พ่อปลาไหล ตอนที่ 23
บทประพันธ์ : กนกเรขา บทโทรทัศน์ : จอมใจ และ ปัทม์
เอมเดินหุนหันหนีออกมาด้วยความโกรธถึงขีดสุด เคนตามมาดึงแขนรั้งไว้ กอล์ฟ มิ้น เนื้ออ่อน แดน และป้อง ตามมาเป็นพรวน
“คุณเอม”
เอมสะบัดแขนจากเคนอย่างแรง เคนจะเดินเข้าหาอีก เอมผลักให้เขาออกห่าง
“ไอ้เคน คุณเอม ใจเย็นก่อน” แดนร้องห้าม
ป้องรีบเสริม “นั่นสิครับ มีอะไรค่อยๆ คุยกันดีกว่า”
เอมกะเคนตวาดลั่น “อย่ามายุ่ง!”
แดนกะป้องถอยกรูดไปอยู่ข้างหลังกอล์ฟ ยึดเอากอล์ฟเป็นที่กำบัง
“อะไรอีกเนี่ยคุณเอม ผมก็ยืนยันความบริสุทธิ์ของผมได้แล้วไง”
“คุณประจานคุณพราวต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ คิดบ้างมั้ยว่าจะกระทบกระเทือนจิตใจคุณพราวแค่ไหน เขากำลังท้องอยู่นะ”
เคนหน้าเสีย รู้สึกผิด แต่ยังฟอร์มไม่ยอมอ่อนข้อให้เอม
“กับคนอื่นคุณมีเมตตาจังนะคุณเอม แต่ไม่เคยเมตตาผัวตัวเอง”
แดนช่วยพูด “ที่พวกเราทำไปทั้งหมด ก็เพื่อคุณนะครับคุณเอม”
“พวกเรา นี่แปลว่ารู้แผนกันหมดเลยใช่มั้ย”
“แม่ไม่รู้เรื่องนะ” เนื้ออ่อนรีบออกตัวย้ายข้างมาอยู่ข้างเอมทันที
“แต่ยังไง เธอก็ควรจะยกโทษให้คุณเคนได้แล้วนะ” มิ้นว่า
เอมมองหน้าเคน “ผู้ชายคนนี้มีแต่แผนการและคำโกหก และเธอจะให้ฉันยกโทษให้คนที่ทำให้ครอบครัวฉันแตกแยกเหรอมิ้น”
เคนเดินเข้าหาเอม “ผู้หญิงคนนี้ก็มีแต่อคติกับผม คุณมิ้น ไม่ต้องไปพูดกับเขาให้เสียเวลาหรอกครับ”
เคนกับเอมจ้องหน้ากันไม่มีใครยอมใคร แดน ป้อง แทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างเคนกับเอม
“ถ้าเป็นเรื่องคุณน้ารอน ไม่ต้องกังวลนะครับ คุณน้ารอนเพิ่งให้พวกเราทำใบหย่าปลอมให้” ป้องบอก แดนเสริมทันทีว่า
“ใช่ครับ ผมว่าคุณน้าแดนต้องกำลังคิดจะจัดการอะไรสักอย่างกับยายน้องม่อนแน่ๆ”
คราวนี้ เคน และ กอล์ฟ มองหน้ากันไม่เคยรู้มาก่อน และปล่อยให้แดนกับป้องพูดต่อไม่ได้ เอมจ้องหน้าเคน คิดว่าเคนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย
“ไอ้ป้อง ไอ้แดน มึงไม่ต้องพูดแล้ว” กอล์ฟบอก
แดนงง “ทำไมกูจะพูดไม่ได้วะ”
โดยไม่มีใครคาดคิด เอมตบหน้าเคนเปรี้ยง “เลิกลากพ่อฉันลงนรกกับพวกคุณซะที”
“เรื่องนี้ผมไม่เกี่ยวนะคุณเอม”
เอมตบหน้าเคนอีกเปรี้ยง “มีแต่คุณคนเดียวแหละที่คิดเรื่องแบบนี้ได้”
แดนพยายามอธิบาย “อย่าไปทำอะไรไอ้เคนเลยนะครับคุณเอม”
“อย่าทำเหรอ” เอมตบอีกที
“ที่ผ่านมา พี่เคนก็สำนึกผิดแล้วนะครับ”
“สำนึกผิดเหรอ” เอมตบเคนอีกฉาด
แดน กะ ป้อง จะช่วยแก้ตัวให้เคนอีก เคนทนไม่ไหวโวยลั่น
“โว้ย พวกมึงเลิกช่วยกูได้แล้ว ไอ้แดน ไอ้ป้อง”
“พรุ่งนี้ 9 โมง เจอกันที่เขต เราหย่ากัน” เอมโพล่งขึ้น
ทุกคนอึ้งกันไปทั้งแถบ เคนได้ยินเอมท้าหย่าก็เลยโกรธ “แล้วแต่เลยคุณเอม ยังไงก็ได้”
กอล์ฟเตือน “ไอ้เคน”
เคนหันหลังให้เอมทันที “กูยอมมามากแล้วไอ้กอล์ฟ กูจะกลับมาเป็นเทพเคนคนเดิม”
เอมเดินหนีไปไม่ฟังเคนพูดเลยสักนิดเดียว เนื้ออ่อนตามเอมไป มิ้นกะกอล์ฟมองหน้ากัน เชิงบอกว่าให้แยกกันดูแลเคนกับเอม มิ้นตามเอมไป
เคนยังคงฟอร์มต่อ “กูจะไม่ยอมใครอีกต่อไป”
“พอมั้ยมึง คุณเอมไปแล้ว” กอล์ฟบอก
เคนหันกลับไปมองเอมที่ขับรถออกไปอย่างเสียใจ แต่ทำเป็นเก็บอาการ เชิดหน้าเหมือนไม่แคร์
“แล้วไง ใครแคร์”
“ให้กูตามไปคุยให้ก็ได้นะเว้ย” แดนอาสา
เคนกะกอล์ฟตวาดลั่น “ไม่ต้อง!”
เคนหันมามองหน้าแดนกับป้อง
“ไอ้แดน ไอ้ป้อง น้องรอนมาให้พวกมึงทำใบหย่าปลอมให้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
เคนมองแดน ป้อง อย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
ทิพย์กำลังจัดโต๊ะทำงานให้พราว หันไปเห็นพราวเดินเข้ามาอย่างหมดอาลัยตายอยากก็ตกใจ
“คุณพราว เป็นอะไรรึเปล่าคะ”
พราวเดินผ่านทิพย์ไปนั่งนิ่งๆ เหมือนกำลังช็อก เจตน์เดินตามเข้ามาด้วยความเป็นห่วง
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”
ทิพย์เห็นสายตาเจตน์ที่มองพราวอย่างเป็นห่วง จึงยอมออกไป
“คุณพราว คุณจะโกรธผมก็ได้นะ แต่ผมยอมให้คุณจดทะเบียนกับคุณเคนไม่ได้จริงๆ”
พราวยังนิ่ง เจตน์ร้อนรนกว่าเดิม ทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยเห็นพราวเป็นแบบนี้
“อย่านิ่งแบบนี้สิคุณ ด่าผมก็ได้ ไอ้ขยะเปียก ไอ้เจ๊กตื่นไฟ ไอ้เสล่อ ด่าสิคุณพราว” เจตน์นึกได้ “หรือว่าคุณปวดท้องฮัลโหลๆ เจพี หนูโอเคนรึเปล่าลูก”
เจตน์จับท้องพราวด้วยความเป็นห่วง พราวมองเจตน์รู้สึกซึ้งที่เจตน์เป็นห่วง
“ไอ้ขยะเปียก”
“โล่งอก คุณยอมพูดแล้ว”
เจตน์ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ พราวกลับโผกอดเจตน์ไว้แน่น เจตน์อึ้งดีใจนึกว่าพราวซึ้งความรักของตน
“ฉันน่ารังเกียจมากเหรอ เคนถึงทำกับฉันแบบนี้”
เจตน์หน้าเสีย
“ไอ้เคนรังเกียจก็เรื่องของมันสิ แต่ผมไม่รังเกียจคุณ”
“ทำไม”พราวรอคำตอบ หวังว่าจะได้ยินคำว่ารักจากเจตน์
“เพราะคุณเป็นแม่ของลูกผม”
จากหน้าตาอ่อนแอ ไร้ที่พึ่ง สีหน้าพราวเปลี่ยนเป็นร้ายกาจโกรธขึ้งขึ้นมาทันที
“นี่แกเห็นฉันเป็นแม่พันธุ์แบบที่เตี่ยแกบอกใช่มั้ย แกไปเลยนะ”
“ไม่ใช่นะคุณพราว”
“ไปให้พ้น”
พราวสติแตก คว้าข้าวของในห้องขว้างปาใส่เจตน์ ทิพย์ได้ยินเสียงโวยวาย รีบเข้ามา พราวปาแจกันใส่เจตน์ แต่ทิพย์รับได้ก่อนที่แจกันจะโดนหน้าเจตน์
“คุณพราวคะ ใจเย็นๆ ก่อนคะ” ทิพย์รีบบอกเจตน์ให้ออกไป “คุณพราวกำลังสติแตก ฉันว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่าค่ะ”
เจตน์ลังเลไม่ยอมไป
“ไปสิคะ ทางนี้เดี๋ยวทิพย์ดูแลให้ค่ะ”
เจตน์ยอมออกไป แต่มองพราวด้วยสายตาเป็นห่วง
ทิพย์กอดพราวไว้ “คุณพราวใจเย็นนะคะ ต้องการอะไรคุณพราว บอกทิพย์ค่ะ ทิพย์จะจัดการให้คุณพราวทุกอย่าง”
พราวอ่อนลง “ฉันร้ายกับแกมามาก แกไม่รังเกียจฉันเหรอ”
“รังเกียจทำไมล่ะคะ คุณพราวของทิพย์ก็เป็นแบบนี้ อยู่ด้วยก็น่าตื่นเต้นดีออกค่ะ” ทิพย์พยุงพราวกลับไปนั่งพร้อมกับบีบมือปลอบ “คุณพราวนั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวทิพย์จะหาอะไรให้ทาน ตอนนี้คุณพราวไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะคะ คุณพราวต้องดูแลตัวเองให้มากๆ”
ทิพย์ยิ้มให้พราวอย่างอ่อนโยน แล้วออกไป พราวมองตามทิพย์อย่างรู้สึกผิด ไม่เคยมองว่าคนรอบข้าง รักและให้ความสำคัญกับตนแค่ไหน
เย็นนั้น เคนนั่งใช้ความคิด นึกถึงที่เอมต่อว่า ว่าเขาเป็นสาเหตุให้ครอบครัวเธอแตกแยก
“เธอจะให้ฉันยกโทษให้คนที่ทำให้ครอบครัวฉันแตกแยกเหรอมิ้น
เคนรู้สึกผิด
“ผมจะหาทางช่วยให้ครอบครัวของคุณกลับมาเหมือนเดิม”
ความจริงแล้วเคนทั้งแคร์ทั้งรู้สึกผิดกับเอม แต่ทำปากแข็งฟอร์มจัดไปอย่างนั้นเอง
ฝ่ายเอมนั่งเศร้า นึกถึงที่เคนดูไม่แคร์ที่เอมขอหย่า
“พรุ่งนี้ 9 โมง เจอกันที่เขต เราหย่ากัน”
เคนถูกเอมท้าหย่าเลยโกรธ “แล้วแต่เลยคุณเอม ยังไงก็ได้”
กอล์ฟเตือนสติ “ไอ้เคน”
เคนหันหลังให้เอม “กูยอมมามากแล้วไอ้กอล์ฟ กูจะกลับมาเป็นเทพเคนคนเดิม”
ยิ่งคิดเอมก็ยิ่งน้อยใจเคน
“คงอยากจะหย่ากับฉันอยู่แล้วสินะคุณเคน”
ทั้งเคนกับเอมต่างฝ่ายต่างก็หนักใจแต่ทิฐิแรงทั้งคู่
ไลน์เคนดังขึ้น เห็นว่าข้อความจากคนที่เคน เมมชื่อว่า “เสี่ย” ไลน์มาว่า
“พร้อมดำเนินการตามแผนครับคุณเคน”
กอล์ฟเดินเข้านั่งกับเคน เคนรีบปิดมือถือ ไม่ให้กอล์ฟเห็น
“ยังไงมึง จะให้กูทำอะไร”
“กูมีเรื่องให้มึงช่วย”
ที่คอนโดม่อน ม่อนเข้ามานั่งอย่างอารมณ์เสีย บิ๊กแบมือขอเงินม่อน
“อะไร”
“ก็เงินสิจ๊ะน้องม่อนจ๋า”
“ไม่มีหรอกจ้าพี่บิ๊กจ๋า พอเลิกกับเมียไอ้แก่รอนมันก็ไม่เปย์เหมือนเดิม” ม่อนอารมณ์เสียหนัก
บิ๊กยิ้มอย่างพอใจที่เหตุการณ์เข้าทาง “ไม่แฮปปี้แล้วก็ไม่ต้องทน เดี๋ยวพี่หากระเป๋าตังค์ให้ใหม่”
ม่อนรู้ว่าบิ๊กหาเหยื่อใหม่ให้ได้แล้ว “ใคร”
“เออน่า รับรองว่าสายเปย์ที่แท้จริง”
ม่อนงงไม่หายในขณะที่บิ๊กยิ้มชั่วออกมา
มิ้นกับเนื้ออ่อนมองหน้ากันไม่มีใครกล้าเริ่มพูดกันเอม มิ้นทนไม่ได้ต้องเป็นคนพูด
“เอม...”
