DIAMOND EYESตา-สัมผัส-ผี ตอนที่ 13
ตอน “SerialKiller1”
บริเวณโรงแรม มุมหนึ่งในอดีต ตอนกลางคืน
วุฒิใส่ผ้าปิดปากใส่หมวกเดินลงมาจากรถ
หนูถาม“เที่ยวไปกับหนูไหมคะ”
“ไปกับหนูดีกว่าคะ หนูเอาใจเก่ง” นันบอก
วุฒิและนันเดินขึ้นรถไป …
“เจ๊ดูดิ หมาคาบไปแดกอีกแล้วอ่ะ ตลอดเลยอีนัน ไหนจะค่าเช่าบ้าน ค่ารถ”
ในห้องส่วนตัว
นันถามวุฒิ
“ใส่ผ้าปิดปากไม่สบายหรือคะ พี่”
วุฒิพยักหน้า
“นั่นกระเป๋าอะไรหรอคะ”
“ของที่จะทำให้เราสนุกเพิ่มขึ้นไง” วุฒิบอก
“ แหม..มีออฟชั่นเพิ่มเล่นพิศดาร อย่างนี้คิดตังเพิ่มนะคะ”
วุฒิมอมยานันจนสลึมสลือ ใกล้สลบ จากนั้นจึงหยิบมีดออกมาจากกระเป๋า
“ว๊าย ... ช่วยด้วยช่วยด้วย..ปล่อยปล่อย”
ณ หอพักของแอ๊บบี้อ่าง ซึ่งเป็น รปภ. กำลังพูดกับเธอ
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ คุณแอ๊บบี้”
“พี่อ่างรู้ได้ยังคะ ว่าวันนี้วันเกิดแอ๊บบี้”
“ อ๋อ ผมเป็นเพื่อนคุณในเฟซบุ๊กนะครับ”
“อ๋อ พี่อ่างจะไม่อวยพรแอ๊บบี้หน่อยหรอคะ”
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ”
คนส่งดอกไม้เดินเช้ามาพอดี“ขอโทษนะคะ มีดอกไม้มาส่งคะ”
“ของใครคะ? มาส่งใครคะ”
“ อ่าไม่ทราบเหมือนกัน แต่ว่าผู้กองเพชรส่งมาคะ” คนส่งดอกไม้บอก
“นั้นแน่...สงสัยผู้กองเพชรส่งมาเซอร์ไพรส์แน่เลยครับ” อ่างว่า
“ไม่ใช่ของแอ๊บบี้หรอกคะพี่อ่าง แต่ถ้าใช่คงเขินแน่เลย”
“ ถ้ายังไงฝาก..ไว้ด้วยนะคะ”
“คะ”
ผู้กองเพชรเดินเข้าประตูมาพร้อมกับถือดอกไม้ช่อใหญ่เดินมามอบให้แอ๊บบี้
“สุขสันต์วันเกิดนะแอ๊บบี้”
“ขอบคุณคะ”
“แล้วถ้าไม่รังเกียจ คืนนี้คุณไปดินเนอร์กับผม สองต่อสองได้ไหม.... ผมเลี้ยง”
“ได้คะ”
“แล้วที่จะทำต่อไปนี้ สำหรับผู้หญิงที่ผมรักที่สุด”
เพชรค่อยๆยื่นหน้า พร้อมโน้มตัวเพื่อจะจูบปากแอ๊บบี้
“แอ๊บบี้!”
