อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 12 : “ธนัท-วีนา” กลับคืนร่างเดิม!

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 12 : “ธนัท-วีนา” กลับคืนร่างเดิม!

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

เวลากลางคืน ฟ้าร้องเสียงดัง ฟ้าแลบลงพื้น พร้อมเสียงดังกึกก้อง สองคนนั่งยอง ๆ มือปิดหู หลับตาปี๋ เอาหน้าผากชนกัน ฟ้าแลบสวยๆ อยู่ด้านหลังสักพัก

เมื่อทุกอย่างเงียบ ธนัทในร่างวีนาก้มเอามือปิดหูตัวเอง
เรย์ออกจากผับ ยืนมองมาทางหน้าร้าน สีหน้างง เมื่อเห็นทั้งสองคนกอดกัน
สองคนกระโดด กอดกันไปมา ฟ้าร้องดังขึ้น ทั้งสองสะดุ้งออกจากกัน คล้ายมีอาการเจ็บปวดที่หัวใจ
ธนัทร้อง
“เฮ้ย.. เดี๋ยวก่อน เฮ้ย..คุณ”
ทั้งสองหันไปเห็นกันกลับเข้าร่างคืน กระโดดกอดกันด้วยความดีใจ
เรย์ งง ไม่เข้าใจว่าสองคนนั้นเป็นอะไร และเดินเข้าไปหาสองคน ที่กำลังดีใจ
“เออ..โอเคกันป่าวเนี่ย”
“อ้าว...เรย์” ธนัทหันไปหาเรย์ ทักทายและโผเข้ากอดเรย์ ด้วยความดีใจ “ดีใจได้เจอมึงมากเลยเนี่ย”
“นี่..ตกลง จะรักหรือทะเลาะกัน”
ธนัทและวีนา โดนทักก็ผละออกจากกัน
“ไปส่งฉันที่บ้านด้วย” วีนาบอก
ธนัทหันไปชี้หน้าเรย์ก่อนชี้ไปที่รถ
“ไอ้เรื่อง...” ธนัทชี้ไปที่รถ “ไปเคลียร์ที่บ้าน”
ธนัทเดินกลับไปขึ้นรถและขับออกไป เรย์ถึงกับงง

ธนัทขับรถมาจอดหน้าบ้านวีนา ทั้งคู่นั่งกันนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง
“ในที่สุด ทุกอย่างก็โอเคนะ”
วีนาหันมายิ้ม “อื้อ”
“คุณยัง คิดแบบเดิมอยู่มั้ย ...ว่าถ้าทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว คุณจะไม่มายุ่งกับผม”
“ไม่รู้สิ .. ฉันดีใจที่ฉันได้ชีวิตของฉันกลับมา แต่เรื่องอื่นยังไม่รู้หรอก” วีนาหันมาพยายามยิ้ม “ฉัน...ไปนะ โชคดี...” เปิดประตูรถเดินลงไป
ธนัทนั่งนิ่งในรถ ก่อนจะนึกได้แล้วพรวดพราดลงไป
“เดี๋ยว…คุณ...คุณ”
วีนาหันมา
ธนัทคว้าวีนามากอด “ขอกอดหน่อยนะ”
ธนัทกอดวีนาไว้แน่น วีนาหลับตานิ่งในอ้อมกอดธนัท
“คุณรู้ไหมว่า ตอนที่ผมเป็นคุณ ผมคิดถึงคุณนะ อยากเห็นหน้าคุณ พอตอนนี้คุณกลับมาเป็นคุณ ผมก็ยังคิดถึงคุณอยู่ดี ทำไงอ่ะ”
วีนาเงยหน้าขึ้นมองธนัทนิ่งๆก่อนจะยืดตัวขึ้นจูบธนัท
ทั้งสองจูบกัน

วีนายิ้มเขิน และเดินจากไป

วีนาเปิดประตูเข้าบ้าน เปิดไฟ ก่อนจะยืนตะลึง มองไปรอบ ๆ ก่อนจะโมโหเบาๆ

“เฮ้ย.. ทำอะไรกับห้องฉันเนี่ย”
ห้องถูกเปลี่ยนไป จนวีนาเกือบจำไม่ได้
“ไง กลับมาแล้วเหรอ” มุกทัก
วีนาหันขวับ เห็นมุกกำลังเดินเข้ามายิ้มๆเรียกด้วยความดีใจ
“มุก...” วีนาวิ่งเข้าไปกอด “แก ... คิดถึงจังเลย”
มุกหัวเราะ “โอ้ย ... เดี๋ยว... ก็อะไรของแกเนี่ย ก็นอนอยู่ด้วยกันทั้งวันอ่ะ คิดถึงอะไรเนี่ย..ห๊ะ”
วีนาพูดจริงจัง “แก .. ที่ผ่านมาฉันลวนลามแกป่ะ .. หื่น จับนมแกแต่งตัวมิดชิดป่ะว่ะเนี่ย”
“นี่ดู...” มุกชี้ตัวเองให้วีนาดู “มิดชิดป่ะล่ะ.. นี่ โน้นๆ แกเห็นไหม ตั้งแต่แกติดแอร์แล้วเปิดจนเย็นเป็นขั้วโลกเหนือ ฉันก็แต่งตัวมิดชิดแบบนี้ เพราะมันหนาวไง โอ้ย งงนะเนี่ย”
วีนาอดยิ้มไม่ได้เมื่อรู้ว่าธนัททำตัวยังไง “เออ ก็ดีนะ .. เฮ้อ”
วีนาล้มลงบนนอนบนเตียง

