พ่อปลาไหล ตอนที่ 13
บทประพันธ์ : กนกเรขา บทโทรทัศน์ : จอมใจ ตางูเหลือม และ ปัทม์
เอมิกาเปิดประตูเล็กหน้าบ้าน เห็นเคนยืนหน้าซีดอยู่ก็ตกใจระคนเป็นห่วง
“คุณ เป็นไงบ้าง”
เคนไม่ตอบแต่โผกอดเอมแน่น เอมอึ้งทั้งตกใจและเป็นห่วงเคน
“มันเกิดอะไรขึ้นคุณเคน”
“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ได้มั้ยคุณ”
น้ำเสียงเคนดูเหนื่อยล้าอ่อนแรงเหมือนคนหมดกำลังใจ จนเอมรู้สึกสงสาร ไม่กล้าผละออก ได้แต่ยืนให้เขากอดและลูบหลังปลอบเบาๆ จนมีเสียงเนื้ออ่อนดังขึ้น
“ใครน่ะ”
เอมกับเคนได้ยินเสียงเนื้ออ่อนจึงผละออกจากกัน เมื่อหันไปทางเสียงก็เห็น เนื้ออ่อน รอน สมบูรณ์ เดินออกมาดู สมบูรณ์ชิงพูดถามขึ้นมาก่อนเนื้ออ่อนว่า
“คุณเอม คุณเคน มาทำอะไรกันตรงนี้คะ”
“คุณน้าเนื้ออ่อน คุณน้ารอน สวัสดีครับ...”
เคนไหว้ทักทายแต่ยังพูดไม่ทันจบ ก็หมดแรงทรุดลงไป โดยคิดว่าเอมจะต้องพยุงเขาไว้แน่ แต่ปรากฏว่าคนที่เข้ามารับเคนไว้คือสมบูรณ์
เคนสิ้นเรี่ยวแรงและหมดสติไป
อีกฟากหนึ่ง มิ้นเดินคุยมือถือออกมาจากบ้านกับลูกน้องในบริษัท เธอกำลังจะออกไปดูงาน
“พี่กำลังจะออกจากบ้าน ทางห้างให้เข้าไปตั้งเวทีได้แล้วใช่มั้ย”
ขณะเดินตรงไปที่รถ แต่สายตาเหลือบไปเห็นช่อดอกไม้ที่ประตูรั้วหน้าบ้านเสียก่อน มิ้นชักสีหน้าไม่พอใจทันที
“แก แค่นี้ก่อนนะ ฝากดูงานให้พี่ก่อนด้วย”
มิ้นวางสายแล้วเดินไปหยิบช่อดอกไม้มาดู พบว่ามีรูปถ่ายของเธอเสียบอยู่ เป็นรูปตอนใส่ชุดนอน ดูเซ็กซี่นิดๆ ลักษณะภาพเหมือนถูกแอบถ่ายเข้ามาในบ้าน
มิ้นโกรธจัดปาดอกไม้ลงพื้นอย่างแรง สักครู่ก็มีเพื่อนบ้านสองผัวเมีย ศักดิ์และโอ๋เดินออกมาดู
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณมิ้น” ศักดิ์ถาม
โอ๋มองดอกไม้ที่มิ้นโยนทิ้งอย่างเห็นใจ “อีกแล้วเหรอคะ”
“ค่ะ”
“โอ๋ว่าแบบนี้ คุณมิ้นแจ้งความดีกว่ามั้ยคะ”
“มิ้นก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ”
มิ้นโกรธไม่หาย อยากจะจัดการกับมือมืดคนที่ส่งดอกไม้มาให้เร็วๆ
อีกฟากหนึ่ง แจ๊ดอยู่ที่ห้องนั่งเล่นคอนโดชาช่า กำลังคุยโทรศัพท์เคลียร์กับทางช่องเรื่องข่าวชาช่าวันนี้
“แจ๊ดรับรองนะคะนาย ว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด และจะไม่มีข่าวตบตีแย่งผู้ของน้องแพลมออกไปอีกอย่างแน่นอนค่ะ สวัสดีค่ะนาย”
แจ๊ดวางสายหน้าเครียดจัด ในขณะที่ชาช่าไม่สะทกสะท้าน หยิบนามบัตรร้านดอกไม้ที่แจ๊ดวางไว้มาดู
“พี่แจ๊ดจะโทร.สั่งดอกไม้ให้ใครอ่ะ”
“ไม่ได้สั่งดอกไม้ค่ะ โทร.ไปสั่งพวงหรีดให้น้อง เอาสีอะไรดีคะ”
“บ้า พี่แจ๊ด มันใหญ่ไป๊ ถือลำบาก”
แจ๊ดนิ่งไม่เล่นด้วยกับมุกนี้
“พี่แจ๊ดจะซีเรียสอะไรนักหนาคะ”
แจ๊ดชักทนไม่ไหว “อาหารเสริมโทรมายกเลิกโปรโมททางไอจี 12 ราย เครื่องสำอางที่น้องเป็นพรีเซ็นเตอร์ขอยกเลิกสัญญา และน้องจะต้องเสียค่าปรับโทษฐานที่ไปปรากฏตัวร่วมงานกับแบรนด์อื่น”
ความเสียหายที่แจ๊ดสาธยายทำเอาชาช่าเริ่มจ๋อย หน้าเสียเห็นชัด
“ยังค่ะ ยังไม่พีคพอ ทางช่องกำลังพิจาณาจะปลดน้อง ถ้ายังไม่ยุติความสัมพันกับคุณเคน ยุติข่าวฉาวทั้งหมด ปลดกลางอากาศน่ะค่ะ มาค่ะ กรี๊ดมาเลยค่ะ”
ชาช่าตั้งท่าจะกรี๊ด แต่แล้วก็ปล่อยโฮ ร้องไห้ออกมา
“แล้วช่าควรทำไงดีพี่แจ๊ด ไม่เอานะ โดนปลดกลางอากาศ งานหาย ช่าต้องกลับไปจนอีกเหรอ ไม่เอานะ ความจนมันน่ากลัว”
“ชั่วโมงนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่าความประพฤติของน้องอีกแล้วค่ะ ถ้าไม่อยากถูกปลด ไม่อยากงานหาย ถึงเวลาที่น้องต้องฟังพี่แล้วค่ะ”
ด้านเคนยังคงนอนหมดสติอยู่บนโซฟาโถงบ้านเอมิกา
“คุณ คุณเป็นยังไงบ้าง”
เคนค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นว่าเอมกำลังเช็ดตัวให้
“คุณเอม” เคนทำเป็นมึนหัว พยายามจะลุกขึ้นอย่างลำบาก
“อยู่นิ่งๆ ก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะวูบไปอีก”
เอมพยุงเคนให้นั่งดีๆ มองเขาด้วยสายตาห่วงใย
“ผมดีใจนะ ที่คุณห่วงผม”
เคนค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหา เอมไม่ถอยหนี เคนได้ใจค่อยๆ ประทับจูบริมฝีปากเอมิกา
ที่แท้เคนทำปากจู๋เหมือนจูบกับใครอยู่ โดยมีสายตาของเอม เนื้ออ่อน รอน สมบูรณ์ ยืนมุงดูอยู่
“คุณเคนเขาเป็นอะไรของเขา มีไข้รึเปล่าถึงได้เพ้อ” เนื้ออ่อนปรารภ
สมบูรณ์ยิ้มกริ่ม “แหมอยู่ในอ้อมกอดสมบูรณ์แป๊บเดียว ถึงกับมโนเลยเหรอคะ”
รอนรีบปลุกเคนเรียกสติ “งั้นรีบปลุกให้รู้สึกตัวเลย คุณเคน คุณเคน”
แต่เคนยังหลับตาทำปากจู๋ฝันหวานอยู่
“เอมว่า เอมดีกว่าค่ะ คุณเคน...คุณเคน” เห็นเคนไม่ยอมลืมตาเอมจึงใช้สองมือตบหน้าให้รู้สึกตัว
“โอ๊ย” เคนลืมตาตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆ จึงรู้ตัวว่าเขามโนว่ากำลังจูบเอมิกาไปเอง
“รู้ตัวแล้วเหรอคะ อยู่ดีๆ ทำไมถึงมุ่งหน้ามาเป็นลมหน้าบ้านน้าคะ” เนื้ออ่อนถาม
“คือ ผมไม่รู้จะไปไหนจริงๆ ครับ”
“งั้น เรื่องที่เขาว่ากันว่า...”
