Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 4 : ฟ้ากับเหว รักกันได้ไง!?
บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี
ธนัทดมไปที่ผมของวีนา
"ผมชอบกลิ่นนี้จริงๆ"
มุกเดินเข้าห้องมาพอดี หน้าเหวอด้วยความตกใจ
"แก ประธาน โอ๊ะ !"
"แก แกบอกว่าโดนไล่ออกเหรอ"
มุกเสียใจร้อง...อือ
"ใครไล่แกออก"วีนาถาม
มุกชี้ไปที่ธนัท "เค้าอ่ะ"
ธนัทชี้ที่ตัวเอง "ผม"
ต่อมา สีหน้ามุกยังมีอาการกล้าๆกลัวๆอยู่
"คุณทำงานที่ Coffee VIP ใช่ไหม คุณ ตามผมออกมา"
ธนัทพยักหน้าให้มุกเดินตามไป มุกตามไปแบบกลัวๆ วีนายืนรอแบบเอาเรื่อง
มุกหน้าตาจะร้องไห้เรียกวีนา "แก..."
วีนาหน้าเหวอด้วยความตกใจ
"นี่แก ฉันโอเคแล้ว กลับบ้านกัน หิวข้าวแล้ว" มุกพูดแล้วก็ลากมือวีนาไป พร้อมถือของให้ด้วย
มุกหันไปพูดกับธนัท
"ไปค่ะท่านประธาน เชิญเลยค่า"
ภายในรถ วีนาหน้าเหวี่ยงอย่างแรง แต่ทำอะไรไม่ได้ บนรถธนัทกำลังขับอย่างครึ้มใจ มีมุกนั่งตาปริบๆ อยู่ด้านหลัง
"ท่านประธานคะ เดี๋ยวถึงแยกหน้า เลี้ยวขวาเลยค่ะ เลี้ยวขวาข้างหน้า ใช่"
ธนัทยิ้มอย่างอารมณดี ผิดกับวีนาที่หน้าไม่สบอารมณ์
"วันนี้อากาศดีนะคะเนี่ย ท้องฟ้าปลอดโปร่ง สดใสมากเลยค่ะ ลมเย็นๆ รถเปิดประทุนด้วย"
มุกพูดไปเรื่อยๆ แต่ทั้งธนัทกับวีนากลับไม่สนใจ มุกจึงหันไปชวนวีนาคุย
"แกจำได้ไหม ตรงนี้มีร้านส้มตำที่ฉันชอบมากินมาก่อน ที่ฉันชอบซื้อไก่ย่างแล้วก็ส้มตำปูปลาร้าไปฝากแกไง"
วีนารีบเอามือผลักหัวมุกเพื่อเป็นสัญญาณให้หยุดพูด มุกหน้าเจื่อนทันที แต่ก็ยังคงไม่หยุดพูด ธนัทเอาแต่จ้องหน้าวีนา
"ลอง...สูตรใหม่ที่ Coffer VIP หรือยังคะ คือมันดีงามมาก มุกเชื่อว่าท่านประธานไปชิมต้องชอบแล้วก็รู้สึกได้ถึงอรรถรสความนุ่ม สดใหม่ แล้วก็ความหอมของกาแฟ..."
มานานต่อมา รถหรูเปิดประทุนของธนัทค่อยๆ แล่นมาจอดหน้าบ้านหลังเล็กๆ ที่เก่า และดูทรุดโทรม
ธนัทอึ้งไปตั้งแต่รถเลี้ยวเข้ามา แววตาของเขาทั้งตกใจและผิดหวังกับสิ่งที่เห็นอย่างอึ้งๆ
ธนัทจอดรถ และยังมองไปที่บ้านหลังนั้น วีนาเหมือนจะรู้สึกได้ว่าธนัทค่อนข้างไม่เข้าใจบางอย่าง
"เอ่อ..นี่บ้านคุณเหรอ"
"ใช่ค่ะ อยู่ข้างบนค่ะ ท่านประธาน จะเข้าไปดื่มน้ำก่อนมั้ยคะ" มุกว่า
วีนาปรามเสียงดุๆ "มุก"
"งั้นพรุ่งนี้มุกไปทำงานเหมือนเดิมเลยใช่มั้ยคะ ไม่ต้องแจ้งใครก่อนนะคะ"
ธนัทพยักหน้า
วีนารู้สึกอายจนโกรธ เธอเปิดประตูรถแล้วลงไปทันทีไม่พูดไม่จา มุกมองตามก่อนหันมา
"อ้าวเห้ย !! แกเอาของไปด้วย หนัก" มุกยกมือไหว้ธนัท "ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ"
มุกเดินเข้าบ้านไป
ธนัทนั่งนิ่ง ก่อนจะมีแววตาที่รังเกียจ และเหมือนจะผิดหวังอย่างรุนแรง เขากลับรถอย่างแรงและออกไปทันที
คืนนั้น ... เรย์ร้องเพลงกับเปียโนเหม่อๆ นึกถึงสมัยที่เขากับไอด้ายังรักกันอยู่
3 ปีที่แล้ว ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง มุมโต๊ะหนึ่งที่ทุกคนต้องมองเป็นตาเดียวกันทั้งร้าน เรย์นักร้องดาวรุ่งพุ่งแรง นั่งเฮฮากับคนอื่นๆ บนโต๊ะ มีโหน่งผู้จัดการสุดซ่า กับ นักร้องสาวหน้าใหม่ค่ายเดียวกันอีกสองคน ที่เหมือนต้องร้องเพลงคู่ร่วมกัน ...
เรย์ว่า "กินเลยๆๆๆ"
เพื่อนเรย์บอก "ใครวะเนี่ย กินนี่ก็ได้วะ"
"อร่อยนะเนี่ย"
เสียงโทรศัพท์ของเรย์เข้า ไอด้าโทร.มา
"อยู่สตูครับ อยู่ห้องอัดไง ฮัลโหล ฮัลโหล...."