“ถ้าจะพูดเรื่องหย่า ฉันตัดสินใจดีแล้ว”
“แต่…”
“ฉันผิดเองที่เข้าไปยุ่งกับพ่อปลาไหลอย่างคุณเคนตั้งแต่ต้น”
“ถ้าจะมีคนผิด ก็คุณรอนนั่นแหละที่ผิด” เนื้ออ่อนบอก
“คุณแม่คะ...”
มิ้นจะห้ามไม่ให้เนื้ออ่อนเอาเรื่องของรอนมารวมกับเรื่องของเอมตอนนี้
“ถ้าคุณรอนมีความซื่อสัตย์ ไม่เจ้าชู้นอกใจ ยายเอมกับคุณเคนก็คงไม่ต้องทะเลาะกันแบบนี้”
“คุณแม่คะ เอมบอกแล้วไงคะว่าเอมผิดเองที่ไปยุ่งกับนายเคน”
“แม่ก็บอกแล้วไง ว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณพ่อ”
เอมกับเนื้ออ่อนเริ่มเถียงกันเอง มิ้นต้องห้ามทัพ
“พอเถอะค่ะ อย่าเถียงกันเลยค่ะ นี่ยายเอมไม่รักคุณเคน คุณแม่ไม่รักคุณพ่อแล้วเหรอคะ”
“รักเหรอ หมดเวลาโลกสวยแล้วหนูมิ้น รักแท้ไม่มีจริง ขนาดแก่จะเข้าโลงอย่างคุณรอน ยังนอกใจแม่ได้”
มิ้นเห็นเนื้ออ่อนจะร้องไห้ เลยจะปลอบใจ
“ตั้งสติก่อนค่ะคุณแม่ ฟังมิ้นนะคะ...”
“มิ้นนั่นแหละฟังแม่ แม่ซึ้งแล้วเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน ไม่มีใครเป็นเหมือนเดิมหรอก”
กลายเป็นว่าคำพูดของเนื้ออ่อนกลายเป็นมนต์สะกดมิ้นเสียเอง
“เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน แล้วคุณกอล์ฟ”
มิ้นชักจะระแวงว่า กอล์ฟก็อาจจะเปลี่ยนไปได้เหมือนกัน
เอมมองมิ้นอย่างรู้ทันว่า มโนด้านลบของมิ้นกำลังทำงาน
กอล์ฟและแก๊งพ่อปลาไหลอยู่ที่ผับประจำ กอล์ฟจามตอนที่มิ้นพูดถึง แถวตาขวากระตุก
“เป็นอะไรพี่ ตากระตุกหนักเชียว กระตุกแบบนี้ สงสัยงานจะเข้า” ป้องมองเหล่ แซวเอา
กอล์ฟถีบป้องเข้าให้ “เข้ามึงก่อนเลย อย่าปากเสียดิวะ เรายิ่งอยู่ใน สถานการณ์ที่มันไม่นิ่งอยู่ อะไรก็เกิดขึ้นได้”
“ก่อนที่พวกมึงจะประเมินสถานการณ์ ประเมินไอ้เคนก่อนมั้ย” แดนบุ้ยใบ้ให้ดูทุกคนมองตาม
เห็นเคนนั่งยิ้มตาลอย เหมือนมีความสุขเต็มประดา แต่ดูออกว่าเสแสร้งชัดแจ้ง
“อาการนี้คือ... มันมีแฮปปี้ หรือ มันจิตหลุดแล้ววะ”
เคนได้ยินว่าถูกพูดถึง คว้าแก้วขึ้นมา “เอ้าชน”
กอล์ฟ แดน ป้อง ยกแก้วหนีไม่ยอมชน เคนวืด
“อ้าวพวกมึง ยังไงๆ หนุกหนานกันหน่อย อย่ามาเงียบกริ๊บใส่กู”
“จะชนเพื่อ?” กอล์ฟถาม
“เพื่ออะไรก็ได้ กูไม่แคร์อะไรอยู่แล้ว เอ้าชน”
เคนยื่นแล้วจะชนกับสามหนุ่มอีก แต่ทุกคนเอาแก้วหลบอีก เคนทำเป็นไม่แคร์ ดื่มคนเดียว
“มึงงอนคุณเอม”
เคนสำลักพรวด “งอนอะไร๊ ไมมี๊”
กอล์ฟมองประเมิน “ตั้งแต่เกิดมามึงไม่เคยถูกใครท้าขอเลิก มึงเสียฟอร์ม มึงเสียเซลฟ์ มึงเสียศูนย์ มึงเหวอ มึงน้อยใจ”
“เอาอะไรมาพูด กูไม่ได้อ่อนขนาดนั้น เขาอยากทำอะไรก็เรื่องของเขา ต่อไปนี้ กูโนแคร์ โนสน โสดโว้ย และกูก็จะทำการสาดความโสดใส่สาวๆ ทุกคน”
เคนทำท่าหว่านเสน่ห์ใส่สาวๆ แต่แล้วจู่ๆ เคนก็โดนน้ำสาดใส่หน้าเต็มๆ
ทุกคนเห็นเจตน์ยืนถือแก้วอยู่ตรงโต๊ะเคน เจตน์อยู่ในอาการเมาได้ที่
“ไอ้เจ๊กตื่นไฟ สาดน้ำใส่หน้าฉันแบบนี้ จะหาเรื่องหรือไงวะ”
เคนลุกพรวด กระชากคอเสื้อเจตน์จะต่อย
“ไอ้เคน” แดนร้องห้าม พลางหันมาทางกอล์ฟ “ห้ามมันสิวะ”
“อยากทำอะไรก็เอาเลยจ้า” กอล์ฟว่า
ป้องนึกไม่ถึง “อ้าวมึง ไหงงี้ล่ะพี่กอล์ฟ”
“วันนี้กูห้ามทุกคนมามากแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ กูใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงไม่รู้” กอล์ฟว่า
พนักงานคนหนึ่งเข้ามาพร้อมกับผ้า
“ขอโทษครับลูกค้า เมื่อสักครู่ผมเดินชนลูกค้าท่านนี้ น้ำก็เลยหกครับ เป็นความผิดของผมเอง”
พนักงานรีบเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เคน แล้วออกไป
“สรุปมาหาเรื่องหรืออะไรยังไงกันแน่ เว้ามาให้เหมิดดู้นิ”
“ไม่ได้มาหาเรื่อง แต่จะมาขอให้ช่วย” เจตน์ว่า
เคน กอล์ฟ แดนประสานเสียง “ขอให้ช่วย”
ป้องร้อง “ป๊าด”
สี่หนุ่มอึ้งที่เจตน์มาขอให้ช่วย
ฝ่ายเอมกลับมิ้นนอนอยู่บนเตียง ต่างฝ่ายต่างหันหลังให้กัน เอมนอนไม่หลับ คิดมากเรื่องเคน มิ้นเองก็นอนไม่หลับ คิดมากเรื่องกอล์ฟ มิ้นมโนด้านลบไปตามคำพูดเนื้ออ่อนเรียบร้อยแล้ว เอมกับมิ้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาพร้อมกัน
“ถ้าเครียดจนนอนไม่หลับกันซะขนาดนี้ ก็ลุกขึ้นมาคุยกันมั้ยคู๊ณ”
“ฉันไม่ได้เครียด”
“แต่ฉันเครียด” มิ้นลุกขึ้นมานั่ง
เอมรู้ทันว่ามิ้นฟังเนื้ออ่อนพูดถึงรอนแล้วก็เก็บมามโนด้านลบถึงกอล์ฟ
เอมบ่ายเบี่ยง “ฉันง่วงแล้ว”
มิ้นไม่สนชวนคุยต่อ “เธอว่าคุณกอล์ฟเขาจะเปลี่ยนไปเหมือนคุณพ่อเธอ หรือ กลายเป็นคนเจ้าชู้อย่างคุณเคนได้มั้ย”
เอมไม่ตอบ แต่ถอนหายใจ
มิ้นนึกได้ว่าไม่ควรพูด “ฉันขอโทษ”
เอมลุกขึ้นมานั่ง “คุณกอล์ฟก็คุณกอล์ฟ พ่อฉันก็พ่อฉัน” พอจะพูดถึงเคนเอมก็หยุดไป “เอาเป็นว่า เธออย่ากังวลกับเรื่องที่มันยังไม่เกิดได้มั้ย”
“แล้วถ้ามันเกิดล่ะ”
“เดี๋ยวนะ ณ เวลานี้ เธอควรจะมาอยู่เป็นเพื่อน และปลอบใจให้กำลังใจให้ฉันหายกังวลไม่ใช่เหรอ”
“ไหนบอกไม่ได้เครียด”
เอมอึ้งไป นึกได้ว่าลืมตัว มิ้นคาดคั้น
“เธอเครียด เธอไม่อยากหย่ากับคุณเคน ใช่มั้ย”
มิ้นจะพูดต่อแต่ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากข้างล่าง สองสาวมองหน้ากัน
“ใครอยู่ข้างล่าง ชั้นเหรอ”
“ชั้น สมบูรณ์ แม่ฉวี ลาไปต่างจังหวัดกันหมดเลย” เอมบอก
“หรือว่า...”
เอมกับมิ้นประสานเสียง คิดว่า อาจจะมีขโมยขึ้นบ้านเอม
เอมกับมิ้นย่องลงมาดูตามเสียง เห็นเนื้ออ่อนถือปืนลูกซองกำลังย่องลงบันไดมาดูเหมือนกัน
เอมเบาเสียงลง “คุณแม่”
เนื้ออ่อนทำจุ๊ปากให้เอมเบาเสียงลง “ถ้าเป็นโจรหรือขโมย แม่จะส่องมันเอง”
“อาจจะเป็นคุณพ่อก็ได้นะคะ” เอมว่า
“งั้นแม่จะแถมให้อีก 2 นัด”
เนื้ออ่อนรีบลงไปดู เอม มิ้นตามไป
ทั้งสามคนพบว่าประตูบ้านเปิดอยู่ มั่นใจว่าต้องมีคนเข้ามาแน่ๆ เอม เนื้ออ่อน มิ้น มองหน้ากัน รู้สึกว่าสถานการณ์ชักไม่ค่อยดี
สามคนมองไปทางซ้ายไม่เห็นมีใคร มองไปทางขวาไม่เห็นมีใคร จนมีเสียงถามดังขึ้น
“หาใครเหรอคะ”
เป็นสมบูรณ์ที่เดินเข้ามาทางด้านหลังของเอม มิ้น และเนื้ออ่อน
“นังสมบูรณ์”
ในเวลาต่อมาเนื้ออ่อนนั่งหน้าเซ็งอยู่ในห้องรับแขก เอมกับมิ้นมองสมบูรณ์อย่างพินิจ พบว่าสมบูรณ์ดูแต่งตัวฉูดฉาดแต่งหน้าจัดจ้านกว่าเดิม”
“สรุปว่าที่แกลางานไปช่วยแม่ฉวีดูแลยาย แกก็ไปมีผัวด้วย”
“เป็นการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์หนะค่ะ แต่พอดีมันไม่เวิร์ค” สมบูรณ์ออกสำเนียงฝรั่งเป๊ะมาก “สมบูรณ์ก็เลย แคนเซิ่ล”
เนื้ออ่อนพูดเชิงถามว่า “ฟังจากสำเนียงแล้ว... ไม่ใช่คนไทยสินะ”
สมบูรณ์ ลูกครึ่งค่ะ ครึ่งเช้ากิน ครึ่งบ่ายนอน วันๆ ไม่ทำอะไรเลย สมบูรณ์ก็เลยไม่ไปต่อกับมัน
“แล้วทำไมพี่สมบูรณ์ดู...” มิ้นถามไม่ทันจบสมบูรณ์ตอบทันทีว่า
“สวยขึ้นใช่มั้ยคะ ใครบอกคะว่าเลิกกับผู้ชายแล้วเราจะต้องโทรม เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้ชายหน้าโง่คนนั้นได้ย้อนกลับมาเห็นเราอีกครั้งมันจะรู้ตัวว่า ได้ทิ้งล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 แจ๊คพ็อต 30 ล้านไปแล้ว”
เอมกับมิ้นมองสมบูรณ์อึ้งๆ รู้สึกว่าสมบูรณ์กระเดียดไปทางมั่นใจจนเสียจริต
มิ้นกระซิบเอม “ฉันว่า อาการนี้ถูกทิ้งจนเพี้ยนชัวร์”
เอมเห็นด้วย “ถูก”
แต่เนื้ออ่อนกำลังคิดตามที่สมบูรณ์พูด
“คุณแม่ เป็นอะไรรึเปล่าคะ”
เนื้ออ่อน สะดุ้งลืมตัว “ฉันคือ ล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 แจ๊ตพ็อต 30 ล้าน”
เอมกับมิ้นมองหน้ากันชักจะระแวงว่าเนื้ออ่อนกำลังคิดจะทำอะไรแผลงๆ อีกแน่
ทางด้านเจตน์กับเคนอยู่ในอาการเมานั่งกอดคอกัน เจตน์เมาแล้วร้องไห้พร่ำเพ้อ เคนต้องคอยตบบ่าปลอบใจ กอล์ฟ แดน ป้อง นั่งมองตาปริบๆ