ในห้องนอน ธนัทล้มตัวนอนลงบนเตียง ร้องโอ้ว ยาวเหยียดเมื่อเห็นเตียงตัวเอง ธนัทล้มลงที่เตียงส่งเสียงร้องอย่างฟินๆ

ในบ้านวีนา วีนาบอกมุก
“แก.. อยากกินข้าวต้มหมูเครื่องแน่นอ่ะ... ทำให้หน่อยดิ คิดถึง คิดถึ๊ง”
มุกเพลียๆ “เออๆ เดี๋ยวจะทำให้กิน จะใส่ปลาให้เยอะๆเลย สมองแกวันนี้ดูพังๆนะเว้ย”
วีนามองไปมุมหนึ่งของห้องก่อนจะเดินไปที่ชั้นวางกระเป๋า หยิบกระเป๋าออกมายิ้มๆ หันไปถามมุกว่า
“นี่..แก..แกซ่อมสายกระเป๋าให้ฉันหรอ”
“โอ้ย คุณวีนาค่า..แกวันนั้นแกก็นั่งซ่อมกระเป๋าเอง แกนั่งบ่นนั่งโวยวาย โมโห หงุดหงิด เพราะว่าแกซ่อมไอ้สายนี้เนี่ยแหละ โอ้ย ไม่คุยแล้ว ฉันไปทำข้าวต้มให้แกดีกว่า ฉันจะใส่ปลา ใส่ทุกๆอย่างไปเลย”
มุกบ่นๆ ไม่เข้าใจวีนา และเดินออกไป
วีนายืนอึ้งๆ ไม่อยากเชื่อว่าธนัทจะทำให้เธอ

ในอดีต ...วีนาในร่างธนัท ยืนรอ ธนัทในร่างวีนา ขับรถมารับ
วีนาในร่างธนัทเหลือบไปเห็นนิ้ว ธนัทในร่างวีนา มีแผล
“อ้าว... นิ้วไปโดนอะไร”
“ก็..ซ่อมกระ...” วีนาหยุดซะงัก
“ซ่อมไร”
“ไม่มีอะไร”

วีนามองสายกระเป๋าที่ซ่อมแล้ว น้ำตาคลอ

ธนัทล้มตัวนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ สักพักก็มีข้อความเข้า ธนัทหยิบขึ้นมาดู เป็นข้อความจากวีนา - “ขอบคุณนะที่ซ่อมสายกระเป๋าให้”

ธนัทในร่างวีนาพยายามนั่งซ่อมสายกระเป๋า โดนสายบาดมือ ก็ไม่ท้อ ซ่อมต่อไป จนสำเร็จ

ธนัทนึกถึงตอนที่ซ่อมสายกระเป๋า ก็อดอมยิ้มไม่ได้

ต่อมา ... เรย์และเพื่อนนักดนตรีนั่งคุยกันอยู่ที่บาร์

“พี่..”
“อื้อ...”
“พี่ไม่คิดจะกลับมาเล่นแบ็คอัพให้ผมเหรอ”
“นิสัยหายเสียแล้วหรอ”
“ก็ดีขึ้นนะพี่”
“โอเคงั้นกูไม่กลับ”
“อ้าว..อะไรว่ะ”
“คนบ้าอะไร ชอบคนนิสัยเสีย”
ทั้งสองยกแก้วดื่มกัน
ไอด้าเดินเข้ามาทางข้างหลังเรย์
เรย์มองไอด้าอย่างอึ้งๆ
ไอด้ามองไปรอบ ๆยิ้มๆ “ที่นี่ยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ”
“ไอด้า..รู้ได้ยังไงว่าพี่มาที่นี่” เรย์ถาม
ไอด้านิ่งไป ไม่ตอบ
เรย์หันไปพูดคุยกับนักดนตรี
“พี่...”
“อื้อ...”
“มึงบอกใช่มั้ย”
“กูรีบเลยอ่ะ กูกลับก่อนนะ” นักดนตรีรีบลุกเดินหนีไป
ไอด้ามายืนนิ่งข้างๆเรย์ ทั้งสองเงียบไปสักพัก ไอด้าตัดสินใจพูด
ไอด้าหันมาท่าทางจริงจังขึ้น “พี่เรย์ .. ที่ไอด้ามาที่นี่เพราะ..”
เรย์ตัดบท
“ไอด้าไอด้าจะรีชู้ทวันไหนก็บอกพี่นะ.. ถ้าไอด้าอยากได้เครดิตดี ๆว่าทำงานกับคนอย่างพี่ได้ พี่ก็จะทำให้ ... มันจะได้จบๆกันซะที”
ไอด้าอึ้งๆ “พี่เรย์”
“พี่ขออย่างเดียวได้ป่ะ อย่าทำกับพี่แบบนั้นอีก อย่าทำให้พี่รู้สึกแบบนั้นอีก ไอด้ารู้ไหมว่ามันยังยากแค่ไหนที่พี่ต้องเจอไอด้าอ่ะ”
ไอด้าสวนทันที “ก็เหมือนกันนะคะ มันก็ยากสำหรับไอด้าเหมือนกัน ..”
“แล้วทำทำไม ..ไอด้าเล่นแบบนี้ทำไม เราต่างคนต่างอยู่กันก็ได้ป่ะ”
“พี่เกลียดไอด้าขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ”
เรย์จ้องไอด้าใกล้ๆแววตาเจ็บๆ “แล้วไอด้าเกลียดพี่ป่ะ”
ไอด้าหลบตาเรย์
“แปลกเนอะ ที่เราต่างคนต่างมาที่นี่ ที่ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน...ในวันที่มันมีความสุดดีที่สุดในโลก”