แอ๊บบี้ ตกใจลืมตาสะดุ้ง
“ว๊าย”
หมวดสารินถาม“นี่เป็นไรฮะเป็นอะไรห๊ะ!! ฝันหวานถึงใคร นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฝันหวาน ฝันถึงใครแน่ๆหรือว่าไม่สบาย”
“โธ่หมวดจะมาปลุกแอ๊บบี้ทำไมตอนนี้ คนกำลังฝันดีอยู่เลย”
“นั่นนะซิ ตอนแรกคิดว่า บ้า”
“หมวด , จักร รู้หรือเปล่าวันนี้วันอะไร”
“วันพุธไง” สารินบอก
“เมื่อวานวันอังคาร วันนี้ก็ต้องวันพุธซิ” หมู่จักรว่า
“วันอะไรอ่ะ”
“หมวด,จักร จะไปไหนก็ไปเลยป่ะ”
ต่อมา หมวดสารินกับจักร เดินหัวเราะกันเข้ามาในห้อง
“นี่ผมเกือบหลุดแล้วนะครับหมวด”
“ฉันก็เหมือนกัน”
“เดี๋ยวนี่หมวดจะแกล้งลืมไปทั้งวันเลยไหมครับ” จักรถาม
“อีแบบนี่เนี่ยนะ...ต้องแกล้งซะให้เข็ด”
“ แล้วหมวดจะแอบเอาของขวัญไปให้แอ๊บบี้ใช่ไหมครับ”
“ของขวัญ อะไร ไม่มี”
“แหมหมวดคนกันเองครับจะปิดทำไม”
“ไม่ได้มีของขวัญอะไร ไปไปไป ทำงานได้แล้ว”
จักรออกไปข้างนอกห้อง สารินหยิบกล่องของขวัญออกมา พร้อมกับเปิดดูสร้อยภายในกล่อง
ในอดีต ตอนกลางคืน
หนูเดินลงมาจากห้องพร้อมจุ๋ม
“เฮ้ยพวกแกมีใครเห็นอีนันบ้างไหม นัดกันว่าจะเล่นไพ่” เขียวถาม
“โอ้ยอีเขียว มันก็คงไปค้างคืนกับแขกนั้นแหละ”
เจ๊ดาเดินลงมาจากบันได
“แต่อีนันมันชอบไปกับแขกชั่วคราวนะ ไม่ชอบแขกค้างคืนเออเจ๊ดาเห็นมันบ้างไหมอ่า”
เจ๊ดาบอก“มันอาจจะติดใจแขก เลยยอมค้างคืนก็ได้นะ”
“แต่ฉันเป็นห่วงมันนะอีเก๋ก็พึ่งโดนฆ่าตายไปฎ เขียวบอก
หนูบอก“ช่วงนี้..เจ๊ดาก็ระวังตัวหน่อยนะจ๊ะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเจ๊เขาหรอก เจ๊แกมีหน้าตาเป็นอาวุธ” จุ๋มว่า
เขียวบอก“อีพวกนี่เนี่ยะ พูดซะ...เออว่าแต่ขากำลังขาดอยู่ แกสองคนมาเลย”
เจ๊ดาเดินออกไปจากกลุ่มสนทนาตรงนั้น
ผู้กองเพชร เดินออกมาจากห้องพร้อมกับช่อดอกไม้แล้วหยุดที่โต๊ะแอ๊บบี้
“อ่า..แอ๊บบี้ คือทำไมมันไม่มีอะไรให้คุณอ่านแล้วหรือไง.....ไม่สบายเปล่า”
“เปล่าคะ..ผู้กองไม่ได้ไม่สบายคะ”
“วันนี้วันอะไร” เพชรถาม
“วันนี้พุธคะ เมื่อวานวันอังคารวันนี้วันพุธ”
“ก็ไม่ได้บ้านี่...คนละเรื่องล่ะคือ ....”
“ไหน..ผู้กองจำไม่ได้ไงคะ ว่าวันนี้วัน..”.
“หมอก้อยเขาจะชอบดอกไม้ไหม”
“ห๊ะ!”
“หมอก้อยอ่ะ เพื่อนคุณอ่ะ คือ คุณว่าเขาจะชอบดอกไม้ไหม ผมพยายามจะนัดกินข้าวหลายครั้งละ กลางวันนี้ผมนัดสำเร็จแล้วอะ ผมเลยซื้อดอกไม้ให้เขา ไม่รู้เขาจะชอบหรือเปล่า คุณว่าเขาจะชอบไหม ดีไหม สวยไหม”
“ผู้กองหมายความว่า ...แอ๊บบี้จะรู้ได้ไงคะ ว่าใครจะชอบดอกไม้แบบไหน หรือ ไม่ชอบแบบไหนอะคะ”
“คุณชอบไหม”
แอ๊บบี้ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เพราะเธอแอบชอบผู้กองเพชร
“โห้ย...นี่มันซึ้งขนาดนี้เลยหรอ โอเค! เพื่อนกันก็ต้องเหมือนกันจริงไหม เดี๋ยวขากลับแวะซื้อลอตเตอรี่ให้ใบนึงโอเคมะ ขอบคุณมาก”
ผู้กองเพชรเดินออกไป
“ผู้กองอ่ะ” แอ๊บบี้บ่นฮุบ
ในห้องน้ำ ของกองพิสูจน์หลักฐานหน่วย“DEI”
“ทำไมอะ เพราะแอ๊บบี้ไม่สวย ไม่อึ๋มใช่ไหมผู้กองไม่สนใจแอ๊บบี้เลยอะ แค่วันเกิดก็จำไม่ได้”
หมวดสาริน กับหมู่จักรกำลังเดินไปหาแอ๊บบี้ที่ห้องน้ำ
“แอ๊บบี้” สารินเรียก
“อ้าวหมวด...แอ๊บบี้นึกว่าเป็น”
“หืม…”
“ช่างมันเถอะ”
“คือคืนนี้ผมกับหมวดจะออกไปหาอะไรทานกันครับ แอ๊บบี้พอจะว่างไหม” จักรถาม
“กินข้าว สองต่อสองเนี่ยนะ เอ่อ..อี๋..”.
