Secret Garden อลเวงรักสลับร่าง ตอนที่ 2 : “ธนัท” วิ่งขึ้นบันไดหนีไฟแทนขึ้นลิฟต์
บทประพันธ์จากซีรีส์เกาหลี Secret Garden
บทโทรทัศน์ : เนปาลี
เสียงฟ้าคำรามดังยาวนาน ธนัทหลับตาปี๋มืออุดหูแน่น วีนานอนมองงงๆอยู่ที่พื้น...จนทุกอย่างเงียบสงบ
ฝนซาเม็ดท้องฟ้าเริ่มสว่าง แสงแดดส่องเป็นประกาย สายรุ้งสวยงามปรากฏอยู่ตรงหน้า วีนาก็ยังมองธนัทงงๆ จากพื้น...
ธนัทค่อยๆเอามือที่อุดหูออก ค่อยๆลืมตา มองซ้ายมองขวา แล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาน่ารัก กำลังจ้องมองเขาอย่างสนใจจากพื้น ธนัทชะงักก่อนจะขมวดคิ้วงงๆ แววตาของธนัทบ่งบอกว่าเขาพยายามประมวลสถานการณ์อย่างหนักแต่ก็คิดไม่ออกจริงๆ ธนัททนไม่ไหวจึงก้มลงไปถามว่า
"ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นอะ"
วีนาค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นจากพื้น ธนัทถอยออกมาสองก้าวอย่างระมัดระวัง จมูกยังฟุดฟิด แววตาแอบพอใจก่อนๆ พูดสั้นๆ ว่า
"ดูดีกว่าที่คิด" ธนัททำจมูกฟุดฟิด "ไม่เหม็นด้วย"
วีนางงเล็กน้อย "เราเคยรู้จักกันหรอคะ"
"ผมอะ ต้องพาคุณไปหาเรย์ เขามีธุระด่วนที่จะคุยกับคุณน่ะ"
"เรย์ไหน"
"ก็...เรย์นักร้องนิสัยเสีย เจ้าชู้ การงานไม่ทำอะ คนนั้นน่ะ"
วีนาดีใจ "เดี๋ยวๆๆๆ คุณหมายถึง เรย์ นภัทร คูชัยสิทธิ์หรอ"
ธนัทพยักหน้า งงๆก่อนตอบ "เออ"
วีนาชี้ที่ตัวเอง "ฉันหรอ"
"ใช่...คุณ"
วีนาอึ้ง ธนัทบอก
"อะไรของคุณเนี่ย...มานี่..." แล้วลากแขนวีนา "ป่ะ"
"นี่...คุณ...เรย์หรอ คุณจะพาฉันไปหาเรย์หรอ"
ในรถเปิดประทุนของธนัทที่กำลังวิ่งอย่างเร็ว วีนานั่งแบบไม่ค่อยสบายกับลมที่พัดแรง เธอหันไปมองธนัทที่ดูสบายๆ แล้วก็อดถามไม่ได้
"นี่...คุณ"
"หืม"
"ทำไมต้องเปิดประทุนขนาดนี้ด้วยอะ นี่มันเมืองไทยนะ ทั้งร้อนทั้งฝน"
"ก็...ก็มันดีต่อสุขภาพ...นี่คุณไม่รู้หรอ"
วีนามองเหล่ๆ ตรรกะอีนี่เพี้ยนๆนะเนี่ย
ธนัทหยืบมือถือโทร. หาเรย์
"เออ...นี่ฉันได้ตัวคนที่นายต้องการล่ะ" ธนัทหันไปมองวีนา
เช่นเดียวกับวีนาหันมามองธนัท
ธนัทพูดสายต่อ
"เออ กำลังเดินทางไปหาอยู่ โอเคๆๆ...ชั้นไหนนะ ชั้นสาม...สิบสามเลยหรอ...เออๆๆ เจอกัน"
วีนายิ้มเขินเบาๆ เมื่อรู้ว่าจะได้เจอซูเปอร์สตาร์อย่างเรย์
ธนัทขับรถมาจอดที่หน้าโรงแรมชั้นดีแห่งหนึ่ง ทั้งคู่เดินเข้ามาในโรงแรม
"นี่ ทางนี้"
วีนาเดินตามธนัทเข้าไปในโรงแรม มีอาการเขินและตื่นเต้นตลอดทาง
ทั้งคู่มาหยุดตรงหน้าลิฟท์ แต่ธนัทมีอาการกลัวๆ ไม่กล้าขึ้นลิฟท์ นึกถึงภาพฝันตอนที่ตัวเองติดอยู่ในลิฟท์ เขาเริ่มกระวนกระวาย เสียงติ๊ง! ธนัทสะดุ้งเบาๆ ประตูลิฟต์เปิด วีนาและแขกอื่นๆ ก้าวเข้าไป ธนัทยังยืนลังเลอยู่ในหน้าลิฟท์ วีนากดประตูค้างรอ แขกคนอื่นๆ ยืนมองยิ้มๆ ...
"เร็วสิคุณ คุณเรย์รออยู่นะ"
ธนัททำท่าจะเข้าแต่ก็ไม่ไหว
"คุณ"
"เอ่อ...เดี๋ยวคุณไปก่อนเลยเนาะ เดี๋ยวผมตามไป"
"อ้าว"
"แล้วอีกอย่างนะ ไอ้อุณหภูมิในพวก...ลิฟท์ ที่มันแคบๆ อย่างเนี่ย มันไม่ มันไม่เหมาะสำหรับเสื้อผมตัวเนี้ย ไอ้เสื้อผมตัวเนี้ย มันทำจากใยพิเศษที่ผมซื้อจากอิตาลี ที่ที่มิลานแฟชั่นวีคเลยนะ ผมซื้อ..."
