Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 14 : ทำไม “ธนัท” ต้องกินยา “แข” คาดคั้น “แอ้ม”

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 14 : ทำไม “ธนัท” ต้องกินยา “แข” คาดคั้น “แอ้ม”

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

รุ่งเช้า ที่โรงเรียน วีนาแต่งตัวเรียบร้อยในชุดวอร์ม เดินมายิ้มๆ พอเห็นสภาพในโรงยิมก็ชะงัก ธนัทกับแคนนอนก่ายกันสิ้นสติ แบบแนบชิด...ยังไม่ตื่นทั้งคู่ โต้งก็ยังสลบอยู่อีกมุมหนึ่ง วีนามายืนดูก่อนจะส่ายหัวแล้วเดินไป

วีนาใส่หูฟังเพลง ก่อนออกวิ่งไปตามถนน หน้าตามีความหวัง
เสียงเพลงของเรย์ดังขึ้น ภาพเมื่อคืนระหว่างเธอกับธนัทจูบกันขึ้นมา
วีนาอมยิ้มเขิน

ภายในบ้านเรย์ ในบรรยากาศอาหารเช้า ส้อมจิ้มไข่ดาว มีแฮมเบค่อนหน้าตาดี มือหยิบแก้วกาแฟนั่นนี่
เรย์นั่งทานอาหารเช้าพลางเช็คเมล์ เรย์ดูอย่างตื่นเต้น
เรย์ต่อโทรศัพท์
"พี่โหน่งผมได้เนื้อเพลงแล้ว โคตรโดนเลยพี่ จองห้องอัดให้ผมเลยนะ เวลาเดิมโอเคคร้าบ"
เรย์ตื่นเต้น แล้วนึกถึงวีนา จึงโทรศัพท์หาวีนา
วีนาตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าเรย์โทรมา จึงรีบกดรับด้วยความตื่นเต้น
"เรย์...ฮัลโหลค่า"
"โหล หวัดดี วันนี้ว่างป่ะ พอดีผมได้เพลงใหม่มา ไม่รู้ว่าใครแถวนี้จะไปฟังผมอัดไหมน๊า"

วีนาที่กำลังวิ่งไปคุยไป กรี๊ดออกมาก่อนจะเต้นๆ ด้วยความดีใจ
"แอร๊ย ไปๆๆ อยากไป ไปได้ใช่ไหมคะ"
"ไปได้สิ" เรย์ว่า
"ไม่รบกวนเหรอ"
"ไม่เลย ไม่รบกวนเลย อยากให้มา"
"กี่โมงคะ กี่โมง…..ได้ค่ะๆ เจอกันค่ะ"
วีนาวิ่งไปยิ้มไปอย่างฟินๆ

เวลาต่อมา แคนค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากเย็นๆ
ธนัทถูกผลักออกมาเลยเริ่มตื่น งัวเงียขึ้นมางงๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ เห็นแคนนั่งกุมขมับอยู่ ธนัทปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอย่างแรงด้วยอาการแฮ๊งค์จนต้องร้องโอย
แคนหันมามอง หน้าตาปวดหัวพอกัน
"เมื่อคืนมันเหล้าแน่ใช่มั้ย โคตรแฮ๊งค์เลย"
แคนบอก
"เค้าเรียกว่าเหล้าอุ" แคนปวดหัว
"สั่งอะไรมากินกันมะ"
แคนนิ่งไปก่อนพูดว่า "ไม่อร่อยหรอก ทำกินเองเหอะ"

ต่อมา หม้อแกงกำลังเดือดๆ
ธนัทนั่งล้อมวงรอกินซุปต้มโคล้งร้อนๆ เหงื่อแตกท่าทางฟิน รอบๆทั้งแคน โต้ง สตั๊นท์ กำลังนั่งรอกินอย่างหิวๆและแฮงค์ แคนชิมรสชาติก่อนจะพูดว่า
"โอเค แจกช้อนได้"
ทุกคนต่างซดน้ำซุปร้อนๆกันอย่างเอร็ดอร่อย หิวมากๆ
เสียงโทรศัพท์เข้ามา โต้งลุกไปรับ สักพักเดินมา หน้าตายังมึนอยู่
"ฮัลโหลครับ ว่างครับ ว่างครับพี่...จริงเหรอครับพี่ ได้ครับได้ ขอบคุณมากครับพี่"
โต้งวางหูแล้วรีบหันมาบอกบอส
"บอส งานด่วน ค่าแรงสองเท่า"
ทีมสตั๊นท์และทุกคนต่างส่งเสียงร้อง
"สองเด้ง ๆๆๆๆ"
"ว่าไงครับบอส"
"สองเด้ง ๆๆๆๆ" ทีมสตั๊นท์ลุ้นเชียร์
"ลุยโลด" แคนว่า
สตั๊นท์โห่ร้องด้วยความดีใจ "เย่ !! สองเด้งๆๆๆ"
"เอ่า ไหนว่าวันหยุด" ธนัทว่า
แคนวางจาน
"มีงาน เอางานไว้ก่อน ถ้าวีนาอยากตามไปช่วยก็ให้เขาโทรมา สำหรับคุณที่อยากอยู่ที่นี่ ก็ต้องช่วยกัน"
ธนัทยืนมองกองจาน เอาช้อนเขี่ยๆ อาหาร ที่วางเต็มไปหมด จึงยกหูโทรหาชัย