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ ก็ไปทานข้าวกันเฉยๆ ไปด้วยกันหลายๆคน สนุกจะตาย”
“ก็ได้หมวด แอ๊บบี้อยากไปอยู่พอดีเลย”
เสียงโทรศัพท์ดัง หมวดสารินรับโทรศัพท์
“ฮาโหล สวัสดีครับ”
ต่อมา .... ทุกคนมุ่งหน้าไปสถานที่เกิดเหตุ ณ ห้องพักแห่งหนึ่ง
“ผู้ตายเป็นใครอะจักร”
“ผู้ตายชื่อนันทนา เป็นหญิงขายบริการ” จักรบอก
“อาวุธละ”
“อาวุธไม่พบในที่เกิดเหตุครับ”
หมวดสารินถาม“เป็นไงบ้างแอ๊บบี้”
“ผู้ชายก็เหมือนกันนั่นแหละ” แอ๊บบี้บอก
“นี่เรื่องส่วนตัวป่ะเนี่ย”
“แอ๊บบี้หมายถึง ฆาตกรอาจจะมีปมอะไรเกี่ยวผู้หญิงเนี่ย หมวดก็ลองเข้าไปดูข้างในละกัน สภาพศพมันน่าจะถูกมีดที่คมมากๆ พวกมีดผ่าตัด”
“คืนก่อนก็มีเหยื่อถูกฆ่าตายคล้ายๆกันนะครับ โดยเหยื่อถูกตัดคางไปด้วย” จักรว่า
“ขอดูหน่อย”
“เชิญครับ”
ผู้กองเพชรอยู่ในห้องทำงาน กำลังนั่งดูรูปเหยื่อที่ถูกฆาตกรรม
“ท่าทางพวกเธอคงโดนกันมาเยอะซินะ”
ผู้กองเพชร หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแอ๊บบี้
“คะ....ผู้กอง”
“แอ๊บบี้ เดี๋ยวคุณช่วยไปสอบปากคำผู้หญิงค้าบริการที่ทำงานกับผู้ตายนะ แล้วก็ช่วยประสานกับกรมตำรวจด้วยว่า เราขอหลักฐานทั้งหมด ส่วนพรุ่งนี้ผมขอประชุมครบทีม”
เมื่อจบการสนทนา แอ๊บบี้วางโทรศัพท์จากผู้กองเพชร
“ดีแต่สั่งๆๆ งานๆๆๆๆ ไม่รักแล้ว ผู้กองใจร้ายอ่ะ”
จักรบอก“แอ๊บบี้ แอ๊บบี้ เดี๋ยวก่อน พอดีหมวดให้ผมมาคุยเรื่องมื้อเย็นวันนี้ครับ เดี๋ยวได้ร้านแล้วผมไลน์บอก”
“จักรมีอะไรหรือเปล่า นายดูแปลกๆ”
“ ก็เปล่านี่ครับ เดี๋ยวผมไลน์บอกนะ”
“อะไรกัน นี่มันวันเกิดฉันนะ”
แอ๊บบี้พูดเสร็จรีบเดินออกจากห้องนั้น หมวดสาริน กับ หมู่จักร แอบมองแอ๊บบี้อยู่
ตำรวจ 1 เข้ามาบอก “ขออนุญาตครับ หมวดครับนี่น้องจุ๋มครับ เป็นเพื่อนกับผู้ตาย”
“สวัสดีคะ แหม... ผู้หมวดคะ จะมาสอบปากคำหรอคะ แทนที่จะมาสอบปากคำพวกหนูนะ สู้ไปไล่จับพวกแมงดาที่มาขูดเลือดขูดเนื้อพวกหนูดีกว่าไหม มันอาจจะเป็นฆาตกรก็ได้นะคะ”
สารินถาม“เอ่อ..เอ่อ ไอ้แมงดาที่ว่า ชื่ออะไรครับ แล้วอยู่ที่ไหนครับ”
“มันชื่อยอดคะ แต่ถ้าอยากรู้อะไรดีกว่านี้ต้องไปถามเจ๊ดา”
“ใครครับเจ๊ดา”
“เจ๊ดา ก็คนที่อยู่วงการเดียวกับหนูนี่ละ แต่ว่าแกอยู่มาหลายปีแล้วแกน่าจะรู้อะไรดีกว่านี้”
“งั้นผมขอรูปเจ๊ดาหน่อยได้ไหมครับ”