แล้วปลายสายก็เงียบไป
"ฮัลโหล ไอด้า"
ไอด้าเดินเข้ามาพร้อมกับยกอาหารวางไว้ที่โต๊ะ เรย์มองไอด้าด้วยความตกใจ
"นี่ค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ"
ธนัทเดินเหนื่อยๆ เข้ามาในบ้านเรย์ ฟังเรย์ร้องเพลงเศร้าๆ รู้สึกอินกับเพลง เกิดอาการเศร้าเบาๆ
เรย์หันมาเจอธนัทยืนอยู่ เลยหยุดเล่นเปียโน
"ผู้หญิงที่จนที่สุดที่นายเคยคบ เขาจนขนาดไหนอ่ะ" ธนัทถาม
เรย์หันมา "พี่ก็ต้องอธิบายคำว่าจนให้ผมฟังก่อน"
ธนัทได้แต่ยืนนิ่ง
"นายจะสนใจไปทำไม จนแค่ไหน รวยแค่ไหน ถ้าแม่ไม่ได้เป็นคนเลือกให้ พวกเราก็รักไม่ได้อยู่ดี"
ธนัทยืนนิ่ง
"อย่าไปสนจะดีกว่าป่ะ"
ธนัทยืนนิ่ง เรย์เล่นดนตรีต่อแบบเหม่อๆ สองพี่น้องต่างคนต่างจมในความรู้สึกของตัวเอง
คุณแข แม่ของธนัทกำลังเดินคุยโทรศัพท์อยู่กับลูกชาย ธนัทมีนัดดูตัวอีกครั้งตามที่แม่บอก
เสียงคุณแขบรรยายสรรพคุณ
"เขาเพิ่งเปิดบริษัทเป็นของตัวเองได้ไม่นาน แต่ก็รับทำงานทั่ว AEC เลยนะ เห็นปีหน้าจะเจาะตลาดไต้หวัน แม่ว่าพอดีตรงที่เราก็กำลังจะมีแพลนจะขยายสาขาไปที่นั่น"
ธนัทเดินไปตามทาง หน้านิ่งๆ
ธนัทเดินไปจนกระทั่งไปถึงจุดนัด เขายืนอึ้งเมื่อเห็นว่า ผู้หญิงคนนั้นคือไอด้า
ไอด้าหน้านิ่งหันมามองธนัท แววตาอ่านไม่ออกว่ารู้สึกอะไร
ธนัทยืนมองไอด้าที่นั่งรออย่างสงบ
ในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ธนัทนั่งลง ก่อนจะมองไอด้า
ธนัทที่มองไปทั่วๆตัวไอด้า เสื้อผ้า กระเป๋ารองเท้า ทุกอย่างดูดีเหมาะเจาะ
"รับอะไรดีครับ"
ธนัทกำลังจะตอบ แต่ไอด้าชิงตอบก่อน
"ขอเป็นไวน์ดีกว่าไหมคะ"
"อืม ก็ดี"
ธนัทมองไอด้าที่กำลังพูดเรื่องไวน์อย่างน่าสนใจ
"งั้นขอเป็นคาบาเน่นะคะ ไวน์โลกใหม่ไม่แรงมาก ถ้าไม่มีของชิลีเนี่ยเอาเป็นของออสเตรเลียก็ได้นะคะ ชอบที่มันมีความฟรุทตี้นิดหน่อย แต่ว่าไม่ต้องแรงเกินไปนะคะ"
ไอด้าหันไปมองธนัทยิ้มแล้วก็หัวเราะในลำคอเบาๆ
ไอด้าหันมาเห็นยิ้มๆ
"อย่าเข้าใจว่าไอด้าเป็นนักดื่มนะคะ...แค่ต้องคอยสั่งให้คุณพ่อ คุณแม่ เวลาไปทานอาหารนะค่ะ มีอยู่ครั้งหนึ่ง บริกรน่าจะมาใหม่ สั่งกันอยู่ตั้งนาน ไม่เข้าใจสักที แถมยังทำหน้างงๆ ไอด้าก็ขำนะ แต่ก็ต้องทำเป็นดุไป"
พนักงานเอาไวน์มาเสิร์ฟ
"มาชนแก้ว" ธนัทว่า
ธนัทเหม่อมองดูไอด้า ที่ดูดีเหมาะสม มีความรู้รสนิยมที่ถูกต้อง สักพัก ภาพของวีนาก็ก่อร่างขึ้นอยู่ข้างๆเขา…
วีนาพูดยิ้มๆ "คนรวยนี่เรื่องมากจริงๆแฮะ"
ธนัทพึมพำลอยๆ "มันดูเป็นการเรื่องมากมั้ย"
ไอด้าได้ยินที่ธนัทพูดพึมพำ ก็ตอบ
"ไม่หรอกค่ะ...เขาควรต้องทำในแบบของเขา เราก็ควรต้องได้ในแบบของเรา"
วีนาทำท่าล้อไอด้า ก่อนจะพูด
"เขาควรต้องทำในแบบของเขา เราก็ควรต้องได้ในแบบของเรา"
ธนัทเหมือนจะยิ้มนิดเดียวที่มุมปากแบบไม่รู้จะทำยังไงกับวีนาที่เข้ามาในความคิดของเขา แม้ว่าเขาจะอยู่กับผู้หญิงที่ดูดีที่สุดคนหนึ่งแล้ว
"ผมว่าเรามาชนกันดีกว่า"
ไอด้าเล่านั่นนี่ที่ฟังดูดีฉลาด โดยมีวีนาทำท่าล้อเลียน ความเป็นผู้หญิงไฮโซของไอด้าอยู่ข้างๆ
ธนัทนั่งนิ่งเงียบเหมือนฟัง แต่ที่จริงเขาอยู่กับวีนาในความคิดตลอดเวลา
วีนาเดินมาตามทางช้าๆ เหนื่อยๆ แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นรถของธนัทจอดขวาง วีนาบอกไม่ถูกว่าดีใจหรืออะไรกันแน่
ธนัทหน้านิ่งมองวีนาอย่างไม่รู้จะทำยังไงเช่นกัน เขาแค่รู้สึกว่า อยากเห็นหน้าเธอเหลือเกิน แล้วพอได้เห็น เขาก็รู้สึกดีและสงบ วีนาก้าวเข้าไปหาช้าๆ
"มีอะไรอีก หนนี้คุณจะมาถามอะไรบ้าๆกับฉันอีก"
ธนัทเหมือนคิดอะไรอยู่ หน้าตาลำบากใจ
"คุณว่างเหรอ คุณเห็นฉันเป็นเรื่องสนุกของคุณเหรอ"
ธนัทยังเหมือนคิดอะไรอยู่ หน้าตาดูอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ
วีนาก็อึดอัดแถมปนโกรธ
"คุณตามฉันไปทุกที ถ้าไม่มายืนมองหน้านิ่งๆอย่างนี้ ก็มากวนประสาททุกอย่าง คุณต้องการอะไรกันแน่"
ธนัทพยายามหาคำพูดอยู่ ฝ่ายวีนาลังเลก่อนตัดสินใจถาม
"...หรือว่าคุณชอบฉัน"
ธนัทสวนทันที
"บ้าเหรอ ดูตัวเองก่อนมั้ยว่ามีอะไรให้ผมชอบ รูปร่างหน้าตาฐานะ ความรู้มีมั้ย ไม่มีสักอย่างถนัดแต่ใช้กำลัง พูดจาดีๆก็ไม่เป็น ขอบคุณก็ไม่เป็น สวัสดีค่ะก็ไม่เคย หางเสียงคะขายังไม่มีเลย กล้าพูดออกมาได้"
วีนาเหลืออดพูดเสียงดัง "แล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไมเล่า"
ธนัทสวนทันที
"คุณนั่นแหล่ะมายุ่งกับผมทำไม เข้ามาในความคิดของผมตลอดเวลา ไม่มีกาลเทศะ...ผมทำงานอยู่คุณก็เข้ามา ผมอยู่บ้านดีๆ คุณก็เข้ามา ผมไปออกเดทคุณก็เข้ามา ผมจะนอนคุณก็เข้ามา"
วีนางง! ยังไงกัน ...