"ฮัลโหล ชัย ไอ้ล้างจานนี่มันต้องเริ่มยังไงนะ...อืมยังไงนะ น้ำร้อน เดี๋ยวก่อน น้ำร้อนหรือน้ำเย็น ช่างมันเหอะ ส่งแม่บ้านมาเลย ส่งมาด่วนนะ"

วีนาเดินๆ มองๆ มาก็ชะงัก เมื่อเห็นธนัทยืนเท้าเอวมองจานชามจำนวนหนึ่งอยู่อย่างกลุ้มๆ ได้ยินธนัทคุยโทรศัพท์กับชัย จึงรีบพูดแทรกเข้าไปว่า

"ใช้วิธีนี้อีกแล้วนะ"
"อ๋อ ผมพูดเล่นน่ะชัย"
วีนาหัวเราะ "นี่โดนทำโทษเหรอ"
ธนัทหันมาเหล่ "ไปไหนมา"
"ไปวิ่ง" วีนายิ้มๆบอก "เบื่อพวกขี้เมา"
"อือ ผมไม่เคยเมาแบบนี้มาก่อนเลย เหล้าถูกๆนี่เมาชะมัด"
"อีกละๆ ถูกๆอีกละ เมื่อไหร่จะเลิกพูดคำนี้ซะที…" วีนาเดินมายืนข้างๆ "คนอื่นอ่ะ"
ธนัทเริ่มล้างจานท่าทางแหยะๆ "ไปรับจ๊อบ...ค่าแรงสองเด้ง"
"ว๊าย ไปด้วยดิ ที่ไหนอ่ะ" วีนาทำท่าจะวิ่งออกไป
"นี่...ไม่ต้องเลย มาช่วยผมล้างจานเลย แล้วก็เฝ้าโรงเรียน"
วีนาทำท่าจะวิ่งหนี แต่ธนัทรีบกอดไว้จากด้านหลัง
"ไม่ต้องเลย ไม่ต้องเลย"
"จะไปเอาตังค์ จะไปเอาตังค์"
"ตังค์เอาเมื่อไหร่ก็ได้ปะ มาช่วยกันก่อน นะๆๆๆทำยังไง"
"หยิบดิ"
"หยิบอะไรอ่ะ"
"เขียวๆอ่ะ"
"จริงเหรอ"
"อื้อ...หยิบ" ธนัทท่าทางเขิน
"ใส่อันนี้อย่างงี้ ล้างน้ำก่อน" วีนาอธิบาย "นี่โรแมนติก หรือว่าลองใจ"
"ลองใจ"
"นี่ !! ตลอดอ่ะ"
ทั้งคู่ล้างจานไป หยอกล้อกันไป หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
"อย่าไปจับสิ"
"ไม่จับแล้วจะล้างยังไงเนี่ยไง ลองจับดูดิ"
ธนัทหัวเราะ "ไม่เอา"
สองคนล้างจานกันน่ารักๆ นัวเนียไปมา…โอบไหล่กัน

มุมหนึ่ง ในออฟฟิศไอด้า ไอด้านั่งจัดเอกสาร มือถือกระดาษ
ไอด้าเดินไปหาแป้งที่โต๊ะประชุมงาน
"พี่แป้ง"
"จ้าไอด้า นี่เด็กฝึกงานใหม่เรานะ"
เด็กฝึกงานยกมือไหว้ "หวัดดีค่ะ"
ไอด้าพยักหน้ายิ้ม รับไหว้
"สวัสดีจ้า ยังไงก็ตามสบายเนาะ มีอะไรก็เรียนรู้จากพี่ๆเค้าไปล่ะกัน"
เด็กฝึกงานบอก "ได้ค่ะ"
ไอด้าหันมาคุยกับแป้งต่อ
ไอด้ายื่นกระดาษ "อ่ะอันนี้ นี่เป็นไอเดียของเพลงนี้ พี่รวบรวมไปทำพรีเซ้นต์ให้หน่อยนะ แล้วส่งไปตามเมล์นี้เลย"
"โอเคจ่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
หลังจากไอด้าเดินออกไป ทุกคนในโต๊ะยิ้มให้กันเหมือนมีเลศนัย แป้งหันมาคุยกับเด็กฝึกงาน
"พี่ขอน้องฝึกงานคนนึงจ่ะ" แป้งว่า
น้องฝึกงาน 1 "ค่ะ"
"ชาช่า เดี๋ยวชาช่าเอาเพลงลงเครื่องให้พี่หน่อยเนาะ"
"ค่ะ"
"ได้ ทำเสร็จแล้วลบทิ้งด้วยอย่าให้หลุดนะ"
"ได้ค่ะ"
"ส่วนเรา 2 คน เดี๋ยวช่วยหารายชื่อเพลงล่ะกันเนาะ"

น้องฝึกงานเอาเพลงอัพโหลดลงคอม

ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง รูปธนัทท่าทางเมาและลุกขึ้นเต้น ภาพธนัทหัวเราะอยู่กับพวกสตั๊นท์ ภาพธนัทจูงมือวีนาน่ารักๆ คุณตาดูแล้ววางรูปก่อนจะเงยหน้าถามชุมพลยิ้มๆ