"เอาที่คุณสบายใจเลยแล้วกันนะ"
"นี่ผมซื้อจากอิตาลีเลยนะตัวนี้"
วีนารีบกดลิฟท์
"นี่"
ธนัทพยายามอธิบายเรื่องเสื้อต่อไปจนประตูลิฟต์ปิด...ธนัทถอนหายใจ ก่อนจะเดินฉุนๆ ไปที่บันได และขึ้นไปทีละขั้นๆ
วีนายืนชิลล์ๆ ในลิฟต์ ขณะที่ธนัทเดินขึ้นบันไดหนีไฟสิบสามชั้นของโรงแรม
วีนาเปิดประตูเข้าห้องมา หันซ้ายหันขวายังไม่เห็นใคร เธอนั่งรอยิ้มๆ นึกถึงวันเก่าๆ ส่วนธนัทแทบจะคลานขึ้นบันได
เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ... วีนาถ่ายเอ็มวีตัวหนึ่งกับเรย์ ในซีนแอ็กชั่น วีนาต่อสู้หน้าเส้นร้องซิ๊งค์ของเรย์
ผู้กำกับเสียงดัง "คัท...โอเค...ปิดกล้องคร๊าบ...ขอบคุณทุกคนครับ"
วีนายกมือไหว้เรย์
"ไม่เป็นไรๆ ไปดูมอนิเตอร์ด้วยกันมั้ย" เรย์ว่า
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ชัวร์นะ" เรย์เดินออกไป
วีนาอยากเข้าไปขอลายเซ็นเรย์ แต่เห็นว่ามีแฟนคลับคนอื่นๆ อยู่ด้วย เลยไม่กล้าเข้าไป
"เอาไว้คราวหน้าดีกว่า" วีนาแอบตื่นเต้น
สักครู่ เรย์เดินเข้ามาสะกิดวีนา
"คุณวีนา"
วีนาหันมา ตกใจเล็กน้อย " อุ้ย"
"วันนี้ขอบคุณมากเลยนะ สุดยอดเลยวันนี้"
"ค่ะ"
เรย์กระแอมในลำคอ
"เอ่อ...ผมไม่รู้น่ะว่าคุณชอบฟังเพลงผมหรือเปล่า" เรย์หยิบแผ่นซีดี "อ่ะ...ถือว่าแทนคำขอบคุณนะ" เรย์ยื่นแผ่นซีดีให้วีนา
วีนาเขิน รับแผ่นซีดีจากเรย์
"ขอบคุณมากเลยนะคะ ฉันดีใจมากเลยค่ะ"
"อ่ะ ไม่เป็นไรครับคุณวีนา วันนี้คุณสุดยอดมาก ขอบคุณ"
วีนาคิดได้รีบบอก "สะกดด้วย นอ.หนู ค่ะ"
เรย์งง "อะไรน่ะ"
"ชื่อ วีนา สะกดด้วย นอ.หนู ค่ะ"
"อ๋อๆ โอเคงั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะ วีนาสะกดด้วย นอ.หนู" เรย์เดินออกไป
"ค่ะ" วีนายิ้มแล้วกรี๊ดเบาๆ
วีนายิ้มเคลิ้มเอาขวดน้ำมาเป็นไมค์ทำท่าร้องเพลงของเรย์ อย่างครึ้มๆ
ประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างอ่อนแรง ธนัทเดินขาลากหน้าเหลืองขึ้นมาก่อนจะทรุดตัวลงนั่งติดวีนา โดยไม่ทันคิดเขาคว้าขวดน้ำของวีนามาดื่มอั๊กๆๆ จนหมด
วีนาเหล่ๆ แบบขำๆ มองหน้าเหนื่อยๆ ของธนัทแล้วอดถามไม่ได้
"คุณ นี่อย่าบอกนะว่า"
ธนัทชี้บอกวีนาไม่ให้พูด
"อย่าบอกนะว่าคุณวิ่งขึ้นมา"
ธนัทดื่มน้ำ
"ไม่อยากเชื่อเลยเนาะคุณ ว่าแบบ เขาจะจำฉันได้จริงๆ"
ธนัทเหนื่อยหอบ " ใช่ มันไม่น่าเชื่อจริงๆ เลย เพราะ...คุณดูธรรมดามากเลยนะถ้าเทียบกับคนอื่นน่ะ"
"หืม มีคนอื่นด้วยหรอ"
ธนัทหัวเราะ พูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบ "นี่ คุณคิดว่าคุณพิเศษหรอ คิดว่าคนอย่างไอ้เรย์เนี่ยนะจะมีแค่คนเดียวอะ"
"หึ ฉันก็ไม่อยากจะโม้หรอกนะ แต่จริงๆ แล้ว ในวงการเนี้ย ฉันเด็ดนะ"
ธนัทตกใจลุกขึ้นไปหาวีนา
"หรอ เด็ดในวงการนี้หรอ วงการนี้" ก่อนหย่อนก้นนั่งข้างวีนา "เด็ดยังไง ว่ามาสิ"
"ก็พวก เชือก ผ้า หน้าผา ตึกสูง ที่แคบ ในรถ ในป่า อย่างเนี้ย ฉันทำได้หมดนะ"
ธนัทอ้าปากค้าง
"จริงหรอ มัน มันมีเป็น มันเป็นข้อๆ อย่างนั้นเลยหรอ"
วีนาขยิบตาให้ธนัท
ธนัททำท่าในสิ่งที่วีนาพูด "แล้วเชือกมันต้องยังไง"
วีนาลุกขึ้น "แต่ก็ พวกห้อยไง...ห้อยโหน จับเหวี่ยงอะไรพวกนี้ไง...นี่คุณรู้ป่ะ มองเผินๆ เนี้ยนะ มันก็จะคล้ายกันมาก แต่ว่ามันต่างกันที่แรงดีด จะเข้าจะออกเนี่ยรู้มั้ยว่ามันต้องฝึก"
"อะไรยากสุด" ธนัทถาม