เคนตอบสวนออกมาทันทีว่า “ครับ ตอนนี้ผมเหลือแค่เงินส่วนตัวไม่มาก กับสมบัติส่วนตัวไม่กี่ชิ้นแต่อีกไม่นานพ่อก็คงหาทางทวงคืนหมดอยู่ดี”
“หมดเลยเหรอ”
เนื้ออ่อน ลืมตัวอุทานซะดัง และเริ่มหน้าเสีย รอนมองเคนอย่างจับสังเกต สงสัยว่าอีกฝ่ายมีแผนการอะไรรึเปล่า
เอมไม่สนใจเรื่องนั้น เป็นห่วงอาการของเคนมากกว่า
“คุณทานอะไรมารึยัง” หญิงสาวพูดโดยไม่รอให้เคนตอบว่า “ข้าวต้มร้อนๆ นะ จะได้สบายขึ้น”
“แต่แม่กลับบ้านนอกไปกับพี่ชั้นนะคะ สมบูรณ์ก็ทำไม่อร่อย”
เอมไม่พูดว่าจะทำเอง แต่เดินนำออกไป สมบูรณ์หันมายิ้มให้เคนพยักพเยิดว่าเอมจะไปทำให้
เคนมองตามอย่างซึ้งใจ เนื้ออ่อนมองเคนอย่างไม่รู้จะเอายังไงดี รอนยังคอยจับตาดูท่าทีเคนโดยไม่วางตา
ไม่นานต่อมาเนื้ออ่อนแอบกลับเข้ามาในห้องนอน แล้วรีบโทร.หาเพ็ญ
“สวัสดีจ้า ขอโทษนะที่โทรมารบกวนเธอดึกๆ คือ คุณเคนมาที่นี่น่ะจ้า ไม่สบายด้วยนะ ท่าทาง...คงจะเครียดเรื่องที่ถูกตัดออกจากกองมรดก”
ฝ่ายรอนเข้ามานั่งใกล้ๆ เคน อยากจะถามเคนเรื่องที่เคนถูกตัดออกจากกองมรดก
“คือเรื่องที่คุณเคนถูก...”
“เปล่าครับ ผมแค่อยากทดลอง”
“อ้อ เป็นการทดลอง” รอนเออออเหมือนเข้าใจ แต่ก็ไม่วายงงอยู่ดี “ทดลองอะไร”
เนื้ออ่อนตาลุกวาว เมื่อรู้จากเพ็ญว่าเคนไม่ได้ถูกตัดออกจากกองมรดกแต่อย่างใด
“หรือว่าอยากจะลองใจยายเอม เธอไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่าคุณเคนจะทำแบบนี้ทำไม แต่ตอนนี้ยายเอมกำลังดูแลคุณเคนอยู่เป็นอย่างดีจ้า”
เนื้ออ่อนวางสายจากเพ็ญ ยิ้มย่องผ่องใสสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังเรื่องความสัมพันธ์ของเอมกับเคน
ส่วนรอนยังไม่หายงงกับการกระทำของเคน เคนมองรอนยิ้มๆ
“ผมก็แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของคนที่อยู่รอบตัวผม ก็เท่านั้นเอง”
ฝั่งชาช่ากำลังใช้ความเป็นราชินีดราม่า เฟซบุ๊ค Live สดแก้ข่าวเรื่องเคน
“มีใครมาแล้วบ้างคะ...จริงๆ วันนี้ช่าก็ไม่ได้อยาก Live เรื่องนี้เลย คงเห็นข่าวช่ากันแล้วเนอะ.. บอกเลยว่า ช่าถูกหลอกโดยคนที่ไว้ใจคนที่รู้จักช่าดี จะรู้เลยว่า ช่าไม่มีทางไปตบตีมีเรื่องกับใครแบบนั้น”
แจ๊ดนั่งดูมือถือ Live ของชาช่าอยู่ห่างๆ ถึงกับเบ้ปากใส่ เมื่อชาช่าพูดว่าไม่ชอบตบตีกับใคร
“สุดท้ายช่าก็เสียหายคนเดียว...ช่าก็เลยมาคิดๆ ดู ช่าว่าช่าก็เฟอร์เฟ็กต์นะ ช่าเอาพลังไปทุ่มเทกับงานเพื่อแฟนคลับเพื่อคนที่รักช่าดีกว่า”
มีแฟนคลับเข้ามาเม้นต์ให้กำลังใจชาช่า ให้ “สู้ๆ” / “เทเลยค่ะพี่ช่าผู้ชายห่วยๆ” / “น้องช่าอย่างร้องไห้”
“ต่อไปช่า ติดแฮชแท็กเลยค่ะ #ช่าเลิกกับเขาแล้วค่ะ”
มีคอมเม้นต์หนึ่งขึ้นมาที่หน้าจอว่า “ผลไม้รวม...อย่างเช่น สตรอว์เบอรี่”
ทั้งแจ๊ดทั้งชาช่าสะดุ้งโหยง พอดูรูปโปรไฟล์เจ้าของคอมเม้นต์พบว่าคือ พราว นั่นเอง
พราวดู Live ของชาช่าอยู่ที่โถงรับแขกในคอนโด
“ทำเป็นชิงเทก่อน ให้เคนตามง้อล่ะสิ บ้านนอกได้อีกนะแก”
พราวเบ้ปากเหยียดๆ แล้วก็เกิดความคิดบางอย่าง กดโทรศัพท์หาทิพย์
“เช็คตารางงานอีเว้นท์ให้หมดว่างานไหนที่บริษัทเคนเป็นออร์แกไนซ์บ้าง แล้วจัดการเหมือนที่ทำกับเอมิกา ขึ้นค่าเช่าทุกช็อป ทุกแบรนด์ที่ใช้บริษัทเคนทำงาน ลดค่าเช่าทันทีให้บริษัทที่พร้อมยกเลิก”
พราววางสาย สายตาแค้น
“คุณจะต้องมาคุกเข่าของโทษพราวค่ะเคน”
ด้านเอมกำลังทำข้าวต้มให้เคนอย่างตั้งอกตั้งใจ ทำไปนึกถึงตอนที่เคนโผเข้ากอดเอมอย่างอ่อนแรง
“คุณ เป็นไงบ้าง”
เคนไม่ตอบแต่กอดแน่นขึ้น เอมอึ้งตกใจและเป็นห่วงมาก
“มันเกิดอะไรขึ้นคุณเคน”
“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ได้มั้ยคุณ”
แววตาของเอมิกาแสดงออกชัดแจ้งว่าสงสารและเป็นห่วงเคนมาก และก็ตั้งใจทำข้าวต้มให้เขาสุดฝีมือ
เคนคอยชะเง้อคอมองดูว่าเมื่อไหร่เอมจะกลับเข้ามา แล้วก็หันมาเจอรอนจ้องอยู่
“คุณน้าคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ ที่คุณเอมเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย”
รอนมองจ้อง “ถ้าด้วยความเป็นพ่อ ผมก็ไม่ชอบใจนักที่คุณมาลองใจลูกสาวผม และด้วยความเป็นพ่ออีกเช่นกัน ผมมั่นใจว่าถ้าทดสอบเรื่องความดีลูกสาวผม ไม่แพ้ใคร”
สมบูรณ์ยกชามข้าวต้มเข้ามา มีเอมตามมาติดๆ กัน
“มาแล้วค่ะข้าวต้มร้อนๆ”
เคนมองหน้าเอม
“ทานข้าวต้มก่อนนะคุณ จะได้มีแรง ทานเสร็จจะได้กลับ”
เนื้ออ่อนเดินลงมาจากชั้นบนพอดี “ก็ถ้ายังไม่สบายอยู่ จะค้างที่นี่ก็ได้นะคะ”
เอมกะรอนเหวออุทานอย่างไม่เชื่อหู “ห้ะ”
“เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมา ยายเพ็ญจะตำหนิฉันเอาได้”
“ขอบคุณครับคุณน้า”
“ยายเอม ดูแลให้คุณเคนทานข้าวแล้วก็ขึ้นไปนอนซะนะ” เนื้ออ่อนหันมาทางรอน “คุณก็ไปนอนได้แล้ว”
