DIAMOND EYESตา-สัมผัส-ผี ตอนที่ 15
ตอน "หักเหลี่ยมเพชร 1"
รถของผู้กองเพชรขับเข้ามาจอดหน้าอาคารร้างแห่งหนึ่ง
เขาเดินลงมาจากรถไปหาหมวดสาริน แอ๊บบี้
บริเวณหน้าตึกร้าง เจ้าหน้าที่หน่วยืบสวน DEI ทุกคนใส่เสื้อเกราะและมีหน่วยคอมมานโดอาวุธครบมือพร้อมจู่โจมอยู่ด้วย แสนแสบและนักข่าววิ่งกรูเข้ามาขอสัมภาษณ์เพชร
"ผู้กองครับ ช่วยพูดถึงสถานะการณ์ตอนนี้หน่อยครับ"
เพชรหันไปถามแอ๊บบี้
"ไอ้แสบ..นี่ปฏิบัติการณ์นี้เป็นความลับ นักข่าวรู้ได้ไง"
"ลับอะไรครับ มีบัตรเชิญยังกะงานอีเว้นท์ ขาดแค่พรมแดง"
"หมายความว่าไง มีคนบอกพวกนาย"
"ครับ มีคนส่งอีเมลว่าDEI จะมาทลายแก๊งค์ค้ามนุษย์ที่นี่"
"ข่าวรั่ว"
"ค่ะ แย่จริง ๆ"
"ผมว่ามันชักยังไง ๆ อยู่นะผู้กอง กลิ่นไม่ค่อยดี" สารินบอก
"ผมอาบน้ำแล้วนะครับหมวด"
"ฉันหมายถึงว่างานนี้มันไม่ชอบมาพากลต่างหาก"
เพชรหันไปสั่งแอ๊บบี้
"แอ๊บบี้กันนักข่าวให้อยู่แค่ด้านนอก ห้ามเข้าไปในอาคารเด็ดขาด"
"ค่ะ"
"บอกทุกหน่วย ให้เตรียมพร้อม รอคำสั่งจู่โจมพร้อมกัน"
ในอาคารมุมหนึ่ง เจ้าหน้าที่โยนระเบิดควันเข้าไปในอาคาร
กลุ่มควันกระจายไปทั่วในอาคาร
เพชรออกคำสั่ง
"เริ่มปฏิบัติการ ไป!"
คอมมานโดหลายนายถีบประตูจนพัง แล้วทำการบุกจู่โจมเข้าไปภายใน
เพชร สาริน และหน่วยตำรวจ บุกเข้ามาด้านในพร้อมกันหมด
เพชร และสารินแยกกันบุกค้นห้องหับต่าง ๆ แต่ไม่พบอะไรหรือใครเลย
"ทางซ้ายเคลียร์ หมวดสารินนำกำลังขึ้นไปชั้น 2" ผู้กองเพชรบอก
"รับทราบ"
สารินนำกำลังบุกขึ้นชั้น 2
เมื่อผู้กองเพชร หมวดสาริน และเจ้าหน้าที่บุกเข้ามาด้านในชั้น 2 ค้นหาไม่เจอใครอีกเหมือนกัน
เพชรติดต่อวิทยุกับแอ๊บบี้
"ทางนี้ก็ไม่พบอะไร ข่าวมั่วรึเปล่า"
แอ๊บบี้อยู่บนรถโมบาย พูดวิทยุกลับมา
"ไม่นะคะ สายของเรายืนยันตรงกันหมดว่า พวกมันอยู่ที่นี่ ตอนกลางวันก็ยังอยู่"
ผู้กองเพชรพังประตูเข้ามา ในห้องๆหนึ่ง เป็นห้องโถงกว้าง ๆ สภาพห้องเละเทะ เหมือนห้องขัง มีถุงอาหาร โซ่ตรวน หน้าต่างปิดทึบ เพชรปิดจมูกเพราะความเหม็นตลบอบอวลของอากาศในห้องนั้น
"สายข่าวไม่ผิด...พวกมันหนีไปแล้ว บ้าเอ้ย!"
