พ่อปลาไหล ตอนที่ 22
บทประพันธ์ : กนกเรขา บทโทรทัศน์ : จอมใจ และ ปัทม์
เนื้ออ่อนเล็งปืนแล้วยิงเปรี้ยงทันที สิ้นเสียงปืนเห็นรอนนอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น เคนได้สติเป็นคนแรกรีบวิ่งเข้าไปหาจับตัวรอนสำรวจด้วยความตกใจสุดขีด
“คุณพ่อ”
มือของเคนมีเลือดของรอนติดอยู่ เอม กับ เนื้ออ่อนเห็นก็ยิ่งตกใจ
“คุณพ่อ”
แดน ป้องเห็นว่ารอนเลือดออก ก็ตกใจร้องโวยวายใหญ่โต
“รีบพาคุณน้ารอนไปโรงพยาบาลเร็วไอ้เคน”
“เร็วสิพี่ เดี๋ยวเลือดไหลหมดตัวกันพอดี”
เนื้ออ่อนมองปืนในมือตัวเอง มองที่พื้น อยู่ๆ ก็หายตกใจ
เอมได้ยินแดน ป้อง โวยวาย จะเข้าไปดู
เนื้ออ่อน ดึงไว้ “ไม่ต้องยายเอม”
เคน แดน ป้อง รีบพยุงพารอนออกไปขึ้นรถที่หน้าบ้าน
“เอมจะตามไปดูคุณพ่อไปโรงพยาบาล”
“แม่บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง”
เนื้ออ่อนมองตามเคน แดน ป้อง ที่พยุงพารอนออกไปอย่างทุลักทุเล
“ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องมาตายที่บ้านเรา”
เนื้ออ่อนมองตามรอนด้วยสายตาเคียดแค้นและเสียใจ เอมไม่รู้จะทำยังไง ได้ยินเสียงแดน ป้อง โวยวายอยู่ตลอดเวลา เอมยิ่งกังวลใจ
รอนนอนบนเตียงรถเข็นถูกเข็นตรงมาที่ห้องฉุกเฉิน เคน แดน ป้อง ตามมาอย่างร้อนใจ รอนถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไป
“ญาติรอด้านนอกนะคะ”
เคนมองรอนถูกเข็นเข้าห้องไปด้วยความเป็นห่วง ประตูห้องฉุกเฉินปิดลง
กอล์ฟมาถึงรีบเข้ามาหาเคน แดน ป้อง ถามอย่างร้อนใจ
“คุณน้ารอนเป็นไงบ้าง”
เคนไม่ตอบ แต่เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉินกุมขมับหน้าเครียด
แดน ป้อง ก็ทิ้งตัวลงนั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนแรง
“แล้วทำไมถึงถูกยิง แล้วใครเป็นคนยิง”
เคนไม่กล้าสบตากอล์ฟ “คุณน้าเนื้ออ่อน ยัยน้องม่อนบุกไปที่บ้านบอกว่าท้อง”
เคนพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเต็มประตู กอล์ฟกังวลคิดว่ารอนต้องอาการหนักมากแน่
ที่บริษัทโมเดลลิ่งของมิ้น บนโต๊ะทำงาน มีโน้ตบุ๊ค ไอแพด ที่เปิดโปรไฟล์ นายแบบ นางแบบ นักแสดงอยู่ ลูกน้องมิ้นกำลังไล่คลิกให้มิ้นดูทีละคน มาหยุดที่โปรไฟล์ของสาวหน้าลูกครึ่งแต่หน้าอกบึ้มมากคนหนึ่ง
“โฆษณาเครื่องแกงไทย ต้องหน้าไทยๆ มั้ยคะคุ๊ณณณ”
“พี่เล่นเองมะ อ๋อ ไม่ได้ อายุเกินแล้ว” ลูกน้องแซว
“เออฉันแก่ แต่สวยเว้ย หาให้เร็วๆ เลย ฉันไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนหน้าตานะแก”
ลูกน้องคลิกมาหยุดที่โปรไฟล์ของม่อน
“น้องวีไอพีคนนี้ไง ที่ทำฉันโดนลูกค้าด่าคราวที่แล้ว” มิ้นบอก
“ยายนี่แสบมากอ่ะพี่ พี่ชายเพื่อนผมโดนนางหลอกว่าท้อง เอาที่ตรวจครรภ์ 2 ขีดมาโชว์เลยนะ แล้วก็ให้โอนเงินเข้าบัญชีเป็นค่าสินสอดไม่งั้นจะแจ้งตำรจ พอได้เงินนางก็ย้ายคอนโดหนีเลย”
“ดีนะที่เราไม่ส่งงานให้ลูกค้า” มิ้นว่า
กอล์ฟโทร.เข้ามา มิ้นรับสาย
กอล์ฟคุยเสร็จ จึงเดินมาหาเคน
“กูโทร.หาคุณมิ้นให้มาที่นี่แล้ว เผื่อมีอะไร คุณมิ้นจะได้ช่วยโทร.ตามคุณเอมให้มึงได้ เพราะคุณเอมคงเหม็นขี้หน้ามึง ไม่รับสายมึงหรอก”
เคนหมั่นไส้ “มึงลาออกจากราชการเถอะ ไปรับตอกเสาเข็ม ตอกย้ำเกิ๊น”
หมอเปิดประตูเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน สีหน้าไม่ค่อยดี
เคน กอล์ฟ แดน ป้อง รีบถลาเข้าไปหา รอฟัง
“คุณหมอทำหน้าแบบนี้...” แดนเปิด
ป้องเสริม “น้ารอนตายแล้วเหรอครับ”
พยาบาลเข็นรถเข็นของรอนออกมา รอนเดินไม่ไหวเพราะเจ็บขาที่หกล้ม
“ยังอยู่ ยังไม่ตาย” ป้องว่า
“แล้วคุณหมอจะทำหน้าเครียดทำไมครับ” แดนถาม
“ผมเบื่อคนสมัยนี้ พ่อแม่แก่เฒ่าแล้ว ทำไมคุณไม่ดูแลกันให้ดี ปล่อยให้หกล้มหัวแตก แขนขาถลอกได้ยังไง อายุปูนนี้ ถ้ากระดูกหัก กดทับเส้นประสาท ลำบากนะคุณ” หมอเดินบ่นออกไป “ไม่เข้าใจคนสมัยนี้ทำไมไม่รักพ่อแม่กันเลย”
“พวกมึงก็จะเครียดเพื่อ กูก็นึกว่าคุณน้ารอนเป็นอะไรมาก” กอล์ฟบ่น
“คนดีผีคุ้มน่ะคุณกอล์ฟ น้าเลยรอดมาได้” รอนบอก นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
รอนเดินเข้าหาเนื้ออ่อน
“นึกว่าฉันไม่กล้าใช่มั้ย”
เนื้ออ่อนเล็งปืนให้พ้นหัวรอนไปแล้วยิงเปรี้ยงทันที สิ้นเสียงปืนเห็นรอนนอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น
เคนได้สติเป็นคนแรกรีบวิ่งเข้าไปดู จับตัวรอนดูแผล เคนเห็นรอนหัวแตกแตะแผลดูอย่างตกใจ
“คุณพ่อ”
ทุกคนจึงเห็นว่าที่มือของเคนมีเลือดของรอนติดอยู่
เอม กับ เนื้ออ่อนตกใจเช่นกัน
“คุณพ่อ” เอมใจหาย เสียงสั่น
แดน ป้องเห็นว่ารอนเลือดออก ก็ตกใจโววายใหญ่โต
“รีบพาคุณน้ารอนไปโรงพยาบาลเร็วไอ้เคน”
“เร็วสิพี่ เดี๋ยวเลือดไหลหมดตัวกันพอดี”
เนื้ออ่อนมองปืนในมือตัวเอง มั่นใจว่าไม่ได้ยิงโดนรอน พอมองที่พื้นเห็นก้อนหินตกอยู่ตรงที่รอนล้มอยู่ เนื้ออ่อนจึงรู้ว่ารอนไม่ได้โดนยิง แต่หกล้ม จึงไม่ได้ตกใจอีกแล้ว
เอมได้ยินแดน ป้อง โวยวาย จะเข้าไปดู เนื้ออ่อนดึงลูกรั้งไว้
“ไม่ต้องยายเอม”
เคน แดน ป้อง รีบพารอนออกไปขึ้นรถที่หน้าบ้าน
“เอมจะตามไปดูคุณพ่อไปโรงพยาบาล”
“แม่บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง”
เนื้ออ่อนมองเคน แดน ป้อง ที่พารอนออกไปอย่างทุลักทุเล
“ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องมาตายที่บ้านเรา”
เนื้ออ่อนมองตามรอนด้วยสายตาแค้นเคืองใจและเสียใจ เอมไม่รู้จะทำยังไง
ได้ยินเสียงแดน ป้อง ร้องโวยวายอยู่ตลอดเวลา เอมยิ่งกังวลใจ
เอมรู้จากเนื้ออ่อนแล้วว่า จริงๆ แล้วรอนไม่ได้ถูกยิง แต่ตั้งใจจะเข้ามาต่อรองแม่เพื่อให้รอนกลับมาพักรักษาตัวที่บ้าน แต่เนื้ออ่อนรู้ทัน พูดดักคอขึ้นก่อน
“แม่ไม่อยากฟังเรื่องคุณพ่ออีกนะเอม”
“แต่ถึงยังไง คุณพ่อก็ได้รับบาดเจ็บนะคะคุณแม่ เราน่าจะไปรับคุณพ่อกลับมาพักรักษาตัว พอคุณพ่อหายแล้วค่อยว่ากัน”
“งั้นเอมก็ให้คุณเคนอยู่ที่บ้านเราจนกว่าจะรู้ความจริงเรื่องคุณเคนกับยายพราวสิ”
“เอม” เอมไปไม่เป็น
“เห็นมั้ยเอมยังทำใจไม่ได้เลย แต่ความจริงจะโทษพ่อเขาก็ไม่ถูก แม่ผิดเองที่ปล่อยตัวคนน่าเบื่อ พ่อถึงต้องไปหาสาวๆ รุ่นลูก”
เอมสงสารแม่จับใจ “คุณแม่”
“แม่อยากอยู่คนเดียว”
เอมมองเนื้ออ่อนอย่างหนักใจแล้วออกไป
เนื้ออ่อนนึกถึงตอนที่ม่อนมาอ้างตัวเป็นเมียรอนถึงบ้าน
“ไอ้รอนมันบอกว่าจะมาหย่ากับอีกแก่ที่บ้านไปแต่งงานกับน้องฉัน” บิ๊กบอก
เนื้ออ่อน หันมามองหน้ารอน “อีแก่ที่บ้านเหรอ คงจะหมายถึงฉันสินะ ในท้องจะกระทบกระเทือน จริงจังพอมั้ยคะ”
เนื้ออ่อนแค้นใจ มองไปที่โต๊ะเครื่องแป้งนัยน์ตาแข็งกร้าว
“ฉันจะให้คุณรู้ว่าฉันก็ยังมีดี คุณรอน”
ที่แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลเอกชนหรู หมอกำลังทำอัลตร้าซาวด์ให้พราวอยู่ พราวมองจอตรวจด้วยสายตาตื่นเต้นตื้นตันของคนเป็นแม่ที่ได้เห็นลูกเคลื่อนไหวในท้องเป็นครั้งแรก
“ยังไงคุณพลอยพราวก็ยังอยู่ในภาวะแท้งคุกคาม ต้องดูแลสุขภาพตัวเองให้แข็งแรง ทั้งร่างกายและจิตใจนะครับ”
พราวมองจอนิ่ง
“จริงๆ ถ้าคุณพ่อมาด้วย ผมจะแนะนำวิธีการดูแลคุณแม่กับคุณลูกให้ด้วย”
เจตน์โผล่เข้ามาได้จังหวะพอดี “แนะนำมาได้เลยครับคุณหมอ”
พราวหงุดหงิดขึ้นมาทันที “ไอ้ขยะเปียก แกตามฉันมาเหรอ”
หมองง “คุณคนนี้คือ...”
