อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 11 : กองถ่ายวงแตก! “เรย์-ไอด้า” เปิดศึก

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 11 : กองถ่ายวงแตก! “เรย์-ไอด้า” เปิดศึก

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

เรย์สีหน้าเรียบเฉย ก่อนถามอย่างเย็นชา

"สับสนไปมั้ยอ่ะ"
ไอด้าเสียงสั่น "ที่เขาสับสนก็เพราะคนคนนั้นไม่จริงจังไง"
เรย์เสียงดัง "แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่จริงจัง"
ไอด้าเริ่มจะร้องไห้
"คุณ..รู้ได้ยังไงว่าเขาไม่พยายาม ไม่อดทน ไม่ต่อสู้"

เมื่อสองปีก่อน ช่อดอกไม้ กล่องของขวัญ ตกลงพื้น
ไอด้าหันมองพื้น เรย์ยืนอยู่ด้านหลัง กำลังจะขึ้นรถพอดี
เรย์ร้องไห้ ไอด้าเดินจากไป ไม่สน
"เขาอาจจะพยายามทำเต็มที่ที่สุดแล้วก็ได้อ่ะ" เรย์บอก
สีหน้าเรย์บ่งบอกว่าไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น

ไอด้าพยายามปาดน้าตาไม่มองหน้าเรย์ที่กาลังเสียงดังอย่างโกรธจัด
เรย์ เดินอารมณ์เสียออกไป โหน่งจะตะโกนเรียก
"ไอ้เรย์"

ฝั่งทีมหน้าจอมอนิเตอร์
วีนาในร่างธนัท และ ธนัทในร่างวีนา หันมามองกัน

ที่มุมหนึ่งไอด้ายืนนิ่ง มองไปไกล ๆ หน้าเศร้า คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ

เมื่อ 5 ปีก่อนที่หน้าบริษัทเพลงแห่งหนึ่ง
ไอด้าเดินมาตามทางจะมาหาเรย์ตามที่นัดไว้ เจอ บอส หุ้นส่วนค่ายคนหนึ่งที่อยู่แถวนั้น พอเห็นไอด้าเดินเข้ามาก็ทาทีเป็นเดินมาทัก
"สวัสดีจ้า"
แฟนคลับเรย์ถาม
"เมื่อไหร่พี่เรย์จะมาล่ะค่ะ"
"รอแปปนึงนะคะ เรย์กำลังมาจ๊ะ"
"ขอบคุณนะคะ"
บอสทัก
"เอ้า ไอด้า"
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีจ๊ะ แล้วไอด้ามาทำอะไรจ๊ะ"
"พอดีไอด้ามารอพี่เรย์อ่ะค่ะ นัดกันไว้"
"โอ่ย เรย์ติดถ่ายรายการ คงอีกยาวอ่ะจ๊ะ กลับไปก่อนดีไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ ไอด้ารอได้"
บอสยิ้มๆก่อนบอก
"ช่วงนี้เรย์คงยุ่งๆหน่อยนะกำลังมาเลย ไหนจะยอดอัลบั้ม รอบคอนเสิร์ต คิวโชว์ตัวนี่แน่นเลย และดูสิแฟนคลับเยอะแยะไปหมด สาวๆทั้งนั้น"
ไอด้ายิ้มรับ "ค่ะ"
"เอ่อ..ช่วงนี้อดทนหน่อยนะ จะมาหาเรย์หรือจะไปไหนด้วยกันเนี่ย คงต้องลำบากหน่อย บางคู่เนี่ยนะ จะออกเดทแต่ละที ต้องเดินกันคนละฟากถนนเลย เพราะกลัวจะเสียแฟนคลับนะจ๊ะ"
ไอด้ายิ้มกร่อยๆ "ค่ะ"
"ตามสบายนะ ถ้าจะรอเรย์เนี่ยก็จะมีประมาณสักสองสามชั่วโมงนะจ๊ะ…บอสขอตัวไปทางานก่อน"
ไอด้าสวัสดีลาบอส
"สวัสดีค่ะ"
"จ๊ะ" บอสรับไหว้

ไอด้า นิ่งไป อย่างกังวล

หน้าบริษัทเพลง แฟนคลับเรย์มายืนรอแน่น กำลังจะมาหาเรย์

เรย์กลับจากคอนเสิร์ต ลงจากรถตู้
ไอด้าอยู่ที่มุมหนึ่งไกลๆ ชะเง้อโบกมือ เรย์โบกมือกลับ แฟนเพลงกลุ่มหนึ่งหันไปมอง เห็นไอด้า พากันแบบถามๆ ใคร
โหน่งเห็นรีบพาเรย์ออกอีกทาง
"ใจเย็นๆนะใจเย็นๆ ทุกคน...เดี๋ยวให้พี่เรย์ไปซ้อมก่อนนะใจเย็นนะ ให้พี่เรย์ขึ้นไปซ้อมก่อน แล้วค่อยลงมาเจอนะ"
โหน่งกันคนไว้ ส่วนเรย์ รีบเข้าตึกก่อน คนเยอะ...
ไอด้าชะเง้อ พยายามเดินฝ่าคนเข้าไปหาเรย์ เรย์ถูกพาเดินไกลออกไป ก่อนจะเดินหายไป

เรย์เดินเข้ามาในห้องของบอส
"บอส สวัสดีครับ"
บอสรับไหว้เรย์
"อ่อ สวัสดีจ๊ะ"
เต๊าะกับโหน่งทักสวัสดีบอส
"บอส สวัสดีค่ะ / บอส สวัสดีครับ"
"เอ่อ พี่เต๊าะ..ผมนัดไอด้าไว้อ่ะ ผมว่าไอด้าน่าจะมาถึงแล้วนะ ให้เด็กสักคนไปพาไอด้าเข้ามาช่วยสิ"
บอสบอก
"อ่อ เมื่อกี้บอสเจอน้องเขาแล้วล่ะจ๊ะ น้องเขาบอกว่าคนเยอะอ่ะ ก็เลยขอตัวกลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวไปเจอกันที่บ้านเนอะ"
บอสหันไปยิ้มๆกับเต๊าะ
"แปลกเนอะ..ปกติเวลาไอด้าเขานัดผมเนี่ย..เขาจะมา"
เต๊าะบอก
"เฮ้ย.. ก็ดีแล้ว แกจะเขานั่งรอแกเป็นชั่วโมงๆ หรอไงฮะ ไม่สงสารน้องเขาหรอ ป่ะ..ไปสัมภาษณ์ได้แล้ว" แล้วฉุดให้เรย์ลุกขึ้น "ไปค่ะ"
เรย์ โหน่ง เต๊าะ เดินออกไปจากห้องบอส บอสมองตามยิ้มๆ และหน้าเจื่อนลง

