Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 5 : “คุณแข” พูดขยี้ "วีนา" ของกินข้างถนน!
บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี
สองพี่น้องนั่งนิ่ง ในมือมีเบียร์คนละกระป๋อง ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิด จนโพล่งออกมาพร้อมกัน
ธนัทถาม "วีนาเป็นไงมั่ง"
ฝ่ายเรย์ถามคนละเรื่อง "นายไปดูตัวมาเหรอ"
ทั้งคู่ชะงัก เรย์ถอนหายใจก่อนตอบออกมาก่อน
"พี่ก่อนเลย"
ธนัทถามย้ำ
"วีนาเป็นไงบ้าง"
"ก็ดี ดูเศร้าๆนะ แต่ก็โอเคนะ พี่นัท ได้ข่าวว่าไปดูตัวมานี่ ...เป็นไงมั่งล่ะคนเนี๊ยะ"
"ก๊อ ดีนะ...พร้อมทุกอย่าง แต่ฉันก็แค่ไม่ชอบ"
เรย์แอบทำท่าโล่งอกไม่ถามต่อ
ธนัทพึมพำ "ช่วงนี้...ฉันมองไม่ค่อยเห็นอะไรเลยว่ะ"
"มองไม่ค่อยเห็นคืออะไร"
เรย์หันมามอง ก่อนถอนหายใจแล้วพูดว่า "พี่นัท...วีนาเป็นคนน่ารักนะ แต่อย่างที่ฉันเคยบอกนายจริงจังกับเขาไม่ได้หรอก และถ้าจะเล่นๆก็ไม่ควรด้วย เลิกยุ่งกับเขาซะเถอะ"
ธนัทนิ่งไม่ตอบได้แต่เหม่อ
ภายนอกมุมหนึ่งของโรงเรียนสตั๊นท์ วีนานั่งซ่อมกระเป๋าแบบเศร้าๆ
ในบ้านธนัท ธนัทนั่งมอง แบงค์พันที่เขาวางเรียงกันอย่างสวยงาม เหม่อๆ มีโน๊ตของวีนาอยู่ในซองเงินด้วย ข้อความเรียบง่ายบอก "ขอบคุณมากนะ"
ภายใน โรงเรียนสตั๊นท์ วีนากระโดดเชือกอย่างหนัก
วีนานั่งทานข้าว รอบตัวมีแต่พวกสตั๊นท์ที่กำลังเฮฮากัน แคนแอบมองวีนาที่นั่งเหม่อๆ
ทางด้านธนัทเดินตรวจงาน สั่งปรับแก้ไขงาน มองเหม่อเช่นกัน
วีนานั่งเหม่อในห้องนอน ไม่สนใจเพื่อนที่คุยด้วย
ธนัทอ่านหนังสือ วีนาที่นั่งนิ่งหน้าเศร้าๆ ทั้งคู่ดูเศร้า... ธนัทหันไปมองวีนา
"ขอโทษนะ"
วีนากวาดพื้น และได้รับแมสเสจที่เข้ามา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่าน ทำหน้าแปลกใจ
ต่อมา วีนายื่นโทรศัพท์ให้มุกอ่านแมสเสจ...
มุกพึมพำอ่าน
"ท่านเป็นผู้โชคดีได้รับรางวัลที่สามจากห้างของเรา เนื่องในโอกาสครบรอบสามสิบปี โปรดนำแมสเสจนี้ไปแสดงสิทธิ์ยืนยันรับของรางวัล" มุกเงยหน้า " เฮ้ยจริงด้วยนะเนี่ย แกเคยไปซื้อของที่ห้างเหรอ ได้รับรางวัลขนาดนี้ ยอดบิลต้องเยอะมากๆเลยนะ" ทันใด มุกก็นึกได้เรื่องแคน "เอ๊ะ หรือว่า" มุกรีบอุดปากตัวเอง
วีนาไม่ทันสังเกต
"ฉันเคยใช้อะไรแพงๆที่ไหนเล่า ห้างนั้นน่ะถ้าไม่ไปหาแก ฉันก็ไม่ได้ไปเหยียบหรอก"
"แล้ว...แกจะไปเอาของรางวัลป่ะเนี่ย"
"ไม่อ่ะ"
"อ๊าย... บ้า ทำเป็นหยิ่งทำเป็นรวยไปได้" มุกก้มลงอ่านโพยรางวัล "โน้ตบุ๊คเลยนะ ไปเอาเถอะน๊า นะๆๆ"
"ไม่อ่ะ"
วีนาเดินขึ้นบันไดเลื่อนในห้าง มีเสียงธนัทคุยงาน ตรวจงาน
ธนัทเดินตรวจห้างนั่นนี่ มีชัยคอยเดินตาม
ชัยพลิกดูรายชื่อ "ผู้หญิงครับ คุณดวงพร…อายุ 27"
ธนัทพยักหน้าบอก "โอเค ดี กลุ่มเป้าหมายเดียวกับเพลงของเรย์ด้วย ดีๆ"
แล้วธนัทก็หยุดกึกเมื่อเห็นวีนา เดินเหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่ วีนาหันมาเจอธนัทที่กำลังยืนจ้องเธออยู่ก็ชะงัก ทั้งคู่ยืนมองกันพักหนึ่ง ชัยมองงงๆ
ธนัทยืนจ้องวีนาที่ยืนนิ่ง ก่อนจะพูดเสียงเย็นชา
"สรุปคือคุณไม่เคยซื้อของที่นี่ แต่ดันมีชื่อได้รับรางวัลที่สาม นอกจากคุณจะไม่รู้สึกผิดแล้วคุณก็ยังจะมาเอารางวัลอีกด้วย"
วีนาอึ้ง "ก็…ฉันก็..."