"คือ ระยะหลัง คุณธนัทไม่เข้าออฟฟิศเลย ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาไปไหน จนกระทั่งเห็นรูปพวกนี้เข้า"
คุณตาแทรกขึ้น ยิ้มรู้ทัน
"ใครนะช่างสอดแนมหลานชายฉันได้ขนาดนี้" คุณตาเพ่งมองรูปที่ธนัทจูงมือวีนา "แล้วคนนี้ใคร"
ชุมพลรีบฟ้องต่อ
"เธอชื่อวีนาครับ เป็นสตั๊นท์วูแมน คุณธนัทเจอมาได้สักพักแล้วครับ ตั้งแต่ไปๆมาๆ กับเด็กคนนี้ ก็ไม่เป็นอันทำงานทำการเลย"
คุณตาโบกมือให้หยุด "พอๆ...เอางี้ชุมพล ช่วงนี้ถ้าธนัทเขาไม่ค่อยว่าง คุณก็จัดการไปก่อน"
ชุมพลดีใจออกนอกหน้า
"ผมจะทำให้ดีที่สุดเลยครับ หรือคุณท่านจะให้คุณเรย์ ลองบริหารดูบ้างล่ะครับ"
คุณตาคิดๆ ถอนหายใจ
" สิ่งที่ธนัททำมันเหมือนง่ายนะ...แต่ที่จริงมันไม่ง่ายหรอก คุณลองดูก่อนเถอะ"
ชุมพลดีใจมาก "ครับ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ งั้นผมรีบกลับไปทำงานนะครับ"
ชุมพลลุกขึ้นเดินออกไป
คุณตายิ้มๆ มองตามชุมพลด้วยสายตาที่อ่านยาก ก่อนยกหูโทรศัพท์
"โหล ช่วยทำนัดคุณแขให้ฉันที"

วีนากับธนัท ช่วยกันทำความสะอาดโรงยิม นั่นนี่ ธนัทบ่นโอดโอย
"เกิดมาไม่เคยลำบากลำบนอะไรแบบนี้เลยเนี่ย ล้างจาน ทำความสะอาดโรงยิมเนี่ยนะ"
"ถ้าเหนื่อยอ่ะ คุณก็กลับไปอยู่บนหอคอยงาช้างของคุณสิ ไม่ต้องมาเฝ้าฉันแบบนี้หรอก"
"รู้…แต่ผมยังอยากเห็นหน้าคุณอยู่ตลอดเวลาเลยอ่ะ ไม่รู้จะทำไงอ่ะ"
วีนาหัวเราะเบาๆ
ธนัทท่าทางอ้อนๆ "นี่"
"หื๊ออะไร"
ธนัทหน้าหื่นๆ
"ไหนๆ…ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว เรา มาทำอะไรหนุกๆกันมะ" ธนัทเดินเข้ามาใกล้
"จะบ้าเหรอคุณ จะทำอะไร"
ธนัทยิ้มๆ "ไม่ต้องถอดก็ได้ เสื้อมันไม่ใช่อุปสรรคสำหรับผม"
"ด๊าย"

ต่อมา ธนัทแหกปากลั่นโรงยิม
ธนัทถูกวีนา จับวอร์ม ซ้อม
วีนาขำๆ "เป็นไง หนุกป่ะ"
"สนุก"
วีนาทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
"โอเค ไม่สนุกล่ะ โอ๊ย ป่าเถื่อนมาก"
"ว่าไงนะ"
"ไม่ป่าเถื่อน น่ารัก น่ารักมาก ยอมแพ้" ธนัทว่า
"แค่นี้แหละ"
"แรงจริงๆ ช่วยหน่อยสิ"
วีนาเอื้อมมือมาช่วยธนัท
"ป่าเถื่อน !"
วีนาจับธนัทกดลงบนพื้นอีกรอบ
"นี่ !! พูดว่าไรนะ"
"ไม่ได้พูด โอ๊ย ป่าเถื่อน"
วีนาเพิ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ "ปากดีนักใช่ไหม"
"โอ๊ย ไม่ป่าเถื่อนแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว"
"อะไร พูดว่าอะไร"
"บอกว่า...." ธนัทพูดค่นั้นแล้วหันไปจุ๊บแก้มวีนาแล้วหัวเราะ
"ตายซะเถอะ"
"โอ๊ย"

ธนัทมองยิ้มๆ เคลิ้มๆ วีนาลากไปซ้อมเหวี่ยง ธนัทกระเด็นไปติดผนัง หน้าเพลียๆ ทั้งคู่เล่นหยอกล้อกันไป

ภายในห้องอัด เวลากลางคืน เรย์กำลังนั่งทำเพลงกับอาร์ม Sound Engineer โหน่งเดินเข้ามา

โหน่งพยักหน้าอินๆ ปรบมือตามจังหวะ
"เป็นไง เพราะป่ะ"
"เออ เพราะ ชอบ"
"ชอบนะ"
"เพราะ เอ้อ"
"พี่อาร์ม ผมอยาก..."
โหน่งรีบพูดแทรกขึ้นมา
"เรย์เดี๋ยวก่อน มึงหยุดเลย มึงเตรียมสัมภาษณ์ก่อน เดี๋ยวค่อยกลับเข้าไปร้องใหม่ แต่ช่วยเช็คคีย์ให้ชัวร์ก่อนทำดนตรี เพราะกูจะจ่ายตังค์แค่ครั้งเดียว เข้าใจตรงกันนะครับ"
"โอเคๆ"
โหน่งหันไปพูดกับอาร์ม
"อาร์ม"
"ครับพี่"
"ออกไปพักเลย"
เรย์หันมาถามโหน่ง
"นักข่าวใครอ่ะวันนี้" เรย์ถาม
"เต๊าะไง"
"เต๊าะไหนวะ"
"ก็เต๊าะไง ต้องคุณ ที่เคยเป็นพีอาร์เก่าไง ตอนนี้นางเปลี่ยนไปนักข่าวบันเทิงแระ"