สองคนรีบพูดแนะนำไปคนละทาง “ไอ้ขยะเปียกค่ะ” / “พ่อของเด็กครับ”
พราวจะด่าซ้ำ แต่เจตน์หันไปเห็นจอตรวจ และเห็นลูกขยับไปมาในจอ เจตน์ถึงกับจ้องตาเบิกโพลง
“นั่นลูกผมใช่มั้ยครับหมอ หล่ออ่ะ”
เจตน์เข้ามานั่งดูที่หน้าจออย่างเป็นปลื้มๆ มโนว่าเห็นอวัยวะลูกแล้วทั้งที่ยังเป็นแค่ก้อนเนื้อระบุเพศไม่ได้
“ช้างน้อยลูกชายผมอยู่ตรงไหนครับ ขยายได้มั้ยครับ เอาจอใหญ่กว่านี้ก็ได้ ผมจ่ายได้ผมรวย”
“ใจเย็นครับคุณพ่อเด็กเพิ่งจะสองเดือน ยังไม่ทราบเพศหรอกครับ”
“ผู้ชายอยู่แล้วครับหมอ ผมเก่ง”
เจตน์ตื่นเต้นสุดๆ จ้องจอยิ้มปลื้มมีความสุขเหลือแสน พราวเห็นท่าทีนั้นก็อดที่จะปลื้มไม่ได้
มิ้นเดินคิดเรื่องคลิปที่ได้รับจนเดินขึ้นมาผิดชั้น เห็นป้ายแผนกสูตินรีเวช มือถือมิ้นดังกอล์ฟโทร.เข้ามา
“คุณกอล์ฟ มิ้นขึ้นมาผิดชั้นค่ะ เดี๋ยวจะรีบไปหานะคะ”
มิ้นวางสายจะเดินไปทางลิฟต์ ยินเสียงเจ้าหน้าที่ประกาศเรียกชื่อรับยา
“เชิญคุณพลอยพราว เลิศมหาสมบัติ รับยาค่ะ”
มิ้นสะดุดหู จึงหยุดเหลียวไปมองเห็นพราวนั่งอยู่กับเจตน์ที่โถงหน้าห้องรับยา แต่มีคนยืนบัง มิ้นจึงไม่เห็นหน้าเจตน์
“มากับใคร หรือว่า...”
มิ้นเพิ่งได้รับคลิปจากกล้องวงจรปิดที่เจตน์เข้าออกคอนโดของพราว เลยสงสัยว่าพราวอาจจะมากับเจตน์ก็ได้ พอจะออกจากลิฟต์ตามไป แต่ลิฟต์ดันปิดเลื่อนลงพอดี
เจตน์รับยาแล้วเดินมาหาพราวที่นั่งรออยู่ พราวยื่นเงินฟ่อนใหญ่มาให้ เจตน์งง
“อะไร”
“ค่ายา”
“ให้ผมทำไม ผมรวย อีกอย่างนี่ก็ลูกผม”
พราวโมโห “ไม่ใช่ ดูปากฉันนะ นี่ลูกของเคน”
เจตน์ไม่พอใจ “แล้วห้องสูทที่ห้างคุณนอนสบายรึเปล่า”
“แกรู้ว่าฉันมาที่นี่ รู้ว่าฉันไม่กลับคอนโด แกสะกดรอยตามฉันเหรอไอ้ขยะเปียก ทำไมแกแส่แบบนี้”
เจตน์เอามือปิดท้องพราว เหมือนปิดหูไม่ให้ลูกได้ยินเสียงด่า พราวงงหยุดด่า
เจตน์เอามือที่ปิดท้องพราวออก แล้วคุยกับลูกในท้อง
“แม่เขาขี้โมโห ปากจัด เอาแต่ใจ แบบนี้แหละ เจพี ต้องทำความคุ้นเคยไว้นะ”
“ใคร เจพี”
“ก็ลูกไง เจ” เจตน์ชี้ตัวเอง “พี” แล้วชี้พราว “เรียกแบบนี้ ไอ้เคนไม่รู้หรอก”
เจตน์อดที่จะประชดพราวไม่ได้
“กลับไปพักเถอะเจพี”
เจตน์ทำเป็นพูดกับลูกในท้อง แต่พยุงพราวลุกขึ้น พราวสะบัด
“งั้นก็เดินตามมาก็แล้วกัน”
เจตน์กับพราวหลุดหัวมุมไป
พอลิฟต์เปิดมิ้นเดินนำทุกคนออกมา เคนเข็นรถเข็นให้รอนนั่ง
“เร็วค่ะทุกคน มิ้นเห็นยายพราวมาแผนกสูติกับ...” มิ้นยังไม่แน่ใจเลยยังไม่อยากพูด “กับใครก็ไม่รู้”
“หรือว่ามากับพ่อตัวจริงของเด็กในท้องคุณพราว” แดนว่า
มิ้นหันมาเห็นว่าพราวเดินตามเจตน์ แต่เห็นแต่ด้านหลังเจตน์
“นั่นไงคะ”
มิ้นวิ่งตามนำไปก่อน กอล์ฟ แดน ป้อง ตามมิ้นไป เคนเข็นรถเข็นของรอนตามไปอย่างลืมตัว
“เบาคุณเค๊น” รอนใจหายใจคว่ำ
แต่เคนไม่ฟังเข็นรถรอนไปอย่างเร็วจะให้ทันพราว
เจตน์พาพราวเดินมาตามทางเดินโรงพยาบาล มิ้น กอล์ฟ แดน ป้อง วิ่งตามมาพราวด้วยความเร่งรีบ เคนเข็นรถเข็นรอนแหวกคนที่เดินสวนมา ตามกลุ่มกอล์ฟมา เคนเร่งความเร็วจนแซงกลุ่มของกอล์ฟไปได้
“คุณเคนระวัง ระวัง ระวัง” รอนร้องลั่น
เคนเข็นรอนหลบคนที่เดินสวนซิกแซกไปมาเหมือนแข่งรถกระนั้น รอนเกาะรถเข็นแน่นจนตัวเกร็งด้วยความหวาดเสียว
เจตน์พาพราวเดินมารอรถที่ประตูทางออกหน้าตึกผู้ป่วย เคนเข็นรถพารอนนำทุกคนมาใกล้ประตูทางออกเช่นกัน
คนรถขับรถมาจอดเทียบรอพราวที่หน้าตึก
“รถฉันมาแล้ว แกจะไปไหนก็ไป”
พราวขึ้นรถไป เจตน์เดินไปเปิดประตูอีกฝั่งขึ้นไปนั่งข้างพราว
“คุณบอกเองว่า จะไปไหนก็ไป”
เคนเข็นรถรอนออกมาเห็นพราวนั่งอยู่ในรถ แต่ร่างดันบังเจตน์ไว้ดูไม่ออกไม่เป็นใคร
รถพราวเคลื่อนออกไป เคนเข็นรถเข็นรอนตาม พราวมองผ่านกระจกหลังเห็นเคนก็เร่งให้คนรถขับไปไวๆ
“ขับออกไปเร็วๆ”
เคนยังเข็นรถรอนตามอยู่ กอล์ฟ มิ้น แดน ป้อง วิ่งตามมา
เคนจะเข็นรถแซงรถของพราวให้ได้ เลยหักรถเข็นออกมาจะแซงแต่ดันมีรถสวนมา
เคนกับรอนตาเหลือก กอล์ฟ มิ้น แดน ป้อง ตกใจ