ธนัทก้าวเข้ามาหาวีนา ก่อนโวยวายออกมาชุดใหญ่
"เอาไอ้แววตาเศร้าๆของคุณคืนไปเลย ไอ้รอยยิ้มพิลึกๆนั่นด้วย จะน่ารักก็ไม่ใช่ จะกวนตีนก็ไม่ใช่ มันติดตาเกินไป เข้าใจมั้ย ผมเหนื่อยแล้วก็หงุดหงิด คุณเลิกทำให้ผมคิดถึงคุณได้ไหม ผมกลัวผมเป็นบ้า"
ระบายอารมณ์แล้ว ธนัทเหมือนจะโล่งใจขึ้นมาหน่อย
เลายเอาอีกฝ่ายอึ้งและงง "อะไรของคุณเนี่ย"
ธนัทเสียงเศร้า
"เราสองคนต่างกันเกินไป…เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ คุณเข้าใจมั้ย…ไม่มีทาง"
ธนัทพูดจบก็เดินไป ทิ้งให้วีนายืนงง แบบไม่รู้จะทำยังไง...
วีนายืนนิ่ง...ธนัทขับรถจากไป... เสียงเพลงของเรย์ล่องลอยเข้ามา
พระอาทิตย์ยามเย็น ถนนสวยๆ รถเปิดประทุนของธนัทวิ่งไปตามทาง แต่เขาดูเหงา เศร้า สมองครุ่นคิด เหมือนหาทางออก
ทางด้านวีนากำลังนั่งครุ่นคิดถึงธนัทที่มุมห้องด้านหนึ่ง
ธนัทเดินเข้ามาในห้างพร้อมกับพนักงานที่รอต้อนรับ แต่ภายในหัวของธนัทก็ยังคงสลัดความคิดเรื่องวีนาไม่ได้
ภายในโรงเรียนสตั๊นท์ วีนาซ้อมวิ่งพุ่งชนรถ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ในหัวมีแต่เสียงธนัทกับคำพูดของธนัทเมื่อวันก่อน
"คุณเลิกทำให้ผมคิดถึงคุณได้ไหม คุณกับผมเราต่างกันเกินไป"
ต่อมา ... ธนัทนั่งเหม่อๆ ในห้องประชุม ชุมพลยืนที่หน้าห้องคล้ายๆ กำลังรายงานแผนงานห้าง
"เราจะต้องทำกิจกรรมเรื่องนี้ให้สำเร็จลุล่วงตามเป้า เพราะว่าเราจะต้องเน้นไปถึงผู้ปกครองและเด็กๆ ให้มาก งานนี้ผมได้..."
ชุมพลเห็นท่าทางคุณธนัทไม่สนใจ เลยทัก
"คุณธนัทครับ"
ธนัทหันมาตามเสียงเรียกของชุมพล
"งานนี้เราได้มีการเชิญศิลปินให้มาในงานนี้ด้วย เพื่อดึงดูดลูกค้าให้เข้ามา ผมเชื่อนะครับว่าอย่างน้อยเนี่ยลูกค้าจะต้อง..."
ธนัทพูดแทรกทันที
"ถ้ามีไอเดียแค่นี้ ผมว่ามันไม่พอ เดี๋ยวคุณชุมพลไปคิดมาอีกนะ"
"ครับ"
ธนัทยังคงครุ่นคิด ชัยเหลืบมองธนัทบ่อยๆ แบบห่วงๆ ว่าเป็นไรหรือเปล่า
ทางด้านวีนาซ้อมวิ่งพุ่งชนรถ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ในหัวมีแต่เสียงธนัทเมื่อวันก่อน
โต้งยืนมองอยู่ที่มุมหนึ่งก่อนเดินมา
"นี่ จะซ้อมคิวรถทำไม บอสไม่มีวันให้ผู้หญิงเล่นหรอก"
วีนาหันมาบอกเหนื่อยๆ "ก็แค่อยากลองอ่ะ"
"อือ ที่จริงเหลือเรื่องรถอีกอย่าง แกก็ทำได้ครบแล้วเน๊อะ"
วีนาหันมายิ้ม "ใช่ ฉันจะเป็นสตั๊นท์คนแรก ที่เก่งทุกเรื่อง"
"จ้า เก่งจ้า" โต้งมองสักพักแล้วถาม "หมู่นี้ไม่เห็นนายประหลาดคนนั้นเลย"
"อ่ะ อันนี้นอกเรื่องล่ะพี่โต้ง"
โต้งเดินตามมาพึมพำลอย ๆ
"ผู้ชายที่เปิดเผยความตั้งใจต่อหน้าคนจำนวนมากอย่างไม่แคร์สายตาใครๆ ขนาดนั้นก็ถือว่าจริงจังไม่เบาน๊า…"
วีนาทำเป็นหัวเราะใส่ "วันก่อนเขายังบอกฉันอยู่เลยว่ามันเป็นไปไม่ได้"
"อั้นแน่...เฉลยมาแล้ว...ตกลงกันไงอ่ะ"
"ไม่ได้ตกลงอะไรทั้งนั้นแหล่ะ ฉันกับเขา ไม่มีวันจะเป็นอะไรกันได้หรอก"
"วีนา แกน่ะมีดีกว่าที่ตัวเองรู้นะ…แค่อย่าอคติ เข้าใจ๊"
โต้งเดินไป วีนายืนคิดอึ้งๆ
เรย์นั่งเล่นกีต้าร์อยู่อย่างเหม่อๆ เหมือนไม่อยากจะคิดอะไร
รถของโหน่งแล่นเข้ามาจอดแรงๆ โหน่งเดินโวยวายเข้ามาในบ้าน
"นั่นไง… โทรมาไม่รับไง เล่นกีต้าร์สบายใจเลยนะมึง"
เรย์ไม่สนใจ
