อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 3 : “ธนัท” บุญทุ่มไม่อั้น! ตั้งแต่แชมพูยันรองเท้า

Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 3 : “ธนัท” บุญทุ่มไม่อั้น! ตั้งแต่แชมพูยันรองเท้า

บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี

ภายในโรงเรียนสตั๊นท์ ตอนเย็น วีนาเหวอสนิท แคนมองแววตากร้าวไม่ชอบใจธนัท โต้งหันไปมามองวีนาที มองธนัทที

"คุณดูดีกว่าที่ผมจำได้เยอะเลย" ธนัทว่า
"คุณมาทำไม" วีนาถาม
"แล้วคุณอ่ะ...ปิดเครื่องใส่ผมทำไม"
วีนาทั้งอายทั้งโกรธ โต้งหลุดขำออกมา แคนปรายตามองดุๆ
แคนลุกขึ้นหน้านิ่ง " วีนา ตามผมมานี่"
วีนารีบลุกตาม "ค่ะบอส"
"เอ้า...เดี๋ยวดิ" ธนัทพูดไล่หลัง
แคนบอก
"วันนี้เราออดิชั่นคนที่ต้องการมาอบรมที่นี่ ถ้ามาด้วยเรื่องอื่นก็กลับไป"
แคนเดินนำวีนาออกไปจากตรงนั้น
"เฮ้ย...เดี๋ยวสิคุณ"
"นี่นาย" โต้งเรียก
"ห้ะ"
โต้งลุกเดินไปหายิ้มๆ ถาม "ถนัดอะไร"
"ห๊ะ หมายถึง…อะไรนะ"
"เตะ ต่อย เป็นไหม"
"เหอะ…ไม่เป็น"
"มีดอ่ะ" โต้งถามต่อ
"หึ" ธนัทส่ายหัว
"ดาบ"
"หึ" ธนัทส่ายหัวเช่นเดิม
"ปืน อ่ะปืน"
"ปืนก็ไม่เป็น อะไรเนี่ย พูดถึงอะไรอยู่เนี่ย ผมไม่เข้าใจ"
ธนัทยังเลิ่กลั่กสตั๊นท์หน้าเหี้ยมๆสองสามคนค่อยเดินเข้าหาธนัท…

แคนเรียกวีนาไปคุยในห้อง
"เดี๋ยว เลือกคนที่น่าสนใจไว้ได้เลย แบ่งเป็นกลุ่มๆไปตามความสนใจของพวกเขา"
"ค่ะ"
"ผมจะให้คุณดูแลเด็กล๊อตใหม่ทั้งหมด ปรับพื้นฐานให้เท่ากันก่อนส่งต่อโต้ง"
วีนาก้มหน้า "ค่ะ"
แคนนิ่งไปและดูอึดอัดเหมือนอยากจะพูดอะไร
"บอสคะ" วีนาโพล่งขึ้นมา "ขอโทษด้วยนะคะ กับเรื่องของ…"
"ผมเข้าใจ" แคนตัดบท "เธอเป็นคนน่ารักนะวีนา ไม่แปลกหรอกที่จะมีเรื่องแบบนี้.. แต่ยังไงก็ .."
ยังพูดไม่จบ โต้งเคาะประตูพอดี ก่อนโผล่หน้ามายิ้มแฉ่ง
"บอสครับไอ้นายประหลาดที่มาล่าสุด พี่สตั๊นท์ทีมหนังใหญ่บอกให้เอาไว้ครับ"
แคนอ้าปากจะค้านแต่ก็เงียบ เพราะเป็นเรื่องงาน ไม่อยากเอาความรู้สึกส่วนตัวเข้าไปเกี่ยว แล้วหันมาทางวีนา

ต่อมา ธนัทกับทีมสตั๊นท์กำลังคุยกัน
"เอ้า ลองตั้งการ์ด"
ธนัททำหน้าสงสัย "การ์ด" คืออะไร
"ตั้งการ์ดแบบมวยหน่ะ"
ธนัทชี้นิ้วที่ตัวเอง "ผม"
สตั๊นท์ย้ำ "ใช่ตั้งการ์ดแบบมวย"
ธนัททำท่าตั้งการ์ด
"เอาลงๆ พอ ชกหมัดเป็นปะ"
"หมัด ?"
"ใช่ ชกหมัดหน่ะ"
ธนัทชี้นิ้วไปที่สตั๊นท์ "ให้ชกเลย"
"ชก ชก"
ธนัททำท่าชก สตั๊นท์ปัดมือออก
"ชกจริงๆหน่ะ ชกจริงๆ"
กลุ่มสตั๊นท์ต่างพูดว่าให้ชก ชกจริงๆเลย
ธนัทชกเข้าที่หน้าของสตั๊นท์ทันที
สตั๊นท์ร้องด้วยอาการเจ็บปวด "โอ้ย ชกจริงเลยหรอเนี่ย"
"คุณบอกให้ผมชกจริงๆ ก็เนี่ยไงชกจริงๆ"
"ชก ชกแบบสตั๊นท์เค้าเล่นกันอ่ะ ชกแบบเฉียดๆอ่ะ ไม่โดนจริงอ่ะ"
"อ้าว แล้วทำไมไม่บอกให้ชกเฉียดอ่ะ"
"อ้าว แล้วมาทำไมเนี่ย"
ธนัทบอก "อยาก อยากมา ใจมันรัก"
"อ้าว แล้วถนัดอะไร" สตั๊นท์ถาม
"ถนัด" ธนัทเหมือนลังเล ไม่รู้จะบอกอย่างไร
"ใช่ถนัดอะไร"
"อ๋อ ถนัดหาเงิน...ผมหาเงินเก่งมาก วันๆหนึ่งหาเงินได้เยอะ"
สตั๊นท์มองสงสัย อยากรู้ "ทำมาหากินอะไร"
วีนาเดินเข้ามาด้วยความโมโห
"ไม่ทำอะไรไปวันๆหน่ะสิ"
"เคยอยู่กับผมเป็นวันๆเลยหรือไง" ธนัทย้อนถาม
"นอกจากติดตามเรย์แล้ว คุณทำอะไรล่ะ"
ธนัทถอนหายใจก่อนตอบ
"โห คุณ หน้าก็ไม่เนียน สายตาก็ยังไม่ดีอีก อาภัพนะเนี่ย"
สตั๊นท์ซี๊ดกันใหญ่ เมื่อธนัทดูไม่เกรงกลัววีนาเลย
วีนาเสียงเหี้ยม "ตามฉันมานี่"

ธนัทแกล้งทำเป็นหันมาทำท่าตกใจ "โอ๊ะ"