"และก็ทั้งที่ก็รู้ว่าพนักงานทั้งห้างเขารู้เรื่องของผมกับคุณ"
"รู้อะไร"
ธนัทโกรธ
"นี่โง่หรือแกล้งโง่…ผมให้กองถ่ายของคุณมาถ่ายที่นี่ เลี้ยงข้าวพวกคุณทั้งกอง พาคุณขึ้นไปดินเนอร์ตามลำพังต่อหน้าคนเป็นร้อย แต่คุณก็ไม่ได้ปลื้มอะไร จำได้มั้ย แถมยังเดินหนีผมต่อหน้าพนักงานของผมอีกเป็นสิบ แค่ทำแบบนั้นกับผู้หญิงอย่างคุณผมก็โดนนินทาจะแย่ คุณยังมีหน้าจะมาเอารางวัลในที่ของผมให้ทุกคนคนพูดต่อกันไปอีกอย่างสนุกปาก ผู้หญิงอย่างคุณนี่ช่าง...."
"ทำไม...ผู้หญิงอย่างฉันเป็นยังไง"
ธนัทสวนทันทีไม่มีลังเล "ดูไม่ดี คิดไม่เป็น ไม่มีอะไรคู่ควรกับผมสักนิด"
วีนาตะลึง โกรธ "อะไรนะ"
ธนัทพูดซ้ำอย่างชัดๆ "ดูไม่ดี คิดไม่เป็น ไม่มีอะไรคู่ควรกับผมสักนิดไง"
วีนาอึ้ง น้ำตาคลอ...พยักหน้างงๆ
"ใช่…ที่พูดมาถูกหมดเลย ฉันดูไม่ดีจนและยังโง่อีกด้วยที่ไม่ทันคิดเรื่องพวกนี้ ไม่ทันคิดว่าต้องรักษาหน้าคนอย่างคุณ แต่...ก็นั่นแหล่ะ เอารางวัลของฉันมา"
"อะไรนะ"
"ทำไม รวยๆ อย่างคุณกะอีแค่โน๊ตบุ๊คแค่เครื่องเดียว เอามา ฉันไม่อยากตีหน้าเศร้ากลับไป เพราะคุณจะคิดถึงฉัน และถ้าฉันโกรธ คุณก็จะชอบใจที่ฉันโกรธ แต่ถ้าฉันทำให้คุณเกลียด บางทีคุณอาจจะทำได้อย่างที่พูดจริงๆซะที ว่าเราไม่คู่ควรกัน แล้วก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก"
"แล้วถ้าผมอายที่จะต้องบอกว่ารู้จักคุณล่ะ"
วีนาโกรธจัดน้ำตาคลอ นิ่งไปพักหนึ่ง "ถ้าคุณอายที่ต้องบอกว่ารู้จักฉัน คุณก็แค่บอกคนอื่นๆไปสิ…ว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่มักได้"
ธนัทยกมือห้ามโกรธๆ "พอ พอ"
วีนาตะโกน "หรือก็บอกเขาไปว่าคุณแค่เล่นๆกับฉันไม่มีอะไรจริงจัง"
ธนัทโกรธมาก "คุณนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆนะ มานี่"
ธนัทคว้ามือวีนาลากไปอย่างแรง
ธนัทลากวีนาที่แทบจะปลิวตามแรงโมโหมาที่แผนกเสื้อผู้หญิง พนักงานแตกฮือ
ธนัทเสียงดัง "ทุกคนออกไปจากตรงนี้"
พนักงานคอย่น วิ่งหนีกันอุตลุด
ธนัทเหวี่ยงวีนาไปจนเซ ก่อนจะไปกระชากเสื้อสวยๆหลายๆตัวจากราวแขวน ขว้างใส่วีนาที่ยืนงงๆ แล้วพูดว่า
"แค่เล่นๆสนุกๆของผมยังต้องใส่เสื้อผ้าขนาดนี้เลย เข้าใจรึยัง"
วีนาทั้งอายทั้งโกรธจนน้ำตาคลอจะเดินหนี ธนัทคว้าวีนาโยนเข้าห้องลองเสื้อ
ธนัทเหวี่ยงวีนาเข้าห้องลองเสื้อที่ค่อนข้างแคบ โดยที่เขากำลังโมโห และไม่ทันรู้ตัว ธนัทก้าวตามเข้าไป แล้วจับวีนาหมุนตัวให้มองกระจก
"ดูสิ ดูตัวเองสิ"
ธนัทยื่นเดรสตัวหนึ่งให้พลางพูดเสียงเฉียบขาด
"ใส่!"