เนื้ออ่อนกับรอนจะขึ้นไปชั้นบน แต่สมบูรณ์ยังนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเสนอหน้าอยู่ ไม่ยอมขยับ จนเนื้ออ่อนต้องดุ
“นังสมบูรณ์ เรื่องเตรียมห้องให้แขกนี่ต้องถึงมือฉันมั้ย”
“สมบูรณ์ทำให้ก็ได้ค่ะ”
“ทำให้อะไรเล่า แกนั่นแหละต้องทำ”
สมบูรณ์รีบเดินขึ้นชั้นบนไป เนื้ออ่อนกับรอนเดินตามไป
รอนกระซิบถามเนื้ออ่อนอย่างงงๆ “นึกว่าเห็นเขาเหลือแต่ตัวแล้วจะไล่ซะอีก”
“คุณไม่รู้เหรอว่าเมียคุณเนี่ย นางฟ้านะ”
เนื้ออ่อนเดินนำขึ้นห้องไป รอนมองตาม มั่นใจว่าเนื้ออ่อนต้องมีแผนการบางอย่างแน่ๆ
“กินเร็วๆ สิคุณ”
“มันร้อน คุณเป่าแล้วป้อนผมหน่อยได้มั้ย”
“ฉันว่าคุณอาการดีขึ้นแล้วล่ะ ลองถ้าทะเล้นแบบนี้ได้”
เคนยิ้มๆ ตักข้าวต้มกินแล้วรู้สึกว่ามันอร่อยล้ำเหลือเกิน เขามองเอมอย่างชื่นชม
สมบูรณ์จัดห้องนอนแขกให้เคนเสร็จพอดี ขณะเอมพาเคนเข้ามา
“คุณนอนห้องนี้แหละ”
“แล้วห้องไหนห้องคุณ” เขายิ้มทะเล้นมาให้เอมิกา
สมบูรณ์ตอบแทนว่า “ห้องริมสุดค่ะ แต่ต้องเดินผ่านห้องคุณผู้หญิงไปก่อน คุณผู้หญิงหูดีมากนะ แล้วก็มีปืนที่หัวเตียงด้วย ถ้าอยากจะละเมอเข้าผิดห้อง เรียนเชิญที่ห้องสมบูรณ์ดีกว่าค่ะ แม่ไม่อยู่สะดวกมว๊าก”
เอมเอ็ดเอา “สมบูรณ์”
“สมบูรณ์ไปเตรียมห้องรอ เอ๊ย ไปนอนก่อนนะคะ” สมบูรณ์เดินออกไป
เคนหันมาทำทะเล้นใส่เอมอีกที แต่มือถือเคนดัง พบว่าแดนโทร.มา เคนขยับห่างจากเอมมารับสาย
“ว่าไงวะไอ้แดน เตรียมงานไปถึงไหนแล้ว เอาให้มันดีๆ นะ ทิ้งทวนหน่อยเว้ย งานสุดท้ายก่อนปิดบริษัท อะไรนะ ลูกค้าขอยกเลิก” เขานิ่งฟังแดน “อะไรอีก ชาช่าทำไม”
เคนวางสายจากแดน เปิดมือถือเช็คข่าวในโซเชียล หน้าหงิกๆ
“มีอะไรรึเปล่า”
“ลูกค้างานอีเว้นท์งานสุดท้ายของผม ขอยกเลิก เพราะทางห้างไม่ให้ใช้สถานที่”
เคนพูดทั้งที่ตายังจ้องมือถือกดเสิร์ชหาข่าวของชาช่า แล้วหน้าเสีย
เอมเดาได้ทันที “ห้างคุณพราวใช่มั้ย”
“พราวคงต้องการบีบผม”
“แล้วนั่นคุณดูอะไร”
เอมเดาออกว่าต้องมีเรื่องแน่ จึงเข้าแย่งมือถือจากเคนมาดู เคนถอยหนี เอมรุกเข้าหา
กลายเป็นว่าเคนเดินถอยหลังไปจนชนเตียงเสียหลักล้มไป และคว้าตัวเอมลงไปด้วย
“ว้าย”
เอมอยู่บนตัวเคน เคนฉวยโอกาสกอดเอมไว้ เอมอึ้งทำอะไรไม่ถูก
เคนยื่นหน้าเข้าหาเอม “ยังอยากรู้มั้ยว่าผมดูอะไร”
เอมทำตัวไม่ถูก
“ชาช่าเขา Live สดบอกว่าเลิกกับผม คุณว่าไง”
“เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ”
จู่ๆ สมบูรณ์เสนอหน้ากลับเข้ามา “คุณเคนต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกมั้ยคะ”
สมบูรณ์เห็นเอมทับอยู่บนอกเคน ก็อึ้งไป เอมรีบผละออกจากเคน
“คงฟินและไม่ต้องการอะไรแล้ว” สมบูรณ์รีบออกไป
เอมจะออกไปจากห้องเคนเรียกไว้ “คุณ”
“อะไร”
“ใครๆ เขาก็ทิ้งผมกันหมด คุณจะทิ้งผมมั้ย”
เคนถามและส่งสายตาออดอ้อนเว้าวอน จนเอมรู้สึกหวั่นไหว
“ทิ้งสิ จะทิ้งให้เหมือนขยะเลย แล้วต่อไปฉันก็จะระวังตัวกับคุณให้มากกว่านี้ ดีด้วยแล้วชอบฉวยโอกาส”
เอมตอบทั้งที่รู้สึกเขินมาก แล้วเดินออกไปจากห้อง เคนมองตามเอมอย่างอบอุ่นใจ
ฝั่งมิ้นเปิดประตูเข้ามาในบ้าน รู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่ได้อยู่ในบ้านคนเดียว กดสวิตช์เปิดไฟแต่กลับไม่ติด
มิ้นมองสำรวจไปรอบๆ แล้วพบว่ากระจกในห้องนั่งเล่นมีรูปของเธอในอิริยาบถต่างๆ ติดอยู่เต็ม และมีรูปหัวใจที่เขียนด้วยลิปสติก มิ้นมองไปรอบๆ เริ่มหวาดกลัว
มิ้นรับรู้ว่ามีเงาใครคนหนึ่งเคลื่อนวูบผ่านไป มิ้นรีบตามไปดู
มิ้นเปิดประตูบ้านออกมามองไปรอบๆ พบแต่ความเงียบไม่เห็นใครเลย เสียงโทรศัพท์มือถือมิ้นดังขึ้น มิ้นตกใจ เป็นเอมโทร.มา
“มิ้น ฉันมีเรื่องจะเล่าให้เธอฟัง”
“ฉันก็มี”
ฝ่ายเคนเตรียมเข้านอน หน้าตายิ้มย่องคุยโทรศัพท์อยู่กับแดน
“กูก็แค่อดข้าวทั้งวัน เพื่อจะได้ดูวูบจริง เจ็บจริง คุณเอมตกใจใหญ่เลยนะมึง (ฟัง) กูไม่ได้โรคจิต ก็แค่ต้องการความสมจริง มันก็คุ้มนะมึงเพราะมันทำให้ตอนนี้กูได้มานอนอยู่ในบ้านคุณเอม”
เคนได้ยินเสียงคนเดินผ่านหน้าห้อง
“แค่นี้ก่อนนะแดน”
เคนเปิดประตูออกมาดู เห็นเอมเดินคุยมือถือท่าทีรีบร้อนลงบันไดไป
“เธออยู่ในบ้านล็อคประตูไว้ก่อนนะมิ้น ฉันกำลังจะไป”
เคนจะเรียกแต่ไม่ทัน เอมออกไปเสียก่อน เคนมองตามว่าจะเอายังไงดี
มิ้นนั่งอยู่ในบ้านมองไปรอบๆ อย่างระแวง เสียงเคาะประตู มิ้นตกใจ
“มิ้น ฉันเอง”
มิ้นโล่งใจรีบเปิดประตูให้เอมเข้ามา
“เรื่องมันเป็นยังไงมิ้น”
“มันมีพวกโรคจิตคอยส่งดอกไม้ให้ฉันสักพักแล้ว พอฉันเอาไปทิ้งมันก็แอบถ่ายรูปฉัน เสียบมากับดอกไม้ด้วย”
มิ้นเอารูปที่มือมืดโรคจิตแอบถ่ายแล้วส่งมาให้ เป็นภาพมิ้นอริยาบถส่วนตัวในบ้าน หน้าบ้าน โดยที่เธอไม่ทันระวังตัว ทุกภาพดูเซ็กซี่โดยที่มิ้นไม่ได้ตั้งใจ
