อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 13 : รับน้องใหม่! “ธนัท” โดนมอมเหล้า

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 13 : รับน้องใหม่! “ธนัท” โดนมอมเหล้า

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

ชายศิลปินต่างชาติกำลังส่งเมลหาเรย์เรื่องเพลง

เรย์นั่งหน้าคอมพ์ ทำนั่นนี่ ก่อนจะเห็นว่ามีเมล์เพลงมา เรย์ดีใจรีบคลิกดู
หน้าจอคอมพ์เรย์โหลดเพลง ก่อนจะเปิดฟังคร่าวๆ ในเมล์มีโน้ตสั้นๆ จากชายศิลปินต่างชาติว่า ได้เพลงแล้ว โทรกลับด้วย เรย์รีบยกสายโทรหา
ทั้งคู่สนทนาเป็นภาษาอังกฤษ
"ฮัลโหล"
"โหล นี่ผมเอง เรย์"
"อ้าว เรย์เหรอ มีอะไร"
"ผมได้รับเพลงแล้ว...ขอบคุณมากเลย"
"ไม่มีปัญหา"
"ผมมีปรับอะไรบางอย่างไปนิดหน่อย แต่ผมคิดว่าคุณน่าจะชอบ"
"ใช่ๆ ผมได้ยินอยู่ ผมชอบนะ ดีนะ ดีมากๆเลย"
"คุณชอบเหรอ ขอบคุณครับ เอ่อ คืออย่างนี้ พรุ่งนี้ผมจะบินไปเมืองไทย คุณอยากที่จะมานั่งดื่มกับผมไหม เจอกันที่ร้านเดิมก็ได้ คุณคิดว่ายังไง"
"โอเค ได้เลย ผมจะไปเจอคุณที่ร้านนะ"
"โอเค แล้วเจอกันนะ"
"ได้เลย ดูแลตัวเองด้วยนะ บาย"
"บาย"
เรย์วางหู แล้วฟังเพลงต่อย่างชอบใจ ชายศิลปินต่างชาติที่กำลังมีความสุข
เรย์รีบโทรหานักแต่งเพลงคนหนึ่ง

มิกซ์ นักแต่งเพลงใส่หูฟังฟังเพลงอย่างชอบๆฟีลๆ เสียงเพลงดังลอดหูฟังออกมา...
"ฮัลโหล"
"โหล...พี่มิกซ์ ผมเรย์เองพี่"
"อ้าวเรย์...สบายดีมั้ย หายไปนานเลย"
"…ครับสบายดีครับ พี่อ่ะสบายดีไหม"
"ก็สบายดี"
"คืองี้พี่ช่วงนี้ยุ่งมั้ยอ่า"
"อืม พี่ก็เรื่อยๆนะช่วงนี้"
"โอเคพี่ คืองี้ผมมีเพลงนึงแบบโดนมาก แต่งเพลงให้ผมหน่อยดิ อยากได้เนื้อแบบพี่อ่ะ"
"โห ถามจริง"
"จริงพี่ พอดีผมมีเมโลดี้เพลงหนึ่ง โคตรดี แต่ไม่ได้ทำเองนะ ของเพื่อน อยากให้พี่แต่งให้จัง ป๊อบๆ ขายๆ นะๆๆ ผมส่งให้ตอนนี้เลยนะ พี่ลองฟังดูก่อนะ"
"จ้า"
"โอเคครับพี่ ฝากด้วยนะครับ สวัสดีครับ"

เรย์วางสายอย่างคึกๆ รู้สึกตื่นเต้นที่กำลังจะมีเพลงใหม่ในแบบที่ชอบ

ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ธนัทมองดูและดมอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ จิบกาแฟระหว่างนั่งรอแอ้ม

"ฮัลโหล"
"อ้าว นั่งดิคุณ"
"ขอบคุณค่ะ"
"ผมสั่งชามาให้"
"รู้ใจแหะ ขอบคุณค่า เป็นไง ไปญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง"
"ญี่ปุ่นเหรอ"
"อื้ม"
"ดีสนุกตลกแปลกประหลาดและได้รู้ว่าการเป็นผู้หญิงน่ะมันยาก"
แอ้มหัวเราะ "อะไรของคุณ"
"จะนั่งจะนอนจะฉี่ใส่ยกทรง" ธนัทส่ายหัว "ยากมากแล้วผู้หญิงก็ชอบบิดเบือน ถ้าบอกว่าอะไรก็ได้แปลว่าต้องตามใจ ถ้าบอกไม่เป็นไรแปลว่าโคตรเป็นไร ถ้าบอกว่าเราน่ารำคาญแปลว่าเราน่ะน่ารัก" ธนัทยิ้มแบ๊วหน้าตาภูมิใจ
แอ้มหัวเราะ "เปลี่ยนเรื่องมะ คุณโทรตามฉันออกมา เอาเรื่องที่น่าสนใจหน่อยสิ"
"สาระ"
"อือหึ"
ธนัทคิดๆ
"ผมได้เห็นตัวเองในอีกแบบแล้วก็ได้เห็นคนอื่นในอีกแบบแบบที่..ไม่เคยเห็นมาก่อน" .
แอ้มยิ้มๆ "ยกตัวอย่างสิ"
ธนัทเสียงนิ่งๆไป "แม่ ..ผมเพิ่งได้รู้จักแม่ในอีกแบบ ..แล้วมันก็เป็นแบบที่ผม" ธนัทท่าคิดๆ
แล้วตัดบทเอง "ช่างมันเถอะ"
"เล่ามาเลย เล่า ไม่งั้นฉันกลับนะ"
ธนัทหน้าเศร้าๆ "เขาพยายามทำให้คนคนหนึ่งหายไปจากผมโดยการใช้เงิน"
แอ้มอึ้งๆไป "นี่ไปรู้ไรมาเนี่ย"
"นี่คุณ ผมสงสัยมากเลยนะ เค้าเคยทำอย่างนี้กับใครกี่ครั้งบ้าง อุบัติเหตุอาจทำให้ผมจำใคร หรือจำอะไรไม่ได้เลย แต่คนพวกนั้นก็ยังอยู่รอบๆตัวผม แต่การที่แม่จ้างให้ใครสักคนหายไปมันแย่กว่าอุบัติเหตุอีกนะ"
แอ้มพยายามยิ้ม
"ไม่หรอกน่า...บางคนเขาจะไม่หายไป... เงินของแม่คุณไม่ได้มีค่ากับทุกคนหรอก...เชื่อสิ"
"ช่างมันเถอะ" ธนัทยิ้ม "สรุปว่าผมโอเคสบายดี" แล้วลุกขึ้น "ไปละ ..มีภารกิจสำคัญรออยู่"
แอ้มมองเพลียๆ "ภารกิจอะไร"
"เข้าค่ายเก็บตัว"
แอ้มนิ้วชี้ปที่อาหารบนโต๊ะ "เห้ยคุณ เดี๋ยวคุณ"
ธนัทชี้มาที่แอ้มเหมือนเป็นสัญญาณบอกว่าให้จ่ายเอง
"จะบ้าเหรอ"