"ยากหรอ...ยากน่าจะเป็นพวกที่แคบ แล้วก็ในรถ นี่" เธอค่อยๆเดินเข้าหาธนัท "ผู้ต่อสู้เนี่ย...จะต้องสมน้ำสมเนื้อนะรู้ป่ะ...แล้วก็เป็นเรื่องของความสั้น ความยาว...แต่ถ้าอย่างคุณเนี่ย....ในรถท่าจะลำบาก"
"อ่ะ พอๆๆ โอเคเก็ตล่ะๆ เห็นภาพเลย พอจะเข้าแล้วว่า ไอ้รูปที่เหลือของไอ้เรย์มันแค่ไหน...โห๊ะ"
"รูปอะไรหรอ"
"อ้าว ก็ รูป รูปหลุดไง รูปในข่าวอะ...นี่ คุณ ผมไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องของคุณสองคนนะ แต่ว่า เรย์เขาบอกให้พาคุณมาเคลียร์ที่นี่ ผมก็พาคุณมานี่ไง"
"รูปหลุดหรอ"
"รูปหลุด"
"นี่ เดี๋ยวนะ...คุณ คุณคิดว่าฉันชื่ออะไรหรอ"
"ก็ แอนนาไง"
วีนาหัวเราะก๊าก
"อะไร"
วีนาหัวเราะ "คุณ ฉันจะบอกว่า คุณพามาผิดตัวแล้วล่ะ"
"หืม"
"แอนนาน่ะเขาเป็นนางเอก ส่วนฉันเนี่ยเป็นสตั๊นท์ของแอนนา ที่แสดงแทนไง"
ธนัทซัก "เอ๊ะ สรุปคุณไม่ใช่แอนนาหรอ"
วีนาส่ายหัวเป็นคำตอบ
"อ้าว"
"โอ้ย คุณนี่"
เสียงโทรศัพท์ของวีนามีสายเข้ามา เธอรับสาย
"ค่ะ บอส...แย่แล้ว ได้ค่ะ ได้ เดี๋ยวจะรีบไปเลยค่ะ" วีนาวางสาย
ธนัทยังคงงงไม่หาย หันไปทางวีนา
"หืม"
"อยากเจอแอนนาป่ะ"
ธนัทพยักหน้า "อื้ม"
ต่อมา ธนัทแหกปากด้วยความกลัวสุดๆ ในรถของตัวเองที่วิ่งด้วยความเร็วและหวาดเสียว
"โอ้ย..." ธนัทร้องเสียงหลง
"บอกแล้วว่า บนรถเนี่ย ฉันเด็ดสุด เข้าใจยัง"
"เดี๋ยวสิ...ซ้ายๆ เบรคๆๆ"
รถเปิดประทุนวิ่งเข้ามาจอดอย่างแรง ณ กองถ่ายภาพยนตร์ วีนาเปิดประตูรถออก ธนัทยังนั่งยู่บนรถ
"เดี๋ยวๆ"
วีนามีสีหน้าเป็นกังวล ธนัทลงจากรถไปพิงเสา
"นี่ นี่คุณ"
ธนัทพึมพำ "โอเคโอเคล่ะ"
"อ้าว" วีนาโยนกุญแจรถคืนธนัท "หาคนที่ใส่ชุดสีดำเหมือนฉันนะ นั่นแหล่ะ แอนนาของคุณ"
วีนาทำท่าล้อเลียนธนัท และเดินออกไป
วีนาม้วนตัวบนผ้าอยู่อย่างสวยงาม ก่อนร่อนลงพื้น แอนนาตั้งท่าโพสต์สวยๆ รอ เสียงผู้กำกับสั่ง
"คัท เก่งจังเลย" ผู้กำกับเดินมาหา "น้องแอนนาจ๋า เจ็บอะไรมั้ยจ๊ะ"
แอนนาเสียงอ้อน "ไม่เลยค่ะ ชิวๆ ค่ะ"
"เหนื่อยมั้ย"
"ก็นิดหนึ่งอะค่ะ"
"งั้นพักเลย โอเคป่ะ"
"ค่า"
"เซ้ง เห้ย เซ้ง" ผู้กำกับเรียก
"ครับพี่"
"เดี๋ยวถ่ายซีนอื่นก่อน โอเคป่ะ ให้น้องเขาพัก"
ผู้ช่วยผู้กำกับตกใจ "พัก"
"ถูกต้อง...ป่ะ...ดูแลด้วย" ผู้กำกับเดินไป
ผู้ช่วยผู้กำกับมองตามบ่นฮุบ "เรายังเหลืออีก 18 ซีน"
"เออ กูผู้กำกับ กูสั่ง" ผู้กำกับตอบไล่หลังมา
"พี่เซ้ง บอกนักข่าวรอ 10 นาที นะ ขอเติมหน้าแปปหนึ่ง "อ่ะ" แอนนายื่นดาบให้ผู้ช่วยพลางบอก
ทีมงานสตั๊นท์เดินเข้ามาหาวีนา
"โอเคนะ...ป่ะ...เตรียมตัวไปซ้อมซีนอื่น...ป่ะ"
วีนาพยักหน้า
ทีมงานสตั๊นท์บอก "ป่ะ"
ธนัทยืนอยู่ที่มุมหนึ่งคล้ายกับกำลังคิดว่าจะทำยังไงกับแอนนาดี พอดีเบส์ ช่างหน้าและหลุยส์ ช่างผม เม้าท์กันอยู่พอดี
"นักร้องไฮโซ...เป็นกู กูยังคันเลยมึง" เบสท์บอก
ธนัทยืนดูภายในห้องแต่งตัว เห็นแอนนาเดินมานั่งที่เก้าอี้ แต่งหน้าเพื่อรออกไปพบนักข่าว
ธนัทเดินเข้ามาหาแอนนา แอนนาหันไปมองว่าเป็นใคร ธนัทเรียกให้แอนนาเข้าไปใกล้
"ติดต่องานหรอ" แอนนาถาม
ธนัทเดินเข้าไปหา พร้อมกับยื่นนามบัตรให้ แอนนารับนามบัตร อ่านและตกใจ
ธนัทยิ้มถาม "รู้จักใช่มั้ย"
แอนนายิ้มแล้วพยักหน้ารับรู้
ธนัทโน้มตัวหาแอนนา ทำจมูกฟุดฟิด แอนนายิ้มเขิน
"ผมน่ะ อยากจะชวนคุณออกไปกินข้าว"
แอนนาถึงกับอึ้ง
"แต่ผมเห็นว่าคุณมีข่าวพวกเรื่อง...ไอ้..."
