อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 9 : “คุณแข” ตบหญิงชั้นต่ำ ไร้ยางอาย ไม่มีสกุล!

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 9 : “คุณแข” ตบหญิงชั้นต่ำ ไร้ยางอาย ไม่มีสกุล!

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

ทั้งคู่เดินไปที่หน้าโรงแรม

วีนาในร่างธนัทเรียก
"นี่ๆ คุณ"
"หืม"
"ถ้าคนจับได้อะ จะทำยังไงอะ"
"เอาอีกแล้ว...ใครจะบ้าคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราสองคนจะเป็นเรื่องจริงนะห๊ะ...มิวะอะ เขาไม่รู้จักเราดีพอที่จะสงสัยหรอกน่ะ คุณแค่จำเอาไว้นะว่า ผมไม่ใช่คนพูดมาก" ธนัทในร่างวีนาบอก
"แต่...ตอนนี้คุณก็พูดมากอยู่นะ"
"ผมก็เป็นตอนอยู่กับคุณเนี่ยแหล่ะ...ไป"
"ก็เป็นแค่เฉพาะ..."
ธนัทในร่างวีนาเดินเข้าไปจัดระเบียบการแต่งตัวของวีนาในร่างธนัท
"มันไม่เหมาะกับผม"

ธนัทในร่างวีนาและวีนาในร่างธนัทเดินเข้าไปภายในล็อบบี้
มิวะเดินเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
"มาจนได้ น่าตีมากเลยอะ ไปไหนทำไมไม่บอกอะคะ"
"พอดีมัน...มีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อย"
"หื้ม...มันแปลว่าอะไร"
วีนาในร่างธนัทว่า
"คือ...แปลว่า เรื่องมันอธิบายยากค่ะ" ลืมตัวจนได้ ก่อนเปลี่ยนเป็น "ครับ"
"อืม...งั้นวันหลังอย่าทำกันอีกนะคะ"
"ตกลง ได้ตั๋วมั้ย"
"ได้วันนี้คะ...เอ่อ...เดี๋ยวห้ามไปไหน เดี๋ยวมิวะจะมารับนะคะ ขอตัวนะคะ" มิวะเดินออกไป
ธนัทในร่างวีณาบอก "ป่ะ..."
"หื้ม...มิวะเพิ่งบอกว่าห้ามไปไหนนะ"
ธนัทในร่างวีนา ลากอีกฝ่ายเดินออกไป "ไปเดินเล่น"
"เห้ย..."

สองคนไปเดินเล่นในเมือง วีนาในร่างธนัทเดินเหม่อๆ ท่าทางกังวล ธนัทในร่างวีนาหันไปมอง
"ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงอะ"
ธนัทในร่างวีนาถอนใจ
"นั่นสิ"
"นี่คุณ เรื่องระหว่างเรามันจะมีคำตอบป่ะเนี่ย"
"นี่คุณ เรื่องงงๆ แบบนี้ ใครจะไปตอบได้ล่ะ อยากรู้คงต้องถามหมอดูแล้วล่ะ"
วีนาในร่างธนัทหันไปเห็นร้านหมอดู
"คุณ หมอดู ใช่ๆ หมอดู" แล้วลากธนัทในร่างวีนาเข้าไปในร้าน

"คุณๆ ไร้สาระหน่าคุณ...คุณ"

ธนัทในร่างวีนานั่งรอหมอดูอย่างเซ็งๆ ในขณะที่วีนาในร่างธนัท มองภาพที่ติดฝาผนังอย่างตื่นเต้น

หมอดูทักทายภาษาญี่ปุ่น "สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับนะครับ"
"คุณคิดว่าเขาจะแม่นหรอ"
หมอดูถาม "คนไทยหรอ"
ธนัทในร่างวีนาพยักหน้า
"ดาราไทยมาดูกับผมบ่อยเลย ผมชอบเมืองไทย ผมชอบเมืองไทยม๊าก"
วีนาในร่างธนัทถาม
"เขาว่าอะไรอะ"
"เขาบอกว่ามีดารามาดูเยอะ"
"โห...โห ถ้าดารามาดูเยอะ อย่างนี้ต้องแม่นสิ...เร็ว...วันเดือนปีเกิดเขียนเร็วสิ เขียนก่อนก็ได้"
ผ่านเวลาหมอดูกำลังทำนายดวงวันเกิด
หมอดูตกใจ "โอ๊ะ...นี่มันดวงที่เป็นคู่แท้กันนี่"
ธนัทในร่างวีนาหัวเราะบอก
"ว่าแล้ว"
"อะไร ว่าอะไรๆ อะไร"
"เขาบอกว่า" ธนัทในร่างวีนายิ้มกรุ่มกริ่ม "คุณเป็นเมียผมแน่ๆ"
วีนาในร่างธนัทเซ็ง
"เพื่อ...นี่ อย่าเล่นสิ เอาจริงๆ เขาว่าไง"
"ก็จริงไง"
"ดวงมีด้ายแดงผูกกันมา แต่ก็มีอุปสรรคตามมาด้วย...คนหนึ่งเกิดวันอาทิตย์ตอนกลางคืน...คนหนึ่งเกิดวันจันทร์ตอนกลางวัน...อาทิตย์ยอมดับเพื่อจะเจอ...จันทร์ยอมร้อนเพื่อจะพบ"
ทั้งคู่ตั้งใจฟังสิ่งที่หมอดูอธิบาย
"พื้นดวงเป็นดาวคู่แฝด ต่างคนต่างรอกันอยู่ สลับที่สลับเวลากันก็ยอม...ความรักที่เกิดขึ้นในครั้งนี้...อาจมีอุปสรรคมากหลาย...ถ้าอุปสรรคเรียกหาการเสียสละ...ก็ต้องให้...เรียกการตัดขาด...ก็ต้องให้...แล้วสุดท้ายถึงจะสมหวัง"
วีนาในร่างธนัทเหมือนจะเข้าใจ
"โห...โหเข้าพูดยาวมากเลยอะ เขาว่าไงอะ...เร็ว...เขาว่าไง"
"เขาบอกว่าคุณก็ต้องเป็นเมียผมไง"
วีนาในร่างธนัทเซ็ง ดีดหูอีกฝ่าย
"เห้ย คุณ"
"บอกให้พูดจริงๆ สิ ล้อเล่นอยู่ได้"
ธนัทในร่างวีนาหยิบเงินค่าหมอดู
"อ้าว"
"ขอบคุณมาก" ธนัทในร่างวีนาบอกหมอดู
"ดูแค่นี้หรอ"
"คุณไม่เชื่อที่พูด...แต่ก็ขอพูดต่ออีกนิดหนึ่งแล้วกันนะ...ถ้าดวงของคนที่เกิดในวันจันทร์มีแผลเป็นจากไฟ...ตรงไหนก็ได้ของร่างกายซีกซ้ายมือ...คุณทั้งคู่คือเนื้อคู่กัน...และทุกอย่างจะเป็นอย่างที่ผมพูด"
"คุณ คืออะไรอะ เขาว่าไงอะ"
"เขาบอกว่าคุณก็ต้องเป็นเมียผมแน่ๆ"