ภายในโรงเรียนสตั๊นท์ วีนาซ้อมนั่นนี่กับสตั๊นท์อยู่ ประมาณทดลองไอเดียที่คิดกันว่า โอเคมั้ย
แคนยืนมองอย่างคิดๆ ก่อนจะหันไปกระซิบบางอย่างกับโต้ง ชี้ๆประมาณตัดนั่นเพิ่มนี่ โต้งพยักหน้า
ประตูโรงยิมเปิดออก จีจ้าเดินเข้ามาพร้อมคนอีกสองสามคนที่ขนอุปกรณ์ต่างๆมาเพียบ ทุกคนหันไปมองงงๆ วีนาวิ่งไปรับจีจ้า
"ไง"
วีนาดีใจมากจะเข้าไปกอด แต่จีจ้าหลบแล้วทำท่าทางท้าทายเหมือนจะท้าให้สู้ แล้วทั้งสองก็สู้กัน
จ้า
"เป็นไงบ้าง"
"ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยวีนา"
จีจ้ายักคิ้ว "ไม่ได้มาคนเดียวด้วยนะ"
"เอ๊ะ"
แคนเดินมาพอดีท่าทางตกใจเบาๆ
"เฮ้ยขนอะไรมาเนี่ย ไปเอามาจากไหน"
"เมื่อวานมีคนขอเสนอตัวเป็นสปอนเซอร์เว้ย มาแนวเดียวกับพวกองค์กรที่ซัพพอร์ทนักกีฬาน่ะ ถามว่ามีใครที่น่าสนับสนุนบ้าง โคตรเข้าทางจัดเลยเนี่ย"
สตั๊นท์รุมดูพวกอุปกรณ์นั่นนี่ โต้งเดินไปหยิบเซฟออกมาดู แคนมองไปรอบๆอย่างไม่ค่อยสบายใจ
"ไม่ใช่ให้ของมาแล้ว หวังผลตอบแทนนะ จะให้มาทำอะไรแปลกๆที่ไม่ได้ซ้อมไม่เอานะ มันอันตราย"
"มีข้อแม้ข้อเดียว" จีจ้าบอก "คือเค้าขอมาตามดูการฝึกซ้อมอย่างใกล้ชิดนะ"
"อย่างเดียวเนี่ยนะ"
"อย่างเดียว ข้อเดียว"
ประตูโรงยิมเปิดออกพอดี ทุกคนหันไปธนัท
"อ๊ะนั่นไง…ทางนี้ค่ะคุณธนัทที่จะมาเป็นสปอนเซอร์ของเรา" จีจ้าบิกพลางเดินไปรับ

แคนกับวีนาและทุกคนหันมามองกันเงิบๆปนเซ็งๆ

จีจ้าติวเข้มวีนาเรื่องการออกท่าอยู่

ที่มุมหนึ่งธนัทยืนมองอย่างชื่นชมปนหวาดเสียว แคนเดินมากับโต้งพลางยืนข้างๆธนัท
"ผมจะไม่รับของของคุณนะ แค่ให้วีนาใช้หลังจากเก็บตัวเสร็จแล้ว ผมจะส่งกลับ"
ธนัทเหล่ๆ "ผ่อนเงินกู้ธนาคารยังขาดๆหายๆยังจะหยิ่งไม่เข้าเรื่อง"
"ว่าไงนะ"
"ผมรู้เรื่องทุกอย่างของที่นี่ได้เพราะ" ธนัทถอนหายใจ พลางนึกถึงเรื่องความลับของบริษัทที่โต้งคุยให้ธนัทฟัง

วันนั้น ... โต้งย้ำ
"เรื่องนี้ห้ามบอกวีนาและบอสเด็ดขาด"

ธนัทคุยกับแคนเรื่องที่รู้ความลับได้ยังไง แต่เลี่ยงที่จะไม่บอกความจริง
"เพราะผมเจ๋ง... และก็สนิทกับธนาคารทุกแห่ง"
"ผมจัดการของผมได้ไม่ต้องยุ่ง"
"ผมไม่ได้จะยุ่ง ผมจะช่วย"
"ไม่ต้อง" แคนเดินไป
ธนัทพึมพา "เห้อ... ทำไมเหมือนกันหมดแบบนี้วะ"