ไอด้ายืนอยู่หน้าบริษัทเพลง เข้าไม่ได้ เธอมองผ่านกระจก เห็นเรย์ หัวเราะ คุยทักคนนั้นคนนี้อย่างไม่มีวีแววว่าจะใส่ใจเธอเลย ไอด้ามองอย่างน้อยใจ
โหน่งถาม
"เฮ้ย เต๊าะ..นักข่าวสัมภาษณ์อะไรว่ะ โคตรไร้สาระเลย"
"เฮ้ย แต่เขาตอบหล่อนะพี่"
ไอด้าโบกมือและตะโกนเรียเรย์
"พี่เรย์"
ไอด้าเธอมองผ่านกระจก เห็นเรย์ หัวเราะ คุยทักคนนั้นคนนี้อย่างไม่มีวีแววว่าจะใส่ใจเธอเลย ไอด้ามองอย่างน้อยใจ

ไอด้ายังยืนเหม่อๆ ที่กองถ่ายอยู่
มุมหนึ่ง วีนาในร่างธนัทยืนมองก่อนจะเดินเข้าไปหา ยื่นแก้วกาแฟให้ ไอด้าหันมามองก่อนจะรับไว้อย่างแปลกใจ
"ขอบคุณค่ะ" ไอด้าถอนหายใจ "งานแรกก็พังซะแล้ว มันยากกว่าที่คิดไว้นะคะเนี่ย"
วีนาในร่างธนัทมองอย่างเห็นใจ "งานพัง ก็ดีกว่าอย่างอื่นพังนะ"
ไอด้าแค่นหัวเราะ "ไอ้อย่างอื่นที่ว่าน่ะ พังมาก่อนงานซะอีกค่ะ"
"บางทีนะ คนเราเลือกที่จะแสดงออกอะไรบางอย่าง เผื่อที่จะกลบเกลื่อนความเสียใจที่รู้สึกอยู่แต่ว่าไม่ว่าจะแสดงออกยังไงอ่ะ มันก็ไม่เปลี่ยนความรู้สึกในใจใช่มั้ย"
ไอด้าอึ้งไป หันหน้าไปซ่อนความรู้สึก
"ไอด้าขอตัวไป เตรียมงานต่อดีกว่าค่ะ ขอบคุณสาหรับกาแฟ และสิ่งที่พยายามจะบอกนะคะพี่ธนัท"
ไอด้าเดินไป วีนาในร่างธนัท มองตามไป

ธนัทในร่างวีนา เดินมาที่จอดอยู่ข้างๆ รถบ้านของเรย์
โหน่งเดินมาตบประตูรถเรียก
"เรย์ ไปกินข้าวกันดีกว่าไป มีไข่เจียวที่ชอบด้วย"
ธนัทในร่างวีนา ชะงัก ก่อนจะนั่งหลบแอบฟัง
เรย์เปิดประตูรถตู้หน้าเหวี่ยงสุดๆ "เตือนแล้วใช่มั้ย ว่ามันจะพังอ่ะ"
"กูก็เตือนมึงแล้วใช่มั้ย ให้ใจเย็นๆ อ่ะ...ไม่เอาน่าอย่าทำตัวเป็นคนแก่ ขี้งอน ขี้น้อยใจ ป่ะๆ เราไปทำงาน"

"ไม่ทำ…ผมไม่ไหวแล้วเว้ย.. เอะอ่ะแม่งจะกัด จะจิกผมตลอดเวลาอย่างนี้"
"เอาน่า..เดี๋ยวพี่ไปคุยให้นะ…ให้เขาเบาๆ ลงหน่อยอ่ะ"
"ผมถามพี่จริงๆนะ พี่เคยคุยแล้วได้อะไรบ้างว่ะ … พี่ก็เอาไม่อยู่ทั้งเขาและผมเนี่ยแหละ"
โหน่งโมโห
"เออ ใช่ เพราะถ้ากูเอาอยู่ พวกมึงก็คงฟังกูบ้างแหล่ะ กูเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าเลิกกันทั้ง ๆ ที่ยังไม่เคลียร์ แล้วเป็นไง5-6 ปีจบมั้ย...ไม่จบ มีแต่พัง"
ธนัทในร่างวีนา ตกใจเบาๆ เขาเริ่มเก็ทแล้วว่า เรย์กับไอด้าเคยคบกัน
เรย์บอก
"ใช่ แล้วพี่ช่วยบอกเขาด้วยนะ ว่าอะไรที่มันตกแตกไปแล้ว มันไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมได้"
"ตกแตก อะไรของมึงว่ะเรย์ กูยังไม่เคยเห็นมีใครทำอะไรตกแตกเลยเนี่ย"
เรย์ปัดจานขนมข้างๆลงพื้น โครม หล่น
"นี่ไง ไม่มี ก็มีแล้วนี่ไง ไม่ถ่าย ไม่ทำต่อ เลิก พี่พลสตาร์ทรถพี่" เรย์เดินไปขึ้นรถ
"ไอ้เรย์...เฮ้ย มึงกลับมานี่เลยนะ ไอ้เรย์ โอ้ย ไอ้ลูกเด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน"
รถตู้แล่นออกไป โหน่งหันกลับมาเจอ ธนัทในร่างวีนา ยืนหน้านิ่งอยู่ตรงนั้น
"อยู่กับเขาตั้งแต่เด็กหรือไงฮะ ถึงรู้ว่าพ่อแม่เค้าไม่สั่งสอน" ธนัทในร่างวีนาถาม
โหน่งชะงัก ถอนหายใจ "ก็…เออดิ อยู่มาตั้งแต่เด็กแล้วเนี่ย เห็นมาตั้งแต่สมองเท่าเม็ดถั่ว ตอนนี้ก็ยังเม็ดถั่วอยู่ คิดได้ไงว่ะ เอาเรื่องส่วนตัวปนกับเรื่องงาน ทำตัวเป็นเด็กกันไปได้"
"ยังไง ไหนเล่าดิ"
"ก็ สองคนนั้นมันเคยคบกันแล้วก็จบไม่สวย ที่นี่ไอด้าเนี่ย ต้องไปดูตัวกับคุณธนัท เล่นสงครามบ้าๆ บอๆ ทำตัวเป็นเด็กกันไปได้"
ธนัทในร่างวีนาพยักหน้าคิดๆ
"เอางี้นะ เดี๋ยวไปตามเรย์กลับมารับผิดชอบทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วก็ปัญหาเรื่องอื่นค่อยแก้
ไปหาคนมาทำแทนนะ แต่ถ้าไม่ได้จริงๆก็ ใช้ผู้กำกับจากต่างประเทศเลย เรย์จะได้สบายใจ"
ธนัทในร่างวีนา สั่งการอย่างรวดเร็วฉับไวก่อนเดินไป