ธนัทในร่างวีนาตัดสินใจเดินไปเอื้อมมือไปเปิดชายเสื้อข้างหนึ่งขึ้น
วีนาในร่างธนัทตกใจ "เห้ย ทำอะไรของคุณเนี่ย ทะลึ่ง"
"คุณ"
"อะไร"
"พรุ่งนี้เราสองคน ต้องกลับไปเจออะไรกันยากๆ แล้วนะ"
วีนาในร่างธนัทถอนหายใจ "ฉันกลัว"
"ผมจะไม่ยอมปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับคุณเด็ดขาด...แต่เราก็ต้องเป็นทีมเดียวกันนะ...โอเคมั้ย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับใคร มันเหมือนเกิดกับเราทั้งคู่"
วีนาในร่างธนัทพยักหน้า
ธนัทในร่างวีนาบอก
"คุณเจ็บ ผมเจ็บ"
อีกฝ่ายทวน
"คุณเจ็บ ฉันเจ็บ"
วีนาในร่างธนัทค่อยๆ ลูบไปที่ใบหน้าของธนัทในร่างวีนาอย่างอ่อนโยน
วีนาในร่างธนัทโน้มหัวธนัทในร่างวีนา เอาหน้าผากมาและจมูกมาแตะชนกัน

ทั้งคู่จูบกันและเดินจับมือไปพร้อมกัน

บริเวณหน้าสนามบินสุวรรณภูมิ ธนัทในร่างวีนา และ วีนาในร่างธนัท เดินออกมาจากสนามบิน ยังไม่ทันได้อะไรกันก็ชะงัก
 
คุณแขลงจากรถตู้ เดินมาหน้าตาโหดๆ มีชัยยืนหน้าจ๋อยๆ อยู่ข้างๆ โดยชัยขับรถมาให้ธนัท สองคนชะงัก
คุณแขเรียก "ชัย"
"ครับ"
"พาคุณธนัทกลับบ้าน เดี๋ยวเราเจอกันที่บ้านนะลูก...ส่วนเธอ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
วีนาในร่างธนัท อ้าปากค้างเหวอๆ ส่วนธนัทในร่างวีนายืนหน้านิ่ง
วีนาในร่างธนัท แววตาตื่นๆ "เห้ย คุณ"
ธนัทในร่างวีนากำลังเดินตามคุณแขไป
"คุณ...ยังไงดีอะคุณ"
"นี่คุณ...ไม่ต้องห่วงนะ นั่นแม่ผมเอง...คุณ...คุณเจ็บ ผมเจ็บ"
วีนาเดินขึ้นรถไปพร้อมกับคุณแข
ชัยถาม
"ท่านประธานครับ ผมขอโทษจริงๆ ครับ คือ คุณแขล็อกตัวผม ไปไหนไม่ได้เลย กระดิกไม่ได้เลย..."
วีนาในร่างธนัทโบกมือ "ไม่เป็นไรหรอก"
ชัยอ้าปากค้าง เหมือนเห็นผี
"ไปมั้ย"
"ไป ไปครับ เชิญท่านประธานทางนี้ก่อนเลยครับ"

ธนัทในร่างวีนาเริ่มเหงื่อแตก รู้สึกอึดอัด เมื่ออยู่ในที่แคบ เขาพยายามเป่าปากหายใจ พึมพำท่องบทอาขยานเบาๆ
"ไม่ต้องกลัว ยังไม่มีอะไรต้องกลัว ถ้าเธอคิดว่าเธอฟังภาษาคนรู้เรื่อง"
"หมายความว่าไง"
"หมายความว่า ฉันกำลังจะไปส่งเธอที่บ้านไง ฉันอยากดูความเป็นอยู่เธอสักหน่อย ว่าเป็นยังไง อยู่ตรงไหน แล้วต่อจากนี้ไป ถ้าเธอยังติดต่อกับลูกชายฉันอยู่ ฉันจะได้ตามรังควานแกถูกไง"
ธนัทในร่างวีนาตะลึง
"เธอนี่เก่งนะ แต่ฉันจะบอกเธอไว้ก่อนนะ ว่าฉันก็ไม่ธรรมดาหรอกนะ เพราะฉะนั้นอย่าสะเออะ มาลองของกับฉัน จำไว้"
ธนัทร่างวีนาหันไปทางอื่นอย่างผิดหวังในตัวแม่มาก ประกอบกับหายใจไม่ค่อยสะดวก