“พี่เคนคิดดูนะ คุณพราวเขาเป็นเมียผมแล้ว เขายังไม่ยอมรับผมเป็นผัวเลย เขาจะเอาแต่พี่เคน พี่เคน”
“ใช่ มันน่าเจ็บใจนัก ไอ้ตอนอยู่ด้วยกันก็ทำเหมือนจะรักกัน แต่ไม่เคยไว้ใจกันเล๊ย ท้าหย่าบ้างละ ยกให้คนอื่นบ้างละ”
“สาบานมะ ว่ามันคุยเรื่องเดียวกัน” กอล์ฟว่า
“ประเด็นคือ มันไปสนิทกับตอนไหนวะ” แดนงง
“กะตอนเมานี่ละ สุราเฮ็ดให้ขาดสติเด๋หนิ”
“ดู๊ดู ดูคุณพราวเขาทำ จนมีเจพีด้วยกันแล้ว ก็ยังไม่ยอมผมอี๊ก”
“เจพี คือ อะไร น้องเจตน์ หมาเหรอ” เคนถาม
“ลูกชายผมสิวะพี่เคน ที่ผมจัดให้คุณพราวอ่ะ”
“แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นผู้ชาย”
“ผมรวย ผมเก่ง ผู้ชายอยู่แล้ว ผมทำเป็นน่า”
“มึงเก่งซะขนาดนี้แล้วจะมาให้ช่วยทำไมวะ ไอ้น้องเจตน์” เคนหมั่นไส้
“ในความรวยมันมีความซวย ในความเก่งมันมีความอับโชคไงพี่เคน” เจตน์ใช้นิ้วชี้จิ้มหัวเคน “แค่นี้พี่เคนก็คิดไม่ได้หรือไง”
เคนจิ้มหัวเจตน์คืน “แล้วเมิงงง เคยบอกเรื่องสำคัญกับเขามั้ยล่ะไอ้น้องเจตน์”
“บอกไปแล้ว เตี่ยผมบอกว่าผู้หญิงตูดใหญ่ นมใหญ่...” เจตน์พูดๆ อยู่ก็กลืนน้ำลายเอื้อก หยุดพูดไว้เท่านั้น
แดน ป้อง กลืนน้ำลายตาม ลุ้นรอฟัง คิดว่าเจตน์จะพูดติดเรตเอ็กซ์
“หน้าผากใหญ่ เป็นแม่พันธุ์ที่ดี”
“แล้วคุณพราวเขาก็ตบเมิงใช่มั้ยไอ้น้องเจตน์”
“ทั้งตบ ทั้งไล่เลย พี่เคนรู้ได้ไง”
“เขาไม่กระทืบเมิงก็บุญแล้ว เมียนะโว้ย ไม่ใช่วัวใช่ควาย บอกรักสิวะ ผู้หญิงเขาอยากได้ยินคำว่ารักจากผู้ชายอย่างเรา”
แล้วเคนก็หันมาอินกับเรื่องของตัวเองอีก
“เขาไม่ดูการกระทำหรอก” เคนเล่นใหญ่เข้าไปอีก “ทุ่มเทเท่าไหร่ เขาก็ไม่เคยเห็น ไม่เคยเลย”
คราวนี้เคนเป็นฝ่ายร้องไห้ เจตน์เป็นคนปลอบ
“ไม่เป็นไร พี่เคน ไม่เป็นไรนะ”
“มึงว่าจะได้เรื่องมั้ยวะ” แดนถาม
กอล์ฟจิ้มหัวแดน “คิดสิมึงคิดสิ เท่าที่มึงฟังมันสองคนมา มึงว่ามันคุยกันรู้เรื่องมั้ยล่ะ”
เคนกับเจตน์กอดคอกันกินเหล้าไป ร้องไห้ไป ปลอบกันไป
“แล้วเรื่องหย่าพรุ่งนี้ ยังไงวะเนี่ยพี่เคน”
กอล์ฟ แดน ป้อง มองเคนกับเจตน์อย่างปวดหัว
ที่หน้าสำนักงานเขต เช้านั้น เคนกับเอมยืนถือใบหย่ากันคนละใบ มิ้นกับกอล์ฟเดินตามออกมาด้วย เอมมีสีหน้าเศร้าสร้อยเสียใจ ในขณะที่เคนยิ้มร่าดีใจสุดๆ
“โสดแล้วโว้ย สาวๆ จ๋า เคนมาแล้วจ้า” เคนหันไปเย้ยเอม “คิดว่าผมจะง้องอน อาลัยอาวรณ์ ไม่ยอมหย่ากับคุณสินะ บอกให้ก็ได้ ผมรอโอกาสนี้มานานแล้ว”
“นี่คุณอยากหย่ากับฉันขนาดนี้เชียวเหรอ”
“ที่สุดของที่สุด ของที่สุด”
เอมร้องไห้โฮเสียใจหนักหนาสาหัส ในขณะที่เคนหัวเราะสะใจ ดีใจสุดๆ มิ้นมองเคนกับเอมแล้วหน้าเสีย
“คุณกอล์ฟ เราจะไม่เป็นเหมือนคู่ยายเอมกับคุณเคนใช่มั้ยคะ”
“เราเลิกกันเถอะ” กอล์ฟบอก
“อะไรนะคะ”
“ผมทนฝืนอยู่กับผู้หญิงมีปมอย่างคุณไม่ไหวแล้ว มันหดหู่ มันรันทด ผมอยากจะอวก”
“อยากจะอ้วกเลยเหรอ”
มิ้นเสียใจเข้าไปซบเอม หวังให้เอมปลอบใจ
“ไปเว้ยไอ้กอล์ฟ กลับไปอยู่กันตามประสาชายโสดๆ สดๆ หอมๆ หวานๆ” เคนสูดบรรยากาศ “มึงได้กลิ่นมั้ยวะ”
กอล์ฟงง “กลิ่นอะไรวะ”
“อิสรภาพไงมึง”
กอล์ฟสูดลมหายใจตามที่เคนบอก “อิสรภาพมันช่างหอมหวาน”
เคนกับกอล์ฟกอดคอกันเดินหัวเราะสะใจออกไป
“ไม่นะ”
เอมกับมิ้น ทิ้งตัวลงร้องไห้ ฟูมฟายเป็นที่น่าเวทนายิ่ง
เอมกับมิ้นรู้สึกตัวสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายพร้อมๆ กัน เหงื่อโทรมกายทั้งคู่ มองหน้ากันแต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“ฝันร้ายเหรอคะ”
สมบูรณ์ยืนกอดอกมองอยู่นานแล้ว เอมกับมิ้นลุกขึ้นนั่ง สมบูรณ์มองสภาพแล้วส่ายหัว
“เหงื่อโทรมตัว ร้องเรียกหาสามีและคนรักอย่างโหยหวนฝันร้ายชัวร์”
สมบูรณ์พูดถูกทั้งหมด แต่เอมกับมิ้นเชิด ไม่ยอมรับ
“พูดมากน่าสมบูรณ์”
มิ้นพยักพเยิด “นั่นสิ ฝันร้ายอะไร๊ ไม่มี๊ แล้วนี่สมบูรณ์เข้ามาทำไม”
“ก็ไม่อยากเข้ามารบกวนหรอกค่ะ ทราบค่ะ ว่าทั้งสองท่านกำลังอยู่ในวังวนของความเศร้า แต่นี่เวลา 7.30 แล้ว คุณเอมนัดคุณเคนไปหย่าไม่ใช่เหรอคะ”
สมบูรณ์มองหน้าเอมอย่างล้อเลียน
“หรือว่าเปลี่ยนใจไม่อยากหย่าแล้ว”
“หย่าสิ ฉันไม่มีทางเปลี่ยนใจอยู่แล้ว”
เอมลุกลงเตียงจะไปอาบน้ำแต่งตัว
“เดี๋ยวค่ะ คุณเอม อย่าลืมนะคะ เราต้องทำตัวเป็นล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 แจ๊คพ็อต 30 ล้าน”
“ใครจะไปบ้าทำตามสมบูรณ์”
“มีนะคะ”
เนื้ออ่อนเดินเข้ามาในห้องพอดี แต่งตัวสวยเช้งจนเอมกับมิ้นอ้าปากค้าง
“ยายเอม แม่พร้อมจะไปเป็นเพื่อนแล้ว แน่ใจนะว่าไม่เปลี่ยนใจ”
เอมกับมิ้นมองหน้ากันอึ้งทั้งคู่ ที่เห็นเนื้ออ่อนเปลี่ยนแปลงตัวเองแค่ชั่วข้ามคืน
แดน ป้อง ยืนรออยู่ที่หน้าตึกสำนักงานเขต เอมขับรถเข้ามาจอดตรงหน้าทั้ง 2 คน เอม มิ้น เนื้ออ่อน สมบูรณ์ ก้าวลงจากรถ เห็นทั้งหมดแต่งตัวสวยสะบัดแบบไม่มีใครยอมใคร
ป้องถึงกับขยี้ตาซ้ำๆ “ป๊าดๆๆๆ นั่นมันพวกคุณเอม หรือ แก๊งนางฟ้า”
สมบูรณ์ภูมิใจมากที่คำแนะนำของตน มีผลให้หนุ่มๆ ตะลึง
“เห็นมั้ยคะ มันคือ แวลู่ (Value) มันคือ คุณค่าของล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 ค่ะ” สมบูรณ์ถามหนุ่มๆ “คุณเคนอยู่ไหนล่ะคะ คุณเอมพร้อมที่จะหย่าแล้ว”
มิ้นกระซิบปรามสมบูรณ์ “เราควรจะให้ยายเอมคิดให้ดีๆ ไม่ใช่ยุยงแบบนี้นะคะ”
“เชิดๆ สวยๆ ให้ผู้ชายเสียดายไงคะ ว่าไงคะ คุณเคนอยู่ที่ไหน”
“คือ...” แดนอึกอัก
เคนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
“คุณเอม เราดีกันน๊า”
เคนพลิกตัวมากอดคนที่นอนอยู่ข้างๆ
“เราไม่หย่ากันแล้วเนอะ”
เคนกอดแล้วก็หอมที่เรือนผมของคนที่นอนข้างๆ แล้วรู้สึกว่ากลิ่นมันแปลกๆ ลืมตาขึ้นดู พบว่าเป็นเจตน์นอนกอดอยู่
“คุณพราว กอดผมแน่นจัง”
“ไอ้เจ๊กตื่นไฟ” เคนถีบเจตน์กระเด็นลงไปจากเตียง “แกมานอนอยู่บนเตียงฉันได้ยังไง”
“อ้าวพี่เคน นี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ”
“จำอะไร หรือว่า...” เคนคิดไปไกลรีบสำรวจตูด “ทำไมฉันเก็บก้นวะ ไอ้เจตน์แกทำอะไรฉัน ไอ้วิปริต”
เจตน์คลานเข้าไปหาเคน “พี่เคน”
“มึงไม่ต้องเข้ามาเลยนะ เดี๋ยวกูถีบ”
กอล์ฟเข้ามาเห็นพอดี รีบห้าม “ใจเย็น ไอ้เคน”
“กูไม่เย็นแล้ว ไอ้เจ๊กตื่นไฟ มันทำอะไรกูรึเปล่าไม่รู้ กูเจ็บระบมบิ๊กแอ๊สไปหมดแล้วเนี่ย ตื้บก่อนเลยดีกว่า ค่อยสอบสวน”
“บอกให้ใจเย็นไงโว้ย มันไม่ได้ทำอะไรมึง ลองนึกดูดีๆ สิ”
เคนกับเจตน์กอดคอกันกินเหล้าร้องไห้ อยู่ๆ เคนก็ลุกขึ้น
“ไอ้เคนมึงจะไปไหน”
“พาน้องไปร้องไห้ ชีวิตกูมันช้ำ กูก็ร้อง น้องกูก็อยากจะร้อง”
“น้องผมก็เหมือนกัน มาๆ ผมไปช่วยประคอง”
“เฮ้ย ประคองอะไร๊ คิดอะไรกับเค้ารึเปล่าตะเอง”
“หมายถึงประคองพี่เคนไปห้องน้ำ ตะเองอย่าคิดลึกสิ”
เจตน์เข้าไปประคองเคนทั้งที่ตัวเองก็แทบจะยืนไม่อยู่เหมือนกัน
“ไม่ไหวหรอกมั้ง มากูพาไปเอง ไอ้เคน” กอล์ฟจะช่วย
“ไม่ต้อง กูจาไปกะน้องงงเจตน์ พวกมึงรู้ไว้ ต่อไปนี้ คนนี้” เคนตบไหล่แล้วจุ๊บปากเจตน์ทันที “นี่น้องกู จูบปากโชว์เลยดีกว่า เลิฟมาก”
เคนกับเจตน์กอดคอกันออกไป แล้วเจตน์ก็เสียหลักลื่นล้ม พาให้เคนล้มลงไปด้วย เคนล้มก้นกระแทกจ้ำเบ้า ถูกเจตน์ล้มลงบนตัวเคนอีกที
เคนนึกได้จับปากตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าเมามากขนาดจุ๊บปากเจตน์
“มึงไม่ใช่แค่จุ๊บปากคุณเจตน์นะ มึงยังรับเขาเป็นน้องร่วมสาบานด้วย มึงถึงได้พาคุณเจตน์มานอนด้วยนี่ไง”
“แล้วพี่เคนก็รับปากด้วยว่าจะสอนว่าทำยังไง คุณพราวถึงได้ชอบพี่เคนมาก”