“ไอ้เคน” กอล์ฟร้องลั่น
เคน กับ รอน หลับตาปี๋เพราะความกลัวจับใจ
เสียงรถเบรกดัง เสียงการปะทะโครมคราม
เคนลืมตาเห็นรถเข็นของรอนกระเด็นไป มองหารอน
“คุณพ่อ” เคนร้องหารอนเสียหลง
“ผมอยู่นี่คุณเคน”
รอนแปะอยู่บนฝากระโปรงรถที่วิ่งสวนมา
คนขับรถเบรกทัน ร่างรอนจึงแค่กระเด็นขึ้นไปอยู่บนฝากระโปรงรถ
กอล์ฟ มิ้น แดน ป้อง วิ่งมาสมทบ เห็นสภาพรอนแล้วไม่อยากจะเชื่อว่ารอนจะรอดมาได้
เคนพารอนมาพักที่ห้องกอล์ฟในแฟลตตำรวจ รอนนั่งทำตาปริบๆ รู้สึกตัวเองเป็นตัวปัญหาของลูกๆ
“เจ็บแผลเหรอครับน้องรอน” แดนถาม
“ลักษณะนี้ผมว่า ระบม ไม่รู้จะเลือกเจ็บตรงไหนก่อนดี ช่างเป็นวันที่เลวร้ายของน้องรอนจริงๆ” ป้องเสริม
รอนมอง เคน กอล์ฟ และมิ้นที่ยืนคุยกันอยู่ข้างนอก
มิ้นมีท่าทางหงุดหงิดให้เห็น รอนมองอย่างสนใจใคร่รู้ว่าเคน กอล์ฟ มิ้น คุยเรื่องอะไรกัน
“ไอ้เคนมันกลับบ้านไม่ได้ เพราะคุณพราวประกาศจะเข้าไปอยู่ที่บ้านมันครับ น้องรอนไม่ต้องกังวลนะครับ ไอ้กอล์ฟเต็มใจให้น้องรอนอยู่ที่นี่อยู่แล้ว” แดนบอก
“แต่คุณมิ้นอาจจะไม่” ป้องว่า
แดน กะรอน หันมามองหน้าป้อง
“คิดดูดิ ถ้าคุณเอมรู้ว่าคุณมิ้นสมรู้ร่วมคิดให้ทั้งพ่อทั้งสามีมาอยู่กับไอ้กอล์ฟ จะเกิดอะไรขึ้น”
รอนมองไปที่เคน กอล์ฟ มิ้นที่ยืนคุยกันอีก เห็นมิ้นเดินหงุดหงิดออกไป กอล์ฟตามไปง้อ รอนเลยคิดว่ามิ้นคงจะไม่อยากให้รอนมาอยู่ที่ห้องกอล์ฟจริงๆ สักพักหนึ่งเคนเดินเข้ามาหน้าเครียด
“ว่าไงวะมึง” แดนถาม
“ก็ทะเลาะกันดิมึง”
รอนมองเคนเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้
แดนเห็นบรรยากาศเครียดๆ จึงเปลี่ยนเรื่องคุย
“ไอ้เคนว่าแต่มึงเถอะ ถ้าคุณพราวเข้าไปอยู่ที่บ้านมึงจริงๆ มึงจะทำยังไง”
“กูก็เตรียมต้อนรับพราวไว้แล้วไง”
พราวเดินเข้ามาในโถงบ้าน พบว่าบ้านทั้งหลังเงียบเชียบก็รู้สึกแปลกใจ พราวรู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลัง พอหันไปเจอเจียดไม่ใส่เสื้อ เนื้อตัวมันเลื่อมก็สะดุ้งตกใจปนโกรธ
“ไอ้เจียด”
“ครับ เจียดเอง เห็นซิกซ์แพ็คแน่น นึกว่า ฟิล์ม รัฐภูมิ หรือไงครับ”
เจียดมองพราวด้วยสายตาหื่นๆ พราวขยะแขยงสายตาของเจียดแต่พยายามเก็บอาการ
“เคนล่ะ”
“ไม่อยู่ครับ”
“แล้วคุณพ่อ น้าเพ็ญล่ะ”
“ไปทัวร์ยุโรป 1 เดือนครับ ตอนนี้ ทั้งบ้าน มีเราอยู่แค่สองคน”
เจียดพูดแล้วก็มองพราวตาเป็นมัน พราวชักจะกลัวสายตานั้น แต่ทำเป็นเก็บอาการ
“ฉันจะรอ เอากระเป๋าฉันไปเก็บที่ห้อง”
“ห้องใครครับ ห้องเจียดเหรอครับ”
“ห้องคุณเคนสิ”
“อ๋อครับ”
เจียดมองพราวด้วยสายตามีเลศนัยแล้วก็ยกกระเป๋าไป
พราวนั่งรออยู่คนเดียวเซ็งๆ แล้วนึกขึ้นมาได้เอามือถือออกมา
“ถ่ายรูปอัพไอจีอวดนังเอมหน่อยดีกว่า”
พราวยกมือถือขึ้นมาเตรียมเซลฟี่ แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเจียดอยู่ด้านหลังแทบจะประชิดตัวพราวจะถ่ายด้วย
“ไอ้บ้าเจียด แกจะทำอะไร”
“คุณท่านสั่งว่าให้คอยดูแลคุณพราวใกล้ชิด ใกล้พอมั้ยครับหรือว่าต้องใกล้กว่านี้”
“ไปห่างๆ เลยไม่ต้องมาดูแลอะไรฉันทั้งนั้น”
เจียดยิ้มหื่น แล้วเดินห่างออกไปนิดเดียว
พราวนั่งอ่านหนังสือรอ เจียดก็เดินวนไปวนมาไม่ห่าง พอพราวแชทรอ เจียดก็นั่งอยู่มุมหนึ่งจ้องพราวตาเป็นมัน พราวชักจะกลัวที่อยู่กับเจียดสองต่อสอง เลยหนีขึ้นไปห้องเคนทันที
พราวอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเซ็กซี่ออกมาจากห้องน้ำ แต่รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง พราวสะดุ้งเมื่อหันไปเห็นเจียดยืนจ้องอยู่นานแล้วจากมุมหนึ่งของห้อง
“ไอ้บ้าเจียดแกขึ้นมาทำไม”
“บอกแล้วไงครับ คุณท่านให้ผมดูแลคุณพราว”
สายตาเจียดหื่นเกินกว่าที่พราวจะอยากให้ดูแลเรื่องอะไร
“คุณพราวอาบน้ำแล้วเหรอครับ มิน่า หอมจัง”
“อย่ามาทะลึ่งกับฉันนะ”
พราวเดินหนี
“ก็ไม่ได้อยากจะทะลึ่งหรอกครับ แต่คุณเคนหนะสิครับให้ยามาก็ไม่รู้ วันนี้เจียดลองกิน แล้วมันก็... ร้อนรุ่ม มันแบบ...”
