DIAMOND EYESตา-สัมผัส-ผี ตอนที่ 16 (จบซีซั่น 1)
ตอน "หักเหลี่ยมเพชร 2"
เอมิเดินมาที่หน้าบ้านหลังจากได้ยินเสียงกรี๊ดของเฌอแตม
“สวัสดีคนสวย”
เอมิวิ่งหนีจะเข้าในบ้าน แต่ถูกลูกสมุนของดอนจับตัวไว้
กลางคืนต่อเนื่องมา เพชร ขับรถกลับมาที่บ้าน และเมื่อเขาเดินเข้ามาในตัวบ้าน สภาพภายในบ้านยังคงเหมือนเพิ่งหลังเลิกจากงานเลี้ยง แต่โทรทัศน์ไม่ได้ปิด
เพชรนิ่วหน้าอย่างแปลกใจ พลางเรียก
“เอมิ!”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาเพชรเดินขึ้นไปบนบ้าน
ผู้กองเพชรเดินไปดูที่ห้องนอนลูกสาว แต่ห้องว่างเปล่า เขานึกถึงตอนที่โทรศัพท์คุยกับเอมิ
ผู้กองเพชรเดินลงมาที่โซฟาเห็นโทรศัพท์ของเอมิตกอยู่ที่พื้น เพชรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พอดีกับมีสายซินโทร.เข้ามา เพชรรับสาย
“โทร.มามีอะไร”
ซินโทรศัพท์อยู่ที่ห้องพัก
“ผู้กอง เอมิอยู่ไหมครับ”
“ไม่อยู่ ฉันก็อยากถามแกเหมือนกันว่าเอมิอยู่ไหน”
ซินแปลกใจ “แล้วเฌอแตมล่ะอยู่มั๊ย”
“ไม่อยู่”
“เห็นบอกว่าจะมาค้างด้วยกับเอมิ”
เพชรแปลกใจ
ต่อมา ที่ห้องรับแขก บ้านผู้กองเพชร เขาโทร.หาหมอก้อย
ก้อยกดรับโทรศัพท์
“ฮัลโหลค่ะ”
“คุณหมอครับ เอมิอยู่ที่บ้านคุณหรือเปล่าครับ”
“ไม่อยู่ค่ะ เฌอแตมบอกจะนอนกลับเอมินี่คะ”
“ผมกลับมาถึงก็ไม่มีใครอยู่บ้านเลย หายไปทั้งคู่เลย โทรศัพท์ก็ทิ้งไว้”
หมอเนตรดาวสีหน้าเป็นกังวลมาก
ทางด้านเพชรมีสายโทรศัพท์ซ้อนขึ้นมา
“สักครู่นะครับ มีสายซ้อนเข้ามา” ผู้กองเพขรบอก
เพชรกดรับสายที่ซ้อนเข้ามา
“ฮัลโหล”
เสียงดอนหัวเราะดังเข้ามาก่อน
“ลูกสาวผู้กองนี่ใช้ได้เลยนะ หน้าตายังกะนางเอกหนังเอวี”
เพชรฉุน โมโหมาก “ไอ้ดอน!”
ดอนอยู่ในรถตู้ ส่วนเอมิกับเฌอแตมโดนมัดมือมัดเท้าอยู่
“โอ้ย...จำเสียงผมได้ด้วย” ดอนพูดยั่วโมโห
“ถ้าแกแตะต้องตัวลูกสาวฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะฆ่าแก”
“ไม่ต้องห่วงหรอกผู้กอง ผมจะดูแลอย่างดีเลย เดี๋ยวจะถ่ายคลิปส่งไปให้ รอชมแล้วกันนะผู้กอง”
ผู้กองเพชรท่าทางโกรธมาก
“แกอย่าทำอะไรเอมินะ ไอ้ดอน ๆ ๆ”
ดอนปิดมือถือ
“บ้าเอ๊ย!”
