พ่อปลาไหล ตอนที่ 21
บทประพันธ์ : กนกเรขา บทโทรทัศน์ : จอมใจ และ ปัทม์
มิ้นนั่งพักเหนื่อยอยู่ที่คอนโด สายตามองดูช่อดอกไม้ที่กอล์ฟกับเธอรับได้จากงานแต่ง สักครู่หนึ่งกอล์ฟก็เดินนำข้าวผัด ที่ผัดเอง มาวางให้
“ข้าวผัดฝีมือคุณกอล์ฟ ลาภปากมิ้นจริงๆ เลยค่ะ” มิ้นตักทานอย่างเอร็ดอร่อย
“ผมเห็นคุณมิ้นยังไม่ได้ทานอะไรเลย”
“จะว่าไป ตั้งแต่รับทำออแกไนซ์มา งานยายเอมกับคุณเคนเนี่ย ลุ้นระทึก แล้วก็เหนื่อยที่สุดแล้วค่ะ”
“ไว้งานของเรา ผมจะไม่ให้คุณมิ้นต้องเหนื่อยทำอะไรเลย” มิ้นชะงัก “ผมรู้ครับ แค่คุณมิ้นยอมคบผมเป็นแฟน นี่ก็ทลายกำแพงของตัวเองมากพอแล้ว และการแต่งงานอาจไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับคนหัวสมัยใหม่อย่างคุณมิ้น แต่สำหรับผมการแต่งงานหรือการทำให้ถูกต้องตามจารีต เป็นการให้เกียรติ ผู้หญิงที่ผมรักครับ”
“มิ้นทำออแกไนซ์งานแต่งมามาก เวลาเห็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวยืนบนเวที มิ้นชอบคิดว่า เป็นการประกาศว่าคืนนี้ฉันจะ..อะไรๆ กันแล้วนะ ยิ่งเวลาที่ผู้หญิงเดินท้องโย้ คนก็รู้กันหมดว่าไปทำอะไรมาถึงท้อง”
กอล์ฟหัวเราะขำ “หมดรึยังครับ ข้ออ้างที่จะไม่แต่งงาน”
มิ้นอึ้งที่กอล์ฟรู้ทัน
“คุณเอมเคยเล่าให้ผมฟังว่า พ่อแม่คุณมิ้นแยกทางกัน แล้วคุณมิ้นก็ต้องไปร่วมงานแต่งของพ่อแม่กับคนอื่น ครั้งแล้วครั้งเล่า”
“ยายเอมนะยายเอม เอาปมเพื่อนมาขายซะได้”
“แบบนี้ต้องแต่งงานล้างปมในใจครับ”
กอล์ฟเปิดมือถือให้มิ้นดูภาพบ้านที่กอล์ฟแอบไปจองไว้ให้มิ้นดู
มิ้นอึ้ง “นี่...”
“ผมเอาเงินค่าตัวโฆษณา ค่าถ่ายแบบ ที่คุณมิ้นหาให้ ไปซื้อครับ เพื่อยืนยันว่าผมอยากจะสร้างครอบครัวกับคุณมิ้นจริงๆ”
กอล์ฟกุมมือมิ้นไว้ มิ้นรู้สึกซึ้งใจ เอนหัวซบไหล่กอล์ฟพูดไม่ออก แล้วมิ้นก็รู้สึกว่ามีความผิดปกติที่มือ
เมื่อยกมือขึ้นมาดูก็พบว่าถูกกอล์ฟสวมแหวนเพชรวงเล็กๆ ที่นิ้วนางข้างซ้ายให้เรียบร้อยแล้ว
“แหวนหมั้นเล็กหน่อยนะครับ แต่แหวนแต่งงานจะใหญ่กว่านี้แน่ ผมรับรอง”
“คุณกอล์ฟ” มิ้นซึ้งจนพูดไม่ออก กอดกอล์ฟแน่น ร้องไห้ด้วยความตื้นตัน
“ไม่ต้องร้องไห้ครับ ถ้าใครจะว่า ว่าเรายืนบนเวทีเพื่อประกาศว่าวันนี้เราจะ อะไรๆ กัน ผมจะบอกว่าจริง เพราะผมรอวันนี้มานาน ถ้าใครจะรู้ว่า คุณมิ้นไปทำอะไรมาถึงท้อง ผมจะเดินข้างๆ คุณมิ้นเพื่อประกาศว่า ฝีมือผมเอง”
“คุณกอล์ฟอ่ะ”
มิ้นกอดกอล์ฟแน่นกว่าเดิม กอล์ฟกอดมิ้นตอบด้วยความรัก
อีกฟาก รอนเดินเข้ามาในห้อง เห็นโถยาดองที่เนื้ออ่อนเคยใช้วางอยู่ รอนมองแล้วสะท้านไปทั้งร่าง พอดีไลน์ดังขึ้น เห็นข้อความจากม่อนว่า
“พี่รอน พี่บิ๊กมีเรื่องจะคุยด้วย บัดนาว”
“ใครไลน์มาคะ”
รอนสะดุ้ง เพราะตอนนี้เนื้ออ่อนอยู่ประชิดตัวแล้ว รอนเอามือถือเก็บ
“ท่านพระครู”
“ท่านอาพาธอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”
“ลูกศิษย์ท่านน่ะ” รอนแถ
เนื้ออ่อนมีสีหน้าผิดหวังนิดๆ “คุณจะไปเฝ้าท่านพระครูก็ไปเถอะค่ะ” เนื้ออ่อนมองไปรอบๆ “พอไม่มียายเอมอยู่ในบ้าน มันก็เหงาๆ ยังไงก็ไม่รู้นะคะ”
รอนมองขวดยาดอง “ก็เลยจะหาอะไรทำแก้เหงาเหรอ”
“ก็ยกมาไว้ก่อน เผื่อฟลุคเท่านั้นแหละค่ะ พูดยังกับว่า หมู่นี้คุณเอาใจใส่ฉันนักนี่คะ จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ”
“งั้นผมไปก่อนนะ” รอนเผ่นออกไปเลย
เนื้ออ่อนอารมณ์เสีย “พูดขนาดนี้ ยังไปอิ๊ก”
รอนนั่งหงอๆ อยู่ตรงหน้าบิ๊ก ส่วนม่อนนั่งร้องไห้กระซิกๆ อยู่
“พี่บิ๊กมีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”
“แกทำแบบนี้ได้ยังไง”
“อะไรยังไงครับ” รอนงง
“แหกตาดูสิว่าคอนโดนี้มันเป็นยังไง”
“หรู แพง ค่าส่วนกลางโหดมาก แม้แต่ร้านอาหารใต้คอนโดยังแพง มีแต่พวกเซเลบ หรู ไฮ อยู่กัน”
“ก็ใช่ไง แล้วแกให้น้องสาวฉันแท็กซี่ นั่งมอเตอร์ไซค์คิวเข้ามาเนี่ยนะ แกคิดได้ยังไง”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่บิ๊ก เวลาลงจากรถ ม่อนก็แค่ทนสายตาดูถูก” ม่อนทำให้ดู “อย่างเงียะ นิดหน่อยเองค่ะ ม่อนรับได้” จากนั้นก็ร้องไห้โฮ
“แต่พี่รับไม่ได้” บิ๊กหันมาเอาเรื่องรอน “ฉันให้เวลาแก 3 วัน น้องฉันต้องมีรถหรู มีเงินล้านในบัญชี คอนโดนี้ก็ต้องโอนเป็นชื่อน้องฉันให้เรียบร้อย”
“แต่ว่า...”
“มีแต่เหรอ มีแต่ก็เลิก กลับไปอยู่กับเมียแก่ของแกก็แล้วกัน” บิ๊กเล่นบทโหดใส่จนรอนหงอ
“ไม่มีแต่คร๊าบพี่บิ๊กคร๊าบ”
รอนเครียดหนักก้มหน้านิ่ง ไม่ทันเห็นสายตาม่อนกับบิ๊กที่สบตากันอย่างสมใจ
เนื้ออ่อนเดินลงมาจากชั้นบน บรรยากาศบ้านตอนกลางคืน เงียบสงัด ดูวังเวงหลอนๆ พิกล เนื้ออ่อนเดินผ่านกระจกแล้วชะงักกึก ค่อยๆ หันกลับไปมองที่กระจกช้าๆ แล้วก็กรี๊ดลั่นด้วยความกลัว
เนื้ออ่อนหยุดกรี๊ด จ้องที่กระจกนิ่ง เงาในกรจกที่เนื้ออ่อนเห็นและตกใจ เป็นเงาของเนื้ออ่อนนั่นเอง
“ทำไมปีนี้ฉันทั้งแก่ทั้งเหี่ยวแบบนี้นะ”
เนื้ออ่อนจ้องกระจกพิจารณาสังขารตัวเองสีหน้าเศร้า
รุ่งเช้า เพ็ญตั้งโต๊ะมื้อเช้าอยู่ในห้องทานอาหาร และกำลังตักโจ๊กใส่ชามให้ณรงค์
“ทำอะไรให้พี่ทานคุณเพ็ญ หอมมาก” ณรงค์เตรียมทาน
“ไม่ใช่ฝีมือน้องหรอกค่ะ ฝีมือลูกสะใภ้” เพ็ญบอก
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ตื่นมาใส่บาตร ออกกำลังกาย แล้วก็ทำอาหารแต่เช้าแล้วค่ะ”
เอมยกเครื่องเคียงข้าวต้มเข้ามา
“ขิงอ่อนกับไข่ลวกค่ะ เผื่อคุณลุงจะอยากใส่ในโจ๊ก”
“ยัง เรียกพ่อสิหนูเอม” ณณรงค์บอกแล้วชี้ที่เพ็ญ “นี่ก็แม่”
เพ็ญเขิน “ยังซะหน่อยค่ะ”
“เดี๋ยวก็ต้องเรียก ซ้อมไว้ก่อนก็ได้นี่นา”
“ค่ะคุณพ่อ เอมคั้นน้ำส้มไว้ เดี๋ยวไปยกมาให้นะคะ”
เคนเดินท่าทางสะบักสะบอมเหมือนผ่านสงครามมาอย่างหนัก นั่งแปะลงที่โต๊ะอาหารอย่างหมดแรง
ณรงค์ยิ้มแซว “เมื่อคืนจัดหนักเหรอเจ้าเคน”
เอมเข้ามาได้ยินพอดี
“หนักสิคะ เอมไม่เคยจัดให้ใครหนักแบบนี้เหมือนกัน”
ณรงค์กับเพ็ญมองหน้ากันยิ้มๆ เคนหันไปมองหน้าเอมอย่างคุมแค้น
เพ็ญเห็นบรรยากาศไม่ดี เลยเปลี่ยนเรื่อง
“มีไข่ลวกของโปรดด้วยนะตาเคน”
เอมยกจานไข่ลวกหนีกระซิบกวนโทสะเคน “คุณไม่ต้องกินหรอก เปลือง”
เคนนั่งกินโจ๊กงอนๆ ณรงค์กับเพ็ญแอบสังเกตอาการของสองคนสีหน้าไม่เสบย
เอมเข้ามาหาณรงค์ในห้องทำงานที่บ้าน
“คุณพ่อมีอะไรให้เอมทำเหรอคะ”
“ไม่มีหรอกหนูเอม นั่งก่อนสิ”
เอมนั่งลง ณรงค์ส่งซองเอกสารให้เอม
“อะไรคะ”
“ของขวัญวันแต่งงาน”
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณพ่อ”
“รับไว้เถอะ วันนึงหนูเอมอาจจะต้องใช้มัน”
เอมชักจะสงสัย “ทำไมคะ”
“เอาเป็นว่า อย่าเพิ่งเปิดตอนนี้ เมื่อถึงเวลาพ่อจะบอกให้หนูเอมเปิดเอง ตกลงมั้ย”
“ค่ะคุณพ่อ”
เอมรับซองเอกสารมาสงสัยไม่คลาย