ต่อมา ทุกคนฝึกอย่างหนัก วีนาฝึกจนเหนื่อย จีจ้าจึงถามวีนาด้วยความเป็นห่วง
"ไหวมั๊ย"
"ไหวค่ะ"
"แน่ใจ"
"แน่ใจค่ะ"
วีนาซ้อมต่อไปเรื่อยๆ...ผ่านเวลา
แคนบอก
"วีนา ถ้าไม่ไหวต้องบอกนะ"
"หยุดก่อนมั๊ย" จีจ้าว่า
วีนายกมือเป็นสัญญาณว่าไม่ ก่อนจะขาพับล้มลงไป ทั้งธนัทและแคนต่างรีบวิ่งเข้าไปช่วย แต่ธนัทวิ่งเข้าไปถึงก่อน แคนจึงมองด้วยความไม่พอใจ
ธนัทให้วีนาพยายามหายใจ
"ช้าๆ หายใจ หายใจลึกๆ"
"นี่คุณ"
"นี่คุณหายใจก่อน"
วีนารีบลุกขึ้นยืน เพราะคนอื่นๆกำลังมอง
"โอเคนะ วีนา" แคนว่า
"ไม่เป็นไรค่ะบอส"
วีนาจึงกลับไปซ้อมต่อ
ที่ประตูโรงยิมมีพยาบาลสองคนเดินเข้ามาพร้อมถังออกซิเจนเดินมา แคนหันไปมองก่อนจะหันขวับมาทางธนัท
ธนัทยักไหล่ก่อนชี้ไปทางวีนา แคนถอนหายใจก่อนจะยอมรับ...ผ่านเวลา
"วันนี้พอแค่นี้ก่อน...เดี๋ยวผมจะให้วีนานอนในออฟฟิศของผม ที่เหลือหาที่กันเอาเอง" แคนว่า
"บอสคะ นอนรวมกันที้โรงยิมก็ได้ค่ะ รู้สึกเอาเปรียบคนอื่น" วีนาบอก
ธนัทโพล่งออกมาทันที
"บ้าคุณเป็นผู้หญิงเอาเปรียบอะไร...ไม่หรอก"
แคนหันไปปรายตามองดุๆก่อนพูด
"การฝึกซ้อมครั้งนี้ของเรามีคุณธนัทเป็นสปอนเซอร์เพราะอยากเห็นการฝึกซ้อมอย่างใกล้ชิดฉะนั้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปขอให้พาคุณธนัทฝึกซ้อมทุกอย่างไปกับเรา"
วีนาในแถวแอบอมยิ้ม
"ตารางซ้อมอยู่ที่ผนังนะครับ เริ่มกันที่ตีสี่อ่ะ แยกย้ายทีมอาหารไปเตรียมได้เลย หนึ่งทุ่มตรงเราจะทานอาหารพร้อมกัน"
ทุกคนรับ "ครับบอส"
ทุกคนเลิกแถวแล้วแยกย้ายกันไปตามที่แคนสั่ง ธนัทยืนงงๆก่อนจะเดินไปหาแคน
"ผมไม่จำเป็นต้องกินนอนอยู่ที่นี่"
แคนตัดบท "ผมอยากให้คุณเห็นทุกอย่างที่วีนาต้องทำเพื่อความฝันของเธอ อยากให้เห็นว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง"
ธนัทยืนเซ็งๆอย่างไม่รู้จะทำยังไง
จากนั้นแคนจึงหันไปพูดกับจีจ้า
"เราไปเตรียมตารางซ้อมกันเถอะ"
ธนัทยืนเซ็งๆอย่างไม่รู้จะทำยังไง
วีนากำลังเดินออกไป แต่ธนัทมาขวางไว้ก่อน วีนาอมยิ้มด้วยความชอบใจปนความเขิน
"ตีสี่ เหรอ"

วีนาอมยิ้มแล้วยักคิ้ว

ภายในห้องทำงานแคน เวลากลางคืน

วีนาถือกระเป๋าเดินเข้าห้องทำงานของแคนแบบเกร็งๆ
แคนบอกนั่นนี่
"คุณก็รู้อยู่แล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน...ส่วนโซฟานี่ก็นอนได้เลย ไม่ต้องเกรงใจผม"
"ขอบคุณค่ะบอส"
แคนจัดเสื้อผ้าในกระเป๋า ขณะที่วีนากำลังเก็บของบนโซฟา และเจอรูปๆหนึ่งแล้วพูดออกมาด้วยความดีใจ
"บอส รูปนี้อ่ะ"
แคนใจหายวาบ
"กี่ปีแล้วนะ"
"7ปีเต็มจากวันแรกที่เจอเด็กหญิงวีนาผอมๆและขี้โรคจนวันนี้ดูกร้านโลก"
วีนาเงยหน้ายิ้มแล้วผลักแขนแคนเบาๆ
"บอส !! จากวันแรกที่เจอพี่แคนครูฝึกสอนสุดเก๊ก จนวันนี้กลายเป็นบอสสุดหล่อไปละ"
วีนาก้มลงมองภาพต่อ แคนมองวีนาอย่างอ่อนโยน
"บอสเนี่ย ยังถักเปียอยู่เลย สองข้าง"
รูปที่ค่อนข้างเก่า วีนายืนข้างๆแคนในโรงยิมเก่าๆแห่งหนึ่ง…
"กระสอบทรายยังดูเก่าอยู่เลยเนาะ"แคนว่า
ระหว่างที่ทั้งสองยืนมองรูปกันอยู่ หัวของธนัทก็ค่อยๆโผล่มุดมาตรงกลางขวางทั้งสองไว้ มองรูปอย่างเผือกสุดๆ
"โห รูปเก๊าเก่าสีซีดเชียว กล้องไม่ค่อยดีสิท่า"
วีนา / แคนหันมามองธนัทยิ้มกวนตีน
"ว่าไงนะ"
"ทุ่มตรงเราต้องทานอาหารพร้อมกันครับ" ธนัทบอก
วีนารีบห้ามแคนก่อนที่จะมีเรื่องกับธนัท
"บอสคะ เดี๋ยวจัดการเองค่ะ"
แคนจึงยอมก่อนจะหันไปย้ำกับธนัทอีกที
"ทุ่มตรง"
วีนาค้อนธนัทเบาๆก่อนส่ายหัวแล้วเดินตามไปธนัทคว้าแขนวีนาไว้
"ไม่จำเป็นอย่าอยู่กับเจ้าบอสใกล้ๆแบบเมื่อกี้อีก" ธนัทว่า
"บ้าคุณคิดอะไรอยู่" วีนาพูดพลางเดินหนี
ธนัทรีบคว้าตัววีนาให้มานั่งที่ตัก วีนาจึงรีบลุกไปนั่งข้างๆแทน
"ไม่ได้คิด…แค่ไม่ชอบใจ...ไม่อยากเห็นเดี๋ยวต่อมอาละวาดมันจะทำงาน"
วีนาถอนหายใจใส่แรงๆบอก "ไร้สาระ" แล้วเดินไป
ธนัทท้วง
"เดี๋ยว มานี่ก่อนสิ คุยกันก่อน"
ธนัทจับวีนาไว้อีกครั้ง แต่วีนาดันเล่นธนัทกลับ ธนัทร้องด้วยความเจ็บปวด จึงต้องยอมแพ้
"คุยกันก่อนเหรอคะ"
"โอเค ไม่มีไรค่า ไม่คุยละ หิวข้าว"