ภายในรถ ชัยบอกธนัท
"ผมเอารายงานการประชุมมาให้ท่านประธานด้วยนะครับ ที่คุณชุมพลเขาเสนอเซ็นอนุมัติตอนที่ท่านประธานไม่อยู่"
"อืม"
ชัยยกมือไหว้ "ผมขอโทษท่านประธานจริงๆ นะครับ"
"อ้าว..."
"ที่ผมห้ามเขาไม่ได้อะ"
วีนาในร่างธนัทพยายามเอามือชัยลง
"นี่ ชัย บ้า ไม่ต้องไหว้ ไม่เป็นไรหรอก ความผิดคุณที่ไหนล่ะ"
ชัยงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมดูแปลกไป

สักพักธนัทในร่างวีนารู้สึกร้อน เพราะนั่งอยู่บนรถที่เปิดประทุน
ธนัทในร่างวีนากดปุ่มให้หลังคารถปิดลง
ชัยตกใจ "เอ้ย นี่ ท่าน...ท่านประธานขับรถปิดหลังคา ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย"
วีนาในร่างธนัทหัวเราะ
"นี่ ชัย อากาศร้อนขนาดนี้ยังจะเปิดประทุนอีก"
ชัยงงๆ พยักหน้า

รถจอดหน้าบ้านวีนา คุณแขมองไปรอบๆ สำรวจบรรยากาศภายนอกบ้าน
"ความเป็นอยู่อย่างนี้สินะ ถึงอยากได้ลูกชายฉันนัก หวังสูงไปหน่อยมั้ย อย่างเธอเนี่ยนะ ฉันว่าลองไปเป็นเมียน้อยเจ้าของร้านทอง หรือว่าผู้กำกับสักคนหนึ่ง ความเป็นอยู่ก็น่าจะดีขึ้น"
ธนัทในร่างวีนาจ้องหน้าแม่อย่างผิดหวัง
"หวังว่าคงไม่ได้เจอกันอีกนะ"
ธนัทในร่างวีนาที่ทนมาเกือบไม่ไหวแล้วกับที่แคบในรถ รีบเปิดประตูลงจากรถทันที

ธนัทในร่างวีนา มองลูกบิดประตูบ้านแหยงๆ เอาเสื้อมาจับ กลั้นใจ ไขกุญแจเข้าบ้านแบบแหวะๆ เข้าไป มองตะลึงกับสภาพบ้าน
มุกโผล่เข้ามา ดีใจกระโดดกอดวีนา ทั้งคู่ล้มบนเตียง
"เห้ย แก...เป็นยังไงบ้าง คิดถึงมากเลยอะ ของฝากอะ ไหน ครีมกันแดดอะ ครีมกันแดดอยู่ไหน"
นมมุกเด้งดึ่ง กระเพื่อม อย่างน่าตื่นใจ
ธนัทในร่างวีนาอ้าปากค้าง ในจังหวะที่มุกโผเข้ามากอดจนล้มไปบนเตียง
"นี่ๆ อยู่ข้างล่าง ไปเอาดิ"
"อยู่ข้างล่างหรอ...ขอบคุณนะ"
 
มุกลุกออกไป

วีนาในร่างธนัทเข้าบ้านไป ก่อนมองไปรอบ ๆ อย่างทึ่งๆ เขาเคยมาครั้งหนึ่งแล้ว แต่ไม่อยู่ในอารมณ์สังเกตและยังเห็นไม่หมด

แม่บ้านเดินเข้ามาต้อนรับ โค้งคำนับให้
วีนาในร่างธนัทโค้งตามและเดินไป
แม่บ้านมองตามแบบงงๆ
ธนัทเดินสำรวจรอบๆ บ้าน

วีนาในร่างธนัทเดินเข้าไปภายในบ้านห้องรับแขก เขามองไปรอบๆ อย่างทึ่งๆ
วีนาในร่างธนัทเดินเข้าไปในห้องครัว เห็นแม่บ้านกำลังทำโน้นนั่นนี่
"หูย..."

วีนาในร่างธนัทนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก
"พี่ธนัท"
ธนัทตกใจและแอบเขินในเวลาเดียวกัน
"มันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมถึงเลยเถิดไปขนาดนี้...หืม...แล้วคุณวีนาอะ...คุณวีนาเขาโอเคใช่มั้ย...อย่าบอกนะว่าพี่กับคุณวีนา"
วีนาในร่างธนัทรีบปฏิเสธ
"ฉันโอเค" ลืมตัวอีกแล้ว "เห้ย...วีนาโอเค แต่ไม่ได้โอเคที่อยู่กับ เอาเป็นว่าวีนาโอเค"
"ชัวร์"
"ชัวร์"
"เค ดีแล้ว...ว่าคุณวีนาเนี่ย เขาเป็นคนน่ารัก เขาเป็นคนดี ไม่แรด ไม่กระแดะ ไม่ตอแหล ที่สำคัญเลยนะ ตาเขาไม่โตเป็นไข่ห่าน เหมือนเขารู้ว่าเราเป็นใคร"
วีนาในร่างธนัทแอบเขิน
เรย์เอื้อมมือไปจับมือธนัท "เพราะฉะนั้น พี่ห้ามทำให้เขาเสียใจเด็ดขาด"
"วีนาเขาน่ารักมากเลยหรอ"
"ก็...น่ารักนะ น่ารักเลยแหล่ะ"
ธนัทมองตาเรย์เป็นประกาย
"พี่เป็นอะไรของพี่...หืม...ย้วยจัง" เรย์เอามือทาบหน้าผาก "ไข้ขึ้นสมองจนเพี้ยนไปหมดแล้วใช่มั้ย"
วีนาในร่างธนัทตีมือเรย์ เขินเบาๆ "บ้า ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
"งั้นดีแล้ว เตรียมตัวที่จะเคลียร์โลกทั้งใบเลย...แม่พี่...คุณตา...งาน..." ถอนหายใจอย่างเซ็ง "ผมบอกเลยครับ ขอต้อนรับสู่ความเหลวแหลก" เรย์เข้าไปกอดธนัทที่นั่งอยู่
ธนัทกอดตอบอย่างเขิน