โหน่งเสียงเหนื่อยๆ "ทำอะไรอยู่ครับพี่ พี่ก็รู้ว่าวันนี้มีประชุมกับทีมทำเอ็มวี ทำไมพี่ไม่ไป ทำไมพี่ไม่รับโทรศัพท์ครับ"
"ก็ผมไม่เอาทีมไอด้าไง พี่ไม่คิดว่าผมจะลำบากใจบ้างเลยเหรอวะพี่"
โหน่งนั่งลงแล้วดึงกีต้าร์ออกจากมือเรย์ "มา จริงจัง กูจะจริงจังแระ คือ เท่าที่เห็นตอนนี้ นี่คือทั้งมึงทั้งเค้ายังไม่มีใครเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อกันเลยนะ ลองลดความงี่เง่ากันลงบ้างมั้ย"
เรย์ตัดบท "ถ้ามันเป็นแค่ความงี่เง่าอ่ะ ผมโอเคนะ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ไง"
"ถามจริงตอนนั้นเลิกกันทำไมวะ"
"ตอบตรงว่า ไม่รู้ ไม่รู้จนถึงวันนี้ว่าเลิกกันทำไม หรือ ทำไมเลิกกัน"เรย์เดินไป
"อ่าวเห้ย !! คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
"เอาอย่างงี้ไหมพี่ สั้นๆจบเลยนะ ยังไงผมก็ไม่เอาทีมไอด้าเว้ย"
โหน่งร้องอย่างเหลืออด เรย์ท่าทางดูหงุดหงิด จนมีสายเรียกเข้า เรย์มองหน้าจอก่อนถอนหายใจแล้วกดรับ
ตอนเย็น ภายในห้องส่วนตัวของร้านอาหารที่หรูหรา โต๊ะใหญ่ยาวที่ดูดีเป็นทางการ
คุณตา เจ้าของกิจการและทรัพย์สมบัติทั้งหมด นั่งที่หัวโต๊ะ ทางฝั่งขวามือ คือ คุณพวงทอง ภรรยาลำดับที่สี่ ที่คุณตาดูรักและดี๊ด๊ามาก ตักนั่นนี่ให้อย่างเอาอกเอาใจ
ข้างๆคุณพวงทองคือคุณชุมพล ที่นั่งทานยิ้มๆ ปรายตามองธนัทแบบสะใจเบาๆ
อีกฝั่ง คือธนัทที่นั่งทานเงียบๆอย่างไม่รู้รสอะไรกับคุณแขที่ปรายตาอย่างหมั่นไส้ไปทางคุณพวงทองอยู่เป็นระยะๆ
คุณเกรซมองไปรอบๆแล้วยิ้มขำๆกับบรรยากาศ พลางหาเรื่องคุยว่า
คุณเกรซรับโทรศัพท์ เรย์พูดว่า
"ได้จ้าลูกเรย์"
คุณเกรซจะหันมาบอกกับทุกคนบนโต๊ะอาหารว่า
"เรย์ฝากบอกขอโทษทุกคนนะคะที่จะมาช้าหน่อย รถติดมากเลย แล้วงานช่วงนี้ก็ยุ๊ง…ยุ่งน่ะค่ะ"
ชุมพลบอก
"แหม....เรย์ไม่มาอย่างนี้ ก็ไม่มีใครเรียกผมว่าคุณตาสิครับ น่าเสียดายจัง"
ทุกคนในโต๊ะมองหน้ากันไม่มีใครอยากพูดอะไร แล้วธนัทก็พูดขึ้นมาแนวประชดประชัน
"ผมต้องเรียกว่าคุณตาชุมพล เพื่อที่จะให้ทุกคนรู้เหรอฮะว่า กรรมการบอร์ดมีศักดิ์เป็นพี่ชายของภรรยาใหม่ลำดับที่ 4ของคุณตา"
คุณตาโพล่งเสียงดัง "เจ้าธนัท"
คุณพวงทองหันไปทางสามี
"คุณคะ เรียกกันตามสายงานน่ะดีแล้ว จะมาเรียกคุณตาที่ทำงาน ดูน่าจะอึดอัดจริงๆ" คุณพวงทองบอก พลางหันมาทางธนัท "ฝากหน่อยแล้วกันนะจ๊ะ"
คุณแขยิ้มเชือดๆ "ที่จริงคุณชุมพลก็เพิ่งเข้าไปทำงานได้ไม่นานนะคะ น่าจะหลังจากที่คุณพ่อแต่งงานใหม่กับคุณพวงทองได้สักสามสี่เดือนเท่านั้น ยังไงธนัทก็คงต้องดูแลเป็นพิเศษอยู่แล้วล่ะค่ะ"
คุณตาเสียงทุ่มต่ำปรามดุ "ยัยแข"
คุณพวงทองอึ้งไป ก่อนจะฝืนๆยิ้มออกมาอย่างอึดอัด
คุณตาหันมาทางชุมพล "อย่าไปสนใจพวกเขาเลย…ขอบคุณนะชุมพลที่มาช่วยกัน"
ชุมพลฝืนยิ้ม "ผมเต็มที่อยู่แล้วครับ"
ภายในห้อง บรรยากาศเงียบกริบ คุณเกรซเลยโพล่งขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
"เออ นี่มีใครเห็นแคมเปญครบรอบสามสิบปีของลูกเรย์หรือยังคะ คนพูดกันทั่วบ้านทั่วเมืองเลยนะคะ ลูกเรย์แทบจะไม่ได้พักเลย"
"เอ๊ะ... นอกจากที่ธนัทให้เป็นพรีเซ็นเตอร์ห้างแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรนะ" คุณแขว่า
คุณเกรซรีบพูดสวนทันที
"มีสิคะ เดินสายโปรโมททั้งงานนอกงานใน นี่ไม่นับงานงอกด้วยนะคะ" ก่อนหันมามองธนัท "ที่จริงธนัทควรจะเพิ่มค่าตัวให้น้องหน่อยนะ"