เย็นต่อเนื่อง มุมหนึ่งในโรงเรียนสตั๊นท์

วีนาเดินนำธนัทมาอย่างเคืองๆ ก่อนหันมาถามถามห้วน ๆ
"ตกลงมีธุระอะไร ว่ามา"
"ป่าว ก้อ...โทรมาก็ไม่รับ ถามอะไรก็ไม่ตอบ ก็ห่วงก็อยากรู้"
วีนาถอนหายใจอย่างรำคาญ "อยากรู้อะไร"
ธนัทไม่สนใจท่าทางหงุดหงิดของวีนา เขามองไปรอบๆโรงเรียน หันมาถามจริงจัง
"อยากรู้ว่า...ส่วนใหญ่คุณจะอยู่ที่นี่ใช่มั้ย ผมมาเมื่อไหร่ก็จะเจอคุณใช่มั้ย"
วีนางงๆปนหงุดหงิด "นี่"
ธนัทไม่สนใจ ยังมองไปรอบๆอย่างสำรวจ
"วันๆอยู่แต่กับผู้ชายน่ะเน๊อะ แถมเป็นพวกชอบใช้กำลังทั้งหมด"
"พอๆๆ ถามจริงๆ คุณมาทำไม"
"ก็ไม่ทำไม... อ่ะๆๆ ถ้าต้องมีเหตุผล ก็มาทวงเงินค่ารักษาก็ได้อ่ะ พอมั้ย"
"เท่าไหร่"
"ไปทำแผลมั่งรึเปล่า"
"ฉันถามว่าเท่าไหร่"
"นี่คุณ ถ้าไม่ไปทำแผล แผลมันจะไม่สวยนะ"
วีนาเหลืออด เสียงดัง "นี่! คุณ"
ธนัทเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงเสื้อวอร์มวีนาลงจากไหล่เหลือแต่เสื้อกล้าม
"เดี๋ยวๆๆๆ"
"นี่ !"
"เดี๋ยวก่อน"
ธนัทพยายามเปิดเสื้อขอวีนาเพื่อดูแผล
"เฮ้ย"
ธนัทชูนิ้วชี้ขึ้นมา เพื่อเป็นคำสั่งว่าให้เงียบแล้วรูดซิบเสื้อวีนา
"เฮ้ยคุณ นี่ คุณ"
ธนัทชูนิ้วชี้ขึ้นมา เพื่อเป็นคำสั่งว่าให้เงียบอีกครั้ง
"ขอดูหน่อย แค่ดู" ธนัทบอก
ธนัทก้มลงมองแผลที่แขน อย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนจะเอาปลายนิ้วลูบไปตามแผลเป็นอย่างเบามือและเป็นห่วง วีนาอึ้งไป ถึงขนาดทำอะไรไม่ถูกทีเดียว
ธนัทพึมพำ "แย่ละ เป็นแผลแน่เลย"
วีนายืนตัวแข็งทื่อ ใจสั่น ธนัทเงยหน้ามองใกล้ๆ ยิ้ม ทำเสียงล้อๆ
"แต่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวผมจะมารับไปรพ. ถ้ารักษาดี ๆ ตอนนี้ยังทัน..." ธนัทดึงเสื้อวีนากลับขึ้นไป "ไปละ"
ธนัทเดินไปเฉยๆ ท่าทางสบายใจ วีนายังอดใจสั่นๆไม่ได้ มองตามธนัทไปแบบงงๆ


เรย์กำลังสัมภาษณ์ออกอากาศกับรายการ true insider เรื่องผลงานชิ้นใหม่ รวมถึงเรื่องภาพหลุด นั่นนี่ โดยที่ไม่รู้ว่าอีกเบรกหนึ่งจะเป็นการสัมภาษณ์ไอด้า ผู้กำกับสาวหน้าใหม่ของวงการ
พิธีกรสาว หน้าตาน่ารัก ยิ้มปลื้มมองเรย์
"พี่เรย์คะ ช่วยเล่าเรื่องภาพหลุดเมื่ออาทิตย์ก่อนหน่อยสิคะ"
"ภาพหลุด อ๋อ…ภาพหลุดภาพนั้น ก็…ไม่มีอะไรนี่ฮะ เปลี่ยนคำถามดีกว่าเน๊าะ" เรย์หัวเราะ
"แล้วตอนนี้พี่เรย์เจอคนที่ใช่รึยังคะ แฟนคลับฝากถามมา"
"แหม…" เรย์ยิ้มๆ "ถ้าถามแบบนี้ ก็…ขอเบอร์พิธีกรรายการนี้ไว้ก่อนได้มั้ยฮะ...เผื่อจะได้เจอคนที่รู้ใจก็ได้"
มีเงาร่างที่เรย์คุ้นตาก้าวเข้ามาสแตนบายในห้องส่ง เรย์ชะงักและตกใจเมื่อเห็นไอด้ากำลังยืนจ้องเขาอย่างเรียบนิ่ง จังหวะนั้นพิธีกรเปลี่ยนคำถาม
"โห ลวดลายเยอะขนาดนี้ ถามจริงๆค่ะ เคยอกหักบ้างมั้ยเนี่ย"
เรย์อึ้งๆยังมองไอด้าที่ยืนนิ่ง เรย์นิ่งไปพักหนึ่ง ไอด้ามองเขานิ่งๆเหมือนรอฟังคำตอบเช่นกันพิธีกรสาวเร่งคำตอบจากเรย์
เรย์ได้สติ รีบยิ้มร่าเริง
"โอ๊ย...เอาจริงๆตั้งแต่เกิดมานี่ยังไม่เคยมีใครทำให้ผมจริงจังไปจนถึงจุดนั้นได้เลยนะผมว่า"
ผู้กำกับรายการส่งเสียง
"โอเคค่ะ คัทค่ะ ของเรย์เรียบร้อยค่ะ เปลี่ยนเทป สแตนบายคุณไอด้าเตรียมตัวนะคะ"
"ค่ะ"
ทุกคนแยกย้ายกันเตรียมเซ็ทฉากใหม่ เรย์นั่งรวบรวมสติก่อนยิ้มแย้มบอกลาทุกคน

มุมหนึ่งในรายการทีวี
พิธีกรสาวบอกเรย์
"เอาเบอร์ไป แล้วอย่าลืมโทรมานะคะ"
"ไม่ลืมสิ โทรบ่อยเลยได้ปะ"
"ได้ตลอดเลย"
"จริงปะ"
"จริง"
เรย์บอก
"24 ชั่วโมง"
พิธีสาวพยักหน้า
"ทุกวัน"
พิธีกรสาวหัวเราะแบบเขินๆ

"ได้ เดี๋ยวโทรไป งั้นเดี๋ยวโทรทุกวันเลย"

ทางด้านไอด้าเปลี่ยนชุดเตรียมเข้าฉาก เดินมาตามทาง ก่อนจะบังเอิญเห็นว่าที่มุมหนึ่ง เรย์กำลังซุกซนกับการตามหาเบอร์พิธีกรสาว โดยหันหน้ามาทางที่ไอด้ากำลังเดินมาอยู่

