห็นวีนาป่ะ"
"โอ๊ย...ฟังไม่เข้าใจหรือไง ดูปากนะ ไม่เห็น ไม่รู้ และก็ไม่มา เข้าใจไหม"

ขับรถตามหาวีนาทุกที่ แต่ไม่พบ
ธนัทเดินไปทุกที่ที่เคยไปกับวีนา กดโทรศัพท์หาตลอดทาง
ภายในห้อง วีนานั่งกอดเข่าเงียบๆไม่พูดไม่จา มีมุกมองอย่างห่วงๆ
กริ่งประตูห้องวีนาดังขึ้น
"วีนา...ผมรู้ว่าคุณอยู่ข้างในนะ ออกมาคุยกันก่อนได้ไหม"
ธนัทพยายามมองหาวีนาจากทางหน้าต่างก็ไม่เห็น
มุกกอดปลอบวีนาอยู่ในห้อง

ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น วีนาออกจากบ้านเดินลงมาก็ชะงัก เมื่อเจอธนัทนอนรออยู่หน้าห้อง
ธนัทเดินมาคว้ามือวีนาไว้ " วีนา...วีนาเดี๋ยวก่อน...วีนา ผมสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก"
"ยังไง…จะให้ฉันไปซ่อนที่ไหน…หรือคุณจะเอาแม่คุณไปขัง"
ธนัทถอนหายใจไม่รู้จะตอบยังไง
"ลืมซะ…ลืมฉันไปซะ ลืมให้หมด ลืมทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น"
"วีนา"
"ฉันคิดดูแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้แม่คุณทำกับฉันหรือกับพ่อของฉันแบบนั้นอีกแล้ว คุณไม่ได้มีค่าพอที่จะทำให้ฉันต้องทนฟังคนอย่างแม่คุณมาด่าพ่อฉัน...คุณรู้มั้ยว่าพ่อเป็นคนยังไง พ่อเป็นคนดี มีน้ำใจ พ่อตายเพราะช่วยใครไว้ก็ไม่รู้ คนที่พ่อไม่รู้จักด้วยซ้ำ...แล้วคนอย่างแม่คุณน่ะ เคยทำอะไรไว้ให้ใครบ้าง...มีดีอะไรถึงมาด่าพ่อฉัน"
"วีนา พอเถอะ"
"เห็นมั้ย คุณก็ทนไม่ได้ ไม่มีใครทนได้หรอก...เราจะคบกันไปด้วยแล้วด่าพ่อด่าแม่กันไปด้วยได้ยังไง"
ธนัทนิ่ง
วีนากลั้นน้ำตา
"อย่ามาเจอกันอีกเลย ฉันขอร้อง…อย่ามาเจอกันอีกเลยนะ"
วีนาเดินจากไป ธนัทรู้สึกเจ็บจนแทบยืนไม่ไหว

วีนาเดินผ่านธนัทไปทั้งน้ำตา...

ธนัทโซเซกลับเข้าบ้าน เขาเดินไปหยิบขวดยาอัดเข้าปาก พอหันมาก็ยืนนิ่งเมื่อเห็นคุณแขนั่งรออยู่ที่โซฟา