"เท่าที่ได้อยู่นี่ก็ไม่ได้น้อยแล้วไม่ใช่เหรอ" คุณแขว่า
ธนัทมองคุณแขแบบไม่รู้ว่าจะห้ามยังไง
"คุณแขขา นิดหน่อยเองค่ะ ทานกันต่อเลยค่ะ"
ธนัทนั่งนิ่ง ทานไปเรื่อยๆเหมือนเป็นหน้าที่ คุณตามองธนัทอย่างไม่ชอบใจ คุณแขดูครุ่นคิด กับเรื่องที่ได้ยิน
คืนนั้น ในบ้านวีนา
แก้วน้ำเล็กๆสองใบชนกัน บนโต๊ะเล็กๆ ที่มีกับข้าวเพียงสองสามอย่าง มุกกับวีนาที่ยิ้มร่าเริงดูมีความสุข
"ฉลองตกงานแล้วก็ฉลองได้งานเลย" มุกบอก
วีนาหัวเราะ
"กินดิ เดี๋ยวไม่ขลัง ขอบใจแกมากนะที่ทำให้ฉันได้กลับเข้าไปทำงานน่ะ"
"บ้า เกี่ยวอะไรกับฉันเล่า"
"แอะ อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ถ้าไม่มีแก ฉันถูกไล่ออกไปแล้ว พูดถึง...ท่านประธานน่ะ ถึงเขาจะดูพิลึกๆ แต่เขาก็ดูเป็นคนดีนะ...รับปากไว้ยังไงก็ทำอย่างนั้น" มุกว่า
"อือ"
"แก...ไม่ลอง คบกับเค้าดูหน่อยเหรอ เค้าดูโอเคกับแกมากจริงๆนะ"
"เพ้อเจ้อน่า"
มุกมีท่าทีลังเลก่อนถามเพื่อน "หรือว่า แกมีคนที่แกชอบอยู่แล้ว"
วีนาหัวเราะ "นี่ วันๆนึงของแกมีเรื่องอื่นบ้างก็ได้นะ ไม่ต้องมีแต่เรื่องผู้ชายหรอก"
"ขอบใจนะ แกมีวิธีด่ากันว่าแรดได้เบามาก...อ่ะ...คือ ฉันหมายถึง ที่ โรงเรียนสตั๊นท์แกน่ะ มีแต่ผู้ชาย ไม่มีใครมาจีบแกมั่งเหรอ"
"จีบก็โดนตบอ่ะดิ ฉันน่ะ ถือว่าเป็นซีเนียร์นะแก ใครจะกล้าวะ"
"บอสแกไง"
"แกนี่ นั่นน่ะครูฉันเลยนะ ขี้กลากจะขึ้นกบาลเอาเหอะ ต่อให้เหลือผู้ชายอยู่คนเดียวบนโลก บอสก็คือบอส ไปอยู่บนหิ้งโน่นเลย"
"หิ้งเลยเหรอ"
"เออดิ ครูนะเว้ย"
วีนาทำเป็นกินนั่นนี่ไม่สนใจ มุกเหลือบๆมองไปทางถุงกระเป๋าข้างๆตัวอย่างท้อๆ ใจปนสงสาร
ก่อนย้อนเหตุการณ์ไปตอนที่แคนมีเรื่องให้มุกช่วยที่ร้าน Coffee VIP
"ผมอยากจะฝากถุงนี้ให้กับวีนาหน่อยครับ" แคนว่า
มุกมองด้วยสีหน้าสงสัย "กระเป๋า"
"ใช่ครับ พอดีผมเห็นของเก่ามันใกล้จะขาดแล้ว ก็เลยอยากให้วีนาได้ใช้ของใหม่บ้าง ถ้าผมเอาไปให้เอง ผมกลัวว่าวีนาเค้าจะไม่รับครับ ก็เลยต้องรบกวนคุณมุกหน่อย"
เช้าต่อมา วีนาฝึกซ้อมต่อสู้อยู่ที่ดาดฟ้าของบ้านอย่างครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พลางนึกถึงคำพูดของมุกกับโต้ง
"พูดถึงท่านประธานเนี่ย ทำไมแกไม่ลองคบเค้าดูหน่อยอ่ะ" มุกว่า
ภายในห้องประชุม ลูกทีมชุมพลยังรายงานนั่นนี่ คุณแขฟังอย่างตั้งใจ
"เครื่องนุ่มห่ม อุปกรณ์กีฬา และอื่นๆอีกมากมายนะครับผม และได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีจากลูกค้า"
พอมีสายเรียกเข้า ธนัทหยิบมาดูก่อนจะอุทานด้วยความดีใจปนแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเป็นวีนาโทร.มา ธนัทลุกพรวดแต่ยังจ้องโทรศัพท์เหมือนว่าจะมีตัวประหลาดโผล่ออกมา
ทุกคนชะงัก
โทรศัพท์นิ่งไป ธนัทชะโงกตัวเข้าไปดูอย่างตื่นเต้นปนลุ้นๆ
วีนาวิ่งไปมา สาวแตกเบาๆ อย่างตื่นเต้น ก่อนจะวิ่งไปที่โทรศัพท์หยิบขึ้นมาหลับหูหลับตาแล้วกดโทร.ออกอีกครั้ง
ธนัทชะโงกตัวเข้าไปดูอย่างตื่นเต้นปนลุ้นๆ
คุณแขถาม
"ลูกเป็นอะไรน่ะ"
ธนัทยกมือห้ามแม่พูดต่อ ชัยหันซ้ายหันขวา
ธนัทลุ้นๆ โทรศัพท์ดังอีกที ธนัทพรวดไปดูหน้าจอ ก่อนจะอุทานอย่างตื่นเต้น รีบคว้าเครื่องไปที่มุมห้อง