“แล้วทำไมไม่เคยบอก”
“ฉันคิดว่าไม่น่ามีอะไร แต่วันนี้ฉันว่ามันแอบเข้ามาในบ้านฉัน”
“ฉันว่าเราต้องแจ้งตำรวจ ไปโรงพักกันเลยดีกว่า อย่ารอที่นี่เลย”
เอมจะพามิ้นออกไป แต่เห็นเงาคนเดินผ่านหน้าต่างทางหน้าบ้านไป สองสาวชะงักมองหน้ากัน
เอมกับมิ้นเปลี่ยนใจจะออกไปทางด้านหลัง แต่ก็ยังเห็นเงาใครบางคนเดินผ่านไป ทั้งคู่ชะงักงันมองหน้ากันว่าจะเอายังไงดี
ชายคนหนึ่งเดินผ่านไปทางประตูหน้าบ้าน เอมหยิบไม้เบสบอลในบ้านมิ้นมาถือกำไว้แน่น
ชายอีกคนหนึ่งกำลังเดินอยู่ทางด้านหลังบ้าน มิ้นคว้ากระทะแบบมีด้ามจับมาถือไว้เตรียมพร้อมเต็มที่หากโดนจู่โจม
เอมกับมิ้นมองหน้ากันแล้วรวบรวมความกล้าตัดสินใจเปิดประตูออกไป
ชายคนที่เดินอยู่หน้าบ้านจู่โจมเข้ามาหาเอมทันที เอมใช้ไม้เบสบอลฟาดใส่เต็มแรงโดนจังๆ
ชายอีกคนที่เดินอยู่หลังบ้านจู่โจมเข้าหามิ้นเช่นกัน มิ้นจะฟาดด้วยกระทะ แต่ว่ากลับถูกรวบตัวไว้
ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เนื้ออ่อนเดินมาเรียกเอมที่หน้าห้อง
“เอมตื่นรึยังลูก”
ไม่มีเสียงตอบจากข้างใน จนเนื้ออ่อนเริ่มแปลกใจ เปิดประตูเข้าไปดู พบว่าเอมไม่อยู่ในห้อง
“เอม”
รอนตามเข้ามาดู “มีอะไรคุณ”
“ยายเอมไม่อยู่ในห้อง”
สมบูรณ์เดินขึ้นมาพอดี เนื้ออ่อนหันไปถาม
“ยายเอมอยู่ข้างล่างรึเปล่า”
“ไม่เห็นเลยค่ะ”
“ในห้องคุณเคนล่ะ”
รอนกับเนื้ออ่อนพุ่งมาดูที่ห้องรับรองแขก พบว่าเคนก็ไม่อยู่เหมือนกัน
“หายไปด้วยกันเหรอคะ หรือว่าเมื่อคืน...”
“เมื่อคืนทำไมสมบูรณ์”
“สมบูรณ์เข้าไปขัดจังหวะ เลยพากันออกไปข้างนอก”
รอนตกใจและผิดหวังที่หลงทำดีกับเคน
“ชักศึกเข้าบ้านซะแล้วกู”
ตำรวจ1 ลูกน้องของหมวดกอล์ฟรายงานสถานการณ์ให้ฟัง
“เช็คบันทึกรถเข้าออกหมู่บ้าน ก็ไม่มีอะไรผิดปกติครับ”
“ขอบคุณมาก กลับไปพักกันได้แล้ว เหนื่อยมาทั้งคืน”
“ครับหมวด”
เคนออกมาจากบ้านมิ้นเดินมาหากอล์ฟ เห็นหน้าผากเคนมีรอยแดงๆ ที่โดนฟาดมาเมื่อคืน
“ได้เรื่องมั้ยวะมึง”
“ยังไม่ได้เรื่องอะไรเลย หายเจ็บรึยังวะ”
“ยังอะดิ คุณเอมนะคุณเอม”
เมื่อคืนนี้ เอมกับมิ้นมองหน้ากันแล้วรวบรวมความกล้าตัดสินใจเปิดประตูออกไป
คนที่เดินอยู่หน้าบ้านจู่โจมเข้ามาหาเอมทันที เอมใช้ไม้เบสบอลฟาดใส่เต็มแรง และจะเข้าไปซ้ำ
“โอ๊ย” เคนร้องโอดโอย เอมได้ยินเสียงคุ้นหูชะงัก แต่ยังไม่ไว้ใจ
คนที่เดินอยู่ทางหลังบ้านก็จู่โจมเข้าหามิ้นเช่นกัน มิ้นจะฟาดด้วยกระทะ แต่ถูกชายคนนั้นรวบตัวไว้
มิ้นพยายามดิ้น แต่อีกฝ่ายล็อคทั้งมือและรวบตัวมิ้นไว้ไม่ให้สามารถลงมือต่อสู้ได้ พอสู้ไม่ได้มิ้นตัดสินใจกัด
“ใจเย็นคุณมิ้น ผมเอง” กอล์ฟบอก
เอมหันไปมองชัดๆ พบว่าคนที่กำลังกอดรวบตัวมิ้นไว้คือกอล์ฟ แล้วจึงหันมามองคนที่กองอยู่ที่พื้น
“ผมเองคุณเอม”
เอมอึ้งไปเมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งฟาดไปเต็มๆ คือเคนนั่นเอง ที่หัวเคนมีรอยแดงบวมจากที่ถูกเอมฟาด
เมือนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนตอนที่ถูกเอมเอาไม้ฟาดแล้ว เคนจับหัวตัวเองหน้าตาหวาดเสียวไม่หาย
“มันช่างเป็นค่ำคืนที่โหดร้ายของเคนจริงๆ”
“โหดร้ายอะไร”
เอมกับมิ้นยกถาดกาแฟ อาหารเช้ามาจัดที่โต๊ะหน้าบ้านให้เคนกับกอล์ฟ เอมวางถาดแล้วไปเอาเรื่องเคน
เอมจับหน้าผากเคนแรงๆ “ไหนมันเจ็บนักหรือไง ใครใช้ให้คุณตามมาล่ะ”
“ก็ผมเห็นคุณรีบร้อนออกจากบ้านมาดึกๆ ดื่นๆ ผมก็เป็นห่วงสิ”
เอมบอกเสียงห้วนๆ “ขอบคุณก็ได้”
เคนจ้องหน้าเอมยิ้มล้อ “อยู่ต่อหน้าคนอื่น ทำเป็นแข็งใส่ใช่นะ ทีเมื่อคืน...ที่บ้านคุณ...ไม่เห็นเป็นงี้เลย”
กอล์ฟงงหันมาถามเคน “เมื่อคืน”
มิ้นก็หันมาซักเอม “ที่บ้านเธอ”
เอมรีบเปลี่ยนเรื่อง “ขอบคุณคุณกอล์ฟมากนะคะ ที่มาช่วยคุ้มกันยายมิ้นจากไอ้โรคจิต”
“ผมก็มาตามหน้าที่ของตำรวจที่ต้องดูแลประชาชนครับ” กอล์ฟว่า
เคนรู้ทัน “อะไรไอ้กอล์ฟ แกพูดแบบนี้ งอนใครรึเปล่า”
“มิ้น ไม่ขอบคุณคุณกอล์ฟหน่อยเหรอ”
กอล์ฟมองหน้ามิ้นว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรบ้างมั้ย มิ้นมองหน้ากอล์ฟ เหมือนจะพูดขอบคุณ แต่มีเสียงโอ๋ขัดจังหวะขึ้น
“เมื่อคืนมีอะไรกันเหรอคะคุณมิ้น”
โอ๋กับศักดิ์เดินเข้ามาถามข่าวมิ้นที่หน้าบ้าน กอล์ฟมองทั้งคู่อย่างพินิจพิเคราะห์แต่เก็บอาการนิ่ง
“ไอ้โรคจิตมันเข้ามาในบ้านมิ้นค่ะ”
“อ๋อ ก็เลยชวนแฟนมาอยู่เป็นเพื่อนเหรอคะ”
โอ๋มองเคนกับกอล์ฟ ไม่แน่ใจว่าใครเป็นแฟนมิ้นกันแน่ เคนชิงออกตัวก่อน
“คุณมิ้นไม่ใช่แฟนผมนะครับ ของผมน่ะคนนี้”
เคนสบช่องถือโอกาสโอบไหล่เอมแสดงความเป็นเจ้าของ เอมเอาศอกกระทุ้งใส่ท้องเคนจังๆ
“งั้นแฟนคุณมิ้นก็...” โอ๋มองกอล์ฟยิ้มๆ
ศักดิ์มองหน้ามิ้น แล้วหันมาเจอสายตากอล์ฟที่มองเขาอยู่ ศักดิ์เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้ม