เจียดกัดริมฝีปาก แล้วมองพราวตาเยิ้ม พราวเห็นอาการเจียดแล้วรู้สึกใจคอไม่ดี
“คุณพราวพอจะรู้มั้ยครับว่ายาอะไร”
พราวเห็นอาการเจียด เห็นท่าไม่ค่อยดี รีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าจะกลับบ้าน
“คุณพราวจะไปไหนครับ”
“จะกลับบ้าน”
“ไม่อยู่รอคุณเคนแล้วเหรอครับ รออีกสักชั่วโมงสิครับ”
“ไม่”
พราวรีบเร่งเก็บของจนรู้สึกเสียดท้อง
“คุณพราวเป็นอะไรครับ ให้เจียดช่วยมั้ย”
“ไม่”
พราวรีบลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกไปโดยเร็ว
เคนเดินคุยโทรศัพท์กับเจียดเข้ามาในแฟลต มีแดน ป้อง เดินถือถุงอาหารและเครื่องดื่ม เดินตามหลังมาด้วย
“ดีมากไอ้เจียด” เคนวางสายยิ้มสมใจ “พราวออกจากบ้านกูเรียบร้อยแล้ว”
“มึงคิดได้ไง ที่ให้ไอ้เจียดทำเป็นกินยาปลุกเซ็กซ์หลอกให้คุณพราวกลัว ไม่กล้าอยู่บ้านมึง” แดนคาใจ
“แถมกูยังมั่นใจด้วยว่าพราวเป็นคนให้ยาปลุกเซ็กซ์ไอ้เจตน์ไปเล่นงานคุณเอม และพราวก็คงเคยใช้ยานี้เหมือนกัน ถึงได้รู้ว่าอาการมันเป็นยังไง”
“นี่พี่กำลังคิดว่า...” ป้องคิดได้
“ไอ้คนที่เราวิ่งไล่ไม่ทันวันนี้นั่นแหละ...” เคนจะบอกว่าเป็นพ่อของเด็กในท้องพราว
แต่กอล์ฟเปิดประตูออกมาจากห้องพอดี ถามขึ้นอย่างร้อนใจ
“คุณน้ารอนไปกับพวกมึงรึเปล่า กูกลับมาจากไปส่งคุณมิ้นก็ไม่เจอคุณน้ารอนแล้ว”
“เปล่า”
ข้อความไลน์มือถือเคนดังขึ้น เขากดดู เห็นว่ารอนส่งไลน์มา
“คุณเคน...ถ้าผมอยู่ที่นี่ต่อ ยายเอมอาจจะพาลโกรธคุณด้วยก็ได้”
รอนยืนอยู่หน้าห้องม่อน
“ผมจะกลับไปหาทางคุยกับม่อนยุติเรื่องทุกอย่างด้วยตัวผมเอง”
ม่อนเปิดประตูออกมายิ้มหวานให้รอน
ม่อนแต่งตัวสวยเตรียมออกไปเที่ยว รอนเข้ามาดูอย่างไม่พอใจ
“จะไปไหน”
“ไปเที่ยวกับเพื่อน”
“ไม่ให้ไป กำลังท้องกำลังไส้”
“ก็คลื่นไส้ แพ้ท้อง อยากเที่ยวเข้าใจมั้ยคะ ม่อนจะเลิกเที่ยวก็ได้นะ แต่พี่รอนต้องหย่ากับเมียมาก่อน”
ม่อนประชดแล้วออกไปอย่างไม่สนใจใดๆ รอนมองตามอย่างหงุดหงิด
เคนกับกอล์ฟชนแก้ว แดน ป้อง ชนด้วยอย่างงงๆ
“เอ้าชนนน อะ งง งงดิพวกมึง มีวิชาความรู้อีกมากที่พวกมึงยังต้องศึกษา”
“ต้องให้กูบอกพวกมึงอีกกี่ครั้ง พวกกูไม่ได้ฉลาดนัก” แดนเซ็ง
“กูกับไอ้กอล์ฟรู้จากคุณมิ้นว่า น้องม่อนกับหลัวของนางหลอกเงินบรรดาลุงๆ หื่นๆ มานักต่อนักแล้ว”
หน้าตาแดนป้องเหวอๆ อย่างเก่าแสดงให้เห็นว่ายังไม่เข้าใจ
“วันนี้กูจะสอนมึงเรื่องทฤษฎีแนวตั้งแนวนอน ถึงเราจะคุยความจริงกับน้องรอน แต่มันก็เป็นการคุยแนวตั้ง แต่กับน้องม่อนนั้น...”
ป้องบอกทันที “แนวนอนแน่นอน”
“กูคิดว่าน้องรอนยังอยู่ในระหว่างลังเล เก่าก็รัก ใหม่ก็ยังติดใจ กูเลยให้น้องรอนกลับไปเห็นความจริงของน้องม่อนด้วยตาตัวเอง”
“แสดงว่าที่พวกมึงคุยกัน ที่คุณมิ้นอารมณ์เสียออกไป” แดนประเมิน
เคนบอกยิ้มๆ “แอคติ้งล้วนๆ”
“มึงด้วยเหรอไอ้กอล์ฟ” แดนไม่อยากเชื่อ
“อ้าวมึง เดี๋ยวนี้กูใคร พรีเซ็นเตอร์โฆษณานะครับ” กอล์ฟคุย
“โลกนี้คือสิอยู่ยากแท้” ป้องครวญเป็นภาษาอีสาน
“ส่วนคุณมิ้นก็ได้อุทิศตนเป็นอุปนิกขิตเข้าไปสอดแนมในค่ายคุณเอมให้กู ว่าแต่วันนี้ทำไมคุณกอล์ฟถึงออกปากชวนมาที่แบบนี้ล่ะครับ”
“ก็อุปนิกขิตของมึงเป็นคนส่งข่าวน่ะสิครับ”
กอล์ฟว่ายิ้มเยือกเย็นให้ ก่อนจะมองไปที่ทางเข้าผับ เห็นเอม กะมิ้น เดินเข้ามา
แดนมองตาม “เชรด ไอ้เคน เมียมึง”
เนื้ออ่อนแต่งตัวสวย เซ็กซี่ เดินตามเข้ามาติดๆ
“และแม่ยายมึง พี่เคน” ป้องบอก
เอม มิ้น เนื้ออ่อนเดินเข้ามาอย่างโดดเด่นกลายเป็นจุดสนใจของคนในผับ
“แม่ยายมึงเกิดความคิดว่า เพราะปล่อยตัวผัวจึงหนีไปมีกิ๊กก็เลยลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง แต่กูว่าคงปฏิวัติแรงไปหน่อย” แดนอดทึ่งไม่ได้
“คนอื่นกูไม่สน แต่เมียกูนี่สิ”
เคนจ้องเอมเขม็ง เห็นเมียที่เป็นที่สนใจของหนุ่มๆ ก็ไม่พอใจ แดนเอามือถือถ่ายรูปเนื้ออ่อนไว้
พนักงานพาเอม มิ้น เนื้ออ่อนมานั่งที่โต๊ะใกล้ๆ กลุ่มของเคน
เอมหันมาเห็นกลุ่มของเคน เอมสบตาเคน แล้วก็เมินไปเหมือนกับเคนเป็นอากาศ มิ้นสบตากอล์ฟ แว่บหนึ่งแล้วทำเป็นขอตัวไปห้องน้ำ
สักพักไลน์กอล์ฟดัง เป็นข้อความจากมิ้นส่งมาให้ตามไปพบ
มิ้นยืนรอกอล์ฟกับเคนอยู่มุมหนึ่ง เคนยิงมุกใส่
“สวัสดีครับ มาคนเดียวเหรอ ขอไอดีไลน์ได้ปะ”
“ไอ้สิคะ”
เคนโวย “พอเลยมึงไอ้เคน ไม่ควรละเมิดคนรักของคนอื่น มึงไม่เคยเรียนศีล 5 มาบ้างเหรอ”
“ไอ้นี่ก็หวงจริง คุณมิ้นมีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมครับ”
“มีคนส่งคลิปพวกนี้มาให้มิ้นค่ะ”
มิ้นส่งมือถือให้เคน เขารีบเปิดดู เป็นคลิปสั้นๆ จากกล้องวงจรปิดของคอนโดพราว เป็นภาพเจตน์เข้ามาที่คอนโดพราวในวันต่างๆ เวลาในคลิปเป็นยามวิกาลทั้งสิ้น
“ดูจากวัน เวลาในคลิป ก็เมื่อ 2 เดือนก่อน” กอล์ฟว่า