อาหารมื้อนี้ มีตำถาด ไก่ย่างเป็นตัวๆร้อนๆ น้ำพริกผักสด ไข่ต้ม ข้าวเหนียวร้อนๆควันกรุ่น สตั๊นท์มุงถาดอาหารกัน
วีนาจกข้าวเหนียว หยิบไก่กิน หัวเราะนั่นนี่
ธนัทสยดสยองกับสิ่งที่เห็น
โต้งบอก
"มาแล้วจ้า ตำบักหุ่งมาแล้ว เอ้า กินกันเลย"
สตั๊นท์คนหนึ่งยื่นกระติ๊บข้าวเหนียวมาให้ธนัท
"ข้าวเหนียวๆกินกับตำบักหุ่ง แซ่บแน่นอน"
ธนัทหันมาหน้าแหยงๆ แล้วหันมารับกระติ๊บ
โต้งยิ้ม "ไก่บ้านย่างร้อนๆ โปรตีนล้วนๆลองไหมๆ"
สตั๊นท์พูดอีสาน
"กินได้บ่นั่น ตำบักหุง แซ่บๆใส่ปลาแดก มีโปรตีนพร้อม ลองเบิ่งๆ"
ธนัทถาม
"สั่งพิซซ่าได้ป่ะ"
โต้ง กับเหล่าสตั๊นท์โพล่งพร้อมกัน
"บ่ได้"
ธนัทลองทานอาหารแบบกลัวๆกล้าๆแหยงๆ คนอื่นๆหัวเราะไม่สน แต่ก็ทำหน้าเป็นทีว่าก็อร่อยดีเหมือนกัน

ต่อมา ทุกคนกำลังนั่งคุยเรื่องผีกัน ขณะที่ธนัทเปิดคอมพ์นั่งเหมือนทำงาน
โต้งว่า
"ผี 3 ตัวเนี่ยคุยกันนะ ผีตัวที่ 1 เนี่ยก็ถามตัวที่ 2 ว่า เป็นอะไรตายวะ ผีตัวที่ 2 ก็ตอบว่า กูโดนรถชนตาย แล้วผีตัวที่ 2 ก็ถามตัวที่ 1 กลับไปว่าแล้วเอ็งอ่ะเป็นอะไรตาย ตัวที่ 1 ก็ตอบว่า กูเนี่ยโดนแทง" แล้วโดนตบหัว
สตั๊นท์บอก
"โทษๆ กูตกใจ"
"ขวัญอ่อนนะมึงเนี่ย" โต้งเล่าต่อ
"หลังจากนั้นเสียงก็เงียบสงัดลง แล้วก็มีเสียงสะอื้น ผีตัวแรกกับผีตัวที่สองก็ถามผีตัวสุดท้ายว่ามึงร้องไห้ขนาดเนี่ย มึงเป็นอะไรตายวะ ผีตัวสุดท้ายก็ตอบว่า...."
แคนรีบตอบทันที "กูยังไม่ตาย กูแค่มาขี้"
ทุกคนต่างหัวเราะชอบใจ
เสียงนาฬิกาดังบอกเวลาสี่ทุ่มทุกคนลุกพรึบพรับก่อนจะแยกย้าย ธนัทมองงงๆ
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่ๆเจอกันพรุ่งนี้ขอบคุณมากนะคะ" วีนาว่า
วีนาเดินขึ้นไป ธนัทเลิ่กลั่ก โต้ง แคนและสตั๊นท์เดินไปล้มตัวลงนอนบนฟูกอย่างง่ายๆ
ไฟดับพรึ่บ ธนัทนั่งอยู่ในความมืด พึมพำ ระหว่างนั้นก็เดินไปหยิบหมอนและทำท่าจะเดินไปข้างนอก แคนรีบถาม
"จะไปไหนห้องนั้นสำหรับผู้หญิง"
ธนัทเดินกลับมา แล้วเอามือตีที่เท้าโต้ง
"อะไร"
"ขอนอนตรงนี้หน่อยสิ"
"นู่นไง ที่ว่างหน่ะ"
"พอดีผมปวดหลังมากเลยอ่ะ ยึดไปหมดแล้วเนี่ย"
"เออๆ" โต้งหันไปสะกิดสตั๊นท์ที่นอนอยู่ "เขยิบไปดิ"
ธนัทเดินไปนอนเซ็งๆทั้งร้อนทั้งไม่สบายตัวพลิกซ้ายพลิกขวา...ผ่านเวลา...อย่างทรมาน
ที่มุมหนึ่งวีนาแอบมองธนัทในความมืดยิ้มๆก่อนจะรีบนอนแล้วพูดถึงธนัทว่า

"ฝันดีนะคุณ"