เพชรสำรวจห้องขัง เจอเศษซากอาหาร
ด้านหลังเพชร ปรากฎเงาของผีต่างด้าว เป็นผีเด็กผู้หญิง ใส่เสื้อสกปรก ที่แขนขามีร่องรอยการถูกทรมาน
เพชรหันกลับมาด้วยความตกใจ
ผีต่างด้าว ปรากฎที่ด้านหลังเพชรอีก เพชรหันกลับไป ผีหายตัวไปอีก
แล้วผีนั่งฟุบอยู่ที่ขาของเพชร
เพชรพยายามเข้าใกล้ผี จู่ ๆ ผีก็หันหน้ามา ร้องกรี๊ดใส่หน้าเพชร
เพชรผงะ
ผู้กองเพชรและบรรดาเจ้าหน้าที่ DEIเปิดประตูเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่ง แล้วเห็นระเบิดซีโฟร์วางอยู่ พร้อมระเบิด
เพชรตกใจรีบปิดประตู
"กับดักระเบิด....ทุกคนออกไป"
เพชรพูดไม่ทันขาดคำก็เกิดการระเบิดขึ้นจนประตูกระเด็นออกมาทั้งบาน
เพชร สาริน และเจ้าหน้าที่ DEI กระเด็นตามแรงระเบิด
แรงระเบิดทำให้กระจกหน้าต่างในห้องแตกเห็นเปลวเพลิงพวยพุ่งออกมา
ภายในรถโมบาย แอ๊บบี้ แสนแสบ นักข่าวตกใจกับเสียงระเบิด
"หมวด ผู้กอง หมวด ผู้กอง เป็นยังไงบ้าง" แอ๊บบี้ถามกลับไป
แต่เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา
แอ๊บบี้รู้สึกเป็นห่วงหมวดสาริน รีบลงจากรถวิ่งเข้าไปในอาคาร
แสนแสบวิ่งตามไปด้วย
แอ๊บบี้ แสนแสบ วิ่งฝ่ากลุ่มหมอกควันเข้าไปในจุดที่เกิดการระเบิด
ทั้งสองมองฝ่าหมอกควันเข้าไปเห็นผู้กองเพชรพยุงตัวสารินออกมาด้วยในสภาพมอมแมม เต็มไปด้วยฝุ่น แอ๊บบี้ดีใจวิ่งเข้าไปหาทั้งคู่
"หมวดเป็นอะไรมั๊ย"
"สบาย เป็นห่วงผมเหรอ"
"ไม่ เป็นห่วงผู้กองต่างหาก"
"จะเอายังไงต่อไปครับผู้กอง"
"นายเข้ามาทำไม บอกให้รออยู่ข้างนอกไง"
"ก็ผมเป็นห่วงผู้กองนี่นา"
"แอ๊บบี้ วอบอกให้ทุกคนรีบออกมาจากอาคารโดยเร็วที่สุด และแจ้งหน่วย EOD มาค้นหาวัตถุระเบิดให้ทั่วบริเวณ"
"รับทราบค่ะ"
ทุกคนรีบออกไปจากอาคาร แสนแสบกำลังถ่ายภาพแล้วหันกลับมามองไม่มีใคร จึงวิ่งตามมาเป็นคนสุดท้าย
ในห้องประชุม สำนักงาน DEI พิทักษ์ที่อยู่หัวโต๊ะ วางหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวว่า ”DEIบุกกลางกรุงคว้าน้ำเหลว”
"บ้าที่สุด! ทำงานแบบนี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ดีนะที่ไม่มีใครเป็นอะไร"
"พวกเราทำดีที่สุดแล้วนะคะ สายข่าวเราทำงานเป็นเดือน ๆ" แอ๊บบี้บอก
"แผนการณ์ทุกอย่างเป็นความลับแต่พวกมันกลับรู้ตัวก่อน" สารินว่า
"ผมเชื่อว่าข่าวของเรารั่ว" เพชรบอก
พิทักษ์บอก "คุณจะบอกว่า ในหน่วยนี้มีหนอน"
ทุกคนเครียด มองจ้องหน้ากัน
"เจริญ"
แอ๊บบี้สงสัย"ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วใครล่ะคะ"
"แหม่ ถามง่าย คงมีใครยกมือมั้ง ผมเองครับ" สารินกวนตีนแอ๊บบี้
"ไงวันนี้ก็ทำรายงานมาให้เรียบร้อยแล้วกัน ผมต้องไปรายงานข้างบนอีก เลิกประชุม"
พิทักษ์เดินหัวเสียออกจากห้องประชุม
"ยังไงพวกเราก็ยังโชคดีนะคะ"
สารินถาม "ทำงานพลาดนี่โชคดีตรงไหน"
"ก็ตรงที่ ไม่ต้องมีใครเป็นอะไรไง"
"ห่วงใครเป็นพิเศษหรือเปล่า"
สารินแอบหันมาขยิบตาให้แอ๊บบี้
แอ๊บบี้ ยิ้มตอบ ทำเขินนิด ๆ
"ก็ห่วงทุกคนนั่นแหละค่ะ...ถามแปลกๆ"
แอ๊บบี้รีบเดินไป สารินยิ้ม แล้วเดินตาม
ณ สำนักงาน DEI เพชรเดินมาโทรศัพท์หาลูกสาวที่มุมหนึ่ง
"ฮัลโหล"
ภายในโรงเรียนมัธยมนานาชาติ เอมิรับสาย
"คุณอยากได้นาฬิกาเรือนใหม่หรือเปล่า"
"ถามทำไมอะ.. จะซื้อให้หรือไง"
"ก็เห็นว่าใกล้เวลานัดแล้ว คุณยังไม่มารับซักที เลยคิดว่านาฬิกาน่าจะเสีย"
เพชรยิ้ม "กัดเจ็บนะเรา ไม่เหมือนแม่ซักนิด"
"ถ้าวันนี้ไม่ว่างก็บอกนะคะ เอมิกลับกับเฌอแตมก็ได้"