แดน ป้อง พากันชื่นชมกอล์ฟเมื่อรู้ว่าหมวดหล่อขอหมั้นมิ้นเอาไว้แล้วเรียบร้อย ส่วนเคนนั่งหงุดหงิดเหมือนไม่อยากได้ยินเรื่องที่กอล์ฟกำลังไปได้ดี ทั้งสี่หนุ่มอยู่ที่ออฟฟิศบริษัทเจ้าสัวณรงค์แล้ว
“ไอ้กอล์ฟ มึงนี่เห็นเงียบๆ กินเรียบนะครับ”
“ไอ้แดน มึงเลิกใช้คำพูดไม่สุภาพกับผู้หญิงซะทีได้มั้ยวะ กูแค่ขอหมั้นคุณมิ้น แล้วก็วางแผนแต่งงานกันก็เท่านั้นเอง” กอล์ฟติง
“พี่เคน ผมตัดสินใจแล้วนะ ผมลาออกจากแก๊งพ่อปลาไหลไปอยู่กับพี่กอล์ฟดีกว่า แป๊บเดียวหมั้นแล้วอะ”
“ได้ แต่มึงต้องถูกตัดบางอย่างไว้ให้กูดูต่างหน้านะ” เคนขู่
ป้องจ๋อย “ไปหงุดหงิดอะไรมาเนี่ย แล้วก็มาลงที่น้อง”
แดนดูออก “จะหงุดหงิดอะไรล่ะมึง อาการนี้ เมียไม่ยอมแน่ๆ”
เคนยังหงุดหงิดไม่เลิก จนณรงค์เดินเข้ามา
“ไงครับโค้ชเคน มีอะไรให้โค้ชณรงค์ช่วยแนะนำรึเปล่า”
ณรงค์มองเคนด้วยสายตาเป็นต่อ
ฝ่ายเอมเปิดกล่องให้เพ็ญดูชุดสวยที่เพิ่งตัดเย็บเสร็จ
“ของลูกค้าเหรอจ๊ะหนูเอม”
“ค่ะ ท่านเจ้าสัวณรงค์สั่งตัดให้เจ้าสาวค่ะ คุณน้าเพ็ญลองดูสิคะว่าถูกใจมั้ย”
เพ็ญยิ้มเอาชุดออกมาดู “สวยมากจ้า จริงๆ ไม่เห็นต้องตัดชุดใหม่เลย แค่ทำบุญแล้วก็กินเลี้ยงในครอบครัว”
“คุณพ่อคงอยากจะบอกให้ทุกคนรู้ว่าดีใจ ภูมิใจแค่ไหนที่ได้ใช้ชีวิตคู่กับคุณน้านะคะ”
เพ็ญวกเข้าเรื่องเคน “ตาเคนก็เหมือนกันนะจ๊ะ ถึงแกจะเป็นคนพิเรนท์ล้นๆ ไปบ้าง แต่น้าก็ดูออกว่า ตาเคนดีใจมาก ที่ได้หนูเอมมาเป็นคู่ชีวิต”
“ไม่หรอกค่ะ”
“ตอนนี้หนูเอมกับตาเคน เป็นผัวเมียกันแล้ว ยังจะระแวงเรื่องแผนการบ้าๆ บอๆ ของตาเคนอีกเหรอจ๊ะ”
เอมมีสีหน้าน้อยใจเห็นชัด
“ค่ะ คุณเคนอาจจะเทเอมทิ้งอย่างที่เขาประกาศไว้ เมื่อไหร่ก็ได้นี่คะ”
“แต่ก็ไม่เคยทำสักที มีแต่หนูเอมนะ ที่ลงมือเทตาเคน ดีน๊า ที่ตาเคนตามตัวหนูเอมกลับมาได้สำเร็จ”
เอมอึ้งนิ่งงันไป
“ลองคิดดูสิ ถ้าตาเคนอยากจะเทหนูจริงๆ จะตามหนูกลับมาทำไม และถ้าคืนนั้น หนูเอมเทตาเคนสำเร็จ จะมีวันนี้มั้ยจ๊ะ”
เอมฟังที่เพ็ญพูดแล้วคิดตาม
“บางทีการเรียนรู้ที่จะอยู่กับพ่อปลาไหลอย่างตาเคนให้ได้ มันก็ดูน่าสนุกดีนะจ๊ะ และน้าก็เห็นมีแต่หนูเอมคนเดียวนี่แหละ ที่เอาอยู่”
“เอมจะพยายามทำใจให้สนุกนะคะ ขอบคุณค่ะน้าเพ็ญที่เตือนสติเอม” เอมเปลี่ยนเรื่องคุย “กลางวันนี้เอมจะทำก๋วยเตี๋ยวลุยสวนให้ทานนะคะ”
“ของโปรดตาเคนเลยนะ ก๋วยเตี๋ยวลุยสวน”
เพ็ญพูดยิ้มๆ เอมรู้ทันว่าเพ็ญอยากให้เอมเตรียมอาหารให้เคนมากกว่า
แดนเจอข่าวชาช่าให้ในโซเชียลข้อความจึงอ่านให้เคนฟัง พาดหัวว่า
“นางเอกฉาวถูกบ้านใหม่ลงดาบ”
แดนอ่านแล้วเล่าว่า “ละครที่คุณชาช่าจะได้เป็นนางเอก จู่ๆ ก็มีคำสั่งเปลี่ยนตัวกะทันหัน”
ป้องเล่าเสริมว่า “วงในบอกว่า เป็นเพราะ วิดีโอพรีเซ็นต์ในงานของพี่กับคุณเอม ทางช่องคิดว่าเป็นฝีมือคุณชาช่าที่จงใจไปก่อกวน”
“สร้างเรื่องแล้วโยนความผิดให้คนอื่นแบบนี้ กูว่าไม่ใช่คุณชาช่าว่ะ” กอล์ฟว่า
เคนกับกอล์ฟมองหน้ากัน รู้ว่าน่าจะเป็นฝีมือพราว
“แล้วตอนนี้ชาช่าเป็นไงบ้าง”
“เก็บตัวเงียบ ไม่แถลงข่าวเหมือนที่เคยทำ กูว่าเจ็บหนักทั้งคุณชาช่า ทั้งพี่แจ๊ดแหละว่ะ” แดนบอก
เคนชักจะรู้สึกผิดกับชาช่า ระหว่างนี้พริตตี้กลุ่มหนึ่งทยอยเข้ามาในห้องเป็นขบวน เคนงง
“อะไรเนี่ยไอ้แดน ไอ้ป้อง กูให้หา MC งานสินค้าราคาถูกเพื่อประชาชน คนเดียวก็พอ นี่มึงขนมาทำไมขนาดนี้”
“เอามาให้เลือกไงมึง ทำเป็นไม่เคยไปได้” แดนบอก
พริตตี้ 1 ในกลุ่มที่ดูสนิทสนมกับกลุ่มเคนอย่างดี เข้ามาเกาะแขนเคน แสดงตัวว่าเหนือคนอื่น
“พี่เคนขา ไม่เรียกหนูนานแล้วนะ แคสต์งานเสร็จวันนี้ต้องเลี้ยงข้าวกลางวันหนูนะ”
ณรงค์เข้ามาได้ยินพอดี
“คงจะไม่ได้หรอกจ้า เพราะวันนี้ เจ้าเคนมีเมียมาคุม”
เอมเดินตามเข้ามา ในมือถือตะกร้าอาหารกลางวันมาด้วย
“เอมทำอาหารกลางวันมาให้... ทุกคนค่ะ” เอมเขินที่จะบอกว่าทำให้เคน
เคนมองเอมอย่างปลื้มๆ แดน ป้อง และกอล์ฟแซว
“มึงปลื้ม”
คราวนี้แทนที่เคนจะกลบเกลื่อนเหมือนทุกครั้ง กลับยอมรับหน้าตาเฉย
“เออ กูปลื้มมีอะไรมั้ย พูดมากกูไม่ให้กินอาหารที่เมียทำนะเว้ย”
แดนกะป้องล้อ “คนอวดเมีย2018”
กลุ่มพริตตี้มองเอมอย่างหมั่นไส้ เอมรู้สึกได้ถึงแววตานั้น หันกลับไปมอง
“นี่แคสต์ MC กันอยู่ใช่มั้ยคะ”
เอมจัดอาหารให้ ณรงค์ เคน กอล์ฟ แดน ป้อง เรียบร้อย ณรงค์ชวนทุกคนกินอย่างเบิกบาน
“มาๆ ทานก๋วยเตี๋ยวลุยสวนฝีมือหนูเอม”
พริตตี้1 แทรกขึ้น “แล้วเรื่องแคสต์งานล่ะคะพี่เคน”
เคนยังไม่ทันตอบอะไร เอมชิงตอบให้ก่อน
“เดี๋ยวเอมจัดการให้ค่ะ”
“จะดีเหรอครับคุณเอม” แดนเกรงใจ
“ดีสิคะ งานของสามี ก็ เหมือนงานของเอม”
“กูว่าแระ เมนูวันนี้มันเป็นนิมิตเครื่องหมายบอกเหตุ ก๋วยเตี๋ยวลุยสวน จริงมันต้องชื่อ ก๋วยเตี๋ยวเอมลุยสวนพริตตี้ ต่างหาก” แดนเม้าท์
“วันนี้เมียพี่แรงอะพี่เคน” ป้องแซวอีก
“กูว่า แรงแบบมีแรงผลักดันอยู่เบื้องหลัง”
เคนมองณรงค์ที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวลุยสวนอย่างสบายใจ
“เดี๋ยวผมกับไอ้ป้องช่วยดีกว่าครับคุณเอม”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เอมมีผู้ช่วย”
มิ้นเปิดประตูเข้ามา เอมหันไปเห็น “มาพอดีเลย”
พริตตี้1 บ่น “พี่เคน พี่แดน พี่ป้องค่ะ จะให้ยายสองป้านี่มาแคสต์หนูเหรอคะ ไม่เอาอะ”
“ไม่เอาก็กลับบ้านไปเลยจ้า งานนี้เขาใช้สมองไม่ใช่” มิ้นไม่ไว้หน้า มองหน้าอกพริตตี้กัด “ซิลิโคลนเหลว”
“ว่าที่เมียพี่ ก็แรงว่ะพี่กอล์ฟ” ป้องว่า
กอล์ฟยกนิ้วให้มิ้นเชียร์มิ้น
“แล้วเมื่อกี้ เรียกใครป้าคะ ลองขูดเมคอัพที่โบกมาออกมั้ย แล้วมาดูกันว่า ใครกันแน่สมควรจะถูกเรียกป้า” มิ้นใส่อีกดอก
“ความคิดดีนี่มิ้น” เอมชอบใจ สั่งพริตตี้ “ไปล้างหน้าออกให้หมด เราจะแคสต์งานหน้าสด”
กลุ่มพริตตี้โวยวายจะไม่ยอมล้างหน้า
“ไม่ล้างก็ไม่แคสค่ะ”
พูดจบเอมก็เดินไปนั่งจิบกาแฟสบายอารมณ์
แดน ป้อง หันมามองเคน
“ถึงกูจะเพิ่งเคยแต่งงานมีเมียเป็นครั้งแรก แต่ก็กูเคยเห็นตัวอย่างจากพ่อกูว่า งัดกับเมีย เพลียทุกราย” เคนกินต่อ “อร่อยอ่ะ ฝีมือเมียใครเนี่ย”
เคนยกนิ้วให้เมีย ถูกเอมเชิดใส่
มิ้นหันไปจัดการพริตตี้ “น้องที่จะแคส ล้างหน้ามาค่ะ ส่วนใครที่เมื่อเช้ารีบออกจากบ้าน ไม่ได้เอาสมองมา กลับไปเลยจ้า ไม่ต้องมาแคสต์ เสียเวลา”
แดน ป้อง ได้แต่ตาปริบๆ กับการจัดการของมิ้นกับเอม ส่วนกอล์ฟออกอาการชื่นชมมิ้นมาก เคนส่งยิ้มหวานให้เอม
“ไม่ต้องมายิ้มให้เลยนะ ยังไงเอมก็ไม่ไว้วางใจพ่อปลาไหลอย่างคุณหรอก คุณเคน”
เอมคิดในใจ แต่ก็แอบยิ้มสุขใจโดยไม่รู้ตัว
เคนตรวจเอกสารทำงานอย่างตั้งใจอยู่ในห้องทำงาน จนถึงเวลาประชุม แดน ป้อง เทสต์งานพริตตี้ที่ผ่านการคัดเลือกจากเอมและมิ้นแล้ว เคนยืนดูห่างๆ ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย
จากนั้นเคนกลับมาทำงานต่ออย่างใส่ใจ พอมองดูว่าถึงเวลาเลิกงาน ก็กลับปิดแฟ้มกลับบ้านทันที
เอมนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะในห้องนอน เคนย่องมาข้างหลังกอดเอม หวังจะกุ๊กกิ๊กด้วย แต่เอมชูที่ช็อตไฟฟ้าขู่
เคนกระโดดหนีไปนอนบนเตียง เอาหมอนมาปิดเป้าตัวเองไว้ เอมนั่งทำงานยิ้มๆ เคนพลิกตัวหนีเอมงอนๆ
“แต่พอนานวัน ฉันก็ชักไม่แน่ใจว่า พ่อปลาไหลอย่างคุณเคนยอมทิ้งหมดความไหลลื่น”
เอมบอกตัวเองในใจ
วันหนึ่งเคนนำสเต็ก ที่ทำด้วยตัวเอง มาเสิร์ฟให้ เอม ณรงค์ เพ็ญ ที่โต๊ะอาหาร
ทุกคน ทานอาหารด้วยกันในบรรยากาศครอบครัวแสนสุข เคนยกแก้วไวน์ชวน เอม ณรงค์ เพ็ญ ชนแก้ว บรรยากาศชื่นมื่นเต็มไปด้วยความสุข
“หรือว่า ฉัน...กำลังวิวัฒนาการตัวเอง ให้อยู่กับพ่อปลาไหลอย่างคุณเคนได้กันแน่” เอมบอกตัวเองอีก
ค่ำวันนี้ทุกคนชนแก้วไวน์ฉลองให้เจ้าสัวณรงค์กับคุณเพ็ญ โดยเป็นงานฉลองภายหลังจากที่ณรงค์กับเพ็ญทำบุญเลี้ยงพระ และจดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อย
“ดื่มให้กับความรักของคุณพ่อและคุณน้า เอ๊ย คุณแม่เพ็ญของผมครับ”
ทุกคนชนแก้วดื่มฉลอง
เนื้ออ่อนยิ้มแซวเพ็ญ “ความจริงถ้าเธอยอมใจอ่อนกับคุณณรงค์ตั้งแต่สาวๆ ป่านนี้ คุณเคนคงจะมีน้องๆ เต็มบ้านไปหมดแล้ว”
“นั่นสิครับคุณแม่ ดูซิ ผมก็เลยต้องเป็นลูกคนเดียว เง๊าเหงา”
“ก็เลยต้องออกไปลั้นลา หว่านเสน่ห์กับสาวๆ ว่างั้น” เอมแดกดัน
“พูดขนาดนี้ จะนับว่าเป็นการแสดงความหึงหวงนะจ๊ะเมียจ๋า”
“ใครจะไปหึงคุณ หลงตัวเองเบอร์แรงไปมั้ย”
“แล้วใครไปโจมตีพริตตี้ที่มาแคสต์งาน จนป้อมแตกไปเป็นแถบๆ มิทราบ” เคนไม่ยอมแพ้
“ยายมิ้นเลย ฉันแค่นั่งสวยๆ สั่งการเฉยๆ” เอมโบ้ย
มิ้นขำแซวกลับ “หรอ แล้วใครน๊า ที่สั่งให้ฉันเลือกน้องคนที่เรียบร้อย ไม่สายอ่อย เป็น MC”
“มันเป็นเรื่องของงานย่ะ”
มิ้น แดน ป้องประสานเสียงล้อ “อ๋อ เรื่องของงาน”
เอมชักจะเขินที่ถูกทุกคนแซวว่าหึงเคน
“แหมบรรยากาศอุ่นไอรักแบบนี้ คุณน้ารอนน่าจะอยู่ด้วย” ป้องพูดเชิงถาม
“ท่านพระครูอาการไม่ดี คุณรอนก็เลยต้องไปอยู่ดูแลน่ะจ้า”
สมศักดิ์เพื่อนรอน และ เป็นนายหน้าขายที่ดิน ขับรถเข้ามาจอดหน้าตึก เดินเข้ามาในบ้านเพื่อร่วมยินดี ณรงค์ เคน และเพ็ญ เห็นสมศักดิ์ก็มองหน้ากัน
“ขอโทษครับคุณณรงค์ พอดีผมจะต้องไปเมืองนอกหลายอาทิตย์ เลยรีบเอาเอกสารที่ดินมาให้ ไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนรึเปล่า”
เนื้ออ่อนมองหน้าสมศักดิ์สักพักแล้วจำได้
“คุณสมศักดิ์ เพื่อนคุณรอนใช่มั้ยคะ”
สมศักดิ์มองหน้าเนื้ออ่อน จนจำได้ “คุณเนื้ออ่อน”
เอมงง “คุณลุงสมศักดิ์ เสียแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
สมศักดิ์ตกใจ “หะ นี่ผมตายแล้วเหรอครับ”
“เมื่อสามเดือนที่แล้วคุณพ่อยังไปงานศพอยู่เลยค่ะ”
“หะ ตายได้สามเดือนแล้วด้วยเหรอครับ”
เนื้ออ่อนนึกออกเช่นกัน “ใช่ๆ คุณรอนยังมาขอเงินไปช่วยลูกชายคุณอยู่เลยค่ะ”
“ลูกชาย แต่ผมเป็นเกย์นะครับ”
เอมกับเนื้ออ่อนมองหน้ากัน เคน กอล์ฟ แดน ป้อง ณรงค์ มองหน้ากันไม่รู้จะทำยังไงดี
รอนกลับมาถึงบ้านตอนค่ำ เดินขึ้นมาชั้นบน ได้ยินเสียงสวดมนต์จากห้องพระ จึงเปิดประตูเดินเข้าไปดูเห็นเนื้ออ่อนสวดมนต์เพิ่งเสร็จก็แปลกใจ
“คุณเนื้ออ่อน นึกยังไงถึงมาสวดมนต์”
เนื้ออ่อนวันนี้ฉันถูกผีหลอกค่ะ
“ผีที่ไหน”
“ผีคุณสมศักดิ์ค่ะ”
รอนอึ้งนิ่งงันไปเลย เนื้ออ่อนยิ้มเยือกเย็นให้สามี
ทางฝ่ายเคนคลืบคลานขึ้นเตียงพยายามเข้าหาเอม ยังไม่ละความพยายามจะกุ๊กกิ๊กเมียให้ได้
“คุณรู้เรื่องนี้ด้วยรึเปล่า” เอมถามขึ้น
“เรื่องอะไรอะคุณเอม”
เคนพูดไปก็กอดเอมไป หวังอาศัยช่วงชุลมุนเผด็จศึก แต่เอมเอามือยันหน้าเคนไว้
“ก็เรื่องที่คุณพ่อโกหกว่าคุณลุงสมศักดิ์เสียแล้ว”
“เดี๋ยวนะคุณเอม ถ้าใครทำอะไรไม่ดี ใครโกหกใคร มันต้องเป็นฝีมือผมหมดเลยเหรอ”
“ไม่ใช่คุณแล้วจะใคร”
“ถ้าคุณคิดแบบนั้น ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด”
เคนทำเป็นงอน หวังว่าเอมจะง้อ แต่ผิดหวังเพราะเอมไม่ง้อ แถมพลิกตัวนอนหันหลังให้ด้วย
เคนหงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้
มือถือเคนเสียงไลน์ดังขึ้น เอมหันมามอง เคนแกล้งทำเป็นลอยหน้าลอยตาอ่านไลน์ กวนประสาทเอมเล่น เอมสะบัดหน้าใส่ ไม่สนใจ
เคนอ่านไลน์ เป็นข้อความจากรอน ส่งมาว่า
“พี่เคนช่วยน้องรอนด้วย”
เคนลุกจากเตียง เอมหันมามอง
“ไม่ต้องถามนะว่าจะไปไหน เมียไม่เข้าใจ ก็จะแรดแล้วโว้ย”
เคนลุกขึ้นไปแต่งตัว เอมหงุดหงิดแต่พยายามเก็บอาการ
ไลน์มือถือณรงค์ดังขึ้น เจ้าสัวหยิบมาดู เป็นข้อความจากเคน ส่งมาว่า
“พ่อ งานเข้าคุณพ่อรอนแล้ว” ณรงค์ชะโงกดูให้แน่ใจว่าเพ็ญหลับแล้ว จึงค่อยๆ ลงจาดเตียงย่องออกไปเงียบๆ ทันทีที่ณรงค์พ้นห้องไป เพ็ญลืมตาโพลง ไม่ได้หลับอย่างที่ณรงค์คิด
กอล์ฟเดินหน้าหงิก เข้ามาในผับตรงมาหากลุ่มเคนเป็นรายสุดท้าย
“มีอะไรวะ เรียกกูมาทำไม บอกเลยนะถ้าเรื่องชั่วๆ กูไม่เอาด้วย เดี๋ยวกูโดนคุณมิ้นเล่น”
“เบาๆ กอล์ฟ จะพูดอะไร เกรงใจพ่อกับพ่อตากูบ้าง”
ณรงค์กับรอนนั่งรวมกลุ่มอยู่หนุ่มๆ ด้วย กอล์ฟหันไปไหว้ทัก
“คุณลุงณรงค์ คุณน้ารอน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ผมไม่ทันเห็น”
“มาตั้งแต่ก่อนมึงจะด่าว่าชั่วนั่นแหละ” เคนหมั่นไส้
“ชั่วกูด่ามึง ไม่ใช่พ่อมึง พ่อตามึง”
ณรงค์ติดลมจะหลุดปากว่า มึง แต่คิดได้ “พวก...มะ เอ่อ หยุดทะเลาะกันก่อนเถอะ เอาเรื่องของคุณรอนก่อนดีกว่า”
“คุณพ่อเอาที่ดินไปขายทำไมครับ”
“คือ ผมกู้เงินไปเล่นหุ้น แล้วทีนี้เกิดขาดทุน ก็เลยเอาที่ดินไปขาย”
รอนโกหกหน้าใส
“แล้วเรื่องที่คุณสมศักดิ์ตาย แล้วคุณรอนไปงานศพล่ะ”
“ผมหนีเที่ยว แต่ไม่ได้ไปเองนะมีคนชวน ก็เลยโกหกว่าไปงานศพสมศักดิ์”
ณรงค์โมโห “ไอ้ชั่วที่ไหนที่มันชวนคุณรอนไปทำเรื่องแบบนี้ได้”
กอล์ฟปะติดปะต่อเรื่องราวจนได้ความ
“รบกวนคุณลุงหันซ้าย 1 ทีนึงครับ”
ณรงค์ทำตาม หันซ้ายไปเจอหน้าเคน
“แล้วรบกวนหันขวาอีก 1 ครั้งครับ”
ณรงค์หันขวาไปเจอหน้าแดนกะป้อง สองคนจ๋อยหลบตาวูบ
ณรงค์ร้อง “อ๋อ”
“ครับ ไอ้ชั่วพวกนี้แหละครับ”
“ตอนนี้คุณเนื้ออ่อนก็ไล่ผมออกจากบ้านด้วย คืนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะไปนอนที่ไหน”
“ไม่รู้จริงๆ เหรอครับ”
เคนถามพร้อมกับจ้องจับผิด
“จริงสิครับ”
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องที่นอน เดี๋ยวไปอยู่บ้านผมก่อน จนกว่าจะปรับความเข้าใจกับคุณเนื้ออ่อนได้”
“งั้นหมดเรื่องแล้ว ผมลากลับ”
กอล์ฟไหว้ลาจะกลับเคนล็อคคอไว้ “เดี๋ยวสิมึง มึงนี่ก็เซฟตัวเองจังนะ ไหนๆ ก็มาแล้วมาฉลองความโสดที่พ่อกูสูญเสียไปซะหน่อย”
“มึงบ้ารึเปล่าไอ้เคน อะไรก็ฉลอง”
“ก็ดีเหมือนกันนะครับ วันนี้คุณน้ารอนยังไม่ได้ฉลองกับคุณลุงณรงค์เลย” ป้องบอก