ภายในห้องอัดเสียง เรย์นั่งสัมภาษน์ กับเต๊าะ- ต้องคุณ ที่ดูเกรงๆ เมื่อคุยกับเรย์
"แนวเพลงในอัลบั้มเป็นยังไงบ้างคะ" ต้องคุณถาม
"ก็จะหลากหลายมากขึ้น แต่ว่าเบสก็ยังเป็นป๊อปอาร์ตทิส ก็ที่ผ่านมาก็เหมือนเราได้แรงบันดาลใจมาจากดนตรีหลายๆแนว เราก็เลยเอามาลงในอัลบั้มนี้"
สัมภาษณ์ผ่านไปจนสิ้นสุด "โอเค เรียบร้อยแล้ว"
"โอเค"
"เดี๋ยวถ่ายรูปกันหน่อย"
"โอเคได้เลย"
เรย์กับต้องคุณถ่ายรูปด้วยกัน
"โอเคเรียบร้อย"
"โอเค สัมภาษณ์ก็จะประมาณนี้แหละ ยังไงพี่ก็ต้องขอบคุณเรย์มากเลยนะที่ให้พี่มาสัมภาษณ์ในวันนี้"
"ยินดีๆ"
"แล้วนี่เป็นไง มีแฟนเป็นตัวเป็นตนยัง"
"โอ๊ย ไม่เอาแล้ว เข็ด...พัง"
ต้องคุณหน้าจ๋อยไปนิดนึง...ก่อนตัดสินใจ
"เรย์ ออกไปข้างนอกกับพี่หน่อยสิ พี่มีเรื่องอยากเล่าให้ฟังว่ะ"
เรย์งงๆ

ด้านนอก ต้องคุณพูดอะไรบางอย่างกับเรย์ ที่ฟังอย่างเครียดๆ

เมื่อ 2-3 ปีที่แล้ว เรย์เคาะประตูก่อนเดินเข้ามา
"ครับบอส"
"ไม่มีไร...เรียกมาเรื่องสัญญา ว่าจะเอาไง อีกสี่เดือนก็หมดแล้ว ต่ออีกสักห้าปีมั้ย"
เรย์ยิ้ม
"จริงๆเรื่องนี้ ผมตั้งใจจะมาบอกเหมือนกันครับ ว่าจะยังไม่ต่อ"
ต้องคุณอดีตพนักงานคนหนึ่งของค่ายเพลงที่เรย์เคยสังกัดอยู่แซวเล่น
"เอ่าทำไมยะ จะแต่งงานรึไง"
"ใช่ ...แหมรู้ใจนะเนี่ย...อาทิตย์หน้าผมจะขอไอด้าแต่งงาน"
"อ้าว แล้วอาชีพนี้หล่ะ"
"อาชีพศิลปินมันเป็นสิ่งที่ผมรักมันเป็นความฝัน แต่ไอด้า ไอด้าเป็นความจริงของผมครับ"
บอสอึ้ง นิ่งเงียบไป

ช่วงนั้น ต้องคุณคุยกับแด๊นเซอร์ บรีฟเรื่องการเต้น
"เออเนี่ยเพลงเนี่ย เดี๋ยวขอเปลี่ยนนิดนึงนะ เอาแบบให้มันเต้นดูนัวเนียๆกว่านี้หน่อย
แบบดูเซ็กซี่ๆหน่อย สาวกรี๊ดอะไรอย่างงี้"
ที่มุมหนึ่งบอสแอบมองต้องคุณที่กำลังคุยกับแด๊นเซอร์ เมื่อต้องคุณบรีฟแด๊นเซอร์เสร็จ จึงเดินเข้ามาคุยกับบอส
"เต๊าะ ได้เรื่องไหมแก"
"บอสคะ มันจะดีหรอคะ หนูว่ามันบาปนะ"
"หรือแกอยากจะตกงาน ห้ะ" บอสขู่ไป

บอสกับต้องคุณพูดเรื่องเรย์เสียงดัง เพื่อให้ไอด้าที่นั่งรออยู่ได้ยิน
"เออเต๊าะ นี่เรย์มันรู้ไหมเนี่ยว่าไอด้ารออยู่"
"โอ้ย จะไปรู้เรื่องอะไรค่ะบอส ก็เห็นเต้นนัวเนียอยู่กับแด๊นเซอร์อยู่นั่นล่ะค่ะ"
ไอด้านั่งอยู่ข้างล่าง หันขึ้นไปมอง ได้ยินเรื่องที่บอสกับต้องคุณคุยกัน สีหน้ากังวล
"น่าสงสารไอด้านะคะ" ต้องคุณว่า

"อือ นี่ก็คงกลายเป็นของเล่นของนักร้องไปอีกคน ไอด้าเอ๊ย"

เรย์ซ้อมเต้นกับแด๊นเซอร์ มีจังหวะใกล้ชิดกัน

"ปึ๊บ ๆ ปายยย ปึ๊บๆ ลง" เรย์ว่าไปตามจังหวะการเต้น "เดี๋ยวๆ เพลงนี้มันต้องอย่างงี้ด้วยเหรอ"
"กูก็ไม่เก็ทเหมือนกัน แต่บอสสั่งมา มึงก็ทำไปเหอะ กูอยากกลับบ้าน"
"อ่ะๆๆ โอเค"
อีกด้านหนึ่งไอด้ารีบวิ่งมาดู เห็นเรย์กำลังเต้นนัวเนียอยู่กับแด๊นเซอร์
ไอด้าอึ้งไปชั่วขณะกับภาพนั้น ทำอะไรไม่ถูก