คืนนั้น เรย์และไอด้า ฉลองวันเกิดกัน
เรย์ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ไอด้า “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู”
เรย์และไอด้า กำลังมีความสุขกัน

คืนวันนี้ เรย์บอก
“กลับมาวันนี้มัน...เราต่างคนต่างมาที่นี่เพราะว่าเราเกลียดกันเหรอไอด้า”
ไอด้ายืนนิ่ง/น้ำตาคลอๆ
เรย์เดินไป

ไอด้า มองตามเรย์ไปแบบไม่รู้จะทำยังไง.. ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น

วันรุ่งขึ้น วีนาวิ่งเข้ามาในโรงยิม ตะโกนเรียกโต้งเสียงใส

“โต้ง พี่โอ๋ หวัดดีค่ะ”
โต้งหันมาเห็นวีนาใส่ชุดยิมปกติ “อ้าว ผีออกจากร่างแล้วเหรอ”
“อะไร”
“ก็ วันก่อนอ่ะ ก็เห็นแต่งตัวเป็นเจ้เก็บค่าแชร์อยู่เลย”
เพื่อนสตั๊นท์ 1 บอก
“แชร์ไหมจ๊ะโต้ง”
“เอาสิ”
“พอๆ เลิกพูดถึงได้แล้ว” วีนาพึมพำ “อารมณ์เสีย”
โต้งยิ้มๆ
“บอสล่ะ”
โต้งชี้
“บอสอยู่ในถ้ำ ที่เดิมนั้นแหละ”
วีนายิ้ม “เดี๋ยวมานะ” ก่อนเดินไป
“ไปเก็บค่าแชร์ต่อเถอะ” โต้งหันไปซ้อมดาบต่อ พร้อมแซงวีนา วีนาหันมาปานวมใส่
“นี่แค่เตือนนะ” วีนาชี้หน้าโต้งและเดินไป

วีนาเคาะประตูหน้าห้องทำงานแคน และเดินเข้ามาในห้อง
“บอสค่ะ...”
แคนนั่งทำนั่นนี่อยู่ ได้ยินเสียงเคาะประตู แคนเงยหน้ามอง เห็นวีนาเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ”
แคนมองนิ่งๆ
วีนาเดินเข้ามาแบบเกร็งๆ
“มารายงานตัวค่ะบอส”
“มาแต่เข้าเชียว” แคนลุกเดินมาหาวีนา “แล้ว...อ่านบทแคสติ้งมั่งรึยัง”
วีนาพยักหน้าจริงจัง
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ทำการบ้านมาแล้วด้วย อยากให้บอสดูว่าโอเคมั้ย”
แคนมองงงๆที่เห็นวีนากระตือรือร้น “งั้น..ก็...”
“เฮ้ย..นี่ซ้อมมาหนักมากๆค่ะ ไม่ต้องห่วง”
แคนยิ้ม “ผมดีใจนะ ที่วีนากลับมาเป็นคนเดิม”
วีนาหน้าจ๋อยๆ “บอสคะ ถ้าเกิดว่าก่อนหน้านี้วีนาทำตัวแปลกๆไปบ้าง บอสอย่าใส่ใจนะ แล้วถ้าเกิดวีนาพูดอะไรแย่ๆกับบอสวีนาขอโทษนะคะ อธิบายยากอ่ะค่ะ.. ไม่อยากให้บอส”
พูดแค่นั้น แคนก็บอก
“ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่เคยโกรธอะไรคุณทั้งนั้นอ่ะ...ไม่เคยเลย”
วีนาอึ้งๆไป ก่อนยกมือไหว้
“ถ้างั้น ... ต่อไปนี้จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้แล้วค่ะ”
แคนเงยหน้ามองแววตาอ่อนโยน
“งั้น...สัญญากับผมก่อน” แคนยกมือทำสัญญากับวีนา

วีนายิ้มให้แคน

ต่อมา ทีมสตั๊นท์กำลังซ้อม มีโต้งติวเข้มให้จังหวะ

“หนึ่ง สอง หนึ่ง สอง ค้างไว้”
วีนาและแคนเดินเข้ามาในโรงยิม ก่อนจะตะโกน
ทุกคนในโรงยิมหยุด แล้ววิ่งมาเข้าแถวเรียงหน้ากระดาน
“ตอนนี้เรามีงานอยู่หนึ่งชิ้นที่ค่อนข้างสำคัญนั่นก็คือ เราจะมาช่วยกันทำเวิร์คช๊อปให้กับวีนา เพื่อไปแคสหนังต่างประเทศผมมั่นใจในทีมของเรา ถ้าทุกคนร่วมมือร่วมใจ แล้วสู้ไปด้วยกัน แต่งานนี้จะไม่มีค่าตัว ค่าล่วงเวลา เบี้ยเลี้ยงในการฝึกซ้อมอะไรทั้งนั้นนะ เราจะร่วมมือร่วมใจทำเพื่อส่งน้องสาวคนเดียวของเรา .. ไปให้ถึงฝั่งฝัน” แคนว่า
วีนามองแคนอึ้งๆ
โต้งยิ้ม “แหม่ ... ไม่ได้ก็ต้องแหละครับบอสไม่งั้นไอ้วีนากระทืบพวกเราแน่ๆ”
“บ้า พี่โต้งก็” วีนาใช้ศอกกระทุ้งที่พุงโต้งหนึ่งที
“ผมอยากให้ทุกคนมาเก็บตัวกันที่นี่และทำงานไปพร้อม ๆกัน สู้ไปด้วยกันนะครับ”
ทุกคนรับพร้อมกัน
“ครับ”
วีนาน้ำตาคลอ หันไปไหว้ทุกคน
“หนูจะพยายามค่ะจะทำให้มันดีที่สุด”
สตั๊นท์ 1 พูดอีสาน
“จะทำอะไรทำแต่ขออย่างเดียว อย่าแต่งตัวประหลาดๆมา กูเวียนหัวครับ”
ทุกคนหัวเราะกัน วีนาอดขำไม่ได้ ก่อนจะมองทุกคนที่ดูตั้งใจจะช่วยเธออย่างซาบซึ้ง