“จะต้องทำอะไรอีกวะ แกทำเขาท้องซะขนาดนั้นแล้ว”
เจตน์ทิ้งตัวลงนั่งอย่างน่าสงสาร เคน กอล์ฟ มองเจตน์ ชักจะรู้สึกสงสาร
“ช่วยหน่อยเถอะวะ ถือว่าเอาบุญ” กอล์ฟบอก
“ผมไม่เข้าใจเลย ผมทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งดีกว่าพี่เคน ทำไมคุณพราวถึงไม่ชอบ”
“กูจะไม่สงสาร ก็ตรงพาดพิงและอวดรวยใส่กูนี่แหละ” เคนหมั่นไส้
“ช่วยผมเถอะ ผมอยากได้คุณพราวเป็นเมีย เรียกได้ว่าตอนนี้ว้อนท์มาก ยิ่งเขาไม่ต้องการผม ผมยิ่งฟิน”
เคนเซ็ง “โรคจิตนะแกเนี่ย แต่ตอนนี้แกกลับไปก่อน คิดแผนออกแล้วจะโทร.ไปบอก วันนี้ฉันมีธุระ”
“ไอ้เคนนี่มึงจะไปหย่ากับคุณเอมจริงๆ เหรอวะ”
กอล์ฟคิดว่าเคนจะไปหย่ากับเอมตามที่นัดไว้ เคนไม่ตอบสีหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
นาฬิกาที่เขตบอกเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงเวลา 11.00 น. แดน ป้อง ยืนมองสมบูรณ์ที่ยืนซับเมคอัพที่โบกมาอย่างหนาและกำลังเยิ้มได้ที่
“มองอะไรคะ นี่ไงคะที่มาของคำว่า สวยละลาย”
สมบูรณ์ส่งสายตาโปรยเสน่ห์ให้ แดน กะ ป้อง สองหนุ่มขนลุกเกรียวด้วยความสยอง มิ้นมองเอมที่เริ่มมีอาการอิดโรย และสีหน้าไม่ค่อยดีก็เป็นห่วง ชวนกลับทันที
“คุณเคนคงไม่มาแล้วละเอม หรือว่าคุณเคนอยากยกเลิกการหย่า ก็เลยไม่มา เอมกลับบ้านเถอะ”
มิ้นว่าแล้วรีบจูงมือเอมจะพากลับบ้าน เพราะไม่อยากให้สองคนหย่ากันอยู่แล้ว จนเห็นกอล์ฟเดินเข้ามา
“คุณกอล์ฟ คุณเคนมาด้วยรึเปล่า” เนื้ออ่อนรีบถาม
ทุกคนรอคำตอบจากกอล์ฟ
“ไอ้เคนไม่ได้มาด้วยหรอกครับ”
“แล้วที่นัดหย่ากันวันนี้ล่ะ” เอมโมโห
“ไอ้เคนบอกว่า คุณเอม พูดเอง เออเองอยู่คนเดียว มันไม่รู้เรื่องด้วยครับ”
“แล้วคุณเคนไปไหน” เอมมองจ้องคาดคั้นเอาคำตอบ
“ไม่ทราบครับ” กอล์ฟตอบหลบตาวูบ
มิ้นรู้ทันทีว่ากอล์ฟโกหก “โกหกไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่นะคะคุณกอล์ฟ”
“นั่นสิ บอกมาดีกว่า คุณเคนไปไหน” เนื้ออ่อนซัก
“หรือว่ามีแผนการอะไรอีกคะ ไม่ต้องกลัวค่ะคุณเอม สมบูรณ์จะไม่ยอมให้คุณเคนหลอกอะไรคุณเอมอีกแล้ว”
ในขณะที่ทุกคนกำลังรุมซักคาดคั้นกอล์ฟอยู่นั้น จู่ๆ เอมก็เป็นลมวูบไป มิ้นกับกอล์ฟรีบพยุงไว้
“ยายเอม” เนื้ออ่อนตกใจห่วงลูกมาก
ม่อนว่ายน้ำในสระคอนโด โชว์หุ่นให้บรรดาหนุ่มๆ มองตาเป็นมัน รอนเข้ามาบังไม่ให้หนุ่มๆ เหล่านั้นจ้อง พอม่อนขึ้นจากสระ รอนรีบเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวห่อตัวม่อนไว้ ไม่ให้หนุ่มๆ เห็น
“อะไรคะเนี่ยพี่รอน ม่อนชักจะลำไยแล้วนะ”
“ไม่เห็นเหรอว่าไอ้พวกไฮยีน่า มันจ้องน้องม่อนยังกับบุปเฟ่ปลาดิบ”
“พี่รอนก็เคยมองม่อนแบบนี้เหมือนกัน”
“แต่ตอนนี้น้องม่อนเป็นของพี่รอน ห้ามใครมอง เข้าใจตรงกันเนอะ”
“ไม่เข้าใจ ลำไย”
ม่อนเอาผ้าเช็ดตัวที่รอนห่อม่อนไว้ออก แล้วลงสระไปอีก รอนได้แต่ถอยหายใจ จนเห็นว่าใครคนหนึ่งมานั่งที่เก้าอี้ริมสระใกล้ๆ รอน
“แฮปปี้ดีมั้ยน้องรอน มีเมียเด็กสายอ่อยแบบนี้”
รอนรู้สึกคุ้นเสียงหันไปมอง พบว่าเคนนั่งอยู่ข้างๆ เอาหนังสือปิดหน้าไว้ ก่อนจะลดหนังสือลงสบตารอน
“คุณเคน”
“คิดจะทำการใหญ่ ทำไมไม่ปรึกษาพี่เคนล่ะน้องรอน”
เคนรู้ว่ารอนกำลังหาทางจะเลิกกับม่อนเด็ดขาด เพื่อกลับมาหาเนื้ออ่อน
เอมนอนหลับอยู่บนเตียง มิ้น กอล์ฟ เฝ้าดูอาการ กอล์ฟพยายามติดต่อเคน แต่เคนไม่รับสาย มิ้นมองกอล์ฟอย่างสงสัยคิดระแวงในใจ
“หรือว่าคุณเคนกับคุณกอล์ฟกำลังมีเรื่องปกปิดเราอยู่”
กอล์ฟหันมาเจอสายตามิ้นจ้องอยู่ ก็ระแวงในใจ
“นั่นงะ มาแล้ว สายตาแบบนี้ งานเข้ากูแล้วไอ้เคน”
“คุณเคนไปไหนกันแน่คะคุณกอล์ฟ”
“ผมบอกแล้วไงครับว่า ผมไม่รู้”
มิ้นเอานิ้วแยงจมูกกอล์ฟไว้
“อะไรครับเนี่ยคุณมิ้น”
“ก็เวลาคุณกอล์ฟโกหก จมูกคุณกอล์ฟจะบานแบบนี้ บอกมิ้นมานะคะ คุณเคนไปไหน”
มิ้นยังไม่ทันคาดคั้นกอล์ฟต่อ เนื้ออ่อนเดินเข้ามากับสมบูรณ์
“คุณหมอว่าไงบ้างคะคุณแม่ ยายเอมเป็นอะไรคะ ทำไมถึงเป็นลมแบบนี้”
“ยายเอม...”
เนื้ออ่อนยังไม่ทันพูดอะไร เอมรู้สึกตัวขึ้นมาก่อน
“คุณแม่คะ”
เอมมองเนื้ออ่อนเชิงขอร้องว่าไม่ให้พูดอะไร
พยาบาลฉีดยาเข้าที่สายน้ำเกลือให้เอม
“คนไข้พักผ่อนน้อย ร่างกายก็เลยอ่อนเพลีย คุณหมอเลยสั่งยาบำรุงและให้คนไข้พักผ่อนให้เต็มที่ จะง่วงหน่อยนะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
รอจนพยาบาลออกไป เนื้ออ่อนมองเอมมีเรื่องยากจะคุยด้วย แต่ไม่อยากพูดต่อหน้าสมบูรณ์
“สมบูรณ์ลงไปซื้ออะไรมากินหน่อยดีกว่า”
สมบูรณ์ไม่อยากไป “สมบูรณ์ยังไม่หิวเลยค่ะคุณผู้หญิง”
“แต่ฉันหิวแล้ว”
“ผลไม้ก่อนดีมั้ยคะ เดี๋ยวสมบูรณ์ปอกให้ ขนมก็มีนะคะ”
“ฉันต้องการของคาว เอาแบบคาวมากๆ ไปซื้อไกลๆ นานๆ ค่อยกลับยิ่งดี”
เนื้ออ่อนหยิบเงินส่งให้ สมบูรณ์รับมาแล้วออกไป
เนื้ออ่อน รอจนสาวใช้จอมเจ๋อพ้นห้องไปจึงหันมาหาเอม “เอม รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ก่อนที่จะมีเรื่องคุณพราวแล้วค่ะคุณแม่”
“แล้วทำไมเอมยังจะหย่ากับคุณเคนอีก ไม่สงสารลูกบ้างเหรอ”
สองคนไม่รู้ว่าสมบูรณ์แอบฟังอยู่ที่หน้าห้องได้ยินทุกอย่าง
“ลูก คุณเอมท้อง”
เนื้ออ่อนรู้สึกเหมือนมีคนแอบฟังอยู่ เลยเดินไปดูสมบูรณ์รีบเผ่นออกไป เนื้ออ่อนไม่เห็นใครจึงเดินกลับมาหาเอม
“แม่จะบอกเรื่องนี้กับคุณเคน ยังไงหลานแม่ก็ต้องมีพ่อ”
“พ่อเหรอคะ ตอนนี้พ่อที่คุณแม่พูดถึง อยู่ที่ไหนล่ะคะ แบบนี้เอมยังจำเป็นต้องมีเขาในชีวิตอีกเหรอคะ”
เอมน้อยใจเคน พลิกตัวหนีหน้าแม่ เนื้ออ่อนมองอ่อนใจกับความดื้อของลูก
รอนนั่งดื่มกาแฟอยู่ตรงมุมรับแขกคอนโด จู่ๆ ม่อนถือตะกร้ากางเกงใน เสื้อผ้าของรอนออกมาจากห้องนอนโวยวายใส่
“นี่มันอะไรคะพี่รอน”
“ก ก น. ของพี่เอง ใส่แล้วด้วย”
“แล้วทำไมไม่ซัก เสื้อผ้าพวกนี้อีก พี่รอนจะไว้ให้ใครซักคะ”
“ปกติ คุณเนื้ออ่อนจะดูแลให้”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง ม่อนไม่ทำให้หรอกนะ ไปจ้างเขาซักก็แล้วกัน”
รอนจิบกาแฟต่อนิ่งๆ
“ยังจะนิ่งอีก”
“ก็น้องม่อนจะจัดการจ้างคนซักให้พี่รอนไม่ใช่เหรอ”
ม่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างสุดทน คว้าตะกร้าผ้าเข้าไปเก็บในห้องแล้วเดินออกมา
“จะไปไหน”
“ไปทำงาน”
“งานอะไร ปกติไม่เห็นเคยทำ”
ม่อนประชดส่ง “งานโฆษณา แบบที่พี่รอนเคยหลอกว่าจะหาให้ม่อนไงคะ”
“เดี๋ยวพี่ก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน ขอเงินเติมน้ำมันหน่อยสิ”
ม่อนงงหนัก “หะ”
“ก็เงินของพี่ พี่ให้น้องม่อนหมดแล้วนี่ ถ้าไม่เติมให้ ก็ทิ้งรถไว้ให้พี่ทิ้งค่าข้าวไว้ให้ด้วยนะ”
ม่อนเบ้ปาก กลอกตามองบน ถอนหายใจอย่างสุดทน วางกุญแจรถลงกับโต๊ะดังโครม
“งั้นม่อนจะไปแท็กซี่” ม่อนเดินหุนหันออกไป อาการโกรธจัด
รอนยิ้มมุมปากอย่างพอใจ มือถือดังขึ้น
“ฮัลโหลพี่เคน”
เคนอยู่ในรถที่จอดซุ่มอยู่ที่หน้าคอนโดคุยสายกับรอน
“เราจะต้องทำให้ยายน้องม่อนเห็นว่าน้องรอนเป็นคนแก่เหลาเหย่เสื่อม หมดสภาพ สิ้นเนื้อประดาตัว ห่วยแตก”
“พอๆ ก่อนมั้ยพี่เคน น้องรอนเห็นภาพแล้ว”
“นั่นแหละครับ เพื่อให้ยายน้องม่อนสลัดน้องรอนทิ้ง แบบไม่คิดจะกลับมาตอแยด้วยอีก น้องรอนแค่ทำตามพี่เคนก็พอ น้องรอนก็จะได้เห็นความจริงด้วยตัวน้องรอนเองด้วย”
เคนวางสายจากรอน ยิ้มพอใจที่แผนการกำลังไปได้ด้วยดี มือถือเคนดัง เป็นสมบูรณ์โทร.มา
บิ๊กพาม่อนมาหาเสี่ยที่เสนอคอนโดให้ม่อนก่อนหน้านี้
“ตอนนี้ความเป็นอยู่ของน้องค่อนข้างลำบาก อยากจะได้คนดูแล”
“อย่าพูดแบบนี้สิคะพี่บิ๊ก เดี๋ยวเสี่ยเขาจะเข้าใจผิด ว่าม่อน...”