ภายในรถ ดอนหันมองเอมิและเฌอแตมที่โดนมัดมือเท้าปิดปากอยู่ ด้วยสีหน้าสะใจ
ต่อมา หมอก้อยกระวนกระวายใจ โทรศัพท์หาผู้กองเพชร
“เจอตัวรึยังค่ะ”
“ทั้งคู่ถูกไอ้ดอนหมวดดอนนะครับที่ผมเคยจับมันเข้าคุก ตอนนี้เอมิกับเฌอแตมอยู่กับพวกมัน”
หมอก้อยตกใจ
เมื่อรู้ข่าว ทั้งหมอก้อย ซิน แสนแสบ เข้ามาหาผู้กองเพชรที่บ้าน
“มันต้องการอะไรครับ ผู้กอง” ชินถาม
“คิดว่ามันคงต้องการแก้แค้น”
“แล้วเราจะทำยังไงดีค่ะ”
เพชรกดโทรศัพท์หาแอ๊บบี้
แอ๊บบี้รับโทรศัพท์ผู้กองเพชร
“ฮัลโหล ผู้กอง”
“แอ๊บบี้ฟังผมนะ ช่วยตรวจภาพจากกล้องวงจรปิดรอบบริเวณบ้านผมที ว่ามีรถแปลกปลอมเข้ามามั๊ย”
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ”
“เอมิกับเฌอแตมถูกลักพาตัว” ผู้กองบอก
“ถูกลักพาตัว”
บนรถโมบายของDEI
ที่หน้าจอกำลังฉายภาพกล้องวงจรปิด รถตู้ของแก๊งค์ค้ามนุษย์ ที่ขับออกมาจากหน้าบ้านเพชร
แอ๊บบี้นั่งอยู่กับหมวดสารินในรถโมบาย
“ซูมไปที่ทะเบียนรถสิ”
แอ๊บบี้กดซูมภาพเห็นเลขทะเบียนรถ
“ทะเบียน คน 754กรุงเทพ คะ”
แอ๊บบี้รีบเปิดคอมพ์อีกตัว พิมพ์เลขทะเบียนรถ เพื่อหาข้อมูล
“ได้ข้อมูลเจ้าของรถมั๊ย” สารินถาม
“หมวด...มันเป็นป้ายทะเบียนปลอมค่ะ”
“แล้วจากกล้องวงจรปิดบนทางหลวง ยังตามตัวรถทันไหม”
แอ๊บบี้ส่ายหน้า
“รถขับหนีหายไปในพุ่มไม้ แล้วก็หลุดจากการติดตามของกล้องไปแล้วค่ะ”
“มีวิธีอื่นอีกไหมที่จะรู้ตัวคนร้าย”
โทรศัพท์ของสารินดังขึ้น
“ว่าไงจักร”
หมู่จักรยืนอยู่ข้างรถแวนคันที่ดอนหนีจากDEI เขากำลังโทรศัพท์หาสาริน
“หมวดครับ ผมได้พบหลักฐานสำคัญ อยากให้หมวดได้ดูครับ”
“ได้...นายอยู่ที่ไหน”
หมวดสารินโทรหาผู้กองเพชร
“ผู้กองครับ เราได้หลักฐานจากกล้องหน้ารถที่ถูกจี้ไปแล้วนะครับ”
“หลักฐานอะไร”
“เจนจิรา กับหมวดดอนเป็นพวกเดียวกันครับ”
“ขอบใจทั้งสองคนมากนะ”
รถตู้คันหนึ่ง ขับเข้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
รถจอด ดอนและพวกแก๊งค้ามนุษย์ 3-4 คน เปิดประตูลงมา อุ้มเอมิ เฌอแตม ที่อยู่ในสภาพโดนมัดมือมัดเท้า มัดปากลงมา
ด้านใน ลูกน้องดอน กำลังมัดเอมิ และเฌอแตมไว้กับเก้าอี้
ลูกน้องคนหนึ่ง ดึงเทปปิดปากทั้งคู่ออก
เอมิจ้องหน้าดอนไม่พูดไม่จา
“โอ้...ไม่ร้องซักคำเหรอ ...” ดอนดัดเสียงกวนประสาท “ช่วยด้วย อย่าทำอะไรฉันเลย”
“ไม่ร้องหรอก เดี๋ยวพวกนายนั่นแหละจะร้อง ตอนตำรวจบุกเข้ามา”
ดอนขู่ “แฮ่!”
เฌอแตมตกใจ “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย !”