แคนเดินออกมา โต้งเรียกไว้
วีนาซ้อมนั่นนี่ในโรงยิมกับพวกสตั๊นท์ มีแคนคอยยืนดุอย่างตั้งใจ โต้งเดินมายืนข้างๆแคนก่อนพูดลอย ๆ
“บอสครับ บอส”
แคนหันมา
“ถ้าวีนาแคสหนังผ่าน โรงเรียนของเราก็จะมีชื่อเสียง รายได้ก็จะดีตามไปด้วยยังงี้โรงเรียนของเรา ก็ไม่ต้องปิดโรงเรียนใช่มั้ยครับบอส” โต้งว่า
“ก็คงต้องอย่างนั้นแหละโต้ง แต่ผมไม่อยากให้วีนาต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้”
โต้งพยักหน้า “ครับ”
“อย่าบอกวีนานะโต้ง”
“ได้ครับบอส”
“ไปเถอะ ไปช่วยวีนาซ้อมเถอะ”
“ครับ” โต้งเดินกลับเข้าไปซ้อมต่อ
แคนยืนมองไปรอบ ๆอย่างหนักใจ

โหน่ง กำลังครุ่นคิด
เรย์เดินเข้าบ้านมาเจอโหน่งนั่งรอ หน้าคว่ำ
โหน่งเหล่ๆมองเรย์ที่เดินเข้ามาไม่รู้ไม่ชี้อดแดกดันไม่ได้
“ก็ขอบคุณนะที่ยังกลับมา ถือว่าเป็นพระคุณล่ะกัน”
“พี่โตแล้วนะ ไม่ต้องงอนหรอก..ผมไปเจอของดีมาว่ะ” เรย์นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
โหน่งทำหน้าอยากรู้ เหล่ตามองไปทางเรย์
เรย์เปิดดนตรีที่นักดนตรีเกาหลีเล่นที่ผับให้ ให้โหน่งฟังคร่าวๆ โหน่งไปยืนข้างหลังเรย์ก่อนหันมา
“เฮ้ย งานดีนี้หว่า เออ เมโลดี้ก็ดี ทางคอร์ดดี ดูแพง แต่.. กูว่าแม่งยากไปป่าววะ”
“นั่นไง ว่าแล๊ว พี่ครับ..ผมโตปูนนี้แล้วพี่จะให้ผมไปร้องเพลงติ๊งหน่องๆผมก็ทำไม่ได้นะพี่ ไม่ไหวว่ะ”
โหน่งเหล่ๆก่อนตัดใจ
“ก็ได้แหละ แต่หาคนเขียนเนื้อดีๆหน่อยแล้วกัน มีอย่างนี้สักเพลงก็เท่ห์ดี ได้ภาพ”
เรย์โดดจูบแก้มโหน่ง “จริงป่ะเนี่ย”
โหน่งพยักหน้ารับ
เรย์กระโดดกอดโหน่ง “ขอบคุณครับ.. .รักนะเนี่ยนานทีๆเราจะคุยกันรู้เรื่องนะเว้ยพี่”
โหน่งสะบัดมือเรย์ออกจากตัว
“ปล่อยเลยๆ กูยังไม่หายโกรธแล้วกูก็ไม่ชอบให้ผู้ชายมากอดกูด้วย”
“โอ้โห ทำเป็นเก๊กๆ ทำฟอร์ม”
“แล้วนี่เพลงกี่เปอร์เซ็นต์ล่ะ ได้เมโลดี้อะไรครบยัง”
“ก็น่าจะประมาณ 80 % มั้งพี่ อีกนิดนึงอ่ะๆ”
เรย์ยิ้มให้โหน่ง
“ยัง กูยังไม่หายโกรธ”
“ฟังอีกรอบป่ะ”
“เอา...”