"รอนิดหน่อยได้ไหม เดี๋ยวไปรับน่า แค่ยังไม่เสร็จธุระ"
"ค่ะ"
"อยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวทำให้กิน"
"มาให้ทันก่อนแล้วกันค่ะ"
"อย่าเยอะน่า....แค่นี้นะ"
ผู้กองเพชรวางสาย
หลังจากที่เอมิวางสายจากพ่อแล้ว เฌอแตม เดินเข้ามา
"เดี๋ยวเค้ามารับ เฌอแตมกลับก่อนได้เลย"
"เรียกเค้า ๆ ๆ ทำไมไม่ยอมเรียกลุงเพชรว่าพ่อซักทีล่ะ"
"ก็...เคยเรียกว่าพ่อแล้วแต่เค้าทำหน้าแปลก ๆ เหมือนยังรับไม่ได้ ก็เลยเลิกเรียก"
"ไม่มีพ่อคนไหนไม่ดีใจหรอกนะ ที่ลูกจะเรียกตัวเองว่าพ่อน่ะ เอางี้ไหม พรุ่งนี้เป็นวันเกิดเอมิ เอมิก็เรียกลุงเพชรว่าพ่อเป็นของขวัญไง"
"เดี๋ยวนะ วันเกิดเอมิ เอมิก็ต้องเป็นฝ่ายได้ของขวัญสิ"
"นี่มันวัฒนธรรมไทยไง คนเป็นเจ้าของวันเกิดต้องให้ของขวัญอีกฝ่าย ว่าแต่เอมิเตรียมของขวัญวันเกิดให้เรายัง?"
"เหรอ"
เสียงไลน์โทรศัพท์เฌอแตมดังขึ้นมา เฌอแตมหยิบมาอ่าน
"อาก้อยมาถึงแล้ว เราไปก่อนนะเอมิ"
"ตามสบายค่ะ ไม่ต้องห่วง"
"ไปล่ะ เจอกันนะ"
เฌอแตมเดินออกมา เอมินั่งรอ
ผู้กองเพชรเก็บของที่โต๊ะทำงานเสร็จแล้ว กำลังจะลุกออกไป
โอ เดินเข้ามา
"ผู้กองครับ ขออนุญาตครับ"
"ว่าไง"
"มีคนของหน่วยสอบสวนกลางจะมา เค้าจะมาคุยเรื่องแก๊งค์ค้ามนุษย์เมื่อวาน"
"ตอนนี้เหรอครับ"
"ใช่ครับ เค้ารออยู่แล้วครับ"
เพชรมองนาฬิกา ทำสีหน้าเครียด
เอมิ นั่งรออยู่ที่โรงเรียน เสียงโทรศัพท์ดัง เอมิกดรับ
"ฮัลโหล ตอนนี้อยู่ไหน"
"ที่ที่รอคุณอยู่ ที่เดิมค่ะ"
"คือว่า..."
"มาไม่ได้ใช่มั้ยคะ"
"คือ พอดี"
เอมิกับเพชรพูดพำร้อมกัน"มีงานด่วน"
เพชรเครียด
เอมิ ท่าทางเศร้า
"เอมิเข้าใจค่ะ คุณไปทำงานเถอะ เอมิกลับเองได้"
เอมิวางสายอารมณ์ไม่ดี
เย็นนั้น เอมิเดินหน้าเศร้า ๆ คนเดียวริมถนน
ซักพัก มีเสียงบีบแตรรถยนต์ดังมาจากด้านหลัง
เอมิหันไปมองเห็นซินขับรถเก๋งคันเล็กน่ารักมาจอดข้างเอมิ ซินเปิดประตูรถลงมาหาเอมิ
"ว่าไงจ๊ะน้องสาว...วันนี้ผู้กองไม่มารับเหรอ"
"เค้าไม่ว่างติดงาน"
"ไม่เป็นไร พี่ไปส่งเอง"
"ไปเอารถใครมาขับเนี่ย"
"เอ้า ก็ต้องของพี่ซิ เพิ่งซื้อมา เพื่อนมันขายต่อให้"
"ถูกหวยเหรอ"
"เปล่า ซินก็รับจ็อบเก็บเงินมาซื้อรถไว้รับส่งเอมิไง ไปขึ้นรถกัน"
เอมิเข้าไปนั่งในรถซิน
ซินขับรถออกไป
ซินขับรถไปบนถนน เอมินั่งหน้าบึ้ง
"แค่พ่อเธอไม่มารับต้องเครียดขนาดนี้เลยเหรอ"
"เปล่า ยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกอยู่แล้ว"
"โถ่ ๆ ๆ จะร้องไห้แล้ว อึบ ๆ ๆ ๆ อย่าร้อง"
"ใครร้องไห้ ฉันไม่ใช่เด็กนะ"
"ก็ที่งอนอยู่นี่ ไม่เรียกว่าเด็กจะให้เรียกว่าอะไร"
"ถ้าพูดแบบนี้ จอดรถเลยดีกว่า"
"เค้าขอโทษน้า"
เอมินิ่งไป
"วันเกิดพรุ่งนี้อยากได้อะไรมั้ย"
"รู้ได้ไง เราเคยบอกเหรอ"
"เห็นแบบนี้พี่ก็พอมีความสามารถในการสืบสวนอยู่บ้างนะ"
เอมิยิ้ม
"ถ้างั้นก็ใช้ความสามารถของนาย สืบให้ได้สิว่าฉันอยากได้อะไร"
"โห้ ยากนะเนี่ย ก็ได้ พรุ่งนี้รอเซอร์ไพรซ์ได้เลย"
ห้องประชุม DEI
พิทักษ์เดินนำร้อยตำรวจเอกหญิงเจนจิราท่าทางทะมัดทะแมงเข้ามาหา ผู้กองเพขรยืนรอต้อนรับ
"ผู้กองเพชร นี่ร้อยเอกเจนจิรา จากหน่วยสอบสวนกลาง แผนกปราบปรามการค้ามนุษย์"
"ยินดีที่รู้จักครับ ผม…"
"เชิญนั่งก่อนเจน"
"ขอบคุณค่ะ บิ๊กบอส"
"ไม่ได้ยินใครเรียกผมแบบนี้มานานแล้ว"
ทั้งสามคนนั่งลง
"ก่อนที่ผมย้ายมาDEI ผมเคยอยู่หน่วยเดียวกับเจน" พิทักษ์บอก
"ที่มาวันนี้ดิฉัน...."