แอนนารีบสวน "เอ่อ...เรื่อง"
"อ้าว ก็เรื่อง นักร้องไฮโซ นิสัยเสีย เจ้าชู้ การงานไม่ทำอะ"
"เอ่อ...ไม่เป็นเรื่องจริงเลยค่ะ ไม่ใช่แอนนาแน่ๆ ค่ะ" แอนนาหัวเราะเจื่อนๆ
ธนัทยิ้ม "เออ...ผมว่าจะถามอยู่เหมือนกัน ไอ้พวกรูปที่มันหลุดๆ ไปอะ มันยังมีอีกมั้ย"
"ไม่น่าจะมีแล้วค่ะ" แอนนาเพิ่งนึกได้ "เอ่อ...หมายถึง ไม่น่ามีเลยค่ะ แอนนาว่ามัน น่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดมากๆเลยนะคะ คงจะไม่มีอะไรแบบนั้นอีกแล้วค่ะ"
"อึ่ม...โอเคๆ อย่างนั้นดีเลย คือถ้าคุณให้ข่าวกับสื่อเนี่ย ผมไม่ค่อยอยากให้คุณพูดถึงผู้ชายอื่นๆ น่ะ...แล้วถ้าให้สัมภาษณ์กับนักข่าวเนี่ย ผมหวังว่าคุณจะตอบให้ผมสบายใจนะ"
"ได้ค่ะ"
ธนัทเดินมาตามทางก็ชะงักเมื่อเห็นว่า วีนากำลังซ้อมร่ายรำ Action ของเธอ ธนัทยืนนิ่ง เขามองวีนาราวกับเธอเป็นส่วนผสมของทุกอย่างบนโลกที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน
วีนาร่ายรำ Action พร้อมเพลงประกอบ มีขนนก โปรยปรายไปด้วยระหว่างนั้น ธนัทและวีนามองหน้ากัน ธนัทหลบสายและเดินออกไป
ธนัทมายืนรอใครสักคนที่รถ วีนาเดินออกมาเจอธนัทยืนอยู่
"ไง คุณ เจอคุณแอนนาของคุณหรือยังล่ะ"
ธนัทยิ้ม
"คุณเป็นสตั๊นท์จริงๆ ด้วย และดูดีมากเลยนะ ผมเพิ่งจะเข้าใจ ไอ้โหนเชือก โหนผ้า ที่คงที่แคบอะไรของคุณ"
วีนาเดินหนี
"นี่ ไม่มีเคยมีใครเดินหนีจากผมนะ"
วีนาหันกลับมา
"ฉันก็ไม่เคยเดินหนีใครเหมือนกัน วันนี้ฉันเหนื่อย แล้วคุณก็พูดมากด้วย"
"หน้าตาไม่ดี ยังจะปากเสียอีกนะคุณ"
"คุณก็พิลึก แถมยังปากหมา ถ้าไม่ติดว่าฉันเจ็บแขนนะ คุณโดนจับทุ่มไปล่ะ"
"ไม่ๆๆ จะเจ็บได้ไง เมื่อกี้ยังเตะ ต่อย อยู่เลย"
วีนาเซ็ง ถอนหายใจ เดินไป
ธนัทคว้าแขนของวีนาที่บาดเจ็บอยู่ วีนาร้องด้วยความเจ็บปวด
"โอ้ยๆ คุณๆ" วีนาผลักธนัทลงตรงรถ
"โอ้ย ป่าเถื่อนจริงๆ เลยคุณเนี่ย"
วีนาหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ การซ้อมแอคชั่นก่อนหน้านั้นและ ความแรงของการคว้าแขนของธนัท ทำแผลของวีนาฉีกขาดจนเลือดไหลทันที
ธนัทมองที่มือตัวเองร้อง "เห้ยเห้ย คุณ..." ธนัทเดินเข้าไปหา
ธนัทดึงเสื้อวอร์มลงจนเห็นแผลเป็นที่ต้นแขน แผลค่อนข้างกว้างน่ากลัว
"คุณ"
"นี่อยู่เฉยๆ..." ธนัทดึงเสื้อลงอีก "นี่เป็นแผลขนาดนี้ยังจะมาทำตัวแบบนี้อีกหรอ...ตายล่ะ...อยู่เฉยๆ"
ธนัท เอามือประคองหน้าวีนา เอาหลังมือทาบหน้าผาก น้ำเสียงอ่อนโยน
"ตายล่ะ ตัวร้อนมากเลยอะ อย่างนี้น่าจะเป็นไข้แล้วแหล่ะ...คุณน่ะ ต้องไปโรงพยาบาล" ธนัท คว้าแขนวีนา "ป่ะ..."