พิธีกรสาวหัวเราะเบาๆ อย่างพออกพอใจ...ไอด้าจำเป็นต้องเดินผ่าน พยายามสงบอารมณ์ สูดลมหายใจเข้าแรงๆ ก่อนถามลอย ๆ
"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าต้องสแตนบายเลยหรือเปล่าค่ะ"
พิธีกรสาวหันมาทำเขินๆพอเป็นพิธี "อ๋อ ค่ะๆ" ก่อนจะหันไปคุยกับเรย์ต่อ "งั้นโทรมาแล้วกันนะ"
"ครับ"
พิธีกรสาวหันมายิ้มๆ
"ถ้าคุณไอด้าพร้อมแล้ว คุณไอด้านั่งรอในห้องส่งเลยได้นะคะ"
ไอด้ายิ้มอ่อน พยักหน้า เอ่ยปาก "ค่ะ"
พิธีกรสาวหันมาคุยกับเรย์
"ขอตัวค่ะ"
"จ๊ะ"
ไอด้ากำลังจะเดินออกไป แต่เรย์รีบเข้าหาก่อน ยืนมองกันหน้านิ่งแต่ในใจ ปั่นป่วนกันแบบสุดๆ เรย์พยายามทำสีหน้าและน้ำเสียงเย็นชามากเท่าที่จะทำได้
เรย์ทักแบบเสียไม่ได้
"กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย"
"ก็...ประมาณหนึ่งแล้วค่ะ...พี่เรย์ดูไม่เปลี่ยนเลยนะ" น้ำเสียงไอด้าจิกๆ
เรย์แค่นยิ้ม "ก็ ไม่รู้จะเปลี่ยนไปทำไมนี่ จริงมั้ย"
ไอด้ายิ้ม "นั่นสินะ ไอ้ที่เป็นอยู่มันไม่ใช่แค่นิสัยซะด้วย คงจะเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ
...แต่ยังไงก็ถนอมเนื้อตัวไว้บ้างนะคะ อย่าเรี่ยราดให้มันมากนัก เดี๋ยวจะโทรมจนถ่ายเอ็มวีไม่ได้"
เรย์อึ้งๆ "อะไรนะ เอ็มวี"
"ค่ะ"
โหน่งเดินตามหาเรย์เร็วๆเข้ามา
"เฮ้ย ไป เรย์กลับบ้านกัน" พอโหน่งเห็นทั้งคู่ก็เบรคเอี๊ยด จะหันหลังกลับ
ไอด้าทัก
"สวัสดีค่ะพี่โหน่ง"
โหน่งจำต้องหันมา ทำหน้าเจื่อนๆ
"พี่โหน่งมาพอดีเลย เหมือนพี่เรย์จะดูงงๆเรื่องเอ็มวีอ่ะค่ะ...พี่โหน่งยังไม่ได้บอกพี่เรย์เหรอคะ"
เรย์ตวัดสายตามองโหน่งแรงๆ
"ก็ กำลังจะมาบอกเนี่ยพอดี๊ พอดี"
ไอด้าย้ำอีก
"ดีค่ะ พี่เรย์อย่าหักโหมมากไปนะคะ...เซฟๆตัวเองไว้หน่อย" แล้วหันมาทางโหน่ง "แล้วค่อยคุยกันนะพี่โหน่ง...บาย"
"จะ สวัสดีจะ"
ไอด้าเดินไป เรย์หันมาทางโหน่ง หน้าเครียด โหน่งไม่กล้าสบตา
"คือ ช่วงนี้กูงานยุ่งมาก ไม่รู้เป็นอะไร จำอะไรไม่ค่อยได้ เบลอๆ เนี่ยเมื่อกี้กูนึกออก กำลังจะเดินมาบอกมึง"
"เอาจริงๆ"
"คือว่า…"

ก่อนหน้านี้ โหน่งคุยกับคนที่จะมาทำเอ็มวีให้เรย์
แป้งแนะนำตัว "สวัสดีค่ะ แป้งนะคะ"
"สวัสดีครับ คุณแป้ง"
โหน่งกับผู้กำกับนั่งบนเก้าอี้
โหน่งมองไปรอบๆ "House สวยดีนะครับ คือผมได้ดูผลงานของ House แล้วนะครับ ชอบมากๆเลย ทีนี้เนี่ยถ้าเกิดเราได้คุยรายละเอียดกันเนี่ย ผมเชื่อว่าตัวเรย์เองเนี่ยไม่มีปัญหาแน่นอน ขอโทษนะครับ คือใครเป็นผู้กำกับอ่ะครับ"
เสียงไอด้าแทรกเข้ามา
"ไอด้าเองค่ะ"
โหน่งทำหน้าเหวอตกใจ
"ไอด้า"
"หวัดดีพี่โหน่ง"
โหน่งแปลกใจ "อ้าว ไอด้า กลับมาจากญี่ปุ่นนานแล้วเหรอ"
ไอด้ายิ้มแล้วหันไปพูดกับพี่แป้ง

"พี่แป้งคะ เดี๋ยวไอด้ารบกวนช่วยไปหยิบพอร์ต"

โหน่งทำหน้าเหมือนยังลำบากใจ แต่ต้องเอ่ยบอกเรย์

"เรื่องมันก็เป็นแบบเนี๊ยะ"
เรย์ที่ยืนนิ่ง หน้าตาพยายามควบคุมอารมณ์อย่างสุดๆ ก่อนจะถามโหน่งเสียงจริงจัง
"เรารู้จักกันมากี่ปีแล้ววะพี่"
โหน่งก้มหน้า
"ก็ เป็นสิบอ่ะ"
"พี่คิดว่าผมจะยังไง"
โหน่งอ่อนใจ
"เรย์ กูหาผู้กำกับเอ็มวีแทบคว่ำแผ่นดินให้มึงแล้วจริงๆนะครับ ไม่มีใครยอมทำครับ"
"ตามใจ ถ้าพี่อยากเจอผมในเวอร์ชั่นที่เลวร้ายแบบสุดๆในรอบสิบปี พี่ก็เอาไอด้ามาเลย"
เรย์พูดจบก็เดินออกไปนิ่งๆ โหน่งรู้ดีว่า เมื่อเรย์โกรธถึงขีดสุด เขาจะนิ่งและกลายเป็นอีกคน โหน่งถอนหายใจยาว แบบปวดหัวสุดๆ

เรย์เดินกลับออกมาก็ชะงัก เมื่อเห็นไอด้าอยู่ในเซ็ท สัมภาษณ์ต่อจากเขา พิธีกรคนเดิม แต่เปลี่ยนชุดใหม่ "กำลังฟังไอด้าตอบคำถาม เรย์เห็นไอด้ากำลังยิ้มแย้ม ก็อดหยุดดูไม่ได้
"ตั้งใจจะกลับมาทำงานที่นี่ค่ะ อยากทำเกี่ยวกับวงการบันเทิง แต่ชอบอยู่เบื้องหลังนะคะ"
"หน้าตาสวยขนาดนี้ ไม่คิดจะอยู่เบื้องหน้าบ้างหรอคะ"
"ยังดีกว่าค่ะ"

ก่อนหน้านี้ เรย์กับไอด้าเคยเป็นแฟนกันมาก่อน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ... เรย์ก็มีสีหน้าแววตาที่เจ็บปวดขึ้นมาวูบหนึ่ง

เรย์เดินเร็วๆ ออกจากห้องส่งรายการ ก่อนจะหามุมเงียบๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
เรย์ยืนนิ่งท่าทางปวดร้าวจากการเจอไอด้า แบบไม่ทันได้ตั้งตัว เขาค่อยๆหลับตาลง ...