"จะมาสอบสวนผมเรื่องที่ทำงานพลาดเมื่อวานนี้" ผู้กองเพชรบอก
"ค่ะ ดิฉันเข้าใจ หน่วยของคุณคงเหนื่อยที่ต้องรับทำคดีหลายอย่าง ก็เลยมีการผิดพลาดกันบ้าง "
"ผมทำงานตามขั้นตอนอย่างรัดกุม แหล่งข่าวก็ไม่เคยทำงานพลาด"
"แต่การที่คนร้ายรู้ความเคลื่อนไหวของพวกคุณได้ แสดงว่าต้องมีใครบางคนในหน่วยคุณเป็นคนของพวกมัน"
"คุณจะบอกว่าหน่วยเรามีหนอนบ่อนไส้"
"ค่ะ บิ๊กบอส"
"คุณสงสัยใครครับ" เพชรถาม
"ทุกคนที่ทำงานให้ DEI"
"งั้นพวกเราทุกคนก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัย"
"ใช่ค่ะ ทุกคนรวมถึงคุณด้วย"
"แล้วจะรู้ได้ไงว่าเป็นใครเป็นหนอนบ่อนไส้ในDEI" พิทักษ์ถาม
"มีคนเดียวที่จะบอกเราได้"
"ใคร" เพชรถาม
"หมวดดอน"
หมวดดอน หรือ ร้อยตำรวจโท ดนัย ซึ่งเคยโดนจับกุมในคดียาเสพติด ...
เจนหยิบรูปถ่ายหมวดดอน กับ แก๊งค์ค้ามนุษย์บางคน
"เรารู้มาว่าดอนทำงานให้กับองค์กรอาชกรรมกลุ่มนี้ และดอนไม่ได้ทำงานคนเดียว"
"แปลว่าใครที่ดอนสนิทด้วย ก็ต้องสงสัยทั้งหมด" เพชรว่า
"ใช่ ได้ข่าวว่าผู้กองกินเหล้ากับดอนกันบ่อย ๆ"
"จะจับผมเลยไหมล่ะ"
"ดิฉันแค่อยากถามว่าผู้กองรู้จักดอนมานานรึยัง หรือเคยเห็นดอนสนิทกับใครไหม"
"ดอนชอบบินเดี่ยว ไม่สุงสิงกับใคร"
"ทำไมคุณไม่ไปถามไอ้ดอนเลยล่ะว่าใครทำงานกับมันบ้าง" พิทักษ์ถาม
"ถ้าทำได้ก็ดีค่ะบิ๊กบอส แต่ดิฉันไม่ทราบว่าตอนนี้หมวดดอนถูกคุมตัวอยู่ที่ไหน"
"ดอนถูกกักกันตัวอยู่ในเซฟเฮ้าส์เพื่อไว้เป็นพยานในคดีค้ายาเสพติด แต่ผมให้ข้อมูลคุณไม่ได้จนกว่าจะมีคำสั่งจากผูบังคับบัญชา"
"ผมอนุญาติแล้วผู้กอง" พิทักษ์บอก
"ขอบคุณค่ะบิ๊กบอส"
เพชรรู้สึกแปลกใจ เจนยิ้มพอใจ
ผู้กองเพชรเดินเข้าบ้านมา ท่าทางเครียด ๆ เอมินั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องโถง
"ยังไม่นอนเหรอ"
"รอคุณกลับมาน่ะค่ะ"
"วันนี้ขอโทษนะ พอดีมีเรื่องต้องเคลียร์นิดหน่อย แล้วน้อยไปไหนเนี่ย"
"ลากลับบ้านที่ต่างจังหวัดค่ะ"
"อ้าว เหรอ"
"พรุ่งนี้คุณว่างไหม" เอมิพยายามจะบอกเรื่องวันเกิด
"พรุ่งนี้ฉันมีงานแต่เช้า คงไม่ว่าง"
เอมิหน้าเสีย เริ่มเศร้า
"ฉันไปนอนก่อนนะ อย่านอนดึกล่ะ"
"คุณเคยอยากรู้มั้ยคะ ว่าวันนี้เอมิทำอะไรมาบ้าง"
"เป็นอะไร"
"คุณเคยถามมั้ยคะว่าพรุ่งนี้เอมิจะทำอะไร จะไปไหน หรืออะไรที่พ่อคนอื่น ๆ เค้าทำกันน่ะ"
"เดี๋ยวนะเอมิ...วันนี้ฉันเครียดมาทั้งวันนะ ถ้าจะมาทะเลาะก็ขอวันหลังได้ไหม"
"เอมิเป็นภาระใช่มั้ยคะ"
"ขอทีนะ! ฉันทำงานมาเหนื่อย ๆ แล้วยังต้องมานั่งรับอารมณ์เธออีกเหรอไง"
"ค่ะ เอมิต้องเข้าใจค่ะว่าคุณทำงานหนัก ขอโทษนะคะ"
เพชรเดินไปนั่งที่โซฟา เริ่มปวดตาอีกครั้ง เอมิทำท่าจะเดินหนีไป แต่ก็หันมาถามบางอย่าง