“แต่ว่าต้องแลกกับเบอร์นะ หรือ ไอดีไลน์ก็ได้”
“เอ่อ..ไอดีไลน์ก็ได้ครับ เฮ้ย..จักรเอาไอดีไลน์ให้น้องเขาซิ”
“ ผมหรอ”
“ใช่ๆ”
สารินหยิบโทรศัพท์โทรหาผู้กองเพชร
“ฮาโหล ผู้กองครับ ผมพอจะได้เบาะแส คดีฆาตกรรมหญิงขายบริการแล้วนะครับ”
ในอดีต ยอดกับพรรคพวกเดินเข้ามาในซ่อง เพื่อไถ่เงินผู้หญิงขายบริการ
เจ๊เขียวบอก“มาบ่อยจริงๆ เอาไป”
เจ๊เขียวพูดพลาง ควักเงินให้
“ยังไม่ได้แขกเลยคะ” หนูบอก
ยอดตบหนูจนล้มลง
“วันหลังอย่าให้มีแบบนี้อีก.....ไปเว้ย”
ที่โกดังแห่งหนึ่ง ยอดนั่งอยู่ในห้องโดยมีหญิงสาวต่างคอยบริการนวด อยู่รอบตัว
สารินถาม“นายยอดใช่ไหม”
“เจ้าหน้าที่ DEI ขอคุยด้วยหน่อย” จักรบอก
ยอดหันมาพร้อมกับเตะเข้าที่ท้องตำรวจ ก่อนวิ่งหนีไป สาริน และจักร ต่อสู้กับลูกสมุนของยอด
“จักรจับพวกมัน” สารินบอก
ยอดวิ่งหนีออกมาหน้าโกดัง ชนเข้ากับผู้กองเพชร ทั้งสองต่อสู้กัน ยอดเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
“ยอมแล้ว ยอมแล้ว”
“ดี เหนื่อยเหมือนกัน”
“จับผมเรื่องอะไร”
“ฉันได้ยินมาว่าแกไปรีดไถกับพวกผู้หญิงหากิน ฉันก็เลยอยากรู้ว่าแกรู้จักเจ๊ดา ป่ะ”
ยอดทำหน้ามีลับลมคมใน
“ แสดงว่ารู้”
“ปล่อยก่อนดิ”
“งั้นเล่ามาทุกเรื่อง”
ในร้านอาหารแห่งหนึ่งแอ๊บบี้บ่นฮุบ
“นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ยหมวด ,จักร ...แล้วดูดิ ซุปเปอร์ ไข่เจียว กระดูกหมู วันเกิดแอ๊บบี้ มันเข้ากันมากกับหน้าแอ๊บบี้เลยใช่ไหม เป็นคนนัดเองแท้แท้แล้วยังสายอีก”
ที่โกดังหมู่จักรถามผู้กองเพชร
“ผู้กองปล่อยพวกมันไปทำไมครับ”
“จับไว้ก็เท่านั้น ให้พวกมันเป็นหูเป็นตาให้พวกเราดีกว่า”
“แล้วเอาไงต่อครับ ผู้กอง” สารินถาม
“ไม่มีอะไรแล้ว แยกย้ายกันได้พรุ่งนี้นัดประชุมเช้านะ”
“ได้ครับ” สารินบอก
ผู้กองเพชร หมวดสาริน หมู่จักร เดินออกจากโกดัง โดยมียอดแอบมองอยู่ข้างหลัง
ต่อมา หมวดสาริน และหมู่จักร เดินเข้ามาที่ร้านอาหารที่นัดแอ๊บบี้ไว้
“หวัดดีแอ๊บบี้”
“หวัดดี”
“พอดี...เดี๋ยวผมขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ” จักรบอก
จักรผลักสารินให้นั่งลงตรงข้ามกับแอ๊บบี้อย่างรู้แนว แล้วจักรรีบเดินออกไปรับโทรศัพท์
“อ้าว..เดี๋ยวๆ..เอ่อ..เอ่อ”
“ทำไมมาช้า”
“อ๋อ..เมื้อกี้ไปจัดการเรื่องคดีมานะจ๊ะ”
“ทำไมนัดร้านนี้”