วีนาน้ำตาคลอด้วยความโกรธ พยายามสะบัดมือให้หลุด ธนัทจับเธอหันกลับมาประจันหน้า ก่อนจะลงมือถอดกระดุมเสื้อวีนาออกแรงๆ วีนาคว้ามือไว้ สบตากับธนัทก่อนจะพูดเสียงสั่น
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
"ไม่...คุณต้องรู้ก่อนว่าคนที่ผมจะควงเล่นๆ น่ะ มันแค่ไหน"
วีนาสะบัด "เพื่ออะไร พอฉันใส่ชุดนี้ แล้วไงต่อ ฉันไม่เหมาะกับคุณฉันรู้แล้ว คุณโกรธที่ฉันไม่เหมาะกับคุณ แล้วฉันทำอะไรได้"
ทั้งคู่มองหน้ากัน ธนัทเริ่มอึดอัด และอาการกำเริบ แต่เขาก็ยังไม่อยากปล่อยวีนาไปแบบนี้
"ผมแค่อยากให้คุณเข้าใจว่าเราน่ะต่างกัน"
"ฉันเข้าใจเรื่องนั้นมากกว่าคุณอีก"
ธนัทเจ็บร้าวไปทั้งหน้าอก เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตาย แต่ก็ฝืนพูด
"งั้นเข้าใจผมด้วย เข้าใจด้วยว่าผมไม่ได้จะเล่นๆ กับคุณ...ผมจริงจัง"
วีนาอึ้ง
ธนัทเริ่มทนอาการขาดอากาศของตัวเองไม่ไหว ฝืนพูด
"ผมอยากเข้าใจโลกของคุณ อยากให้คุณเข้าใจโลกของผม ผมอยากให้เรามีตรงกลาง...ที่เราจะอยู่ด้วยกัน"
วีนาอึ้ง ธนัทเริ่มรู้สึกจะขาดใจเขายื่นหน้าเข้าไปใกล้วีนา และผลักวีนาออก เดินหนีออกจากห้องไป
ธนัทวิ่งพรวดออกมาที่มุมหนึ่งก่อนจะสูดหายใจเข้าอย่างแรงเหมือนคนเพิ่งโผล่พ้นน้ำ แววตาทั้งเศร้าทั้งปวดร้าว
ด้านวีนายืนมองตัวเองในกระจกอย่างเจ็บๆ
ต่อมา ... ธนัทขับรถแบบไม่ค่อยสบายตัว เขาถึงขั้นต้องจอดรถ ก่อนนึกอะไรขึ้นได้ เขาหยิบโทรศัพท์กดสายหาชัย
"ชัย คุณไปแผนกเสื้อผ้าผู้หญิง บอกพนักงานเอาเสื้อผ้าทั้งหมดที่ผมหยิบออกมาใส่ถุงไว้ แล้วลงบิลผมไว้ แล้วโทร.บอกให้หมอแอ้มมาหาผมที่บ้าน...ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย" เขาวางสายอย่างเหนื่อยๆ
ภายในบ้าน แอ้มตรวจนั่นนี่ เอาเครื่องมาวัดระดับออกซิเจนในเลือด พลางเหลือบมองธนัทที่นั่งนิ่งไม่หืออือ ก่อนบอกว่า
"ฉันว่าคุณหาหมอคนอื่นไหม เผื่อจะดีขึ้น นี่อะไรกัน ยาที่ให้กิน หรือว่าให้ทำอะไร ก็ไม่ทำสักอย่างมันจะหายไหม"
"ผมให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้คุณก็รู้"
"ก็รู้ ที่สำคัญคือต้องไม่เครียด และไม่ฝืน อาการมันจะยิ่งถูกกระตุ้นได้ง่าย แล้วคุณก็ต้องนอนพักให้เพียงพอ"
ธนัทนิ่งไปก่อนจะตัดสินใจถามว่า "นี่ ถามอะไรหน่อยสิ"
แอ้มพยักหน้า "อื้อ"
"แต่อย่าล้อนะ ห้ามล้อเด็ดขาด นะ"
"อะไรของคุณ"
"การตกหลุมรักมันเป็นยังไงนะ"
แอ้มเหวอ มองธนัทที่ถามซื่อๆด้วยแววตาที่เกือบจะเหมือนเด็กหลงทาง อย่างอึ้งๆ
"เพี้ยน"
คืนเดียวกัน ธนัทครุ่นคิดถึงแต่วีนา ภาพในหัวที่เขาสองคนยืนใกล้กันในห้องลองเสื้อแวบเข้ามา แววตาของทั้งคู่ที่บอกความรู้สึกกันอย่างชัดเจน แต่ต่างฝ่ายต่างทำอะไรไม่ได้ ธนัทหยุดเดินหันไปมองด้านข้างเศร้าๆ
วีนาที่ก่อภาพขึ้นกำลังมองมาที่เขาหน้าเศร้าอยู่เช่นกัน ธนัทค่อยๆเดินเข้าไปหาวีนาในความคิด ก่อนจะโอบกอดเธอไว้ในความคิด
ธนัท ที่ทั้งเศร้า ทั้งไม่รู้ว่าจะทำยังไง…
วันต่อมา ธนัทเดินขึ้นห้องทำงานเหมือนเช่นทุกวัน โดยมีชัยเดินตามรายงานนั่นนี่ พนักงานห้างคอยก้มโค้งไปตลอดทาง
ที่มุมหนึ่งชุมพล ยืนมองอย่างครุ่นคิด หันไปพูดกับลูกน้อง
ลูกทีม 1เรียก "คุณชุมพลครับ"
"มีข่าวอะไรเพิ่มเติมมั้ย"
"วันก่อนพาผู้หญิงคนนั้นไปอาละวาดที่แผนกเสื้อผ้าหญิง ก่อนจะรูดบัตรซื้อไปเกือบสี่แสน"
ชุมพลยิ้มก่อนจะพยักหน้า "แล้วเรื่องพนักงานที่ร้านกาแฟล่ะ"
ลูกทีม 2 บอก "เช็คมาแล้วครับเป็นรูมเมทกันกับผู้หญิงคนนั้นแน่นนอนครับ ที่เด็ดที่สุด นี่ครับรายชื่อผู้ได้รับรางวัลที่สาม คือผู้หญิงคนนั้น"
ชุมพลพยักหน้ายิ้มพอใจ
"อีกเรื่องหนึ่ง ผมรู้สึกว่าเขามาอาการแปลกๆหรือว่าจะกลัวที่แคบ ลองไปสืบเรื่องนี้มาสิ"
ลูกทีม 1 บอก "ถึงว่า ผมไม่เคยเห็นเขาขึ้นลิฟล์เลยครับ"
ในห้องทำงาน ธนัทนั่งมองของรางวัลชิ้นที่สามในห้องเงียบๆอยู่พักใหญ่ ชัยยืนรอแบบอึดอัด ตัดสินใจถาม
"ตกลงบิลที่เขาซื้อแล้วส่งชิงโชคคืออะไร"
"กระเป๋าครับหลักหมื่นเลยครับ ส่งชิงโชค เขียนชื่อ ที่อยู่ถูกต้องตามกติกาทุกอย่างครับ"
ชัยยื่นหลักฐานให้ธนัทดู เขาอึ้งไป