"คุณจำได้มั้ยคะ ว่าวันพรุ่งนี้วันอะไร"
"วันเสาร์"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
เอมิเดินงอนขี้นบันไดไป
เอมิเข้ามาที่ห้องนอน กอดหมอน เริ่มร้องไห้ลำพัง มีไลน์ของซินเข้ามาที่มือถือ
"นอนรึยัง"
เอมิพิมไลน์กลับไป "ยัง"
"รู้ยังว่าพรุ้งนี้จะจัดงานวันเกิดที่ไหน"
"ไม่จัดอะไรทั้งนั้นแล้ว"
"ทำไมล่ะ"
"มันไม่สำคัญหรอกว่าเอมิจะเกิดวันไหน"
"อ้าว เกิดอะไรขึ้น"
"เสียใจ"
เอมิส่งอีโมร้องไห้ไป
เพชรท่าทางเครียดจากความดันตา และเริ่มปวดตามาก หยิบกระเป๋ามาเปิดหายาหยอดตา
เพชรนอนลงที่นอนหยอดตาแล้วหลับตาลง
ผู้กองเพชรนอนหลับจะได้ยินเสียงเอมิเรียก
"พ่อใจร้าย พ่อไม่รักหนู"
เพชรค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
เพชรเห็นเอมิเป็นผีลอยอยู่บนเพดานห้อง
เพชรตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน เขารู้สึกปวดตาซ้ายขึ้นมาอีก ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของซินดังขึ้น
"มีอะไรซิน"
ในห้องซิน ซินโทรศัพท์มือถือหาเพชร
"ผู้กองรู้มั๊ยว่าพรุ่งนี้วันอะไร"
"มาถามเรื่องวันพรุ่งนี้อีกคนแล้ว ไม่มีปฏิทินดูรึไง"
"พรุ่งนี้เป็นวันเกิดเอมิครับ"
"หา วันเกิดเอมิ"
"อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้"
"เอมิเพิ่งมาอยู่กับฉันได้ไม่ถึงปีจะรู้ได้ไง"
"มันไม่เกี่ยวกับเวลา แต่มันเป็นหน้าที่ของพ่อที่ต้องรู้ว่าลูกเกิดวันไหน"
"นี่แกจะมาสอนฉันเหรอ"
"ไม่ได้สอนแต่อยากให้คุณเอาใจใส่เอมิบ้าง"
"แต่ฉันต้องทำงานต้องดูแลคนตั้งมากมายรู้มั๊ย"
"คุณมีหน้าที่ต้องดูแลคนอื่นแต่ละเลยคนในบ้านงั้นเหรอ"
เพชรเงียบไป
"เอมิเค้ารักผู้กองมากนะ และหวังว่าผู้กองจะให้ความรักกับเธอบ้าง ผมคงพูดได้แค่นี้ ราตรีสวัสดิ์ครับผู้กอง"
ซินวางสาย เพชรรู้สึกผิดที่ละเลยเอมิ
เอมิตื่นนอนมาตอนเช้าเจออาหารเช้าวางบนโต๊ะ มีไข่ดาววางอยู่ในจานเขียนข้อความว่า “HBD Ami”
มีโพสอิทติดข้างจานเขียนว่า “ขอโทษนะ เย็นนี้จะรีบกลับมาให้ทันปาร์ตี้วันเกิดนะ"
เอมิยิ้มหน้าบาน
ภายในห้องควบคุมตัว
ดอนอยู่ในห้องคุมขัง สภาพโทรม ๆ ประตูห้องเปิดออก
แสงจากภายนอกสาดส่องเข้าไปที่ใบหน้าดอน ดอนเงยหน้าขึ้นมามอง
ต่อมา ... รถขนผู้ต้องหาขับเข้ามาจอดหน้าตึก DEI
หมวดสาริน แอ๊บบี้ หมู่จักร เจนจิรา พิทักษ์ เดินมายืนรอ
ประตูรถเปิดออก ดอน เดินลงมาในสภาพมีกุญแจมือล๊อค มีเจ้าหน้าที่ติดอาวุธ ยืนประกบสองข้าง
ดอนเห็นเพชรยืนรออยู่ ก็ยิ้มให้
"สวัสดี หมวด ไม่เจอกันนานนะ ไม่เห็นไปเยี่ยมกันบ้างเลย ผมเลยต้องมาหาเนี่ย"
"ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ไม่อยากเจอแกอีกตลอดชีวิต"
"ผู้กองไม่อยู่หรอ ได้ข่าวว่าช่วงนี้ต้องเลี้ยงลูกสาวนี่"
หมวดสารินแปลกใจที่ดอนรู้เรื่องส่วนตัว เจ้าหน้าที่พาตัวดอนเดินเข้าตึกไป รินหันไปถามแอ๊บบี้
"มันรู้เรื่องลูกผู้กองได้ยังไง"
"สมัยนี้มันโลกโซเชี่ยลค่ะ แค่ส่องไอจี เฟสบุ๊คก็รู้แล้ว" แอ๊บบี้บอก
หมู่จักรบอก "แต่มันถูกกักขังในเซฟเฮ้าส์ของDEI ไม่น่าจะมีอินเตอร์เน็ตใช้"
"ผมว่าเราคงไว้ใจใครในDEIไม่ได้แล้ว" สารินว่า
ทั้งหมดเดินเข้าไปในอาคาร
ดอนนั่งอยู่ในห้องสอบปากคำ
เจนจิราเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร นั่งลงฝั่งตรงข้าม
"ดอน ลำนารายณ์ ฉายา อดีตร้อยตำรวจโทฝีมือดี มีผลงานยาวเหยียด ถ้าอยู่อีกซักปีสองปี คงได้ขึ้นเป็นหัวหน้าหน่วยซักหน่วยแล้ว หึ คิดไงค้ายา"
ดอนเงียบอีก
เจนจิราควงปากกาเล่น
"ดิฉันรู้มาว่าหมวดทำงานให้องค์กรอาชกรรมรายใหญ่ของประเทศ"
ดอนยังเงียบอยู่
"หมวดรู้ใช่ไหมว่า การให้การที่เป็นประโยชน์ หมวดจะได้รับการลดโทษ ไม่งั้นก็ต้องโดนไม่ต่ำกว่า 20 ปีเลยนะ"
ดอนเงียบเหมือนเดิม
เจนจิรายิ่งควงปากกาหนักขึ้น ถอนหายใจ
"บอกมาว่าใครในDEIที่เป็นพวกเดียวกับหมวดดอน"
ดอนหัวเราะ "คำถามยาก ๆ แบบนี้ คิดเหรอว่าผมจะบอกง่าย ๆ"
"ไม่อยากออกไปข้างนอกเหรอไงหมวดดอน"
"ถ้าออกไปแล้วได้นอนกับคุณสักคืนก็น่าสนนะ"
เจนจิราหมุนปากกา จู่ ๆ ปากกาก็ร่วงหล่นลงพื้น
ดอนก้มลงไปเก็บปากกาที่ตกใกล้ ๆ ดอน
ใต้โต๊ะจะเห็นเจนนั่งไขว่ห้างจนกระโปรงเปิดมาถึงต้นขาเห็นปืนพกขนาดเล็กคาดอยู่ที่ขาอ่อน
ดอนมองขาอ่อนเจนจิราเห็นรอยสักรูปหัวกะโหลก
ดอนเงหน้าขึ้นมาส่งปากกาให้เจนมองด้วยสายตากวน ๆ
"รอยสักสวยดีนะ"
เจนทำหน้านิ่งจ้องมองดอน
หมวดสารินอยู่ในสำนักงาน เดินมาหาแอ๊บบี้
"นี่นะ...ผมว่าเราคงต้องยกตำแหน่งคุณพ่อแห่งปีให้ผู้กองแล้ว"
"ไม่ต้องแซวน่า อยากมีบ้างแกก็หาเมียซักคนสิ"
"โอ้ย ผมมีแล้วครับ"
"หมวดมีเมียแล้วหรอ"
"ก็เกือบได้กันแล้วครับ"
"ใครได้กับใครเหรอหมวด"
"ปะ เปล่าจ้ะ"
"ลามก"
เจนและดอน เดินออกมาจากห้องสอบปากคำ
ดอนอาศัยจังหวะผู้คุมเผลอ หยิบปืนที่ซ่อนไว้ใต้กระโปรงเจนออกมาจี้เจนพร้อมกับล็อกตัวไว้
ทุกคนตกใจมาก
“อย่าเข้ามา ไม่งั้นอีนี่ตาย”
ตำรวจชักปืนออกมา
เพชร สาริน แอ๊บบี้ พิทักษ์ จักร โอ รีบเข้ามา
ทุกคนชักปืนขึ้นมา
“อย่า!! เดี๋ยวตัวประกันเป็นอะไรไป” พิทักษ์บอก
พิทักษ์พูดกับดอน
“หมวดดอน....ปล่อยตัวประกันซะ”
“ผมว่าท่านหยุดพูดแล้วฟังผมดีกว่า”
“แกต้องการอะไร”
“รถหนึ่งคัน กับคนขับ”
“นายหนีไม่พ้นหรอกดอน ยอมมอบตัวซะ”
“ผู้กองไม่ต้องเกลี่ยกล่อมให้เสียเวลา ไปเอารถมาเร็ว ๆ”