"ครับๆๆ" โหน่งเพิ่งนึกได้ว่านั่นมันวีนา เกาหัวมองตามงงๆ นั่งหน้าเครียดๆในรถ

ไอด้าเดินมาหาโหน่ง หน้ารถบ้าน

"อะไรอีกอ่ะ" โหน่งว่า
"พี่โหน่ง เดี๋ยว..ตามเรย์กลับมาทำงานด้วยนะคะ อีก 10 นาที เจอกัน นี่เราเสียเวลามามากแล้วอ่ะ"
"โอ้ย..พระเอกของเรากลับไปแล้วครับ …สั่งเลิกกองได้เลย"
ไอด้าพยายามควบคุมอารมณ์ เดินขึ้นไปดูบนรถบ้านและเดินลงมาอย่างอารมณ์เสีย
"พี่นี่มันอะไรอ่ะ...พี่ไปตามเรย์กลับมาเลยนะ ช่วยทำตัวเป็นมืออาชีพกันหน่อยได้ป่ะ"
โหน่งโมโห
"มืออาชีพหรอ..เมื่อกี๊มืออาชีพมากดิ คุณผู้กำกับ... เป็นใครก็ทนไม่ได้ป่ะว่ะ ไอด้า เธอกำลังประจานตัวเอง แล้วก็ประจานเขาต่อหน้าคนทั้งกอง ตกลงอะไรกัน…พี่ไม่รู้นะ รู้แต่ว่าโคตรไร้สาระเลย ถ้าเลิกรักกันไม่ได้ก็กลับมารักกันซะ ถ้ากลับมารักกันไม่ได้ ก็อย่ามาทำร้ายกัน ต่างคนต่างอยู่ พี่ขอร้อง make love /not war นะครับ"
ไอด้านิ่งน้าตาคลอ
"ไม่รู้อ่ะพี่ บอกเรย์ด้วยนะ ว่าจะมีรีชู้ทเร็วๆ นี้ พี่จะทำวิธีไหนก็ได้" พูดจบแล้ว ไอด้าเดินไป
โหน่งทำท่าเตะต่อยลมอย่างอึดอัดใจ
"นี่แหละ ก็นิสัยมันเป็นอย่างนี้ ถึงอยู่ด้วยกันได้ไง"

ไอด้าเดินมาจากโหน่งอย่างพลุ่งพล่านพลางก้มหน้าก้มตาอยู่กับโทรศัพท์ จนชนโครมเข้าให้กับธนัทในร่างวีนา สองสาวกระเด็นออกจากกันเบาๆ วีนาเห็นเป็นไอด้า เลยอดแขวะเบาๆ ไม่ได้
"เดินให้ระวังหน่อยสิก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์เป็นเด็กไปได้"
ไอด้าฉุนเบาๆ "เดี๋ยวนะ ที่ควรพูดคือ ขอโทษนะคะ อะไรประมาณนี้ไม่ใช่หรอ"
วีนาหน้านิ่ง "ก็ขอโทษมาสิ เธอเป็นคนชนนะ"
ไอด้าหัวเราะเยาะ
"นี่เธอ เธอเป็นแค่สตั๊นท์นะ ส่วนฉันเป็นผู้กำกับ พูดอะไรก็ระวังปากหน่อยนะ อ่อ..แล้วก็อีกอย่าง...ฉันจำได้ ว่าเราเคยเจอกันที่ไหน"
"แล้วไง...กรุงเทพน่ะ...เล็กจะตาย ถ้าจะเคยเจอกันก็ไม่แปลกหรอก"
ไอด้าโกรธ
"นี่..เธออย่าลืมนะฉันสามารถเอาเธอออกจากเอ็มวีเรย์ได้ ฉันเป็นคนจ่ายเงิน จำไว้..."
"โอเคตามสบายเลย...เอาที่สบายใจ เพราะว่าจริงๆแล้ว คุณธนัทเนี่ยเขาก็ไม่ได้อยากให้ฉันต้องมาทำงานนี้เท่าไร" วีนายิ้มกวนตีน
ไอด้ายิ้ม กวนตีนกลับ
"เฮ้ย..เอางี้นะ..ฉันจะบอกอะไรเธอให้ ผู้หญิงอย่างเธอเนี่ย มันมีเยอะแยะไป ผู้หญิงประเภทที่ได้ควงเศรษฐีแค่วันสองวัน และก็หลงคิดว่าเขาจะจริงจังด้วย หนึ่งมันอาจจะมาจากความไม่เจียม สองมันอาจมาจากความอยากได้อยากมี...แต่ฉันก็ชื่นชมเธอนะ ที่เลื่อนขั้นจากการกินกาแฟฟรี ไปถึงตัวเจ้าของห้างดังได้ โดยที่เขาไม่รู้เรื่อง"
"นี่คุณ...คนเดี๋ยวนี้เขาไม่ได้โง่นะ คนเจ้าของห้างดังคนนั่นนะเขาก็ไม่ได้โง่... นี่ถ้าเขาจะชอบเขาก็จะชอบ แต่ถ้าเขาไม่ชอบแล้วเนี่ย เริ่ดเลออย่างไงเขาก็ไม่ชอบ...นี่คุณ..เรย์อ่ะเขาก็ชอบวีนา ไม่สิ เขาชอบฉันผู้ชายบ้านนี้เค้าตาถึงกันทุกคน จบนะ..." วีนาเดินสะบัดตูดเว่อร์เดินไป
ไอด้าอ้าปากค้าง โกรธจนตัวสั่นไปหมด...ทั้งเรื่องเรย์ เรื่องวีนา...