เรย์โหน่ง ฟังเพลงกัน

ธนัทยืนมองหน้าต่างห้องทำงาน ชุมพลเดินเข้ามานิ่งๆ

“ครับคุณธนัท”
ธนัทยื่นแฟ้มเอกสารให้ชุมพลดู “ห้าล้านนี่ คืออะไร”
“อ่อ..อันนี้เป็นงบที่ใช้ปรับปรุง ทัศนียภาพ โดยรวมของห้างครับ”
“แล้วทำไมมันไม่ผ่านสายตาผมเลย”
“อันนี้มันอยู่ในความรับผิดชอบของแผนกผมนะครับ”
“แผนกคุณหาเงินด้วยเหรอ ยังไงก็ตามเนี่ย ผมต้องเห็นด้วยก่อน อย่างนี้ไม่ผ่านครับ”
“แต่ว่า...”
“นี่คุณชุมพล.. ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเป็นเด็กของคุณตาผมหรือใครก็ตามอ่ะ ผมเป็นคนดูแลที่นี่อย่าทำให้ผมรู้สึกว่าคุณทำเกินหน้าที่เข้าใจไหม”
ชุมพลนิ่ง หน้าตาเคือง
ชัยเดินเข้ามาพอดี
“ขออนุญาตครับ วันนี้คุณท่านให้มาแจ้งว่ามีรับประทานอาหารร่วมกัน ที่ร้านเดิมครับ”
ธนัทถอนหายใจเบื่อๆ “เจอกันที่ร้านอาหารครับ คุณชุมพล”
ชุมพลยืนนิ่งในห้อง หลังจากธนัทเดินออกไป ก่อนจะฮึดฮัดอย่างหงุดหงิดสุดๆ

ภายในร้านอาหารหรู อาหารต่างๆเรียงรายบนโต๊ะ
คุณตา และคนอื่นๆ ที่นั่งหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ตักนั่นนี่ให้คุณตาชุมพลที่นั่งข้างพวงทอง ก่อนพูดยิ้มๆ
เกรซเรย์ นั่งนั่งทานอาหาร ไปเรื่อย ๆ ยิ้มๆธนัทนั่งหน้านิ่งๆเฉยๆคุณแขยังไม่มา
ธนัท จิ้มอาหารแบบเซ็งๆ
ชุมพลเปิดประเด็น
“เออ..ครบรอบสามสิบปี ผมคิดว่าจะตกแต่งภายในห้างให้ดูสวยงามเป็นพิเศษซะหน่อย จะดีมั้ยครับ”
คุณตายิ้ม “อื้ออ หรอ” หันมาทางพวงทอง “หรือคุณว่าไง”
พวงทองยิ้มก่อนตอบ “ที่จริงห้างก็ยังดูสวยงามดีอยู่นะคะ”
“ก็แค่ผมอยากจะเพิ่มเติมอะไรบางอย่าง ปรับปรุงตรงนี้นิดๆตรงนี้หน่อยๆน่ะครับ”
ธนัทพูดลอย ๆ “เดี๋ยวก่อนสิครับ เกือบห้าล้านนี่ นับว่านิดๆหน่อยๆเหรอครับคุณชุมพล”
ชุมพลหน้าตึง
พวงทองตาโต “ห้าล้านเลยเหรอ”
“ก็แค่เป็นตัวเลขคร่าวๆ”
“แต่คุณชุมพลครับ พวกเราไม่ได้ทำงานกับตัวเลขคร่าวๆนะครับ”
คุณตาเสียงปรามๆ “ธนัท”
ทุกคนนิ่งเงียบ ชุมพลหน้าเสีย

คุณแขเดินเข้ามาพอดี ยิ้มแย้มท่าทางอารมณ์ดี พร้อมกับไอด้า
“สวัสดีค่ะทุกท่าน ขอโทษนะคะ ที่มาช้า”
ธนัทกับเรย์เงยหน้ามองก็ชะงักตัวชา ธนัทหันไปมองเรย์ที่ยังตะลึงอยู่
ทั้งสองคน เห็นไอด้าเดินสวยสง่าเข้ามา
“คุณพ่อคะนี่ไอด้าค่ะ ลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงกนกพรที่ลูกเคยพูดถึงบ่อยๆไงค่ะ”
ไอด้ายื่นกล่องขนมให้คุณตา
“นี่คุณแม่ฝากมาให้ค่ะ ถือเป็นการขอโทษด้วยที่วันนี้มาไม่ได้พอดีคุณแม่ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”
คุณตายิ้ม “ไม่เป็นไรๆ ไว้วันหลังก็ได้”
“สวัสดีค่ะ” ไอด้า ยกมือไหว้ทุกคน
คุณแขผายมือให้ไอด้านั่งกับธนัท
“ไอด้า หนูไปนั่งกับพี่ธนัทป่ะ”
คุณแขยืนมองนิ่งๆ ส่งสายตาให้พวงทองขยับให้เธอนั่ง
“คุณแขค่ะ งั้นเชิญมานั่งตรงนี้ดีกว่าค่ะ”
พวงทอง คุณตา ขยับที่นั่งให้คุณแข
“คุณพ่อค่ะเนี่ย เคยเจอกับธนัทมาสองสามครั้งแล้วนะคะ”
คุณตายิ้มหันมาถามไอด้า “ เหรอ ...เออ..หนูเจ้าธนัทเป็นไงมั่งล่ะ”
“คุณพ่อก็เข้าเรื่องเร็วเกินไปนะคะเดี๋ยวก่อนสิค่ะ เรามาแนะนำตัวกันก่อนเออ..ไอด้าจ๊ะ นั่นคุณอาพวงทอง แล้วก็คุณอาชุมพล แล้วก็โน้นเรย์ แล้วก็อาเกรซลูกเออ..เกรซไอด้าเนี่ย เขาเคยทำเอ็มวีให้กับเรย์นะ ได้ข่าวว่าดีมาก ๆ เลยนะเกรซ”
ไอด้ายกมือสวัสดีทุกคนตามที่คุณแขแนะนำ
“อืม ใช่ ดีจริงๆ เคมีทั้งสองคนนี้เข้ากันมากเลยครับอ่อ..จริงๆเนี่ย เขารู้จักกันก่อนถ่ายเอ็มวีด้วยซ้ำไป”
คุณเกรซทำตาโตๆหันมา “อ่อ..งั้นหรอจ๊ะรู้จักกันด้วยหรอ”
ไอด้าหน้าชา ตอบเกรซไป
“พอรู้จักนะคะ พอจะต้องรวมงานกันก็เลย ค่อนข้างศึกษาข้อข้อมูลเยอะหน่อยนะคะ”
เกรซยิ้มถามไอด้า “ถ้างั้นถามหนูดีกว่า ว่าจากที่ศึกษามาเนี่ย พ่อเรย์ของอาเนี่ยแอบไปมีแฟนที่ไหนไว้รึเปล่าถามอะไรไม่เคยบอกเลย”
เรย์เริ่มไม่สบายใจ
“ถ้าเขาไม่เคยบอก ก็คงไม่เคยมีมั้งค่ะ”
เรย์หน้านิ่ง ก่อนลุกขึ้น “เออ ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”