ผ่านเวลา นาฬิกาบอกเวลาตีสี่ เสียงปลุกดัง ทุกคนลุกพรึ่บทำนั่นนี่
 
ธนัทนอนอยู่ วีนาจึงมาเขี่ยๆให้ลุก
"อะไรอ่ะ"
"ลุก"
"นี่มันกี่โมง ยังไม่สว่างเลย"
วีนาจึงลากธนัทออกมาจากโซฟา
ทุกคนวิ่งขึ้นลงบันได วิ่งรอบในยิม ธนัทโอดโอยไปตลอดทาง
วีนารีบลากธนัทให้ลุกขึ้นวิ่งต่อ

ผ่านเวลา .... ชัยยืนรอธนัทที่หน้าห้างมองนาฬิกาสองสามรอบก่อนตัดสินใจโทรหา...ธนัทรับสาย
"ว่าไง"
"วันนี้ท่านมีประชุมนะครับ"
เสียงธนัทเหนื่อยหน่าย
"ประชุม เอาสรุปมาให้ผมดูตอนเย็น"
"เอ่า...ไม่เข้าบริษัทเหรอครับ"
ธนัทตะโกน
"ก็ไม่เข้าน่ะสิ... แค่นี้นะ" ธนัทตัดสาย
ชัยวางหูทำหน้าบอกบุญไม่รับ
ธนัทกำลังออกกำลังอยู่ กระโดด !! จั๊มๆๆๆ
แคนกับธนัทกระโดดแล้วมองตากันอย่างไม่ยอมแพ้ คนอื่นๆหันมามอง

ฝ่ายชุมพลนั่งหน้าเครียดอยู่ต่อหน้าเกรซ
"ช่วงนี้เขาไม่ค่อยเข้าออฟฟิศชัยบอกติดประชุมมั่ง งานนอกมั่ง แต่ผมตามเช็คแล้วไม่มี"
"ธนัทไม่มีวันทำงานพลาด เข้าออฟฟิศหรือเปล่าก็อีกเรื่องหนึ่ง ถ้าจะโจมตีเขาเรื่องงานล่ะก็มีหวังทั้งเรย์ทั้งคุณชุมพลชาตินี้ก็ไม่ได้นั่งเก้าอี้บริหารหรอกค่ะ" เกรซว่า
"คุณเกรซพอมีข้อมูลอะไรให้ผมมั่งมั้ยครับ"
"เท่าที่รู้ตอนนี้มีเรื่องเดียวคือผู้หญิงที่ชื่อวีนา...คุณส่งคนตามดูชัยไปเรื่อยๆ ยังไงเขาก็ต้องเอาเอกสารต่างๆไปให้ธนัทเซ็นต์ ชัยไปที่ไหนก็ที่นั่นแหล่ะมีภาพเด็ดๆ ได้ก็ดี .. น่าจะพอมีผลกับการตัดสินใจของคุณตา คุณรีบไปหาหลักฐานมา ฉันจะไปจัดการให้เรย์รีบกลับมาทำงาน"
"ครับ"

โหน่งนั่งทานกาแฟพร้อมเปิดคอมพ์เข้ายูทูปเช็คกระแสโพสต์เฟซบุ๊คนั่นนี่ เรย์เดินลงมาบนบ้านประมาณเพิ่งตื่น
"ไอ้เรย์ เห็นยอดวิวป่ะ"
"ทำไมพี่"
"หลักล้านแล้วนะเว้ย"
เรย์ดีใจ "เฮ้ยสามวันเองเหอะ"
โหน่งยิ้มแหยๆ "จะว่าไป ฝีมือไอด้าไม่เลวเน๊อะ"
เรย์เขินๆ "เฮ่ยเพลงมันเพราะ..."
"งั้นมึงเตรียมเพลงสองรอเลยนะ กระแสดีๆงี้ลากต่อได้เลย"
เรย์ยิ้มรับ "คร้าบ"
ระหว่างนั้นเกรซเดินเข้ามาพอดี
"เฮลโลลูกชาย"
สองคนหันไปมองชะงักเมื่อเห็นเกรซเดินเข้าบ้านมาพร้อมถุงสองสามใบ
"สวัสดีครับแม่"
"จ๊ะ"
"คุณเกรซ สวัสดีครับ" โหน่งทักทาย
"อ้าวโหน่งอยู่ด้วยเหรอพอดีเลยซื้อขนมมาเผื่ออ่ะ" เกรซยื่นให้ พลางโบกมือประมาณว่าไปก่อนๆ "ไปกินไป"
โหน่งเหลือบตามองเรย์แบบเห็นใจก่อนบอก "กูไปกินหนมรอนะมึง"
เรย์พยักหน้าเซ็งๆ

เกรซนั่งลงที่โซฟา เรย์หน้านิ่ง ก่อนเกรซเริ่มถามว่า
"งานเป็นไงมั่งจ๊ะ"
"ก็ดีฮะ ซิงเกิ้ลล่าสุดสามวันยอดวิวล้านนึงโอเคเลยฮะ"
หน้าเกรซเหมือนไม่สนใจเลย
"เหรอ...แล้วได้เงินมั้ยไอ้ยอดวิวนั่นน่ะ"
เรย์นิ่ง
"เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ แม่อยากให้ลูกลองมาช่วยคุณตาดูแลบริษัทมั่ง อายุไม่น้อยแล้ว เพื่อนๆลูกก็มีหลายคนนะที่ดูแลบริษัทไปด้วยแล้วก็ทำเพลงไปด้วย CEO หนุ่มรุ่นใหม่ก็มีงานอดิเรกแบบนี้กันทั้งนั้น"
"ธนัทเค้าทำอยู่แล้วนี่แม่"
"เกี่ยวอะไรล่ะ ลูกก็หลานคุณตาคนหนึ่ง สาขาอื่นๆก็ยังดี ให้ธนัทไปถืออยู่คนเดียวหมดจะดีเหรอ"
"แม่ยังไงเขาก็พี่ผมป่ะ..."
"แม่ไม่ได้ให้แย่งของของเขามา แม่ให้ลูกนึกถึงของที่ควรเป็นของลูกบ้าง อ้ออีกเรื่องนึง...ลูกคุณหญิงกนพรวันนั้นที่มาน่ะ...ยังไง"
เรย์อึกอัก
"ก็... แม่หมายความว่าไงอ่ะ"
"เรย์...แม่ไม่พูดมันไม่ได้ แปลว่าแม่ไม่รู้นะเรื่องของลูกกับไอด้าน่ะ ..แค่ไม่รู้ว่าเขาโปรไฟล์ดีขนาดนี้"
"แม่...เขาดูตัวอยู่กับธนัท"
"แล้วไง...แม่สาวสตั๊นท์นั่นปล่อยธนัทซะที่ไหน แล้วถ้าเกิดเขาพลาดจากธนัทแล้วจะมาคว้าลูกล่ะจะทำไง"
เรย์น้ำเสียงผิดหวัง "แม่...นี่แม่"
เกรซโบกมือห้าม "ช่างเถอะ" มองเย็นชา "สั้นๆคือ...ระหว่างหนูไอด้ากับแม่สาวสตั๊นท์นั่น ถ้าลูกเลือกได้ถูกใจแม่...ไม่มีปัญหาแน่ๆคือหนูไอด้า เขาจะเคยดูตัวกับใครแม่จัดการเอง ส่วนเรื่องงานแม่จะโทรนัดคุณตาให้" เกรซเดินมาหอมเรย์ "รักลูกนะครับ"