ณ มหาวิทยาลัยซากะ เมื่อ 5-6 ปีที่แล้ว
เรย์เดินจูงมือใครไอด้า ก่อนหันมายิ้ม อย่างมีความสุข ทั้งสองเดินคู่กันไป
ทั้งคู๋เดินจูงมือย้อนแสงฟุ้งๆ สวยๆ

ค่อยๆลืมตาหน้าตาปวดร้าว

ณ โรงเรียนสตั้นท์ แคนเดินเข้ามาในห้อง เห็นวีนากำลังเก็บของ
"อ้าววีนา ยังไม่ไปอีกเหรอ"
"กำลังจะไปค่ะบอส"
"เมื่อกี้กองถ่ายเพิ่งแจ้งมาว่า คิวแอคชั่นคืนนี้จะขอย้ายสถานที่หน่อย"
"อ้าว แล้วมันจะไม่มีผลกับซีนที่เราซ้อมไปแล้วเหรอคะ"
"ดูจากรูปที่เขาส่งมาแล้ว สถานที่ใกล้เคียงกันน่าจะพอไหว กับยังไงก็ต้องไป เพราะอยู่ๆกองถ่ายก็ได้รับอนุญาตให้ไปใช้สถานที่ได้"
วีนาตื่นเต้น
"โหเรื่องนี้ลงทุนเหมือนกันนะคะเนี่ย มุกก็ทำงานอยู่ที่นั่น อย่างหรูเลยอ่ะค่ะ"
แคนยิ้ม "ตั้งใจทำให้ดีล่ะผมอาจไม่ได้ไปด้วย...แต่สั่งให้โต้งไปอยู่ช่วยแล้ว"
"ไม่ต้องห่วงค่ะบอส งั้นวีนาขอไปเตรียมตัวเลยนะคะ" วีนาเดินออกไป
วีนาเดินออกไป ในจังหวะที่สายกระเป๋าหลุดพอดี วีนาร้องเบาๆก่อนรีบเก็บ แคนลุกมาช่วยเก็บของพลางมองกระเป๋ายิ้มๆ
แคนหัวเราะ "ไม่เลิกใช้ซะทีนะใบเนี๊ยะ"
วีนายิ้มเขินๆ "ก็...ไม่มีเวลาไปหาซื้อใหม่อ่ะ.. อีกอย่าง มันก็ยังดีอยู่เลย... แค่มันชอบหลุด"
แคนมองวีนายิ้มๆ "มันไม่ได้ชอบ มันเก่า…"
วีนาหัวเราะ บอก "ค่ะๆ ๆ ถ้ามีเวลาจะไปซื้อสองใบเลยค่ะ"
"ดีมาก กฎข้อที่ 3"
วีนาเดินออกประตูไปพูดไป "ดูแลตัวเองทั้งภายนอกภายในให้ดี ค่า...บาย"
"ตั้งใจทำงานล่ะวีนา"
"ค่า"
ประตูปิดลงไปแล้ว แคนยืนมองประตูแล้ว ยิ้ม

ร้านกาแฟหรูในห้างใหญ่ ประมาณเป็นที่พิเศษเฉพาะเมมเบอร์บัตรทองของห้าง
ที่มุมหนึ่งไอด้านั่งเหม่อๆ นึกถึงตอนที่เจอเรย์ที่สตูดิโอ
มุกเข้ามา พร้อมกาแฟ
"มอคค่ามาแล้วค่ะคุณผู้หญิง"
"ขอบคุณค่ะ"
"อันนี้เป็นบัตรนะคะ รับประทานให้อร่อยนะคะ"
ที่ประตูทางเข้า วีนาในชุดหนังสีดำทะมัดทะแมง เดินเข้ามาในร้านอย่างมั่นใจ
มุกหน้าตาดีใจทักทาย "เห้ย"
ไอด้าแอบมองแบบสงสัยหน่อยๆ ... เสื้อผ้า รองเท้า และหยุดที่กระเป๋า สายหลุดๆของวีนา
มุกเห็นวีนารีบเดินยิ้มแย้มเข้าไป ถามราวกับวีนาเป็นแขกคนสำคัญ
"สวัสดีค่ะCoffee VIP ค่ะ วันนี้รับอะไรดีคะ" มุกยื่นเมนู
วีนายิ้มทำทีเป็นเปิดเมนูบังหน้าก่อนกระซิบ
"อะไรดีอ่ะ"
มุกยิ้ม "งั้นถ้าหากว่าคุณผู้หญิงชอบทานผลไม้ แนะนำเป็นฟรุทตี้สเปเชี่ยลเค้กค่ะ"
วีนายืดตัวขึ้น "โอเคงั้นขออย่างที่แนะนำค่ะ"
"ได้เลยค่ะคุณผู้หญิง"

ไอด้าทำทีเป็นปรายตามองวีนาอย่างตั้งใจ ไปถึง เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า วีนาเห็นว่าไอด้ามองแต่ก็ไม่สนใจ

ภายในร้านกาแฟ ไอด้าสอบถามมุก

"ขอโทษนะคะ"
"ค่ะคุณผู้หญิง"
"เดี๋ยวขอสั่งฟรุทตี้สเปเชี่ยลเค้กกลับบ้าน 2 ปอนด์นะคะ"
"ต้องขอประทานโทษคุณผู้หญิงด้วยนะคะ พอดีว่าคุณผู้หญิงโต๊ะด้านนั้นอ่ะค่ะได้สั่งเป็นฟรุทตี้สเปเชี่ยลเค้กไปชิ้นนึง เกรงว่าจะไม่พอถึง 2 ปอนด์อ่ะค่ะ"
"นี่คุณผู้หญิงโต๊ะนั่นเนี่ย เค้าเป็นสมาชิกของที่นี่จริงๆหรอคะW
"ค่ะ"
"แล้วทำไมไม่เห็นมีบัตรสมาชิกเลยอ่ะคะ"
"อ๋อคือ คุณผู้หญิงลืมเอามาค่ะ ขอตัวนะคะ" มุกตอบ
"งั้นขอเป็นเลขสมาชิกก็ได้หนิคะ"
มุกหันมามองด้วยสีหน้าที่ทำตัวไม่ถูก
"คือที่นี่เป็นพื้นที่เฉพาะสมาชิก VIPคุณต้องรู้อยู่แล้วใช่มั้ยอยากให้ลองเช็คหน่อย"
วีนาหันมาเห็นเหมือนเพื่อนกำลังมีปัญหาอยู่
วีนาถาม
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
มุกหน้าตากังวลสุดๆ
"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าบัตรสมาชิกของคุณผู้หญิงหมายเลขอะไรคะ"
วีนาคิด ก่อนรีบทำทีเป็นเหวอ "เอ้าที่นี่ต้องมีบัตรสมาชิกเหรอคะ ตายแล้ว ขอโทษที เข้าใจผิด"
ไอด้าเดินเนิบๆมา
"ที่จริงที่หน้าร้านก็มีป้ายบอกค่ะ ถ้าจะสังเกตซะหน่อย กับถ้าทางพนักงานไม่หละหลวม" ไอด้าปรายตาเชิงตำหนิมุก
"ต้องขอโทษจริงๆค่ะ"
ไอด้าหันไปทางมุก
"คุณควรจะต้องเข้มงวด และ แม่นยำเรื่องสมาชิกให้มากกว่านี้ ฉันเสียเงินรายปีไปไม่ใช่น้อยๆ ไม่คิดว่าจะต้องมาหงุดหงิดกับเรื่องแบบนี้นะ"
วีนาเริ่มทนไม่ได้ "มันไม่ได้แย่มากหรอกนะคะ การต้องนั่งร่วมกับคนอื่นๆน่ะ"
"อ้อ ใช่ค่ะ...มันไม่แย่ มันแค่ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง แล้วฉันก็แค่รักษาสิทธิ์ของตัวเอง"
ไอด้ายิ้มอ่อน ก่อนเดินไป
มุกบอก "คุณผู้หญิงคะ ดิฉันผิดเองค่ะ ดิฉันต้องขอประทานโทษด้วยนะคะ ดิฉันจะเคารพกฎ แล้วก็ดูให้รอบคอบมากกว่านี้อ่ะค่ะ"
มุกทำท่าทางให้วีนาออกไป
"ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง ขอโทษจริงๆค่ะ"
วีนาหยิบระเป๋าแล้วเดินออกไป เพราะเห็นแก่มุก
"ขอโทษนะคะ"
ไอด้านั่งลง ด้วยอาการที่ใจเย็นลง แต่ก็ยังคงมีความโกรธอยู่