“แล้วไปไหนมาครับ” แดนถาม
รอนไม่ตอบชนแก้วกลบ “ชนดีกว่าครับ ชนนนนนน”
เคน ณรงค์ ชนแก้วกับรอน แต่มองรอนด้วยสายตาสงสัย
กอล์ฟหงุดหงิดไม่อยากอยู่ต่อ แต่ก็ขัดไม่ได้ แดน ป้อง สะดิ้ง สนุกตามน้ำไป
เอมพามิ้น เนื้ออ่อน และเพ็ญ เข้ามาหยุดที่หน้าผับเดียวกันนี้
“ที่นี่แน่เหรอยายเอม”
“ค่ะคุณแม่ เอมเปิดโปรแกรมค้นหา มือถือของคุณเคนแล้ว อยู่ที่นี่แหละค่ะ”
ทุกคนอ้าปากหวอ งงว่า อะไร ยังไง
“เอมแอบพ่วงกับเครื่องของเอมไว้ค่ะ คุณน้าเพ็ญบอกเองนี่คะว่า ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับปลาไหลให้ได้”
“ดีจ้า พวกเราก็เรียนรู้ให้ไวเหมือนหนูเอมก็แล้วกันนะ” เพ็ญว่า
“แต่คุณกอล์ฟมาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ”
“เชื่อเถอะมิ้น คนอย่างคุณเคน ไม่ยอมตกนรกคนเดียวหรอก ต้องลากเพื่อนๆ มาหมดนั่นแหละ”
เอมเดินนำทุกคนเข้าไป การ์ดเข้ามาหากันเนื้ออ่อนกับเพ็ญไว้
“ขออนุญาตตรวจบัตรประชาชนด้วยครับ”
“ถ้าจะเล่นมุข อายุเกินห้ามเข้า ฉันตบคว่ำจริงๆนะคะ” เนื้ออ่อนฮึดฮัด
“ฉันด้วยค่ะ ถอยไป คนกำลังหึงผัวอยู่”
การ์ดยอมถอย เนื้ออ่อนกับเพ็ญตามเอมกับมิ้นเข้าไป
เอม เดินนำ มิ้น เนื้ออ่อน เพ็ญเข้ามาในผับ หันไปมองเป้าหมายคือกลุ่มของเคน แววตาคมกริบดั่งเพชฌฆาต
“อยู่นั่นค่ะ”
ทุกคนมองตามไป เห็นเคน แดน ป้อง กำลังสนุกกับบรรยากาศ
“ปลาไหล ยังไงก็ต้องเป็นปลาไหลวันยันค่ำ”
ณรงค์ชักจะเพลินๆ กับบรรยากาศ แต่ยังดูเก็บอาการอยู่
“แต่คุณณรงค์ดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่”
“น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน เที่ยวบ่อยๆ เดี๋ยวก็ใจแตก” เนื้ออ่อนว่า
“เออจริงๆ”
เพ็ญเห็นรอนกำลังเต้นอยู่กับสาวๆ
“งั้นคุณรอนคงใจแตกเรียบร้อยแล้วละ”
มิ้นมองหากอล์ฟ เห็นว่ากอล์ฟนั่งนิ่งๆ หน้าตาดูไม่เต็มใจที่จะอยู่ด้วย
“คุณกอล์ฟของมิ้นไว้ใจได้เสมอ”
“คุณกอล์ฟอาจจะไว้ใจได้ แต่คนอื่นไม่แน่”
ขาดคำมีสาวๆ เข้าไปห้อมล้อมพากันเต้นยั่วยวนกอล์ฟ ถึงกอล์ฟจะไม่เล่นด้วย แต่สาวๆ ก็ยังวนเวียนนัวเนียไม่เลิก
“จริง หิวมาเชียว” มิ้นหึง
“งั้นก็ลุยสิคะ รออะไร”
“เดี๋ยวค่ะ” เอมทักไว้ทุกคนหันมามอง
ณรงค์ เคน รอน แดน ป้อง ยังสนุกลั้นลา โดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง มือถือเคนมีสายเข้า พอเคนเห็นว่าพราวโทร.มา จึงไม่ยอมรับสาย
พราวอยู่ที่คอนโด พยายามโทร.หาเคนอีกหลายครั้ง แต่เคนไม่รับสาย พราวอยู่ในอาการปวดท้อง
“ทำไมถึงไม่รับสายพราวคะเคน”
พราวปวดท้องหนักกว่าเดิม ไล่หารายชื่อในโทรศัพท์ จนเห็นชื่อที่เมมว่า “ไอ้ขยะเปียก” เบอร์เจตน์นั่นเอง
พราวทำท่ากดโทร.ออก แต่สุดท้ายตัดสินใจไม่โทร พยายามพยุงตัวเองลงจากเตียง ทว่าหมดแรงล้มไป มือพราวที่จับโทรศัพท์อยู่ กดไปที่เบอร์ของเจตน์ที่เปิดค้างไว้
“คุณพราว”
พราวได้ยินเสียงเจตน์จากมือถือ
“ไอ้ขยะเปียก”
พราวแทบไม่มีแรงพูด
“คุณเป็นอะไรคุณพราว คุณพราว”
พราวเป็นลมหมดแรงไป ยังได้ยินเสียงเจตน์เรียกพราวๆๆ ดังมาจากโทรศัพท์ไม่หยุด
ที่ผับ จู่ๆ มีพนักงานเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ เคนเลยงง
“อะไรเนี่ยน้อง พี่ไม่ได้สั่งนะ”
“มีคุณผู้หญิงสั่งมาเลี้ยงพวกพี่ครับ โดยเฉพาะพี่ครับ”
แดน กะ ป้องแซวใหญ่ “ง่ออออ”
“มากับไอ้เคนไม่เคนขาดแคลนหญิง”
“กูเคยบอกแล้วใช่มั้ย กูนี่แหละ เจ้าแห่งทฤษฎีแรงดึงดูด”
เคนยืดไม่ได้หันไปมองโต๊ะดังกล่าว หยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาชวนทุกคนชน กอล์ฟไม่ยอมชน แดน กะป้อง บุ้ยใบ้ให้เคนดู
“ปล่อยมัน เอ้าพวกเราชนนนน”
เคน ณรงค์ รอน แดน ป้อง ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดื่ม แต่แล้วทุกคนก็สำลักพรวดกับรสชาติแปลกๆ
“อะไรเนี่ยน้อง ทำไมรสชาติมันอุบาทว์ แสบร้อนแบบนี้”
“เครื่องดื่มนี้ชื่อ น้ำกระทะทองแดงครับ”
“ไหน โต๊ะไหนสั่งมาให้พี่”
“คุณผู้หญิงกลุ่มนั้นครับ”
ทุกคนรวมทั้ง กอล์ฟ หันไปตามที่พนักงานผายมือ เห็น เอม มิ้น เนื้ออ่อน เพ็ญ นั่งอยู่ที่โต๊ะไม่ไกลนัก ฝั่งนั้นชูแก้วเครื่องดื่ม แล้วยิ้มเยือกเย็นชวนเสียวสันหลังมาให้กลุ่มเคน
รุ่งเช้า เอม เนื้ออ่อน เพ็ญ จัดอาหารตั้งโต๊ะอยู่ เคน รอน ณรงค์ เดินเข้ามาในห้องานอาหาร
“อ้าว คุณรอน เป็นไงคะ นอนห้องพี่ณรงค์สบายดีมั้ยคะ” เพ็ญทัก
“ไม่สบายเลย คุณเพ็ญนะ คืนแรกก็แยกห้องกับผมซะแล้ว”
“แหม เนื้ออ่อนมาค้างที่บ้านด้วย ก็ต้องนอนคุยกันสิคะ”
“แต่ก็ไม่ควรลากเมียผมไปด้วยรึเปล่าครับ” เคนทักท้วง
“อ้าว มีเมียแล้วเหรอคะ เมื่อคืนเห็นบอกสาวๆ ว่าไม่มี”
เอมเดินไปหาเคน จับเขาลงนั่งที่เก้าอี้ แล้วตบไหล่เบาๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ เอมเข้าใจ แต่งงานแล้ว ก็ต้องมีพื้นที่ส่วนตัว ต้องลั้นลากันบ้าง”
เอมยิ้มร้ายให้ เคนมองแล้วเสียววาบ รู้สึกไม่ไว้ใจรอยยิ้มของเอมเลย
“อย่ายิ้มแบบนั้นได้มั้ยคุณเอม”
“แบบไหนคะ แบบที่เวลาคุณมีแผนการร้ายหนะเหรอคะ”
เอมยิ้มให้เคนอีกที คราวนี้ดูเหี้ยมกว่าเดิมอีก จากนั้นทั้งโต๊ะก็เงียบกริบ
เนื้ออ่อนเอ่ยขึ้นว่า “คุณเคนชิมฝีมือแม่หน่อยสิคะ ไข่...ลูกเขยค่ะ”
เคนมองไข่ลูกเขยในจาน
“สำหรับคุณพ่อ คุณแม่ก็จัดไว้ให้นะคะ” เอมบอกรอน
“ปลาไหลต้มเปรตค่ะ”
รอนมองปลาไหลต้มเปรตแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
“ของโปรดคุณพี่ก็มีนะคะ แกง...สับนก” เพ็ญเอาด้วย
“ต๊าย นกอะไรจ๊ะ อย่าบอกนะว่าเป็น นกเขา”
เนื้ออ่อน กะเพ็ญ หัวเราะกันอย่างเมียโรคจิตเอามากๆ เอมหัวเราะหึๆ ตาม
เคน รอน และณรงค์ทำหน้าไม่ถูก
“เมื่อเช้าคุณณรงค์เล่าให้ฟังว่า คุณกู้เงินไปเล่นหุ้นแล้วขาดทุนก็เลยต้องเอาที่ไปขายเหรอคะ”
“จ้า” รอนบอก
เนื้ออ่อนนิ่งไป
“ถามแค่นี้เหรอ”
“เท่านี้แหละค่ะ ที่ดินผืนนั้น ฉันตั้งใจจะให้คุณเป็นของขวัญอยู่แล้วฉลองครบรอบ 30 ปีของเราไงคะ ก็ถือว่าคุณรับไปล่วงหน้าก็แล้วกัน”
รอนฟังเนื้ออ่อนพูดแล้วรู้สึกผิด อยากจะขอโทษ จู่ๆ เอมดูเวลาแล้วเอ่ยขึ้นว่า
“ได้เวลาแล้วค่ะสาวๆ รีบไปเดี๋ยวยายมิ้นจะรอ”
“ไปไหนคุณเอม”
“ก็ แต่งงานแล้วก็ยังลั้นลาได้นิคะ เอมก็จะใช้สิทธิ์ซะหน่อย”
“ได้ไงอ่ะคุณ” เคนท้วง
“ได้ไงเหรอ เดี๋ยวจะทำให้ดูก็แล้วกันนะคะ”
เอม เนื้ออ่อน เพ็ญ ไม่สนยกขบวนออกไปเลย
ตอนค่ำวันนั้น เจตน์พยุงพราวเข้ามาในห้อง เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล พอถึงห้องแล้วพราวก็จะสะบัดเจตน์ แต่เจตน์จับไว้
“ถ้าจะสะบัด ควรจะทำตั้งแต่เมื่อคืน ตอนผมพาคุณไปหาหมอนะ” เจตน์ว่า
“เมื่อคืนฉันป่วยย่ะ”
พราวสะบัดแขนจากมือเจตน์ ทิ้งตัวลงนั่งเต็มแรง เจตน์แทบจะถลาไปประคอง
“เบาๆ สิคุณ เดี๋ยวมันกระทบกระเทือน...”