วีนาดิ้น "คุณ"
"อย่าดื้อ"
ธนัทเปิดประตูรถให้วีนาเข้าไปนั่ง
ต่อมา เวลากลางคืน รถเปิดประทุนแล่นมาจอดหน้าโรงพยาบาล มีบุรุษพยาบาลเอาเก้าอี้วิลแชร์ให้วีนานั่ง
"เข้าไปเลย"
วีนาลุกขึ้น "ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ"
"คุณจะไปไหนเนี่ย"
"ขอบคุณนะที่เป็นห่วง แต่ว่าฉันดูแลตัวเองได้หน่า"
"นี่ไม่ใช่การเป็นห่วง นี่คุณธรรมของคนดี ที่บ้านผมสอนมา...นั่งลงครับ"
"คุณ...นี่...ไม่ต้องยุ่งกับฉันหน่า"
"นี่ ไม่ต้องทำตัวเป็นนางเอกเชยๆ เลยนะ...นั่งลง"
"คุณ...ฉันบอกว่าไม่ต้องยุ่งกับฉัน"
"ผมบอกให้นั่ง ก็นั่งก็นั่งสิครับ"
"คุณ...คุณ...จะกลับบ้าน"
ธนัทไม่ฟังอุ้มวีนาเข้าไปในโรงพยาบาล
"โอ้ย คุณ ปล่อยนะคุณ"
"ห้ามดิ้นนะ ไม่งั้นผมโยนลงพื้นเลย"
ธนัทอุ้มวีนาที่อ่อนแรงเกินจะตอบโต้เข้าโรงพยาบาลไป
ในห้องพยาบาล เวลากลางคืน วีนานอนซมเพราะพิษไข้ มีสายคล้องไหล่ข้างที่แขนบาดเจ็บ หน้านิ่วคิ้วขมวด ธนัทยืนมองดูด้วยความสนใจ
เขามองไปทั่วๆ ใบหน้าของวีนา มีบางอย่างทำให้เขารู้สึกว่า เขาต้องดูแลผู้หญิงคนนี้ วีนาดูเหมือนจะพึมพำอะไรออกมาเบาๆ พลางขมวดคิ้ว ใบหน้าสวยๆ นั้นดูกังวลและเศร้า ด้วยอะไรไม่รู้ ธนัทยื่นนิ้วไปกดคลายความยุ่งระหว่างคิ้วคู่นั้นอย่างเบามือ จนวีนาดูผ่อนคลาย ธนัทอึ้งๆ ตัวเองก่อนค่อยๆ ดึงนิ้วกลับมา
แอ้มที่เพิ่งมาถึง ... ยืนมองธนัทแบบไม่อยากเชื่อสายตา อดถามอย่างสงสัยไม่ได้
“ใครอ่ะ”
ธนัทยังมองวีนานิ่ง ก่อนหันมาหาแอ้มอย่างมึนๆ “ไม่รู้เหมือนกันน่ะ”
แอ้มตีไหล่ธนัท “นี่ คุณโท.เรียกฉันมาดูผู้หญิงคนที่คุณก็ไม่รู้จักเนี่ยนะ เพี้ยนป่ะเนี่ย”
ธนัทกำลังจะอ้าปากเถียงอะไรสักอย่าง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ธนัทหาที่มาของเสียง ก่อนหันมาทำท่าให้แอ้มว่าต้องรับโทรศัพท์ ธนัทเปิดกระเป่าวีนาค้นจนเจอโทรศัพท์
หน้าจอทขึ้นว่า My Boss ธนัทกดรับ “ฮัลโหล”
แคนถามงงๆ “เอิ่ม...นั่นใช่เบอร์วีนาหรือเปล่าครับ”
ธนัทดีดนิ้ว คุยกับแอ้ม
“อื่มม...นี่ เขาชื่อวีนา”
แอ้มพยักหน้ารับรู้ “อืม”
ธนัทหัวเราะ “นี่ขอถามอะไรหน่อยสิ เขาอายุเท่าไหร่ และเรียนจบที่ไหนมาบ้าง”
“เอ๊ะ นั่นใครอะ” แคนถาม
“หืม นี่ผมถามอะไรก็ช่วยตอบสิครับ ถ้าผมบอกไปว่าผมเป็นใครเนี่ย คุณจะมีปัญญาหรือที่จะรู้ว่าผมเนี่ยมัน”
แอ้มดึงโทรศัพท์เข้าไปคุยเอง
“ขอโทษค่ะ...ค่ะ...เอ่อ...คุณวีนาประสบอุบัติเหตุค่ะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลนะคะ ค่ะ ค่ะ” แอ้มเดินออกไปคุยข้างนอก
ธนัทไม่สนใจแอ้ม หันมามองวีนาอย่างสนใจ
ต่อมา มีพยาบาลเดินเข้ามาในห้องคนไข้
“ขอโทษนะคะ ขอถอดน้ำเกลือคนไข้หน่อยค่ะ”
“อืม...ตามสบายเลย”
“ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ธนัทนั่งจ้องวีนาอย่างสนใจเช่นเดิม เดินเข้ามาอย่างแบบเพลียๆ แอ้มยื่นโทรศัพท์คืนให้ธนัท
ธนัทเอาโทรศัพท์ของวีนาเก็บใส่เข้ากระเป๋าของวีนาเหมือนเดิม
ธนัทถอนหายใจ
“คุณ เดี๋ยวฉันกลับแล้วนะ และเดี๋ยวจะส่งบิลไปที่ออฟฟิศคุณพรุ่งนี้ ทุกอย่างคิดตามชั่วโมงแล้วก็คูณสองเพราะว่าวันนี้วันหยุดฉัน...เข้าใจนะ”
แอ้มเดินออกไป ธนัทพูดขึ้น
“พิณ”
แอ้มหันกลับมา
“ห๊ะ...วีณา แปลว่า พิณ ที่เป็นเครื่องดนตรีอะ”
“แล้ว”
“สะกดด้วย นอ.เณร”
แอ้มยิ้ม พยักหน้า หัวเราะ
“แล้วก็ในบิลเนี่ยก็จะรวมค่าทางด่วน ค่าน้ำมันรถ แล้วก็ค่าหงุดหงิดด้วย” แอ้มตีไหล่ธนัท “เข้าใจนะ”
วีนารู้สึกตัว ใบหน้าขมวดคิ้วย่น ธนัทใช้นิ้วจิ้มไปที่หว่างคิ้วแล้วคลึง เพื่อให้เธอผ่อนคลาย วีนาผ่อนคลายลง ลืมตามาเจอธนัท แล้วรีบลุกจากเตียง
“เห้ย คุณ” วีนามองไปรอบๆห้อง “แย่แล้ว”
“แย่อะไรกัน โนวโนวโนว มันไม่ได้แย่ หมอเขาแค่บอกว่า อย่างมากก็เป็นแผลเป็นนิดหน่อย”
“แย่แล้ว...แย่ แย่แน่ๆ แย่แน่ๆ”
จังหวะนั้น แคนมาหาวีนาที่โรงพยาบาล
“คือ...”
แคนเดินเข้าไปใกล้ธนัท
“กฏข้อที่ 4”
“เมื่อได้รับบาดเจ็บมากหรือน้อยให้แจ้งทีมทันที” วีนายกมือไหว้ “ขอโทษค่ะบอส”
“อืม...แต่ที่โรงพยาบาลนะ มีอยู่แค่กฏเดียว ห้ามส่งเสียงดัง”
วีนาคุยกับธนัทแบบเบา “นี่...”