“ผมยินดีดูแลน้องม่อนเสมอ ว่าแต่น้องม่อน...มีใครอยู่รึเปล่าครับ”
เสียงรอนบอกว่า “มี”
ม่อน บิ๊ก หันมาเห็นรอน ที่ตามม่อนมา
“ฉันนี่แหละ ผัวน้องม่อน”
“อะไรเนี่ยพี่รอน” ม่อนโมโห
“ไหนบอกว่าไปทำงานไงน้องม่อน งานอะไรถึงเอาตัวมาเสนอให้ผู้ชายแบบนี้ อย่าบอกนะว่าน้องม่อน...ขาย”
บิ๊กโกรธ “เออ ถ้าขายแล้วจะทำไม ก็มึงไม่มีปัญญาเลี้ยงน้องกูนี่หว่า”
“แล้วรถ คอนโด เงินในบัญชีที่พี่รอนให้น้องม่อนล่ะ ยังไม่พออีกเหรอ น้องม่อนให้พี่รอนหย่า พี่รอนก็หย่าให้แล้วไง”
รอนเข้าไปดึงตัวม่อนออกมา เสี่ยตามมาดึงตัวม่อนกลับ
“ไม่มีปัญญาเลี้ยงเขา ก็อย่ามายุ่งกับเขาสิวะ”
เสี่ยผลักรอนอย่างแรง รอนโกรธจัด ต่อยเสี่ยโครม
เคนเข้ามาดูอาการเอม เอมหลับอยู่
“ตอนแรกสมบูรณ์ก็อยากจะยุให้คุณเอมหย่ากับคุณเคนแล้วหาสามีใหม่อยู่หรอกค่ะ แต่พอเห็นว่าคุณเอมกำลัง...”
“กำลังอะไร”
สมบูรณ์ตัดสินใจยังไม่บอกเคนว่าเอมท้อง “กำลังไม่สบาย สมบูรณ์ก็เลยสงสาร คุณผู้หญิงกลับไปเก็บเสื้อผ้ามานอนเฝ้าไข้คุณเอม คุณเคนมีอะไรจะคุย จะเคลียกับคุณเอม ก็รีบๆ ทำก็แล้วกันค่ะ”
“ขอบคุณมากสมบูรณ์”
“อ๊ะๆ อย่าทำสายตาอย่างนั้นค่ะ สมบูรณ์ไม่ได้ทำไปเพราะมีเยื่อใยอะไรกับคุณเคนแล้วนะคะ เราก็แค่คนเคยรัก สมบูรณ์ต้องมีทางไปที่ดีกว่าคุณเคนแน่นอนค่ะ”
“จ้า”
สมบูรณ์ ย้ำ “ถามกันให้รู้เรื่องนะคะ ว่าคุณเอมเป็นอะไร ถึงไม่สบาย”
“จ้า”
สมบูรณ์ออกไป เคนมองเอมที่นอนหลับอยู่ด้วยสายตาที่รักและเป็นห่วงมากๆ
“ขอโทษนะคุณเอม ที่ทำให้คุณไปรอจนเป็นลม” เคนลูบผมเอมอย่างรักใคร่ “ก็ผมไม่ได้อยากหย่ากับคุณซะหน่อย คุณพูดเองเออเองของคุณคนเดียวนะ”
เอมลืมตาขึ้นมาเห็นเคนยืนอยู่ใกล้ๆ
“คุณเคน”
เคนยิ้มให้ เอมปรือตาง่วงงุนเพราะฤทธิ์ยา
เคนบีบมือเอม “นอนพักก่อนนะคุณเอม”
เอมฝืนไม่ไหวผล็อยหลับไป เคนมองเอมด้วยสายตาเป็นห่วง
มือถือเคนดังขึ้น เป็นรอนโทร.เข้ามา เคนกดรับสายทันที
“ว่าไงน้องรอน” เคนฟังแล้วตกใจ “น้องรอนรออยู่ตรงนั้นก่อนนะ”
เคนวางสายจากรอนมองเอมอย่างลังเลไม่รู้จะเอายังไงดี เพราะยังไม่ได้คุยกับเอม สุดท้ายเคนตัดสินใจออกไปหารอน พอเคนพ้นตัวไปไม่ทันไร เอมรู้สึกตัวตื่น มองที่มือตัวเองแล้วคิดว่าคงจะฝันไป
“คนอย่างคุณเหรอจะมาห่วงฉัน”
เอมหลับตาลงด้วยความน้อยใจ
เคนรีบเข้ามาหารอน ที่ถูกการ์ดของผับคุมตัวอยู่
“น้องรอน”
“พี่เคน”
“มาก็ดีแล้วค่ะพี่เคน ช่วยรับตัวมันกลับไปหน่อย” ม่อนบอก
“น้องม่อน น้องม่อนไม่เคยพูดไม่ดีแบบนี้กับพี่รอนเลยนะ”
“ฟังนะคะพี่รอน ที่ผ่านมา กูแอ๊บ มึงยังไม่เข้าใจอีกหรือไง”
รอนสะเทือนใจใหญ่หลวง “แล้วก็แอ๊บว่าท้องด้วยใช่มั้ย”
รอนแย่งกระเป๋าม่อนมา ค้นหายาคุมของม่อนแล้วหยิบออกมา
“คนท้องที่ไหน เขากินยาคุม จริงมั้ย”
“เออ มึงรู้ก็ดีแล้ว ก็จะได้เลิกแอ๊บ กูเมื่อย”
“พูดแบบนี้ ตกลงจะเลิกกับคุณพ่อแล้วใช่มั้ย”
“พี่นี่ก็หล่อดีนะ ไม่น่าโง่เลย พูดซะขนาดนี้แล้วยังมาถาม”
ม่อนเข้าไปเกาะแขนเสี่ย
“ม่อนต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ เราเลิกกัน”
ม่อนออกไปกับเสี่ย บิ๊กหันมามองเยาะเย้ยรอนกับเคนด้วยสายตายียวนกวนตีนก่อนตามไป
“ไม่ต้องทวนซ้ำเนอะ”
รอนมองตามม่อน อดใจหายไม่ได้ที่ถูกบอกเลิก
รอนเดินเศร้าเหมือนพระเอกอกหักในเอ็มวี เคนเดินตามห่างๆ พอเห็นรอนเศร้า ก็อดจะปลอบใจไม่ได้
“น้องรอน อย่าเศร้าไปเลย”
“พี่เคนไม่ต้องมาห้าม น้องรอนยอมรับนะว่า เรื่องระหว่างน้องรอนกับน้องม่อนมันไม่ถูกต้อง แต่น้องรอนก็อดใจหายไม่ได้ที่ถูกคนที่เคยบอกว่ารัก ทิ้งไป” รอนทรุดตัวนั่งคุกเข่าอย่างหมดแรง “ทำไม ทำไม”
มีหยดน้ำเหมือนสายฝนตกมาใส่รอน
“ฟ้าส่งฝนมาล้างใจน้องรอนใช่มั้ย ล้างให้ออก ล้างให้ออก”
จากน้ำที่เหมือนฝนโปรยปราย กลายเป็นแรงขึ้น เหมือนสายน้ำจงใจฉีดใส่รอนโดยตรง
“มาเห่าอะไรอยู่แถวนี้ รำคาญ”
เจ้าของบ้านรดน้ำต้นไม้อยู่ เห็นรอนมายืนร้องไห้คร่ำครวญริมรั้ว เลยฉีดน้ำใส่ให้รอนหยุดแหกปาก
“ขอโทษครับพี่ ขอโทษแทนพ่อตาผมด้วยครับ”
เคนรีบพารอนไปให้พ้นจากตรงนั้น
“คุณเคนครับคุณเคนครับ”
เสี่ยที่ม่อนออกไปด้วย ตามเคนมาจนทัน
“มึงตามมาทำไม”
รอนเดินเข้าไปเอาเรื่องเสี่ยทันที
“น้องรอนอย่า”
แต่ไม่ทันรอนต่อยเสี่ยโครมเข้าไปแล้ว
อีกฟาก ทิพย์เอานมร้อนเข้ามาให้ แล้วปิดแฟ้มเอกสารของพราว
“คุณพราวไม่ควรทำงานหักโหมนะคะมันไม่ดีกับเจ้าตัวเล็ก”
“เป็นลูกฉันก็ต้องอดทนสิ”
“รอให้เขาคลอดออกมาก่อน แล้วค่อยๆ สอนดีมั้ยคะ ทิพย์จะช่วยด้วยอีกคน ทิพย์จะช่วยคุณพราวดูแลคุณหนูนะคะ”
พราวมองทิพย์อย่างซาบซึ้งใจ “ขอบใจนะ ที่เธอไม่เกลียดฉัน ตลกดีเนอะ คนที่ฉันคอยด่าว่าโขลกสับ กลับเป็นคนที่อยู่ข้างๆ ฉันตอนนี้”
“คุณพราวคิดได้ ทิพย์ก็พอใจแล้วค่ะ”
“ยัยทิพย์”
“ขอโทษค่ะ แล้วคุณพราวจะบอกท่านประธานเมื่อไหร่คะ”
“จะให้บอกว่าไงดีล่ะ ใครเป็นพ่อเด็ก”
“ก็บอกไปตามความจริงสิคะ คุณเจตน์ก็ไม่ได้เสียหายอะไร แค่ ขี้โม้ อวดรวย เสล่อ ปากเสีย แต่สุดท้ายก็ยอมสยบให้คุณพราวคนเดียว”
“ถ้าเด็กในท้องฉันไม่ใช่ลูกของมัน มันก็คงไม่มาตามตอแยฉันหรอก มันไม่ได้ต้องการตัวฉันซะหน่อย”
ทิพย์ถอนหายใจ “คนท้องนี่ก็ดราม่าทุกคนจริงๆ นะคะ กลับกันเถอะค่ะทิพย์จะไปส่ง”
“ฉันจะทำงานต่ออีกหน่อย เธอกลับไปก่อนเถอะทิพย์”
ทิพย์ยืนมองพราว ยิ้มๆ
“อะไรอีก”
“ทิพย์ชอบจังเลยค่ะ เวลาที่คุณพราวเรียกชื่อทิพย์ แทนคำว่า แก นังทิพย์ หรือ อีทิพย์”
พราวอึ้งไป รับรู้ว่าตัวเองร้ายกับทิพย์มากแค่ไหน
“กลับไปได้แล้ว...ทิพย์”
พราวยิ้มให้ ทิพย์ออกไปอย่างมีความสุข พราวนั่งทอดสายตาออกไปข้างนอกทบทวนตัวเอง
ระหว่างนี้ที่โต๊ะมีคนเอาหาอาหารเข้ามาวางให้ พราวนึกว่าเป็นทิพย์
“ยังไม่กลับอีก”
พราวหันมา พบว่าคนที่เข้ามาคือ เจตน์
เจตน์นั่งยิ้มแป้นอยู่ตรงข้ามพราว
“ผมให้คนไปซื้อข้าวต้มกุ้งมาให้คุณ เจ้าอร่อยจากเยาวราช กุ้งแม่น้ำนะคุณ ปกติต้องรอคิวนานมาก แต่พอบอกว่าผมเป็นคนสั่งซื้อ ได้เลยทันทีชามที่อร่อยที่สุด”
“อร่อยมาก แกก็เก็บไว้กินเองสิ”
“ผมกินของดีๆ แพงๆ แบบนี้บ่อยแล้ว อยากให้เจพีกินบ้าง”
“จะอ้วกก็ตรงความขี้คุยของแกนี่แหละ เนอะเจพีเนอะ”
เจตน์ยิ้มร่า “คุณเรียกลูกเราว่าเจพี ผมดีใจอ่ะ”
พราวนึกได้ว่าเผลอลืมตัวเรียกลูกตามที่เจตน์เรียก เลยโวยกลบ
“ไหน จะให้ฉันกินอะไร ก็เอามาสิ”
เจตน์เปิดฝาถ้วย พราวเห็นข้าวต้มหน้าตาน่ากิน ก็ตักกินอย่างเอร็ดอร่อยตามประสาคนท้อง
แต่เจตน์เกิดอาการเหม็น จนทนไม่ไหววิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ
พราวกินข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีเจตน์นั่งปิดจมูกอยู่ไกลๆ พะอืดพะอม
“แกเป็นบ้าอะไรของแกอีก”
“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆ ก็อยากจะอ้วก หรือผมจะท้องอ่ะคุณ”
“นี่แกปัญญาอ่อนจริงๆ ไม่ได้แกล้งใช่มั้ย แกมีมดลูกหรือไง ถึงจะได้ท้องได้”
เจตน์ไม่มีแรงจะเถียง ทิพย์แอบดูทั้งคู่อยู่ที่ประตูแอบยิ้มมีความสุข
“แพ้ท้องแทนเมียซะแล้วคุณเจตน์ สู้ๆ นะคะ อีกไม่นานคุณพราวก็คงจะใจอ่อน”
ทิพย์มองดูเห็นพราวด่าเจตน์ไป กินไป เจตน์เองก็ไม่ถือสาคอยดูแลพราวทั้งที่ตัวเองจะอาเจียน
ฝ่ายรอนรู้ความจริงว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแผนของเคน ที่จะทำให้ตนตาสว่างเห็นความจริง
“ตกลงว่า เสี่ยคนนี้เป็นคนของคุณเคน ความจริงบอกกันดีๆ ก็ได้จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”
“นั่นสิครับคุณเคน เห็นแก่ๆ แบบนี้ คุณรอนหมัดหนักมากนะครับ” เสี่ยว่า
“พูดว่าแก่ เดี๋ยวแถมให้อีกซัก 2 หมัดดีมั้ยครับ ห้ามพูดว่าแก่ มันสะเทือนใจ”
“ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ คุณน้องรอนจะเห็นธาตุแท้ของยายม่อนเหรอครับ คิดเหรอว่าแค่หลอกว่าหมดตัว เรื่องมันจะจบ ร้ายอย่างยายม่อนกลับหลัวของนาง ต้องหาทางให้น้องรอนขูดรีดเงินจากคุณแม่จนได้ แต่ถ้านางมีที่หมายใหม่ ทุกอย่างก็จบ”
“เดี๋ยวนะ ใครหลัวใคร”
“อย่าบอกนะครับว่าคุณน้ารอนยังดูไม่ออกว่า ไอ้บิ๊กเป็นหลัวน้องม่อน”
รอนตกใจในตกใจ
“จะตกใจยิ่งกว่านี้ ถ้าน้องรอนรู้ว่า ไอ้บิ๊กมันเป็นทั้งหลัว ทั้งนายหน้าปล่อยน้องม่อนให้เสี่ยๆ คิดดูแล้วกันว่ามันสองคนจะมั่วขนาดไหน”
“แบบนี้ผมก็ไม่ปลอดภัยสิ”
“ครับ”
รอนใจเสีย “ไม่ให้กำลังใจหน่อยเหรอ”
“เราต้องยืนอยู่บนความจริงครับ น้องรอนต้องไปตรวจร่างกาย เพื่อความแน่ใจ”
รอนคอตก
“อย่าเพิ่งคอตกครับ มีเรื่องให้คอตกกว่านั้น”
รอนมองหน้าเคนอึ้งหนักว่ายังไม่หมดเรื่องอีกเหรอ
เนื้ออ่อนหิ้วกระเป๋าออกมาจากบ้าน จะออกไปเฝ้าไข้เอม รอนเข้ามาหาเนื้ออ่อน
“คุณเนื้ออ่อน”
รอนมองเนื้ออ่อนอย่างแปลกใจที่เห็นเนื้ออ่อนแต่งเนื้อแต่งตัวสวย เหมือนเป็นสาวอีกครั้ง
“คุณมาทำไม”
“ผมรู้ว่ายายเอมไม่สบาย และคุณก็มาเก็บของไปนอนเฝ้าลูก ผมก็เลยจะไปด้วย”
“ไม่ต้อง ลูกฉัน ฉันดูแลเองได้ คุณกลับไปดูแลลูกคุณเถอะ”
เนื้ออ่อนเดินหนี รอนโพล่งขึ้น
“เรื่องท้อง น้องม่อนเขาแต่งเรื่องมาโกหกเรานะ”
เนื้ออ่อนชะงัก ลอบยิ้มดีใจที่เรื่องม่อนท้องเป็นเรื่องโกหก แต่ก็ยังมีทิฐิสูง
“แล้วไง” เนื้ออ่อนหันกลับมามองหน้ารอน “ยังไงฉันก็จะเลิกกับคุณอยู่ดี”
“ทำไมล่ะคุณเนื้ออ่อน”
เอก เจ้าของร้านอาหารดัง เพื่อนเนื้ออ่อนขับรถมาจอดหน้าบ้าน ลงมาหาเนื้ออ่อน
“ไปกันรึยังโนนนี่” เอกเรียกเนื้ออ่อนว่า “โนนนี่”
“โนนนี่ ใคร” รอนงง
“ไปสิคะเอก”
เอกเปิดประตูรอเนื้ออ่อนจะไป รอนดึงแขนรั้งไว้
“ไอ้นี่เป็นใคร แล้วทำไมคุณจะไปกับมัน จะไปไหนกัน ลูกเรากำลังป่วยอยู่นะ”
“นี่คุณรอนใช่มั้ยโนนนี่ ทำไม...”