สีหน้าทุกคนเครียด ตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน
โอขับรถออกไป ส่วนแอ๊บบี้ หยิบโทรศัพท์โทร.หา ผู้กองเพชร
“ผู้กองคะ...เกิดเรื่องใหญ่แล้วคะ..หมวดดอนจับคุณเจนไป”
ต่อมา รถที่ดอนขอไว้ พร้อมคนขับ ขับออกมาด้วยความเร็ว
ภายในรถ เจนกำลังไขกุญแจมือให้ดอน
โอลอบมองที่กระจกมองหลัง รู้ว่าเจนเป็นพวกเดียวกับคนร้าย
“จอดตรงนี้ จอด ๆ”
โอจอดรถเข้าข้างถนน
“ลงไปได้แล้วจ่าโอ”
โอลงจากรถ
เจนกับดอนก้าวตามลงมา
โอหันมาทำความเคารพหมวดดอน
“โชคดีนะครับหมวดดอน”
เจนแย่งปืนจากดอนมายิงโอล้มลง
ดอนตกใจในสิ่งที่เจนทำ รีบวิ่งไปที่ร่างจ่าโอ
“ยิงมันทำไม”
“ก็มันรู้ว่าเราเป็นพวกเดียวกัน”
“แต่นั่นมันลูกน้องผม”
“หมวดเลือกข้างแล้วนะ”
ดอนรู้สึกสับสน
รถลึกลับคันหนึ่งขับเข้ามาจอด
“ไปได้แล้วหมวด”
“แล้วคุณล่ะ”
“หมดหน้าที่ฉันแล้ว”
ดอนเดินไปที่รถคันนั้น
รถลึกลับขับออกไปอย่างรวดเร็ว
เจนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน
เพชรขับรถเข้ามาจอดข้างถนน
เห็นรถแวนของDEIที่จอดอยู่ สาริน จักร แอ๊บบี้ ขับรถตามมาจอดพร้อมรถเจ้าหน้าที่DEI ทั้งหมดเดินไปที่ร่างของจ่าโอ
สารินเข้าไปประคองร่างจ่าโอขึ้นมา
“จ่าโอ”
“เรียกรถพยาบาลเร็ว” เพชรสั่ง
“ไม่ทันแล้วครับ จ่าโอเสียชีวิตแล้วครับ” สารินว่า
เพชรเดินไปที่รถแวนเห็นเจนนอนสลบอยู่ที่นั่งผู้โดยสาร มีแผลถูกยิงที่ต้นแขนซ้าย
“หมวดเจน”
เจนสะลึมสะลือลุกขึ้นมา
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมจ่าโอถึงถูกยิง”
“ฉันไม่รู้ ฉันถูกยิงจนสลบไป มารู้ตัวอีกทีก็เจอพวกคุณแล้ว”
ทุกคนรู้สึกเสียใจที่ต้องสูญเสียจ่าโอไป
“แจ้งทุกหน่วยให้ตั้งด่านสกัดจับรถผู้ต้องสงสัยทุกคัน”
“รับทราบครับ” สารินรับคำ
ดอนนั่งรถเข้ามาจอดในสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่ง ทั้งสองลงจากรถเดินเข้าไปภายใน
ดอนกำลังโทรศัพท์หาเจน
“จะให้ไปทำงานเลยเหรอ? ขอโทษนะที่รัก พวกมันกักขังผมเป็นเดือน ๆ ทั้ง ๆ ที่นายใหญ่จะช่วยเมื่อไรก็ช่วยได้”
เจนบนเตียงพยาบาลพูดโทรศัพท์กับดอน
“มันต้องรอจังหวะเวลา คิดว่ามันง่ายหรือไง”
“ไหนว่าองค์กรใหญ่นักไง”
“ฟังนะดอน องค์กรของพวกเราไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ เพื่อแผนการที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น ตอนนี้อยู่เงียบ ๆ แล้วทำตามคำสั่งก็พอ”
“ก็ได้ ...แต่ต้องหลังจากที่ผมเคลียร์เรื่อง ๆ นึงก่อน”
“ฉันไม่อนุญาต”
“ถ้าไม่ยอม ผมจะแฉไอ้องค์กรนี่ให้หมด รวมทั้งตัวนายใหญ่ด้วย ก็อยากรู้นักว่าไอ้องค์กรลับห่าอะไรเนี่ยมันจะเป็นยังไงเหมือนกัน”
เจนวางสายด้วยอารมณ์ไม่ดี
“แม่ง!”