ธนัทในร่างวีนามองไปรอบๆ ก่อนจะนั่งจดอะไรบางอย่างลงกระดาษอย่างมุ่งมั่น
มุกมองงงๆ เดินมาชะโงกหน้าดู "เห้ย ทำอะไรอ่ะ" มุกนั่งชิดสนิทสนม นมเบียดแขน
ธนัทซี๊ดๆ ก่อนเบี่ยงตัวหลบ "ซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่"
"มีตังค์หรอ"
"อืม"
มุกสงสัย "มีได้ไง"
"ถูกหวย"
มุกหันขวับทันที "จริงป่ะเนี่ย"
"ที่ญี่ปุ่น"
มุกถามย้ำ "จริงป่ะเนี่ย" แล้วรีบวิ่งมาอ้อน "เห้ย...แก งั้นขอโต๊ะเครื่องแป้งได้ป่ะ"
วีนาเบี่ยงตัวหลบ "เออ ได้ๆๆๆ เดี๋ยวติดแอร์ให้ด้วยเลย แต่ว่าต้องแต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้นะ เดี๋ยวปอดจะบวมไปมากกว่านี้"
"อะไร ...นี่ จุดขายของฉันนะยะ" มุกดันนมตัวเอง
มุกเดินไปที่มุมหนึ่ง ก่อนนั่งชันเข่า แล้วยืดเสื้อกล้ามออกมาคลุมเข่าไว้ วีนามองตามงงๆ ทำไรวะ
"นี่...ถ่ายรูปแล้วมัน...ใหญ่ๆ นี่ ทำแบบนี้หรอ"
มุกยกโทรศัพท์ขึ้นสูง จือปากหรี่ตา ก่อนจะเปลี่ยนท่า เป็นชูสองนิ้วแบ๊วๆ ก่อนจะไปคว้าแว่นใส่ เซลฟี่ซ้ายขวาหลายมุม กับนมเข่า...
ขณะที่ธนัทในร่างวีนา เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเพื่อจดรายการที่จะซื้อต่อ

วีนาในร่างธนัท เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน ก่อนมองไปรอบๆ อย่างอึ้งๆ
เธอเดินสำรวจสิ่งต่างๆ ของธนัทอย่างสนใจ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็น แบงค์พันห้าหกใบ วางเรียงกันไว้ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ข้างๆ มีกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ จากวันที่ทะเลาะกันวันนั้น วีนาในร่างธนัทมองอึ้งๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเศร้าๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเรื่องราวระหว่างเขา สองคน ถูกเก็บไว้หมด
ภาพอดีต ที่โรงเรียนสอนสตั๊นท์ในวันออดิชั่น
"ฉันถามจริงๆ เหอะ คุณมาทำไม"
"ก็มาทวงค่ารักษาแล้วกัน"

เพดานห้องนอนวีนา
ธนัทในร่างวีนานอนมองเพดานห้องอย่างกลุ้มๆ มีมุกนอนดิ้นไปมาอยู่ข้างๆ
วีนาในร่างธนัทเอาหมอนอีกใบมากั้น
มุกยังคงนอนดิ้นแล้วเข้ามากอดวีนา
วีนาในร่างธนัทลุกจากเตียงและหยิบหมอนออกไปนอนข้างนอก

ตอนเช้า วีนาในร่างธนัทตื่นนอน สำรวจตัวเองว่ากลับเข้าร่างเดิมหรือยัง แล้วนอนต่อ

เช้าเดียวกันที่บ้านธนัท แม่บ้านยืนรอธนัทที่ตรงบันไดเหมือนเดิม

แต่วีนาในร่างธนัทกับใช้ลิฟท์แทน แม่บ้านรีบเดินไปที่ลิฟท์และต้อนรับ
"เชิญค่ะ"
ธนัทงง
"เชิญไปไหน"
"ไป...รับประทานอาหารเช้าไงคะ"
"อ๋อ...อาหารเช้า...ใช่" ธนัทเดินออกไปคนละทางกับแม่บ้าน
"เอ่อ..คุณธนัท รถรออยู่ทางนี้นะคะ"
"รถ...รถไปไหน"
"ก็...ก็นั่งไปรับประทานอาหารเช้าไงคะ"
"อ๋อ โอเค"
แม่บ้านเดินนำ
"เชิญค่ะ"
"เดี๋ยว"
แม่บ้านหันกลับมา "ค่ะ"
ธนัทยื่นเนคไท "ผูกให้หน่อยสิ"
แม่บ้านตกใจ "หืม...ผูกไท"

ทั้งคู่ออกมารอรถ
"เชิญค่ะ"
ธนัทนั่งรถไปห้องอาหาร พลางสะกิดแม่บ้านบอกให้ดูนั่นนี่ เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน

วีนาในร่างธนัท เดินอึ้งๆ มองอาหารต่างๆ ผลไม้สด กับ กรีกโยเกิร์ต ซุป ตะกร้าใส่ขนมปังนานาชนิด กาต้มกาแฟ ฯลฯ (จำนวนไม่มาก แต่มีทุกอย่าง) ที่นี่ดูเหมือนห้องอาหารของโรงแรมชั้นดี ขนาดเล็ก ๆ
"ใส่หมดทุกอย่างเลย"
ก่อนเดินไปโซนผลไม้
ผลไม้...อ๋อ ขอฟักทองเยอะๆ นะ
แล้วเดินไปโซนเบอเกอรี่ หยิบขนมเค้กขึ้นมาดมและกิน
"อันนี้เอาหมดเลย"
จนเดินไปโซนกาแฟ
"ไม่เอา"
แม่บ้านงงว่าธนัทแปลกไป ...