ระหว่างที่ทีมสตั๊นท์ กำลังเก็บของนั่นนี่อยู่
"ไว้ตรงไหนเนี่ย .. ช่วยกัน" โต้งว่า
แคนเห็นวีนาในร่างธนัทกำลังช่วยทีมสตั๊นท์เก็บของ ก็มองอย่างสงสัย
"มาครับบอส" โต้งเข้าไปช่วยแคนยกกล่อง
แคนเดินเข้าไปหา หยิบกล่องในมือวีนาในร่างธนัท
"พอได้แล้วคุณธนัท ผมสั่งให้คุณหยุดตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ นี่มันไม่ใช่งานของคุณ"
วีนาในร่างธนัทเหวอ "ก็รุ่นน้องทุกคนก็ต้องช่วยกันไม่ใช่หรอ"
"คุณไม่ใช่รุ่นน้องผม คุณไม่ใช่คนของที่นี่ อย่าเข้ามาวุ่นวาย จนทำให้วีนาเสียนิสัย"
"เสียนิสัย...เกิดอะไรขึ้น วีนาทำอะไรผิด ทำไมบอสต้องพูดแบบนี้ด้วย"
"วีนามีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจน ถ้าคุณทำแบบนี้บ่อยๆ วีนาอาจจะหลงระเริง แล้วก็หลงลืมสิ่งที่อยากทำได้"
วีนาในร่างธนัทเสียงดัง
"ไม่นะบอส ไม่มีทาง วีนาไม่ใช่คนอย่างนั้น"
"วีนาไม่ใช่คนอย่างนั้น ตั้งแต่วันที่คุณเข้ามา"
โต้งอยู่แถวนั้น เห็นเสียงดังแล้วเลยรีบมากัน
"บอสครับ ผมว่าเรื่องนี้ ไปเคลียร์ที่โรงเรียนดีกว่าครับบอส"
แคนชี้หน้าธนัท

"ผมขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะ คุณธนัท" บอสเดินไป

วีนาในร่างธนัท เดินเข้ามาหา ธนัทในร่างวีนา ที่กำลังยืนชิลล์ๆ

"คุณ" วีนาในร่างธนัทว่า
"พัง…" ธนัทในร่างวีนา หยิบผลไม้กิน วีนาในร่างธนัท ตีมือ
วีนาในร่างธนัทถอนหายใจ เดินขึ้นรถไปช้า ๆ
"ยังมีกะจิตกะใจกินอีกนะคุณเนี่ย"
"อ้าว กินแก้เซ็งไง... อะไร … เป็นอะไรอ่ะคุณ โอเค"
ธนัทในร่างวีนา จับมือ วีนาในร่างธนัทเดินออกไป
"นี่..."

ธนัทในร่างวีนาจูงมือวีนาในร่างธนัท เดินออกมา วีนาในร่างธนัททำท่าทางไม่เข้าใจว่า
"คุณ...นี่อร่อยนะ" ธนัทในร่างวีนา ยื่นผลไม้ให้ วีนาในร่างธนัทกินและทั้งคู่จับมือกันเดิน
อีกมุมหนึ่ง ไอด้าผ่านมาเห็นทั้งคู่
ไอด้ามีท่าทีสงสัย และกดโทรศัพท์โทรหาแม่
"แม่คะ…ที่แม่เคยบอกว่าพี่ธนัทเขาน่าจะกำลังติดผู้หญิงอยู่คนหนึ่งอยู่…ใช่คนที่เป็นสตั๊นท์หรือเปล่าคะ ... อ่อ ค่ะ เป็นอย่างคิดเลย…เปล่าหรอกค่ะ...หนูแค่รู้สึกว่าจะไม่ใช่แค่พี่ธนัทคนเดียวน่ะสิคะ น้องชายเขาก็น่าจะเป็นไปด้วย"
เสียงฟ้าร้องดัง ก่อนจะมีแสงฟ้าแลบ ลมพัดมาวูบหนึ่ง ไอด้าเงยหน้ามองฟ้าอย่างแปลกใจ
ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงแปลกๆ พร้อมมีฟ้าแลบเป็นระยะ ๆ แต่ไม่มีวี่แววว่าฝนจะตก...

ธนัทในร่างวีนาและวีนาในร่างธนัท เดินมาตามถนนเบื้องหลังเป็นท้องฟ้าสีแปลก มีเสียงฟ้าแลบ ฟ้าร้องดังมาเป็นระยะๆ ธนัทในร่างวีนาเหลือบมอง ก่อนพึมพา
"แปลกแหะ ฝนจะตกตอนนี้เหรอเนี่ย"
วีนาในร่างธนัท มองดูรอบๆแล้วคิดตาม
"อื้อ..งั้นนะสิ"
ธนัทในร่างวีนาจะเดินต่อไป แต่วีนาในร่างธนัทรั้งไว้
"นี่คุณ.. เดี๋ยวก่อน"
"อะไร"
"ยืมมือถือคุณหน่อยสิ"
"เอาไปทำไม"
"เถอะน่า เอามือถือมา" ธนัทในร่างวีนามองอย่างสงสัย "เรื่องของฉัน..เร็ว"
ธนัทในร่างวีนาหยิบมือถือให้วีนาในร่างธนัท ธนัทในร่างวีนา พยายามจะชะโงกดูมือถือ
ข้อความ - “บอสคะ ช่วงนี้มีเหตุการณ์หลายอย่างที่ฉันอธิบายให้ฟังไม่ได้
ถ้าหากฉันพูดหรือทำกิริยาไม่ดีใส่บอสช่วงนี้ ต้องกราบขอโทษอย่างแรงเลยนะคะ”
"อ่ะ.." วีนาในร่างธนัทคืนมือถือธนัทในร่างวีนา
ธนัทในร่างวีนา ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดดู
"เอ๊ะ...นิสัย..."
"นี่..คุณ...หมอนั่นมันกวนใจคุณ"
"เออ น่า...ช่างมันเถอะนะ.. ป่ะ..กลับบ้านกัน กลับบ้านนะ"
ธนัทในร่างวีนา หันมามองเคืองๆ แต่ไม่พูดอะไร

ภายในบ้าน เรย์นั่งเปียโน เร็วๆ ใส่อารมณ์
สักพักโหน่งเดินเข้ามา ยืนข้างๆ พยายามเรียกสติเรย์กลับมา
"เรย์...เรย์...อีกสามวันรีชู๊ท พี่เช็คคิวไว้หมดแล้ว"
"ผู้กำกับคนเดิมใช่ไหมเนี่ย"
"ก็ไช่ดิว่ะ"
"อื้อ งั้นรีชู๊ทวันไหนบอกด้วยนะ ... ผมไม่ไป"
โหน่งโมโห "อ้าว นี่กวนตีนใช่ไหม ได้ครับพี่เรย์ ได้ มา..."
โหน่ง ตะโกนเรียกคนขับรถตู้
"พี่พล..."
"ครับ"
"พี่พล มานี่หน่อย"
เรย์ มองแปลกใจ โหน่งทำท่ารอเดี๋ยว พี่พลเดินเข้ามา
"ครับพี่"
"พี่พล เดี๋ยวพี่พล ไปเอากุญแจรถทั้งหมดมาให้ผมหน่อยนะ ไปเลย"
"ได้ครับ"
พี่พลวิ่งเอากุญแจรถมาให้โหน่ง
"ช่วงนี้พี่พล ลาออกไปก่อนนะ กลับบ้านเลย ป่ะ..." โหน่งทำท่าไล่พลกลับไป "กุญแจรถทั้งหมดของมึง ถูกกูยึด พี่พลโดนกูไล่ออกที่นี่ กูจะมานอนเฝ้ามึงทุกคืนนะ มึงก็จะเจอกูในเวอร์ชั่นจัญไรบ้างแล้ว บาย"