คืนนั้น ตำรวจตั้งด่านตรวจรถที่ผ่านไปมา
แอ๊บบี้รับโทรศัพท์หมอก้อย
“ฮัลโหลยัยก้อย”
“อยู่ไหนแล้ว เอมิรออยู่นะ”
“งานเข้าอ่ะตัวเอง ผู้กองกำลังตามจับคนร้ายอยู่ ถ่วงเวลาไว้ก่อนนะ”
“ถ่วงไม่ไหวแล้ว รีบ ๆ มาล่ะกัน”
“เออ ๆ”
แอ๊บบี้วางสายรู้สึกหนักใจ
อีกมุมหนึ่งเพชรที่ยืนเครียดอยู่ริมถนน หมวดสารินเข้ามารายงาน
“ไม่พบรถผู้ต้องสงสัยเลยครับ”
“กระจายกำลังค้นหาต่อไป จนกว่าจะได้ตัวมัน”
แอ๊บบี้เดินเข้ามาหาเพชร
“ผู้กองค่ะ พวกเด็ก ๆ รออยู่ค่ะ”
“รู้แล้ว ผมจะโทร.ไปเดี๋ยวนี้”
เพชรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าหน้าจอมีมิสคอลเต็มไปหมด
เอมิอยู่ที่บ้าน ดูท่าทางซึม ๆ
เสียงโทรศัพท์ดัง เอมิหยิบออกมากดรับ
“ฮัลโหล”
“เอมิ พ่อขอโทษนะ พอดี….”
“คุณทำงานอยู่”
“จะว่างั้นก็ได้”
“เอมิเข้าใจค่ะ คุณคงมีภาระมากมายอยู่แล้ว”
“เอมิ”
“เอมิไม่น่ามาที่นี่เลย ไม่น่ามาเป็นภาระของคุณเลย”
“เอมิฟังนะนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนที่เอมิมาก็ไม่ได้ถามคุณก่อนว่าคุณสะดวกหรือเปล่า ถ้ารู้ว่าคุณไม่สะดวก งั้นเอมิกลับไปหาคุณตาดีกว่า”
“เอมิ...มันไม่ใช่อย่างนั้น”
เพชรปวดหัวอีก
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ดูแลมาตลอดสองเดือนนี้ สวัสดีค่ะ”
“เอมิ..ฟังพ่อก่อนได้ไหม”
เอมิวางสาย
หมอก้อยเห็นเอมิเศร้า ๆ ก็เข้าไปกอดปลอบใจ
ผู้กองเพชรมองดูนาฬิกาด้วยความกระวนกระวาย หมวดสารินเดินเข้ามา
“ผู้กองกลับไปก่อนดีกว่าครับ ทางนี้ผมดูแลเอง”
“โอเค ฝากด้วยนะ ได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติมแจ้งผมทันทีนะ”
“ครับ”
เพชรเดินไปขึ้นรถขับออกไป
ที่บ้าน สภาพภายในบ้านหลังงานปาตี้เสร็จเรียบร้อยไปแล้ว ทุกคนช่วยกันเก็บจานชามไปล้าง
ก้อย ซิน เตรียมตัวกลับ
“ดึกแล้ว อาขอตัวกลับก่อนนะ”
“คืนนี้ให้หนูอยู่เป็นเพื่อนเอมินะคะอาก้อย” เฌอแตมบอก
“ถามเอมิรึยังว่าอยากให้เธออยู่รึเปล่า”
“ดีเลยค่ะ กำลังหาเพื่อนดูซีรี่ส์อยู่พอดี”
“เย้ ๆ”
“พี่แสบก็ติดซีรี่ย์เหมือนกันเลย ขออยู่ดูด้วยคนนะ” แสบแสบบอก
“ใช่ เราจะเป็นบอดี้การ์ดให้เอมิเอง” ชินว่า
“ไม่อ่ะ ทั้งคู่กลับไปได้แล้ว”
ซินจ๋อย
“มีอะไรโทรมานะ พี่เป็นห่วงนะ”
“งั้นอากลับก่อนนะ อย่านอนดึกนะเฌอแตม”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ จะไม่นอนยันเช้าเลย ฮ่า ๆ ๆ”
“ไปนะ” ชินบอก
“ขอบคุณค่ะ”
ซินยิ้มแก้มปริ ทั้งสามเดินออกไปจากบ้าน
ขณะที่ เอมิ เฌอแตม นั่งดูซีรี่ส์หน้าจอTV
เอมิได้ยินเสียงรถก็ดีใจคิดว่าพ่อกลับมาแล้ว
เอมิหันไปที่หน้าประตู ปรากฎว่า เป็น ดอน เดินเข้ามา
เอมิ เฌอแตมตกใจมาก
“สวัสดีคนสวย”
อ่านต่อตอนที่ 16