บนโต๊อาหาร วีนาในร่างธนัททานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย และเยอะ คุณแม่บ้านมองงงๆ ก่อนจะถาม
"คุณธนัท จะรับอะไรเพิ่มมั้ยคะ"
"หืม"
"รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ"
"หืม...อันนี้อร่อยมากเลยอะ...ขอหนึ่งจาน"
ธนัทหันมายิ้ม พยักหน้า แก้มตุ่ยๆ

ส่วนธนัทในร่างวีนานอนหลับสนิท มุกอาบน้ำแต่งตัว ไปพลางหันมามองงงๆ ก่อนเดินมาปลุก
"วีนา ตื่น ทำไมมานอนอะไรตรงนี้เนี่ยห๊ะ" มุกนั่งข้างๆ เอามือแตะหน้าผาก " วีนา ไม่สบายป่ะเนี่ย ตื่นได้แล้ว"
วีนาค่อยๆ ลืมตาขึ้น กรอกตางงๆ ที่ไหนหว่า "เห้ย"
มุกเข้ามานั่งใกล้ "นี่...แล้ววันนี้ไม่ตื่นมาโดดเชือกหรอ"
"หลับสบายจัง"
"หืม...ก็เห็นหลับสบายตลอดอะ แต่ว่าเพิ่มเติมคือตื่นสายนะคะ" มุกหัวเราะ
วีนายิ้มเจื่อน "ดีเลย เวลาไม่ต้องหลับฝันร้าย"
"อะไรของแกเนี่ย...อู้ ไปดีกว่า...นี่ถ้าสายนะ ต้องโดนท่านประธานอะไรของแกต้องว่าเอาแน่เลย แล้วถ้าโดนไล่ออกขึ้นมา ฉันซวยมากๆ แน่เลยอะ...โอ้ย"

ก่อนเวลาห้างเปิด ชุมพลเดินช้าๆ มองไปรอบๆ ห้างอย่างหมายมั่นว่าจะต้องได้ครอบครองมัน พลางหันไปทางลูกทีม
"เดี๋ยววันนี้ผมยั่วยุประสาทไอ้เด็กนั่น เรื่องที่มันไม่ชอบขึ้นลิฟท์อะ ดูสิว่ามันจะว่ายังไง"
ลูกน้องชุมพล 1บอก
"หลังจากวันนั้นเขายังจะกลับมาอีกหรอครับ เป็นผมเนี่ย อายแย่เลย ที่โดนผู้หญิงจูบต่อหน้าลูกน้องอะ"
"อย่าเที่ยวพูดไปนะ ผมไม่อยากให้ใครรู้ จนไปบอกให้เขาคิดได้ เรื่องนี้เราต้องทำเฉยๆ ให้มันหลงรักสาวคนนั้นไปอีกสักพักหนึ่ง แล้วทุกอย่างมันจะพังไปเอง"
ลูกน้องชุมพล 2 บอก
"เอ...แต่ถ้าถึงตอนนั้นแล้ว ... คุณชุมพล ก็ต้องเอาคุณเรย์เข้ามานั่งแทนที่ไม่ใช่หรอคะ ตามที่คุณได้ตกลงกับคุณเกรซไว้"
ชุมพลหัวเราะ
"คนอย่างเรย์มีสมองด้วยหรอ เขานั่งก็เท่ากับผมนั่ง"
ทั้งสามหัวเราะในแผนการ

ธนัทขับรถแบบปิดประทุนมาที่ห้าง โดยมีชัยคอยยืนต้อนรับอยู่
ธนัทยังไม่ลงจากรถ พยายามทบทวนรายชื่อที่ต้องรู้จัก
"โอเค...ชุมพล จอมวายร้าย...คุณโจ หัวหน้า"
ชัยเดินมารอธนัทที่ฝั่งคนขับรถ
ธนัทมีสีหน้ากังวล
ชัยเปิดประตูรถให้ธนัท
"ท่านประธานเชิญครับ"
"อ้าว ชัย...อ้าว เราเคยเจอกันแล้ว"
"ครับ"
ธนัทสูดหายใจ "ปิดเลย"
ชัยปิดประตูรถ
ธนัทพึมพำอะไรบางอย่าง ชัยสงสัย
"ท่านประธานครับ เชิญครับ"
วีนาในร่างธนัท เดินเข้ามาได้สักพัก ชะงักเมื่อเห็นมีคนยืนโค้งคำนับให้
ชัยผายมือให้ธนัทเดินไป
"เชิญครับ"
ธนัทเก้ๆ กัง เลยโค้งคำนับตอบ
ชัยเห็นจึงตกใจว่าธนัทเป็นอะไรมาแปลก
พนักงานที่โค้งต้อนรับก็งงไปด้วย

วีนาในร่างธนัท เดินขึ้นบันไดเลื่อนมา ชะงักอีกครั้งเมื่อเห็นพนักงานยืนต้อนรับมากมาย
ชุมพลยืนต้อนรับธนัท
ธนัทพืมพำ "ชุมพล"
ธนัทในร่างวีนาเคยเปิดชาร์ทบริษัทว่า ใครทำตำแหน่งอะไรให้วีนาในร่างธนัทดู
ชุมพล ตาแก่จอมวายร้าย ... เธอจำได้
ธนัทเดินเข้าไปหาชุมพลและยกมือไหว้
"สวัสดีครับ"
ชุมพลเบรคเอี๊ยด รับไหว้แทบไม่ทัน ก่อนจะถามเก้อๆ
"เอ่อ...สวัสดีครับ ญี่ปุ่นเป็นไงบ้างครับ เที่ยวสนุกมั้ยครับ"
"ก็มีเรื่องไม่น่าเชื่อเกิดขึ้นเยอะเลยครับ"
ชุมพลหัวเราะ
ธนัทยิ้มจะเดินไปขึ้นบันไดเลื่อน
ชุมพลรีบทัก "ถ้าจะเดินขึ้นไปคงจะอีกหลายชั้นนะครับ กว่าจะถึงห้องประชุม เดี๋ยวจะเมื่อยแย่ หรือว่าจะเลื่อนการประชุมดีมั้ยครับ"
"ไม่ต้องหรอก...ป่ะ...ไปขึ้นลิฟท์กัน"