ที่หน้าเซ็ท ภายในห้าง วีนากำลังต่อสู้กับทีมสตั๊นท์ ในขณะที่ผู้กำกับ วีนา โต้ง ยืนดูมอนิเตอร์กันอยู่

ผู้กำกับสั่ง
"คัท เอ่อ...อย่างงี้ คืออยากได้หมุนสักรอบก่อนได้ไหม แล้วค่อยตีอ่ะ เพราะว่าเราจะได้มีจังหวะตัดรับหน้านางเอกสวยๆอ่ะ"
วีนาเริ่มแสดงกับทีมสตั๊นท์โดยทำตามในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการ
"คัทโอเค"
วีนาพยักหน้าดีใจ
"อย่างงี้นะ พี่อยากได้เพิ่ม อยากได้แบบหมุนทีเดียว 3 รอบ แล้วค่อยตีเลยได้ไหม นะนะ"
วีนารีบตอบ "ได้ค่ะๆ"
วีนาเริ่มแสดงกับทีมสตั๊นท์โดยทำตามในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการ แต่เริ่มมีอาการเจ็บ
"คัท"
วีนาเริ่มมีสีหน้าไม่ค่อยดี
"ขออีกทีนะ"

วีนาเริ่มแสดงกับทีมสตั๊นท์โดยทำตามในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการ
"คัท"

วีนาเริ่มแสดงกับทีมสตั๊นท์โดยทำตามในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการ
"คัท"

วีนาเริ่มแสดงกับทีมสตั๊นท์โดยทำตามในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการ
"คัท"

วีนาเริ่มแสดงกับทีมสตั๊นท์โดยทำตามในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการ ... หลายๆครั้ง
"คัทคัทคัทคัท"
แต่ผู้กำกับก็ยังไม่พอใจ
วีนาได้แต่ "ขอโทษค่ะ"
ไม่วายที่ผู้กำกับจะสั่ง "อีกที"
โต้งทำหน้าสงสัยถาม "เดี๋ยวครับ ทำไมต้องอีกทีอ่ะครับ ต้องแก้ไขจุดไหนบ้างครับ"
"ก็อีกทีไง ไปๆ เร็วๆๆๆๆ"
วีนาท่าทางรู้สึกผิด "ขอโทษค่ะๆ"

วีนาเริ่มแสดงกับทีมสตั๊นท์โดยทำตามในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการ จนเริ่มมีอาการบาดเจ็บ

ทางด้านธนัทกำลังมองวีนาอยู่ทางชั้นบนของห้างสรรพสินค้า

"คัท ขออีกที" เสียงผู้กำกับสั่ง
วีนายกมือไหว้ "ได้ค่ะ ขอโทษนะคะๆ"
ธนัทเดินออกไป
วีนาเริ่มแสดงกับทีมสตั๊นท์โดยทำตามในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการ จนเริ่มมีอาการเจ็บหัวไหล่
"คัท"
โต้งเห็นท่าไม่ดี เลยรีบมาดูอาการของวีนา
"เป็นยังไงบ้างอ่ะ"
"โอเคพี่ โอเค"
ผู้กำกับท่าทางโมโห "เห้ย อะไรวะ หมุนแค่นี้ทำให้ไม่ได้หรอ"
วีนารู้สึกผิด "ขอโทษนะคะพี่"
โต้งไม่พอใจ "ไม่ต้องขอโทษมัน"
วีนาก้มหน้า
"ขอโทษค่ะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาค่ะ ขอโทษจริง ๆ"
ผู้กำกับไม่หยุด ยังคงตะโกนต่อ "พี่ไม่เอาขอโทษครับน้อง พี่รีบ พี่ขอมืออาชีพ ...กูจ้างผิดคนป่ะเนี่ย ไหน ใครบอกว่าคนนี้เจ๋งสุดแล้ว ไหน ใคร..."
ที่มุมหนึ่ง คนเริ่มแหวกเป็นทาง มีชายหนุ่มใส่สูทเดินมาสองสามคน นำแถวโดยธนัท เดินผ่าเข้ามากลางวง ผู้กำกับชะงัก
"คุณได้คนที่ดีที่สุดแล้ว แต่คุณไม่มีปัญญาบอกเขามากกว่าว่าเขาต้องทำอะไร แล้วก็...หรี่เสียงลงนิดนึงก็ดีนะฮะ ผมไม่ชอบพวกเสียงดังโวยวาย"
ทุกคนหน้าเงิบหงาย วีนามองเห็นธนัทในชุดสูทหรูหราพร้อมผู้ติดตามก็เหวอ โต้งอ้าปากค้าง
"นี่ใครปล่อย เอ็กซ์ตร้ามาอ่ะ"
"ทุกท่านครับ คุณธนัท ประธานกลุ่มบริษัทเคกรุ๊ป ผู้ให้ความสนับสนุนเรื่องสถานที่ในการถ่ายทำของวันนี้ครับ"
โต้งอุทาน "ประธาน"

ทุกอย่างเงียบกริบไปสามวิ วีนายืนอึ้งมองธนัทแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผู้กำกับปราดเข้าไปประจบทันที
ผู้กำกับพลิกลิ้นทันควันรีบยกมือไหว้ "สวัสดีครับ เมื่อกี้ผมเห็นแล้วครับ คือตอนนี้ผมกำลังจะทำให้มันดีที่สุดครับ ตอนนี้ก็เหลือแค่จูนกับทีมสตั๊นท์นิดหน่อย"
ธนัทพูดหน้านิ่งมาก
"ยังไงผมไม่ทราบ แต่คุณควรจะพูดจากับคุณวีนาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะที่ทุกคนได้มาถ่ายที่นี่ได้ก็เพราะเธอ"
ทุกคนอึ้ง วีนาตะลึง
"ครับ"
ธนัทยิ้มมองหน้าวีนาก่อนพูดว่า
"คุณวีนา ผมเป็น FC ตัวยงของคุณเลย ถ้าไม่ว่าอะไรขอเบรคกองสักหน่อยให้เธอพัก
และขอเลี้ยงข้าวทีมงานทุกคน ผมจัดไว้แล้วที่ชั้น 5 ร้านเลอบูชอง สามารถขึ้นไปได้เลย"
ผู้กำกับเงิบ วีนามองแบบไม่เชื่อสายตา โต้งอ้าปากหวอ ชัยแอบมองวีนาแบบเหล่ๆ กองเบรคแบบงงๆ ธนัทยิ้ม ก่อนจะคว้ามือวีนาเดินฝ่าผู้คนทั้งกองออกไป