ดอนหัวเราะลั่น
เอมิจ้องหน้าดอนเขม็ง
“ยังไงพ่อก็ต้องมาช่วยฉัน”
“ยังคิดว่ามันเป็นพ่ออีกเหรอ รู้อะไรมั๊ยว่าเธอมันก็แค่ลูกที่มันไม่ตั้งใจให้เกิด”
“ไอ้เลว”
ดอนขยับเข้าหาเอมิ
“ได้ข่าวว่าแม่เป็นคนญี่ปุ่นเหรอ พวกพี่ก็ชอบดูหนังญี่ปุ่นซะด้วยเรื่องที่มันมีพระเอกหลาย ๆ คน มีนางเอกแค่คนเดียว เคยดูมั้ย”
เอมิยังจ้องดอนเขม็ง ไม่ยอมตอบอะไร
ดอนเอาหน้าเข้าใกล้หน้าเอมิมากขึ้น
“เรื่องที่พี่ชอบดู นางเอกจะร้องเสียงโหยหวน พยายามขัดขืนพวกพระเอก จนต้องหาอะไรมาอุดปาก เอาเชือกมามัด”
ระหว่างพูด ดอนก็เอามือลูบไปที่ปากเอมิ
เอมิได้จังหวะ ก็กัดที่มือดอน จนดอนร้องเสียงหลง
“อีบ้านี่”
ดอนตบไปที่เอมิอย่างแรง 1 ที
ภายในห้องพักในโรงพยาบาลผู้กองเพชรถามเจนจิรา
“บอกมาว่าไอ้ดอนมันกบดานอยู่ทีไหน”
“อยากรู้ก็หาเอาเองสิผู้กอง”
“ถ้าเธอบอกที่ซ่อนมัน ฉันจะยอมปล่อยเธอไป”
“ฉันจะเชื่อผู้กองได้ไง”
“ยังไงเธอก็ไม่มีทางเลือกมากไปกว่านี้”
เจนครุ่นคิด
ต่อมา รถของพวกเพชร ขับมาจอดอย่างเงียบ ๆ
เพชร เจน ลงมาจากรถ
“ไอ้ดอนมันอยู่ข้างในหมดหน้าที่ดิฉันแล้ว ดิฉันไปนะ”
“จากนี้ไปผมถือว่าคุณคือศัตรูของผม หนีให้รอดแล้วกัน”
เจนเดินจากไป
ผู้กองเพชรสั่งการผ่านวิทยุ
“ปิดล้อมอาคารไว้อย่าให้ใครเล็ดรอดออกมาได้”
หมวดสารินกับเจ้าหน้าที่ DEI ซุ่มตามมุมลับตาคน
“ครับ”
เพชรเตรียมอาวุธปืนก้าวเข้าไปในอาคาร
สารินและเจ้าหน้าที่ DEI คนอื่น ๆ บุกเข้ามาที่รังโจรเรื่อย ๆ
ด้านใน ... เฌอแตมแกะเชือกที่ถูกมัดไว้ที่ข้อมือออก ก่อนกระเสือกกระสนวิ่งหนีไป
“อีบ้าเอ๊ย จับมันสิว๊ะ” ดอนบอก
ลูกน้องดอนสองคนวิ่งไปจับตัวเฌอแตม
คนร้ายใกล้ถึงตัวเฌอแตมกำลังจะดึงตัวออกมา จู่ ๆ ลูกน้องคนนั้นก็โดนปืนยิง เฌอแตมตกใจมาก
คนร้ายอีกคนหันไปก็เจอหมวดสารินและ เจ้าหน้าที่ DEI เข้ามาพอดี ต่างยิงปะทะคนร้ายจนช่วยเฌอแตมสำเร็จ
มุมหนึ่ง เอมิดิ้นขัดขืนดอน
“ช่วยด้วย ๆ ปล่อยฉัน”
“โว้ย”
ดอนทุบเข้าที่ท้องเอมิ จนจุก สลบไป จากนั้น เขาอุ้มเอมิ แบกพาดไหล่ วิ่งไปที่ด้านหลัง
ในชั้นแรก สารินพาเฌอแตมมาส่งให้หมอก้อย
เธอกอดหลานสาวอย่างเป็นห่วง ซินอยู่กับแสนแสบถามถึงเอมิ
“เฌอแตม!เอมิล่ะ”
“ยังอยู่ข้างในค่ะ”
ซินตัดสินใจวิ่งเข้าไปภายในรังโจร
ซินวิ่งเข้ามาในรังโจรเจอสมุนดอนจะยิงจากด้านหลัง เพชรโผล่เข้ามายิงสมุนดอนล้มลงขาดใจตาย
“เข้ามาทำไม มันอันตรายรู้มั๊ย”
“ผมมาช่วย เอมิ”
“ฉันเข้าใจ แกกลับไปเลย เดี๋ยวก็โดนยิงตายห่าหรอก ไป”
เพชรแยกทางกับซินที่ยืนหันรีหันขวาง
ซินตัดสินใจไปหยิบปืนจากศพคนร้ายแล้วเดินตามผู้กองเพชรไป
ทางด้านดอนแบกเอมิมาจนมาถึงด้านหลังปรากฎว่าเจนจิรายืนถือปืนดักรอยู่