ทุกคนที่มองอย่างตื่นตะลึง ชัยดูงงมาก ชุมพลมองอย่างทั้งงงทั้งผิดหวัง

ในลิฟต์ วีนาในร่างธนัทยืนชิลล์อยู่หน้าสุด ท่าทางสบายใจ โดยมีทุกคนอ้าปากค้างอยู่ทางด้านหลัง

เวลาเดียวกัน ธนัทในร่างวีนากำลังยืนมองเสื้อผ้าในตู้อย่างกลุ้มๆ

วีนาจับที่กางเกงยีนส์ "ขาด" กี่ตัวก็ขาด วีนาถอนหายใจ

เสียงโทรศัพท์ดัง วีนาหยิบมารับก่อนจะชะงัก
หน้าจอขึ้น My Boss วีนากรอกตาเซ็งๆ ก่อนรับ
"ว่า"
"นี่ กลับมาแล้วเหรอ แล้ว...เกิดอะไรขึ้นอะ ทำไมมาช้ากว่าที่บอกไว้"
"ธุระอะไรไม่ทราบ"
แคนมองโทรศัพท์งงๆ กับคำพูดของวีนาก่อนจะอึกอัก รู้สึกเหมือนโดนด่าว่าเสือกเบาๆ
"ก็ ก็วันนั้นไง ก็ที่บอกไว้ไงว่ามีสตอรี่บอร์ดแล้วก็เป็นเรื่องสั้นเอ็มวีของเรย์ ที่จะให้ตัดสินใจ ว่าจะเล่นหรือไม่เล่น"
"ยัง ยังไม่เข้าไป ไม่มีเสื้อผ้าจะใส่…แค่นี้นะ" ธนัทในร่างวีนาวางสาย
แคนงงจัด...กับคำพูดวีนา
"วี...วีนา"

วีนารื้อตู้เสื้อผ้า

ต่อมา ธนัทในร่างวีนาเดินเลือกเสื้อผ้าหน้านิ่งๆ หลายตัว ก่อนจะยื่นที่แคชเชียร์
"สองตัวนี้ แล้วก็อันนี้นะ อย่างละตัว...นี่ด้วย อืม...แล้วก็เซตนั้น"
แคชเชียร์บอก "ทั้งหมด 82,358 บาท ค่ะ"
วีนาหยิบกระเป๋าตังค์
"รับเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตดีคะ"
วีนายื่นบัตรเครดิตให้
พนักงานแคชเชียร์หยิบบัตรมา และมองชื่อบนบัตร ถาม
"ขอโทษนะคะ ที่บัตรคุณแน่หรอคะ"
"ดี ทำงานดีนะ แปปหนึ่ง" ธนัทในร่างวีนาหยิบมือถือ

ในห้องประชุม ชุมพลกล่าว
"ตอนที่คุณธนัทไม่อยู่ไปญี่ปุ่น"
ในห้องประชุมเสียงโทรดัง วีนาในร่างธนัท หยิบมาดูเห็น ธนัทในร่างวีนา โทรมายิ้ม ดีใจรีบรับ
"โทษทีครับ... ฮัลโหล คุณ"
"นี่ คุณ บอกพนักงานทีสิ ว่าให้บัตรมาใช้อะ" วีนายื่นมือถือให้พนักงาน "อืม..."
"สวัสดีค่ะ คุณธนัท ผู้หญิงท่านนี้บอกว่าคุณอนุญาตให้ใช้บัตรของคุณธนัทได้ ให้ฉันจัดการเลยมั้ยคะ"
"โอเคๆ ตามนั้นเลย"
ชุมพลแอบมองธนัทคุยโทรศัพท์

พนักงานแคชเชียร์ยื่นมือถือคืนให้วีนา
ลูกน้องของชุมพลเห็นวีนาในร้านเสื้อจึงแอบมองอยู่

ในห้องประชุม วีนาในร่างธนัทบอก
"โอเค ต่อเลย"
"คือตามแผนการที่เราได้สรุปไปแล้วทั้งหมด ที่เมื่อสักครู่นี้ที่เราได้คุยกันเนี่ย คุณธนัทมีความเห็นว่ายังไงบ้างครับ"
ธนัทเหมือนนึกได้ "อ๋อ คุณชุมพลว่ายังไงนะ"
"ผมถามว่า ผลสรุปจากการที่เราประชุมของไตรมาสหน้าเนี่ย"
"ไตรมาสหน้า"
"คุณธนัทเห็นว่ามันเป็นยังไงบ้างครับ" ชุมพลย้ำถาม
ธนัทพยักหน้าก่อนบอก "ขอเอากลับไปคิดก่อนนะ...อ่ะ...ต่อเลย"
"อ่ะ...ทุกคนเปิดแท็บเล็ตขึ้นมา" ชุมพลบอก

วีนายื่นที่อยู่ให้กับพนักงานร้านเสื้อผ้า

"ช่วยจัดส่งตามที่อยู่นี้นะ ซักรีดให้เรียบร้อย ภายในวันนี้ล่ะ"