เมื่อรู้ความจริง เรย์ยืนอึ้งเหมือนโดนทุบหัวอย่างจัง
"เอาเป็นว่าทุกอย่างพี่ทำไปก็เพราะบอสสั่ง...แกเลยไม่รู้ว่าน้องเค้ารอ น้องเค้าโทรมา
บางทีเค้าก็เข้ามาไม่ได้ ยืนอยู่ข้างนอกเป็นชั่วโมงๆ"
เรย์ถอนหายใจผิดหวัง "แล้วนี่พี่โหน่งรู้เรื่องป่ะเนี่ย"
"ไม่ ไม่มีใครรู้ มีแค่พี่กับบอส...เรย์" ต้องคุณยกมือไหว้ "พี่ขอโทษนะ ถ้าพี่ไม่ทำ แกสองคนอาจจะไม่ต้องเลิกกัน ไอด้าน่ะรักแกมาก...ฉันยืนยัน"
เรย์ส่ายหัว "ไม่ทันแล้วพี่...แม่งพังไปเยอะแล้วอ่ะ"
"แกจะให้ฉันไปพูดกับเค้าก็ได้นะ"
"พอแล้ว"
"ฉันยอม ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ที่ไหนเมื่อไหร่บอกเลย"
เรย์ที่อึ้งไปอย่างรู้สึกแย่สุดๆ
"พี่เต๊าะ พี่ทำมากพอแล้วจริงๆ"
"พี่รู้สึกผิดหน่ะ"
"พี่กลับไปเถอะ..." เรย์เดินหายเข้าไปในห้องอัด
ต้องคุณมองตามด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

วีนาเดินแต่งตัวน่ารักออกมาจากห้องแคน ทำท่าจะเดินออกไป
"เดี๋ยวๆๆ จะไปไหน" ธนัทถาม
"ไปห้องอัด"
"มืดป่านนี้จะอัดใครอีกล่ะ"
วีนาหัวเราะ
"ห้องอัดเสียง...ที่น้องชายคุณจะร้องเพลงใหม่ล่าสุด" วีนาทำท่าจะเดินออกไป
ธนัทวิ่งมาขวาง "ไม่ด๊าย ไปไม่ได้ ต้องเก็บตัว"
"ได้สิ วันนี้วันหยุด ฉันจะทำอะไรก็ได้"
ธนัทชี้นิ้วไปที่วีนา "แต่ไปหาคนอื่นไม่ด๊าย"
วีนากัดนิ้วธนัทที่ชี้เธอ
"โอ้ย"
วีนาทำท่าจะรีบวิ่งออกไป แต่ธนัทมาอุ้มวีนาไว้
"อย่าๆๆๆ ไม่เอา ปล่อย ว๊าย...คุณ คุณอย่า ฉันต้องไป"
ธนัทอุ้มวีนาเข้าห้องไป

ในห้องอัดเสียง เรย์นั่งอึ้งๆ ย้อนคิดต่างๆ
โหน่งเดินเข้ามา
"เอ้า เอายัง ต่อเลยมั้ย หรือจะรอวีนา"
"พี่ฝากบอกวีนา ไม่ต้องมาแล้ว" เรย์ลุกขึ้น
"เอ่า"
"พี่กลับไปเลยด้วย ผม...มีเรื่องต้องเคลียร์นิดหน่อย" เรย์ว่า
โหน่งมองตามเซ็งๆ
"เอ๊า... ค่าห้องแล้วใครจ่ายมึงเทกันอย่างนี้เลยเหรอวะ"
โหน่งหันมาคุยกับอาร์ม
"อาร์ม"
"ครับ"
"มึงมีเบรกกิ้งแทร็คไว้ปะ กูอยากร้องอ่ะ เผื่อปีนี้กูจะส่งประกวด"
"เดี๋ยวผมปิดเครื่อง แล้วเราไปกินข้าวกันดีกว่าพี่" อาร์มลุกเดินหนีไป

โหน่งทำหน้าเซ็งๆ "อ่าวเห้ย แมร้งไม่เข้าใจความฝันกูเลย"