เวลาที่ผ่านมา .... ธนัทเคยนั่งมองกระเป๋าเก่าๆของวีนาในร้านอาหารหรู พลางคิดว่าวีนายอมซื้อกระเป๋าใบใหม่แล้ว
ธนัทถอนหายใจ ตัดสินใจกำชับ "ส่งของไปให้เขาวันนี้...ตอนนี้เลย ต้องให้เขารับไว้ให้ได้"
ชัยเหวอ "เอ่อ คือผมไม่ทราบว่าเขาอยู่ที่ไหน อีกอย่าง ท่าทางของเขา"
"คิดว่าผมจ้างคุณมาทำงาน เพราะคุณไม่รู้อะไรนะ"
ชัยรีบโค้งรับคำสั่ง " ผมจะไปจัดการมาให้ได้ครับ"
ในห้องโรงยิม วีนากับแคนซ้อมกันอยู่ และคนอื่นๆ ชัยเดินเข้ามาพร้อมผู้ช่วยถือของ ก่อนจะเดินตรงมาหาวีนา ทุกคนหยุดมอง แคนมองแบบไม่ค่อยชอบใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น วีนางง ชัยมาถึงก็รายงานเสียงใส
"เก่งจังเลยครับ...ท่านประธานให้ผมเอารางวัลที่สามมาให้คุณวีนาครับ"
ทุกคนฮือฮาเข้ามารุมดู
วีนาลากชัยออกมาจากตรงนั้น "เอากลับไปคืนเจ้านายคุณนะ ฉันไม่รับ"
"ท่านประธานบอกว่า คุณจะพูดแบบนี้เลยครับ แล้วก็สั่งว่าผมต้องทำให้คุณรับไว้ให้ได้
ฉะนั้น" ชัยยกมือไหว้ "คุณ...กรุณาเคลียร์กับท่านประธานเองเถอะครับ งั้นผมเอาไว้ที่นี่ก็แล้วกันนะครับ"
ชัยวางกล่องของขวัญไว้โต๊ะด้านข้าง
"ขอตัวก่อนนะครับ"
แคนพูดเสียงดัง "ทุกคนไปซ้อมต่อ"
วีนาวิ่งไปหา ท่าทางลำบากใจ "ขอโทษค่ะบอสที่เกิดเรื่องวุ่นวาย"
แคนมองนิ่งๆ ก่อนเดินออกจากโรงยิมไป วีนาซ้อมต่ออย่างลำบากใจ
เวลาต่อเนื่องมา ธนัทนั่งเหม่อๆ ในห้องทำงาน ชัยเคาะประตูก่อนเดินหน้าซีดเข้ามา
"เป็นไง เขาว่าไง"
ชัยหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ "เขาน่ะไม่ว่าไงครับ แต่มีอีกคนอยากจะว่าไงครับ"
ธนัทงง ก่อนจะเห็นว่าที่ประตู แคนยืนหน้านิ่งอยู่ ธนัทจ้องกลับ สองคนยืนนิ่งมองหน้ากันสักครู่ ธนัทถอนหายใจ
"ถ้าไม่รู้จะเริ่มยังไง…ก็เริ่มจากเชิญผมนั่งก่อนก็ได้นะ"
ธนัทหัวเราะ
"ขนาดผมไม่ได้เชิญคุณมา คุณยังกล้าบุกมาหาผมถึงนี่ แค่เรื่องจะนั่ง นั่งเองก็ได้มั้ง"
แคนจ้องนิ่งๆ ก่อนจะเดินไปนั่งแบบพยายามใจเย็นมากๆ ธนัทเดินไปนั่งตามก่อนจะยิ้ม
"เอาตรงๆแบบไม่อ้อมค้อมก็คือ ผมรู้สึกว่าคุณรบกวนวีนามากเกินไปในระยะนี้ เธอมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำแล้วก็ต้องใช้สมาธิสูงมาก"
"คุณรู้มั้ยว่าเราสองคนกำลังรู้สึกอะไรกันอยู่ สิ่งที่เกิดขึ้นนี่ใครมีสมาธิก็บ้าแล้ว เพราะผมเองตอนนี้ก็ไม่มี"
"งั้นก็หยุดกันก่อนมั้ยครับ" แคนว่า
ธนัทอธิบายอย่างจริงจัง
"คืออย่างนี้ครับ...มันซับซ้อนแล้วก็เป็นส่วนตัว ส่วนตัวมากๆด้วย ผมไม่คิดว่าใครจะมีสิทธิ์มาบอกให้ผมหยุด ส่วนเรื่องรบกวนวีนาหรือผมว่าให้เขาเคลียร์เองดีกว่า…ไม่เกี่ยวกับคุณ"
แคนสวนทันที
"คุณสั่งเบรคกองถ่าย เอาคนของผมไปนั่งทานข้าว ลากตัววีนาออกไปจากเวลางาน ไปป่วนในวันคัดตัว ส่งของไปถึงที่โรงเรียนของผม…ทั้งหมดนี่ไม่เกี่ยวกับผมเหรอ"
"ก๊อ แหม…เห็นพวกสตั๊นท์ไม่ค่อยได้ทานอะไรดีๆพอดีผมเป็นคนเอื้อเฟื้อ คิวถ่ายที่เกินมาก็ถ่ายในห้างของผม เรื่องคัดตัว..คนของคุณก็เลือกผมเอง วันไหนจะเรียกไปซ้อมผมก็จะไป เจตนาผมดีมากนะไม่เห็นจะต้องมาขัดใจกันเลย"
แคนนิ่ง พยายามจะไม่โกรธ เขาพูดช้า ๆอย่างใจเย็นว่า
"ผมดูแลวีนามานาน และหวังจะพาเขาไปให้ไกลที่สุดเท่าที่เขาฝันไว้ ถ้าคุณเข้ามาแล้วอยู่กับเขาอย่างจริงจังและอยู่ได้นานกว่าผมก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไปซะ ใครก็แล้วแต่ที่เข้ามายุ่งกับคนของผม ไม่ว่าจะที่ไหน ผมขัดใจทั้งนั้น…อย่าทำอะไรให้วีนาลำบากใจอีก"
แคนเดินออกไป ธนัทมองตามเคืองๆ
ที่โรงเรียน วีนาซ้อมต่อยกระสอบทรายอย่างดุเดือด หงุดหงิด พลางหันมามองกล่องของที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างไม่สนใจแล้ว
เธอเดินมาเตะขาโต๊ะแรงๆทีหนึ่ง โต้งที่ยืนๆอยู่แถวนั้นรีบร้องห้าม
"นั่นไงคิดๆอยู่ว่าเดี๋ยวมันต้องโดนเตะแน่ เอามาๆ ถ้าจะไม่ใช่ก็เอามา หรือไม่ก็เอาไปคืน อย่าทำตัวเป็นคนรวยนิสัยเสีย"
"พี่โต้ง…อย่าพูดคำนั้นนะ ไม่ชอบ"
"ก็เมื่อก่อนเธอไม่เป็นแบบนี้ เดี๋ยวนี้มีเวย์ทำลายข้าวของนะเราน่ะ อย่าไปป่วนตามที่เขาปั่นสิ…วีนาที่เคยรู้จักอ่ะ ไปไหนห๊ะ..."