เกรซมองตามเรย์แบบแอบสงสัย ไอด้านั่งหน้านิ่งๆ พยายามข่มอารมณ์

เรย์ออกมายืนสงบอารมณ์ที่ดาดฟ้า ท่าทางเครียดๆ

ธนัทเดินตามออกมา ยืนข้างๆ
“หาห้องน้ำไม่เจอหรอ”
เรย์พยายามทำเสียงปกติ
“ดูท่าทางแม่พี่จะเอาจริงกับคนนี้เหมือนกันเนี๊ยะพามาเจอคุณตาเนี่ย”
“ยังไงก็ไม่มีผลหรอกเพราะว่าฉันก็ไม่เล่นด้วยหรอก”
“จะเล่นหรือไม่เล่นไม่เป็นไรพี่ แต่ผมขอ ... อย่าพูดแบบนั้นอีก”
“แบบไหน แบบที่นายสองคนเป็นมากกว่าแค่คนรู้จักกันเหรอ”
“พูดบ้าอะไรว่ะ”
“แล้วที่กองถ่ายคืออะไร ฮื้อ...ที่ทะเลาะกันในกองถ่าย คือแค่คนรู้จักกันเหรอ”
เรย์ตัดบท
“พี่อย่ายุ่ง แล้วพี่ก็อย่าพูดให้ไอด้าเขาเสียหายด้วยมันทำให้เขาดูไม่ดี ผมอุตส่าห์ไม่พูดถึงเขากับใครทั้งนั้น เพราะผมไม่อยากให้ชีวิตเขาวุ่นวาย”
ธนัทยิ้ม “แล้วจะทำไง ทิ้งทุกอย่างหนีไปอยู่ด้วยกันสองคนอย่างนี้หรอ....มันทำได้หรอว่ะ”
เรย์สวน “นี่พี่ พูดเรื่องพี่หรือเรื่องผมอ่ะเอาจริงๆนะ... ถ้ามันเป็นสิ่งที่พี่ต้องการก็โอเค”
ธนัทอึ้ง
เรย์เดินจากไป ธนัทยืนมองเรย์ที่เดินจากไปอย่างอึ้งๆ

ในรถตู้ พลกำลังขับรถ
เรย์ นั่งรถกลับบ้านไป หน้าเศร้าๆ เซ็งๆ

เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ไอด้าที่เล่นเกมส์อยู่เรย์กับไอด้านั่งเล่นด้วยกันในรถบ้าน
ไอด้าบ่นยิ้มๆ “ทำไมชีวิตไอด้าต้องอยู่แต่ในรถบ้านด้วยก็ไม่รู้เนอะ”
เรย์หยิบเกมส์จากมือไอด้า “พี่ขอโทษจริงๆ นะรู้ว่าเบื่อ แต่อย่าโกรธน๊า ถ้าไม่ทำแบบนี้เราจะไม่ได้เจอกันเลยนะ”
“ไม่โกรธก็ได้ แต่ถ้ามีวันหยุดแล้ว ต้องพาไอด้าไปทัวร์กินเลยนะ”
“ได้ดิ”
“จริงป่ะ...”
“จริง...”
ไอด้าดีใจ กระโดดกอดเรย์
“ในที่สุดก็มีวันว่างซะที อย่างนี้เราไปต่างจังหวัดกันดี”
“ต่างจังหวัดหรอ..อาทิตย์หน้าพี่ต้องไปวันเกิดตาอ่ะดิ”
“เอ้า...อีกแล้วอ่ะ” ไอด้าขยับลุกหนี เรย์ลุกตาม
“พี่เข้าไปเนี่ย เข้าไปแปปเดี๋ยวเอง แล้วเดี๋ยวพี่รีบออกมา โอเคป่ะ อื้อ”
“งั้นก็พาไอด้าไปด้วยสิค่ะ” เรย์นิ่งไปไม่ตอบ “ทำไมพี่ถึงไม่พาไอด้าไปเจอที่บ้านเลยล่ะ คือไอด้าก็รู้นะคะ ว่าที่บ้านของพี่มีเรื่องเยอะแยะ แต่ไอด้า....”
“ไอด้า รอพี่นิดนึงนะ .. รอให้ทุกอย่างมันโอเคกว่านี้ เดี๋ยวพี่จะพาไปเจอทุกคนเลย โอเคป่ะ นะรอพี่นิดนึงนะ”
“อะไรโอเคเหรอค่ะ พี่หรือว่าไอด้า .. ที่ต้องโอเค”
“ไอด้า”
ไอด้ารีบเปลี่ยนเรื่อง “ช่างเถอะๆ เอาที่พี่สบายใจแล้วกัน ..งั้นเดี๋ยวไอด้าไปชงกาแฟให้ละกันนะคะ” ไอด้าลุกเดินไป..