วีนารู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด ธนัทจูงมือเธอเดินไปอย่างเปิดเผย เธอมองเสื้อสูทเนื้อดี มองนาฬิการาคาแพงลิบที่โผล่พ้นเสื้อออกมา มองเบื้องหลังที่หล่อเหลาของเขา มองแววตาทุกคนที่จับจ้องที่เขาอย่างทึ่งๆเมื่อตอนเขาเดินผ่าน ก่อนจะเลื่อนสายตามาที่เธอ อย่างตั้งคำถาม
วีนาเห็นบางคนแอบยิ้ม แล้วหันไปเม้าท์ๆกัน วีนารู้สึกหน้าชา

วีนาออกแรงบิดที่มือ พยายามจะดึงออก มือของธนัทกลับกระชับแน่นอย่างมุ่งมั่นที่จะจูงเธอไป

ธนัทจูงมือวีนาเดินผ่านพนักงานที่ยืนเรียงแถวรอ ตรงไปที่โต๊ะๆ หนึ่งที่มีอาหารมากมายและอยู่ในมุมที่ดีที่สุด

ธนัทปล่อยมือวีนาที่หน้าโต๊ะ เดินไปจุดเทียน หันมามองวีนาที่ยืนอึ้งอย่างดูปลื้มและมั่นใจสุดๆ ในสิ่งที่เขาทำ
"ไงผมหล่อขึ้นเป็นกองเลยช๊ะวันนี้..."
วีนาพึมพำ "ก่อนหน้านี้คุณ"
"ผมก็เลยแต่งตัวสบายๆ เข้ากับคนทั่วไปได้"
วีนายังคงอึ้ง
"ช่างมันเหอะ มากินข้าวกันครอสแรกเป็นพัมกิ้นซุป ถ้าคุณไม่ชอบไม่ต้องเป็นห่วง"
วีนาพูดแทรกขึ้นมา " แล้วก่อนหน้านี้...ทำไมคุณไม่บอกฉันว่าคุณเป็นใคร"
ธนัทยิ้ม กวนตีน
"เอ๊า... ก็คุณไม่ถามแถมคิดเอาเองว่าผมเป็นผู้ติดตามเรย์ ผมโทรไปคุณก็ไม่รับ ถามอะไรคุณก็ไม่ตอบ จู่ๆ จะให้ผมบอกว่าผมคือเจ้าของห้างดังที่ใหญ่ที่สุดใน AEC ติดหนึ่งในสิบท๊อปเท็นผู้ชายที่น่าสนใจที่สุด มาสามปีแล้ว...มันไม่บ้าไปหน่อยเหรอ"
"ที่ทำอยู่นี่ก็บ้าและไม่น่าปลื้มอะไรเลยสักนิดนะคุณจะพยายามทำอะไรฉันไม่รู้ แต่...เลิกยุ่งกับฉันซะที ฉันไม่ใช่ของเล่นของคนรวยที่ไม่มีอะไรจะทำนะ"
ธนัททำหน้าแปลกใจ
"รู้ตัวมั้ยว่าที่พูดอยู่นี่คุณไม่ได้กำลังว่าผมนะ แต่คุณกำลังดูถูกตัวเองอยู่"
วีนาอึ้งก่อนจะเดินหนี
ธนัทคว้ามือวีนาไว้ "เดี๋ยวนะ ผมไม่เข้าใจ การที่เราจะรู้จักกัน หรือจะเป็นเพื่อนกันมันแย่ตรงไหน"
"ตรงไหนอ่ะหรอ"
"เอ้า ก็บอกดิ ชอบอะไร อยากได้อะไร หรือชอบแค่ให้ผู้ชายอุ้มไปอุ้มมาแย่งกัน"
วีนาโกรธทันที "หยุดเลยนะ ฉันไม่ชอบที่คุณพูดแบบนี้"
"ก็เหมือนที่ผมไม่ชอบที่คุณต้องพูดขอโทษบ่อย ๆ"
วีนางง
"คุณขอโทษคนอื่นอยู่ตลอดเวลา ขอโทษเรื่องที่คุณไม่ได้ผิด ไม่ได้เป็นต้นเหตุ ทีคนที่ไม่ดีกับคุณล่ะขอโทษเขาจัง ผมไม่เห็นว่าเขาจะสนใจหรือให้เกียรติอะไรคุณเลย"
"เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ...พูดขอโทษไม่ใช่เรื่องแย่ ฉันขอโทษทุกคนได้ถ้ามันต้องทำ และฉันทำให้ทุกคนเกรงใจฉันได้ ถ้าฉันทำงานได้ดีพอ"
"แม่บ้านทำความสะอาดที่ห้างก็ทำงานดีไม่เห็นมีใครเกรงใจเลย"
วีนาโกรธมาก หยิบเงินออกมาก่อนวางโครมลงที่โต๊ะ
"อ่ะ ค่ารักษา ที่วันนั้นคุณมาทวง เอาไป แล้วอย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก คนอย่างคุณกับคนอย่างฉันน่ะ ไม่มีวันเป็นเพื่อนกันได้หรอก"
ธนัทยืนนิ่ง มองวีนาที่เดินออกไป อย่างเหมือนจะรู้สึกเจ็บๆ
ธนัทกวักมือเรียกพนักงาน "เก็บได้เลย"
วีนาเดินออกมาสีหน้าไม่เข้าใจและหันมองกลับไป
ธนัทมองเงินของวีนาที่วางไว้บนโต๊ะ
วีนากับธนัทกำลังนั่งครุ่นคิดอยู่ที่บ้านของตัวเอง

ในห้องทำงาน แคนฟังโต้งรายงานเป็นฉากๆนั่นนี่ว่า
"เหมือนเปิดตัวพระเอกในหนังเลยพี่ เดินมา สโลว์50 เบาๆ ใส่สูทอย่างเป๊ะ คนแหวกเป็นทาง กล้องรับหน้าเดินมาตรงจุดมาร์ค ก่อนจะพูดเท่ๆว่า ผมเป็น FC ของคุณ"
โต้งบลาๆๆไปเรื่อย ๆถึงความเท่ของธนัท แคนนิ่งรับฟังแต่แววตาหนักใจ

ภายในโรงเรียนสตั๊นทในเวลาต่อมา
แคนซ้อมกระสอบทรายอยู่อย่างเครียดๆ คิดๆ เรื่องราว...
ภาพที่วีนาถูกธนัทดึงแขนเสื้อลง เขาก้มลงมองแผล วีนามองธนัทอย่างหวั่นไหว
แคนสะบัดหน้าหนีภาพนั้นก่อนจะต่อยกระสอบทรายหนักติดๆกันอย่างดุเดือด ก่อนจะนึกย้อนไปในอดีต
พ่อวีนาบอก
"ขอบคุณมากนะครับ คุณแคน"
"ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ น้องเค้ามีความตั้งใจ เราก็อยากจะสอน อีกอย่างสุขภาพก็ดูแข็งแรงขึ้นด้วยครับ"
พ่อแคนหัวเราะดีใจพร้อมลูบหัวลูกสาวแล้วพูดกับวีนาว่า
"ขอบคุณครูเค้าสิ"
"ขอบคุณค่า สวัสดีค่า"
ก่อนที่วีนาจะแกล้งโต้ง แต่โต้งจับไว้ได้ทัน
"ไม่เบาๆ ครูก็คือครู ไป"
วีนาเดินออกไปพร้อมพ่อ แต่ก็หันหลังกลับมายิ้มและโบกมือให้โต้ง โต้งแอบยิ้ม
แคนต่อยกระสอบทรายหนักติดๆ กันอย่างดุเดือด