โหน่งไม่สนเดินออกไป...เรย์มองตามเหวอๆ

คุณแข และ คุณเกรซนั่งอยู่ในรถตู้ ที่ซุ่มจอดรออยู่อย่างอดทนอยู่พักใหญ่

"ถือว่าเก่งนะคะ เด็กคนเนี๊ยะ ทำให้เราสองคนมานั่งรอพร้อมกันได้เนี่ย" เกรซว่า
คุณแขส่ายหัว "เกิดมาฉันก็ไม่เคยเจอเหมือนกันนะ นี่ถึงขนาดคุณหญิงกนกพร ยังต้องโทรมาถาม ลูกสาวเขาคงไปเห็นอะไรมาแน่ๆ"
"ถ้าคนที่หล่อนหมายตาคือเรย์ น้องขอจัดการเป็นการส่วนตัวในวันหลังนะคะ แต่ถ้าเป็นธนัท เชิญคุณพี่ตามสบายเถอะ"
คุณเกรซพูดจบรถของธนัทก็แล่นมาจอดส่งวีนาที่หน้าบ้านพอดี
ธนัท กับ วีนา ลงมาลากัน วีนาเอามือทาบลงบนใบหน้าธนัทอย่างดูห่วงใย ธนัทดูหงอยๆ เซื่องๆ
คุณแขควันแทบจะออกจากหู เมื่อธนัทยื่นกุญแจรถให้วีนา ก่อนที่วีนาในร่างธนัทจะขับมอเตอร์ไซค์

ธนัทในร่างวีนายืนมองตาม วีนาในร่างธนัทที่ขับมอเตอร์ไซค์ออกไป
คุณแขและคุณเกรซเดินลงจากรถตู้ ไปหาธนัทในร่างวีนาทันที
ธนัทในร่างวีนามองหน้าคุณแขและ คุณเกรซ นิ่งๆ อย่างครุ่นคิด เขาเพิ่งได้รู้จักแม่ของตัวเองในอีกมุมที่ไม่คิดว่าจะเป็นได้ถึงขนาดนี้
ในมุมของคุณแข เธอแอบแปลกใจกับท่าทีของผู้หญิงคนนี้ที่ดูไม่กลัวอะไรและแอบอึดอัดกับแววตาแปลกๆ ที่กำลังมองเธออยู่
"ฉันเบื่อเรื่องพวกนี้มากเลยนะ"
ธนัทในร่างวีนาถามทันทีว่า "ทำแบบนี้กันมากี่ครั้งแล้ว"
คุณแขมองนิ่งไม่ตอบ คุณเกรซถอนหายใจ
"ก็ทุกครั้งที่...ลูกๆ ของเราไปยุ่งกับคนที่ไม่คู่ควร" เกรซหันไปทางคุณแข "เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะคุณพี่"
"เธอเล็งใครไว้กันแน่ ระหว่าง ธนัทกับเรย์"
วีนามองทั้งสองคนอย่างผิดหวังสุดๆ พร้อมถอนหายใจยาว
เกรซมองเหยียดๆ "อย่าบอกนะว่าทั้งคู่น่ะ"
วีนาตวัดตามองเกรซแรงๆ ไม่พอใจ ก่อนตอบเน้นๆ "ธนัท"
เกรซหัวเราะ "อุ๊ปส์...น้องรอดค่ะ" แล้วหันมายิ้มเฟคๆ ให้วีนา "โชคดีนะ...บาย"
ธนัทในร่างวีนา มีแววตาเศร้าใจ ก่อนจะถามเยาะๆว่า
"ความรักของลูกๆ พวกคุณน่ะ มีค่าเท่าไหร่"
คุณแขเสียงนิ่งๆ
"มันไม่ใช่ความรักหรอกนะ เขาแค่หลงไปกับผู้หญิง...แบบที่เขาไม่เคยเจอ เขารักเธอมากกว่าฉันไม่ได้ มากกว่าความเป็นอยู่ดี ๆก็ไม่ได้...ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะทำเป็นไม่สนใจ...แต่กับเธอ จะหน้าบ้านหรือหลังบ้าน ฉันไม่ยอมแน่ แม้แต่เมียเก็บฉันก็จะไม่ยอมให้เธอเป็น" แล้วหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ "ไปซะ"
คุณแขยื่นเช็คให้มือสั่น ธนัทในร่างวีนา มองในใจของเขาเจ็บปวดกับทั้งการกระทำและคำพูดของแม่มาก เขาหยิบเช็คมามอง
"น้อยกว่าที่คิดอีก พวกคุณเนี่ย ตีค่าความรักของลูกชายได้กระจอกมาก" วีนามองเช็คก่อนพึมพำ
"ทุเรศจริง ๆ" วีนายัดใส่มือคุณแข แล้วเดินจากไป
เกรซ อ้าปากค้างมองตะลึง คุณแขมองเครียดๆ ก่อนร้องกรี๊ดดังลั่นตามหลัง
ภายในบ้าน เรย์กำลังเล่นเปียโนเพลงเศร้าๆ เขารู้สึกแย่ที่ได้เจอไอด้า และทะเลาะกันแบบนั้น ที่มุมหนึ่ง วีนาในร่างธนัท ยืนนิ่งฟังอินๆ เรย์ชะงักเมื่อหันมาเห็นธนัท ยืนยิ้มหวาน
"เข้าไปได้ป่ะ"
"ไม่ต้องยิ้มหรอก...มีอะไรจะด่าก็ด่าเลยครับ"
"อื้อ ด่า ด่าไรกัน อารมณ์ดีด้วยซ้ำไป เมื่อกี้ได้ฟัง เพลงที่ ลมหายใจแห่งรัก อัลบั้มที่สามมาถึงแม้ว่ามันไม่ใช่เพลงโปรโมทแต่ฉันชอบมาก นี่ถ้าได้ฟัง เพลง ยู เมค มี ฟีล อัลบั้มที่สองนะ... อยากได้อะไรก็ยอม"
เรย์มองเหล่ๆ "แน่นะ"

เรย์เดินมาหน้ารถคันหนึ่งหน้าตากระหยิ่มสุดๆ มี วีนาในร่างธนัท ยืนยิ้มที่เห็นเรย์สบายใจ
"ไม่อยากจะเชื่อว่า ว่าจะให้มา"

เรย์จับรถ ราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าธนัทจะใช้คนมาจริงๆ