ไอด้า เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างในรถของตัวเอง
เสียงโทรศัพท์เรียกเข้า มาจากคุณหญิงกนกพร แม่ของไอด้า
“ค่ะแม่”
“เป็นไงมั่งลูก”
ไอด้าพยายามทำเสียงปกติ
“ก็โอเคค่ะแม่ นี่อยู่บนรถแล้วค่ะ กำลังจะกลับแล้วป้าแขเขาฝากซุปไก่ดำมาไห้ด้วยนะคะ เดี๋ยวหนูเอาไปให้ที่บ้านค่ะ”
“อ่า..งั้นขับรถดีๆ เจอกันที่บ้านนะจ๊ะ”
“ค่ะ หวัดดีค่ะ”

ไอด้าวางสายก่อน

คุณตากับคุณพวงทองมองตาม มีธนัทยืนอยู่ข้างๆ

“แม่หนูวันนี้น่ารักดี... แต่ไม่ถูกใจสินะ”
ธนัทอึ้งๆ “ก็...”
คุณตายิ้มออกเดินมา “แล้วนี่นึกยังไงออกมาส่งตาที่นี่”
“พอดี แม่ให้มาอ่ะครับ เผื่อคุณตามีเรื่องจะคุยด้วย”
คุณตาหัวเราะเบาๆ “นึกแล้ว .. ว่าแม่แกตามบงการชีวิตแกอยู่ตามเคย”
คุณพวงทองยิ้ม “คุณคะ งั้นฉันไปรอในลิฟท์ดีกว่านะคะ” พวงทองแยกตัวออกไป
“หายากนะ คนที่รู้ว่าใจเราคิดอะไร”
ธนัทอึ้งไป
“คุณตา”
“เรื่องงานตาไม่ห่วงหรอก ..เพราะที่ผ่านมาแกก็ทำได้ดีแต่กับชุมพลเพลาๆลงมั่งก็พอ ยังไงก็คิดซะว่าเขาเป็นญาติเรา”
“แต่ว่า..คุณตาครับ...ชุมพลเขา...”
คุณตายกมือห้ามพูด
“ตาอยู่มานานนะ นานจนเข้าใจแล้ว ว่าของนอกกายมันไม่มีความหมายสักเท่าไหร่หรอก เชื่อสิ”
ธนัทนิ่งไป
คุณตาหยุดมองธนัทยิ้มๆ
“พวงทองไม่ใช่คนแรกที่ตาเจอ แต่เป็นคนแรกที่ตาอยากอยู่ด้วยจริงๆถ้าไม่นับเขาเป็นญาติ ก็ไม่เป็นไร แต่ให้นับว่าเค้าเป็นคนที่ตาอยู่ด้วยแล้วมีความสุข”
ธนัทอึ้งๆไปกับสิ่งที่คุณตาบอก ..
“ส่งแค่นี้แหล่ะ .. ไม่ต้องลงไปส่งข้างล่าง”
ธนัทยิ้มรู้สึกดีกับคุณตาขึ้นบ้าง “งั้นผมลานะครับ”
“อ่อ บอกแม่เรานะ ว่าให้รู้จักวางๆอะไรซะบ้าง”
“ได้ครับ”
ธนัทมองภาพคุณตากับพวงทอง อยู่ในลิฟท์แบบสวีทก่อนจะจุกๆที่คอ เขาคิดถึงวีนา

ธนัทกดกริ่งหน้าประตู บ้านวีนา
“ค่ะๆ มาแล้วค่ะ”
มุกเปิดประตูออกมาได้ก็ตะลึง
“อื้อ สวัสดีค่ะ ท่านประธาน”
ธนัทก้าวพรวดเข้าไป
“วีนาล่ะ พอดีผมโทรหาเค้าไม่ติด”
“เอ่อวีนา .. ไม่อยู่ค่ะ ท่านประธานมีเรื่องด่วนหรือเปล่าค่ะ”
ธนัทเดินพล่าน “ด่วน ด่วนมากเลย..ผมคิดถึงเค้า”
มุกอ้าปากค้าง “โอ้ว”
“โอ้วอะไรกันแล้วเค้าอยู่ไหน เร็วอยู่ไหน”
“คือวีนาเก็บตัวอยู่ค่ะ”
“เก็บตัวอะไร”
“คือ ๆ งี้ค่ะบอส วีนาเค้าได้บทสำคัญต้องไปแคสค่ะ บอสก็เลยให้วีนาไปเก็บตัวอยู่ที่โรงเรียนจำนวน 10 วัน ค่ะ”
ธนัทเสียงดัง “10 วัน”
“ใช่แล้ว”
“นอนที่นั่น”
“ใช่ จะได้มีสมาธิค่ะ”
“ฮะ เดี๋ยวก่อน ... บ้า ... แล้วเขาอยู่ยังไงอ่ะทำไมคุณไม่ห้ามเขาฮะ นี่เป็นเพื่อนกันป่ะเนี่ย”
“เป็นค่ะ เป็น...”
“เป็นเพื่อนกันจริงป่ะเนี่ย”
“จริงค่ะ”
ธนัทหมุนตัวกลับไป และกลับมาอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อน ...ลืมของ” ธนัทเดินเข้าไปในห้องวีนาและเดินออกมา
มุกทำหน้างง ยกมือไหว้ลา
“สวัสดีค่ะท่านประธาน”