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ”
จู่ๆ กอล์ฟก็บอกขึ้นว่า “คุณมิ้นครับ คืนนี้ผมคงส่งกำลังตำรวจมาดูแลคุณมิ้นไม่ได้”
“อ้าวเฮ้ย แล้วคุณมิ้นจะอยู่ยังไง” เคนโวย
“ถ้ามีอะไรโทร.หาผมได้นะครับ”
“ค่ะ”
มิ้นใจแป้วหน้าเสียที่กอล์ฟบอกว่าจะไม่มีคนมาดูแล แต่สีหน้ากอล์ฟเหมือนมีแผนการอะไรบางอย่าง
เคน เอม มิ้น และกอล์ฟ เดินมาที่รถบริเวณหน้าบ้านมิ้น เตรียมจะแยกย้ายกลับบ้านใครมัน
“เธอไปทำงานก่อน เดี๋ยวฉันกลับบ้านไปเก็บของแล้วจะมาอยู่เป็นเพื่อน เลิกไม่ดึกใช่มั้ย”
“ขอบใจมาก บ่ายๆ ก็เสร็จงานแล้ว แต่ไม่ต้องไลน์ไปบอกนาตาลีนะ เดี๋ยวได้ทีมาด่าฉันอีก ปล่อยให้ถ่ายแบบอยู่ที่ญี่ปุ่นให้สบายใจเถอะ ไปนะ”
มิ้นเดินไปที่รถแล้วขับออกไป กอล์ฟมองตามมิ้นสงสัยว่านาตาลีชอบว่าอะไรมิ้น
“ไอ้กอล์ฟ แกเอารถฉันกับไปก่อน เดี๋ยวฉันไปกับคุณเอม”
เคนฉวยโอกาสจะอยู่กับเอมอีก แต่กอล์ฟไม่สนใจ
“คุณนาตาลีจะด่า เอ่อ ว่าคุณมิ้นเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ก็ยายมิ้น ชอบไปด่าพวกที่มาฟอลโล่จีบ หรือมาเม้นต์ในไอจีแรงๆ น่ะค่ะ นาตาลีก็เลยบอกว่าสักวันถ้าเจอพวกโรคจิต จะเดือดร้อน”
กอล์ฟฟังแล้วเกิดความคิดบางอย่าง “คุณมิ้นใช้ไอจีว่าอะไรครับคุณเอม”
“มีอะไรวะกอล์ฟ”
เคนกับเอมมองหน้ากอล์ฟอย่างสงสัย
เคนเป็นคนขับรถเอมเข้ามาจอดหน้าบ้านเธอ
“คุณ คุณกอล์ฟจะทำอะไรถึงได้ขอไอจียายมิ้นไป”
เคนยิ้มทะเล้น “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“แล้วทำไมคุณกอล์ฟถึงไม่ให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนยายมิ้นคืนนี้ ทั้งที่คุณกอล์ฟไม่ได้ส่งคนไปคุมกันยายมิ้น”
“ผมก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน”
เอมเซ็ง “คุณรู้อะไรบ้างเนี่ย”
เคนทำหน้าทะเล้นใส่เอม แต่เหลือบไปเห็น รอนกับเนื้ออ่อนที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน โดยรอนถือปืนลูกซองรออยู่ สมบูรณ์ยืนดูลาดเลาอยู่ห่างๆ
“คุณ พ่อคุณเอาปืนมายิงใคร”
เอมมองตามสายตาเคนก่อนจะหันมากลับหาเขา
“ฉันเป็นลูก ไม่น่าใช่เป้าหมาย”
“ผมเหรอ”
เคนมองรอนที่ถือปืนรออยู่หน้าเสียเห็นชัด
เคนกับเอมลงจากรถอย่างใจดีสู้เสื้อ รอนถือปืนเดินตรงมาท่าทางโกรธถึงขีดสุด
“อะไรกันคะคุณพ่อ”
“ไม่ต้องพูด ไปอยู่กับแม่”
เนื้ออ่อน ดึงตัวเอมออก “อย่าขวางทางปืนลูก มาทางนี้”
รอนหันปืนไปทางเคน “ไอ้คุณเคน นังสมบูรณ์มันบอกว่า ในบ้านทางไม่สะดวก คุณมึงเลยชวนลูกผมไปต่อข้างนอก”
เคนตกใจกระโดดขึ้นไปบนกระโปรงรถ “ฟังผมก่อนครับคุณน้ารอน”
รอนโวยวายดังกว่าเดิม “ไม่ฟังโว้ย”
คราวนี้เคนกระโจนขึ้นไปอยู่บนหลังคารถ
“ปืนในมือผมมันก็อยากรู้ว่า มึงพาลูกกูหายไปไหนมาทั้งคืนครับ”
เนื้ออ่อนพยายามปลอบ “ใจเย็นก่อนคุณ”
“เย็นไม่ไหวคุณเนื้ออ่อน มันเจ็บ หน็อย ไอ้เราก็หลงไว้ใจ ดูมันทำกันได้ มันเอาพระเนื้อดีๆ มาล่อหลอกให้ผมตายใจ แล้วมันก็ล่อลวงลูกเรา ไปทำมิดีมิร้าย”
“ใครจะไปยอมให้คุณเคนทำมิดีมิร้ายง่ายๆ ล่ะพ่อ” เอมว่า
รอนเห็นรอยแดงที่หน้าผากเคนก็คิดไปใหญ่โต แค้นจัด
“อ๋อ นี่มันคงจะข่มเหงหนู แล้วหนูไม่ยอมต่อสู้มันเต็มที่ใช่มั้ยลูก ไอ้คุณเคนมึงตาย”
ขาดคำรอนวิ่งเอาปืนเข้าไปเล็งเคน เคนกระโดดลงจากหลังคารถจะวิ่งหนีออกจากบ้าน
“นังสมบูรณ์ปิดประตูยิงมัน”
สมบูรณ์ไหว้ขอขมาเคน “สมบูรณ์จะทำบุญไปให้นะคะคุณเคน”
สมบูรณ์ปิดประตูรั้ว แต่เคนก็ยังพยายามจะปืนออกให้ได้ แต่สุดท้ายรอนก็มาประชิดตัว
“ไอ้คุณเคน มึงตาย”
เอมจะวิ่งไปห้ามรอน แต่เสียงปืนดังขึ้น1นัด
แจ๊ดยืนคุยโทรศัพท์ระหว่างรอชาช่าอยู่ จนชาช่าเดินเข้ามาหา
“ช่าย กุหลาบสีขาวเหมือนเดิม ถ่ายรูปตอนได้รับกุหลาบมาด้วยนะ”
“เดี๋ยวนี้สั่งดอกไม้ให้ผู้ชายเหรอคะพี่แจ๊ด เปย์ไปแล้วนะ”
“ขีดเส้นค่ะ ตรงนี้เขตพื้นที่ส่วนตัวของพี่ ไม่ยุ่งเนอะ”
“แล้วรายการที่จะสัมภาษณ์เนี่ย ทำไมต้องนัดที่นี่ด้วยค่ะ ชาไม่อยากเหยียบถิ่นยายพราว”
“เชื่อว่า ยายพราวก็ไม่อยากให้น้องมาเยือนเช่นกันค่ะ โฟกัสที่งานค่ะ ช่วงคุมประพฤติงานเหลือน้อยมากแล้ว ไม่เรื่องเยอะโน้ะ ไปค่ะ ร้านอาหารชั้น 2”
แจ๊ดจะเดินนำชาช่าไป แล้วก็ชะงัก เห็นว่าพราวกำลังเดินตรวจห้างมากับทิพย์ พราวมองชาช่าด้วยสายตาอำมหิต ชาช่าก็มองตอบด้วยสายตานั้นเช่นกัน
คนที่เดินผ่านไปมา เห็นทั้งคู่ จำได้ว่าเป็นคู่กรณีกัน เริ่มเตรียมมือถือถ่ายคลิปทันทีหากมีการปะทะ
“คุณพราวคะ ท่านประทานสั่งว่าห้ามมีเรื่องนะคะ”
พราวกับชาช่ามองคนที่กำลังจับตามองทั้งคู่อยู่ และดูเชิงอีกฝ่าย
เอมกับเนื้ออ่อนหลับตาปี๋กอดกันกลม คิดว่าเคนโดนรอนยิงซะแล้ว เอมกับเนื้ออ่อนค่อยๆ ลืมตาหลังจากเสียงปืนเงียบไป พบว่าเคนเข้าไปเยื้อปืนในมือรอนให้ยิงขึ้นฟ้า