แคนคุยกับธนัท “คุณใช่มั้ยที่เป็นคนรับโทรศัพท์”
“อ๋อ คุณเหรอที่โทรมาอะ”
วีนาห้าม “ขอโทษค่ะบอส คือ คือ คือเขาเป็นคนติดตามเรย์นะค่ะ”
“นี่...ใครบอกคุณอย่างนั้นอะ” ธนัทถาม
“คุณ…เดี๋ยวอธิบายให้ฟังนะคะ บอส ขอโทษนะคะบอส ขอโทษจริงๆ ค่ะ ขอโทษนะคะ” วีนา รีบลุกจากเตียงพูดอยู่อย่างนั้น “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะบอส”
วีนาลงจากเตียงและหยิบกระเป๋า แต่ดันเป็นลม แคนและธนัทต่างกันช่วยรับไว้
แคนจึงอุ้มวีนาขึ้นมา และพาวีนา ก่อนจะอุ้มแล้วหันเดินออกไป
ธนัทหลบเท้าของวีนาที่แทบจะฟาดหน้าเขาก่อนจะอึ้งๆ เขารู้สึกสิ่งที่ไม่เคยรู้สึกหลายอย่าง
ธนัทพึมพำ
“ใครก็อุ้มได้รึไงเนี่ย ผู้หญิงอะไรวะ”
แคนกับวีนายืนอยู่ด้วยกัน
ธนัทเดินออกมา เสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา
ธนัทรับโทรศัพท์คุยกับเรย์
“ก็ รูปยังไม่ได้ น่าจะจัดการเรียบร้อยล่ะ...นี่ บอกว่าจัดการเรียบร้อยก็แปลว่าจัดการเรียบร้อย...ถ้าไม่เชื่อนะ ก็ไปจัดการเองมั้ย เอาไง... ตอนนี้หรอ ก็อยู่...ตอนนี้โรงพยาบาล...อืมๆ แค่นี้นะ”
ธนัทมองไปที่แคนกับวีนายืนอยู่ด้วยกัน แอบฟัง
แคนถามเป็นห่วง
“แน่ใจนะ”
“ค่ะ วีนากลับเองได้ ไม่ต้องห่วงนะคะบอส สบายมากค่ะ”
“กลัวคนอื่นเข้านินทาน่ะสิ”
“ก็...เกรงใจด้วยค่ะบอส”
“ไอ้คำว่าเกรงใจเนี่ยกับเราสองคนมันต้องใช้ด้วยหรอวีนา”
วีนายิ้ม
“โอเค...ถ้าอย่างนั้นถึงบ้านก็ไลน์มาบอกแล้วกัน...พรุ่งนี้ก็นอนพักยาวๆ ไป ไม่ต้องเข้าที่โรงเรียนเด็ดขาด”
“ค่ะ”
“แล้วก็ต้องสัญญากับผมด้วยนะ ว่าจะต้องนั่งแท็กซี่กลับเท่านั้น ไม่นั่งรถเมล์”
“โหย…” วีนาพยักหน้า “ค่ะ บอส”
“แล้วเจอกัน”
วีนาพยักหน้า “ค่ะ”
แคนเดินออกไป วีนาเดินออกมาถึงทาง แต่เห็นธนัทยืนอยู่
“คุณ…”
วีนาเดินหนี
“เดี๋ยวๆๆ จะไปไหนเนี่ย”
“กลับบ้านดิ”
“หืม...แต่ทางกลับมันทางโน้นไม่ใช่หรอ”
“ก็ป้ายรถเมล์อยู่ทางนี้อะ”
“และ...และทำไมไม่ขึ้นแท็กซี่ล่ะ”
“แล้วคุณยุ่งอะไรด้วย ห๊ะ”
“ก็หน้าตาทรุดโทรมขนาดนี้ ขึ้นรถเมล์ไป เดี๋ยวคนขับก็ตกใจหรอก”
“นี่คุณ กวนตีนไปป่ะ”
ธนัททำไม่รู้ไม่ชี้ “โอเคๆเอางี้ดีกว่า เดี๋ยวผมไปส่ง”
ธนัทและวีนาเดินออกมาพร้อมกันที่ถนน
“นี่คุณ”
“อะไรของคุณเล่า”
“ผมบอกว่าจะไปส่งไง ก็แค่นั้นเอง”
มีรถตู้เข้ามจอดหน้าโรงพยาบาล
“ไม่ต้อง”
“ส่งเฉยๆ มันผิดตรงไหน”
“ฉันจะกลับเอง”
“แล้วกลับยังไง”
“ทำไมคุณต้องวุ่นวายด้วยห๊ะ”
“แล้วคุณจะกลับยังไง”
“นี่”
เรย์เดินเข้ามาหาคนทั้งคู่ และสะกิดธนัท วีนาเห็นเรย์ก็ตกใจ
“พี่...พี่รู้มั้ยว่าผมรีบบึ่งรถไปที่โรงแรม พอไปถึง พี่ก็ไม่อยู่ มันไกลนะพี่”
วีนาในอาการเขินๆ
“เหนื่อยนะครับ แล้วพี่มาทำอะไรที่โรงพยาบาลเนี่ย”
ธนัท
“นี่รู้มั้ย เพราะฉันอะ เสียเวลาทำงานไปทั้งวันเลยนะวันเนี้ย ฉันจะหักตังค์นาย”
“แล้วที่ทุกวันนี้ให้อยู่...มันน้อยอยู่แล้วนะครับ” เรย์บอก
เรย์มองไปที่วีนาที่กำลังเขินและตื่นเต้นอยู่
“สวัสดีครับ”
วีนาเขิน “สวัสดีค่ะ”
“เอ่อ...เราเคยเจอกันมาก่อนป่ะครับ”
ธนัทชิงบอก “มุกนี้มันเก่าไปเปล่า”
เรย์ไม่สนใจธนัท เดินเข้าไปหาวีนา
“แต่หน้าคุ้นมากจริงๆ นะ”
วีนาเขิน “ก็คุณเคยบอกว่า คุณจะจำฉันให้ได้ อ่ะ”
ธนัทแซว “โห พออย่างนี้พูดดีเชียว”
เรย์นึกได้ “วีนา”
วีนาตื่นเต้น “คุณจำฉันได้”
ธนัทเลียนแบบท่าทางวีนา “คุณจำฉันได้”
เรย์บอก “วีนาที่สะกดด้วย...”