ในโรงเรียนสตั๊นท์ วีนา / แคน / โต้ง / สตั๊นท์ นั่งล้อมวงปรึกษากันเรื่องเวิร์คช๊อป ที่จะคิดให้วีนา
แคนบอก
“แอคชั่นอันนี้เนี่ยผมอยากให้มันออกมาแบบสนุกสุดๆไปเลย ในหนึ่งโชว์จะมีหลายฟังชั่นด้วยกัน”
สตั๊นท์ 1พยักหน้า
“ผมว่าเอา จูจิตสุมั้ย ผู้หญิงไม่ค่อยเล่นกัน ผมไปคุยกับจ้าแล้ว เดี๋ยวจ้าจะมาช่วย”
“โหเจ๋งเลย ถ้าพี่จีจ้ามาช่วยน่ะ” วีนาว่า
“เออ บอสครับ ผมว่าถ้าเรามีเงินสักก้อนเราซื้อพวกอุปกรณ์เซฟตี้ เพิ่มเติมมั้ยครับมันจะดีมากเลยนะครับ” โต้งบอก
แคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่เป็นไรหรอก วีนาเซฟตัวเองได้ไม่ต้องปล่อยเต็มร้อย ค่อยไปปล่อยจริงทีเดียวเลย”
“เฮ้ยอย่างนั้นต้องยิ่งเซฟเลย เดี๋ยวเจ็บขึ้นมาก่อนไปแคสทำยังไงอ่ะ” โต้งว่า
วีนาพยักหน้า “อื้อ...”
แคนมองๆอย่างคิดตาม
ทันใดนั้นประตูโรงยิมเปิดออกอย่างแรง..ธนัทเดินเข้ามาพร้อมถุงนอน หมอน ผ้าห่ม
ทุกคนหันไปมองงงๆ แคนมองไม่ชอบใจทันที
“ว้าย” วีนาหันมาทางทุกคน “ขอโทษนะคะ” วีนาลุกไปหาธนัท “ยิ้มอะไรเล่า ออกไปเลย ไปข้างนอก”
วีนารีบเดินไปหาธนัทที่ยังถือข้าวของเต็มมือก่อนลากออกไป ทุกคนมองตามแบบงงๆ

วีนาเดินลากแขนธนัทลิ่วๆออกมา
“คุณ..มาทำไม”
“ก็...มาหาแฟนไง”
“บ้าเหรอ...ใครแฟนคุณ”
ธนัทหัวเราะ
“แล้วไอ้ที่จูบกันตั้งหลายทีเนี่ย .. ถ้าไม่ใช่แฟนเรียกอะไรอ่ะ”
วีนาไม่พอใจ
“หยุดพูดแบบนี้เลยนะ .. คุณกลับไปก่อนเถอะ”
“เอ้า แล้วผมอ่ะ ผมไม่สำคัญหรอ เนี่ยแหละเนี่ยคุณ..ผู้ชายเต็มไปหมดเลย นอนยังไงเนี่ย แล้วมือถือก็ไม่เปิดอีก จะโทรหาได้ไงอ่ะ”
“แล้วคุณจะเอายังไง จะเอาของมานอนเฝ้าฉันเหรอ”
ธนัทพยักหน้า “ใช่”
“ไม่ได้”
“ได้”
“ไม่ได้”
ทั้งคู่แย้งกันไปมาเสียงแคนเรียบ ๆแต่เด็ดขาดดังเข้ามา
“ไม่ได้”
ธนัทกับวีนาหันไป แคนยืนนิ่งอยู่ทางด้านหลังหน้าตาเอาจริง
“ผมให้คุณมายุ่งวุ่นวายที่นี่ไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของคุณ”
“เดี๋ยวๆ ผมเป็นสมาชิกสตั๊นท์รุ่นล่าสุดเลยนะ”
“ผมไม่ยอมรับข้อเสนองี่เง่าอะไรอย่างนั้นหรอก”
“โอ้วพูดอย่างนี้หาเรื่องชัดๆเลย คุณกับผมไหม สักหน่อยมั้ย มา..”
วีนาเอามือปิดหน้าแบบอ่อนใจ “โอ่ย”
แคนเดินมาหาธนัทนิ่งๆ ยิ้มๆ
“ผมอยากอยู่แล้ว .. ผมอยากต่อยคุณตั้งแต่วันแรกเลย”
วีนายกมือห้าม
“พอเถอะ พอเถอะค่ะ บอส..ขอร้องนะคะ อย่ามีเรื่องเลย เค้าไม่ค่อยรู้อะไรหรอก” ก่อนหันมาทางธนัท
“คุณ ..กลับไปก่อนเถอะ ..ฝึกเสร็จแล้วฉันจะไปหา” วีนาหันหลังเดินไป
“จริงนะ”
“ไปน่าบอส” วีนาดันหลังแคนให้ไปอีกทาง
แคนมองหน้าธนัทก่อนเดินตามวีนาเข้าโรงยิมไป
โต้งออกมาหาธนัท
“นี่นายประหลาด อยากอยู่เก็บตัวด้วยกันมั้ย”
ธนัทพยักหน้า
โต้งเดินนำธนัทไป

ที่มุมหนึ่ง โต้งกำลังยืนอธิบายอะไรบางอย่างกับธนัท ที่ยืนกอดอกนิ่งฟัง อย่างครุ่นคิด

อ่านต่อตอนที่ 13