สมบูรณ์ คุณเคนยังไม่ตาย
เคนรีบวิ่งหนีเข้าไปในสวน รอนวิ่งตาม
“แต่ก็ยังไม่แน่” สมบูรณ์ว่า
เอม เนื้ออ่อน สมบูรณ์วิ่งตามไป
เคนเห็นเรือนกล้วยไม้ของรอน จงใจวิ่งเข้าไปคิดว่ารอนต้องไม่กล้ายิงแน่
“คุณน้าครับ จำไม่ได้แล้วเหรอเราร่วมส่องพระมาด้วยกันนะครับ”
“แต่วันนี้กูจะส่องมึงครับ”
รอนเล็งปืนมาที่เคนอีกครั้ง เคนเอาดึงกระถางกล้วยไม้ที่ห้อยอยู่มาบัง รอนเห็นกล้วยไม้ก็ชะงัก
“ลูกเอื้องของพ่อ”
เคนดีใจ คิดว่ารอนไม่กล้ายิง
“ชาติหน้ามีจริง เราเกิดมาเป็นพ่อลูกกันอีกนะลูก”
เอม เนื้ออ่อน สมบูรณ์วิ่งเข้ามา
“อย่าคะคุณพ่อ”
รอนไม่ฟังยิงใส่กระถางกล้วยไม้ เฉียดเคนไปนิดเดียว เคนวิ่งหนีไปตามเรือนกล้วยไม้ จนกล้วยไม้กระจุยเป็นแถบๆ จนสุดท้ายลูกปืนก็หมด เคนโล่งใจ แต่รอนยังไม่ละความพยายาม เอาด้ามปืนวิ่งไล่ตีเคน
“พอเถอะคุณ หยุด”
“คุณพ่อ หยุดค่ะ ฟังเอมก่อน”
รอนไม่ฟัง ไล่ตีรอน เสียงรอนร้องโวยวาย
สมบูรณ์ ไม่ต้องห้ามแล้วค่ะ ห้ามไปก็เหนื่อยเปล่า ปล่อยให้สุดไปเลยค่ะ
รอนวิ่งไล่ดีเคนอย่างไม่ยอมลดละ ทั้งที่ก็เหนื่อยมาก
แจ๊ดกับทิพย์ลุ้นพราวกับชาช่าว่าจะฟัดกันรึเปล่า
“สวัสดีค่ะคุณชาช่า มาถ่ายรายการเหรอคะ”
แจ๊ดกับทิพย์ตกใจในความเฟคของพราว
“ค่ะ มีรายการสัมภาษณ์ค่ะ”
พราวเดินเข้าหาชาช่า “รายการนี้ถือว่ารสนิยมดีนะคะ ที่เลือกห้างของฉัน”
ชาช่าเดินเข้าหาพราวเหมือนกัน “ถือว่าดีจัดเลยค่ะ”
พราวกับชาช่าต่างฝ่ายต่างยิ้มกัดฟันให้กัน เพราะความจริงอยากจะกระโดดใส่กันเต็มที่
“ผู้ชายทิ้ง ยังทำงานไหวอีกเหรอ ปากกัดตีนถีบเนอะ”
“เดาว่า โดนเหมือนกัน ถึงได้รู้ น่าจะโดนหนักกว่าด้วย”
“ปากดีนะ”
“ก็รู้กันอยู่แล้วมะ”
“ปากดีให้ตลอดนะ จะดูซิว่าตอนที่เคนมาคุกเข่าขอโทษฉัน เธอยังจะปากดีอยู่มั้ย”
“ทำให้ได้ก่อนมะแล้วค่อยพูด” อยู่ๆ ชาช่าก็หัวเราะอารมณ์ดี “ไปทำงานก่อนนะคะคุณพราว”
“ค้าคุณช่า ซียูค่ะ”
แล้วทั้งคู่ก็เดินแยกทางไป ทางใครทางมัน ทิพย์อึ้ง อ้าปากค้างงงงัน
“ศาสตร์แห่งการแสดง มีความลี้ลับค่ะ ศึกษาไว้บ้างนะคะ”
แจ๊ดพูดใส่หน้าทิพย์จบก็ตามชาช่าไป ทิพย์รีบตามพราวไป
“โทร.หาคุณเคน บอกว่าถ้าอยากได้งานอีเว้นท์ที่ถูกยกเลิกไปคืน ให้มาหาฉันที่นี่”
พราวเดินไปด้วยสีหน้ามั่นใจว่าเคนจะต้องมาหา
รอนกับเคนต่างฝ่ายต่างหมดสภาพ เอมเข้ามาดูทั้งคู่
“พอกันรึยังคะ”
เคนจะโผเข้าหาเอม แต่รอนเอาปลายปืนยื่นมากันเคนไว้
“ห่างๆ ลูกกูเลยครับไอ้คุณเคน”
เอมดึงปืนมาจากรอน ส่งให้สมบูรณ์ถือไว้
“หมดสภาพขนาดนี้ สมบูรณ์ว่าฟังคุณเอมพูดก่อนที่หัวใจจะวายดีกว่านะคะคุณผู้ชาย”
“ถ้าเป็นเรื่องที่มันปู้ยี่ปู้ยำลูก พ่อไม่ฟัง พ่อไม่ฟัง พ่อจะไม่ทนฟัง”
“แต่สมบูรณ์อยากฟังค่ะ จัดไปเลยค่ะคุณเอม คุณเคน เปรี้ยวปากอยากฟังมาก”
“นังสมบูรณ์”
สมบูรณ์หน้าเสียที่โดนเนื้ออ่อนดุ
“คุณเคนไม่ได้ทำอะไรเอม”
เนื้ออ่อน เสียดาย “อ้าว ทำไมล่ะ เอ่อ แล้วที่หายไปด้วยกันทั้งคืนล่ะ”
“ยายมิ้นถูกโรคจิตตามรังควาญ เอมกับคุณเคนก็เลยไปอยู่เป็นเพื่อน เอมเป็นห่วงมิ้นก็เลยรีบออกไป ไม่ได้บอกคุณพ่อคุณแม่”
รอนอึ้ง “อ้าวเหรอ”
“ครับ”
รอนรู้สึกผิดรีบเข้าไปจับแขนเคน “แล้วทำไมไม่บอกผม เรื่องแค่นี้เอง”
“ก็อยากจะบอกหรอกครับ แต่มันมีลูกซองแทรกกลางระหว่างเรา”
รอนหน้าจ๋อยที่วู่วามจนเข้าใจผิดเคน
ที่สน. ลูกน้องของกอล์ฟเข้ามารายงานเรื่องคดีของมิ้น
“เช็คไอพีของเจ้าของไอจีที่เข้ามาเม้นคุณมิ้นบ่อยๆ มีอยู่ 2 คนครับ”
ลูกน้องกอล์ฟเอาเอกสารให้ดูเห็นว่า พบว่าเป็นไอจีของแจ๊ดและใครอีกที่ใช้รูปดวงตาเป็นโปรไฟล์
“พี่แจ๊ด”
กอล์ฟรู้สึกเป็นห่วงมิ้นจับใจ
สมบูรณ์เอายาแก้ฟกช้ำมาทาให้เคน
“คุณเคนเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่าค่ะ”
“ไม่เป็นไรแล้วหละสมบูรณ์ สมบูรณ์ไปหายาดม ยาหอมให้คุณน้ารอนก่อนดีมั้ย น่าจะดีกับหน้าที่การงานมากกว่า”
รอนยังอยู่ในอาการเหนื่อยหอบหลังจากที่วิ่งไล่เคน
“ทีหลังจะออกไปไหนก็บอกก่อน ไม่ใช่พากันออกไปดื้อๆ แบบนั้น”
“ถ้าขอก่อนจะพาคุณเอมไปได้ทุกทีเลยเหรอครับ”
“ไม่รับปาก แต่ลองขอก่อน”
เอมเซ็ง “คุณแม่คะ”
“แม่ว่า พ่อคงอยากขึ้นไปพักบนห้องแล้วละ”
“เหรอ ผมอยากจะไปพักบนห้องเหรอ ผมเดินขึ้นบันไดไหวแล้วเหรอ”
“ไหวสิคะ เดี๋ยวให้นังสมบูรณ์มันหิ้วปีกไป”
เนื้ออ่อนกับสมบูรณ์ช่วยกันหิ้วปีกรอน พาขึ้นไปพัก
“ผมสัมผัสได้ว่าคุณกำลังเปิดทางให้คุณเคน”
“บริเวณนี้พลังงานรุนแรงมากค่ะคุณผู้ชาย” สมบูรณ์
“ไม่ต้องพูดมาก ขึ้นไปข้างบน”
เนื้ออ่อนกับสมบูรณ์พาเคนขึ้นไป
เมื่ออยู่กับเคนเพียงสองคน เอมทำตัวไม่ถูก เคนจะเข้าไปนั่งใกล้ๆ เอม แต่ไลน์ของกอล์ฟเข้ามา เคนอ่าน
“ไอ้กอล์ฟไลน์มากบอกว่า ตรวจสอบไอจีของคุณมิ้น ช่วงนี้พี่แจ๊ดเข้ามาจิกกัดทุกวัน ก็เลยสงสัยพี่แจ๊ด”