ทุกคนในที่ประชุมมองตาม ชัย เอียงตัวไปทางธนัท ราวกับจะแอบฟัง คุณแขมองตามไม่ชอบใจ
ธนัทเดินไปที่มุมหนึ่ง "โหล"
ทางด้านวีนาทำท่ากรี๊ดแบบเงียบๆ ก่อนกดเสียงดุๆ "คุณ…สะดวกคุยมั้ย"
ธนัทเก็กเสียง
"ผมกำลังประชุมกับบอร์ด เรื่อง แคมเปญใหญ่ร้อยล้าน แต่...ไหนๆก็โทร. มาแล้ว คุยสั้นๆก็ได้"
วีนาเดินพล่านตื่นเต้น ตาทำเสียงเฉยๆ "เออ… ฉันอยาก…จะเอาเงินไปคืนคุณ ถ้าคุณสะดวก"ธนัททำท่าดีใจที่จะได้เจอวีนา แต่ฟอร์มเสียงนิ่งๆตอบไป "ก็ ผมขอเช็คคิวก่อนนะ" ธนัทเอามือถือลง เดินไปมารอบห้องเพื่อยื้อเวลา ก่อนยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุย "ผมเช็คคิวกับเลขาแล้ว ผมน่าจะพอมีเวลานิดหน่อย คุณโชคดีมากนะเนี่ย"
วีนาหลับตาปี๋ลุ้นๆ "โอเค...ที่ไหนกี่โมงก็บอกมาแล้วกัน...ค่ะ"
วีนารีบกดวางหูท่าทางโล่งใจปนตื่นเต้น
ธนัท ทำท่าราวกับชนะ
ธนัทถือโทรศัพท์ค้างๆยิ้มๆ คุณแขเดินมาใกล้ๆ กระซิบถามเสียงเครียด
"ใครโทรมาน่ะ ลูกประชุมอยู่นะ"
ทุกคนมองธนัทอึ้งๆ ธนัท ยิ้มประจบ
"ฮะ…ขอโทษครับทุกคน พอดีผม…อ้อ ผมเห็นด้วยนะฮะเรื่องที่ลูกทีมคุณชุมพลว่ามา เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมให้คุณแขเคาะตามที่เธอเห็นสมควรเลยนะฮะ…ขอตัวครับ"
ธนัทเดินออกไปเลย คุณแขมองตามสงสัย
วีนาวิ่งวุ่นรื้อตู้เสื้อผ้าออกมากองเต็มพื้น ก่อนจะเริ่มลอง ทีละชุด
ผ่านเวลา วีนาลองชุด แต่ละชุดไม่โอเค คับไปบ้าง หลวมไปบ้าง สาวไปบ้าง ห้าวไปบ้าง
วีนานั่งลงอย่างท้อๆ ก่อนจะล้มลงนอนหงายอย่างท้อใจ
ธนัทเดินพลิ้วออกมาจากห้องประชุมอย่างคึกสุดๆ เขาเผลอแด๊นซ์เบาๆ อย่างสะใจ ก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นแม่บ้านทำความสะอาดยืนมองอึ้งๆ
"สูทค่ะ"
ธนัทกระแอมเบาๆ ก่อนพยักหน้าให้แล้วเดินไป
เวลาเดียวกัน เรย์อยู่ในห้องอัดเสียงที่มืดกว่าห้องคอนโทรลด้านนอก
เรย์มาลองอัดเดโมเพลงใหม่ เขาพยายามร้องแบบหาฟีลอยู่
"โอเคพี่ ลองดู"
Sound Engineerบอก "โอเคครับผม"
"ได้เลย เดี๋ยวปรับไมค์ในหูฟังผมให้หน่อยนะ ไม่ค่อยได้ยิน"
สักพัก ไอด้าผลักประตูห้องคอนโทรลเข้ามา ยืนกอดอกมองแรงๆ มีโหน่งพรวดตามเข้ามาแบบกลุ้มๆ
ไอด้ากดปุ่มที่คอนโทรลพูดสวนเข้าไปในหูฟัง
"จะออกมาคุยกันดีๆ หรือ จะให้พูดตรงนี้ให้ทุกคนได้ยิน"
เรย์เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดผ่านไมค์จากในห้องร้องออกมาเรียบๆ "พี่โหน่ง"
โหน่งพยักหน้าอย่างรู้งาน รีบลาก Sound Engineer ออกไป
"เห้ย ออกไปกินกาแฟก่อน เดี๋ยวเลี้ยงเอง"
ไอด้ายืนจ้องไปในห้องร้องมืดๆอย่างโกรธๆ
"ก็เบาๆกันหน่อยแล้วกันนะ"
โหน่งพูดบอกไอด้าแล้วเดินออกไป
เรย์ยังยืนนิ่งในห้องร้องไม่ยอมออกมา แววตาที่เขามองไอด้าจากตรงนี้แลดูอ่อนโยนคิดถึง แต่เขากลับเลือกใช้น้ำเสียงเย็นชา
"ผม...ทำงานอยู่"
"เมื่อวานมีประชุมทำไมไม่ไป"
"ไม่ว่างไง ทำงาน"
"เมื่อวานก็เป็นงานที่ต้องทำ ทำไมไม่ไป"
เรย์เงียบ
"มีแต่เด็กมัธยมเท่านั้นนะที่เอาแต่หลบหน้าแฟนเก่าน่ะ"
เรย์สวนทันที
"มีแต่เด็กมัธยมเท่านั้นแหละ ที่เอางานมาบังหน้าเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดแฟนเก่าน่ะ"
ไอด้าโกรธมาก เธอเดินฉับๆ เข้าไปในห้องร้องทันที