ในบ้านเรย์ พลกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ โหน่งเดินตามหาเรย์

"พี่พล ไอเรย์มันไปไหนอ่ะ"
"ไม่ทราบครับ"
"ไม่ทราบ.. พี่จะทราบได้ยังไง ทำไมพี่ไม่ดู มันจะออกไปได้ยังไง รถมันก็ไม่มี"
"ก็เมื่อวานพี่โหน่งไล่ผมออกแล้ว แล้วผมจะไปสนใจอะไรล่ะครับ"
โหน่งหน้าตาอยากด่าแม่มาก แต่อั้นไว้
"ได้..งั้นพี่พลกลับมาทำงาน ผมจ้างพี่พล ตอนนี้ออกไปหามันเลย เร็ว..."
"ผมลาพักร้อนครับพี่โหน่ง"
โหน่งแทบกรี๊ดร้องอีกครั้ง แต่ต้องอั้นไว้

ธนัทในร่างวีนา ที่กำลังเดือดสุดขีด ก่อนจะถามเสียงน่ากลัว
"คันไหนนะ"
วีนาในร่างธนัท เหวอๆ
"ก็ไอเช้คันเก่าๆสีขาวเบาะสีแดงอ่ะ"
"เบาะแดง"
"ก็ เรย์เขาบอกว่าคันนี้คุณไม่เคยขับเลยอ่ะ"
"ที่ผมไม่เคยขับเนี่ย ก็เพราะว่าผมรักมันมากไง" ก่อนคำรามลั่น "แล้วก็ไม่อยากให้ใครไปใช้และให้ใครแตะต้องด้วย" ก่อนต่อโทรศัพท์ "แจ้งความรถหายหน่อย ... เอ็มจีบี สีขาว ป้ายทะเบียน ฐว 4070 ตอนนี้ไม่รู้มุ่งหน้าไปทางไหนแล้ว..." ก่อนกดวางโทรศัพท์ "นี่คุณ.." ธนัทในร่างวีนาดึงมือวีนาในร่างธนัทออกไปข้างนอก

ไอด้าหน้านิ่งคุยโทรศัพท์
ไอด้าถอนหายใจบอก "ไม่เป็นไรพี่โหน่ง ถ้าเค้าไม่อยากร่วมงานกับด้าขนาดนั้น ก็ให้เวลาเขาหน่อยแล้วกันนะคะ ถ้าเค้ายังไม่ยอมกลับมา เดี๋ยวไอด้าจะไปตามเองค่ะ...ค่ะพี่"
ไอด้ากดโทรศัพท์อีกครั้ง ฮัลโลค่ะพี่กี นี่ไอด้าเองนะคะ"

แคนซ้อมอะไรบางอย่างอยู่ สักพักมีผู้หญิงคนหนึ่งตัดหน้าเข้ามา โชว์ลวดลายสั้นๆ Action กันสั้นๆ แคนหยุดมอง ก่อนยิ้มให้จีจ้า… จากท่าต่อสู้ เป็นท่าเต้นน่ารักๆไป
"เฮ้ย คิดถึงนะเนี่ย"
"คิดถึงมากๆ" จีจ้าว่า
"สบายดี"
"สบายดี เป็นยังไงบ้าง"
แคนและจีจ้ากอดกัน ทักทายทีม สตั๊นท์อื่นๆ

ในห้องทำงาน แคนหยิบแก้วน้ำให้จีจ้าและนั่งคุยกัน
"แต๊งกิ้ว.. เป็นไงบ้างแก"
"สบายดี แล้วแกล่ะเป็นไงบ้าง ตอนนี้ทำอะไรอยู่"
"ตอนนี้ใช่มั้ย..เป็นที่ปรึกษาหนังแอคชั่นให้หนังต่างประเทศ"
"เฮ้ย.. ไม่ธรรมดานะเนี่ย ยังงี้เนี่ยพี่จีจ้า มีอะไรให้แคนรับใช้ก็บอกนะครับ"
"เว่อร์ ที่ฉันมาที่นี่เนี่ยก็เพื่อจะบอกว่า อีกสักสองสามเดือน จะมีโปรเจคหนังแอคชั่นเขามาแคสนักแสดงผู้หญิง เป็นของฝั่งเอเชีย ก็เขาอยากได้หลายคนอยู่ แต่ที่น่าสนใจคือบท นาน่ะ โคตรน่าเล่นเลยฉันเลยนึกถึงวีนามัน ถ้ามันได้บทนี้นะแก ชีวิตแม่งเปลี่ยน ดังชัวร์ เพราะไรรู้ป่ะ คนที่ทำคิวแอคชั่นของเรื่องนี้คือคนที่ทำให้ดอนนี่เยนเลยนะเว้ย"
แคนท่าทางดีใจ "เฮ้ย จริงดิ"
"เออ...จริง..แต่ว่ามันไม่ง่ายนะเว้ย ไม่หมูนะ อาจจะต้องเวิร์คช็อปกันหนักนิดนึง"
แคนพยักหน้าเห็นด้วย

ธนัทในร่างวีนา เดินงุ่นง่านหงุดหงิด เรื่องรถ
ธนัทในร่างวีนา ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง ก็กดรับ
แคนน้ำเสียงดีใจ "ฮัลโล วีนา วันนี้เนี่ยผมมีข่าวดีมาบอกนะ ลองทายสิว่าใครมา"
ธนัทในร่างวีนาบอก
"ไม่มีเวลาเล่นด้วย กำลังยุ่งแค่นี้นะ"
"เดี๋ยวๆๆ วีนา วันนี้จ้ามาเลยนะ"
"ใครนะ"
"ก็จ้าไง พี่จีจ้าอ่ะ วันนี้เขาบอกว่ามีงานแคสติ้งหนังนอก บทดีด้วย แล้วก็พวกเราเนี่ย ต้องทำแคสติ้งด่วนเลย พรุ่งนี้ก็จะมาประชุมกันที่นี่ด้วย"
วีนากรอกตา พึมพา "จีจ้า..."
"ว๊าย พี่จ้า" วีนาในร่างธนัทพุ่งเข้ามาจะมาคว้าโทรศัพท์
วีนายกมือห้ามรีบตัดบท "เคๆ เจอรถแล้วจะเข้าไปแล้วกัน" แล้ววางสายไป
"ฮัลโลๆๆ" แคนได้แต่ทำหน้างงๆ
"เค้าว่าไง เค้าว่าไง ... นี่คุณ..จีจ้าเค้าว่าไง"
เสียงโทรศัพท์ธนัทดังพอดี วีนาในร่างธนัทรับสาย
"ฮัลโล..ค่ะ...อ่อเจอแล้วเหรอค่ะ"
ธนัทรีบคว้ามาคุย
"รถหรอ... ฮัลโล คุณตำรวจหรอ จับตาดูให้ดี แล้วจะรีบเข้าไป" หลังวางสาย หันมาคว้าอีกฝ่าย "ไปคุณ"
วีนาในร่างธนัท
"อื้อ ใครจะไปกับคุณ...ฉันจะไปหาพี่จ้า"
ธนัทหันมาดุ "นี่คุณ...รับผิดชอบหน่อยสิ คุณเป็นคนให้รถเขาไปนะ ถ้าไม่ติดว่าผมรักคุณมากอ่ะ ป่านนี้เรียกตำรวจจับคุณไปแล้ว"
วีนาในร่างธนัทกรอกตาเซ็งๆ ก่อนเดินตาม...
"ไป... เร็ว"

"ไปหาพี่จ้า..."