เจตน์รู้จากหมอแล้วว่าพราวท้อง และมั่นใจว่าเป็นลูกของตัวเอง
“กลับไปได้แล้วไป”
“ไหนคุณบอกไม่ได้ท้องไง”
“ก็ไม่ได้ท้องกับแก”
“ไม่ท้องกับผม แล้วจะท้องกับใคร ไอ้เคนเหรอ ไม่มีทางหรอก ถ้ามันเคย... กับคุณ คุณไม่มีทางปล่อยมันไปแต่งงานกับคุณเอมง่ายๆ หรอก”
“แกก็อยากแต่งงานกับนังเอมนักไม่ใช่เหรอ”
“จริงๆ ผมก็ไม่ได้อยากตั้งแต่แรกหรอก แต่เตี่ยผมบอกว่า คุณเอมลักษณะดี แล้วพอได้คุยได้รู้จัก คุณเอมก็น่ารักดี”
“อ๋อ ลักษณะดี แม่พันธุ์ดีน่ะเหรอ ยังกับวัวกับควาย” พราวกัด
“ถ้าผมจัดกับคุณแค่ 2 ครั้ง แล้วติดแบบนี้ คุณก็แม่พันธุ์ดีเหมือนกัน”
พราวโมโห “ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ฉันไม่ใช่วัวใช่ควายนะ”
“ลูกในท้องคุณก็ไม่ใช่ลูกวัว ลูกควายเหมือนกัน”
“เหรอ แต่พ่อมันไม่ใช่คนนะ”
เจตน์ยิ้มไม่ถือสา “นี่ไง ยอมรับแล้วว่าลูกผม หลอกถามนิดเดียว หลุดเลย เห็นมั้ยผมไม่ใช่แค่หล่อ รวย ผมฉลาดด้วย”
“ถ้าฉลาดจริง แกก็ต้องใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ ฉันก็จะได้เคน แกก็จะได้นังเอม”
“คุณหมายความว่าไง”
เจตน์ระแวงว่าพราวจะมีความคิดอุตริขึ้นมาอีก
ฝั่ง เคน รอน และณรงค์ เดินไปเดินมาอย่างร้อนรน เคนโทร.หาแต่เอมไม่รับสาย กอล์ฟเข้ามาอย่างร้อนรนไม่ต่างกัน
“มาแล้วเหรอไอ้กอล์ฟ นี่มึงต้องรอให้ออกเวรก่อนถึงจะมาได้เหรอ ป่านนี้เมียกูกับแฟนมึงไปถึงไหนแล้ว” หันไปเห็นแดน ป้อง นั่งกินขนมอยู่เคนเลยพาลใหญ่ “พวกมึงสองคนนี่ชิวกันจังนะ”
แดนไม่แคร์ “แล้วเมียหรือแฟนกูหรา ที่หนีไป”
ป้องก็ด้วย “แล้วพี่ก็เป็นคนบอกเขาเองว่า แต่งงานแล้วลั้นลาได้”
เคนดึงจานขนมมาไม่ให้กิน
“พอเลย พวกมึงไม่ต้องกิน กูจะเอาไปให้หมากิน ยังจะมีประโยชน์มากกว่า”
ป้องโกรธจริงจังมาก “โธ่เว้ย ผมไม่ใช่สุนัขตำรวจนะเว้ย ถึงจะได้ดมกลิ่นเมียมึงเจอไอ้พี่เคน ก่อเรื่องเองแล้วมาพาล เดี๋ยวปั๊ด”
แดนดึงจานขนมมาจากเคน เอามาให้ป้อง
“มึงเคยได้ยินมั้ย เวลาให้อาหารหมาแล้วห้ามแย่งคืน ใจเย็นไอ้ป้องมึงโมโหหิวใช่มั้ย”
“เออดิ มาช่วยมันคิดตั้งแต่เช้าเนี่ย หิวจะตาย”
“แต่ที่คุณป้องพูดก็ถูกนะ” รอนว่า
“เรื่องสุนัขตำรวจเหรอครับ”
“หมายถึง เราควรจะพึ่งผู้เชี่ยวชาญในการสืบหา” รอนหันมามองกอล์ฟ “คิด วิเคราะห์ แยกแยะ ออกมา แบบที่คุณติดตามคนร้ายสิคุณกอล์ฟ”
กอล์ฟใช้ความคิด “ไอ้เคนเมื่อคืนคุณเอมตามมึงไปถูกได้ยังไง”
“ไม่รู้ว่ะ”
“มึงเปิดโปรแกรมติดตามเวลามือถือหายรึเปล่า”
“ใช่ เออว่ะ”
เคนเปิดมือถือดู
“จริงๆ ด้วยมึง คุณเอมเปลี่ยนให้มันซิงค์กับอีเมลเขา โดนแล้วกู” เคนคิดได้ “กูรู้แล้วว่าจะตามหาคุณเอมยังไง”
เสียงเพลงจังหวะเร้าใจดังกระหึ่ม ไฟเลเซอร์สาดส่องไปยังเวทีกลางร้าน บาร์โฮสต์ชื่อดังแห่งนี้ มีเสียงกรี๊ดกร๊าดสนุกสนานของสาวๆ เมื่อได้ยินดีเจบิวท์
“พร้อมรึยังสาวๆ ที่จะให้เราดูแลคุณเหมือนเป็นเจ้าหญิง”
เสียงสาวๆ ตอบว่า “พร้อมแล้ว”
เสียงเพลงเร้าใจกว่าเดิม เอฟเฟกต์ตูมตาม แสงสี ตระการตาสาดกระหน่ำ
หนุ่มหล่อ 6 คน ใส่เชิ้ตขาว กางเกงยีนส์ เดินออกมากลางเวทีของร้าน สาวๆ กรี๊ดลั่น
หนุ่มๆ เต้นหว่านเสน่ห์ไปตามเวที และเวทีตรงกลางที่ทอดมาสู่โต๊ะ VIP
หนุ่มๆ ทั้ง 6 เริ่มถอดเสื้อ เสียงสาวๆ กรี๊ดหนักกว่าเดิม หนุ่มคนหนึ่งก็ถอดเสื้อโยนขึ้นไปในอากาศ มือใครคนหนึ่งรับเสื้อของหนุ่มหล่อได้ เจ้าของมือนั้นคือ เอมิกานั่นเอง
เอม มิ้น เนื้ออ่อน เพ็ญ นั่งอยู่ที่โต๊ะ VIP ทุกคนแต่งตัว แต่งหน้า สวยแซบ โดยเฉพาะเนื้ออ่อนกับเพ็ญ สวยยิ่งกว่าสาวๆ หนุ่มๆ เดินตรงเข้ามาหากลุ่มของเอม
“พร้อมกันรึยังสาวๆ”
เอม มิ้น เนื้ออ่อน เพ็ญ มองหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาหาด้วยสายตาคมกริบ
เคน ณรงค์ รอน พากันเข้ามาหยุดที่หน้าบาร์โฮสต์ ณรงค์กับรอน ลมแทบจับพอรู้ว่าเนื้ออ่อนกับเพ็ญมาเที่ยวที่นี่
“เมียกูมาที่แบบนี้จริงๆ เหรอเนี่ย”
“คุณเพ็ญไม่น่าทำกันได้เลย”
เคนหน้าเสีย แต่พยายามเก็บอาการ กอล์ฟสมน้ำหน้า
“เป็นไงล่ะมึง กูเตือนมึงแล้วว่าอย่าแรดให้มันมาก กรรมสนองเลยมึง”
“เหรอ งั้นมึงก็คงมีกรรมเหมือนกัน เพราะถ้าเมียกูอยู่ในนี้ ก็ต้องลากแฟนมึงมาด้วยแน่”
กอล์ฟนึกได้ หน้าเสีย
“คุณมิ้นแรงกว่าคุณเอมเป็นสิบเท่า ป่านนี้ เหมาดริ้งหนุ่มๆ หมดร้านแล้วมั้งมึง”
เคนพูดจบ กอล์ฟจะเดินเข้าไปในร้านทันที แต่เคนดึงไว้
“เดี๋ยวก่อนมึง จะเข้าไปทั้งที เราก็ต้องประกาศศักดิ์ ช่วงชิงผู้หญิงของเราคืนมาหน่อยมึง”
เคนหน้ายิ้มร้ายอย่างมีแผนการ
“ไอ้แดนมึงรู้จักเจ้าของที่นี่ใช่มั้ย”
“เออ”
ป้องมองแดนอย่างคาดไม่ถึง “ที่อยู่หมอ ที่อยู่น้องวีไอพี มึงก็รู้จัก เจ้าของบาร์โฮสต์ มึงยังรู้จักอีกเหรอพี่แดน มึงเป็นคนยังไงเนี่ย”
“กระจกยังมีหกด้านฉันใด กูก็มีอีกหลายแง่มุมให้มึงค้นหาเช่นกัน”
แดนยืด สีหน้าท่าทางภาคภูมิใจในตัวเองมาก
หนุ่มหล่อพยายามเต้นโชว์กล้าม โชว์ซิกซ์แพ็คเรียกสาวแก่ตกมันส์กระทั่งสาวโสดสาวผัวเผลอในร้าน แต่กลุ่มของเอมก็ยังไม่มีท่าทีสนใจ
“ใจเย็นไว้สาวๆ อย่างเราต้องรอตัวที่เด็ดกว่านี้”
หนุ่มๆ กลุ่มแรก กระจายตัวไปตามโต๊ะต่างๆ หลังจากที่โต๊ะวีไอพีของเอมไม่เลือกใครสักคน
“และเวลาที่สาวๆ รอคอยก็มาถึง 6 เจ้าชายแห่งค่ำคืนนี้ กำลังจะมามอบความพิเศษให้กับคุณสาวๆ กันแล้ว เตรียมตัว เตรียมใจเอาไว้ให้ดี เพราะคุณอาจไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ของพวกเขาได้”
เสียงเพลงดังกระหึ่มกว่าเดิมทบทวี เอ็ฟเฟ็กต์ตูมตาม แสง สี วูบวาบอลังการ แล้วทุกอย่างก็มืดลงจากนั้นที่กลางเวที มีแสดงสว่างวูบวาบ เห็นเงาชายหนุ่ม 6 คน ยืนอยู่กลางเวที
ทั้งหกใส่แต่เสื้อกล้าม กางเกงยีน สวมหน้ากาก แค่เห็นการปรากฏตัวของหนุ่มทั้ง 6 สาวก็กรี๊ดสนั่น
เอม มิ้น เนื้ออ่อน เพ็ญ เพ่งมองทั้ง 6 หนุ่มด้วยสายตาคมกริบ
หนุ่มทั้ง 6 แท้จริงคือ เคน กอล์ฟ รอน ณรงค์ แดน ป้อง ก้าวมาที่หน้าเวที เต้นด้วยลีล้าเร้าร้อนทรงเสน่ห์ สาวๆ กรี๊ดลั่น
“และตามทีสัญญาไว้ ไหนใครอยากเห็นหนุ่มใส่ทูพีชบ้าง”
เสียงสาวๆ กรี๊ดลั่น
เคน กอล์ฟ รอน ณรงค์ แดน ป้อง มองหน้ากัน เห็นท่าไม่ค่อยดี
“อ้าวหนุ่มๆ โชว์ทูพีชหน่อยเร๊ว” ดีเจเร่ง
หนุ่มๆ คนอื่นๆ ที่ออกมาก่อนหน้ากลุ่มของเคน ถอดกางเกงยีนออก เหลือแต่ หน้ากากกับบ๊อกเซอร์สาวๆ กรี๊ดลั่น
เคน กอล์ฟ รอน ณรงค์ แดน ป้อง มองหน้ากัน
เสียงดีเจเร่งอีก “อ้าวหนุ่มๆ บนเวทีว่าไง สู้มั้ยสู้”
สาวๆ ส่งเสียงกรี๊ด ส่งเสียงเชียร์ให้ถอดเลย ถอดเลย