"ไอด้าแค่จะมาเคลียร์เรื่องงานต่างๆ ให้เรียบร้อยก่อนวันถ่ายเอ็มวี...แต่ถ้าพี่คิดว่าเรามีเรื่องอย่างอื่นต้องเคลียร์ด้วย....ก็ว่ามา"
"ไม่มี ไม่มีอะไรเลย เรื่องของเรามันก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว"
"พี่เรย์"
"ครั้งสุดท้ายที่เราคุยกันคือ...คุณบอกว่าคุณชอบควงนักร้องโชว์เพื่อน แค่นั้น งั้นผมก็แค่นักร้องที่ชอบมีเครื่องประดับเป็นไฮโซ เจ๊า!! เข้าใจ ไม่มีอะไรต้องเคลียร์"
"งั้นทำไมไม่มาประชุม"
"ถ้าเอาจริงๆคือ ผมอาจจะไม่ค่อยทรัสผู้กำกับมั้ง"
"ศิลปินนิสัยแย่ๆน่ะ เลือกได้นักเหรอคะ"
เรย์นิ่ง
"ทำใจหน่อยนะคะ อย่าให้ต้องลำบากใจเลย...เพราะไม่แน่ว่า อีกหน่อย...เราอาจจะต้องเจอกันบ่อยกว่าเรื่องงานด้วยซ้ำ"
ไอด้าเดินออกไป เรย์มองตามเจ็บๆ งงๆ
เมื่อหันหลังพ้นสายตาเรย์ ไอด้าก็น้ำตาไหล ผลักประตูออกมาข้างนอก
ธนัทมาเร็วก่อนเวลานัดหมายประมาณครึ่งชั่วโมง คอยเช็คความเรียบร้อยของโต๊ะ จาน ชาม ช้อน ส้อม เรียกเด็กเสริฟมา
"ผมขอจองอาหารพิเศษของวันนี้ไว้หมดทุกอย่างก่อนนะ อย่างละสองที่ ..แสตนบายไว้เท่านั้น
แต่จะสั่งอะไรผมจะบอกอีกที"
"ครับ"
ธนัทดูตื่นเต้น ขยับนั่นนี่ ท่านั่ง ประมาณว่าให้ดูชิลล์ๆ ไม่ตั้งใจมาก แต่แอบตื่นเต้นเล็กน้อย
วีนาเดินเข้ามาพอดี ธนัทเห็นแล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น ก่อนหันไปพึมพำ ท่องกลอน เบาๆ
วีนาชะเง้อมองหาธนัท จนเจอ
ธนัททำทีเป็นหันไป เจอวีนาพอดี ต่อให้เขาเตรียมใจไว้แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้
วีนาสวยน่ารัก เขินๆยิ้มให้เขา
ธนัทลุกยืนขึ้นรับวีนา วีนามาถึงยิ้มเขินๆ ก่อนทัก
"ฉันนั่งได้เลยมั้ยเนี่ย"
"โอ๊ะ เชิญๆ"
วีนานั่งลง ธนัทนั่งตามมองไปทั่วๆหน้าวีนา อย่างไม่รู้จะเริ่มยังไง วีนาเริ่มเขิน
"อะไรคุณ มองอะไร ไม่เคยเห็นฉันเหรอ"
ธนัทเก้ๆกังๆ
"ไม่เชิง แค่ไม่เคยเห็นจังๆ ว่าคุณก็พอดูได้ แบบที่คาดไม่ถึงในชุดบ้านๆแบบนี้"
"อะไรนะ"
"คุณดู...ดีแบบคาดไม่ถึงในชุดพื้นๆ แบบนี้"
วีนาถามเค้นๆ "ชุดบ้านๆ หรือชุดพื้นๆ"
ธนัททำท่างงๆ พูดอะไรผิดวะ
"ฉันกลับละ"
"เอ๊า...เดี๋ยว ทำไมหรอคุณ"
"ถ้าพูดจาไม่น่าฟังภายในห้าวินาที ฉันกลับ 5 4 3 2"
ธนัทยกมือยอมๆ "โอเคๆ คุณดู..." ธนัทคิดๆ หาคำพูด... "เอาใหม่ ไม่ว่าคุณจะอยู่ในชุดแบบไหน...ก็ตาม... ผมหยุดมองคุณไม่ค่อยได้เลย"
วีนาอึ้งๆไป ก่อนจะนั่งต่อแบบเขินๆ
ธนัทมองวีนาด้วยสายตาน่ารักๆ
วีนาเขินจนไม่รู้จะทำไง หันไปตะโกน
"น้อง น้องคะ ขอเบียร์สองขวดดิ"
คนในร้านมองแบบงงๆ ธนัทอายๆ
"ขอโทษนะครับ พอดีเบียร์ขายเป็นแก้วนะครับ รับเป็น 2 แก้วไหมครับ"
"2 แก้วก็ได้ค่ะ"
"ครับผม คุณผู้ชายรับอะเพิ่มไหมครับ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"งั้นเบียร์ 2 แก้วนะครับ"
"ครับ ตามนั้นครับ"
วีนาไม่รู้เรื่อง ยิ้ม "ฉันเลี้ยงเบียร์คุณได้ ไปห้องน้ำแป๊บนะ" วีนาลุกไป
ธนัทนิ่ง มองตามวีนาไป อารมณ์เริ่มเปลี่ยน เป็นนิ่ง ก่อนที่จะเหลือบลงมาเห็นกระเป๋าเก่าๆของวีนา และสายกระเป๋าที่หลุดอยู่ ธนัทจ้องมันนิ่ง...จ้องอยู่นาน แววตาทั้งไม่อยากเชื่อ ทั้งไม่ชอบ
มีไฮโซคุยเม้าท์กัน
"ดูสิ คนกับกระเป๋าเหมาะกันดีเนาะ"
วีนาเดินกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะ
ธนัทนั่งนิ่ง
วีนาเรียกยิ้มๆ "คุณ..."