ธนัทในร่างวีนาขับรถอย่างร้อนใจ มีวีนาในร่างธนัทนั่งไปด้วยเซ็งๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ เสียงจากผู้ประกาศข่าวว่า

"มีรายงานกลุ่มความกดอากาศประหลาดที่เคลื่อนจากตอนบนลงมา ลักษณะเดียวกันกับที่ประเทศ เวียดนามเจอเมื่อเดือนก่อน โดยสร้างความปั่นป่วนให้กับสัญญาณการสื่อสารทุกรูปแบบ ถึงตอนนี้ยังไม่มี ข้อสรุปใดๆเกี่ยวกับกลุ่มความกดอากาศนี้ กรมอุตุยืนยัน ไม่มีอันตราย"
ธนัทเอื้อมมือมาเปลี่ยนเป็นเพลงคลาสสิคสุดโปรดของเขาแทน
วีนาหันไปมองหงุดหงิด "อ้าว...คุณ..ฉันฟังอยู่นะ"
"ฟังทำไม"
"ก็ฉันอยากจะฟัง จะทำไมอ่ะ"
"ก็ผมไม่อยากฟังจะทำไมอ่ะ"

"ก็ฉันอยากจะฟัง"
"ผมไม่อยาก"
"ฉันอยากฟัง"
ธนัทในร่างวีนา กดปิดวิทยุ "ไม่ต้องฟัง"
วีนาในร่างธนัททำท่าทางงอนๆ น้ำตาคลอ

เวลากลางคืน ณ ร้านเหล้าที่มีดนตรีสดแห่งหนึ่ง บรรยากาศดี ดูแพง
เรย์เดินเข้ามาในร้าน นั่งดื่มที่เคาเตอร์ เงียบๆ และทักทายคนในร้าน ด้วยท่าทางสนิทสนม
นักดนตรีทักทาย
"อ้าว.. เดี๋ยวๆ ดูใครมา"
"สวัสดีครับพี่"
"สวัสดี...ไง..เห็นชีวิตดี"
"มาก"
"เชื่อเลย...เฮ้ย เดี๋ยวได้เวลาขึ้นเล่น เดี๋ยวขึ้นแจมแล้วกันนะ" เรย์ส่ายหน้า ไม่อยากขึ้นเวที "แล้วแต่ละกัน"
บนเวที นักดนตรีบนเวทีกำลังเล่นดนตรี
ชายหนุ่ม ศิลปินต่างชาติคนหนึ่งที่มีใบหน้านิ่งเฉย เดินเข้ามาพยักหน้าทักทายนักดนตรี เขาเพียงอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อถูกนักดนตรีบนเวที เชิญขึ้นไป
"วันนี้เรามีแขกรับเชิญพิเศษด้วยครับ" นักดนตรีว่า ชายหนุ่มคนนั้น ส่ายหน้าโบกมือ ไม่ขึ้น "สนใจขึ้นมาจอยหันไหมมาๆ ขึ้นมาเถอะ ขอสียงปรกมือหน่อยครับ"
ชายหนุ่มคนนั้นก้าวขึ้นเวที เขามองมาที่เรย์แวบหนึ่ง
"วันนี้มีเพลงพิเศษอะไรมาโชว์เปล่า"
ศิลปินต่างชาติกระซิบบอก "มีสิ"
"โอเคๆ"
เรย์ยังนั่งหันหลังให้เวทีอย่างไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่
เสียงเพลงดังขึ้น เรย์ชะงัก ก่อนฟัง
ชายศิลปินต่างชาติเล่นเปียโน ไม่มีเนื้อร้อง ...สักพัก เรย์เหมือนเก็ท Melody นี้ เขาค่อยๆ หันไปมอง
ชายศิลปินต่างชาติเห็นว่าเรย์หันมา เขายิ้มน้อยๆก่อนฮัมเพลงต่ออย่างฟีลๆ
เรย์จ้องมองอย่างอินจัดๆ เขาเดินไปที่หน้าเวทีโดยไม่รู้ตัว
ชายศิลปินต่างชาติจ้องเรย์ไปด้วยขณะร้องเพลง พอถึงท่อนโซโล ชายศิลปินต่างชาติกระดิกนิ้วเรียกเรย์ขึ้นเวทีไป ทำท่าประมาณ “แจมมั้ย” เรย์หัวเราะก่อนเดินขึ้นเวทีไป
เรย์กับชายศิลปินต่างชาติแจมกันเบาๆ มองหน้ากัน ยิ้มๆ เรย์ขึ้นเวที หยิบกีต้าร์มาร้อง