เกรซเดินออกไป เรย์นั่งนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร

ในร้านกาแฟ ไอด้านั่งดูยูทูปเห็นยอดวิวแล้วก็ดีใจ เธอคิดๆก่อนจะตัดสินใจไลน์ไปหาเรย์

พิมพ์ว่า - ล้านแล้วดีใจด้วยนะคะ
ไอด้าส่งไปก่อนจะนั่งรอว่าเรย์จะไลน์ตอบมามั้ย...ไอด้านั่งรอ...

เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ไอด้านั่งอยู่ที่แห่งหนึ่งก่อนจะตัดสินใจโทรไป ที่ปลายสายไม่มีคนรับ ไอด้าตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป

ไอด้านั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพัก โทรศัพท์ดัง ไอด้าหยิบมารับ
"ฮัลโหลค่า"
พี่มิกซ์ปลายสายทัก
"สวัสดีจ่ะไอด้า ว่างคุยป่ะ"
"โหสำหรับพี่ว่างเสมอค่ะมีอะไรคะ"
"พอดีพี่แต่งเพลงให้ศิลปินอยู่ เขียนเนื้อเอง แล้วก็ช๊อบชอบ อยากได้ไอเดียทางภาพจากไอด้าหน่อยอ่ะ พี่อยากให้เอ็มวีมันออกมาปังๆเลยอ่ะ"
"เพลงของใครคะพี่"
"ยังบอกไม่ได้ ความลับบริษัท แต่อยากให้หนูทำนะ เห็นเอ็มวีที่ทำให้เรย์แล้วนะดี๊ดีอ่ะ"
"ขอบคุณค่ะพี่"
"ว่าแต่ทำงานด้วยกันงี้…โอกาสคัมแบ๊กกันมีมั้ยเนี่ย"
ไอด้ายิ้มขื่นๆ
"ไม่ค่ะไม่มีแน่ๆ…ส่งเพลงมานะคะ ไอด้าดีใจที่พี่ชอบงาน ถ้าได้ทำจะทำสุดฝีมือเลย"
"เคจ่ะ"
ไอด้าวางหูเสร็จก็เข้าสู่โหมดทำงานพยายามลืมเรื่องเรย์ไป

วีนาฝึกอย่างหนัก
วีนาทำซ้าๆจนเหนื่อยหอบจนวีนาน๊อค
ธนัทกับแคนวิ่งเข้าไปพร้อมๆกัน
"ไหวไหม พักก่อน" แคนว่า
วีนานั่งพ่นออกซิเจนเหนื่อยๆมีพยาบาลนั่งดูนั่นนี่ข้างๆ
"ช้าๆ ลึกๆ ช้าๆ โอเคไหม"
"ไปค่ะ ซ้อมต่อ"
"ไม่ต้องละวีนา ผมว่าพักก่อนดีกว่า" แคนว่า
"ไม่เป็นไรค่ะไหว"
ธนัทรีบยั้งวีนาไว้แล้วพูดว่า
"นี่บอส เค้าพูดถูกนะ พักเถอะ"
แคนพูดกับวีนา
"พักเถอะ เดี๋ยวผมจะประชุมเรื่องคิวรถพอดี โต้ง งั้นเรียกทีมที่ปรึกษาคิวรถมาประชุมกัน" แคนว่าก่อนหันไปทางธนัทแล้วเสียงเข้ม "เฉพาะที่ปรึกษาเท่านั้น"
"ครับบอส เอ้าทีมคิวรถเร็ว มาประชุมๆ"
ทีมคิวรถกำลังประชุมหารือกัน ธนัทยืนมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วพูดแทรกเข้าไปในวง
"แต่จริงๆผมว่าอันนี้ไม่น่าจะอันตรายสุดนะ เพราะถ้าไม่ดริฟเนี่ย เราก็ไม่ต้องห่วงฝั่งนี้เลย ส่วนไอ้รถ..."
วีนารีบพูดแทรก "คุณๆ ออกไปรอข้างนอกก่อนไป"
ธนัททำหน้าเซ็งๆ "ก็มันเบื่อหนิ ไม่มีไรทำอ่ะ"
สตั๊นท์พูดอีสาน
"งั้นไปเตรียมข้าวเย็นแล้วกันเน๊าะ"
"อื้ม ได้"
"ผมเห็นด้วย เชิญ"
ธนัทแอบกระซิบที่ข้างหูของวีนาแล้วถามว่า
"เมื่อกี้ เค้าพูดว่าอะไรนะ"
วีนายิ้ม "ข้าวเย็น เค้าให้ไปทำข้าวเย็น"
"อ๋อ ได้" ธนัทเดินออกไป
ทุกคนหันมา
วีนาถอนหายใจ