เคนกับกอล์ฟมองหน้ากัน เคนเปิดอีกคลิปเป็นตอนที่เจตน์พาพราวกลับมาส่งหลังจากไปงานแต่งเขากับเอม อีกคลิปเป็นตอนเจตน์มารับพราวไปโรงพยาบาลกลางดึก
มิ้นกับกอล์ฟมองหน้ากัน
“หรือว่าคนที่เราเห็นกับคุณพราววันนี้คือ คุณเจตน์”
“แล้วทำไมคนที่ส่งมาถึงส่งคลิปให้มิ้น แทนที่จะส่งให้ยายเอม” มิ้นคาใจ
“คนๆ นั้นคงจะรู้ว่าคุณเอมกำลังโกรธผมมาก และอาจจะไม่สนใจคลิปพวกนี้ก็ได้” เคนใช้ความคิดปราดเดียว “กูรู้แล้วว่าจะเอาไงต่อดี”
“ให้กูกับคุณมิ้นทำอะไรก็บอกมาก็แล้วกัน”
เคนกับกอล์ฟเห็นมิ้นกำลังจ้อง 2 สาวที่กำลังมองเคนกับกอล์ฟตาเป็นมัน มิ้นชักสีหน้าไม่พอใจ
“เอาแล้วมึงไอ้กอล์ฟ”
“น้องคะ สายตาแบบนั้นน้องไม่ควรใช้มองแฟนคนอื่นนะคะ”
มิ้นจับแขนกอล์ฟ เป็นการประกาศความเป็นเจ้าของ
“ถ้าคนนี้แฟนพี่ หนูมองคนนี้ก็ได้ค่ะ” สาว1 ส่งสายตาให้ท่าเคน
“คนนี้ก็ไม่ได้ค่ะ คนนี้สามีเพื่อนพี่” มิ้นบอก
“เมียมีก็ต้องมาสิคะ ถ้าเมียไม่มาถือว่าไม่ดี” สาว1 ยิ้มให้เคน “โอมั้ยคะพี่”
“ไม่โอค่ะ น้องนี่ถ้าจะขาดความรู้เรื่องศีลข้อ 3 ในเชิงลึกนะคะ นอกจากไม่ควรผิดลูกเมีย แฟน สามีคนอื่นแล้ว การที่น้องหลงไหล ใฝ่ฝัน อ่อย ให้ท่า หิว อยากกิน คู่ของคนอื่น มันทำให้ความรักไม่สมหวัง ถูกทิ้ง ถูกเท ถูกฟันแล้วทิ้ง ถ้ามีแฟนก็ถูกซ้อม ถูกตบ ถูกนอกใจ จะไปปรึกษาคลับแซทเทอเดย์ ซันเดย์ ก็คงไม่ช่วย เพราะมันเป็นกรรมที่น้องสร้างเอง”
สาว2 ดันเห็นด้วยกับมิ้น “จริงทุกข้อเลยค่ะพี่ อินี่ผัวนางนอกใจ แถมยังซ้อมนางตลอด นี่ก็เพิ่งโดนเทมานะคะ”
สาว 1 ฮึดฮัด “อีนี่ แฉเพื่อ”
“ก็พี่เขาจิตสัมผัสอ่ะแก”
“หนูขอโทษแล้วกันพี่ ฟังพี่เทศน์แล้วหนูคิดได้เลยเนี่ย กลับบ้านเหอะว่ะแก อยู่ต่อก็เจอแต่พวกหลอกฟัน พวกหนีเมียเที่ยวทั้งนั้น”
สองสาวเดินออกไปแทบไม่ทัน เคนมองตามขำๆ
“เห็นอนาคตมึงเลยไอ้กอล์ฟ ว่าจะปกครอบระบอบภรรยาธิปไตย”
“ดีออกมึง ได้ฟังคุณมิ้นเทศน์ทุกวัน หลับสบายทุกคืนแน่กู”
มิ้นกับกอล์ฟยิ้มหวานให้กันอย่างมีเข้าใจกัน เคนมองหมั่นไส้
เคนเดินกลับมาที่โต๊ะ พบว่ามีหนุ่มๆ เริ่มมาวนเวียนเหล่ๆ เอม แล้ว เอมหันมามองหน้าเคนยิ้มเยาะ เคนแกล้งยกแก้วทักสาวๆ อีกโต๊ะหวังจะยั่วเอมกลับ แต่เอมดันไม่สนใจ เคนเลยหงุดหงิด
“เมินได้อีกนะเมียกูเนี่ย”
กอล์ฟกับมิ้นเดินกลับเข้ามา ทั้งคู่แยกกันไปที่โต๊ะของตัวเองเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น สาวๆ เข้ามาขอชนแก้วกับเคน
“โสดปะคะ” สาว3 เข้ามาแทะโลม
เคนแกล้งเอมพูดเสียงดัง “เอ้า มาเที่ยวแบบนี้ก็ต้องโสดสิครับ”
“โสดงั้นขอชนหน่อยค่ะ”
เคนชนแก้วกับสาวๆ หวังจะยั่วให้เอมหึง
“ถ้าทางโน้นโสด ทางนี้ทำอะไรก็ห้ามว่ากันนะคะ”
เอมเสียงดังเช่นกัน ชนแก้วกับหนุ่มๆ ที่มาขอชน
“เอ้าชนแล้วก็สนุกกันหน่อยสิครับ มาไอ้แดน ไอ้ป้อง สนุกกันซะหน่อย”
เคนชนกับสาวๆข่ม แถมออกไปเต้นสนุกสนานด้วย สาวๆ เต้นเสียดสีนัวเนียใกล้ๆ เคนยิ้มกริ่มพอใจคิดว่าเอมต้องหึง
แต่พอหันไปดูกลับเห็นเอมกำลังคุยกับหนุ่มๆ ที่มาชนแก้ว อย่างเบิกบาน
“ขอไอดีไลน์ได้มั้ยครับ” หนุ่ม1หัวหน้าก๊วนว่า
“ได้สิคะ”
เคนพุ่งเข้าไปหาหนุ่มที่มาขอไลน์เอม
“kenken44 44 นี่เป็นเบอร์รองเท้านะ ไซส์ใหญ่สุด โดนไปนี่มีจุกอ่ะ”
หนุ่มๆ เห็นเคนเอาจริง และตัวใหญ่กว่า ถอยหนีไป
เอมโวยวาย “เฮ้ยคุณ ไม่ยุ่งดิ ต่างคนต่างโสดอย่าล้ำเส้นสิ”
เคนหันไปเห็นรอนเดินเข้ามาสมทบที่โต๊ะ
“ผมน่ะอาจจะไม่ล้ำเส้นคุณได้ แต่พ่อคุณน่ะคงไม่ได้”
“คุณพ่อ”
เคนจ้องหน้ากอล์ฟ แดน ป้องเชิงถาม เห็นแดนหลบสายตา
“ไอ้แดน แดนรู้โลกรู้นะมึงนี่”
“กูแค่ส่งรูปคุณน้าเนื้ออ่อนไปให้น้องรอนดู ว่าวันนี้สวยขยี้ใจมาก”
“แล้ว...”
“เพื่อความสมบูรณ์แบบกูก็เลยแชร์โลไปด้วย”
“คือ เคลียร์เมียกูก็เหนื่อยมากแล้ว มึงยังจะให้กูเคลียพ่อตาแม่ยายกูด้วยเหรอ” เคนบ่นบ้า
กอล์ฟด่าให้ “บ่นทำไมมึงครอบครัวมึงทั้งนั้น”
รอนเดินกระเผลกๆ เข้ามาที่โต๊ะเนื้ออ่อน
“คุณเนื้ออ่อนทำไมทำแบบนี้”
“เสียงหมาที่ไหนเนี่ย”
รอนกับเนื้ออ่อนเผชิญหน้ากัน สถานการณ์เริ่มตึงเครียด
“มีคนส่งข่าวมาว่า วันนี้ตัวแม่มาด้วย” เสียงดีเจดังขึ้น
แสงไฟฟอลโล่ส่องมาที่เนื้ออ่อน ทั้งผับส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดฮือฮา
ดีเจบิวท์ต่อ “แม่ก็คือแม่รึเปล่า ถ้าแม่แซบจริงเชิญบนเวทีเลยจ้า”
เนื้ออ่อนยังอึ้งๆ ตกใจ
“ไม่มาสงสัยต้องส่งหนุ่มๆ รับ เอ้าๆ หนุ่มๆ คนไหนชอบของแอนทีค ไปรับแม่ขึ้นเวทีหน่อยเร๊ว”
หนุ่มๆ 2-3 คนนึกสนุก มาเชิญเนื้ออ่อนไปที่เวที
รอนเสียงดังใส่ “ห้ามยุ่งเว้ย”
เนื้ออ่อนเห็นรอนหวง เลยส่งมือให้หนุ่มๆ พาขึ้นไปบนเวที
เนื้ออ่อนเต้นด้วยลีลาเซ็กซี่อยู่กับหนุ่มๆ บนเวที เอมเริ่มจะรับไม่ได้ จะไปดึงแม่ลงมา
“อะไรคะคุ๊ณ คุณแม่กำลังสนุกไปขัดความสุขนี่บาปนะอีกอย่าง...”