13 ปีที่แล้ว ... ภายในโรงเรียนสตั๊นท์ แคน อายุประมาณ 20 ปี ส่วนวีนาประมาณ 17-18 ปี วีนาเตะกระสอบทราย อย่างหนักๆเหนื่อยๆ แววตาเสียใจ เนื่องจากพ่อเสียไปได้สักพักหนึ่งแล้ว
ก่อนหน้านี้ วีนาแคยล่นกับพ่อ
"พ่อต้องตั้งการ์ดแบบนี้"
วีนาบอกพร้อมทำท่าให้พ่อดู พ่อลูกเล่นกัน
"โห เก่งขึ้นเยอะเลยนะเนี่ยเรา"
"เก่ง เนาะ"
วีนาเตะกระสอบทรายอย่างหนักๆ เหนื่อยๆ แววตาเสียใจ แคนเดินมาสั่งให้วีนาหยุดซ้อม
"วีนา พอได้แล้ว ไปพักเถอะ"
วีนาหันมา พอเห็นแววตาสงสารของแคน จึงค่อยๆร้องไห้ออกมา
"ไม่...วีนาจะแข็งแรง จะแข็งแรงกว่านี้ จะได้ช่วยพ่อได้"
แคนหน้าเศร้า เข้าไปคว้าวีนามากอด...วีนาร้องไห้โฮ

วีนาร้องไห้จนหายใจไม่ออก แคนต้องกอดไว้ ก่อนจะสั่งให้หายใจเข้าออกช้าๆ จนวีนาสงบ

ต่อมา แคนเดินช้าๆเข้าในห้างหรู คล้ายจะมาสำรวจความเป็นธนัทมากกว่าจะมาเดินเล่น

แววตาที่มองไปรอบๆห้างของเขาและดูหนักใจ ที่เจ้าของห้างนี้เป็นคู่แข่งหัวใจของเขา
แคนเดินไปเรื่อยๆก่อนมา หยุดอยู่ที่หน้าร้านกระเป๋าหรูยี่ห้อหนึ่ง เขามองกระเป๋าใบหนึ่งยิ้มๆ ก่อนตัดสินใจผลักประตูเข้าไป
แคนเขียนชื่อวีนาลงในใบเสร็จแล้วหย่อนลงในตู้

ร้านกาแฟหรูในห้าง มุกทักเมื่อเห็นแคน
"สวัสดีค่ะบอส"
"สวัสดีครับคุณมุก"
"ไม่ยักรู้ว่าบอสเป็นสมาชิกของที่นี่ด้วย"
แคนยิ้ม "ผมไม่ค่อยได้ออกไปไหนนี่เลยไม่ค่อยได้มา"
มุกยิ้ม "รับอะไรดีคะงั้น…"
"ผมขอกาแฟ ซิกเนเจอร์ของที่นี่แล้วกัน"
"ได้ค่ะ"
"แล้วที่จริงผมมีเรื่องจะรบกวนคุณหน่อยนะ"
มุกหน้าเหวอๆงงๆ "คะ"

เวลากลางคืน ในบ้านพัก ธนัทเดินวนรอบแบงค์ พัน 2-3ใบที่วีนาคืนให้มา และมองมันราวกับเป็น ปริศนาที่ไขไม่ออก
ธนัทหยุดยืน มองมันอย่างเครียดๆ เขาไม่เคยเจอเรื่องที่นึกไม่ออกว่าจะต้องทำยังไง ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไม่ยินดีกับความเป็นเขาเลยสักนิด
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ... วีนาโกรธมากหยิบเงินออกมา ก่อนวางโครมลงที่โต๊ะ
"อ่ะ ค่ารักษา ที่วันนั้นคุณมาทวง เอาไป แล้วอย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก คนอย่างคุณกับคนอย่างฉันน่ะ ไม่มีวันเป็นเพื่อนกันได้หรอก"

วันรุ่งขึ้น ภายในโรงเรียนสตั๊นท์ บริเวณทางไปล๊อคเกอร์
วีนาทักทาย
"พี่ๆ สวัสดีค่ะ"
ทีมสตั๊นท์ตอบ "หวัดดีๆ"
โต้งถาม
"เห้ยดูให้พี่หน่อยดิ พี่หล่อยังวะ"
วีนาเก็บกระเป๋าในล็อกเกอร์แล้วตอบทั้งๆที่ยังไม่ได้มองหน้า
"สุดๆเลยว่ะพี่"
"ใช่สิ ใครจะไปหล่อเหมือนคุณ คุณไรนะ"
สตั๊นท์ 2 บอกด้วยภาษาอีสาน
"อ้อ รู้แล้วๆ ก็คุณธนัทไง" โต้งกับสตั๊นท์ 2 พูดพร้อมกัน "หล่อคักๆ"
วีนาไม่พอใจ ปิดประตูล็อกเกอร์เสียงดัง ทีมสตั๊นท์เลยเดินออกไป
วีนาเดินเหม่อๆมาตามทางตรงมาที่ล๊อคเกอร์ ในใจครุ่นคิดถึงแต่ธนัทจากวันก่อน
จู่ๆก็มีตะกร้าที่บรรจุแชมพูครีมนวดหน้าตาดีแพงลิบ ยื่นมาดักตรงหน้า วีนาหันขวับไปเจอธนัทหน้านิ่งมากยืนอยู่
"เอานี่ไปใช้ ผมไม่คิดเงิน แล้วก็เอาบิลค่ารักษาวันนั้นมาให้ด้วย วันก่อนคุณจ่ายไม่ครบ"
วีนางงๆ
"เดี๋ยวๆ แล้วพวกนี้คืออะไร…ทำไมฉันต้องใช้ของของคุณ"
"ผมไม่ชอบกลิ่นแชมพูที่คุณใช้ คุณใช้อันนี้ มันดีกว่ามาก แล้วผมก็ชอบ หมดเมื่อไหร่ก็โทรไปตามเบอร์ที่อยู่ในนั้นจะมีคนส่งชุดใหม่มาให้ใช้อีก...ขวดนึงหลายตังค์นะ"
วีนาหยิบบิลค่ารักษาไปดู อึกอักเมื่อเห็นว่ามันแพงนิดหน่อย
"ฉันจะรีบจ่ายให้จนครบแล้วกัน อ้อ เอาของของคุณกลับไปด้วย ฉันไม่ใช้"
วีนาเดินไป ไม่สนใจตะกร้า ธนัทมองตามเซ็งๆ จนกระทั่งเห็นว่าวีนาเดินไปเปิดตู้ล๊อคเกอร์ เก็บกระเป๋าแล้วเดินไป ธนัทค่อยๆเดินตามไป