เรย์กับวีนาพูดพร้อมกัน “นอ.หนู”
“โนวๆๆๆ มันสะกดด้วย นอ.เณร” ธนัทบอก
เรย์กับวีนาไม่สนใจธนัท
“คุณสบายดีนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” เรย์เห็นเลือดที่เสื้อวีนา “อ้าว คุณ คุณไปโดนอะไรมา คุณเจ็บมั้ย”
วีนาเสียงอ้อน “ผิดคิวตอนซ้อมนิดหน่อย”
ธนัทแซว “ไม่ๆ เมื่อกี้นี้ยังบอกไม่เป็นไรเลย”
วีนาเลือบไปมองธนัท
“เอ่อ...เอาอย่างงี้มั้ย เดี๋ยวผมให้คนขับรถของผมไปส่ง” เรย์ว่า
“ไม่ต้องหรอกค่ะ....มันจะดีหรอคะ”
“ดีสิ...ดีแน่ๆ นะ”
วีนาพยักหน้า “ค่ะ”
“นะ ไม่ต้องเกรงใจนะ”
วีนาพยักหน้า
“โอเค” เรย์เชิญวีนาขึ้นรถ “เชิญครับ...ไป”
“อ่า...นี่ไง เจอแล้ว นี่พวกคุณมานี่เลย มานี่ๆ มาดูนี่นะ” ธนัทว่า
เรย์เดินเข้ามาทำหน้ากวน
“ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานเนี่ย วีนา ที่แปลว่าพิณ ที่เป็นเครื่องดนตรีเนี่ย สะกดด้วย นอ.เณร” ธนัทเงยหน้า แต่ไม่เห็นวีนาอยู่ตรงนั้นแล้ว
เรย์ท้วง
“นอ.หนูพี่ เขาบอกว่า นอ.หนู ชื่อเขาสะกดด้วยนอ.หนู พี่...กลับบ้าน มีเรื่องต้องคุยกัน...” เรย์เดินไปที่รถ ธนัทยังคงยืนงง
“จะกลับมั้ย” เรย์ถาม
ในบ้านวีนา ตอนกลางคืน วีนานั่งมองภาพโปสเตอร์ของเรย์ยิ้มเคลิ้ม
“เฮ้อ...เขาจำได้ทุกอย่างเลยอะแก ทั้งชื่อ ทั้งวิธีการสะกด ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย”
มุกกำลังนั่งทาครีมนั่นนี่ประมาณอาบน้ำแล้วเสริมสวยก่อนนอน
“แก...แต่ฉันเคยอ่านข่าวนะ เขาบอกว่า เขาเป็นคนเจ้าชู้มากเลยนะ แต่ว่าถ้าถึงกับจำชื่อแกได้เนี่ย ฉันว่า เขาก็อาจจะแบบ ชอบๆ แกอยู่นะ”
“บ้าหรอแก ฉันไม่ได้ฝันไกลขนาดหรอก แค่เขาจำฉันได้ก็เกินพอแล้ว”
เวลาเดียวกันที่บ้านธนัท เสียงสัมภาษณ์ข่าวของแอนนาในไอแพด
“ทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้นเลยนะคะ ในรูปไม่ใช่แอนนาจริงๆ ค่ะ”
เรย์หัวเราะก๊าก !
“โอเค พี่ผมยอม พี่จะให้ผมทำอะไร”
“แถลงข่าวห้างครบรอบ 30 ปี ฟรี...ร้องเพลง 2 เพลง ฟรี...Meet & Greatกับแฟนคลับ ฟรี”
“เห้ยพี่ พี่รู้เปล่าว่าผมออกอีเวนท์ทีได้เท่าไหร่”
“อ้าว คราวหน้านะ ถ้ารูปหลุดเนี่ย จัดการเอาเองแล้วกัน แต่ถ้ามีอะ ก็แค่ชวดพรีเซนเตอร์...เห้ย...30 ล้านเอง...เลือกเอา...จะเสียค่าอีเวนท์ หรือ จะเสียค่าพรีเซนเตอร์”
เรย์เซ็ง “โอย...พี่นี่มันฉวยโอกาสแล้วเอาเปรียบที่สุดในวงการเลยนะ”
ธนัทพยักหน้า เดินไปนั่งข้างเรย์ “ดีใจนะ ที่เราได้เป็นพี่น้องกัน”
ภายในห้องนั่งเล่น ธนัทเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น อ่านหนังสือ เปิดฟังเพลงคลาสสิคสุดโปรด
ภาพวีนาค่อยๆ ก่อร่างขึ้นลางๆ อยู่ข้างๆ เขา
ธนัทตกใจ “เห้ยเห้ย”
ธนัทค่อยๆ ขยับเข้าไปหาวีนาแบบใกล้ๆ และจับที่ตัววีนา และถอยห่างวีนา
ธนัทพยายามควมคุมสติ เพราะไม่เชื่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ธนัทหลับตา ค่อยๆ สูดลมหายใจช้าๆ ธนัทลืมตาขึ้นมาไม่เจอวีนาที่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว
บริเวณสนามกอล์ฟ ธนัทกำลังเล่นกอล์ฟอยู่ๆ ภาพวีนาโผล่เข้ามาอีก
“เห้ย” ธนัทพยายามท่องกลอน หันไปหาที่วีนาอีกครั้ง
ธนัทจะเดินไปไหน วีนาก็จะเดินตามแบบธนัท
เสียงโทรศัพท์ของธนัทดังขึ้น
“ฮัลโหลครับ”
“ธนัท แม่นัดดูตัวให้แล้วนะลูก” คุณแขว่า
“โอเคครับ”
“แล้วก็ส่งรายละเอียดไปเรียบร้อยนะจ๊ะ น่าจะเป็นอาทิตย์หน้านี่ล่ะจ๊ะ”