เวลาต่อมา สองคนยังคงยันประตูกันอยู่

"อ่ะๆๆ จะไปไหน"
"ไม่ไปก็ได้"
"ดีละ ไม่ต้องไป" ธนัทหัวเราะ
วีนาเตะเข้าที่ท้องธนัท ธนัทร้องด้วย
"โอ้ย"
"ไปก่อนน๊า"
มีสายเรียกเข้าของวีนา วีนารีบรับสาย
"โหล...ค่ะพี่โหน่ง...อ้าว เหรอคะ" วีนาดูหงอยฉับพลัน " ได้ค่ะๆ ไม่เป็นไรค่ะ" วีนาวางสายหน้าจ๋อย
ธนัทหัวเราะเยาะ
"เอ๊า…มีคนแต่งตัวเก้อแหะ"
"นี่ เงียบไปเลยนะ"
ธนัทหัวเราะเยาะ "ไง โดนเบี้ยวเหรอ"
"เรื่องของฉัน" วีนาชี้นิ้วไปที่ธนัท "หยุดขำ ไม่ต้องยุ่งเลย ฉันจะนอน"
วีนาเดินจะเข้าห้องนอน ธนัทโอบวีนาจากด้านหลังยกลอยขึ้นเดินเข้าห้อง วีนาใจหายวาบ
"นี่ทำอะไรอ่ะ" วีนาดิ้นๆ "ปล่อยนะ"
ธนัทอุ้มวีนาไปวางไว้ที่เตียงก่อนล้มลงนอนกอดวีนาแน่นๆ
"ไม่ปล่อย มานี่เลย นอนด้วยนะ"
วีนายังคงดิ้น "บ้า ไม่ได้...ปล่อยฉันนะ"
ธนัทกอดไว้แน่น หลับตา "นิ่งๆ...ขอนอนด้วย...ไม่ต้องไปไหน"
"ปล่อยนะ"
"นอนให้ผมกอดแบบนี้แหล่ะ"
วีนานิ่งไปใจสั่นๆ พยายามดิ้นต่อเบาๆ แต่เรี่ยวแรงหายไปไหนไม่รู้
ธนัทหลับตาพูดยิ้ม
"รู้ไหม ผมเดินทางมาแล้วเกือบทั่วโลก...ไม่มีที่ไหน ดีเท่าที่มีคุณอยู่ด้วยแบบนี้เลย"
ธนัทพูดจบก็คลายอ้อมแขนออกหน่อยหนึ่งแล้วหลับตาไปนิ่งๆ
วีนาแอบยิ้มในอ้อมกอดของธนัท เธอค่อยๆเงยหน้ามองใบหน้าที่ใกล้มากๆของเขา แล้วหอมเข้าที่แก้มของธนัท
ฝั่งธนัท ก็พยายามห้ามใจตัวเองเช่นกัน ที่อยู่กันตามลำพังแบบนี้...
สองคนพยายามข่มใจตัวเองแล้วนอนกอดกันเฉยๆ...

เวลากลางคืน สวยๆ ในบรรยากาศเหงาๆ ไอด้านั่งอยู่ที่ม้าหิน หน้าม้าหมุนพอไฟดับ ไอด้าก็เลยเดินหันหลังกลับ แล้วไฟก็เปิดขึ้นมา ไอด้าหันกลับไปอีกครั้ง แล้วก็ชะงัก เมื่อเห็นเรย์กำลังเดินมาก่อนมายืนประจันหน้ากันนิ่งๆ
เรย์ยืนจ้องไอด้า ประมวลเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างลุ้นๆ ไม่รู้จะเริ่มยังไง
"วันนี้เจอพี่ต้องคุณ เขาเป็นคนบอกพี่เองว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขาเป็นคนทำ"

คืนเดียวกัน คุณแขมานั่งรอธนัทที่บ้านอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกระแทกตัวลงบนโซฟา แล้วก็พบขวดยาขวดเล็กๆ ที่เหมือนหล่นอยู่ที่โซฟา คุณแขหยิบมาดูอย่างสงสัย

บริเวณสวนสนุก เรย์กับไอด้ายืนคุยท่าทางเครียดๆ
"แล้วไง ต่อให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆแล้วยังไง"
"ไอด้าก็ต้องรู้ไงว่าพี่ไม่ได้เป็นคนทำให้ไอด้าเสียใจ"
"พี่นั่นแหล่ะทำ พี่คนเดียวเลยที่ทำแบบนั้นได้ รู้มั้ย คนอื่นเค้าจะบอกอะไร จะว่ายังไง ไอด้าก็รอ รออยู่ตรงนั้น รอให้พี่ออกมาหาไอด้าเอง บอกกับไอด้าเอง ไอด้ารออยู่เป็นชั่วโมง รออยู่เป็นปี แต่พี่ก็ยังฝากคนอื่นมาดูแลไอด้า…พี่ไม่เคยดูแลไอด้าด้วยตัวพี่เองเลยแม้แต่ครั้งเดียว"
"ไอด้า มันดีที่สุดเท่าที่พี่จะทำได้ในตอนนั้นนะ แล้วพี่ก็มีแต่ไอด้าคนเดียว ไม่เคยมีใครเลย"
"ใช่ พี่มีไอด้าคนเดียว...คนเดียวที่ไม่เคยดูแลไง" ไอด้าหันหลังเดินไป
"ไอด้า ขอโอกาสให้พี่ได้ไหม"
ไอด้าหันหลังกลับมาโกรธ "โอเค ชา หรือ กาแฟ"
เรย์นิ่ง ไอด้าถาม
"สีชมพู หรือ สีฟ้า ทะเล หรือว่า ภูเขา"
เรย์อึ้ง
"ตอบไม่ได้เลยสักอย่างใช่มั้ย กี่ปีนะที่เราเดินข้างๆกัน กี่ปีที่ไอด้าต้องฟังแต่ความฝันของพี่ รอพี่
แต่พี่รู้ไหม...โลกของไอด้าใหญ่กว่ารถบ้านของพี่นะ" ไอด้าว่า