ในห้องประชุม ชุมพลบอก

"คุณดูข้อที่ 4 นะ เห็นมั้ยที่เราบอกว่า"
ลูกน้องชุมพล 1 นำเอกสารของคุณธนัทเข้ามาให้
ลูกน้องชุมพล 1กระซิบ "คุณชุมพลครับ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้น เอาบัตรคุณธนัทรูดซื้อเสื้อผ้าไปเยอะเลยครับ"
ลูกน้องชุมพล 1 เปิดคลิปจากกล้องวงจรปิดให้ชุมพลดู
"อ่ะ เรามาดูข้อต่อไปนะ ข้อที่ 4 เนี่ยแหล่ะ ยังไม่จบเรื่องคูปอง ที่ผมมอบให้คุณไปรับผิดชอบเนี่ย จัดการให้เรียบร้อย"
วีนาในร่างธนัทไม่ได้สนใจในสิ่งที่คุณชุมพลพูด เสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา
"ขอโทษฮ่ะ ฮัลโหล คุณ"
แผนกเสื้อผ้า ธนัทในร่างวีนาบอก
"นี่คุณ ได้เอกสารแล้วลงมาเลยนะ ผมรออยู่ข้างล่าง"
"เอกสารอะไร"
"อ้าว นี่คุณ ชัยยังไม่ได้เอาเอกสารมาให้อีกหรอ"
"ห๊ะ อ๋อ...เอกสารที่อยู่ในแฟ้มดำหรอ"
"นั่นแหล่ะ อันนั้นแหล่ะ แฟ้มเอกสาร เอาลงมาเลยนะ" ธนัทในร่างวีนาวางสาย
ธนัทกดวางสาย
"เอกสารทั้งหมดอยู่แฟ้มนะครับ คุณธนัทเซ็นได้เลยนะ"
"คือ เซ็นเลย...อ่า...เดี๋ยวพอดีผมขอกลับไปอ่านที่บ้านนะ พอดีวันนี้ผมเหนื่อยมากเลยทำงานทั้งวันล่ะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้บอกอีกที" ธนัทลุกจากเก้าอี้
"แต่ว่า"
ชัยลุกมาเขยิบเก้าอี้ให้ธนัทแต่ไม่ทัน
"ชัยวันนี้คุณทำงานดีมากเลย" แล้วบอกทุกคน "เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้นะ" ธนัทยกมือไหว้ "สวัสดีครับ"
ธนัทเดินออกไป
"เปิดประตูเองได้ด้วย" ชัยว่า

ในรถเปิดประทุน วีนาในร่างธนัทขับ
ธนัทในร่างวีนาหัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันมาบอกว่า
"อยากเห็นหน้าพวกนั้นจริงๆ เลย ทุกวิกฤติเนี่ยเป็นโอกาสได้หมดเลยเนอะ ป่านนี้นะ ตาแก่นั่นนะ หัวหมุนหมดแล้วคุณ...ทั้งขึ้นลิฟท์...ทั้งยกมือไหว้...เออนี่คุณ ทีหลังไม่ต้องยกมือไหว้แล้วนะ...ผมไม่ชอบ"
"นี่ แต่ฉันไม่สบายใจเลยอะ มันรู้สึกแบบ มันอึดอัดมากเลยเนี่ย...นี่เรากำลังไปไหนเนี่ย"
"บ้านผมซึ่งต่อไปเนี่ยก็ะเป็นบ้านคุณ ผมต้องไปเก็บของบางอย่างอะ แล้วก็ต้องมีหลายอย่างที่บอกคุณ โดยเฉพาะการแต่งตัววันนี้"
"อ้าว"
"แย่ นี่คุณอย่าใส่แบบนี้อีกนะ"
"ทำไมอะ"
"เดี๋ยวผมสอนคุณเอง"
"ไม่เห็นเป็นไรเลยเนี่ย...นี่....และคุณน่ะ เข้าไปโรงยิมยัง...ห๊ะ"
ธนัทเลี่ยงไม่ตอบ
"โห หน้าอย่างนี้แปลว่าไม่ได้ไปแน่เลยอะ...คุณ...ใส่ใจงานของฉันบ้างสิ" วีนาในร่างธนัทตีแขน
"โอ้ย คุณ"
"ไม่เคยใส่ใจคนอื่น"
ธนัทในร่างวีนาจับมืออีกฝ่าย "พรุ่งนี้ พรุ่งนี้เลย ผมสัญญา"
"สัญญานะ"
"สัญญา...แต่ว่าอย่าโกรธนะ...เราเป็นทีมเดียวกัน....คุณ"
"ไม่ต้องพูดเลย"
"คุณ"
"เห็นแก่ตัว"

คุณแขนั่งทำเล็บอย่างเงียบๆ ในร้านหน้าตาสยองเหมือนทุกที เสียงข้อความจากมือถือดังขึ้น
พร้อมข้อความ “รบกวนดูกล้องวงจรปิดที่ห้างแผนกเสื้อผ้าผู้หญิงด้วย”
คุณแขงงๆ และไล่ให้พนักงานออกไป ก่อนเข้าแอพ เช็คกล้องวงจรปิด
คุณแขโกรธมาก

ธนัทในร่างวีนาเดินนำ วีนาในร่างธนัทเข้าไปที่ห้องเสื้อผ้า
"เชิ๊ตเนี่ยผมเรียงสีไว้ เช่นเดียวกับสูท หลักการง่ายๆ เลย ก็คือ เรียงจากซ้ายไปขวา หมายความว่าถ้าคุณเชิ๊ตตัวซ้ายสุด คุณก็ต้องใส่สูทตัวซ้ายสุด หรืออาจจะ...ถัดไปสักสองตัว ก็จะอยู่ในเฉดสีที่ไม่ไกลกันมาก Tie เนี่ยเรียงจากบนลงล่าง ใช้หลักการเดียวกับสูทเลย อ่อ... อันนี้สำคัญมาก ถุงเท้า ต้องสีเดียวกับเชิ๊ตเท่านั้น"
วีนาในร่างธนัทมองแบบหมั่นไส้
"แล้วก็อย่าแต่งตัวแบบนี้อีกนะ อายเขาชะมัด ดีนะที่ไปลากออกมาก่อนอะ ส่วนของคุณเนี่ย ไม่ต้องห่วงนะ จากวันนี้ไปเนี่ย คุณจะเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวดีที่สุดในประเทศไทยเลย" ธนัทในร่างวีนายิ้มก่อนเดินออกไป