มิ้นชี้ให้เอมดูรอนที่กำลังหัวร้อนมองเนื้ออ่อนอย่างหึงหวงสุดจะประมาณ
“น้องม่อนก็น้องม่อนเถ๊อะ เจอน้องเนื้ออ่อนงานนี้มีหนาว”
มิ้นชอบใจ ในขณะที่เอมไม่วางใจ และทนดูไม่ได้เลยเดินหนีไป
หนุ่มๆ กลุ่มที่มาขอไลน์เอมมองตามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
เอมอึดอัด เพราะความจริงก็ไม่ได้อยากมาเที่ยวนักแต่ว่ามากับเนื้ออ่อน เลยหนีออกมาสูดอากาศข้างนอกโซนเอาท์ดอร์ หน้าผับ
กลุ่มหนุ่มๆ ที่ของไลน์เอม ตามเอมออกมา
“เจอกันอีกแล้วนะครับ”
เอมพยักหน้าพอเป็นมารยาทแล้วเดินหนี ไม่อยากยุ่งด้วย ตอนที่อยู่ในผับคุยด้วยเพราะประชดเคน
หนุ่ม1 ตื๊อต่อ “เรายังไม่ได้แลกไลน์กันเลยนะครับ”
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่สะดวกค่ะ”
เอมจะเดินหนี แต่ถูกหนุ่ม 1 จับแขนไว้ และเปลี่ยนท่าทีพูดจาไม่ดีด้วย
“ไม่สะดวกแล้วเมื่อกี้อ่อยทำไม”
“จะทำอะไร ปล่อยฉันนะ คุณเมามากแล้วนะ อย่ามายุ่งกับฉัน”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว เมื่อกี้อ่อยประชดผัวละสิ อ่อยแล้วเท มันง่ายไปหน่อยมั้ง”
“ปล่อยเมียฉันเดี๋ยวนี้นะ”
เคนตามเอมออกมาและเห็นว่าเอมกำลังถูกพวกชายหนุ่มลวนลาม
เนื้ออ่อนเต้นเซ็กซี่อยู่บนเวที รอนมองอย่างเสียดาย แดนนั่งปิดตาตลอดเวลา กอล์ฟงง
“มึงเป็นอะไรไอ้แดน”
“กูกลัวติดตา” แดนบอก
“เพลินดีออกพี่ เหมือนตอนเด็กๆ ที่อิพ่ออิแม่พาไปเบิ่งเมียงู ก็เต้นกระด้อกระเดี้ยซ้ำนี่แหละ สนุกมั้ยครับคุณน้องรอน”
เมื่อป้องหันไปหา พบว่ารอนไม่อยู่แล้ว
“อ้าวคุณน้องรอนไปไหน”
“ไปโน่นแล้วมึง” กอล์ฟชี้ให้ดู
เห็นรอนเดินขึ้นเวทีไปเต้นกับเนื้ออ่อนด้วย แต่เนื้ออ่อนไม่สน หนุ่มๆ ยิ่งสนุกรายล้อมเนื้ออ่อน รอนพยายามเต้นสู้ แต่สู้ไม่ได้
ส่วนที่หน้าผับ เคนเดินเข้าหาเอมและหนุ่มที่กำลังลวนลามเอม
“บอกให้ปล่อยเมียฉันไง”
“เมียมึงแล้วปล่อยมาเพ่นพ่านทำไม”
หนุ่ม1 หัวโจกกลุ่มผลักอกเคน
“อย่าผลักอก”
ส่วนบนเวที รอนพยายามจะเต้นเข้าไปหาเมีย แต่ถูกหนุ่มๆ ผลักอก จนรอนชักไม่พอใจ
เหตุการณ์ที่หน้าผับก็คุกรุ่น
“ผลักแล้วจะทำไมวะ” หนุ่ม 1 ยิ้มเยาะ
“จะทำไมเหรอ”
เคนต่อยหนุ่ม 1 โครม
บนเวที รอนไม่พอใจที่ถูกผลักอก ต่อยหนุ่มที่ผลักอกโครม
“เอาแล้วมึง น้องรอน” แดนตกใจ
“มิ้นจะไปตามยายเอมมาห้าม”
มิ้นรีบออกไป กอล์ฟ แดน ป้อง พากันวิ่งไปบนเวที
ฝ่ายเคนต่อยหนุ่ม1ที่ลวนลามเอมไม่ยั้ง เพื่อนๆของชายหนุ่มเข้ามาช่วย แต่เคนรับมือไว้ได้ เคนดึงเอมมา
“เป็นอะไรรึเปล่าคุณเอม”
“ไม่เป็นไร
หนุ่มหนึ่งหยิบขวดเบียร์ที่ถูกทิ้งอยู่แถวนั้น ตรงเข้ามาตีหัวเคน
“คุณเคนระวัง”
เคนหันไปตามเสียงเอม หลบ แต่ว่าไม่ทัน ขวดเฉียดโดนหางคิ้ว มิ้นออกมาเห็นเคนถูกตี
“ยายเอม คุณเคน”
มิ้นโทร.หากอล์ฟ
“คุณกอล์ฟ คุณเคนโดนทำร้าย รีบออกมาช่วยหน่อย”
ทางกอล์ฟก็กำลังวุ่นได้ที่ เพราะรอนถูกหนุ่ม รุมอยู่จนกอล์ฟกับแดน ป้อง ต้องไปช่วย
“ทางนี้ก็กำลังวุ่นเหมือนกันคุณมิ้น แต่เดี๋ยวผมจะรีบไปนะ”
กอล์ฟมัวแต่คุยโทรศัพท์ เลยโดนลูกหลงเข้าเต็มๆ กอล์ฟโกรธ
“เฮ้ยไอ้นี่”
เหตุการณ์ยิ่งชุลมุน เนื้ออ่อนที่เป็นต้นเหตุร้อนใจ แต่ไม่รู้จะทำยังไง
เคนโดนเพื่อนของหนุ่มหนึ่งล็อคตัวจะเล่นงาน หนุ่ม1เอามีดพกออกมา เดินเข้าหาเคน
“อย่านะ”
เอมจะช่วยเคน แต่ถูกหนุ่ม 1 ตบกระเด็นไปกองที่พื้น
“ยายเอม” มิ้นเข้าไปพยุงเอมลุกขึ้น
หนุ่มหนึ่งเดินเข้าหาเคน จะแทงเคน แล้วมีดในมือหนุ่ม 1 ก็ถูกเตะกระเด็นไป เป็นฝีตีนคนของพราว 2 คนเข้ามาช่วย
“คุณเคนไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ”
คนของพราวจัดการกับหนุ่ม 1 และพวกจนหนีไป
เคน เอม มิ้น อึ้งงงๆ ยังไม่รู้ว่าคนของพราวมาจากไหน
จนเห็นพราวเข้ามา พราวมองเอมที่กองอยู่กับพื้น
“อยู่นี่เองนะคะเคน ให้พราวตามหาซะทั่ว”
บนเวทียังยุ่ง กอล์ฟไม่สามารถระงับเหตุได้ เลยตัดสินใจใช้ความเป็นตำรวจระงับเหตุ
“หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ”
พอสิ้นเสียกอล์ฟไฟทั้งผับก็ดับพรึบ ได้ยินเสียงคนวิ่งร้องกรี๊ดกร๊าดหนีตำรวจ
คนของพราวไล่พวกหนุ่มๆ ที่มาลวนลามเอมและทำร้ายเคนไปหมดแล้ว มิ้นพยุงเอมลุกขึ้นมา
พราวมองเอมอย่างไม่พอใจ “ต้นเหตุที่ทำให้เคนเจ็บตัวสินะ สมกับที่เป็นเมียเคนจริงๆ อ่อยผู้ชายจนผัวโดนทำร้าย
“พราว แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่”
“ก็พอคุณให้ไอ้เจียดไล่พราวออกจากบ้าน พราวก็เลยให้ลูกน้องตามหาว่าคุณอยู่ที่ไหน”
เนื้ออ่อนเดินออกมาจากผับ รอนให้แดน ป้อง พยุงออกมาทั้งที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอม กอล์ฟเดินตามออกมา
“ยายเอม เป็นอะไรลูก”
“เกิดอะไรขึ้นไอ้เคน”
พราวมองทุกคนด้วยสายตาเยียดหยันและมาหยุดที่เอม “ถ้าพราวไม่ตามมาเคนก็คงจะแย่นะคะ...เพราะไม่มีใครช่วยเคนได้ แบบนี้ก็รู้แล้วนะคะว่าใคร เป็นเมียคุณได้”
พราวพูดจบจะกลับ
“คุณจะไปไหน”
“พราวก็จะกลับไงคะ หมดธุระของพราวแล้ว คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไล่พราวอีก อ้อ ฝากบอกพ่อคุณด้วยนะคะว่า อย่าคิดว่าหลบหน้าพราวแล้วจะหมดปัญหา เพราะพ่อพราวกำลังจะแจ้งความว่าคุณทำให้พราวท้องแล้วไม่รับผิดชอบ”
พราวพูดออกมาหน้าตาเฉยว่าท้องกับเคน
เอมมองว่าเคนจะตอบยังไง แต่พอเห็นไม่พูดอะไรออกมา ก็ผิดหวัง
พราวมองเอมอย่างสะใจแล้วออกไป
“ยายเอม แม่ไม่น่าพาหนูมาที่แบบนี้เลย กลับบ้านลูก”
เนื้ออ่อนกับมิ้นช่วยกันพยุงเอมออกไป มิ้นหันมาสบตากอล์ฟอย่างรู้กัน แล้วกลับไปกับเอมก่อน
“ทำไมคุณพราวถึงยอมกลับไปง่ายๆ วะ” แดนตั้งข้อสังเกต
ตรงมุมมืดลับตาคนเวลานี้คนของพราวตบหน้าหนุ่มที่เข้ามาลวนลามเอม
“ฉันให้แกลากมันไปกินไกลๆไง ทำไมแกทำไม่ได้”
ที่แท้พราวให้คนสืบจนรู้ว่าเอมอยู่ที่ไหน และตามมาและให้หนุ่มๆ เข้ามาขอไลน์และลวนลามเอม คนของพราวไล่หนุ่มออกไป