ธนัทเดินไป มองซ้ายมองขวาอีกทีก่อนแล้วถือโอกาสเปิดล๊อคเกอร์ดู พอเปิดได้ก็ยิ้มดีใจ เขาเปิดประตูล๊อคเกอร์ออก มองไปทั่วๆ เขาเห็นภาพชายคนหนึ่งซึ่งก็คือพ่อของวีนายืนยิ้มอยู่ ในชุดประมาณเจ้าหน้าที่อะไรสักอย่าง ...
ธนัทมองล๊อคเกอร์แบบอึ้งๆ เห็นข้าวของระเกะระกะ รองเท้าผ้าใบเก่าๆ ธนัทยืนนิ่งมองอย่างเก็บรายละเอียด เขามองอยู่นาน ทำท่าหันหลังปิดประตูแต่...ก็เหมือนตัดใจไม่ได้
ธนัทตัดสินใจวางตะกร้าแชมพูลงที่พื้น ก่อนจะเท้าเอวมอง
ธนัทเห็นถุงเท้าที่ถูกม้วนไว้เป็นคู่ ๆ ข้างละสี ผ้าพันมือสำหรับซ้อมชก เชือกที่ใช้กระโดด ทุกอย่างเก่าสนิท แถมดูสกปรก…
ธนัทเหมือนจะเป็นลม เขาเดินงุ่นง่าน ก่อนยกโทรศัพท์หาชัย
"ชัย…ผมต้องการให้ออกไปซื้อรองเท้ากีฬานะ ของผู้หญิง" เขาเอาปากกาออกมา เขี่ยๆรองเท้าดูเบอร์ "แล้วก็ช่วยซื้อถุงเท้าให้ผมด้วย สัก 20 คู่ ผ้าเช็ดตัว 3 ผืน ชุดกีฬาอีก 3 ชุด กีฬาผู้หญิงนะครับ โอเคตามนั้นชัย"
ธนัทชะโงกหน้าดูนั่นนี่
ผ่านเวลา ธนัทกำลังจัดตู้ล๊อคเกอร์ใหม่ ยังไม่ให้เห็นว่าเป็นยังไง
ธนัทยืนมองภาพรวมอย่างชอบใจ แกะรูปพ่อ ที่เอียงๆ แล้วติดใหม่อย่างตรงเด๊ะ
ธนัทก้มลงมองรูปชัดๆก่อนพึมพำ "ถ้าคุณเป็นพ่อวีนา ผมก็ดีใจมากเลยที่คุณสองคนไม่เหมือนกัน"

ต่อมา วีนาซ้อมรำดาบกับแคนอย่างเหม่อๆ ในหัวมีแต่ภาพความใกล้ชิดของเธอกับธนัท
แคนซ้อมไปจ้องหน้าวีนาไปอย่างเค้นๆ เพราะรู้สึกได้ว่า เธอไม่มีสมาธิ
วีนายังเหม่อๆ จนกระทั่งดาบไม้จิ้มเข้าที่คออย่างแรง วีนาร้องลั่น แคนดุ
"เหม่ออะไรเนี่ย"
"ขอโทษค่ะ"
"มีสติหน่อยสิ รู้ไหมว่าพลาดนิดเดียวมันหมายถึงชีวิตเลยนะ"
วีนาพยักหน้า "ค่ะ"
"ที่ผมพูดอ่ะ เพราะว่าผมเป็นห่วง"
วีนาอึ้งๆไป
"ค่ะ..." วีนาแอบอึดอัด พยายามเปลี่ยนเรื่อง "กฎข้อที่ 5 เป็นห่วงเพื่อนร่วมงานให้ได้เหมือนที่ห่วงตัวเอง"
"งั้น รู้ไว้อีกอย่างว่าตอนนี้ไม่ได้พูดเพราะกฎข้อไหนทั้งนั้น แต่พูดเพราะเป็นห่วงจริง ๆ"
แคนมองหน้าวีนานิ่งๆก่อนเดินไป
วีนามองตามแคนไปแบบอึ้งๆ เธอรู้ดีว่าบอสรู้สึกอะไร แต่เธอรู้สึกกับเขาได้แค่พี่ชาย และเพื่อนร่วมงานเท่านั้น

ต่อมา วีนาไปที่ล๊อคเกอร์อย่างเหนื่อยๆ ตั้งใจจะอาบน้ำ เปิด หน้าตาตื่นกับข้าวของ
ภายในล๊อกเกอร์ แน่นไปด้วยของสวยๆงามๆ จัดวางอย่างเป็นระเบียบ ที่พื้น มีรองเท้าใหม่เอี่ยมแพงลิบ ห้าหกคู่วางเรียงกัน ที่สำคัญ คือ ตะกร้าแชมพู ที่วางอยู่อย่างสวยงาม พร้อมโน้ตเสียบอยู่
โน้ตบอก อ่านฉลากก่อนใช้
วีนาร้องลั่นด้วยความขัดใจ ก่อนจะปิดตู้แรงๆเสียงดังลั่น

เมื่อวีนาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ ผมยังเปียกๆอยู่ เดินลงมาก็ชะงักเมื่อธนัทยืนยิ้มอยู่ ตาเป็นประกายเมื่อเห็นวีนาผมเปียกๆ และมีกลิ่นหอมที่เขาชอบ วีนาเขินมาก ไม่รู้ทำไง จะเดินหลบไป ธนัทขวางก่อนยิ้ม
วีนาถอนหายใจท้อๆถามเสียงอ่อนลงมาหน่อย
"ไม่ว่าคุณจะพยายามทำอะไรอยู่ ฉันขอบใจนะ แต่ว่า เอาของๆคุณคืนไปเถอะ ฉัน..."
ธนัทบอก
"ปัญหาของผมคือ ทนความค้างคาไม่ได้ ปัญหาของคุณคือ ไม่ตอบคำถามสักที"
ธนัทเอานิ้วชี้วางทาบริมฝีปากของวีนาประมาณอย่าเพิ่งพูด ก่อนมองไปทั่วๆ ใบหน้าวีนายิ้มๆ เขาชอบกลิ่นตอนนี้มาก ธนัทเอื้อมมือมาจับหยดน้ำที่ผมของวีนา ที่กำลังจะหยดมาดม วีนาร้อนวูบหน้าแดง หลบสายตาธนัท
วีนาเขิน รู้ว่าตัวเองหน้าแดง แต่ทำเป็นนิ่งๆ
"ขอถามอะไรสักสองข้อนะ ถ้าตอบดีๆ จะไม่มากวนใจอีกเลย"
"แน่นะ"
ธนัทพยักหน้า
"อ่ะ ว่ามา"
"หนึ่ง จบที่ไหน มหาลัยรัฐหรือเอกชน เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่ พูดได้กี่ภาษา"
วีนาถอนหายใจ พยายามกลั้นโมโห "ข้อ2 ล่ะ"
"สอง พ่อแม่เป็นใคร ชื่ออะไร นามสกุลอะไร หรือมีนามสกุลที่เป็นชื่ออะไร มีใครในครอบครัว เป็นหนี้ ติดคุก หรือเกี่ยวข้องกับยาเสพติดมั่งหรือเปล่า"
วีนานิ่ง พยายามข่มใจ ถามอย่างใจเย็น "คุณมีประกันรึเปล่า"
"มีสิ"
วีนาจับธนัททุ่มลงที่พื้น ธนัทร้อง
"โอ้ย... อะไรเนี่ย ป่าเถื่อนอีกแล้วนะ"
วีนาคว้าธนัททุ่มอีกที พอจะครั้งที่3 ธนัทคว้าวีนาไว้ทัน แล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมวีนาไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำแล้วถาม
ขณะที่วีนาในอาการเขินจัด พยายามดิ้น
"ผมชอบกลิ่นนี้จริงๆ"

ธนัทก้มลงเอาหน้ามาใกล้ๆ วีนาหลับตาปี๋ ธนัทหอมผมเปียกๆของวีนา ใกล้ๆ ใกล้มาก ๆ

อ่านต่อตอนที่ 4