"ถ้าลูกส่องกระจกตอนนี้ ลูกจะสมเพชกับสภาพของตัวเองมากนะ"
"แล้วแม่เคยส่องกระจกดูตัวเองตอนพูดจาแบบนี้มั้ย"
คุณแขเดินไปตบหน้าเสียงดังสนั่น
ทุกอย่างเงียบกริบ
คุณแขเดินไปมาอย่างโกรธๆ / ก่อนหันมาพูดเสียงสั่น
"ตั้งแต่แกเกิดมาจนถึงวันนี้ แกไม่เคยพูดและมองฉันแบบเมื่อกี้เลย...ฉันเองก็ไม่เคยต้องเป็นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะนั่งนั่น...ถามตัวเองมั่งมั้ย ว่าจะไปกันได้สักกี่น้ำ วันหนึ่งที่ต้องพาแม่นั่นเข้าสังคม เจอหุ้นส่วน เจอลูกค้า...จะมีสักแวบหนึ่งที่อายคนเขามั้ย"
ธนัทพยายามสะกดอารมณ์น้ำตาคลอ
"ลูกเสียสติไปมากเลยนะ ทั้งงานการ ทั้งการทำตัวกับแม่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้"
"ผมรักเขานะ"
คุณแขน้ำตาคลอ
"แม่รู้ แม่เข้าใจคำนี้ดี" น้ำตาไหล "แต่คำว่าเราจะสู้ไปด้วยกันมันไม่มีอยู่จริง สุดท้ายมันก็จะเหลือแต่เราที่เจ็บปวด ความรักที่เราคิดว่ามันจะชนะทุกอย่าง…มันก็ไม่จริงเพราะถ้าความรักชนะ วันนี้พ่อของลูกก็ต้องยืนอยู่ตรงนี้" คุณแขดูเศร้าลงไป
ธนัทเสียงเศร้า "แม่"
"หลังจากวันนี้ ถ้าแม่ยังเห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ในชีวิตของลูกอีก เราขาดกันที่ตรงนี้ บ้านหลังนี้ ความเป็นอยู่ทุกอย่าง งาน ตำแหน่งส่วนแบ่งทั้งหมด อย่าหวังว่าจะเหลืออะไรสักอย่างเดียว ถ้าลูกเลือกผู้หญิงคนนั้น"
ธนัทนิ่ง
คุณแขหันหลังเดินไป ก่อนหันมาเสียงอ่อนลงนิดเดียว
"อาทิตย์หน้าคุณตาจะมีงานเลี้ยงผู้ถือหุ้นทั้งหมด แม่อยากให้ลูกเป็นคนจัดการ"
เสียงฝีเท้าคุณแขเดินหายไป บ้านทั้งหลังเงียบกริบ ธนัทค่อยๆทรุดตัวลงที่พื้นอย่างช้าๆ
น้ำตาของเขาไหลออกมาเงียบๆ...

ไอด้ากำลังนั่งเตรียมงานนั่นนี่อยู่ที่ออฟฟิศ ผู้ช่วยเดินเข้ามาหน้าตาเหวอๆ
"โอ๊ะ ไอด้า...พอดี มี"
เรย์โผล่พรวดเข้ามา พร้อมถ้วยกาแฟ จำนวนมาก
เรย์วางๆถ้วยกาแฟ คาปู อเมริกาโน่ ลาเต้ม๊อคค่า เอเพรสโซ่ แล้วก็กาแฟโบราณ
ไอด้าอึ้งๆ "พี่เรย์"
โอ๊ะทำคอย่นก่อนจะค่อยๆถอยออกไปยิ้มๆ
ไอด้ายังงงๆกับท่าทีเรย์ "คือ..."
"คือการเรียนรู้ขั้นตอนที่ 1 ว่าชาหรือกาแฟแล้วถ้ากาแฟ เป็นกาแฟชนิดไหน
อ้อ มีทรีอินวันมาด้วย" เรย์หยิบออกจากกระเป๋ากางเกงหลังมาอวด
ไอด้ากอดอกมองนิ่งๆ "ชา ไอด้าไม่เคยทานกาแฟ"
เรย์ทำท่าคอตกเว่อร์ๆ "แป่ว"
"แล้วที่นี่ออฟฟิศไอด้า อย่าทำอะไรแบบนี้เลย ไอด้าไม่ชอบ"
เรย์หน้าจ๋อย "พี่แค่อยากรู้ว่าไอด้าชอบอะไร อยากได้อะไร"
"ชอบแบบไหน อยากได้อะไร จากไหนคะ จากพี่เหรอ..." ไอด้าทำท่าคิด "อือ…มีอย่างเดียวที่ไอด้าอยากได้จากพี่ ไอด้าอยากเห็นพี่เจ็บ แล้วก็เสียใจอยากให้ทุกคนมองพี่ขำๆ แล้วก็ไม่พูดอะไร เดินผ่านไป แบบที่พี่ต้องคิดอยู่ตลอดเวลาว่า เขาจะพูดถึงพี่ว่าไงอยากได้อะไรแบบนั้น...ทำได้มั้ยล่ะคะ"
เรย์ยืนนิ่งไป
"ก็ ถ้ามันต้องขนาดนั้น ก็...ยังไงก็ได้ไอด้าให้ใครมาทำอะไรพี่ก็ได้นะ พี่จะได้เป็นแบบนั้น จะได้เข้าใจความรู้สึกแบบนั้น…ถ้ามันทำให้ไอด้าดีขึ้นได้...ทำเลย"
เรย์ถอยหลังออกไปเศร้าๆ ไอด้าพยายามไม่หันไปมอง

เรย์ออกไปแล้ว ไอด้าทรุดตัวลงนั่ง เธอรู้สึกว่าเธอมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังไปได้แล้วแน่ๆ