“พวกแกคอยดูไว้ ไม่ว่าเคนจะไปไหน กับใคร จับตาดูและก็รายงานฉันทุกฝีก้าว”
“ครับคุณพราว”
พราวแววตาวาววับโกรธแค้นเคืองขุ่นเคน
“ก็ให้มันรู้ไปว่าคุณจะหนีพราวไปหานังเอมได้ตลอด”
กอล์ฟคุยโทรศัพท์กับมิ้นที่ถึงบ้านเอมิกาแล้ว
“งั้นคุณมิ้นก็อยู่เป็นเพื่อนคุณเอมกับคุณน้าเนื้ออ่อนก่อนนะครับ พวกนั้นมันคงไม่ตามไปถึงที่บ้านหรอกครับ แต่ถ้ามีอะไร โทร.หาผมนะครับ”
กอล์ฟวางสาย เดินมาหาเคน แดน ป้อง เคนกับกอล์ฟมองหน้ากัน
“มึงคิดเหมือนกูใช่มั้ย”
“ใช่ คุณพราวไม่ใช่แค่ให้คนสืบว่ามึงอยู่ที่ไหนเท่านั้น ไอ้พวกที่มาหาเรื่องคุณเอม ก็น่าจะฝีมือคุณพราว”
“แบบนี้ถ้าไอ้เคนออกไปไม่ทัน คุณเอมก็...” แดนโมโห
ป้องโกรธ “เล่นแรงไปว่ะ”
“พวกมึงพูดเหมือนไม่เคยเห็นอภินิหารคุณพราว เขาทำได้ทุกอย่างแหละ”
“แต่กูจะไม่ปล่อยให้พราวทำอะไรตามใจได้อีก” เคนเองก็โกรธไม่น้อย
“แต่ระวังๆ ไว้หน่อยก็ดีนะ กูว่าคุณพราวคงจะส่งคนสะกดรอยตามมึงไปทุกที่”
“แบบนั้นแหละที่กูต้องการ”
เคนมีแผนการในหัว
เอมกำลังจัดที่นอนให้มิ้นนอนด้วย สองสาวเปลี่ยนชุดนอนแล้ว
“รู้มั้ยพ่อเธอนะตามขึ้นไปหึงแม่เธอถึงบนเวที
“ดีนะที่ฉันไม่อยู่ ทั้งพ่อทั้งแม่ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“แต่ต่อไป เธอจะไปไหนก็ต้องระวัง ฉันว่าที่ไอ้พวกนั้นมาลวนลามเธอ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”
เอมมองหน้ามิ้น
“ฉันว่ายัยพราวทำได้ทุกอย่างเพื่อเอาชนะ”
“แล้วถ้าฉันไม่แข่งล่ะมิ้น ถ้าเขาอยากได้อะไร ฉันก็จะให้ล่ะ”
“เอม”
“เรื่องมันจะได้จบไง นอนเถอะฉันเหนื่อย”
เอมล้มตัวลงนอน มิ้นมองอย่างหนักใจแล้วก็ล้มตัวลงนอน
เอมนอนไม่หลับนึกถึงตอนที่พราวพาคนเข้ามาช่วยเคน ในขณะที่เธอเองช่วยอะไรเคนไม่ได้เลย
รอนนั่งอยู่ที่โซฟาในคอนโดที่ซื้อให้ม่อน สภาพเจ็บระบมจากแผลที่โดนต่อยมา ม่อนเอาหมอน ผ้าห่ม มาโยนให้
“อะไรเนี่ยน้องม่อน”
“ห้ามม่อนไปเที่ยว แต่ตัวเองออกไปตามอีแก่จนโดยต่อยรักกันมาก ก็ไม่ต้องมานอนกับม่อน”
“แต่พี่รอนเจ็บแผลอยู่นะ”
รอนหวังว่าม่อนจะทำแผลให้
“หายาใส่เองก็แล้วกัน ม่อนจะนอน”
ม่อนเข้าห้องปิดประตูนอนไม่สนใจรอน นั่นยิ่งทำให้รอนคิดถึงเนื้ออ่อนจับใจ
รอนลุกเดินไปเปิดตู้หายาใส่แผล แต่ว่าไม่มี จนหันไปมองเห็นกระเป๋าม่อน
“พกพลาสเตอร์ยาไว้บ้างรึเปล่า”
รอนค้นกระเป๋าม่อนแล้วก็ตาลุกวาว หยิบเอาแผงยาคุมออกมาจากกระเป๋าเมียเด็ก
“กินยาคุม แล้วท้องได้ไง”
รอนเริ่มจะสงสัยม่อน
เอมเดินออกมาเห็นเคนกับพราวยืนรออยู่ พราวยืนเกาะแขนแสดงความเป็นเจ้าของเคนเต็มที่
“บอกเขาไปสิคะเคนว่าคุณเลือกใคร”
“คุณเอม ผมขอจบเรื่องของเราทุกอย่าง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าพราวคือผู้หญิงที่สมควรอยู่เคียงข้างผม”
“คุณเคน แต่เอมรักคุณนะคะ”
“แต่ผมไม่รักคุณแล้ว ได้ยินมั้ยผมไม่รักคุณแล้ว ไม่รักแล้ว”
“แต่ฉันรักคุณ ฉันรักคุณนะ”
เสียงมิ้น เรียกดังขึ้น “ยัยเอม”
เอมลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้า เจอมิ้นมองจ้องหน้าอยู่
“เธอเป็นอะไร”
“ฉัน ฝันร้าย”
“นี่มันเช้าแล้วนะ ยังจะมานอนฝันอะไรอีก หรือฝันว่าคุณเคนไปกับยายพราว”
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
“ไม่ใช่อะไร เธอตะโกนเรียกชื่อคุณเคนซะดังลั่น”
เอมไม่ตอบ
“อาบน้ำเถอะ คุณเคนมารอเจอเธออยู่ตั้งนานแล้ว”
เอมตกใจ “หะ”
เอมเดินลงมาหาเคนอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะมันเหมือนในฝันมาก เคนหันมามองหน้าเอม
“คุณมีอะไร”
“ตรงๆ เลยนะคุณเอม คุณจะกลับไปกับผมมั้ย”
“ไม่ บอกแล้วไง ฉันกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”
“งั้น... เราก็หย่ากันเถอะ”
เอมอึ้งที่เคนพูดเรื่องหย่าออกมาหน้าตาเฉย
“ก็ถ้าคุณไม่คิดจะกลับมาอยู่กับผมแล้ว เราก็หย่ากัน ผมจะให้เจ้าหน้าที่เอาเอกสารมาให้เซ็นที่บ้าน คุณจะได้ไม่เสียหน้า ที่แต่งงานได้แป๊บเดียวก็ต้องหย่า”
เอมมองหน้าเคนเสียใจเหลือแสน แต่พยายามเก็บอาการ
“ได้สิคะต้องการให้ฉันไปเซ็นใบหย่าวันไหนก็บอกมาก็แล้วกัน”
เคนมองหน้าเอมแต่ไม่พูดอะไร แล้วก็ออกไป เอมได้แต่มองเคนอย่างเจ็บปวด
คนของพราวแอบอยู่ที่หน้าบ้าน ถ่ายรูปเคนกับเอมส่งให้พราว
พราวนั่งดูรูปที่ลูกน้องส่งให้อย่างพอใจ
“เคนจะหย่ากับนังเอม”
เนื้ออ่อนตกใจที่เอมจะหย่ากับเอม
เนื้ออ่อน คุณเคนจะขอหย่า
มิ้นนิ่งเหมือนไม่ตกใจ เนื้ออ่อนมองหน้ามิ้น มิ้นเลยแกล้งทำเป็นตกใจ
มิ้นนั้นรู้แผนที่เคนจะแกล้งหย่ากับเอมเพี่อให้เจตน์เปิดเผยตัวว่าเป็นลูกในน้องอยู่แล้ว
“หย่าได้ยังไง เธออย่าไปยอมนะยายเอม”
“หย่ากันไปนั่นแหละดีแล้ว”
เนื้ออ่อนมองลูกสาวอย่างหนักใจ
ในขณะที่พราวนั่งเซ็นเอกสารอยู่ที่ออฟฟิศห้างสรรพสินค้า ปากกาในมือพราวก็ถูกดึงออกไป พอเงยหน้าขึ้นมาเจอเคน
“จะเที่ยงแล้วนะครับคุณแม่”
“เคน”
พราวยิ้มกว้างดีใจที่เคนมาหา
“มาหาพราว มีอะไรรึเปล่าคะ”
พราวถามหยั่งเชิง
เจตน์จะเข้ามาหาพราว แต่ได้ยินเสียงเคน จึงหยุดอยู่หน้าห้อง
“ผมไปคุยกับคุณเอมเรื่องหย่ามาแล้วนะ”
พราวรู้อยู่แล้ว แต่ทำเป็นตื่นเต้น
“คุณจะหย่ากับนัง ยายเอม”
“ใช่ เมื่อคืนผมกลับไปคิดดู คุณเอมก็ไม่เห็นจะช่วยอะไรผมได้เลยเวลาที่ผมลำบาก แถมยังมักจะทำให้ผมลำบากด้วย”
เคนมองหน้าพราว
“ไม่เหมือนคุณ ที่ซัพพอร์ตผมได้ทุกอย่าง”
พราวหน้าเสียนิดๆ ที่เคนบอกว่าเลือกเธอเพราะซัพพอร์ตเขาได้ทุกอย่าง
“หลังจากที่หย่ากับคุณเอม ผมก็จะจดทะเบียนสมรสกับคุณ คุณจะได้เป็นภรรยาของผมอย่างถูกต้องไง”
“เคน พราวดีใจที่สุดเลยค่ะ”
พราวกอดเคน
ที่หน้าห้องตอนนี้ เจตน์หน้าเสียได้ยินเต็มสองหูว่าเคนจะหย่ากับเอมแล้วมาจดทะเบียนกับพราว
“ไปทานข้าวกันเถอะพราว วันนี้ผมจะอยู่กับคุณทั้งวันเลยนะ”
เคนกับพราวควงคู่กับออกไป เจตน์ที่แอบดูอยู่ มองตามด้วยความหวงหึง
“ถ้าคุณพราวจดทะเบียนสมรสกับไอ้เคน เราก็จะต้องเสีย เจพี ให้ไอ้เคนไปด้วย”