ไอด้ามองหน้าเรย์เจ็บๆ ก่อนเดินไป ไม่หันมามองเรย์อีกเลย เรย์ยืนนิ่ง

เช้ารุ่งขึ้น วีนาตั้งสมาธิ ก่อนจะทำท่ายากที่ฝึกมาตลอดช่วงเก็บตัว

"เป็นไงเจ็บไหม"
"ไม่เจ็บๆ"
สตั๊นท์บอก
"วีนา อย่าทำแขนตึง งอนิดนึง พอถึงพื้นปุ๊บ ค่อยแตะพื้น โอเคนะ"
วีนาพยายามซ้อมต่อไป
"ระวังนะ อย่าให้มือทับข้างเดียว โอเคนะ พร้อม"
สายตาทุกคนมองลุ้น วีนาหลับตาก่อนลงมือ…ภาพท่ายากสำเร็จสวยงาม ทุกคนปรบมือ วีนาดีใจหันไปเห็นธนัทที่ปรบมืออยู่ วีนาวิ่งเข้าไปก่อนโผเข้ากอดธนัท
"คุณ ฉันทำได้แล้ว"
ธนัทยิ้ม "คุณทำได้ โอ้โหเจ๋งมากเลยอ่ะ"
วีนาหันมาทางแคนก่อนจะวิ่งมาหา
วีนายิ้มพลางยกมือไหว้
"บอส ขอบคุณนะคะ ทุกอย่าง ทุกอย่าง ขอบคุณที่ทำเพื่อวีนามาโดยตลอด"
แคนพยายามยิ้ม "คุณเก่งอยู่แล้ววีนา"
"ถ้าไม่มีบอส ก็ไม่มีวีนาค่ะ"
วีนาวิ่งกลับไปหาธนัท
"เห็นตอนขึ้นไปเมื่อกี้ปะ"
"ลุ้นมากเลย ท่าสุดท้ายเมื่อกี้ แบบเจ๋งมากๆ"
แคนมองมาที่วีนากับธนัทอย่างปวดใจ โต้งจึงเข้ามาแซว
โต้งพึมพำ
"ถ้าไม่มีบอสก็ไม่มีวีนา...เอ...แล้ว วีนาน่ะ มีบอสมั้ย" โต้งหันมาทางแคน
แคนหน้านิ่ง หันมาถาม "อยากโดนเตะไหมโต้ง"
โต้งยิ้มแล้วเดินหนีไป
แคนมองมาที่วีนากับธนัทที่กำลังคุยกันอย่างมีความสุขอย่างปวดใจ

ภายในออฟฟิศแอ้ม
คุณแขยืนรอแอ้มอยู่ที่ด้านหนึ่งของตึก แอ้มเดินเข้ามาหา
แอ้มอึ้งๆไปก่อนยกมือไหว้ "สวัสดีค่ะ"
คุณแขไม่ตอบ ไม่รับไหว้สีหน้าไม่โอเค
"ธนัทเค้ามาที่นี่บ่อยไหม" แล้วหยิบยาออกมา "เธอสั่งยาอะไรให้ลูกฉันกิน"
"ค่ะตอนนี้ธนัทเขาเป็นคนไข้ของฉัน"
คุณแขหัวเราะเบาๆ "ไม่ได้รัก ก็ขอแค่รักษา..."
"ขอโทษนะคะ ถ้าไม่มีธุระอะไร ดิฉันขอตัวนะคะ มีอย่างอื่นต้องทำ"
"ธุระของฉันก็ลูกของฉันไง...เธอเอายาอะไรให้ธนัทกิน แล้วทำไมถึงจะต้องกินทุกวัน
เธอหลอกอะไรเขาอยู่หรือเปล่า"
"คุณแขคะ"
"ธนัทเขาจำอะไรไม่ได้เลยนะ ไม่รู้กระทั่งว่าเธอเป็นใครด้วยซ้ำ เธอเลยเอายาบ้าบออะไรให้เขากิน เพื่อที่จะให้เขามาหาเธอบ่อยๆใช่มั้ย"
แอ้มโกรธ
"ฉันไม่จำเป็นต้องตอบอะไรคุณเลย ถ้าคุณสงสัยเรื่องยา เอาไปถามใครก็ได้ที่เป็นหมอ"
คุณแขเสียงดัง "ฉันอยากรู้ว่าธนัทป่วยเป็นอะไร"
"โอเค…ธนัทเขาป่วยจริงๆค่ะ เป็นโรคที่น่าสงสาร...เพราะสาเหตุการป่วย คือมีแม่อย่างคุณ"
"นี่ เธอรับปากฉันแล้วนะว่าจะไม่ยุ่งกับเขา เธอก็ควรจะทำตามที่พูด อย่ามาหาทางใกล้ชิดเค้าด้วยวิธีแบบนี้" คุณแขขว้างขวดยาใส่แล้วเดินออกไป
แอ้มยืนนิ่งอย่างโกรธจัด

ในห้องประชุม ชุมพลนั่งประชุมอย่างจริงจังที่หัวโต๊ะ...สั่งการลูกน้องนั่นนี่ ชัยเดินเปิดประตูหน้าเครียดเข้ามา
"ขอโทษนะครับคุณชุมพล ผมไม่ทราบว่ามีประชุม"
"โอ้...ขอโทษทีชัย ผมลืมบอกไป ว่ามีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย และผมต้องทำหน้าที่แทนคุณธนัทสักพัก คุณท่านคงมีจดหมายอย่างเป็นทางการแจ้งให้ทุกคนทราบ.."
ชัยหน้าเครียด "คุณชุมพล ผมว่า"
ชุมพลสวนกลับ "ผมกำลังประชุมอยู่นะชัย"
"ได้ครับ ผมจะไม่รบกวน แต่ยังไงก็ขอรายงานที่ประชุมด้วย ถ้ายังไม่มีจดหมายอะไรมาอย่างเป็นทางการ ผมยังยืนยันว่าทุกอย่างต้องกลับไปจบที่คุณธนัท...กรุณาให้ความร่วมมือด้วยครับขอบคุณครับ"