วีนาหยุดคิดแบบหงุดหงิดถึงขีดสุด
"โต้ง…ขอยืมมอเตอร์ไซค์นะ" วีนาคว้าของแล้วเดินออกไป
"อ้าว เฮ้ย"
โต้งมองตามวีนา…ที่เดินออกไปพร้อมกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของเขา
ชุมพลนั่งรอที่โต๊ะในมุมลับตาคนของร้านกาแฟ คล้ายรอใครคนหนึ่ง สักพักประตูร้านเปิด หญิงสาวคนหนึ่งใส่แว่นดำอันใหญ่คล้ายตั้งใจจะปิดบังหน้า เดินเข้ามา หยุดอยู่หน้าชุมพล ชุมพลเงยหน้าก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า
"คุณเกรซ เชิญครับ"
เกรซนั่งลงฝั่งตรงข้ามก่อนถอดแว่นตาอันใหญ่ออก
"เรียกเกรซมาถึงนี่ คงเป็นเรื่องสำคัญนะคะ"
ชุมพลคล้ายบอกอะไรให้คุณเกรซฟัง พร้อมยื่นอะไรบางอย่างให้ดู
ธนัทนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจที่บ้าน ตอนกลางคืน เสียงโทรศัพท์ดัง ธนัทรับ
"ว่าไง…" ก่อนจะลุกพรวด น้ำเสียงตื่นเต้น "ห๊ะ...กี่โมง…โอเคๆ" แล้วเมื่อนึกได้ก็รีบเก๊กเสียงเป็นอีกคนทันที "แค่นั้นแหล่ะ ช่างเถอะๆ…ไม่สำคัญหรอก" แล้ววางสายไป
ธนัทลุกพรวดเดินพล่านไปมา ก่อนจะสั่นกระดิ่งเรียกแม่บ้าน
แม่บ้านเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบแต่รวดเร็ว
ธนัทคิดๆก่อนจะบอก "ผมต้องการ ไวน์...เอ๊ เดี๋ยวๆ เอิ่ม กาแฟ" ก่อนจะคิดๆ "ชา…ชา ชาดูใจเย็นกว่า ดูเป็นผู้ใหญ่ โอเค"
แม่บ้านยืนรอจนคิดว่าต้องถาม "ตกลงชานะคะ...สำหรับกี่ที่คะ"
ธนัทสั่งไปคิดภาพตามไป ราวกับสั่งงานชิ้นสำคัญ
"ที่เดียวแต่ถ้าจู่ๆต้องเพิ่มเป็นสองก็จะต้องพอดีขอกลิ่นเข้มๆ ผมอยากให้ที่นี่มีกลิ่นหอม เน้นชาที่ให้สีแดงก่ำๆแล้วขนมผมขอที่ดูดี อร่อย แต่ต้องไม่ดูตั้งใจจนเกินไป และเช่นกันสำหรับที่เดียว แต่ถ้าจู่ๆต้องเพิ่มเป็นสองก็จะต้องพอดี"
แม่บ้านพยักหน้าอย่างเข้าใจ "ค่ะ" ก่อนเดินไป
ธนัทดีดนิ้ว นึกได้ "อ้อ เดี๋ยวๆๆ ผมอยากได้ชุดชาแก้วใสนะ และขอแก้วใบเดียวก่อน แต่จู่ๆ..."
แม่บ้านบอกต่อ "จู่ๆ ถ้าต้องการสองที่ก็ต้องเตรียมให้พร้อมใช้ไหมคะค่ะ"
แม่บ้านเดินออกไป ธนัทรีบวิ่งพรวดไปนั่ง ถูมืออย่างตื่นเต้น หายใจลึกๆ ก่อนจะไม่ไหว ลุกขึ้นท่องกลอนเบาๆ
"ผมไม่เอาที่นี่นะ จัดให้ผมข้างนอกนะ"
"ทราบค่ะ"
"เรือเอ๋ยเรือเล่น
สามเส้นเศษวาไม่น่าล่ม
ฝีพายลงเต็มลำจ้ำตะบม
ไปขวางน้ำคว่ำจมลงกลางวน
ท่าขวาง ขวาง รี รี ไม่ดีหนอ
เที่ยวขัดคอขัดใจไม่เป็นผล
จะก่อเรื่องเคืองข้องหมองกมล
เกิดร้อนรนร้าวฉานรำคาญเอย..."