"ต่อดีกว่าค่ะ"

เรย์นั่งหมุนโทรศัพท์ในมือ อ่านข้อความในไลน์ของไอด้าไปมา หน้าเศร้าๆ

ใครคนหนึ่งมานั่งข้างๆเขา เรย์หันไป เจอชายศิลปินต่างชาติทั้งคู่ยิ้มให้กัน
ทั้งคู่พูดด้วยภาษษอังกฤษ
ชายศิลปินต่างชาติแตะบ่าเรย์ "เฮ้"
"เฮ้"
"คุณมาเร็ว ยังไม่ถึงเวลานัดเลย"
เรย์ยักไหล่ "คุณก็มาเร็ว คุณสบายดีนะ"
"สบายดี"
"เดินทางมารถติดไหม"
"ก็ดีครับ"
"เยี่ยมเลย"
"แล้วคุณล่ะ"
"ก็ดี รถไม่ค่อยติดเท่าไหร่"
"คุณอยากดื่มอะไรหน่อยไหม"
"คุณดื่มไวน์ใช่ไหม"
"ใช่"
"ผมขอเหมือนคุณเลย"
เรย์หันไปบอกพนักงาน
"อีกที่นึงครับ"
เรย์หันกลับมาคุยกับนักแต่งเพลงต่างชาติต่อ
"ดื่มครับ"
"ดื่มครับ"
ขณะที่ดื่ม สายตาของนักแต่งเพลงมองเรย์อยู่ตลอดเวลา
"วันนี้เป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีนะ แล้วคุณล่ะ"
"ก็เรื่อยๆนะ"
"แน่ใจเหรอ ?"
"ใช่"
"ตอนที่ผมเห็นข้างหลังคุณทีแรก คุณดูเครียดนะ"
"ผมสบายดีๆ"
"โอเค จริงนะ"
"จริงๆ"
ชายศิลปินต่างชาติหัวเราะ "เพลงของเราเป็นไงมั่ง"
เรย์ยิ้ม "ทำมาได้สักพักแล้ว ผมกำลังรอเนื้ออยู่ ทางคนเขียนเขาส่งคอนเซ็ปต์มา ประมาณว่า การปรากฏตัวอีกครั้งของคนที่เรารอคอย อะไรแบบนี้อ่ะ"
"ยอดเยี่ยมไปเลย"
"เอาอย่างงี้ไหม เพลงๆนี้ คุณสนใจที่จะมาร่วมทำด้วยกันไหม แล้วผมจะเอาเนื้อเพลงให้คุณ"
ชายศิลปินต่างชาติคิดสักแป๊บ
"ไม่เป็นไรคุณ คุณไม่จำเป็นต้องให้อะไรผมหรอก"
"คุณแน่ใจเหรอ"
"ผมยกให้คุณแล้ว คุณแค่เลี้ยงอาหารไทยอร่อยๆ ให้ผมก็พอแล้ว อาหารไทยอร่อยๆ"
"ที่ไหนก็ได้ ผมหิวนิดหน่อย อยากลองทานอาหารไทยหลายๆแบบ"
"ได้ อาหารไทยอร่อยๆหลายๆแบบ"
"ใช่ ผมหิวจะตายอยู่แล้ว"
"คุณอยากได้หลายๆแบบไหน"
"แบบไหนก็ได้ อะไรก็ได้"
"ได้เลย" เรย์ทำท่าคิด

ในรถตู้ ตอนเย็น เรย์เปิดกล่องขนมเบื้องให้ชายชาวต่างชาติดู
"ว้าว"
เรย์บอก
"ขนมเบื้อง"
"ขนมเบื้อง" ชายต่างชาติกินขนมเบื้อง
"ใช่แล้ว"
เรย์เปิดกล่องขนมอีกอัน ชายชาวต่างชาติกินด้วยความเอ็ดอร่อย แล้วเรย์ก็หยิบหมูปิ้งขึ้นมา
"อันนี้เรียกว่าหมูปิ้ง"
"หมูปิ้ง" ชายต่างชาติกินหมูปิ้ง
ทั้งสองกินอาหารกันบนรถตู้หลายๆแบบอย่างเอร็ดอร่อย
"ผมว่าคุณหิวมากๆเลย" เรย์ว่า
"ผมบอกคุณแล้ว ว่าผมหิวมากๆ"

นาฬิกาบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง ถึงเวลาอาหารเย็น ทุกคนเดินลงมาทานอาหารเย็น
วีนาเดินคุยลงมากับแคน มีโต้งกับพี่ๆ สตั๊นท์เดินตามมา พอถึงที่ทานอาหารทุกคนก็ชะงัก
สตั๊นท์ตาโต พูดอีสาน
"เข้...อะไรวะเนี่ย"
มีโต๊ะอาหารยาวประมาณหนึ่งเหมือนมาจากร้านอาหารชั้นนำ ที่มุมหนึ่งมีชัยยืนสั่งการอยู่
มีบาร์บีคิวปิ้งย่างอาหารดีสุดๆ
สตั๊นท์พูดอีสาน)
"ไม่ผิดหวังในตัวแกเล้ยจริงๆ"
"โห งั้นวันนี้เต็มที่เลยพี่ๆพรุ่งนี้พักวันหนึ่งอยู่แล้ว"
แคนมองอึ้งๆก่อนหันมากัดๆ
"นี่ใช้เงินฟาดมาอีกล่ะสิ"
ธนัทยักไหล่
"พอดีผมรวยน่ะ แต่โปรตีนล้วนถูกต้องทุกอย่างนะ ดีๆทั้งนั้นบำรุงๆกันหน่อย ทุกคนเต็มที่นะฮะ"
แคนมองไม่ชอบใจ
"สำหรับใครที่ไม่ถนัดเนี่ย ผมเตรียมส้มตำไว้ให้ด้วย"
ทีมสตั๊นท์โห่ร้องด้วยความดีใจ
วีนาลากแขนธนัทออกไปด้านนอก
สตั๊นท์หันไปถามแคน
"บอสครับๆ ลุยเลยบ่ครับ"
"อื้ม"