“ก็จักรมันบอกว่าร้านนี้อร่อยสุดในละแวกนี้แล้ว..อีกอย่างมันใกล้ด้วย......เอ่อ..จริงๆผมจะบอกว่าผมกับจักรรู้นะว่าวันนี้เป็นวันอะไร”
“หมวดครับ ...แอ๊บบี้ ขอตัวกลับก่อน พอดีมีธุระด่วนที่ต้องทำ พรุ่งนี้เจอกันที่ออฟฟิศนะครับ” จักรบอก
“อ๋อ..โอเคร”
จักรเดินออกจากร้าน
“ทำไมจักรดูแปลกๆมีลับลมคมในอะไรหรือเปล่า”
“อะไร..ก็ไม่แปลกนี่ เขาก็ปกติของเขาดี อ๋อ เขาบอกว่าแม่เขาป่วย”
“อ๋อ....เมื้อกี้หมวดถามว่ารู้นะว่าวันนี้วันอะไร”
“ก็คือ..ผม”
สารินเอามือล้วงของในกระเป๋า
“หมวด..จะเซอร์ไพรส์ใช่ไหม แป๊ปนึงนะ แอ๊บบี้ปวดฉี่เดี๋ยวแอ๊บบี้มา แล้วแอ๊บบี้อยากได้ไวน์ 2 ขวด”
“ร้านแบบนี้ไม่น่ามีมั้ง”
“งั้นแอ๊บบี้เอาเหล้า...สั่งเลยนะเดี๋ยวแอ๊บบี้มา”
แอ๊บบี้รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“โอ้ย..ทำไมยากจังวะ”
มุมหนึ่งหน้าโรงแรม
เขียวบอก“ช่วงนี้ไปไหนมาไหนต้องระวังตัวด้วยนะพวกมึง เดี๋ยวเจอพวกโรคจิตเข้าจะซวยเอา”
“ฉันก็อยากเลิกทำแบบนี้แล้วนะ แต่ไม่รู้ว่าจะไปทำมาหากินอะไรนี่ซิ” หนูบอก
“นั่นซิ อดตายไม่ว่า กลัวอดมากกว่า”
“พวกโรคจิตอะหรอ อย่าให้กูเจอเหอะ..จะบีบให้หน้าเขียวเลย” จุ๋มว่า
“ปากดีเนอะ...น่าจะเจอเข้าซักวัน” หนูบอก
จุ๋มเดินออกมาหาแขกที่สตาร์ทรถรออยู่ด้านนอก
“ เที่ยวไหมคะ”
วุฒิชี้นิ้วแสดงท่าที่บอกว่าต้องออกไปข้างนอก
“แต่ต้องพิเศษนะ....โอเค”
จุ๋มเดินไปขึ้นรถ วุฒิขับรถออกไป
ภายในร้านอาหาร
“หมวดๆๆๆ..วันนี้วันเกิดแอ๊บบี้..เนื่องในโอกาสนี้แอ๊บบี้ขอชนหน่อยหมวด”
“แฮปปี้เบิรด์เดย์”
หมวดสารินชนแก้วกับแอ๊บบี้ ซึ่งตอนนี้เมาแล้ว
“สุดซอยเลยนะหมวด”
“โอเค”
แอ๊บบี้หยิบแก้วดื่มจนหมด
“แอ๊บบี้..พอแล้วมั้ง”
“หมวด...เป็นวันเกิดแอ๊บบี้ที่มีความสุขที่สุดเลยรู้ไหม”
“โอ้โห..ผมว่าพอดีกว่าครับ คุณเมาแล้วมั้ง”
“ทำไมละหมวด แอ๊บบี้ไม่เมา ไม่เอาเลยหมวด แบบนี้เขาเรียกว่าไม่เมา”
“เมาแล้วพูดไม่รู้เรื่องแล้วคุณ”
“ไม่ ไม่ หมวดไม่เชื่อแอ๊บบี้ใช่ไหม ได้ เดี๋ยวแอ๊บบี้จะยืนตรงๆเดินตรงๆให้หมวดดูนะ”
“ยืนให้ได้ก่อนดีกว่าคุณ”
“ดูดีดีนะ ถ้าแอ๊บบี้ทำได้ อีก 2 ขวดนะ”
แอ๊บบี้ลุกขึ้นยืน แต่ท่าทางเซไปมา สาริน ต้องลุกขึ้นเพื่อประคอง
“เห็นไหมแอ๊บบี้ยืนได้แล้ว เดี๋ยวจะเดินให้ดูนะ”
“นี่...นี่..คุณ”
แอ๊บบี้ทำท่าจะล้ม สารินรีบเข้าไปประคองแอ๊บบี้