เสียงมอเตอร์ไซค์ดังใกล้เข้ามา ธนัทกระโดดเบาๆ อย่างตื่นเต้น ก่อนจะก้าวยาวๆมานั่งเก้าอี้ทำชิล
วีนาเดินเข้ามาก่อนมองไปรอบ ๆอย่างอึ้งๆ เขากับเธอต่างกันมากจริง ๆ
วีนาเดินมาจนถึงมุมหนึ่ง เห็นธนัทนั่งอ่านหนังสือ ดูท่าทางสบาย ข้างๆมีชุดชาแสนเก๋วางอยู่ ขนมน่ารักๆดูน่าทาน
วีนาเดินหอบเอากล่องของรางวัลมายืนหน้านิ่งๆ ก่อนจะวางโครม ธนัทไม่เหลือบมองเลย อ่านหนังสือไม่สนใจ
"ทำไมคุณต้องส่งของไปที่โรงเรียนให้คนอื่นรู้เรื่องพวกนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้คุณด่าฉันแทบตายเรื่องไปเอาของของคุณ"
ธนัทไม่เงยหน้าจากหนังสือ ถาม "ชามั้ย น่าจะพอสำหรับ..อีกถ้วยนะ"
"ไม่ .. ฉันมาแค่นี้แหล่ะ ไม่ได้อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณทั้งนั้น" วีนาหันหลังเดินออกไป
ธนัทลุกตาม คว้ากล่องเดินไป กระชากแขนวีนาก่อนยัดใส่มือ
"ถ้าคุณไม่ได้อยากจะยุ่งกับผมจริง ๆ และไม่ได้อยากจะใช้มันจริง ๆ ก็ทิ้งมันไปสิ ที่ไหนก็ได้ ผมไม่สนหรอก กะอีแค่ของชิ้นเดียว"
"คุณจะเป็นแบบนี้ทำไมนะ"
"ก็คิดเหมือนคุณไง ว่าทำให้เกลียดกันไปเลยดีกว่า"
วีนาอึ้ง
"ทำแบบนี้คุณจะได้เกลียดผม แล้วก็เลิกยุ่งกันไปไง เอ๊ะ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลนะ วิธีของคุณเนี่ย ดูเหมือนเราจะยังไม่ได้เกลียดกัน แถมครั้งนี้ยังมาหากันถึงที่บ้านเลยด้วย"
วีนาแทบกระอักเสียงสั่น ยัดใส่มือธนัท
"เอาของของคุณคืนไป"
วีนาเดินเร็วๆ ออกจากบ้านไป สักพักได้ยินเสียงโครม วีนาหันไป กล่องกระเด็นลงไปที่พื้นเรียบร้อย
"นั่นไง เอะอะก็โยนทิ้ง รวยจนไม่เห็นค่าอะไรเลยสักอย่าง"
ธนัทเดือดเดินเข้าไปหา "ใช่ ..ทิ้งได้หมดทุกอย่างแหล่ะ ที่ขัดใจ"
เขาเอื้อมสองแขนโอบอ้อมวีนาเหมือนจะกอด วีนาผงะ
ธนัทดึงกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่วีนาเหน็บอยู่ตรงกระเป๋ากางเกงด้านหลังออกมา ก่อนจะขว้างทิ้งออกไปสุดแรง
วีนาโกรธ "อย่ามายุ่งกับฉันนะ คุณทำบ้าอะไรเนี่ย…นั่นไม่ใช่รถของฉันนะ"
ธนัทกอดวีนาไว้ทันที พยายามจะให้วีนาสงบอารมณ์
"ช่างมัน คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
"ไม่คุย"
ธนัทกอดแน่นขึ้น "คุยเถอะ ผมอยากเข้าใจคุณ ผมอยากให้เราเข้าใจกัน"
วีนาเสียงอ่อนลง "ฉันไม่มีวันเข้าใจคนรวยนิสัยเสียอย่างคุณแน่"
จู่ๆเสียงคุณแขก็ดังขัดจังหวะ
"ไม่ได้เสียมารยาทแอบฟังอะไรใครนะ แต่ฉันบังเอิญได้ยินคำว่า คนรวยนิสัยเสีย"
ธนัทกับวีนาหันขวับ คุณแขยืนนิ่ง จ้องธนัทอย่างเย็นชา ก่อนจะค่อยๆเลื่อนสายตาเชือดๆมาทางวีนา หรี่ตามองอย่างชิงชังและดูถูก
ทั้งสามอยู่ภายในบ้าน
"แม่" ธนัทเสียงหวั่นๆ
คุณแขแค่ตวัดตามองเชิงห้าม ธนัทเงียบทันที
"มีชื่อมั้ย" คุณแขถาม
วีนาพยายามสะกดกลั้นความพลุ่งพล่าน
"แม่ฮะ" ธนัทพยายามคลี่คลายสถานการณ์
คุณแขยกมือห้าม
"ที่ลูกเสียงดังเอะอะวันก่อนที่แผนกเสื้อผ้าผู้หญิง คงเพราะอย่างนี้สินะ" คุณแขเดินวนรอบๆวีนาอย่างสำรวจด้วยสายตาคมกริบ ก่อนพูด "ธนัท แม่เข้าใจนะ ของกินข้างถนนน่ะ บางทีมันก็ดูน่าลองกลิ่นควัน กลิ่นเหม็นอะไรต่อมิอะไร มันจะติดตัว…" ก่อนมองจ้องหยุดที่วีนา "ลองแค่ให้รู้รสชาติ แล้วก็พอดีกว่า ...แม่ว่ามันจะไม่ค่อยสะอาด"
วีนากัดฟันน้ำตาคลอ ก่อนจะหันไปยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะ หนูมีชื่อว่า วีนาค่ะ ขออธิบายตรงๆแบบไม่ต้องพยายามสุภาพและอ้อมค้อมนะคะ
หนูไม่มีอะไรกับลูกชายคุณ และจะไม่มี และจะไม่มีทาง ไม่มี"
"แต่ก็แล่นมาหาเขาถึงที่บ้าน"
"แม่ฮะ…ผมขอร้อง"
คุณแขเสียงดังสวนทันที
"ลูกยอมให้คนนินทากันทั้งบริษัท เพราะผู้หญิงที่มีแค่นี้น่ะเหรอ"
"ขอตัวนะคะ...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ" วีนาเดินออกไป
คุณแขเสียงเข้มเฉียบขาด "ธนัท..."