ดอนวางเอมิลง
“มึงพาพวกมันมาจับกู”
“ใช่ สั่งให้อยู่เฉย ๆ ทำไมไม่ฟัง”
“นี่มันเป็นความแค้นส่วนตัวของกูกับไอ้ผู้กองเพชร คนอื่นไม่เกี่ยว”
“แต่นายไม่พอใจการกระทำของแกมากรู้มั้ย”
“ไม่พอใจเลยพาพวกมันมาจับกูเหรอระวังเถอะ! กูแฉให้หมดเลยว่ามีใครที่เป็นโจรอยู่ในคราบตำรวจบ้าง”
เจนจิราเอาปืนจ่อที่อกดอน
ดอนตกใจ
เสียงปืนดังขึ้น ดอนโดนยิงที่หน้าอกล้มลงปืนตกกระเด็นไป
“แกหมดโอกาสพูดแล้ว”
เจนจิราเดินไปหาดอนเพื่อจะยิงซ้ำ
“รู้มั๊ยว่าทำไมนายถึงช่วยแกออกมา”
“ทำไม”
“เพราะเค้าต้องการจะฆ่าแกเพื่อปิดปากไง ไอ้โง่”
เจนจิรากำลังเหนียวไกปืน
ดอนยกเท้าถีบเข้าที่ท้องน้อยเจนจิราจนเสียหลักปืนตกไป
“ต้องขอบคุณไอ้ผู้กองที่เอาเสื้อเกราะมาให้ฉันใส่ตอนมาเจอแก”
ทั้งคู่บู๊ต่อสู้กัน ไม่มีใครยอมใคร
สุดท้าย เจนจิราพลาดท่าโดนเหล็กบริเวณนั้นเสียบตาย
เอมิที่นอนสลบอยู่ ค่อยขยับตัวตามคำสั่งดอน
“ลุกขึ้น”
เอมิ ลืมตาขึ้นมา
“ปล่อย!”
ดอนพาตัวเอมิไป
ต่อมา ผู้กองเพชรเข้ามาในรังโจรเจอศพเจนจิราถูกเหล็กแหลมและถูกยิงตาย
เพชรมองเห็นผีเจนจิรายืนอยู่ตรงหน้า เพชรถามผีเจนจิรา
“บอกมาว่าไอ้ดอนมันเอาเอมิไปไหน”
เจนจิราเดินนำเพชรไป
ดอนอุ้มเอมิเดินมายังประตูทางออก ผู้บัญชาการพิทักษ์ปรากฏตัวตรงหน้าดอน
“นาย!”
พิทักษ์ยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกยิงหัวดอนล้มลง
เอมิลืมตาฟื้นขึ้นมาจะวิ่งหนี พิทักษ์จับตัวเอมิไว้
“ปล่อยฉัน”
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันมาช่วยเธอ”
ผู้กองเพชร วิ่งเข้ามาเจอพิทักษ์กับเอมิ
“ท่านรอง”
“พ่อ!”
เพชรมองไปที่พิทักษ์
“เอมิ มาหาพ่อเร็ว”
พิทักษ์จับตัวเอมิไว้
เพชรยืนประจัญหน้ากับพิทักษ์
“ผมรู้ความจริงหมดแล้วว่าท่านคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องชั่ว ๆ ที่เกิดขึ้นทำไมท่านถึงทำแบบนี้”
“เพชร ผมยอมรับว่าไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณเข้าใจแต่ความดีมันไม่ช่วยให้คุณท้องอิ่มนะ
ผมว่าคุณมาอยู่ข้างผมดีกว่า มีทั้งเงินและอำนาจ” พิทักษ์เกลี้ยกล่อม
“ไม่ครับ ผมอายลูกผม”
“แต่ลูกคุณมันก็ต้องใช้เงินนะ ยิ่งวัยกำลังโตยิ่งต้องใช้เยอะเลย เงินเดือนตำรวจไม่พอกินหรอก”
“ผมเลือกที่จะเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ ไม่ใช่โจร”
“ที่นอนตายอยู่นี่ก็ผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ทั้งคู่คุณแค่ทำเฉย ๆ ไม่รู้ไม่เห็นก็พอแล้ว”
“ไม่ครับ ท่านวางอาวุธแล้วมอบตัวซะ”“ผมมาไกลเกินกว่าจะถอยแล้ว ทั้งปืนซะ”
เพชรวางปืนลงเอมิร้องไห้
พิทักษ์จะยิงเพชร เอมิ เอาตัวผลักพิทักษ์ออก ก่อนวิ่งหนี
“พ่อระวัง!”