“ทำไมอ่ะหมวด...หมวดยังห้ามแอ๊บบี้อีกหรอ แค่นี้แอ๊บบี้ยังเศร้าไม่พออีกหรอหมวด หมวดดูผู้กองดิ วันเกิดแอ๊บบี้ผู้กองก็ลืมแอ๊บบี้ ทำไมอ่ะหมวด”
“ผมว่าผู้กอง เขาคงงานยุ่งนะครับ”
“ทำไมอ่ะหมวด เพราะแอ๊บบี้มันไม่ใช่ยายก้อยใช่ไหม”
“คนละคน อยู่แล้ว”
“เพราะแอ๊บบี้ไม่สวยใช่ไหม”
“สวยครับ สวยมากเลยล่ะ แอ๊บบี้ผมว่าคุณเมาแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งดีกว่านะ”
“ผู้กองใจร้ายอ่ะ...ผู้กองใจร้ายกับแอ๊บบี้”
“เดินไหวไหม”
“หมวดคอยดูนะ ถ้าแอ๊บบี้สวยเมื่อไหร่ ผู้กองไม่ได้แอ้มแอ๊บบี้หรอก”
“เดี๋ยวผมพาไปศัลยกรรมเลย”
หมวดสารินประคองแอ๊บบี้ออกจากร้านอาหาร
ผู้กองเพชรลงจากรถมา ยังอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหาผู้กองเพชร
“ไปด้วยกันไหมคะ...ไปด้วยกันไหมคะ” เสียงสาวเชิญชวน
“รู้จักเจ๊ดาไหม”
“รู้จักคะ”
“ผมมีธุระกับเจ๊ดา ห้องอยู่ชั้นอะไร”
ผู้กองเพชรเดินตรงทางเดินเพื่อไปยังห้องเจ๊ดา เมื่อถึงห้องเจ๊ดา ผู้กองเพชรเคาะประตู้ห้อง
แต่แล้วมีมือผู้หญิงมาจับไหล่ผู้กองเพชรจากด้านหลัง ผู้กองเพชรตกใจหันมา
“มาหาใครคะ พ่อรูปหล่อ” หนูถาม
“ ผมมาหาเจ๊ดา”
“หน้าตาหล่อๆแบบนี้ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าจะชอบกินของแปลกๆ เจ๊ดามันไม่อยู่หรอกคะไปกับหนูดีกว่าคะ ห้องอยู่ตรงนู้นเอง พ่อรูปหล่อ”
เพชรส่ายหัวแล้วเดินจากไป
บนแท็กซี่ แอ๊บบี้ยังคงพูดพร่ำด้วยความเมา
“หมวด หมวดว่า แอ๊บบี้ไม่ดีตรงไหน ทำไมผู้กองไม่สนใจแอ๊บบี้เลยอ่ะ”
“จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรหรอกนะ พอดีผมจำได้ว่าวันเกิดแอ๊บบี้ ผมเลยไปซื้อของขวัญมาให้ ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่า”
หมวดสารินหยิบกล่องสร้อยคอออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“แต่ผมก็อยากให้แอ๊บบี้นะ...สุขสันต์วันเกิดนะแอ๊บบี้”
สารินยื่นกล่องของขวัญให้ แต่แอ๊บบี้เผลอหลับไปและซบบนไหล่เขาไปซะแล้ว
“อ้าว”
สารินได้แต่อมยิ้ม
“พี่ขับขับช้าๆหน่อยก็ได้นะ พอดีวันนี้ผมไม่รีบ”
ณ ห้องพักในโรงแรมแห่งหนึ่ง วุฒิกับจุ๋ม เดินเข้ามาในห้อง
“ห้องดูเก่าไปหน่อยนะคะ แต่ก็น่าเร้าใจดีนะ”
“แต่เดี๋ยวจะน่าเร้าใจกว่านี้”
วุฒิผลักจุ๋มลงไปที่เตียง
“อ๊าย..ซาดิสม์ หรอคะ...ใจเย็นซิคะพี่...ขออาบน้ำก่อนนะ”