“แก่ลงมากน่ะเหรอ พวกมักมากในกามก็แบบนี้แหละค่ะ หัวล้าน ลงพุง หนังหน้าพัง แก่กว่าวัยเพราะกระทำย่ำยีร่างกายคนอื่น”
รอนโมโหหึง “แล้วคุณล่ะ ยังไม่ทันเลิกกับผัว ก็มีใหม่ซะแล้ว เรียกว่าอะไร”
“แล้วแต่จะคิด”
เนื้ออ่อนจะไปกับเอก แต่หันกลับมาหารอน
“อ้อ ไม่ต้องไปรบกวนยายเอมนะ ยายเอมกำลังไม่สบาย คงไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
เนื้ออ่อนขึ้นไปนั่งบนรถของเอก รอนวิ่งไปเกาะประตูรถ เอกเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับแต่เหยียบอะไรสักอย่าง เอกยกเท้าขึ้นดูจริตอย่างกะตุ๊ดแต๋ว
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไงคุณเนื้ออ่อน เป็นผู้หญิงทำไม่ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว”
รอนด่าไล่หลังด้วยความโกรธและหึงหวงเนื้ออ่อน เคนเข้ามาหา เนื้ออ่อนมองจากกระจกหลังรถเห็นว่าเคนเข้ามาดูแลรอนก็โล่งใจ
“เบาๆ ก่อนน้องรอน เบาๆ พี่เคนให้มาคุยกับคุณแม่ดีๆ แล้วไปหาเรื่องทะเลาะกับเขาทำไม หายใจลึกๆ ไม่ต้องร้องไห้ คืนนี้น้องรอนไปนอนบ้านพี่เคนก็แล้วกัน”
รอนพยายามหายใจลึกๆ ตามที่เคนบอก
มิ้นนั่งทำงานจากไอแพดอยู่ที่คอนโด กอล์ฟนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ เงียบๆ ไลน์กอล์ฟดังขึ้น มิ้นอยากรู้ว่าใครไลน์มา แต่เก็บอาการ กอล์ฟพิมพ์ตอบไลน์อย่างเป็นปกติ เป็นไลน์จากสน.เรื่องงาน
“ที่โรงพักไลน์มาหนะครับ”
“ก็...ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ”
กอล์ฟพิมพ์ไลน์แล้วก็วางมือถือไว้เดินเข้าห้องน้ำไป มิ้นทำเป็นไม่สนใจ จนแน่ใจว่ากอล์ฟเข้าห้องน้ำไปแล้ว หยิบมือถือมาจะเปิดดู แต่เกิดลังเล เหมือนจะเปลี่ยนใจ
“กล้าวางแบบนี้ ต้องมีพาสเวิร์ดแน่ๆ”
มิ้นคิดไปเองว่ากอล์ฟจะมีพาสเวิร์ด
“ไม่มีหรอกครับ”
มิ้นตกใจที่เห็นกอล์ฟมายืนอยู่ข้างหลังแล้ว
“คุณมิ้นเป็นอะไรกันแน่ครับ”
“เปล่านี่คะ”
“ไอ้เคนเคยบอกผมว่า เวลาผู้หญิงบอกว่าไม่เป็นไร แปลว่าเป็นเวลาผู้หญิงบอกว่าไม่มีอะไร แปลว่ามี”
มิ้นจนมุม ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
“คุณมิ้นกำลังเอาเรื่องของทุกคน ที่อยู่รอบๆ ตัวเรา มามโนเป็นเรื่องของเราใช่มั้ยครับ”
“คุณว่ามิ้นมโน ว่ามิ้นเพ้อเหรอคะ”
“แล้วจริงมั้ยครับ” กอล์ฟมองด้วยสายตาจริงจัง จริงใจ และเอาจริง
“จริงค่ะ” มิ้นรอฟังต่อ แต่กอล์ฟไม่ได้พูดอะไรอีก “แค่นี้เหรอคะ”
“คุณมิ้นมีสิทธิ์จะคิด จะมโนอะไรก็ได้ ถ้าคิดไปในทางร้าย ก็แปลว่า ผมยังทำให้คุณมิ้นมั่นใจได้ไม่มากพอ ผมก็จะพยายามให้มากกว่านี้ คุณมิ้นจะได้เลิกมโน”
“คุณกอล์ฟดีซะขนาดนี้ มิ้นก็ดูเลวไปเลยสิคะ มิ้นขอโทษค่ะ”
“คิดไม่ดีกับผมขนาดนี้ ขอโทษแค่นั้นพ่อเหรอครับ”
“แล้วจะให้มิ้นทำยังไงคะ”
“แต่งงานกันเถอะครับ คุณมิ้นจะได้เลิกกังวลในตัวผม”
“ก็ดีนะคะ หา แต่งงาน”
“ครับ”
กอล์ฟยิ้มจนตาแทบปิดให้มิ้นมั่นใจว่า เขาพูดจากใจจริง
เช้าวันนี้ เนื้ออ่อนจัดการอาหารเช้าให้เอม
“ซุปอร่อยจังเลยค่ะคุณแม่”
“อร่อยก็ทานเยอะๆ นะคะ ของฟรีค่ะ” สมบูรณ์ว่า
“เอามาจากไหนคะ” เอมเริ่มระแวง
เนื้ออ่อน ไม่ได้มาจากคุณเคนหรอกจ้า จำคุณลุงเอกได้มั้ย
“คุณลุงเอกเพื่อนคุณแม่ที่ไปเปิดร้านอาหารที่อเมริกา”
“จ้า ตอนนี้เขากลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว เมื่อวานยังมาส่งแม่มาเฝ้าไข้เอมเลย”
“ร้ายนะคะคุณผู้หญิง เปิดจ๊อบใหม่เร็วมาก” สมบูรณ์แซว
เนื้ออ่อนกับเอมมองหน้ากันยิ้มๆ ไม่พูดอะไร
“รีบทานดีกว่ายายเอม จะได้กลับบ้าน”
เคนโผล่เข้ามา “ให้ผมไปส่งนะครับ”
เอมหันไปเห็นก็ดีใจ แต่ก็ทำปากแข็ง
“ไม่ต้อง”
เคนบอกกับเนื้ออ่อนว่า “เรื่องค่ารักษาพยาบาลผมจัดการหมดแล้วนะครับคุณแม่”
“นี่คุณเคน พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
“ผมพูดกับคุณแม่คุณ ไม่ได้พูดกับคุณซะหน่อย ไม่ยุ่งสิคุณ”
เอมเหวอที่ถูกเคนย้อนเอา
“คุณแม่คะ”
เคนทำเป็นพูดลอยๆ “สู้ไม่ได้ ทำเป็นฟ้องแม่”
“คุณแม่คะ ให้นายนี่ออกไปได้มั้ยคะ เอมไม่อยากเห็นหน้าเขา”
สมบูรณ์กระซิบกับเคน “กำลังงอนเพราะคิดว่าคุณเคนไม่มาดูตอนป่วยน่ะค่ะ”
เอมได้ยินแหวใส่ “ฉันไม่ได้งอน”
เนื้ออ่อนตัดบท “เอาละๆ ไม่ได้งอน ก็ไม่ได้งอน คุณเคนกลับไปก่อนก็แล้วกันค่ะ พวกเรากลับเองได้ ขืนคุณเคนอยู่ต่อ ยายเอมจะโวยวายจนเป็นลมไปอีก ยิ่งกำลัง...”