เอมิแย่งปืนพิทักษ์แล้วโดนเหวี่ยงล้มลง พิทักษ์จะยิงเอมิ
ซินวิ่งเข้ามากระโดดขวางทางปืนที่ยิงเอมิไว้
เพชรพุ่งตัวไปหยิบปืนที่ตกบนพื้นยิงพิทักษ์ที่หน้าอกจนล้มลง
ซินล้มลงไปทับตัวเอมิ
เพชรเข้ามาหยิบปืนจากมือพิทักษ์ที่นอนแน่นิ่งกับพื้น
พิทักษ์ขาดใจตาย
เอมิเขย่าตัวซิน
“ซิน ๆ”
ซินหลับตาลงช้า ๆ
ต่อมา ซินถูกนำตัวไปที่รถพยาบาล เอมิเดินตามไปส่งซิน
“นายต้องไม่เป็นอะไรนะ”
หน่วยกู้ชีพ เร่งปั้มหัวใจของซิน
เอมิ ร้องไห้
“ซินซิน”
“แก บอกว่าแกจะคอยดูแลลูกสาวฉันไง” ผู้กองเพชรว่า
เพชรพูดจบก็เดินออกไป วิญญาณซินมายืนอยู่ด้านหลังของเพชร
ผู้กองเพชรเดินเข้ามาในห้องของพิทักษ์ที่มีเพียงเก้าอี้ว่างเปล่า
เพชรวางเอกสารขอลาออกจากราชการไว้บนโต๊ะ
เพชรมองไปที่เก้าอี้เห็นผีรองพิทักษ์นั่งอยู่
“ดูเหมือนท่านจะรักเก้าอี้ตัวนี้มากนะครับแต่ท่านก็สกปรกเกินกว่าจะนั่งมัน และผมหวังว่าผบ.คนใหม่จะไม่ทำให้เก้าอี้ตัวนี้สกปรกอีก”
วิญญาณของพิทักษ์เลือนหายไป เพชรเดินออกไปจากห้องผบ.ทิ้งไว้เพียงเก้าอี้ที่ว่างเปล่า
ต่อมา ผู้กองเพชรเก็บข้าวของลงกล่องเงียบ ๆ หมวดสาริน แอ๊บบี้เดินเข้ามา
“ผู้กอง จัดโต๊ะใหม่เหรอคะ”
“ผมขอลาออกแล้ว”
“ทำไมค่ะ ผู้กอง”
“ผมรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นในหน่วยงานเรา และผมเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ”
“มันไม่ใช่ความผิดของผู้กองนะครับ”
“ผิดที่ผมมองคนชั่วไม่ออก และไม่ใช่แค่คนเดียวด้วยผมฝากดูแลหน่วยของเราด้วยนะสาริน”
เพชรถอดบัตรคืนให้แอ๊บบี้ และเพชรถือกล่องใส่ของเดินออกไป
ที่โรงพยาบาล ซินนอนฝันว่าเอมิมาหา
“เอมิ”
ซินลืมตา แต่เจอหน้าเพชรยืนจ้องอยู่
“อุ๊ย...ผู้กอง”
“ฟื้นมาก็เรียกหาลูกสาวฉันก่อนเลยนะ...ไง”
“เอมิ ปลอดภัยไหมครับผู้กอง”
“ปลอดภัยดี”
“ผมจำได้ว่าถูกยิง..แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัว”
“ฉันขอบใจแกนะ ที่ช่วยชีวิตลูกสาวฉันไว้”
“ถึงตายก็ยอมครับผม”
“ถ้าไม่พูดก็จะจบดีแล้วนะ..จะน้ำเน่าไปไหน”
“แล้วอาการเป็นยังไงบ้างซิน” หมอก้อยถาม
“ก็ ดีขึ้นแล้วนะครับ แต่ก็ยังเจ็บๆหลังอยู่ครับ”
“อีกซักพักก็คงหาย”
“หายหรอครับ เห็นบอกจะเดินไม่ได้ไม่ใช่หรอ” เพชรหยอก