ธนัทไม่ได้ยินอะไรเลย ชะเง้อมองตามวีนาด้วยความเป็นห่วง
ธนัทเดินไปหน้าบ้าน มองมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่
เขาหงุดหงิดก่อนมองไปทางที่เขาโยนกุญแจหายไป ธนัทถอนหายใจอย่างท้อๆ ก่อนเดินไปหา ธนัทหากุญแจในความมืดแบบมุ่งมั่น
รุ่งขึ้น ในร้านเสริมสวย คุณแขเล็งตอนจังหวะอยู่กันตามลำพังกับเกรซ ทำทีเป็นเลียบเคียงถามว่า
"ลูกชายเธอได้พูดถึงเพื่อนของธนัทคนไหนบ้างรึเปล่า"
คุณเกรซยิ้มรู้ทัน
"โอ้ย...ไม่ต้องถึงเรย์หรอก คุณพี่แขขา เรื่องเพื่อนใหม่ของธนัทน่ะ เขารู้กันทั้งห้างแล้วค่า"
คุณแขตวัดตามองไม่ชอบใจ
"คุณพี่...คงรู้เรื่องรูดบัตรเสื้อผ้าผู้หญิงไปสี่แสนกว่าๆแล้วเน๊อะ...ใช่มั้ยคะ" เกรซย้ำ
คุณแขหน้าตึงๆมาก "แล้วเธอรู้ได้ยังไง"
เกรซหัวเราะ เปลี่ยนเรื่อง
"ระวังเด็กผู้หญิงคนนี้ไว้ดีๆนะคะ ลองไปเช็คๆดู มีอะไรอีกหลายอย่างที่คุณพี่ต้องรู้ หล่อนเป็นสตั๊นท์วูแมนค่ะ คงจะออกแนวห้าวๆ ถึงลูกถึงคน ธนัทถึงติดใจ ธนัทกับเรย์ก็ต่างกันตรงนี้แหล่ะ ตรงที่ธนัทไม่เชี่ยวชาญเรื่องผู้หญิงมากพอ...มีอะไรปรึกษาเรย์ได้นะคะ..." เกรซหัวเราะก่อนแอบมองแบบคิดอะไรอยู่
คุณแขเครียด
รุ่งขึ้น เสียงโทรศัพท์ของโต้งดัง
"ใครว่ะ" โต้งกดรับสาย
"คุณ มอไซค์ที่วีนาขี่มาบ้านผม เป็นของใคร"
"มอเตอร์ไซค์...อ่อ ของผมเอง"
"ถ้าคุณอยากได้คืน คุณต้องทำอะไรให้ผม"
เจอไม้นี้ของธนัท โต้งได้แต่ยืนอึ้ง
ภายในโรงเรียน วีนาซ้อมนั่นนี่อยู่ โต้งเดินมา
"สวัสดีครับทุกคน พอดีว่าได้กิ๊ฟวอชเชอร์มา อยากให้ทุกคนไปกินฟรีด้วยกันครับ"
"พี่โต้ง...ชุดอ่า"
"วีนา ไปไม่ได้นะครับ ต้องอยู่สอนเด็กใหม่ที่นี่"
"ไม่เกี่ยวแต่..."
"อย่าเถียง ผมเป็นรองผู้จัดการโรงเรียนที่นี่นะ คุณมีหน้าที่สอน ก็สอนไป เดี๋ยวเด็กใหม่จะมาแล้ว อย่าฟ้องบอสนะ พวกเราไปกินกัน"
ธนัทเดินเข้ามาในห้องซ้อม
วีนาผูกเชือกรองเท้า
"โดดเชือกก่อนเลย 500" วีนาว่า
ไม่มีเสียงความเคลื่อนไหวใดๆดัง วีนาหันกลับไปดู ก็ตกใจ อ้าปากค้าง
ธนัทในชุดวอร์มแสนจะพิลึก ยักไหล่ทำท่าช่วยไม่ได้ใส่แบบยิ้มๆ วีนายืนมองอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจ ไม่รับเรื่องใดๆอีก เธอตัดสินใจจะไม่สนใจอีกแล้วว่าเขาเป็นใคร ทำให้เธอรู้สึกอะไร
"คุณมาทำไม"
"ผมขอ...ผมขอ...ผมเด็กใหม่ที่นี่ ก็ต้องมาซ้อมไง"
"ได้ งั้นโดดเชือกก่อนเลย 500 ถ้าโดดไม่ได้ก็กลับไปเถอะ"
ธนัทโดดเชือกอย่างร่อแร่เต็มที
วีนาสั่งให้ธนัทวิ่งรอบโรงยิม ธนัททำตาม ... ผ่านเวลา ธนัทนั่งหอบอยู่ที่พื้น
"ซิทอัพ 100"
"บ้าไปแล้ว นี่โรงเรียนสตั้นหรือค่ายทหารกันแน่"
"ทำไม่ได้ก็ออกไป มีคนทำได้เยอะแยะ แค่นี้กระจอกจะตาย" วีนามองดูถูก
ธนัทมองแค้นๆก่อนลงไปนอนซิทอัพขาลอยโด่เด่
"มันต้องมีคนจับขาป่ะ มันจะซิดอัพยังไง ขาก็ลอยชิ ดูสิ"
"อืมๆ ชิดๆ ก็ขึ้นมาสิ" ด้วยไม่ทันคิด วีนาลงไปนั่งทับเท้าให้แล้วสั่ง
ธนัทและวีนาใกล้กัน
วีนาผลักออก เดินหนี ธนัทหัวเราะ
"สอนเป็นไหม สอนไม่เป็นแน่ๆ เป็นแต่สั่งใช่ไหม" ธนัทพูดพลางหัวเราะ