เอมมองหน้าเนื้ออ่อน ปรามไม่ให้พูด
“กำลังไม่สบายอยู่ด้วย”
“ครับ ที่ผมยอมก็เพราะคุณแม่นะครับ”
เคนลอยหน้าลอยตาใส่เอมแล้วออกไป เอมมองตามเคนอย่างหงุดหงิด
“เอม ที่คุณเคนเขาไม่ได้มาดูแลเอม ก็เพราะ เขาไปดูคุณพ่ออยู่”
“คุณแม่ว่าอะไรนะคะ”
“เมื่อคืนคุณพ่อมาบอกว่า เลิกกับยายน้องม่อนแล้ว แต่แม่ยังไม่อยากจะเชื่อ คุณเคนเขาก็คอยมาดูแลคุณพ่อ”
“ทำดีเอาหน้าน่ะสิ คิดว่าคุณพ่อจะมาช่วยพูดได้เหรอ”
“ถ้าเขาทำดีเอาหน้า เขาก็ต้องรีบบอกเอมแล้วสิ”
เอมอึ้งไป
“แม่ว่าคุณเคนเขารู้สึกผิด และก็พยายามหาทางแก้ปัญหาเรื่องคุณพ่อ คุณเคนอาจจะเป็นต้นเหตุของเรื่อง แต่คนที่เลือกจะสร้างเหตุนี้ขึ้นมาคือคุณพ่อนะเอม”
สมบูรณ์เสริมว่า “และเมื่อวานคุณเคนก็มาดูคุณเอมแล้วนะคะ แต่คุณเอมหลับอยู่”
เอมอึ้งอีกเมื่อได้ยินว่าเคนมาดูแลตอนที่เธอหลับอยู่ อดยิ้มดีใจออกมาไม่ได้ เนื้ออ่อนกับสมบูรณ์มองหน้ากัน ขำที่เอมปากไม่ตรงกับใจ
เคนเดินอยู่ที่ทางเดิน หงุดหงิดที่เอมไม่ยอมใจอ่อน มือถือเคนดัง เป็นเจตน์โทร.เข้ามา
“อะไรอีกวะไอ้เจ๊กตื่นไฟ”
“พี่เคน ไหนบอกจะช่วยคิดให้คุณพราวใจอ่อนไง”
“ก็คิดอยู่นี่ไง ระหว่างนี้แกก็พยายามเอาเองไปก่อนไม่ได้หรือไงวะ”
“พยายามแล้ว เมื่อคืนก็ไปหา แต่คุณพราวไม่ยอมใจอ่อน”
“เอางี้นะ แกทำไงก็ได้ ให้คุณพราวรู้ว่าแกรักเขา แล้วก็ทำให้คนรู้ไปเลยว่าลูกในท้องเขาเป็นลูกแก แกต้องการจะรับผิดชอบ ให้พ่อแม่เขารู้ยิ่งดี”
เคนแนะนำมั่วๆ ปัดๆ ให้พ้นตัว
“มั่วรึเปล่าเนี่ย”
เคนหน้าเสียไปนิดๆ “ไม่มั่ว คนอย่างฉันไม่มั่วอยู่แล้ว”
เคนพกความหงุดหงิดกลับมาที่บ้าน รอนรออยู่พอเห็นก็รีบเข้าไปถามอาการเอม
“ยายเอมเป็นไงบ้าง”
“ถ้าร่างกายแข็งแรงดีแล้วครับ กำลังจะกลับบ้าน แต่ถ้านิสัยดื้อเหมือนเดิม”
“ใส่เป็นชุดแบบนี้ โดนยายเอมเล่นงานมาน่ะสิ”
“ครับ”
“แล้วคุณเนื้ออ่อน”
เคนรู้ทันว่ารอนจะถามอะไร “ตอนที่ผมไปไม่มีใครไปด้วยครับ” รอนดีใจ “แต่พอผมกลับมาแล้วก็ไม่แน่”
รอนคอตกอีก เคนเห็น กอล์ฟ แดน ป้อง นั่งรออยู่ ก็หงุดหงิดอีก
“อะไรอีกเนี่ยพวกมึง”
“ไอ้กอล์ฟมีเรื่องจะบอก” แดนว่า
“อะไร”
“กูจะแต่งงาน”
อีกฝั่ง สมบูรณ์กำลังเก็บข้าวของเตรียมพาคุณเอมกลับบ้าน เอมนั่งคุยอยู่กับมิ้น
“ฉันดีใจด้วยนะมิ้น”
“ขอบใจมาก แล้วนี่เธอหายดีแล้วใช่มั้ย”
“โรคที่คุณเอมเป็น มันไม่หายง่ายๆ หรอกค่ะ แต่มันไม่อันตรายอะไร”
เอมมองหน้าสมบูรณ์ด้วยสีหน้าสงสัย
“คุณมิ้นจะให้คุณเอมทำอะไรก็ไม่ทำเถอะค่ะ”
เอมรู้ทันที “ฉันจะดูแลเรื่องชุดแต่งงานให้เธอตามสัญญา”
มิ้นยิ้มกว้าง “เรื่องนั้นเธอต้องทำอยู่แล้ว แต่ว่าฉันมีเรื่องจะขอให้เธอช่วยอีกเรื่องนึง”
เคนอึ้งเมื่อกอล์ฟบอกจะให้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว
“มึงคิดได้ไง จะให้กูเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ให้คุณเอมเป็นเพื่อนเจ้าสาว”
“เรียกได้ว่าจับช้างมาทำยุทธหัตถีเลยทีเดียว” แดนว่า
ป้องเสริม “ดีอยู่หรอกเด่นั่น ซ้างซนซ้าง คือ สิได้ลูกซ้างนั่นเด่ พี่กอล์ฟกับคุณมิ้น อุตส่าห์จัดแมทที่พี่เคนกับคุณเอมจะต้องเจอกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าพี่ยังง้อคุณเอมไม่ได้อีก อย่าเรียกตัวเองว่าเทพเคนอีกเลย ผมอายแทน”
“จริงของคุณป้อง ผมเองก็จะได้ติดตามคุณเคน เข้านอกออกในบ้านของผมเองที่ผมเข้าไปไม่ได้” รอนพูดแล้วก็รู้สึกรันทดหดหู่ชีวิตตัวเองขึ้นมา
“มึงเก็ตแล้วนะ ไม่ดื้อกับกูเนอะ กูให้ทำอะไรก็ทำตามเนอะ”
“ครับพี่กอล์ฟคร้าบ”
เคนฟังกอล์ฟพูดแล้วเกิดความหวัง
เอมกลับถึงบ้านแล้ว กำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับวัดตัวตัดชุดให้มิ้นกับกอล์ฟ ในสภาพหน้าหงิกๆ ไม่เต็มใจนัก
“น่าเอม งานแต่งของฉัน ฉันก็อยากให้เพื่อนรักเป็นเพื่อนเจ้าสาวคุณกอล์ฟเขาก็อยากให้เพื่อนรักของเขาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเธอก็แค่ ช่วยฉันเรื่องชุด ไม่เห็นมีอะไรต้องเกี่ยวกับคุณเคนเลย”
“ใช่ค่ะ ไม่มีเลย มีแต่วัดตัวกันแบบหายใจรดต้นคอฟืด ฟืด ฟืด เท่านั้นเอง แค่นึกตามก็ฟินน” สาวใช้จอมเจ๋อทำจมูกสูดลมหายใจเข้าสุดฟิน “กลิ่นของถ่ายไฟเก่าจะหอมหวนแค่ไหนน้อ”
“ถ่านไฟเก่าอะไรคะ เขายังไม่ได้เลิกกันซะหน่อยยังเป็นของกันและกันอยู่เลยค่ะ” มิ้นแซว
เอมเซ็ง “ฉันเปลี่ยนใจได้มั้ย”
“ช่วยยายมิ้นเถอะลูก นึกว่าเห็นแก่เพื่อน” เนื้ออ่อนบอก
ระหว่างนี้ กอล์ฟ พาเคน กับรอนเข้ามา มีแดน ป้อง ตามมาด้วย เนื้ออ่อนเห็นหน้ารอนแล้วอึ้ง
“เห็นแก่เพื่อนลูกแล้วกันนะคะคุณผู้หญิง” สมบูรณ์ว่า
เอมกับเคนจ้องหน้ากัน เนื้ออ่อนกับรอนก็มองหน้ากัน
แดนสยอง “นั่นงะ ยุทธหัตถีของมึงไอ้ป้อง”
“สองคู่กันเลยทีเดียว”
เอมเชิดใส่เคนส่วนเคนมองท้าทายใส่เอม
แดน ป้อง ย่องเข้ามาทางหลังบล้านเอม กะหาที่กำบังเหมือนหน่วยสวาทปฎิบัติการ ป้องส่งสัญญาณมือกับรอนพูดไปด้วย
“เร็วครับน้องรอน หาทางง้อคุณน้าเนื้ออ่อนให้ได้”
แดนส่งสัญญาณมือกับรอนพูดไปด้วย
“ง้อทำไมให้เสียเวลา อุ้มขึ้นห้องเลยก็หมดเรื่อง”
สมบูรณ์ส่งสัญญาณมือกับรอนพูดไปด้วย
“จะอุ้มใครเหรอคะ”
แดน ป้อง หันมาเห็นสมบูรณ์ทำหน้าเซ็กซี่ใส่
“ถ้าหมายถึงสมบูรณ์ บอกเลยว่าไม่ง่าย แต่ก็ได้ไม่ยาก”
แดนหันมาทางรอน “คุณน้ารอนครับ ผมขอแนะนำ ต่อไปเครื่องเซ่นอย่าให้ขาดอีก ไม่งั้นเขาจะหิวแบบนี้”
“ร้ายอ่ะ นี่สมบูรณ์เองไม่ใช่สัมภเว”
“ไปดีกว่ามั้ยครับ ก่อนจะถูกสิง”
ป้อง แดน จะพารอนออกไป
สมบูรณ์ดักคอว่า “ถ้าไปแล้วจะรู้เหรอคะว่าคุณผู้หญิงไปไหน และกิ๊กคนใหม่ของคุณผู้หญิงเป็นใคร”
รอน แดน ป้อง หันกลับมาหาสมบูรณ์ทันที
“แต่ว่าทุกข่าวสารมีมูลค่ะ รับเป็นเงินสดนะคะ ไม่รับเครื่องเซ่น”
สมบูรณ์ทำหน้าตาภาคภูมิอย่างถือแต้มต่อ
เอมวางกล่องใส่ชุดเจ้าสาวลงตรงหน้ามิ้น
“เปิดดูสิมิ้น”
มิ้นเปิดกล่องดู เห็นชุดเจ้าสาวที่จัดอย่างเรียบง่าย แต่ดูดี
“นาตาลีเป็นคนส่งผ้ามาให้ฉันตัดชุดนี้ไว้ให้เธอ เก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย ก็เสร็จสมบูรณ์แล้วละ”
เอม กับ กอล์ฟ มองหน้าอย่างรู้กัน แล้วพากันยิ้มให้มิ้น
“เราเตรียมการกันมาสักพักนึงแล้ว”
เคนกระซิบกอล์ฟ “มึงแอบเตรียมการกับเมียกู ได้ไงวะ”
“ก็เขาโกรธมึง ไม่ได้โกรธกูนี่”
มิ้นหยิบชุดออกมาดู น้ำตาคลอ
“ขนาดยังไม่เสร็จ ยังสวยมากเลยเอม ขอบคุณมากนะ” มิ้นโผกอดเอมด้วยความซาบซึ้ง
เคนมองชื่นชม ที่เห็นเอมแอบเตรียมการทุกอย่างเอาไว้ให้เพื่อนรัก พอเอมหันมาเห็นสายตาเคนมองจ้องอยู่ เคนรีบทำเป็นเมินมองหันไปทางอื่น
“ส่วนชุดเจ้าบ่าว เอมก็จะตัดให้สุดฝีมือเลยค่ะ”
“ขอบคุณมากครับคุณเอม”
เคนทำเป็นกระแอม เชิงบอกให้กอล์ฟพูดชงให้
“แล้ว... เพื่อนเจ้าบ่าวล่ะครับ”
เคนยืด เก๊กหล่อ “ถ้าจะขอวัดตัว ก็ไม่รังเกียจนะครับ”
“ซื้อเอาก็แล้วกันค่ะ” เอมบอก
เคนวืดเสียศูนย์ที่ได้ยินว่าเอมจะไม่เตรียมการอะไรให้
“ส่วนเพื่อนเจ้าสาว.. ให้นาตาลีเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เธอก็แล้วกันนะมิ้น มันคงไม่เหมาะเท่าไหร่ ถ้าเพื่อนเจ้าสาวกำลังจะ...หย่า”
“กูไม่หย่าเว้ยไอ้กอล์ฟ กูเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้มึงได้ ไม่มีปัญหาใครเขาจะไม่เตรียมชุดให้ ก็ช่างเขา กูหล่อใส่อะไรก็ดูดีอยู่แล้ว”
เคนกับเอมจ้องหน้ากัน เหมือนจะทะเลาะกันอีก
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณเคน” มิ้นมองหน้าเอม “ถือว่าฉันขอนะเอม”
เอมใจอ่อน “ก็ได้”
มิ้นยิ้มโล่งใจ
“คุณแดน คุณป้อง” เอมมองหน้าเคนแต่ไม่เอ่ยชื่อ “เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวกันให้หมดนี่แหละค่ะ เอมจะเตรียมชุดให้ แต่ จะไม่มีใครพิเศษกว่าใคร”
“ได้หมดอ่ะ อยากทำอะไรทำ อยากสะบั้นอารมณ์ใส่ผมยังไงก็เชิญ ผมชิลๆ อยู่แล้ว”
พร้อมกับว่าเคนทิ้งตัวนั่งอย่างกวนประสาท เอมมองหงุดหงิด กอล์ฟกับมิ้นมองหน้ากัน หนักใจที่สองคนไม่เลิกทะเลาะกัน
“ไอ้กอล์ฟ ไอ้แดน ไอ้ป้องไปไหนวะ เรียกมาให้คุณเอมวัดตัวสิเสร็จแล้วกูจะได้วัดบ้าง”
เคนมองหน้ายียวนกวนประสาทเอมเล่นๆ
“เออว่ะ มันหายไปไหนกันวะ คุณน้ารอนด้วย”
พอนึกได้ว่ารอนก็หายไปด้วย เคนกับกอล์ฟมองหน้ากันชักไม่ไว้ใจรอน
อีกฝั่ง เอกยกกาน้ำชากับของว่างมาให้เนื้ออ่อนที่โต๊ะตรงมุมส่วนตัว
“ชาคาโมมายผสมคลอลาเจน”
“ขอบคุณจ้าเอก”
รอน แดน ป้อง แอบดูเนื้ออ่อนกับเอกอยู่มุมหนึ่ง พนักงานหนุ่มหน้าตาดี ใส่แต่กางเกงยีนส์กับผ้ากันเปื้อน ยกกาแฟเข้ามาเสิร์ฟทั้ง 3 คน
“รับอย่างอื่นเพิ่มมั้ยครับ”
“ยังดีกว่าครับ” ป้องบอก
พนักงานออกไป ป้องมองตาม
“ร้านนี้มันแปลกๆ มั้ยครับ ทำไมพนักงานไม่ใส่เสื้อ ทั้งร้านก็มีแต่...”