ต่อมา เรย์หยิบขึ้นชนอีกขวดเบาๆ กับ ชายศิลปินต่างชาติก่อนยกดื่ม
ทั้งคู่ถามตอบเป็นภาษาอังกฤษ
"คุณมาที่นี่บ่อยเหรอ"
"คือ ผมชอบเมืองไทยนะ แล้วก็พอดีมีเพื่อนเล่นดนตรีอยู่ที่นี่ด้วย"
"ว้าว โอเค.. คือว่าอย่างนี้นะ ผมชอบเพลงที่คุณเล่นเมื่อกี้มากเลย"
"คุณชอบหรอ..ทำไมถึงชอบล่ะ ผมก็แค่เล่นไปเรื่อยๆ"
"ไม่นะ ผมซีเรียส ผมชอบทำนองเพลงมาก"
ชายศิลปินต่างชาติพยักหน้า ก่อนถาม
"จริงเหรอ งั้นเพลงนี้มันทำให้คุณนึกถึงอะไรเหรอ"
"คืออย่างงี้" เรย์นิ่งไปนิดหนึ่ง "มันทำให้รู้สึกถึง...วันที่คนๆนึงได้เดินเข้ามาในชีวิตของเรา คนที่พิเศษมากๆ"
ชายศิลปินต่างชาติแอบยิ้มนิดๆ พึมพำ
"ว้าว ดีนะ...ผมคิดว่า คุณตีความได้ดี"
"ขอบคุณครับ ผมขอพูดตรง ๆ เลยละกัน ผมอยากจะขอซื้อเพลงๆนี้และผมจะแต่งเนื้อเพลงภาษาไทยใส่ลงไปด้วย"
"เดี๋ยวนะ คุณล้อเล่นใช่ไหม"
"ไม่นะ ผมซีเรียส…ผมชอบเพลงนี้จริงๆ คือ ผมไม่มีแรงบันดาลใจในการเขียนเพลงมานานแล้ว
แต่หลังจากที่ผมได้ยินเพลงของคุณ เลยทำให้ผม อยากกลับไปร้องเพลงอีกครั้ง"
ชายศิลปินต่างชาติ มองเรย์ยิ้มๆ สักพัก ก่อนยื่นมือออกไป "อีเมล์"
เรย์งง "อะไรนะ"
"เขียนอีเมล์ของคุณมา แล้วผมจะส่งทำนองเพลงให้คุณช่วงสัปดาห์หน้า แล้วคุณก็ไม่ต้องซื้อ ผมให้คุณ…แต่ข้อแม้คือ ถ้าคุณทำเพลงเสร็จ คุณจะต้องส่งเพลงมาให้ผมฟังด้วย เพราะผมอยากฟังด้วยเช่นกันโอเคนะ"
"โอเค" เรย์พูดไทย หันไปขอปากกากับเด็กเสิร์ฟในร้าน "น้องพี่ขอปากกาหน่อย" เรย์พูดภาษาอังกฤษจดอีเมล์ลงไปที่มือของเขา "โอเคผมจะเขียนอีเมล์ให้เลย"
เรย์เขียนอีเมล์ บนฝ่ามือของชายศิลปินต่างชาติ
"ตามนี้เลย"
ชายศิลปินต่างชาติหันไปมองทางอื่นก่อนจะยิ้มนิดๆ อย่างชอบใจ เขารู้สึกชอบความรู้สึกที่เรย์เขียนบนฝ่ามือของเขา เมื่อเรย์เขียนเสร็จ เขาลุกขึ้น หน้านิ่งๆเก็บความรู้สึก แต่แววตายังยิ้มอยู่อย่างพอใจ
"คุณชื่อเรย์"
"เรย์"
"โอเค ผมต้องไปแล้วล่ะ ดีใจที่ได้เจอคุณ"
"ผมก็ดีใจที่ได้เจอคุณเช่นกัน" ทั้งสองจับมือกัน "ไว้เจอกัน"
"เจอกัน.. ขอบคุณที่เลี้ยงเบียร์นะ"
"ไม่มีปัญหา" เรย์บอก

ชายศิลปินต่างชาติเดินออกจากร้านไป เรย์มองตาม ก่อนหันมานั่งนิ่งๆ

ต่อมา รถแล่นมาจอด วีนาในร่างธนัทเปิดประตูเดินลงจากรถ ไปหารถอีกคันที่จอดอยู่

"เป็นไง...สบายใจยัง" วีนาในร่างธนัทถาม
"อะไรของคุณนี่ฮะ อ้าว..นี่คุณ แล้วจะไปไหน"
"ก็ไปให้พ้นจากคนงี่เง่า เห็นแก่ตัวอย่างคุณไง ฉันไม่ไหวล่ะเนี่ย"
"อะไรของคุณเนี่ยฮะ"
"อะไรของฉันหรอ..ฉันไม่ไหวล่ะ ฉันเบื่อกับไอ้ร่างงี่เง่าของคุณ ก็ไม่รู้เนี่ย ฉันไม่ไหวล่ะเนี่ย"
"นี่คุณ...คิดว่าผมไม่เบื่อหรอ...ต้องอยู่ในร่างงี่เง่าของคุณ ชีวิตคุณมีอะไรดีบ้าง กินก็ไม่ดี อยู่ก็ไม่ดี ลำบากจะตายวันๆ เอาแต่โดดเชือก ใช้แต่กำลัง"
"ก็ดีกว่าพวกใช้หัวใจไม่เป็นล่ะกัน"
เสียงฟ้าคำรามลั่น
เรย์เดินออกมาจากร้านพอดี
ธนัทในร่างวีนามองตามโกรธๆ
"ไปไหนก็ไปเลยไป คนอย่างคุณมันดีแต่เดินหนี"
วีนาในร่างธนัทชะงัก เดินกลับมา "ว่าไงนะ"
"คุณ...ใครจะไปชอบ ผมถามหน่อยใครจะชอบอยู่ในร่างของคนอื่น ห๊ะ คุณคิดว่าผมชอบมากกว่าคุณหรอจะให้ทำยังไง คุณคิดสิ จะไปทำอะไรได้"
"ทำยังไงก็ได้ ทำอะไรก็ได้ ฉันไม่ไหวล่ะ ให้ฟ้าผ่าตรงนี้ก็ได้ผ่าเลยเนี่ย ฉันไม่ไหว ฉันอยู่ในร่างบ้าบอของคุณไม่ได้แล้ว นี่ถ้าทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณแล้ว"
"คุณ"
เรย์ ยืนมองออกมาที่สองคน อย่างงงๆ
ธนัทในร่างวีนาบอก
"คุณ..ฟังผม คุณคิดว่ามันมีพื้นที่บนโลกนี้ ให้เราเดินจากกันไปได้จริงๆหรอ"
ฟ้าแลบลงพื้น พร้อมเสียงดังกึกก้อง สองคนนั่งยอง ๆ มือปิดหู หลับตาปี๋ เอาหน้าผากชนกัน ฟ้าแลบสวยๆ อยู่ด้านหลังสักพักเมื่อทุกอย่างเงียบ
ธนัทในร่างวีนา ก้มเอามือปิดหูตัวเอง
วีนาในร่างธนัท
"คุณ.. นี่คุณ ..ใจเย็นๆนะ ใจเย็นๆคุณ"

ธนัทในร่างวีนาว่า
"เราเป็นยิ่งกว่าคนคนเดียวกันซะอีก"
ทั้งสองคนลืมตาขึ้น มองหน้ากันตาปริบๆ...
ที่ประตูร้าน เรย์ที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้ ได้ยินเสียงฟ้าร้องก็หลบไป

สองคนกระโดดกอดกันไปมา ฟ้าร้องดังขึ้น ทั้งสองสะดุ้งออกจากกัน คล้ายมีอาการเจ็บปวดที่หัวใจ

อ่านต่อตอนที่ 12