จุ๋มกำลังจะเปลื้องผ้า วุฒิเดินมาข้างหลัง พร้อมถือมีดในมือ และปาดคอจุ๋ม
ผู้กองเพชรกำลังจะเดินขึ้นเจ๊ดาทักขึ้น
“มาหาฉันหรอคะ ...ห้องฉันอยู่ชั้นบนคะ”
เจ๊ดาเดินนำหน้าผู้กองเพชรเพื่อขึ้นไปที่ห้องของตนเอง ก่อนเข้าห้องหนูได้โผล่มาดูอยู่ ด้วยความรู้สึกอิจฉา เจ๊ดา เชิดหน้าใส่ด้วยความหมั่นไส้
“เชิญคะ...เราไปคุยกันในห้องดีกว่านะคะ”
ทั้งสองเดินเข้าห้อง เพชรนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนเจ๊ดาเดินยืนเทไวน์ก่อนจะถือแก้วไวน์มานั่งบนเตียง
“ตามสบายนะคะ....คุณจะมาจับผิดอะไรดิฉันคะ”
“ ไม่รู้ซิ มีอะไรให้จับผิดหรือเปล่า”
“ถ้าจะมาจับผิดเรื่องที่ดิฉันขายตัวละก็ คงไม่ต้องถึงมือผู้กองเพชรหรอกคะ”
“ผมอยากได้เบาะแสเกี่ยวกับฆาตกรที่ฆ่าผู้หญิง 2 คนนั้น”
“คนที่มาเที่ยวมีตั้งเยอะแยะ ฉันจะรู้ได้ไงว่าคนไหนดีคนไหนเลว”
“แล้วคนที่ชื่อยอดล่ะ คุณเป็นอะไรกับเขา”
“ไอ้นั่นมันเป็นแมงดา แล้วฉันเป็นผู้หญิงหากิน มันแปลกอะไรหรอคะ”
“ กับคนที่ตาย คุณเคยมีเรื่องกับเขาไหม”
“ฉัน ปูนนี้แล้วนะ จะไปมีเรื่องกับเด็กๆทำไม...ว่าแต่คุณเถอะ ผู้กอง ดึกป่านนี้แล้ว ลูกที่บ้านไม่รอหรอคะ”
“คุณรู้ได้ไงว่าผมมีลูก”
“มีจริงๆด้วย นี่พูดเล่นนะคะ ไม่คิดว่าจะมีจริง”
สารินโทรศัพท์เข้ามือถือผู้กองเพชร
“ว่าไงสาริน”
หมวดสารินอยู่ในที่เกิดเหตุ โทรศัพท์คุยกับผู้กองเพชร
“ผู้กองครับ...เกิดเหตุฆาตกรรมหญิงขายบริการอีกรายแล้วนะครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่เกิดเหตุแล้วนะครับ..โอเคครับ”
หมวดสาริน หมู่จักร และตำรวจกำลังตรวจค้นบริเวณรอบห้องพัก สารินเดินไปดูศพของจุ๋ม
“ดูจากบาดแผลที่ลำคอของผู้ตายแล้ว คนร้ายเชี่ยวชาญการใช้มีดผ่าตัดมาก และคาดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับเหตุฆาตกรรมครั้งที่แล้ว”
“เป็นไปได้ไหมครับ ว่าฆาตกรอาจจะกำลังเล่นเกมส์อะไรอยู่ หรือว่าอาจจะกำลังเรียกร้องความสนใจจากใครบางคนอยู่ อย่างหนังเรื่องซอว์”
“ตอนนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้นนะ....โอแจ้งทุกหน่วยให้ตรวจสอบผู้ต้องสงสัยบริเวณนี้และบริเวณใกล้เคียงด้วยนะ”
โอรับคำ“ครับ”
ผู้กองเพชร เดินออกจากห้องเจ๊ดา
เขาเห็นผี 3 สาวที่โดนฆ่า ยืนเรียงกันอยู่ พร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดร้อง คล้ายมาขอความช่วยเหลือจากผู้กองเพชร