ป้องมองไปรอบๆ ร้าน เห็นแต่ลูกค้าสาวๆ กับ กะเทยน้อยหอยสังข์นั่งมองพนักงานหนุ่มๆ พากันหัวเราะคิกคัก
“มึงกำลังโฟกัสผิดจุดแล้วไอ้ป้อง คนนี้เหรอครับที่มาคอยตอมคุณน้าเนื้ออ่อน” แดนท้วง
“ตอแยครับ มันมาคอยตอแยเมียผม เมียผมคนครับ ไม่ใช่ขี้” รอนว่า
ป้องมองเอกที มองรอนที แล้วก็ก้มหน้าสงบนิ่งจนรอนงง
“อะไรคุณป้อง”
“ไว้อาลัยให้คุณน้ารอนไงครับ ไม่เห็นเหรอครับ ทางโน้นเขามีซิกซ์แพ็ก กล้าโชว์แผงอก หล่อ หน้าตึง ยังกับนอนในฟอร์มาลีน ถ้าไม่บอก ก็ไม่รู้ว่าจะ 60 แล้ว”
“แล้วทางด้านนี้” แดนถาม
“คือกันกั๊บพ่อใหญ่ อ้วนแอ้ดแล้ด ขี้เหล่แท่”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจะไปต่อยหน้ามันให้เสียโฉม เอาน้ำกรดราดซ้ำอีกที ถ้ายังเอาไม่อยู่ก็อุ้มมันไปเผานั่งยางด้วย”
“จำคุกตลอดชีวิตตั้งแต่เผานั่งยางแล้ว ค่อยๆ คิดหาทางสิครับ” แดนบอก
รอนมองดูเอกที่คุยสนิทสนมกับเนื้ออ่อน จังหวะหนึ่งเอกยังเอามือไล้แก้มเนื้ออ่อนด้วย รอนเห็นแล้วทนไม่ไหว
“ผมไม่รอแล้วนะ”
รอนจะพุ่งออกไปจากที่ซ่อน เคนโผล่มาดึงรั้งไว้
“เดี๋ยวครับ ใจเย็น”
รอน แดน ป้อง หันมาเห็นเคนอย่างคาดไม่ถึง แดนหันมามองหน้าป้อง ที่ดูไม่เดือดร้อนที่เคนตามมา
“ผมโทร.ตามพี่เคนมาเอง ยอมรับเถอะ เราสองคนจัดเองก็พังทุกที” ป้องบอก
“ก็น้องรอนเห็นพี่เคนกำลังง้อยัยเอม น้องรอนรอไม่ไหว พี่เคนช่วยน้องรอนด้วยนะ”
“ถ้าน้องรอนไม่ดื้อ ไม่ซน พี่เคนจะจัดให้สาแก่ใจเลยทีเดียว”
เคนมองเนื้ออ่อนกับเอกเหมือนกำลังประเมินอะไรสักอย่าง
เอมกำลังวัดตัวให้กอล์ฟ สมบูรณ์ยกอาหารว่างเข้ามาให้คุณๆ
“อาหารว่างค่ะ”
“น่าทานจังครับสมบูรณ์” กอล์ฟยิ้มให้
สมบูรณ์ดึงคอเสื้อลงโชว์ไหล่
“สมบูรณ์หรือขนมค่ะ”
มิ้นจับคอเสื้อสมบูรณ์กลับที่เดิม
“ขนมอยู่แล้วล่ะค่ะ ไม่ตอดของน้องเนอะพี่สมบูรณ์เนอะ”
“อ่ะๆ หวงๆ”
มิ้นเขินที่ถูกสมบูรณ์แซวรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เห็นคุณเคนมั้ยคะ ยังไม่ได้วัดตัวเลย”
เอมทำเป็นไม่สนใจ แต่จริงๆ ฟังอยู่
“เห็นคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ แล้วก็รีบร้อนออกไปค่ะ”
เอมหน้าเสียที่ได้ยินว่าเคนคุยโทรศัพท์แล้วก็ออกไป
เนื้ออ่อนนั่งดื่มชาของเอกแล้วรู้สึกสดชื่น เจ้าของร้านนั่งมองหน้าอยู่
“ที่หนีมานั่งดื่มชาที่นี่ หนีคุณรอนมาใช่มั้ย”
เนื้ออ่อนไม่ตอบ
“อายุปูนนี้แล้วมีคนมาง้อนี่ แต้มบุญหล่อนสูงมากเลยนะยะ”
“บุญสูงจริง ผัวจะมีเมียน้อยเหรอยะ”
“อันนี้เธอจะโทษผู้ชายฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะยะ”
“อ้าว”
“ก็ถ้าเธอรู้จักดูแลตัวเองแบบนี้แต่แรก ผัวจะหนีไปมีเมียน้อยมั้ยล่ะยะ”
เนื้ออ่อนคิดตามที่เอกพูดก็รู้สึกว่ามันจริง
“เอาเลย อยากทับถมฉันยังไงก็ตามสบายเลย เอกกี้”
รอน แดน ป้อง แอบดูเนื้ออ่อนกับเอกอยู่มุมหนึ่ง
“เอกกี้” รอนหันมาหาเคนอึ้งๆ “นี่มันเป็น...”
เคนนึกถึงตอนที่เห็นเอกกี้ครั้งแรก
ตอนนั้น เนื้ออ่อนขึ้นไปนั่งบนรถของเอก รอนวิ่งไปเกาะประตูรถ เอกเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับแต่เหยียบอะไรสักอย่าง จึงยกเท้าขึ้นดูท่าทีจริตจะกร้านเหมือนตุ๊ดไม่มีผิด เคนแอบดูอยู่มองอย่างจับสังเกต
“ไม่แปลกใจบ้างเหรอครับ เจ้าของร้านต้องเป็นคนแบบไหน ถึงให้พนักงานใส่แต่ผ้ากันเปื้อนทำงานแบบนี้”
รอน แดน ป้อง มองไปรอบๆ ร้าน เห็นจริงตามที่เคนว่า พนักงานคนหนึ่งยกแจกันดอกกุหลาบสีแดงผ่านโต๊ะของเนื้ออ่อนกับเอกกี้
“อุ๊ยต๊าย ทำไมมันแดงตอแหลแบบนี้เนี่ย สวยๆ เอามาวางตรง นี้เลย”
เอกกี้ชื่นชมดอกกุหลาบแดงจนหลุดสาวแตก เนื้ออ่อนเห็นก็อ่อนใจ
“นี่ไอ้เอกกี้มันร่วมมือกับคุณเนื้ออ่อนหลอกน้องรอนเหรอ” รอนถามขึ้น
“คุณเอมก็คงจะรู้เรื่องด้วย มิน่านิ่งเชียว”
“น้องรอนจะออกไปกระชากหน้ากากมัน”
“ใจเย็นครับ เราง้อมามากแล้ว จบ พอ สต็อป”
เคนยิ้มร้ายมีแผนการชั่ว
“แก้แค้น หักเหลี่ยมเฉือนคม นี่หรือ คือคนรักกัน” ป้องประชด
แดนยิ้ม “แบบนี้สิวะ ฟินนนนนน”
ม่อนเข้าห้องมาเอาสมุดบัญชีเข้ามาปาใส่หน้าบิ๊ก ด้วยความโกรธ
“อีพี่บิ๊ก มึงแอบกดเงินกูออกมาจนหมดบัญชีเลยใช่มั้ย”
“เออ ก็ กดมาดูแลให้ ก็ เอามาใช้เพื่อแกนั่นแหละ”
“ตอแหล นี่แกเข้าบ่อนอีกแล้วใช่มั้ย”
บิ๊กยังไม่ทันตอบ มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นจึงเดินไปเปิดประตูดู แต่แล้วบิ๊กก็โดนถีบกระเด็นกลับเข้ามาโดยฝีตีนนักเลงบ่อน 2 คน ที่เดินตามเข้าห้องมา แล้วปิดประตูลง
“เฮียเขาฝากมาให้” นักเลง1 ชี้หน้า
“อะไรเนี่ยพี่ เมื่อเช้าผมก็โอนเงินให้แล้วไง”
“นั่นมันครึ่งของครึ่ง ของครึ่ง ของดอกเบี้ยเว้ย” นักเลง 1บอก
“อีพี่บิ๊ก มึงเอาเงินกูไปเข้าบ่อนจริงๆ ใช่มั้ย”
ม่อนทุบตบตี จนบิ๊กทนไม่ไหว ตบม่อนคว่ำไป แล้วจะเข้าไปเตะซ้ำ นักเลงจับมือบิ๊กไว้
“กับผู้หญิงนี่เก่งจังนะมึง เก่งนักก็หาเงินมาใช้หนี้เฮียเขา อยู่ห้องหรูขนาดนี้ มึงอย่ามาแอ๊บจน กูไม่เชื่อ มึงรีบหาเงินมา ถ้าไม่อยากเจอตรีนเดลิเวอรี่แบบนี้”
นักเลงออกไป บิ๊กเครียดกลัวตาย ม่อนโดนตบ โดนเตะจนจุกลุกไม่ไหวมองบิ๊กอย่างแค้นๆ
บิ๊กโทร.หาเสี่ย โดยไม่รู้ว่าเป็นคนของเคน แต่เสี่ยไม่รับสาย
“ทำไมมันไม่รับสายวะ”
“พี่โทร.หาใคร”
“ก็ไอ้เสี่ยที่มันมาชอบแกไง”
ม่อนโมโห “นี่พี่จะให้ม่อนขาย มาใช้หนี้ให้พี่เหรอ”
“อะไร ดราม่าอะไร ทำยังกับแกไม่เคยขาย”
“แต่นี่มันมากไปแล้วนะพี่บิ๊ก”
“มากเหรอ” บิ๊กโมโหตบม่อนเปรี้ยง “กูให้ทำอะไรมึงก็ทำ จบมั้ย”
ม่อนมองบิ๊กอย่างสุดทน
“งั้นพี่ก็เอาคอนโดนี้ไปจำนองก็แล้วกัน จะได้จบ”
“มึงคิดว่า ถ้ามันพอ กูจะพล่านมั้ย”
บิ๊กเครียดจัดไม่รู้จะหาเงินที่ไหน
“นี่พี่เอาคอนโดไปจำนองโดยไม่บอกม่อนเลยเหรอ”
“คอนโดนี้ มึงโอนเป็นชื่อกูแล้ว กูจะทำอะไรก็ได้มั้ย” บิ๊กจ้องหน้าม่อนอย่างไม่พอใจ “ตัวมึงก็เหมือนกัน มึงก็ของกู กูสั่งให้มึงทำอะไร มึงก็ต้องทำ”
บิ๊กออกไปอย่างอารมณ์เสีย ม่อนมองตามด้วยความน้อยใจเสียใจ
เนื้ออ่อนกลับเข้ามาในมือถือถุงขนมมาด้วย เห็นเอม กอล์ฟ มิ้น กำลังนั่งคุยปรึกษากันเรื่องชุดแต่งงาน
“เป็นไงกันบ้าง แม่มีขนมมาฝากเยอะแยะเลย สมบูรณ์เอาไปจัดใส่จานสิ”
สมบูรณ์รับขนมจากเนื้ออ่อนไป
“เยอะแยะ มากมาย ดาษดื่นแบบนี้ ได้มาฟรีใช่มั้ยคะ ตั้งแต่คุณผู้หญิงมีกิ๊กเป็นเจ้าของร้านอาหาร ของกินน้ำท่าบริบูรณ์ดีเหลือเกินค่ะ” สมบูรณ์ว่า
“ฉันซื้อมาย่ะ แล้วใครบอกว่าเอกกี้เป็นกิ๊กฉันยะ”
“คุณเอก เอกกี้ หมายความว่า” สมบูรณ์มองหน้าเนื้ออ่อนกับเอม “ใช่ ใช่มั้ยคะ”
เนื้ออ่อนกับเอม พยักหน้าให้ สมบูรณ์หน้าเสีย
“มีอะไรรึเปล่าสมบูรณ์” กอล์ฟสงสัย
สมบูรณ์ยังไม่ทันตอบอะไร เคนเข้ามานั่งลงหน้าเครียดๆ
“คุณน้ารอนล่ะไอ้เคน”
“ไปวัดแล้ว”
เนื้ออ่อนได้ยินว่ารอนไปวัด แม้จะสงสัย แต่ยังทำฟอร์มจัด
“ดี ไปจองศาลาตั้งแต่เนิ่นๆ”
เคนไม่โต้ตอบ เอมกับเนื้ออ่อนมองหน้ากัน รู้สึกว่าผิดปกติ
“มีอะไรรึเปล่าคะคุณเคน” มิ้นถาม
“ไม่รู้ว่าใครไปบอกคุณพ่อว่า คุณแม่มีกิ๊กเป็นเจ้าของร้านอาหาร”
เนื้ออ่อนกับเอมหันไปมองหน้าสมบูรณ์ สาวใช้จอมเจ๋อหลบตาวูบ
“คุณพ่อตามไป” เคนมองหน้าเนื้ออ่อน “เห็นคุณแม่อยู่กับชายคนใหม่ คุณพ่อก็เลย...”
สมบูรณ์สอดว่า “คุณผู้ชายก็เลยหัวใจวายตายตาที่เลยใช่มั้ยคะ ศาลาไหนคะ ศาลาไหน สมบูรณ์จะไปรดน้ำศพ ไปดูหน้าคุณผู้ชายเป็นครั้งสุดท้าย”
“ฟูมฟายเหมือนเป็นเมียคุณพ่อเลยนะครับสมบูรณ์ เมียจริงๆ เขายังไม่เดือดร้อนเลย”
“ลีลาแบบนี้ มีแผนการอีกแน่ๆ ค่ะคุณแม่ ไม่ต้องไปฟัง”
เอมจะพาเนื้ออ่อนหนีเคน
“คุณพ่อรอนตัดสินใจจะบวชตลอดชีวิตเพราะเห็นว่าคุณแม่กำลังจะมีคนใหม่”
เอมกับเนื้ออ่อนชะงัก เคนเล่นใหญ่จัดเต็ม ตีหน้าเศร้า ท่าทางหนักใจมาก
อ่านต่อ ตอนที่24
#พ่อปลาไหล #thaich8 #โชคดีมีสุข #ฟิล์มยีน #ยีนฟิล์ม #ทีมพ่อปลาไหล #ทีมเอม #lakornonlinefan #ละครออนไลน์ #ลมหายใจคือละคร