วีนาซ้อมกับโต้ง หน้านิ่ง ไม่พูดไม่คุย ไม่ยิ้ม โต้งสังเกตหน้าตาวีนาแบบแอบๆ อยากเผือกแต่ไม่กล้าถาม เพราะมีสายเรียกเข้าตลอด วีนาไม่รับ โต้งชะเง้อหน้ามองจอก่อนพูดลอยๆ

"เดี๋ยวๆ เสียสมาธิหมด พักไปรับโทรศัพท์ก็ได้นะ กลัวสายจะไหม้ ไฟจะลุก"
วีนาอัดหนักๆ ไม่ตอบ
"หรือว่าโทรศัพท์แกมีปัญหาว่ะ คุยแล้วชอบทะเลาะกัน เอาเครื่องฉันมะ"
วีนาอัดหนักๆ มองหน้าเบาๆ
สักพักมีสายจากธนัทเรียกเข้าเครื่องโต้ง โต้งทำท่าขอพัก เดินไปดู
หน้าจอ ชื่อ นายประหลาด โต้งยังไม่กดรับเดินมาถามวีนา
"เห้ย...นายประหลาดโทรมาว่ะเอาไงว่ะ"
วีนาหยิบเครื่องโต้งมาปิด ก่อนซ้อมต่อ
"เฮ่ยย มีอะไรก็คุยกันดิว๊า...ผู้หญิงชอบเงี๊ยะ"
วีนาเสียงเหี้ยมๆ
สตั้นท์บอก
"ไม่ต้องรับหรอกโทรศัพท์ เสียสมาธิ มาซ้อมต่อ"
วีนาอัดโต้งหนักๆหน้าเครียด โต้งไม่กล้าแซวอีก

น้องฝึกงาน 1ทำงาน เปิดคอมพ์ เสียงเพลงดังออกมา เป็นเดโมเพลงที่เรย์กำลังทำอยู่
นักดนตรี พี่ชายของน้องฝึกงาน 1ฟังแล้วชอบ
"ช่า เดี๋ยวช่าอยู่ต่อใช่ไหม เดี๋ยวปิดไฟ ปิดออฟฟิศให้พี่ด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไปหาลูกค้าก่อน"
"ค่ะ สวัสดีค่ะพี่"
พนักงานถาม
"สวัสดีค่ะ ผู้ปกครองใครมา"
"อ่าวเฮีย...ทำไมวันนี้มารับเร็วอ่า"
พี่นักดนตรีบอก
"เมื่อกี้ร้านโทรมาแคนเซิ้นว่ะ แล้วนี่อีกนานป่ะ"
"นานมาก...เฮียนั่งรอไปก่อนเลย"
"เฮ้ย เมโลดี้เพราะดี ของใครวะเจ๋งดีนะ"
"ไม่รู้ดิ งานที่ออฟฟิศอ่ะ เฮียเอาขนมป่ะ"
"เออ ก็ดี"
"เดี๋ยวไปหยิบให้"
น้องฝึกงาน 1ลุกไปทำข้าวกิน พี่ชายหยิบกีตาร์มาแกะๆ ตามเพลงที่เปิดอยู่ ร้องตาม แบบชอบๆ

เสียงเพลงต่อเนื่อง เรย์กำลังร้องเพลงใหม่ ในห้องอัด อย่างอินๆ
โหน่งนั่งฟังข้างนอก เรย์เดินออกมานั่งหน้าตาเหงาๆ
"ผมว่า...ท่อนฮุกมันยังไม่โดนว่ะ มันน่าจะอิมโพไวทได้มากกว่านี้ เดี๋ยวผมลงอัดอีกทีแล้วกัน"
Sound Engineer บอก
"โอเคงั้นเดี๋ยวพี่ขอไปชงกาแฟก่อน"
"อินหรอครับพี่เรย์"
เรย์เหล่
โหน่งถาม
"ไงวะ ไปเจอไอด้ามาไม่ใช่เหรอ ผลตอบรับดีเลยสิท่า หน้าหงอยแบบเนี๊ยะ"
เรย์หันมาจริงจัง
"เมื่อก่อนกูแย่มากเลยเหรอวะ ผมว่าผมโคตรชัดเจนเลยนะเรื่องไอด้าอ่ะ"
โหน่งถอนหายใจ
"มึงก็ชัด แต่มึงไม่แอคชั่นไม่ดูแลเอาใจใส่ ไอด้าไปญี่ปุ่นสองปี กูไม่เคยเห็นมึงโทรหาเค้าเลย มีแต่เค้าโทรมา พอเค้ากลับมามึงก็เอาเค้าไปแหมะไว้ ตามรถบ้านเป็นวันๆงี้ถ้าถามพี่นะเว่ย พี่เรียกมันว่าทิ้งขว้าง ถ้ารักผิด รักใหม่ได้นะเรย์"