“เขาเพิ่งทะเลาะกันเรื่องแย่งตัวคุณกอล์ฟไปทำงาน”
“อีกคนที่มาตามไลค์ไอจีคุณมิ้น ทุกไอจีแต่ไม่เคยคอมเม้นต์”
เคนยังไม่ทันพูดต่อ มือถือเคนดังอีก เห็นว่าทิพย์โทร.เข้ามา เคนมองอย่างชั่งใจว่าจะรับดีมั้ย
“รับเถอะค่ะ คุณหนีตลอดไม่ได้หรอกนะคะ”
เคนรับสายคุยกับทิพย์แล้ววางสายไป
“คุณทิพย์โทร.มาบอกว่า พราวให้ผมไปหา ถ้าอยากได้งานอีเว้นท์ที่ถูกยกเลิกคืน”
“คุณพราวมีอำนาจทำได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“พราวเขาทำได้ทุกอย่างแหละ ทั้งดลบันดาล และทำลายล้าง” เคนนิ่งคิดตัดสินใจ “ผมจะไปหาพราว”
เอมหน้าเสีย ที่สุดท้ายเคนก็จะไปหาพราว
“คุณไปกับผมนะ”
เอมอึ้งไม่คิดว่าเคนจะชวนไปด้วย
พราวนั่งรอเคนอยู่ในร้านกาแฟอย่างใจเย็น คิดว่าเคนต้องมาแน่ สักครู่ทิพย์พาเคนเดินเข้ามาหา พราวยิ้มกว้างสมใจ
“ออกไปได้แล้ว” ทิพย์รีบออกไป พราวหันมาทางเคน “ตามตัวยากจังนะคะเคน”
“ผมก็ล่องลอยไปทั่ว ว่าง ไม่มีงานทำหนะครับ” เขามองหน้าพราวนิ่งๆ “พราวก็รู้ไม่ใช่เหรอครับ”
“จะเข้าเรื่องเลยใช่มั้ยคะ ก็ดีค่ะ พราวเป็นคนสั่งขึ้นค่าพื้นที่ ช็อปแบรนด์ต่างๆ ที่ใช้บริษัทคุณทำอีเว้นท์เองค่ะ”
“ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลยนี่ครับ เรื่องนี้ก็รู้ๆ กันอยู่แล้ว”
“ที่ผ่านมา คุณได้งานก็เพราะคอนเน็คชั่นของพราว ถ้าคุณอยากได้ทุกอย่างกลับมา รู้ใช่มั้ยคะว่าพราวทำได้”
“รู้สิครับ เวลาที่พราวบอกว่ารัก พราวก็บันดาลให้ได้ทุกอย่าง แต่ถ้าพราวไม่พอใจ พราวก็ทำได้ทุกอย่างเหมือนกัน”
พราวรู้สึกขัดใจกับท่าทางที่ไม่ยอมลงให้เหมือนเมื่อก่อนของเคน
“ตอนนี้คุณไม่มีทั้งเงิน เสียทั้งคอนเน็กชั่น พราวเท่านั้นนะคะ ที่ให้คุณได้”
“แลกกับอะไรดีล่ะ”
พราวอึ้งที่ถูกเคนย้อน “ถ้าคุณยอมรับกับสังคมว่าพราวเท่านั้นที่เป็นแฟนของคุณ พราวจะให้ทุกอย่าง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับพราว ผมตัดสินใจปิดบริษัทแล้ว การที่พราวทำให้ผมเสียงานสุดท้ายไป ก็ดีซะอีก เพราะทำต่อไปมันอาจจะเข้าเนื้อก็ได้ แค่นี้ใช่มั้ยครับ”
เคนลุกจะออกไป
พราวแหวขึ้น “หยุดนะเคน คุณโง่มากที่ไม่ยอมรับข้อเสนอของพราว คุณจะกลับไปง้อพ่อคุณ ทำงานดักดานในโรงงานของพ่อคุณงั้นเหรอ”
“ผมเพิ่งจะเห็นว่า ง้อพ่อ มันก็ไม่ได้เสียศักดิ์ศรี เท่ายอมรับโอกาสจากคุณ อย่างที่ผมทำมาตลอดหรอกครับ”
เคนพูดจบแล้วก็เดินออกไป พราวโกรธแทบคลั่งแต่ทำอะไรไม่ได้
เคนเดินออกมาหาเอม ที่ยืนรออยู่หน้าร้าน เคนกับเอมเดินไปด้วยกัน
“คุณไม่เสียดายข้อเสนอของคุณพราวเหรอคะ คุณจะได้ทำงานที่อยากทำเลยนะ”
เคนยิ้ม รู้ว่าเอมถามลองใจ
“พราวเขาแค่อยากเอาชนะผม ตลอดเวลา ผมมันก็แค่เรื่องท้าทายสำหรับเขา ถ้าได้แล้วก็จบ”
“ได้”
เอมทำหน้าตาคิดลึก เคนเลยแกล้ง
“หมายถึงมีอะไรกัน กินกันน่ะครับ”
เอมเขิน “ไม่ต้องอธิบายขนาดนั้นก็ได้ ฉันพอจะเข้าใจ”
“หรอ” เคนทำหน้าล้อเลียนเอม “นั่นแหละถ้าเขาได้ผมแบบนั้นแล้ว ผมก็คงหมดความท้าทาย”
“ผู้หญิงสมัยนี้คิดกันแปลกๆ”
“คุณหัวโบราณเองรึเปล่า”
“ถ้าการทำตามจารีต ศีลธรรมอันดี มันเรียกว่าหัวโบราณฉันก็ยอมค่ะใครที่จะได้ใจฉันไป ก็ต้องทำให้ถูกต้องแบบนี้”
เอมลืมตัวพูดอธิบายไป หันกลับมาเห็นว่าเคนจ้องอยู่
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว”
เคนพูดและจ้องหน้าเอม เอมหน้าร้อนผ่าว รู้สึกถูกรุกอย่างแรง
“แล้วคุณจะกลับไปช่วยคุณพ่อคุณทำงานมั้ยคะ”
เคนมองหน้าเอม เหมือนจะตอบคำถามแล้วก็ไม่ตอบ
“ผมหิวแล้ว”
จากนั้นเคนก็เดินหนีไป เอมตามตื้อถามไม่ลดละ
“ตอบมาก่อนสิคุณเคน”
ยิ่งเอมเดินตาม เคนก็ยิ่งเดินหนี
ฝ่ายมิ้นลงมาเปิดประตูจะเอารถเข้าบ้าน แต่เห็นดอกกุหลาบสีขาวเสียบอยู่ที่รั้ว มิ้นกระชากมาปาลงถังขยะอย่างอารมณ์เสีย ศักดิ์เห็นเหตุการณ์เดินเข้ามาดูที่ข้างรั้ว
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณมิ้น”
“ไอ้โรคจิตมันเอาอีกแล้ว มิ้นละเกลียดมันจริงๆ ขอตัวก่อนนะคะ”
มิ้นขับรถเข้าบ้านแล้วปิดประตูทันที ศักดิ์มองตามมิ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เอมนั่งรออยู่ เคนเอาเบอร์เกอร์พร้อมกับน้ำเข้ามาให้
“ผมเลี้ยงคุณแค่นี้นะคุณ ตอนนี้งบผมน้อย”
“แหม จงใจให้ฉันสงสารใช่มั้ย”
“แล้วสงสารมั้ย”
“ยังไม่รู้สึกสักนิด”
“หรอ คุณนี่ปากไม่ตรงกับใจ”
เอมเอียงหัวให้ปากตัวเองตรงกับหัวใจ “ใครว่าฉันปากไม่ตรงกับใจ”
เคนขำมุก จนสำลักพรวด “คุณนี่ก็กล้าเล่นเนอะ”
เอมหน้าเสีย “นั่นดิ เชยมาเชียว”
“คนอื่นเล่น ผมคงเฉยๆ แต่คุณเล่น น่ารักดี”
เคนพูดพร้อมกับส่งตาหวานให้ เอมเขินทำตัวไม่ถูก หลบตาวูบ
“ถ้าคุณอยากให้ผมไปช่วยงานพ่อ ผมก็จะไป”
เอมแปลกใจ “ทำไมง่ายขนาดนั้น”
“ถ้า...”