“ครับผม” ธนัทวางสาย
ธนัทหันกลับไปไม่เจอวีนาอยู่ตรงนั้นแล้ว
ธนัทโทรศัพท์หาชัย
“ฮัลโหลชัย ผมต้องการให้คุณหาข้อมูลที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมต้องการทุกอย่างเลยนะ และอย่างละเอียดเลย แล้วเอามาให้ผมด่วนเลยนะ...โอเค”
ธนัทวางสาย
ภายในโรงเรียนสตั๊นท์ ตอนเย็น ในห้องกว้างอารมณ์เหมือนในสนามบาสฯในร่ม วีนา แคน โต้ง นั่งเรียงกันสามคน ประมาณโต๊ะกรรมการ มีคนมาออดิชั่นที่โรงเรียนสตั๊นท์ แถวยาวเหยียด
วีนาที่มองการออดิชั่นอย่างสนใจและสนุกสนาน ข้างๆแคน ทั้งสองคนดูสดใสร่าเริงและดูสนิทสนมสมกัน
ธนัทยืนอยู่ที่หน้าโรงเรียนสตั๊นท์
ภายในห้อง มีคนมาออดิชั่น
แคนถาม “แล้ว คุณทำอะไรได้อีกบ้าง”
คนที่มาออดิชั่นก็ทำสิ่งที่ตัวเองถนัด วีนาหัวเราะชอบใจคนที่มาออดิชั่น
หนุ่มเทควันโดหัวเราะ “พี่ไม่เรียกผมเลย”
วีนา แคน โต้ง คุยเรื่องการตัดสิน
หนุ่มเทควันโดถามอีกครั้ง “ผ่านมั้ยครับพี่”
“ผ่านครับ” โต้งว่า
“จริงหรอพี่”
“เออ จริง เอาเลย จริง” วีนาว่า
ธนัทเดินขึ้นมาด้วยชุดวอร์มพิลึกของเขา ทุกคนต่างมองไปที่เขา
ธนัทแอบมองเข้าไปในห้องออดิชั่น เห็นวีนากำลังดูสนุกสานกับการออดิชั่น เห็นว่าวีนากับแคนดูสนิทสนมกัน
ธนัทโทรหาวีนา
“ฮัลโหล วีนาค่ะ”
“พูดคำว่าค่ะ เป็นด้วยหรอ”
“ใครอะคะ”
“ก็คนที่พาคุณไปหาหมอ ทำแผล จ่ายค่ารักษาให้ แล้วก็ไม่มีใครสักกะคน ขอบคุณแม้แต่คำเดียวเลย”
วีนากระซิบ
“ฉันติดธุระอยู่ เสร็จแล้วจะโทรกลับ...เรื่องค่ารักษาพยาบาลไม่ต้องห่วง ฉันคืนคุณแน่” วี
นาวางสาย
แคนมองว่า วีนาคุยโทรศัพท์กับใคร
“ฮัลโหล” วีนาวางสาย ธนัทโทรหาอีกรอบ
ธนัทจะเดินเข้าไปที่ห้องออดิชั่น แต่ทีมงานสตั๊นท์เข้ามาห้ามไว้
“เดี๋ยว จะไปไหน ไม่เห็นหรือไงว่าเขาคุยต่อกันอยู่”
“ผมไม่ได้มาออดิชั่น ผมมาหาคุณวีนา”
“จะมีธุระอะไรก็ช่าง ยังไงก็ต้องต่อคิว” แล้วยื่นบัตรคิว “ไป ไปต่อคิว”
ธนัทรับบัตรคิวมา เห็นคิวที่ 49
วีนา แคน โต้ง ยังคงดูการออดิชั่นต่อไป
ธนัทยิ้มและหัวเราะ เพราะคิดอะไรได้บางอย่าง จึงคุยกับคนที่มาออดิชั่น
“หึ...อืม...นี่ มาออดิชั่นกันหรอ”
คนออดิชั่น1 “ใช่ครับ มาออดิชั่น รอนานแล้ว ข้าวก็ยังไม่ได้กิน หิวก็หิว”
“อ๋อ ยังไม่ได้กินข้าวเลยหรอ”
“ยังเลยครับ”
วีนา แคน โต้ง ยังคงดูการออดิชั่นต่อไป
ธนัทหยิบกระเป๋าตังขึ้นมา
ธนัทยื่นเงินให้
“ขอเลี้ยง ไปกินข้าวเหอะ อ่ะ”
คนที่มาออดิชั่นหยิบเงิน และเดินออกไป
วีนา แคน โต้ง ยังคงดูการออดิชั่นต่อไป
วีนากระซิบโต้ง “พี่เอามาใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ ถามบอสสิ” โต้งว่า
วีนาคุยกับแคน “บอสเอามาหรอ”
“ไม่ได้เอามา” แคนบอก
ธนัทคุยกับคนที่มาออดิชั่นต่อ
“ท่าสวยอย่างนี้เลย เมื่อวานนะ ผมเห็นว่าทำอย่างงี้กัน ขาหัก 3 ท่อนเลยแค่คิดก็สยองล่ะ ตอนเข้ามานะ เดิน...ตอนออกไปนี่นอนไป...น่ากลัว”
คนที่ออดิชั่นที่ฟังธนัทต่างกลัวจึงเดินกลับไป
คนที่มาออดิชั่นก็ทยอยหายไปเรื่อยๆ
ทีมสตั๊นท์ไล่ทีมที่มาออดิชั่นออกไป เพราะเล่นเกินไป
“ไป”
วีนา แคน โต้ง หัวเราะชอบใจ
ธนัทกำลังคิดว่าจะทำยังไงกับคนที่เหลือต่อดี
วีนา แคน โต้ง กำลังให้คะแนนคนที่มาออดิชั่น
วีนาเงยหน้าขึ้นมา ตกใจกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ธนัทยืนอยู่ในห้องออดิชั่น
“มาทำไมเนี่ย”
“คุณดูดีกว่าที่ผมจำได้เยอะเลย”
อ่านต่อตอนที่ 3