“ ครบทีมแล้ว...ไปเตะตะกร้อไป”
ต่อมา ผู้กองเพชรเดินเขามาหาท่านรองฯที่ห้อง
“เชิญนั่ง”
“ครับ”
ท่านรองฯยื่นแฟ้มเอกสารให้ผู้กองเพชร
“ข้อมูลเกี่ยวกับคดีของหมอที่หายตัวไป ผมพึ่งได้จากเพื่อนตำรวจด้วยกัน นายแพทย์ดุสิตเคยมีคดีฟ้องร้องกับลูกค้ารายหนึ่งที่มาทำศัลยกรรมแล้วเสียโฉม แต่ทางคลินิกไม่รับผิดชอบ”
“หรอครับ”
“แต่ตอนนั้นเนี่ย ข่าวว่าก็มีผู้ร้องเรียนเหมือนกันนะ ต้องการเงินชดเชย แต่อยู่ๆก็เงียบหายไป คุณลองไปดูแล้วกันเผื่อจะเกี่ยวข้องกับคดีที่คุณตามอยู่”
เพชร ยื่นรูปถ่ายให้ท่านรองดู
“ยังไม่เท่านั้นนะครับท่าน...ผมกำลังคิดว่า ถ้างานขนาดนี้ผมคงต้องพึ่งหมอแล้วล่ะครับ”
“หมอเหรอ..คุณก็รู้จักอยู่แล้วนี่ หมอที่เปลี่ยนกระจกตาให้คุณไง”
“ไม่ใช่อย่างงั้นครับ ผมหมายถึงว่าแพทย์ผ่าตัดนะครับ ที่รู้จักสัดส่วน เขาเรียกว่าอะไรนะ...กายวิภาคมนุษย์ หรือพวกจิตแพทย์ ผมคิดว่าคนร้ายน่าจะจิตไม่ปกตินะครับ”
ต่อมา แอ๊บบี้เคาะประตู ห้องทำงานผู้กองเพชร
“ข้อมูลคลินิกศัลยกรรมเถื่อนที่ผู้กองให้หาคะ”
“ขอบใจมาก”
เพชรพูดขณะที่นั่งเหม่อมองไปที่กระจกด้านนอก
“ผู้กองคะ ถ้าวันหนึ่งแอ๊บบี้หายตัวไปเหมือนอย่างคนพวกนี้ ผู้กองจะรู้สึกอะไรบ้างไหมค”ะ
“หืม!อะไรนะ”
“แอ๊บบี้ถามว่า ถ้าวันหนึ่งแอ๊บบี้หายตัวไปเหมือนอย่างคนพวกนี้ ผู้กองจะรู้สึกอะไรบ้างไหมคะ”
“จะลาไปเที่ยวไหนอ่ะ”
แอ๊บบี้พูดด้วยน้ำเสียงโมโห
“ผู้กองใจร้าย...ผู้กองไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของแอ๊บบี้เลย”
แอ๊บบี้เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผู้กองเพชรทำหน้างง ว่าเกิดอะไรขึ้น?
วุฒิกำลังเดินไปขึ้นรถ สตาร์ทรถและขับรถออกมาจากลานจอด
ต่อมา วุฒิเปิดประตูเข้าห้องหนึ่ง ที่ฝาผนังห้องเต็มไปด้วยรูปของผู้กองเพชร จากข่าวหน้าหนังสือพิมพ์ต่างๆวุฒิเปิดประตูห้องอีกห้องหนึ่งด้านใน หมอดุสิตถูกมัดแขนขาผูกติดกับเก้าอี้เข็น พร้อมกับถูกปิดปาก
มีเสียง อู้อี้มาจากในห้องอีกห้องหนึ่ง
“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครได้ยินหรอก ตอนนี้ข่าวการหายตัวไปของหมอ ก็กำลังจะเงียบไปแล้ว อะไรที่ไม่เป็นกระแสใครเขาจะสนใจ”
หมอดุสิตพูดแบบเสี้ยงอู้อี้เพราะถูกปิดปาก “ปล่อย ปล่อย”
อ่านต่อตอนที่ 14