รอน กับ ณรงค์ เห็นเนื้ออ่อนกับเพ็ญหันไปตื่นตาตื่นใจกับหนุ่มๆ ที่อยู่ด้านล่างเวที ชักจะหวง รอน ตัดสินใจถอดกางเกงยีนเป็นคนแรก ณรงค์ถอดตาม เคน กอล์ฟ แดน ป้อง ตัดสินในถอดตามด้วย
รอน กับณรงค์ ตรงเข้าไปหาเนื้ออ่อน กับ เพ็ญ เนื้ออ่อน กับ เพ็ญ มองทั้งคู่อย่างถูกใจ แล้วเข้ามาเต้นด้วยทันทีในลีลาอันเซ็กซี่
เคน กอล์ฟ เดินตรงมาหาเอมกับมิ้น
แดนกับป้องตามมา แต่ว่าถูก ป้าโต๊ะใกล้ๆ เวที คว้าคอลากตัวไปก่อน
เคนเข้าไปประกบเอม กอล์ฟเข้าไปประกบมิ้น แต่เอมกับมิ้นยังนิ่ง
เคนกับกอล์ฟดึงเอมกับมิ้นขึ้นไปบนเวที สองสาวชักนึกสนุก เต้นไปตามจังหวะเพลงด้วย
ใต้หน้ากากเคนกับกอล์ฟ อาศัยจังวะที่เต้นเข้ามาใกล้กัน กระซิบคุยกัน
“ตอนอยู่กับกูไม่เห็นเคยทำตัวเซ็กซี่แบบนี้เลย”
“ของกูนี่โหดอย่างเดียว ไม่มีนะย้วยแบบนี้”
รอน กับ ณรงค์ ดึงเนื้ออ่อน กับ เพ็ญขึ้นมาที่เวที เนื้ออ่อนกับเพ็ญ สนุกจนลืมอายุ
“และแล้วก็ถึงเวลากระชากหน้ากากเจ้าชายแล้ว พร้อมหรือยังสาวๆ”
สาวๆ ตะโกนว่าพร้อมแล้ว
“งั้นก็เปิดดดดดดด หน้ากาก”
เนื้ออ่อนถอดหน้ากากรอน เพ็ญถอดหน้ากากณรงค์ เนื้ออ่อนกับเพ็ญตกใจไม่คิดว่ารอนกับณรงค์จะอยู่ที่นี่
เอมกับมิ้นเอะใจ หันมามองหน้ากัน จะถอดหน้ากากบ้าง มีเสียงตะโกนว่า “ตำรวจมา” ดังขึ้น ไฟทั้งฮอลล์ดับวูบลง
เคนลากเอมวิ่งออกมาจากบาร์ กอล์ฟพามิ้นออกมาด้วยติดๆ กัน
“พอได้แล้วคุณเคน”
เคนหยุดถอดหน้ากากออกหันมาหาเอม มิ้นดึงหน้ากากกอล์ฟออก
“มิ้นเลือกไม่ผิดจริงๆ ด้วย”
“ก็ลองไม่เลือกดูสิ”
กอล์ฟงอนๆ มิ้นยิ้มขำ
“แล้วคุณเป็นตำรวจ จะหนีตำรวจทำไมเนี่ย”
“ยังจะขำอีก เป็นตำรวจแต่ทำผิด แถมสารรูปนี้ ผมควรอยู่เจอใครมั้ย แล้วคุณน่ะ ทำไมต้องหนีมาเที่ยวที่แบบนี้ด้วย ผมงอนแล้วนะ”
“โอ๋ๆ มิ้นไม่ได้อยากมาเลยนะ เมื่อวานมิ้นก็ดูออกว่าคุณกอล์ฟถูกคุณเคนลากไป มิ้นไม่ได้อยากมาเลยนะ ยายเอมน่ะสิงอนคุณเคน”
“อ้าวยัยมิ้น” เอมจะเอาเรื่องมิ้น
“กลับเถอะคุณกอล์ฟ มิ้นง่วงแล้ว รถมิ้นจอดทางโน้นค่ะ”
มิ้นควงแขนออกไปกับกอล์ฟหน้าตาเฉย
“ยายมิ้น...ยายมิ้น”
“มานี่เลยยัยเอม”
เคนคว้ามือเอมแล้วลากออกไป
เคนลากเอมเข้ามาในห้อง เอมหน้าเชิด ไม่มีสำนึกผิด
“ยังจะมาเชิดอีกนะคุณเอม ไปเที่ยวที่แบบนั้นได้ยังไง”
“ทีคุณล่ะ หนักว่านี้อีกมั้ง”
“แต่ผมเป็นผู้ชาย ยังไงมันก็ไม่เสียหาย”
“แต่มันทำให้ผู้หญิงเสียใจไง”
เอมลืมตัวพูดออกไป เคนอึ้ง
“ไม่รู้ละ ถ้าคุณเที่ยวได้ ฉันก็เที่ยวได้เหมือนกัน ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน”
“ไม่เสียหายเหรอ ถ้าวันนี้ผมไปไม่ทัน แล้วพวกหนุ่มมันโฉบคุณไปก่อน มันจะเกิดอะไรขึ้น”
“นี่รู้จริงปะเนี่ย บาร์โฮสต์เขาแค่เที่ยวกันสนุกๆ ไม่มีการทำอะไรเกินเลยย่ะ”
เอมพูดลอยหน้าลอยตา เคนเห็นแล้วอดไม่ได้ กระชากตัวเอมมากอดไว้แน่น
“คุณจะไปเกินเลยกับใครได้ไง คุณเป็นเมียผมแล้วนะ”
เคนจะจูบ เอมไม่ยอมเอามือหนึ่งยันหน้าเคนไว้ อีกมือก็ควานหาที่ช็อตไฟฟ้าในกระเป๋า เคนชูเครื่องช็อตให้ดูว่าแอบเอาออกมาจากกระเป๋าเอมแล้ว ก่อนจะโยนทิ้ง
เคนจ้องหน้าเอมอย่างเอาจริง เอมหน้าเสียหมดทางต่อสู้
“คุณเคนฉันขอโทษ ฉันไม่หนีไปเที่ยวอีกแล้วนะ ปล่อยฉันนะ”
“ขอโทษเหรอ รู้มั้ย ผัวเมียเขาขอโทษกันยังไง”
เคนกอดเอมแน่นแล้วทิ้งตัวลงไปบนเตียงด้วยกัน
เพลงรักจบแล้ว สองคนผล็อยหลับไป เป็นเคนที่รู้สึกตัวตื่นก่อน มองเอมที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างอิ่มเอมมีความสุข ลูบผมเบาๆ เอมรู้สึกตัวตื่นจะขยับหนี เคนกอดไว้
“ขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องหนีแล้ว ต้องกอดกันแน่นๆ แบบนี้รู้มั้ยคุณเอม”
“เอมไม่อยากกอดคุณ” ปากว่าแต่แววตาของเอมมีความสุขมาก
“ไม่เป็นไร ผมอยากกอดนิ” เคนกอดเอมแน่น
“คุณเคน”
“จ๋าเมีย”
เอมไม่พูดอะไรอีก เคนเห็นเอมทำหน้าตาเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้จะพูดยังไงดี
“คือ... ทำไม...”
“ทำไม อะไรคุณเอม”
“ทำไมมันไม่เหมือนวันนั้น”
“วันนั้น วันไหนอ่ะ”
เคนรู้ว่าเอมหมายถึงวันที่เคนหลอกว่า มีอะไรกัน เอมรู้แล้วว่าโดนหลอกทุบเคนด้วยความหมั่นไส้
“พอแล้วๆ รู้แล้ว ว่าวันไหน ที่มันไม่เหมือนกันก็เพราะ...วันนั้นผมไม่ได้ทำอะไรคุณ”
“หา”
เอมลุกขึ้นนั่งคว้าผ้าห่มคลุมตัวไว้
“ใครจะไปทำลง เดี๋ยวคุณก็หาว่าผมรังแกคุณสิ”
เอมใช้มือข้างหนึ่งทุบเคนพัลวัน “คุณหลอกฉันเหรอ คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ คุณหลอกฉันหลอกทุกคน”
“ก็ดีแล้วไง เราถึงได้แต่งงานกัน”
“แต่คุณ ไม่ได้รักฉัน คุณจะเทฉันทิ้งด้วย”
“ใครบอกว่า...ผมไม่ได้รักคุณ”
เอมจ้องหน้าเคน “หลอกฉันอีกรึเปล่าเนี่ย”
“หลอกอะไรเล่า สารภาพก็ได้ ตอนแรกก็คิดจะเทคุณจริงๆ แต่คุณน่ะ อยากเป็นคนดี น่ารักทำไมเล่า ผมก็ รัก น่ะสิ”
เอมอึ้งเมื่อได้ยินคำว่ารักจากปากเคน
“คุณทำให้ผมรักขนาดนี้ ใครจะไปเทคุณลง คุณนั่นแหละ เลิกคิดเทคืนผมได้แล้วนะ”
เอมยังตั้งตัวไม่ติด “เดี๋ยวนะ ขอฉันตั้งสติก่อน”
“คุณจะตั้งสติทำไมนักหนา ทำอย่างอื่นดีกว่านะ นะ”
“ไม่”
เคนไม่ฟังคำห้าม กอดเอมล้มไปด้วยกันอีก
“บอกว่าไม่ไง”
“ไม่ก็ไม่ คุณนอนเฉยๆ ก็ได้”
รุ่งเช้า เสียงมือถือดังขึ้น เนื้ออ่อนนอนอยู่บนเตียง ควานป่ายปะหาโทรศัพท์มารับสาย
“ว่าไงลูกเอม”
“คุณแม่ เมื่อคืนเอมโทร.หาทำไมไม่รับคะ”
“แม่ก็กำลังยุ่งอยู่น่ะสิ พ่อเขาง้อแม่ทั้งคืนเลย”
ที่แท้รอนพลิกตัวมากอดเนื้ออ่อนไว้
“อ๋อ งั้นเอมไม่กวนแล้วค่ะ”
เอมวางสาย เนื้ออ่อนหันมาเจอรอนยังใส่หน้ากากอันเดียวกับเมื่อคืน จ้องอยู่
“พร้อมจะทบทวนความทรงจำเมื่อคืนกันอีกสักรอบมั้ยจ๊ะแม่สาวน้อย”
“สาวน้อยอะไรคะ ฉันน่ะแก่จะตายอยู่แล้ว”
“ใครว่าแก่ เมื่อคืน คุณน่ะเซ็กซี่มากเลยนะ”
“สู้พวกสาวๆ ได้รึเปล่า”
“เรียกได้ว่าบดขยี้ ไม่เหลือซากเลย”
“จริงอ่ะ”
“ให้ยืนยันยังไงดีน๊า”
เนื้ออ่อนถอดหน้ากากรอนออก
“แบบไหนก็จัดมาเลยจ้า พร้อมมาก”
รอนกอดเนื้ออ่อน สองคนนัวเนียวกันต่ออีกรอบ
ฝั่งเคนเข้าออฟฟิศมาหน้าตาเบิกบานดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แดนมองหมั่นไส้
“ไงมึงง้อเมียจนฉ่ำเลยสิท่า เมื่อคืนกว่ากูกับไอ้ป้อง จะหนีมนุษย์ป้ามาได้ แทบไม่รอด”
“นั่นดิ เลือกไม่ถูกเลยว่าจะกลัวตำรวจหรือกลัวมนุษย์ป้าดี”
“พูดไป คนไม่มีเมียอย่างพวกมึงก็ไม่มีปัญญารองรับ ที่จะเข้าใจได้หรอก”
“เดี๋ยวนะ ยอมรับเต็มปากเต็มคำแบบนี้...แผนหลอกให้รักแล้วเททิ้ง...”