โหน่งหันมามองเห็นเรย์อึ้งๆ เขาตบไหล่ก่อนลุกไป เรย์นั่งนิ่งฟังเพลงตัวเองเหนื่อยๆ

หน้าโรงเรียนสตั๊นท์ เวลากลางคืน

ธนัทนั่งในรถมองวีนาที่ทำนั่นนี่อยู่ไม่ยอมรับสายที่เขาพยายามโทรทั้งวัน
ธนัทเห็นวีนาเดินไปกดปิดเครื่องโทรศัพท์
"วีนา"
วีนาหันมาเห็นแล้วรีบเดินหนี
"วีนา"
วีนาวิ่งหนีขึ้นมาในโรงเรียนสตั้นท์

แคนถาม
"เป็นไรล่ะ วีนา"
"เดี๋ยวค่อยคุยค่ะบอส"
วีนาวิ่งพาแคนมาหลบในห้องซ้อมสตั้นท์
"เข้าไปค่ะ"
"วีนาเป็นอะไร"
"วีนา วีนา"
ธนัท ยืนอยู่ด้านนอก วีนาชะงัก แคน ถอนหายใจ วีนาทำท่าจุ๊ๆปากให้เงียบ
"วีนา...คุยกับผมก่อนได้ไหม ผมรู้ว่าคุณอยู่ในนี้นะ ผมเข้าใจ ผมเข้าใจว่าคุณไม่ต้องการเห็นหน้าผม"
ที่มุมหนึ่ง ธนัทมองไปรอบๆ ทุกอย่างเงียบ เขาตัดสินใจพูด
"คุณจำตอนที่เราอยู่ที่ญี่ปุ่นได้ไหม คุณถามผมว่า...หมอดูเขาพูดอะไร...เขาบอกว่าความรักของเราจะมีอุปสรรค และถ้าอุปสรรคนั้นต้องการการเสียสละ เราก็ต้องให้ และถ้าอุปสรรคนั้นต้องการการตัดขาด เราก็ต้องให้...ผมไม่ยอม ผมรักคุณ"
วีนายืนน้ำตาไหล แคนหลับตาลงอย่างพยายามอดทน
"ผมรักคุณวีนา คุณได้ยินผมไหม ผมรักคุณ...คุณอาจจะรู้อยู่แล้วว่าผมรักคุณ แต่ผมอยากให้คุณได้ยินชัดๆและหลังจากนี้ไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะรอจนกว่าคุณจะยอมรับความรักของผม คุณเจ็บ ผมก็เจ็บ" ธนัทหน้าเศร้าๆเดินออกไป
วีนาพยายามกลั้นสะอื้น
วีนา ปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ร้องไห้ กับแคน

วีนานั่งที่พื้น ปาดน้ำตาอยู่ แคนนั่งข้างๆเงียบๆ
วีนายกมือไหว้ "ขอโทษนะคะบอส"
แคนนั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่
วีนาลุกขึ้นยืนทำท่าจะกลับ "วีนาขอตัวก่อนดีกว่านะคะ"
แคนยังนั่งอยู่ เอื้อมมือจับมือวีนาไว้ "เดี๋ยว"
วีนาชะงัก
"นี่อาจไม่ใช่เวลาที่เหมาะ แต่...ถ้าผมไม่พูดวันนี้ แล้วถ้าคุณตอบรับธนัทไป …ผมจะไม่มีสิทธิ์ได้พูดคำนี้อีกเลย"
วีนาอึ้ง
"ผมรักคุณ...วีนา" แคนสารภาพ
วีนาตะลึง
"คำนี้มันอยู่กับผมมานาน ลังเลหลายทีว่าควรจะพูดออกมามั้ย ไม่นึกว่าต้องมาพูดต่อจากใคร..." แคนก้มหน้าพูดเศร้าๆ "เขามีทุกอย่างที่ผมไม่มีนะ...แต่อะไรที่เขาทำให้คุณไม่ได้ ผมจะทำได้...แค่นั้นแหล่ะ" แคนปล่อยมือวีนา
วีนางงปนเงิบสุดๆแคนลุกขึ้นยืน
"เรื่องนี้มันสำคัญ…ไม่ว่าจะตอบใคร ผมหรือเขา คิดให้ดีๆก่อน" แคนเดินไป

วีนาเหมือนโดนชกสองหมัดติดกัน มึนตึ๊บก่อนทรุดตัวลงนั่งที่พื้นเหวอๆ

อ่านต่อตอนที่ 16