“ว่าแล้วคนอย่างคุณ ไม่ยอมทำอะไรโดยไม่มีข้อแม้หรอก”
“แหม คุณนี่ชักจะรู้จักผมดีขึ้นทุกวันแล้วนะ”
“ไม่ต้องมานอกเรื่องเลย ข้อแม้อะไร”
“ถ้าคุณยอมเป็นที่ปรึกษาให้ผม ผมจะลองดูก็ได้”
“ฉันไปเกี่ยวอะไรกับธุรกิจของพ่อคุณ”
“งั้นก็ไม่ตกลง”
เคนห่อเบอร์เกอร์ที่เหลือเอากลับไปกิน
“ห่อเก็บไว้กินตอนเย็นแล้วกัน ฝึกประหยัดเอาไว้ อีกหน่อยก็ไม่มีงานทำแล้ว”
เอมหมั่นไส้ “มารยานักนะ ก็ได้ๆ งั้นฉันโทร.บอกพ่อคุณเลยนะ”
เคนยังไม่ทันตอบ แต่เหลือบเห็นแจ๊ดเดินไปกับชาช่า เคนตามไป
“เฮ้ย คุณ” เอมตามไปงงๆ
มิ้นทิ้งตัวลงนอนที่เตียงหน้าเครียดๆ สักครู่หนึ่งจึงลุกเดินไปที่ห้องน้ำ
ระหว่างนี้ลูกบิดประตูหลังบ้านมิ้นมีคนไขเข้ามา ใครคนนั้นเปิดประตูเข้ามาในบ้านมิ้น
มิ้นอยู่ใต้ฝักบัว เปิดน้ำให้ผ่านศรีษะ ให้รู้สึกผ่อนคลาย
ใครคนนั้นค่อยๆ เดินเข้ามาในบ้านมิ้นช้าๆ
มือถือมิ้นมีสายโทร.เข้า แต่มิ้นปิดเสียงเอาไว้ จึงไม่รู้ว่ากอล์ฟโทร.มา
ตอนบ่ายกอล์ฟกำลังขับรถมาตามถนน ตรงไปยังบ้านมิ้นอย่างร้อนใจ พยายามโทร.หามิ้นอีก แต่ก็ไม่รับสาย กอล์ฟมองเอกสารเกี่ยวกับข้อมูลไอจีของมิ้น ที่วางอยู่ที่เบาะข้างๆ
นึกถึงตอนตำรวจ1 ลูกน้องของเขาเข้ามารายงานข้อมูลเพิ่มเติม
“สืบทราบที่อยู่ไอพีของเจ้าของไอจีที่กดไลค์ให้คุณมิ้นทุกวันแล้วครับ”
ยิ่งนึกกอล์ฟยิ่งเป็นห่วงมิ้น เร่งเครื่องรถอย่างร้อนใจ
“เป็นแกอย่างที่ฉันสงสัยจริงๆ ด้วย”
กอล์ฟสงสัยศักดิ์แต่พฤติกรรมของแจ๊ดก็เข้าข่ายเลยสืบไปพร้อมๆ กัน กอล์ฟแน่ใจเมื่อได้ที่อยู่ตามไอพี
แจ๊ดเดินนำชาช่าอย่างรีบเร่ง
“โอ๊ย พี่แจ๊ดควายหายเหรอคะ จะรีบไปไหน ช่าเพิ่งทำงานมาเหนื่อยๆ รองเท้าก็สูง ช่าเดินไม่ไหวแล้วนะ”
“ทีหลังก็อย่าใส่ให้มันสูงนักสิคะ” แจ๊ดเบือนหน้าหนีไปด่าโดยไม่มีเสียง “ชะนี” แล้วหันกลับมา “งั้นกลับเองวันนึงได้มั้ย พี่มีธุระ”
“โอ๊ยไม่เอาอะ ให้กลับยังไงล่ะคะ”
เคนเข้ามาขวางหน้าแจ๊ดอย่างเอาเรื่อง
ชาช่าดีใจที่เห็นเคน “เคนขา”
เคนยกมือห้าม “หยุดครับช่า คุณเพิ่งติดแฮชแท็กช่าเลิกกับเขาแล้วค่ะ ไปนะครับ”
ชาช่าหน้าเสีย
“แต่ว่า เคนก็มาหาช่า”
“ผมมาหาพี่แจ๊ด”
แจ๊ดดี๊ด๊า “หาพี่ ไม่นะ กินกันเองไม่งามนะคะคุณเคน”
เอมวิ่งตามเข้ามา ร้องถาม
“คุณเคน คุณจะทำอะไร”
“ก็ไอ้กอล์ฟมันบอกว่า พี่แจ๊ดตามเม้นต์จิกกัดไอจีของคุณมิ้น”
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า พี่แจ๊ดเป็นไอ้โรคจิตที่คุกคามยายมิ้นนี่คะ”
แจ๊ดตกใจระคนแปลกใจ “โรคจิต คุกคามชะนีมิ้น แจ๊ดจะคุกคามเพื่อหวังสิ่งใดในตัวยายนั่นคะ”
เคนเดินเข้าหาแจ๊ด “ก็พี่แจ๊ดผิดใจกับคุณมิ้นเรื่องงาน”
แจ๊ดถอยหนี “แรงอย่างยายมิ้นก็ทะเลาะกันคนเขาไปทั่วมะ”
เคนเดินรุกเข้าหาแจ๊ดอีก “พี่ใช่มั้ยที่ส่งดอกไม้ไปเล่นสงครามประสาทกับคุณมิ้นทุกวัน”
แจ๊ดถอยหนี “เปล่า”
ชาช่ารีบเอาหน้า “แต่ช่าเห็นพี่แจ๊ดสั่งดอกไม้ทุกวันเลยค่ะ วันนี้ก็สั่ง”
แจ๊ดแค้น “อีน้องช่า อีน้องชะนีทรยศ”
“ไปคุยกับตำรวจดีกว่าครับพี่แจ๊ด”
เคนเดินเข้าไปหาแจ๊ดอย่างคุกคามเอาเรื่อง ผู้จัดการดาราคนดังถอยหนี
ทางด้านมิ้นใส่เสื้อคลุมออกจากห้องน้ำ มิ้นรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ในห้องด้วย พอขวับหันไปมอง ใครคนนั้นก็เข้าประชิดตัว
เคนยังคงเดินคุกคามเข้าหา จะเอาเรื่องกับแจ๊ด
“คุณเคนบอกให้ใจเย็นๆ ก่อนไง”
มือถือเอมดังขึ้น เป็นกอล์ฟโทร.มาเอมกดรับสาย
“ค่ะคุณกอล์ฟ” เอมิกานิ่งฟังจนจบจึงหันมาทางเคน “คุณเคน พี่แจ๊ดไม่ใช่ไอ้โรคจิตที่ส่งดอกไม้ให้ยายมิ้น”
เคนชะงักกึกมองหน้าเอมงงๆกันทั้งคู่
อ่านต่อ ตอนที่ 14
#พ่อปลาไหล #thaich8 #โชคดีมีสุข #ฟิล์มยีน #ยีนฟิล์ม #ทีมพ่อปลาไหล #ทีมเอม #lakornonlinefan #ละครออนไลน์ #ลมหายใจคือละคร