ชัยเดินออกไป

มุมหนึ่ง ชัยยืนจิบกาแฟที่ร้าน VIP เซ็งๆ หน้าตาเป็นหมาหงอยผิดกับเมื่อครู่...มีมุกมองห่วงๆ

"แปลว่าท่านประธานจะถูกปลดเหรอ" มุกถาม
ชัยกระซิบ
"เบาๆ...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงแน่ๆ ชุมพลไม่กล้าพูดซี้ซั้วหรอก"
"แย่แล้ว"
ชัยถอนหายใจ "นั่นสิ"
มุกดุน่ารักๆ "แล้วคุณชัยยังจะมัวมาจิบกาแฟอยู่ได้ยังไงล่ะคะ เอาอะไรคิดคะเนี่ย"
"อ้าว"
"ไม่อ้าวค่ะ...รีบไปแจ้งท่านประธานเร็วๆเข้าเลย"
"แหม ก็นานๆได้เจอกันอ่ะ"
มุกดุเบาๆ "ถ้านายเราตกงาน แล้วเราจะยังได้เจอกันมั้ยละคะ"
ชัยหน้าจ๋อย "ครับ เข้าใจแล้วครับ...ไปแล้วครับ...เดี๋ยวนี้เลยครับ" ชัยหันกลับมา "อ้อ อย่าลืมลงบิลผมนะครับ ... แล้วก็ถ้าเกิดว่าจริงๆ"
มุกสวนทันที "ไปเถอะค่ะ"
"โอเคครับ"
มุกมองตามชัยไปแบบกังวลเบาๆ

ณ สนามกอล์ฟ คุณแขนั่งมองภาพที่พ่อเลื่อนมาให้ดูอย่างเดือดสุดๆ แต่พยายามเก็บอารมณ์
"ค่ะ...เด็กคนนี้แขเคยเจอ"
"นิสัยใจคอเขาเป็นยังไง" คุณตาถาม
"ไม่ทราบหรอกคุณพ่อ ไม่ได้คุยอะไรกันเท่าไหร่...คุณพ่ออยากรู้อะไรเหรอคะ"
"แค่ดูในรูปนี้เจ้าธนัทมันดูมีความสุขดี ...มันยิ้มแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ"
คุณแขตวัดตามอง ยังไม่เก็ท
"แข เขาหน่ะถูกเธอยัดความรับผิดชอบใหญ่โตมาให้ตั้งแต่เด็กๆ"
"แล้วไงคะ แล้วเขาก็ทำได้ดี เอาจริงๆ ถ้าไม่มีธนัท คุณพ่อจะได้พักอย่างสบายใจขนาดนี้มั้ยล่ะ"
"งั้นก็ให้ธนัทมันได้พักมั่งสิ..."
คุณแขพยายามสะกดอารมณ์ทั้งที่แทบจะเส้นเลือดสมองแตก
"นี่คุณพ่อจะไล่ธนัทออกเพราะรูปพวกนี้เหรอคะ ใครเอาเรื่องนี้มาฟ้องคุณพ่อ ใครคะ"
"แข พ่อยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรสักหน่อย แค่เรียกมาถาม ว่าลูกเราน่ะเป็นยังไงบ้างแล้ว ก็จะบอกเรื่องงานเลี้ยงผู้ถือหุ้น ทำไมถึงใจร้อนเป็นไฟไปได้ขนาดนี้นะเราน่ะ"
คุณแขสงบพยายามนิ่ง
"ค่ะ แขจะออกบัตรเชิญ คุณพ่อกำหนดวันมา ส่วนเรื่องธนัท เขาแค่นอกลู่นอกทางไปนิดๆหน่อยๆ แขดึงกลับมาได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง"
"แข ลูกเราไม่ใช่ของเรานะ"
"ใช่ค่ะคุณพ่อ ลูกเราไม่ใช่ของเรา แต่ลูกของแขต้องเป็นของแขค่ะ"
คุณตามีสีหน้ากังวล คุณแขมองรูปวีนาด้วยความเกลียดชัง

ทีมสตั๊นท์เดินออกมาจากห้องซ้อม ตามมาด้วยวีนากับธนัท
ที่ประตู ชัย ค่อยๆเดินเข้ามายืนรอเก้ๆกังๆ
"คุณวีนา สวัสดีครับ"
ธนัทหันไปพูดกับวีนา
"ไม่มีไรหรอก เดี๋ยวผมขอคุยกับชัยแป๊บนึง ไปๆกินข้าว เดี๋ยวผมตามไปนะ"
วีนาจึงเดินออกไปกับพวกสตั๊นท์
"พี่ส้ม รอด้วย"
ธนัทหันไปมอง เข้าใจว่ามีเรื่อง เดินเข้าไปหา ชัยพูดอะไรบางอย่างกับธนัท
"คุณธนัทครับ ไอ้ที่เรากลัวกันเรื่องคุณชุมพลหน่ะ"
ธนัทหน้าเครียด ระหว่างที่ชัยกำลังเล่าเรื่องราวให้ฟัง

ต่อมา ธนัทนั่งเครียดที่โซฟา เพราะนอนไม่หลับ นึกถึงเรื่องที่ชัยมาบอก ขณะที่คนอื่นหลับกันหมดแล้ว

ธนัทหันไปมองวีนาที่ห้อง ก่อนจะหันกลับมาแล้วนั่งเครียดเหมือนเดิม

อ่านต่อตอนที่ 15