"คุณ"
"ถามจริง100ทีเนี่ย ทำเองได้บ้างป่ะ ไม่ได้ล่ะสิ"
"คอยดูนะ ลงไป กางขาออก ขึ้นมาสิ ลงไป ขึ้นมา..ลงไป"
ธนัทนอนหงายรอซิทอัพ ยิ้มนิดๆ ก่อนจะลุกพรวดทำซิทอัพ วีนาไม่ทันระวัง ใบหน้าของธนัทเฉียดใบหน้าของวีนาไปแค่นิดเดียว วีนาผงะวูบตัวร้อนไปหมด ธนัทยิ้ม ทำซิทอัพต่อ อย่างครึ้มอกครึ้มใจ สองสามรอบ เฉียดหน้าวีนาทุกรอบ จนเขาหยุดพักในจังหวะลุกนั่ง พร้อมจ้องวีนาที่หน้าแดงอยู่ก่อนจะพูดยิ้มๆ
"คุณก็ลงไปสิ"
ธนัทและวีนาซิทอัพขึ้น-ลง พร้อมกัน หน้าของธนัทและวีนาใกล้กัน ธนัทและวีนามองตากัน
วีนาลุกขึ้นหนี ทนไม่ไหว ลุกขึ้น
"เลิกซ้อม วันนี้พอแค่นี้" วีนาเดินหนีไป
"เลิกซ้อม ยังไม่ครบหนึ่งร้อยทีเลยนะ นี่ แล้วจะมาไล่ผมออกไม่ได้นะ คุณยกเลิกการซ้อมเองนะ"
"คุณจะมาเจอฉันทำไมอีก เลิกเล่นอะไรแบบนี้ซะที"
ธนัททำท่าจะเถียง แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
วีนาทำท่าจะเดินหนี แต่โทรศัพท์ตัวเองก็ดังขึ้น วีนากดรับ
วีนากับธนัท รับสายกันคนละมุม สายธนัทคือโหน่งโทรมาเรื่องเรย์ไม่ยอมออกทริป สายวีนาคือชัยโทรมาเรื่องวีนาได้รับเลือกให้ไปทริปกับเรย์
ธนัทรับสาย "ห้ะ อะไรนะ"
ในห้องทำงานธนัท เรย์วางเอกสารในมือลงบนโต๊ะ ก่อนเงยหน้า เสียงเหวี่ยง
"ก็ง่ายๆเองครับคุณเรย์ รวมเป็นสามคืนสี่วัน เที่ยวตามจุดชมวิวทั่วไป ถ่ายภาพ ถ่ายคลิปวีดิโอมาทำสกู๊ปพีอาร์ แค่นี้เองนะ" ชัยบอก
"ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันไม่ทำ"
โหน่งบอก "ไม่รู้ได้ไง กูบอกไปแล้วนะครับ เรย์"
"ก็ ไม่รู้ว่าไปกับใครอ่ะ ไม่ไปหรอก"
"แหม...จะไปอะไรนักหนา ถือซะว่าเที่ยวฟรีญี่ปุ่นเลยนะ"
"ญี่ปุ่นพี่ไม่ใช่ดาวอังคาร ผมไปเองก็ได้"
"แล้วจะให้ทำไง"
"เอาอย่างนี้ ง่ายๆเลยนะ ผมไม่ทำ ไม่ไป เป็นเรื่องที่คุณตกลงกันเอง เพราะฉะนั้นคุณก็เคลียร์กันเอง จบนะ บาย"
ชัยบอก
"เดี๋ยวครับคุณเรย์...รอก่อน"
ชัยและเรย์มองหน้ากัน
โหน่งถาม
"ไปแทนได้ๆไหม"
ธนัทเดินเข้าห้องมาด้วยชุดวอร์มแปลกๆ
ธนัทถาม "เป็นไงบ้าง เรย์โอเคไหม"
"พอดี มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยครับ"
"เปลี่ยนแปลง...อะไรเปลี่ยนแปลง"
"คือว่า...เรย์ไม่ไปแล้วครับ"
"ห๊ะ เรย์ไม่ไป เนี่ยนะนิดหน่อย" ธนัทว่า
"ท่านประธานครับ พอดีทางผมเองก็มีปัญหาอีกเรื่องหนึ่งครับ" ชัยว่า
"มีอะไรอีก"
"ใจเย็นๆก่อนนะครับ รางวัลที่1มีการเปลี่ยนแปลงครับ"
"เปลี่ยนแปลงอะไร"
"ให้ท่านประธานดู"
"สั้นๆได้ไหม ใครอะไร ยังไงบอกมา"
"คือว่าคนที่ได้รางวัลที่หนึ่งกับสองจริงๆเขาขอแคนเซิลครับ คนที่ได้รางวัลที่หนึ่ง เขาท้องแก่ เดินทางไม่ได้ ส่วนคนที่ได้ที่สองแก่มากแล้ว ทีมงานกลัวไปเที่ยวแล้วจะเป็นอันตราย เราซวยอีก รางวัลที่หนึ่งเลยเป็นขอคนนั้นครับ"
ชัยชี้ไปที่แฟ้ม ธนัทหยิมแฟ้มมาเปิด เห็นเป็นรูปวีนา
เสียงโทรศัพท์ของวีนาดังขึ้น วีนาเดินไปหยิบและกดรับสาย
วีนามีสีหน้าตกใจเมื่อกดรับสาย
"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าคะ"
อ่านต่อตอนที่ 6