ป้องพูดไม่ทันจบ เคนบอกเสียงดัง “ยกเลิกปฏิบัติการ”
“ซะงั้น” แดนทึ่ง
“ก็กูเป็นคนตั้งปฏิบัติการนี้ขึ้นมา กูจะยกเลิกเมื่อไหร่ก็ได้”
“แล้วมึงจะเลิกลั้นลาด้วยรึเปล่า” กอล์ฟไม่เชื่อใจนัก
“ไม่ กูค้นพบแล้วว่า มีเมีย กูก็ยังลั้นลาได้”
“งั้นยกเลิกไม่ยกเลิก มึงก็ชั่วเหมือนเดิม สงสารคุณเอม” กอล์ฟเซ็ง
“คนแบบนี้ คงทำอะไรไม่ได้ นอกจาก ติดแฮชแท็ก ยะถา วารี แผ่เมตตาให้มันอย่างเดียว” แดนด่า
“พอมะ ด่ากูซะยังกับเป็นปัญหาสังคม ที่กูเรียกพวกมึงมาเนี่ย จะให้ช่วยคิดเรื่องคุณพ่อรอนของกู”
“ทำไมวะ” แดนงง
“กูสงสัยว่า เงินที่ขายที่ดินได้ ไม่ได้เอาไปใช้หนี้ แต่เอาไปใช้อย่างอื่น”
เคนหน้าเครียดขึ้นมาทันที เขามั่นใจว่ารอนต้องเอาเงินไปปรนเปรอม่อนแน่
ม่อนนั่งกินข้าวอยู่กับบิ๊กที่ร้านอาหารในห้าง ม่อนโทร.ติดต่อรอน แต่รอนไม่รับสาย
“ทำไมไม่รับสาย”
“มันเบื่อแกแล้วมั้ง” บิ๊กว่า
“ไม่มีทาง พี่ก็รู้ว่าม่อนนี่จัดว่าเด็ด” ม่อนมั่นหน้ามาก
“เด็ดจริง ก็รีบให้มันเอาเงินมาเพิ่ม”
“พี่บิ๊ก 2 ล้านที่ไอ้แก่รอนมันเอามาให้ พี่แทบจะใช้คนเดียวเลยนะ เข้าบ่อนอีกแล้วใช่มั้ย”
“จะบ่นทำไมวะ ในเมื่อแกปั๊มเงินได้”
“แล้วมันมาอยู่ให้ปั๊มมั้ยล่ะ”
ม่อนหงุดหงิดกดโทร.หารอนอีก แต่สายตาเหลือบไปเห็นรอนเดินกระหนุงกระหนิงอยู่กับเนื้ออ่อนที่ทางเดินในห้างเดียวกัน
ตอนนี้เนื้ออ่อนแต่งตัวสวย ไม่ปล่อยตัวแก่ยานย้อยห้อยเหี่ยวเหมือนก่อนเก่า รอนเองก็ออกอาการหวงๆ เมียให้เห็น
“นั่นไอ้แก่รอนนี่หว่า มากับใครวะ สวยซะด้วย”
“เมียมันไง พี่จำไม่ได้เหรอ”
“เออว่ะ ไปทำอะไรมาวะ อ๋อ ของเก่ามันอัพเกรดนี่เองมันถึงไม่ยอมมาหาแก”
ม่อนจะออกไปเอาเรื่องรอน บิ๊กดึงไว้
“ถ้าแกไปเอาเรื่องมันตอนนี้ถือว่าโง่ มันกำลังดีกับเมีย เผลอๆ มันเลือกเมีย แกจะซวย”
“แล้วให้ทำไงเล่า”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดให้”
บิ๊กยิ้มร้าย มีแผนชั่วกำราบรอน
เนื้ออ่อนกับรอนเดินเล่นด้วยกันกระหนุงกระหนิง เนื้ออ่อนเดินเข้าไปเลือกของ ไลน์รอนดัง เป็นข้อความมาจากม่อน ว่า “ถ้าพี่หลบหน้าม่อนอีก เรื่องถึงเมียพี่แน่”
ม่อนส่งรูปรอนกับเนื้ออ่อนเดินด้วยกันมาให้รอนดู รอนมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง
สุดท้ายรอนแอบหลบมาพบม่อนกับบิ๊กในร้านอาหาร เจอบิ๊กนั่งเต๊ะท่ารออยู่ในมาดพี่ชายเมีย
“มาแล้วเหรอน้องเขย”
“ม่อนอยู่ไหน”
“ไปห้องน้ำ
ไม่นานม่อนก็กลับมาจากห้องน้ำ พร้อมกับที่ตรวจครรภ์
“เป็นไง ท้องมั้ย”
ม่อนทำเป็นเครียดไม่ตอบ แต่ส่งที่ตรวจครรภ์ให้บิ๊ก บิ๊กดูแล้วยิ้มๆ ส่งให้ รอนรับมาดูแล้วอึ้งไป
“น้องฉันท้อง ถึงเวลาหรือยังที่แกจะหย่ากับเมีย มารับผิดชอบน้องฉัน”
บิ๊กยื่นคำขาด ทำเอาสีหน้ารอนเครียดจัด
รอนกลับมาหาเนื้ออ่อน สีหน้าท่าทางเครียดจัดผิดแผกไป
“ไปไหนมาคะ”
“ห้องน้ำ”
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ หรือว่าไม่สบาย งั้นเรากลับบ้านกันดีมั้ย”
ยิ่งเห็นเนื้ออ่อนเป็นห่วงมากเท่าไหร่ รอนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้น
“เดินไหวมั้ย ไปค่ะ เดี๋ยวฉันพยุงไป”
เนื้ออ่อนเข้าไปพยุงรอนอย่างไม่รั้งรอ รอนมองเนื้ออ่อนอย่างรู้สึกผิด
เสียงบิ๊กดังก้องในหู “น้องฉันท้อง ถึงเวลาหรือยังที่แกจะหย่ากับเมีย มารับผิดชอบน้องฉัน”
รอนมองเนื้ออ่อน บอกตัวเองในใจอย่างรู้สึกผิด
“นี่ผมทำอะไรลงไปกับชีวิตของเราเนี่ยคุณเนื้ออ่อน”
อีกฟากหนึ่ง กอล์ฟคุยโทรศัพท์กับลูกน้อง ระหว่างที่เดินกลับมาสมทบกับพวกเคน แล้ววางสาย
“ได้เรื่องมั้ยวะ”
“คุณน้ารอนเพิ่งซื้อคอนโดหรูใจกลางเมือง ก่อนมึงกับคุณเอมจะแต่งงานไม่กี่วัน”
“ก็คงจะเป็นเงินจากการขายที่” เคนคิดประเมิน
“แล้วก็เพิ่งมีการโอนติดๆ กันถึงสองครั้ง สุดท้ายอยู่ในมือไอ้นี่”
กอล์ฟเปิดภาพในมือถือที่ลูกน้องส่งมาให้
แดน กะ ป้อง จำบิ๊กได้ “ผัวน้องม่อน”
“ไอ้นี่มันเป็นทั้งเอเยนต์ส่งเด็ก ส่งยา แล้วก็เข้าออกบ่อนเป็นว่าเล่น” กอล์ฟรู้จัก
แดนตกใจ “เชรด”
ป้องก็ด้วย “คุณน้ารอน ซวยแล้ว”
เคนเครียดจัดรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ให้รอนเข้าไปเกี่ยวข้องกับม่อน
ณรงค์เข้ามาหาเคน สีหน้าร้อนใจมาก
“ไอ้เคน กลับบ้านกับฉันด่วน”
“มีเรื่องอะไรพ่อ”
เอมอยู่กับเพ็ญในโถงรับแขก กำลังดูภาพถ่าย ที่มาจากการตั้งกล้องถ่ายในห้องของพราว หลายภาพเคนกับพราวกอดรัดนัวเนียกันแนบแน่นบนโซฟาในห้องพราว
“ถ้าต้องการเป็นคลิปวิดีโอ ก็มีนะคะ”
“ไม่ต้องค่ะ”
“ใจเย็นก่อนนะหนูเอม” เพ็ญปลอบ
เอมพยายามเก็บอารมณ์
เคนเดินรีบร้อนเข้ามาพร้อมกับณรงค์
“มาแล้วเหรอคะเคน”
“พราว คุณมาทำไม”
“ขอโทษนะคะที่พราวมาก่อนเวลาที่เราตกลงไว้”
“เวลาอะไร” ณรงค์งง
“จริงก็ไม่อยากจะพูดนะคะ แต่ผู้ใหญ่ถามแล้วไม่ตอบจะเสียมารยาท”
“เพิ่งรู้นะคะ ว่าคุณพราวสะกดคำว่ามารยาทเป็น” เพ็ญเหน็บ
“เป็นสิคะ ถึงได้อดทนรออย่างมีมารยาทให้คนอื่นเอาสามีไปครอง”
เอมชะงัก “สามี”
“ค่ะ เคนสัญญากับพราวไว้ว่า หลังหมั้นกับคุณจะหาทางถอนหมั้น แต่พอมีข่าวของคุณกับเคนออกมา เคนก็เลยจำใจต้องแต่งงานกับคุณ ซึ่งมันก็เข้ากับแผนหลอกให้รักแล้วเททิ้งของเคนพอดี”
“พราว หยุดนะ” เคนชักโกรธ
“แต่พราวคงจะรอต่อไปไม่ได้แล้วหละค่ะ เพราะพราวท้อง”
เอม กับเคน ถึงกับอึ้งที่ได้ยินพราวบอกว่าท้อง
“คุณจะท้องกับผมได้ยังไงในเมื่อ...”