อีกฝ่ายทำหน้างง ก่อนนึกได้ "ไม่นะ...นี่ไม่"

ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องนอน

"อย่านะ...นี่คุณ มันไม่เหมาะกับฉัน"
"ไม่เหมาะหรอ"
"อื้ม"
"แล้วอะไรเหมาะ...ไอ้กระเป๋า...แบรนด์" ธนัทในร่างวีนาหัวเราะ "แต่ถ้าเทียบกับใบขาดๆ ของคุณเนี่ยมันก็โอเคนะ ยังดีที่คุณฟังคำพูดของผมบ้าง ถึงขนาดลงทุนไปซื้อใบใหม่"
"นี่...ฉันไม่ได้ซื้อเองย่ะ ห้างของคุณเซลล์ มุกเขาซื้อให้"
ธนัทหัวเราะ
"ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของคุณขนาดนั้นหรอก"
"ไม่ๆๆๆ กระเป๋าแบรนด์นี้ไม่มีเซลล์ ไม่มีโควต้าอะไรทั้งนั้น"
"อ้าว หาว่าเพื่อนฉันโกหกหรอ"
ธนัทถอนหายใจ ก่อนนั่งลงที่โซฟา
"นี่ คุณ ฟังฉันนะ แค่เพราะว่าเราเจอเรื่องบ้าๆ กันนี่ ไม่ได้แปลว่าฉันต้องกลายเป็นคุณ และคุณไม่ต้องมาแต่งตัวบ้าๆ ให้ฉันด้วย และพรุ่งนี้ไปเข้าโรงเรียนเลย" วีนาในร่างธนัทลุกออกไป
"ไม่เข้า"
"ห๊ะ"
"ว่าจะลาสักสองวัน...ผมไม่อยากโดดเชือกเป็นพัน ซิทอัพห้าร้อยอะไรของคุณน่ะ...นี่คุณ ไม่แน่นะ วันสองวันเนี้ย เราอาจจะกลับร่างคืนก็ได้"
"จะไปหรือไม่ไป"
"ไม่ไป"
"จะไปหรือไม่ไป"
"ไม่"
"อ๋อ ไม่ไปใช่มั้ย" วีนาในร่างธนัทตั้งท่าจะบีบไข่ "เอาไง"
"เอาเลยคุณ นี่คุณไม่กล้าทำจริงหรอก คุณเอาแต่ขู่"
"ฉันไม่ได้ขู่ แต่ถ้าคุณทำให้งานของฉันเจ๊ง ฉันก็จะทำให้งานของคุณเจ๊ง ที่สำคัญนะ ไอ้นี่ของคุณก็จะเจ๊งด้วย"
"เอาเลย เอาเลย ตีสิ เร็ว "
วีนาในร่างธนัทหงุดหงิด เดินหนีไม่ทำ "เห้ย ไม่เล่นด้วยแล้ว พูดไม่รู้เรื่องเลยคุณเนี่ย"
ธนัทในร่างวีนาลุกขึ้นเดินมากอดวีนาในร่างธนัทล้มลงบนเตียงและแกล้ง
แต่ภาพที่เกิดขึ้นคือ วีนานั่งคร่อมธนัทพร้อมพยายามจะถอดกางเกงออก ขณะที่ทั้งคู่กำลังชุลมุนอยู่นั่นเองก็มีเสียงคุณแขดังลั่นมาจากมุมหนึ่ง

"ไม่ต้องเลย...ไม่ต้อง อย่าสิ" วีนาในร่างธนัทหัวเราะ
"ผมไม่อยากไป ไม่ไปได้ป่ะ" ธนัทในร่างวีนาหอมแก้ม
คุณแขเดินเข้ามาในห้อง
"หยุดนะ"
ทั้งสองรีบลุกขึ้น
"นั่นแกกำลังจะทำอะไรอะ นังผู้หญิงหน้าด้าน"
ธนัทในร่างวีนาเรียก
"แม่"
"ใครแม่แก" คุณแขเดินไปหาธนัท "ธนัท ลูกทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย แม่บอกลูกแล้วใช่มั้ย ไม่ให้พานั่งนี่เข้าบ้าน แม่บอกแล้วใช่มั้ย"
ธนัทในร่างวีนาตกใจกับสิ่งที่แม่ตัวเองพูด
"ผู้หญิงชั้นต่ำ ไร้ยางอาย ไม่มีสกุลอย่างเงี้ยหรอ ที่ลูกยอมทิ้งการดูตัวผูู้หญิงดีดีมา"
"แม่"
"ใครแม่แก อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่ามายุ่งกับลูกชายฉัน"
"นี่ มันก็ยังไม่ได้มีอะไรกันเลยนี่แม่"
"ได้ ไม่มีอะไรใช่มั้ย" คุณแขเดินออกไป หยิบเสื้อผ้าที่วีนาซื้อ ปาใส่หน้าวีนา "แล้วนี่อะไร แกอย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ...ธนัท บอกแม่มานะ ว่าลูกไม่มีทางที่จะจริงจังกับผู้หญิงคนนี้"
"อย่านะ"
"แก..."
วีนาในร่างธนัทบอก
"ธนัทจะไม่พูดแบบนั้นเด็ดขาด"
"แก…" คุณแขตบหน้าวีนา "นี่"
วีนาในร่างธนัทเข้ามาห้าม
"พอๆๆ ขอร้องเหอะ ขอร้อง พอเถอะ"
ธนัทในร่างวีนาบอก
"ธนัทจะไม่มีวันพูดแบบนั้น"
วีนาในร่างธนัทว่า
"ฉัน ฉันไม่มีวันจริงจังกับคุณ เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้"

คุณแขลากวีนาให้ออกไป "ไปสิ ไปสิ"

อ่านต่อตอนที่ 10