เจตน์มองเคนกับพราวที่เดินไปด้วยกันอย่างคิดหนัก
รอนนั่งดูใบหย่าในมือ เป็นใบหย่าปลอมของรอนกับเนื้ออ่อนที่เหมือนจริงมาก
“ประมาณนี้โอเคมั้ยครับ ลูกน้องผมมันก็ทำได้แค่นี้แหละ” แดนบอก
“ผมเป็นลูกน้องพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” ป้องโวยเพราเป็นคนทำเอง
“โดยระบบการทำงาน มึงเป็นลูกน้องกูไอ้ป้อง”
“คือสิบ่เคยมีอำนาจเด๋นิ แล้วคุณน้องรอนจะเอาไปทำอะไรเหรอครับ”
“น้าจะเอาไปให้น้องม่อนดู”
“หา”
แดน กะป้อง มองหน้ากันว่ากำลังช่วยคนผิดรึเปล่า
รอนเจอยาคุมในกระเป๋าม่อน เลยชักจะสงสัยว่าม่อนอาจจะไม่ได้ท้องจริง
ม่อน กะบิ๊กดูใบหย่าของรอนอย่างพอใจ
“แล้วแกได้สินสมรสมาเท่าไหร่” บิ๊กถาม
“ไม่ได้เลย”
“อะไรวะ ไม่ได้ได้ไง”
“ผมกับคุณเนื้ออ่อนเซ็นเอกสารยินยอมเอาไว้ว่าถ้าเกิดมีการหย่าร้างกัน สินสมรสทั้งหมด จะเป็นของคุณเนื้ออ่อน ไม่ว่ากรณีใดๆ”
ม่อนตกใจ “หมายความว่า”
“ตอนนี้พี่มีเงินติดตัวแค่ค่าขายที่ดิน แต่ก็เหลือไม่เท่าไหร่แล้ว แล้วก็ตัวและหัวใจ”
รอนซบม่อน
“แต่ไม่ต้องกลัวนะน้องม่อน ต่อไป เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน”
ม่อนกับบิ๊กมองหน้ากัน หน้าแหยทั้งคู่ รอนลอบยิ้มสะใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
อีกฝั่งหนึ่ง เจียดเดินเข้ามาในห้องโถง
“คุณเอมภรรยาคุณเคนมาแล้วครับ”
เคนนั่งอยู่กับพราว กอล์ฟ แดน ป้อง เจ้าหน้าที่เขตนั่งรออยู่ด้วย
พราวไม่พอใจที่เจียดเรียกเอมว่าภรรยาขึงตาใส่
“ภรรยาซึ่งกำลังจะเป็นอดีตครับ”
เอมเดินเข้ามา พร้อมเนื้ออ่อน มิ้น
เอมนั่งลงเผชิญหน้ากับเคนและพราว พราวเกาะแขนเคนแน่นแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่
เอมหันมามองหน้าเนื้ออ่อนเชิงขอกำลังใจ
“ถ้าเอมตัดสินใจดีแล้ว แม่ก็โอเค” เนื้ออ่อนกุมมือเอมปลอบใจ “ดีกว่าอดทนแล้วเป็นทุกข์เหมือนแม่”
เอมหันไปมองหน้าเคนกับพราว
“ฉันพร้อมที่จะเซ็นต์ใบหย่าให้คุณแล้วค่ะคุณเคน”
“ถ้าทั้งสองผ่ายพร้อมแล้ว”
เจ้าหน้าที่เอาเอกสารใบสำคัญหย่าให้เอมกับเคนคนละใบ เอมกับเคนมองหน้ากัน เคนเป็นฝ่ายหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นก่อนโดยไม่ลังเลใดๆ เอมเสียใจมาก พราวมองอย่างสะใจ
เอมเอาปากกาเซ็นชื่อในเอกสารใบที่หนึ่ง เคนลุ้นมองนาฬิกา เหมือนรอใครสักคนอยู่
เอมเอาปากกาเซ็นชื่อในเอกสารใบที่ 2
กอล์ฟ แดน ป้อง มิ้น ก็พลอยลุ้นไปด้วย
“เรียบร้อยนะครับ”
เอมรู้สึกใจหายแต่พยายามเก็บอาการ เจ้าหน้าที่เอาเอกสารใบหย่าส่งให้เคนกับเอมคนละชุด
“เอกสารนี่ผมจะให้คุณเก็บไว้คนละชุดเพื่อเป็นหลักฐานนะครับ”
เจ้าหน้าที่วางเอกสารลงตรงหน้าเอม แล้วเอาเอกสารอีกชุดออกมา
“ต่อไป ก็เอกสารจดทะเบียนสมรสของคุณเคนกับคุณพราว”
“ไม่เกี่ยวกับเราแล้วยายเอม กลับกันเถอะลูก”
เนื้ออ่อนจะพาเอมกลับพราวเรียกไว้
“เดี๋ยวสิคะ ช่วยอยู่เป็นพยานให้หน่อยสิคะ”
“นี่เธอ” เนื้ออ่อนโกรธจัด
พราวไม่สะทกสะท้าน จ้องหน้าเอมอย่างเย้ยๆ
“ได้สิคะ”
“ยายเอม”
เอมนั่งลง มองหน้าเคนอย่างเจ็บปวด แต่เคนนิ่ง
เจ้าหน้าที่เอาเอกสารจดทะเบียนสมรสวางตรงหน้าเคนกับพราว
“เมื่อคุณทั้งสองเซ็นเอกสารนี้ คุณทั้งสองก็จะเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
พราวดีใจจนออกนอกหน้า สะใจว่าชนะเอมแล้ว
“ฉันพร้อมแล้วค่ะ”
พราวรีบเอาปากกามาเซ็นเอกสารก่อน เอมมองด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เคน ลุ้น ระหว่างที่พราวเซ็นเอกสาร จนพราวเซ็นเสร็จเจ้าหน้าที่เลื่อนเอกสารให้เคน เคนจะเซ็น
ยินเสียงเจียดโววายมาจากหน้าตึก
“เข้าไม่ได้นะครับ บอกว่าเข้าไม่ได้”
เจตน์ผ่าแนวต้านของเจียดเข้ามาจนได้ ประกาศก้อง
“คุณพราวจะจดทะเบียนสมรสกับใครไม่ได้”
เคนทำเป็นโกรธ “ไอ้เจ๊กตื่นไฟ ไปเล่นที่อื่นไป คนเขากำลังเป็นงานเป็นการ”
“แกหุบปากไปเลยนะไอ้เคน ไม่ได้ยินหรือไงว่าคุณพราวจะจดทะเบียนสมรสกับใครไม่ได้นอกจากฉัน”
“ทำไมวะ”
“เพราะคุณพราวเป็นเมียฉัน เจพี ก็เป็นของฉัน”
“ใครอีกวะ เจพี” เคนงง
“ก็ลูกในท้องคุณพราวไง มันผลงานของฉัน”
พราวโฏรธสุดขีดที่เจตน์มาทำแผนพังพินาศ “ไอ้ขยะเปียก แกหุบปากไปเลยนะ”
เจตน์คุกเข่าลง “ได้โปรดเถอะคุณพราว อย่าทำแบบนี้เลย ให้ผมดูแลคุณกับลูกเถอะ”
พราวอึ้งที่เจตน์คุกเข่าตรงหน้า มิ้นเห็นเป็นโอกาสรีบสรุปเข้าเรื่องให้
“เดี๋ยวนะคะ นี่หมายความว่า คุณพราวท้องกับคุณเจตน์แต่จะมามั่วนิ่มให้คุณเคนรับผิดชอบ”
เจตน์รับว่า “ใช่ครับ”
พราวโมโห “ไอ้ขยะเปียก อย่าไปฟังมันนะ”
“ในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง”
เจตน์ลุกพรวดขึ้นคว้าใบทะเบียนสมรสที่พราวเซ็นแล้วมาฉีก ทุกคนอึ้ง เจตน์กระชากพราว จะพาออกไป
“ผมขอเอาเมียผมกลับ เมียผม ผมเลี้ยงดูเองได้เพราะผมรวย”
“ฉันไม่...”
พราวยังไม่ทันพูดจบเจตน์ก็ช้อนอุ้มพราวออกไปเลย ยินเสียงพราวโวยวายไปตลอดทาง
เนื้ออ่อนอึ้งๆงงๆ
“นี่มันอะไรกันคุณเคน”
“ก็ผมบอกแล้วไงครับคุณแม่ ว่าผมไม่เคยมีอะไรกับพราว แต่ลูกสาวคุณแม่ก็ไม่เชื่อ”
เนื้ออ่อนยิ้ม โล่งใจ
“แต่เราก็เซ็นใบหย่ากันแล้วนะคะคุณเคน”
เอมมองหน้าเคนอย่างไม่ยอมแพ้ เอมหยิบเอกสารขึ้นมา พบว่าเอกสารเปียกน้ำหมึกเลือนๆ
“นี่มัน”
“ปลอมทั้งนั้น”
กอล์ฟจะห้ามแดนกับป้องไม่ให้พูด เพราะรู้ว่าเอมต้องไม่พอใจแน่ แต่ไม่ทัน ป้องคุยต่อว่า
“ผมทำเองกับมือ เจ้าหน้าที่นี่ก็ตัวประกอบละคร เล่นดีมั้ยครับ”
เอมหันไปมองเคนอย่างเอาเรื่อง
“นี่คุณหลอกฉันอีกแล้วเหรอคุณเคน”
กอล์ฟด่าแดนป้อง “มึงสองคนก็จะรีบพูดทำไม รอให้เขาเคลียร์กันทีหลังไม่ได้หรือไง”
“มีบ้างมั้ยคุณเคน ที่ฉันจะไม่ตกอยู่ในแผนการของคุณ”
เอมมองเคนนิ่งนาน ทั้งโกรธและผิดหวังสุดจะประมาณ
อ่านต่อตอนที่23
#พ่อปลาไหล #thaich8 #โชคดีมีสุข #ฟิล์มยีน #ยีนฟิล์ม #ทีมพ่อปลาไหล #ทีมเอม #lakornonlinefan #ละครออนไลน์ #ลมหายใจคือละคร