ทีมสตั๊นท์โห่ร้องด้วยความดีใจ ก่อนจะกรูกันเข้าไปกินอาหาร

วีนาลากตัวธนัทออกมาข้างนอก ตั้งใจจะเคลียร์ซะหน่อย

"มานี่เลยคุณ"
"จะไปไหนเนี่ย" ธนัทดึงมากอดทันที "ผมก็คิดถึง...อยากอยู่กับคุณตามลำพังเหมือนกัน"
วีนาดิ้นๆ "นี่บ้าเหรอปล่อยฉันนะ"
"ปล่อยทำไมลากผมมาก็เพราะคิดถึงไม่ใช่เหรอ"
วีนาดิ้นๆ พร้อมเหยียบเท้าธนัท "ปล่อย ฉันลากคุณมาต่อว่าต่างหาก"
ธนัทมองหน้างงๆ "เรื่องอะไร"
"คุณยุ่งอ่ะ เอาพยาบาล เอาอาหาร เอานั่นนี่มาเยอะแยะไปหมด มันเสียระบบนะรู้มั้ย"
"ระบบของพวกคุณมันอนาถอ่ะ"
"นี่ นิสัย !"
"ดี"
"คุณ" วีนาทำท่าจะตี "คุณนั่นแหละ"
"คุณฝึกจนหายใจไม่ออก มีพยาบาลอยู่ด้วยก็แน่ใจได้ว่า ผู้หญิงที่ผมรักจะไม่ขาดอากาศตายอาหารผมก็อยากให้ทุกคนทานกันอร่อยๆ พวกเขาก็เหมือนเพื่อนผมไปแล้วอ่ะ ยกเว้นไอ้เจ้าบอสนั่น เลี้ยงข้าวดีๆเพื่อนสักมื้อ มันผิดตรงไหนห๊ะ"
"ฉัน"
"ที่ทำไปทั้งหมดเนี่ยแค่อยากอยู่กับคุณ...มันจะยุ่งได้ไงอ่ะ" ธนัทดึงวีนาเข้ามากอด
"คุณ ปล่อย"
ธนัทดึงมากอด "ขอบคุณค่ะ ไหนพูดสิ"
"นี่ ปล่อย"
"ไม่พูด ก็ไม่ปล่อย"
"ขอบคุณค่ะ"
"พูดดีดี"

"ขอบคุณค่า"
"พูดเพราะๆ"
วีนามองตา "ขอบคุณค่ะ"
"เพราะกว่านี้"
วีนามองตา "ขอบคุณค่ะ"
วีนายังไม่ทันพูดจบ ธนัทก็จูบวีนาทันที

ทุกคนกำลังนั่งกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย
บนโต๊ะมีเหล้าวางอยู่
สตั๊นท์บอก
"เข้...บอสให้ทานเหรอครับเนี่ย"
แคนยิ้มเยาะๆตัวเอง "อือ...ไหนๆพรุ่งนี้ก็พักแล้วผ่อนคลายกันหน่อยกับว่า" แคนมองธนัท "เรายังไม่ได้รับน้องเลยนี่นะ"
ทุกคนเชียร์ให้ธนัทดื่ม

ธนัทยิ้มๆชี้ตัวเอง
"ผมเหรอ"
ทีมสตั๊นท์บอก
"ใช่ ไม่งั้นจะมีใครอีกล่ะ"
"กินไหวมั้ยไม่ไหวกลับบ้านได้นะ" แคนบอก
สตั๊นท์บางคนทำหน้าหวาดเสียวประมาณว่าเหล้านี้น่าจะแรงมาก ธนัทยักไหล่เดินมา
"โถ...จะขนาดไหนกันเชียว" ธนัทก้มลงดูดก่อนจะพ่นพรวดออกมา ก้มลงไอหน้าแดงประมาณสำลัก
ทุกคนหัวเราะขณะที่วีนาพยายามห้าม
ธนัทยกมือห้ามวีนา "เดี๋ยวๆไม่เป็นไร" แล้วหันมาทางแคน "มาเอาใหม่ดีกว่าเอาเป็นว่าใครล้มก่อนกลับบ้านไป"
สตั๊นท์เฮกันลั่นก่อนจะเริ่มเซิ้งเชียร์กันแบบมันๆ
"เอาอย่างนี้ดีกว่าใครแพ้ล้างโรงเรียน" โต้งว่า
วีนาพยายามห้ามโต้ง
สองคนผลัดกันดูดเหล้าไหจ้องหน้าท้าทายกันแบบเดือดๆ
"หมดไห ๆๆๆๆ" โต้งเชียร์
ชัยเปิดประตูเข้ามาแล้วตกใจ จึงรีบเรียกโต้งเข้าไปคุย
"โต้ง...มันเหล้าอะไรอ่ะ" ชัยถาม
"อย่าเรียกเหล้าเลย เรียกน้ำมันก๊าดเถอะ"
"หืม"
"พี่โต้งไปห้ามบอสเลย" วีนาว่า
โต้งหันมายิ้มๆ
"ปล่อยเขาไปกันเถอะวีนา...เมาด้วยกันน่ะดีกว่าต่อยกันเชื่อสิ"
ชัยบอก
"คุณวีนาท่านประธานผมน่ะไม่ธรรมดาหรอกครับ ผมว่าสู้ได้"
วีนามองกังวล ก่อนจะพยายามห้าม แต่ไม่มีใครฟัง
ที่มุมหนึ่ง ลูกทีมชุมพลสองคนเก็บภาพอย่างเมามัน เป็นภาพธนัทเมาสุดๆ ลุกขึ้นเต้น

ผ่านเวลา ธนัทกับแคนจ้องหน้ากันอย่างใกล้จะขาดสติเต็มที มีวีนานั่งมองแบบปลงๆ

อ่านต่อตอนที่ 14