พราวสอดขึ้นทันที “ต้องให้เล่าตรงนี้จริงๆ เหรอคะ ว่าพราวท้องได้ยังไง 18 บวกนะคะ”
“คุณเอม”
เคนเป็นห่วงความรู้สึกจะเข้าไปจับตัวเอมปลอบ แต่เอมถอยหนี แล้วเดินขึ้นห้องไปเลย เคนจะตาม แต่พราวพูดขัดขึ้นมาซะก่อน
“เอาเป็นว่า พราวจะให้เวลาจัดการกับคุณเอมก็แล้วกันนะคะ” พราวมองหน้าเพ็ญ กับ ณรงค์อย่างมาดมั่น “หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพราวจะได้รับความเป็นธรรมนะคะ”
พราวไหว้ลาแล้วออกไป เคนรีบตามเอมขึ้นไปชั้นบนทันที
เพ็ญกับณรงค์มองหน้ากัน ไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี
เอมกำลังเก็บเสื้อผ้า เคนเข้ามาเห็นแย่งเสื้อผ้าจากมือเอมทิ้งไป
“จะไปไหนคุณเอม”
“จะกลับบ้าน”
“ฟังผมก่อนนะคุณเอม”
“ทำไม จะมาหลอกอะไรเอมอีก นี่ก็แผนคุณอีกใช่มั้ย คุณได้ทุกอย่างจากฉัน แล้วก็ให้คุณพราวมาทวงสัญญา”
“ไปกันใหญ่แล้วคุณเอม ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่า ไม่มีแผนอะไรอีกแล้ว และผมกับพราวก็ไม่ได้มีอะไรกัน”
“เชิญคุณพิสูจน์ตามสบาย”
เอมเก็บของจะกลับบ้าน เคนดึงกระเป๋า เสื้อผ้า เหวี่ยงไปให้พ้นเอม
เอมจ้องหน้าเคนนิ่งๆ เคนคิดว่าเอมคงจะไม่กล้าไป ผิดคาดเอมคว้ากระเป๋าถือกับกุญแจรถออกไป โดยไม่สนใจกระเป๋าเสื้อผ้า เคนโกรธที่เอมไม่ฟังเขาเลย
เอมเดินไปที่รถ ณรงค์กับเพ็ญตามออกมาพยายามทัดทาน
“หนูเอม”
“เอมขอโทษคะคุณพ่อคุณแม่ แต่เอมอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้จริงๆ”
เอมไหว้เพ็ญกับณรงค์ แล้วขึ้นรถไปเลย เคนเดินหน้าตึงออกมา มองอย่างโกรธๆ
“ปล่อยเขาไปครับ ในเมื่อเขาไม่เชื่อใจผมก็ปล่อยเขาไป”
เอมขับรถออกไป เคนมองตามยังโกรธไม่หาย
“แล้วถ้าที่ยายพราวมาโวยวายเป็นแผนให้แกกับหนูเอมแตกกัน แล้วก็ส่งนายเจตน์ไปหาหนูเอมอย่างที่เคยทำอีกล่ะ”
เคนฟังณรงค์แล้วหน้าเสีย
เย็นนั้น รอนนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกกระวนกระวายไม่กล้ารับโทรศัพท์ที่ม่อนโทรเข้ามา สักพักมีไลน์ม่อนเข้ามาว่า
“หายหน้าไปอีกแล้วนะ”
รอนกดลบข้อความ แต่ก็มีข้อความเข้ามาอีกว่า “พี่บังคับให้ม่อนทำแบบนี้เองนะ”
รอนหน้าเสีย คาดเดาไม่ได้ว่าม่อนจะทำอะไรกันแน่ สักครู่เนื้ออ่อนกับเอมก็พากันลงมาจากข้างบน
“วันนี้เราออกไปทานข้าวข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศกันดีกว่านะ เรื่องอื่นค่อยคิดกันทีหลัง”
“แล้วแต่คุณแม่เถอะค่ะ”
เนื้ออ่อนมองรอน อยากให้ช่วยพูดอะไรบ้าง
“พูดอะไรบ้างสิคะคุณ”
“จริงๆ พ่อก็ไม่ใช่พ่อที่ดีนัก”
“อันนั้น ลูกรู้แล้ว และก็เห็นพฤติกรรมของคุณหมดแล้ว”
“แต่พ่อก็รักลูกมาก
เนื้ออ่อนวันหลังค่อยบอกรักลูกค่ะ เอาเรื่องวันนี้ก่อน
“คือ...พ่อจะบอกว่า ถ้าเป็นพ่อ พ่อจะไม่ออกมาจากบ้านคุณเคนพ่อจะยืนหยัดอยู่ตรงนั้น ก็ให้มันรู้กันไปว่าเมียแต่งกับเมียนอกสมรสใครจะแน่กว่ากัน”
เนื้ออ่อนทึ่ง “อันนี้คุณพูดได้ดี จับใจมาก”
“อีกอย่าง หนูลืมไปรึเปล่าลูก ว่ายายพราวมันเหลี่ยมจัดขนาดไหน แค่อ้างว่าท้อง เอารูปมาให้ดู เอาที่ตรวจครรภ์มาให้ดู ไปเอาของใครมาอ้างก็ได้นิ”
พูดๆ ไปรอนนึกถึงเรื่องตัวเอง ก็เลยอึ้งไป แต่ที่รอนพูดโดนใจเนื้ออ่อนมากๆ
“พูดได้ดี มีหลักการ เหตุผล แนวทางปฏิบัติครบ แต่ว่าลูกก็ออกมาจากบ้านเขาแล้วจะทำยังไงดี”
“เชื่อผม คุณเคนจะต้องตามมาง้อ” รอนมองหน้าเอม “แต่ถ้าเขาง้อ หนูงอนนิดเดียวพอ แล้วก็ตามเขากลับไปที่บ้านก่อน เพื่อดูสถานการณ์”
เอมยังชั่งใจอยู่ว่าจะทำตามที่รอนบอกดีมั้ย
ระหว่างนี้เคนเดินเข้าบ้านมา พร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่”
เอมเมินหน้าหนี
“เอากระเป๋าอะไรมาด้วยคะคุณเคน”
“กระเป๋าเสื้อผ้าครับ เมียผมเป็นคนฟอร์มจัด ถ้าจะง้อให้กลับบ้าน คงจะไม่ยอมง่ายๆ ผมก็จะมานอนเฝ้าที่นี่แหละครับ เผื่อว่าจะมีแมวขโมยย่องมาหาเมียผมอีก”
รอนชอบใจมาก “รอบครอบมากลูกเขยที่รัก นอนคุย นอนปรับความเข้าใจกัน เดี๋ยวก็เข้าใจกันเอง”
เอมฮึดฮัด “พ่อคะ”
“จริงครับคุณพ่อ เปลี่ยนหลายๆ ท่าหน่อย เดี๋ยวก็เข้าใจกันเอง”
เคนยิ้มกริ่มถือกระเป๋าเดินขึ้นชั้นบนไป
“คุณเคน คุณจะไปไหน”
เอมวิ่งตามขึ้นไป
“นั่นไง งอนเขา แต่ตามเขาขึ้นไป ประเดี๋ยวโดนง้ออออ ก็ใจอ่อนเองแหละ”
รอนกับเนื้ออ่อนหัวเราะชอบใจ คิดว่ายังไงเคนก็ต้องง้อเอมสำเร็จแน่
มือถือมีสายเข้าดังขึ้น เนื้ออ่อนรับสายจากเพ็ญ
“จ้า ส่งคุณเคนขึ้นไปง้อยายเอมเรียบร้อยแล้ว ขอบใจมากนะ ที่ส่งคุณเคนมารวดเร็วทันใจ แล้วจะรายงานไปเป็นระยะๆ นะ”
รอนอดขำไม่ได้ “ทำงานกันเป็นทีมแบบนี้ ยิ่งไม่รอด”
รอนกับเนื้ออ่อนมั่นใจว่าเอมกับเคนต้องคืนดีกันได้สำเร็จ
เคนจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ เอมตามเข้ามาวึดวือใส่
“คุณจะทำอะไร”
“ก็มาอยู่เฝ้าเมียผมสิ”
เอมเอาเสื้อผ้าของเคนออกจากตู้
“คุณมาผิดบ้านแล้ว”
เคนดึงเอมมากอดไว้
“ไม่ผิด เมียผมมีคนเดียว”
“ฉันไม่เชื่อ”
“คุณเอม ขนาดคุณไม่ได้สติพร้อมให้ผมเคี้ยวอยู่ตรงหน้า ผมยังไม่ทำอะไรคุณเลย แล้วผมจะไปมีอะไรกับคนอื่นได้ยังไง” เคนพูดด้วยเหตุผล
“แต่คุณก็หลอกฉัน”
“หลอกเพราะอยากได้คุณเป็นเมียไง แล้วกว่าจะได้มาก็ยากเย็นแสนเข็น ผมไม่มีทางยอมให้ใครมาทำให้เราแตกกันหรอก”
เคนกอดเอมแน่นขึ้นอีก เอมชักจะอ่อน
“คุณก็อย่าขี้หึง ขี้งอนนักได้มั้ย หรือว่า ที่หึงโหด งอนสะบัดแบบนี้ คุณรักผมมากใช่มั้ย จริงสิ ผมบอกคุณว่ารักแล้ว ผมยังไม่ได้ยินจากปากคุณเลยนะ”
“มันใช่เวลามั้ย ฉันโกรธคุณอยู่นะ”
“โกรธก็ส่วนโกรธ รักก็ส่วนรักสิ บอกผมหน่อยนะ ผมอยากฟัง”
“ฉัน...” เคนลุ้นสุดขีด “ฉัน... ฉันเก็บเสื้อผ้าให้คุณดีกว่า”
เคนเซ็ง “อ้าว”
“ก็จะนอนเฝ้าฉันไม่ใช่เหรอ”
เอมเดินไปเก็บเสื้อผ้าของเคนเข้าตู้ เคนเดินตามไปงอแงตะบึงตะบอนเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
เคนกับเอมเดินลงมาจากชั้นบน เนื้ออ่อนกับรอนที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ส่งสายตายกัน ว่าเคนกับเอมดีกันแล้ว
“ดีกันแล้วใช่มั้ยลูก”
“ยังหรอกค่ะ ต้องดูความประพฤติไปก่อน”
“ปากแข็งไปงั้นแหละครับแม่” เคนว่า
เสียงออดหน้าบ้านดัง เอมหันไปมอง
“เดี๋ยวเอมไปเปิดให้ค่ะ”
เนื้ออ่อนแปลกใจ “ใครมาตอนนี้”
รอนตากระตุกๆ สังหรณ์ใจโดยประหลาด จึงตามเอมออกไป เนื้ออ่อนกับเคนตามไปด้วย
รอนตามเอมออกมาที่หน้าบ้าน
“ใครมาลูก”
รอนมองไปเห็นเอมยืนอยู่กับม่อน และบิ๊ก ก็ชะงัก
“แขกของคุณพ่อค่ะ”
เนื้ออ่อนกับเคนตามออกมาสมทบ
เอมบอกต่อว่า “เขาบอกว่าเขาเป็นเมียคุณพ่อ”
ม่อนเห็นเคนก็ยิ้มทัก
“อ้าว พี่เคน อยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ”
เอมหันไปมองเคนอย่างจ้องจับผิดว่าเขารู้จักกับม่อนด้วยหรือ
อ่านต่อตอนที่22
#พ่อปลาไหล #thaich8 #โชคดีมีสุข #lakornonlinefan #ละครออนไลน์ #ลมหายใจคือละคร