ธนัทนิ่งไปก่อนพูดช้า ๆ
"คุณคิดจริงๆเหรอว่าคนอย่างผมจะตามทวงเงินจากคุณ...เงินแค่ห้าหกพัน"
วีนางงๆ "หื๊อ"
"แล้วถ้าคุณจะแค่คืนเงินผมจริงๆ ก็ไม่ต้องมาเจอกันถึงที่นี่ก็ได้"
"ก็..." วีนางงๆ "ฉันก็แค่…"
"แล้วถ้าจะมาถึงที่นี่...ก็ไม่คิดจะทำให้ตัวเองดูดีกว่านี้สักนิดเพื่อผมเลยเหรอ"
"เดี๋ยวนะ คือ…อะไรอ่ะ"
"ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะตื่นเต้นอยู่ทั้งวันกับผู้หญิงที่ไม่มีปัญญาถือกระเป๋าที่ดีกว่านี้มาเดทกับผม"
วีนาอึ้งเหมือนโดนทุบหัว หน้าชา เธอคว้ากระเป๋าไปกำไว้แน่น อายจนน้ำตาคลอ
"คุณรู้มั้ยว่าที่นี่เบียร์ขวดเท่าไหร่…ที่คุณตั้งใจจะเลี้ยงผมน่ะ"
วีนาส่ายหัวแบบเฟลสุดๆ "ช่างมันเถอะ ถือซะว่าฉันไม่เคยพูดแล้วกัน ฉันไม่ได้จะมาเดทกับคุณ ฉันแค่จะเอาเงินมาคืนคุณจริงๆ เลยไม่ได้คิดว่าจะต้องดูดีอะไร" วีนาพูดพยายามกลั้นน้ำตา "ที่จริงฉันไม่เข้าใจจริงๆนะว่าคุณมายุ่งกับฉันทำไม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแล้วล่ะ" เธอพยายามฝืนยิ้ม หยิบเงินออกมาวาง "ลาก่อน"
วีนาเดินจากไป ธนัทนั่งนิ่งมองเงินบนโต๊ะอย่างปวดใจ
วีนาเดินหน้าชาน้ำตาคลอออกมาจากร้านอาหาร ก่อนจะชนกับเรย์ที่ทางเข้า เรย์ดูดีใจมากเมื่อได้เจอเธอ
"เฮ้ย…คุณวีนา มาได้ไงเนี่ย"
วีนาชะงัก ไม่รู้จะทำหน้ายังไง เธอเพิ่งถูกตอกย้ำว่า ที่นี่มันเป็นที่สำหรับ ไฮโซดารานักร้องจริง ๆ
"เอ่อ...พอดีมาธุระน่ะค่ะ"
"ดีจังที่ได้เจอคุณ"
ธนัทเดินออกมาพอดี เขามองทั้งคู่อย่างเย็นชา เรย์หันไปเห็น
เรย์ยิ้มๆก่อนบอก "อ้อ ธุระกับเจ้าหมอนี่น่ะสิ"
วีนาตัดบท "เอ่อ...พอดีฉันต้องรีบไป แล้วเจอกันนะคะ"
เรย์คว้ากระเป๋าไว้ กระเป๋าขาดติดมือเรย์ไปพอดี วีนาแทบเอาหน้าซุกดิน
เรย์หัวเราะ
"อุ้ย ขอโทษๆๆ ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจ" ก่อนจะเห็นว่ามันมีบางส่วนที่เข็มกลัดกลัดอยู่ "เฮ้ย แต่ไอเดียดีนะ เจ๋งดีอ่ะ เอาเข็มกลัดมาติด เท่ๆ"
ธนัทเดินผ่านกลางทั้งคู่ไปแบบเย็นชา
"ขอโทษอีกทีนะ"
อีกสถานที่หนึ่ง เรย์พาวีนามาเลี้ยงข้าวเพื่อไถ่โทษ
"ถือว่าผมไถ่โทษที่ทำกระเป๋าคุณขาดนะ คุณโอเคปะ"
วีนาส่ายหน้า
"ไม่รู้เขาจะพูดอะไรมานะ แต่ ผมจะบอกแค่ เขาน่ะเป็นคนเข้าใจยาก ปากกับใจก็ไม่ตรงกัน
แถมเป็นคนที่ทะเลาะด้วยยากที่สุดคนหนึ่งเลย ลอจิกมันพิลึกมากอ่ะ"
"ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขาขนาดจะต้องทะเลาะกันหรอก...แค่วันนี้ได้เข้าใจกันมากขึ้นก็แค่นั้นแหล่ะ"
"เข้าใจเลยเหรอ"
วีนาพยักหน้า
"อื้อ...แค่กระเป๋าใบเดียว...เราก็รู้จักกันมากขึ้นแล้วล่ะ"
"ว๊าวว นั่นแปลว่าพวกคุณสนิทกันมากนะ รู้ป่าว"
"ห๊ะ"
"อย่าสนใจคำพูดไอ้หมอนั่นนะ ตัดสายสะดือได้ปุ๊บก็ปากหมาปั๊บ แล้วก็ปากหมาไปวันๆ แต่จริง ๆไม่แย่มากหรอก"
"คุณก็ดูเข้าใจเขาดีเหมือนกันนะเนี่ย"
เรย์ยิ้มรับ "เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันน่ะ"
"ห๊ะ!"
เรย์รีบจุ๊ปาก
"ไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องนี้นะ แม่ผมเป็นน้องแม่เค้า…แต่แม่ผมกับแม่เขาก็ไฟ้วกันตลอดเลยนะ
แต่ไฟว์แค่แม่นะ ไม่ใช่ผมกับเค้า"
"จริงเหรอ"
"ก็อาจจะมีกัดกันเล็กน้อย ขำๆแหละ กินเร็ว อร่อย"
บังเอิญ เพื่อนเรย์เข้ามาทัก
"เฮ้ เรย์"
เรย์หันไปเจอเพื่อนสมัยเรียนเมืองนอกที่รู้จักไอด้าด้วย
"อ้าวเฮ้ย…กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย"
"สองสามเดือนแล้ว" แล้วยื่นหน้าไปมองวีนาก่อนแซว "ใครเนี่ย…ร้ายนะเราเนี่ย"
เรย์หัวเราะ "พอๆ หยุดๆ วีนาเป็นเพื่อนฉันจริงๆ"
"เพื่อน ?"
"อื้อ"
"โอ้ ดีใจด้วยครับที่คุณเป็นแค่เพื่อนเขาจริงๆ...อ้อ...พูดถึงอกหัก ระวังพี่ชายนายจะหักอกเอาด้วยล่ะ"
"อะไรวะ" เรย์สงสัย
"ถามจริง ไม่รู้เหรอ"
"รู้อะไร"
"ไอด้าดูตัวกันอยู่กับพี่ชายนายอ่ะ"
เรย์กับวีนา อึ้งเมื่อได้ยินว่าธนัทเคยมีนัดดูตัว เรย์ถึงกับตัวชา
"เห็นว่าสองครั้งแล้วนะ"
ทั้งเรย์และวีนาหน้านิ่ง อึ้งๆกันไป…
บริเวณบ้านของธนัท
ในสวน สองพี่น้องต่างคนต่างเดินช้า ๆในความมืดอย่างครุ่นคิด คนละมุม ธนัทนึกถึงแต่แววตาที่เจ็บปวดของวีนาจากคำพูดของเขา
"ที่จริงฉันไม่เข้าใจจริงๆนะว่าคุณมายุ่งกับฉันทำไม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแล้วล่ะ ลาก่อน"
ภาพวีนาพูดคำว่าลาก่อนซ้ำไปมาในหัวธนัท
เช่นเดียวกับวีนาก็คิดแต่เรื่องของธนัทและเรื่องที่เพิ่งเจอมา พร้อมพันสายกระเป๋าในมือ
อ่านต่อตอนที่ 5