“เฮ้ย..ขนาดนั้นเลยหรอผู้กอง” ชินตกใจ
เพชรกับหมอก้อยหัวเราะ
“หมอครับ ผมอยู่ที่นี่มากี่วันแล้วครับ”
“3 วันแล้วจ๊ะ”
“ห๊ะ ผมหลับมา 3 วันเลยหรอ”
“ใช่โชคดีนะ ที่กระสุนไม่ได้โดนอวัยะสำคัญ ทำให้ฟื้นตัวเร็ว”
“แล้วอย่างนี้ผมออกจาก รพ.ได้เมื่อไหร่”
“คงต้องถามแพทย์ที่ดูอาการอีกที”
“โห้ย..ไม่เอาอ่ะหมอ ผมอยากไปหาเอมิแล้วอ่ะ”
“เอาพ่อไปก่อนไหม”
“อ๋อ..ไม่เป็นไรครับ” ชินว่า
“เดี๋ยวเลิกเรียนเอมิ..ก็มาหาเธอแล้วเธอรู้ไหมว่าเอมิมาเฝ้าเธอทุกวันเลยนะ”หมอก้อยบอก
“จริงหรอครับหมอ งั้นผมอยู่นานๆเลยก็ได้ครับจะได้เจอหน้าเอมิทุกวัน”
“เฮ้ย...ยังยืนอยู่ ยังไม่ได้ไปไหนเลยเนี่ยะ”
“ผมลืมครับ”
“พักผ่อนไป”
“ครับผม...วันนี้เอมิมาใช่ไหมครับ”
เพชร ถอนหายใจกับความพยายามของซีน
วันต่อมา เพชรทำอาหารบนเตา หมอก้อย เอมิ เฌอแตม เป็นลูกมือ
“ตกงานแบบนี้ก็ดีไปอย่าง จะได้มีเวลาอยู่กับลูกสาว ไม่ใช่กับมาจากทำงานทีไร ก็มีเด็กทำหน้างอน ตุ๊บป่องตลอดเวลา”
“จะไม่ไปไหนแล้วค่ะ จะอยู่กับพ่อจนแก่เลย” เอมิบอก
“จะเกาะพ่อไปจนตายเลยเหรอ”
“ใช่”
“แล้วผู้กองคิดจะทำอาชีพอะไรต่อคะ” หมอก้อยถาม
“ขอเป็นผู้ช่วยหมอได้มั๊ย”
“เฌอแตมว่าเปิดร้านอาหารดีกว่าค่ะ”
“ดีค่ะ ชื่อร้านว่าครัวตาเพชรดีมั๊ย” เอมิว่า
“ตั้งชื่อแบบนี้แล้วใครจะมากิน”
แสนแสบ ซินเดินเข้ามา
“ผมไงผู้กอง จะมากินฟรีทุกมื้อเลย” แสบแสบบอก
“วันนี้มีเมนูอะไรบ้างครับผู้กอง” ชินถาม
“ยำไข่...ลูกเขยระเบิด”
ซินหน้าเสีย
“ว่าแต่...คุณหมอไม่อยากมีหลานเขยเป็นนักข่าวบ้างหรอครับ”
“เฌอแตม มาหาอาเร็ว” หมอก้อยบอก
“เห็นไหม เขากลัวแล้ว” ชินบอก
ทุกคนหัวเราะมีความสุข
บรรยากาศในงานวันเกิด เอมิเป่าเทียนบนเค้กวันเกิดโดยมีเพชร ซิน ก้อย เฌอแตม แสนแสบ ยืนล้อมรอบ
“ขอบคุณทุกคนนะคะที่จัดงานวันเกิดย้อนหลังให้เอมิค่ะ”
เพชรส่งกล่องของขวัญให้
“ขอบคุณค่ะ คุณพ่อที่แสนดี”
“ผมขอเรียกผู้กองว่าพ่อด้วยคนนะ คุณพ่อ” ชินบอก
“ฉันอนุญาตให้เอมิเรียกพ่อได้คนเดียว”
“ไม่เป็นไร ผมรอได้”
ทันใดนั้นก็เกิดไฟฟ้าติด ๆ ดับ ๆ เก้าอี้เลื่อนไปมา มีสิ่งของถ้วยชามร่วงตกลงมาแตก ทุกคนรู้สึกกลัว
“จะเอาไง!”
เพชรลุกขึ้นถามอย่างโมโห
(พบกับซีซั่น 2 เร็วๆนี้ !)
